ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แนะนำตัวละครครับ(เรียกว่าบทนำก็ได้)
�
เนื้อเรื่องในตอนนี้ส่วนมากจะเป็นความคิดของพระเอกนะครับไม่ใช่คำพูดของผู้แต่ง+_+
�������������������������������������
�������������������������������������������������������� แนะนำตัวละคร
�...ผมมีชื่อว่า ดาเวล� เวราอัส� ตอนนี้ผมก็อยู่ชั้นม.1 โรงเรียนxxx อายุก็น่าจะ 12 ปีแล้ว
มั้งสมัยเด็กๆผมก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่เพราะผมพูดไม่ค่อยเก่งและไม่ชอบสุงสิงกับใคร
ไม่มีความกล้าแสดงออกแม้กระทั่งเรื่องความรักและการเรียนบางครั้งครูถามคำถามกับ
ผมในหัวตอนนั้นมีคำตอบอยู่แล้วแต่มันดันไม่กล้าพูดทำให้เพื่อนๆและคุณครูเห็นผมเป็น
เด็กที่ไม่ค่อยฉลาดและมักนัดตัวผมไปสอนตัวต่อตัวอยู่เสมอแถมเรื่องที่สอนตัวต่อตัวยัง
เป็นเรื่องที่ผมเข้าใจดีอยู่แล้วเสียอีกส่วนเรื่องความรักนั้นผมก็ไม่เคยมีมาก่อนตั้งแต่โรง
เรียนเก่าจนกระทั่งมาอยู่โรงเรียนนี้ผมก็ได้เจอเด็กสาวคนหนึ่งเธอดูน่ารักและเฉลียว
ฉลาดแต่ทุกๆวันที่มาเรียนผมก็ไม่ได้คุยกับเธอสักคำหรือบางวันอาจจะได้คุยบาง1-2
ประโยคแต่ก็เป็นแค่ประโยคทักทายไม่ได้คุยกันถูกคอเพราะผมไม่กล้าที่จะเริ่มคุยกับเธอ
ก่อนต้องให้เธอเป็นฝ่ายเริ่มสนทนาทุกวันนี้ผมก็ได้แต่แอบมองเธอไปวันๆพอเธอหันมา
ผมก็ไม่กล้าที่จะสบตาเธอเลยหันไปมองนอกหน้าต่างพอดีผมนั่งแถวติดหน้าต่างพอดี
ส่วนเธอก็นั่งอยู่ข้างหน้าผมแต่เป็นแถวข้างๆตอนนี้ผมยังไม่รู้เลยว่าจะได้สมหวังเรื่อง
ความรักเหมือนคนอื่นๆไหมส่วนเรื่องเพื่อนนั้นด้วยนิสัยของผมก็คงจะรู้ๆกันอยู่เนื่องจาก
ผมไม่ค่อยคุยกับใครเลยไม่มีใครชอบคุยกับผมจะมีก็แต่....
"เฮ้!!ดาเวลไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อยดิ"เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลยาวปะบ่าเช่นเดียวกับสี
ของดวงตารูปร่างค่อนข้างสูงใส่ชุดนักเรียนสีขาวสะอาดตานั่งอยู่บนเก้าอี้หันหน้าไปมอง
เด็กหนุ่มอีกสองคนคนหนึ่งรูปร่างผอมตัวสูงมีผมสีเงินอ่อนยาวปะบ่าดวงตาสีม่วงส่วนอีก
คนหนึ่งตัวเตี้ยผอมมีผมสีเหลืองดวงตาสีอำพันทั้งสองใส่ชุดนักเรียนสีขาวเหมือนกัน
"ไม่ไปได้ไหมงานยิ่งเยอะอยู่ เมวิน�, อาริก"
"ไปเป็นเพื่อนหน่อยแปปเดียวเอง"เด็กหนุ่มที่ชื่อเมวินยังคงขอร้องไม่ยอมเลิกลา
"ไม่...."ดาเวลพูดจบก็ก้มหน้าฟุบลงกับโต๊ะทันที
"ไม่ไปก็ไม่ไปเราไปกันเถอะอาริก"พูดจบทั้งคู่ก็เดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
..ไอ้สองคนนี้หละครับเพื่อนผม� เมวิน เอมอริน กับ อาริก มามีรอส ไม่รู้มันคบกันได้ยังไง
คนหนึ่งตัวสูงที่สุดในห้องอีกคนตัวเตี้ยที่สุดในห้องแต่มันสองคนก็นิสัยดีนะแต่มีนิสัยที่
แปลกจากคนอื่นๆเวลาจะเข้าห้องน้ำทีไรต้องมาตามผมให้เข้าไปด้วยกันตอนแรกผมนึก
ว่าพวกมันเป็นเกย์ซะอีกแต่พอคบกันไปนานๆเข้ามันก็รู้สึกว่าจะไม่ใช่ทั้งห้องผมก็มีแต่ไอ้
สองตัวเนี้ยหละครับที่เห็นผมเป็นเพื่อนและไม่ว่าอะไรที่ผมไม่คุยกับพวกมันก่อน...
ติ๊ง ต๊อง ติ๊ง ต๊อง ติ๊ง ต๊อง ติ๊ง ต๊อง
เสียงอ็อดโรงเรียนดังขึ้นบอกเวลาเริ่มเรียนหนังสือแล้วนักเรียนในสนามที่กำลังเล่นกีฬา
นานาชนิดทั้งบาส ฟุตบอล และอีกมากมายต่างพากันวิ่งไปหยิบกระเป๋าที่วางพาดเก้าอี้
ไว้และรีบขึ้นห้องส่วนนักเรียนที่นั่งอยู่ในห้องแล้วก็หยิบหนังสือประจำวิชาขึ้นมารอคุณครู
ยกเว้นแต่เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ท่าทางกำลังสนุกอยู่ในห้วงแห่งความฝันโดยไม่สนใจเสียง
อ็อดเริ่มเรียนที่กำลังจะหยุดดังลง
แอ๊ด!!!!!
ประตูเลื่อนหน้าห้องถูกเปิดออกพร้อมกับหญิงสาวมีอายุที่หอบหนังสือและใบงานมาเต็ม
แขนเดินเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็วผมสีทองของเธอสะบัดไปมาระหว่างที่เธอกำลังเดิน
ปึ้ง!!!
หนังสือและใบงานขนาดใหญ่ถูกวาง(โยน)ลงบนโต๊ะหน้าห้องตรงข้ามกับประตูเลื่อนนัย
ตาสีน้ำตาลอ่อนของเธอกวาดมองนักเรียนทั่วห้องด้วยความเร็ว
"หัวหน้าไปไหน"เธอพูดพลางหยิบไม้ที่เหน็บไว้ที่เอวออกมาเคาะเล่นทำให้คนเป็นหัว
หน้าไม่กล้ายกมือแต่ก็ยอมยกแต่โดยดี
"อะ...เออ..นักเรียนทำความเคารพ"
เดี๋ยวมาแต่งต่อนะครับ
เนื้อเรื่องในตอนนี้ส่วนมากจะเป็นความคิดของพระเอกนะครับไม่ใช่คำพูดของผู้แต่ง+_+
�������������������������������������
�������������������������������������������������������� แนะนำตัวละคร
�...ผมมีชื่อว่า ดาเวล� เวราอัส� ตอนนี้ผมก็อยู่ชั้นม.1 โรงเรียนxxx อายุก็น่าจะ 12 ปีแล้ว
มั้งสมัยเด็กๆผมก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่เพราะผมพูดไม่ค่อยเก่งและไม่ชอบสุงสิงกับใคร
ไม่มีความกล้าแสดงออกแม้กระทั่งเรื่องความรักและการเรียนบางครั้งครูถามคำถามกับ
ผมในหัวตอนนั้นมีคำตอบอยู่แล้วแต่มันดันไม่กล้าพูดทำให้เพื่อนๆและคุณครูเห็นผมเป็น
เด็กที่ไม่ค่อยฉลาดและมักนัดตัวผมไปสอนตัวต่อตัวอยู่เสมอแถมเรื่องที่สอนตัวต่อตัวยัง
เป็นเรื่องที่ผมเข้าใจดีอยู่แล้วเสียอีกส่วนเรื่องความรักนั้นผมก็ไม่เคยมีมาก่อนตั้งแต่โรง
เรียนเก่าจนกระทั่งมาอยู่โรงเรียนนี้ผมก็ได้เจอเด็กสาวคนหนึ่งเธอดูน่ารักและเฉลียว
ฉลาดแต่ทุกๆวันที่มาเรียนผมก็ไม่ได้คุยกับเธอสักคำหรือบางวันอาจจะได้คุยบาง1-2
ประโยคแต่ก็เป็นแค่ประโยคทักทายไม่ได้คุยกันถูกคอเพราะผมไม่กล้าที่จะเริ่มคุยกับเธอ
ก่อนต้องให้เธอเป็นฝ่ายเริ่มสนทนาทุกวันนี้ผมก็ได้แต่แอบมองเธอไปวันๆพอเธอหันมา
ผมก็ไม่กล้าที่จะสบตาเธอเลยหันไปมองนอกหน้าต่างพอดีผมนั่งแถวติดหน้าต่างพอดี
ส่วนเธอก็นั่งอยู่ข้างหน้าผมแต่เป็นแถวข้างๆตอนนี้ผมยังไม่รู้เลยว่าจะได้สมหวังเรื่อง
ความรักเหมือนคนอื่นๆไหมส่วนเรื่องเพื่อนนั้นด้วยนิสัยของผมก็คงจะรู้ๆกันอยู่เนื่องจาก
ผมไม่ค่อยคุยกับใครเลยไม่มีใครชอบคุยกับผมจะมีก็แต่....
"เฮ้!!ดาเวลไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อยดิ"เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลยาวปะบ่าเช่นเดียวกับสี
ของดวงตารูปร่างค่อนข้างสูงใส่ชุดนักเรียนสีขาวสะอาดตานั่งอยู่บนเก้าอี้หันหน้าไปมอง
เด็กหนุ่มอีกสองคนคนหนึ่งรูปร่างผอมตัวสูงมีผมสีเงินอ่อนยาวปะบ่าดวงตาสีม่วงส่วนอีก
คนหนึ่งตัวเตี้ยผอมมีผมสีเหลืองดวงตาสีอำพันทั้งสองใส่ชุดนักเรียนสีขาวเหมือนกัน
"ไม่ไปได้ไหมงานยิ่งเยอะอยู่ เมวิน�, อาริก"
"ไปเป็นเพื่อนหน่อยแปปเดียวเอง"เด็กหนุ่มที่ชื่อเมวินยังคงขอร้องไม่ยอมเลิกลา
"ไม่...."ดาเวลพูดจบก็ก้มหน้าฟุบลงกับโต๊ะทันที
"ไม่ไปก็ไม่ไปเราไปกันเถอะอาริก"พูดจบทั้งคู่ก็เดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
..ไอ้สองคนนี้หละครับเพื่อนผม� เมวิน เอมอริน กับ อาริก มามีรอส ไม่รู้มันคบกันได้ยังไง
คนหนึ่งตัวสูงที่สุดในห้องอีกคนตัวเตี้ยที่สุดในห้องแต่มันสองคนก็นิสัยดีนะแต่มีนิสัยที่
แปลกจากคนอื่นๆเวลาจะเข้าห้องน้ำทีไรต้องมาตามผมให้เข้าไปด้วยกันตอนแรกผมนึก
ว่าพวกมันเป็นเกย์ซะอีกแต่พอคบกันไปนานๆเข้ามันก็รู้สึกว่าจะไม่ใช่ทั้งห้องผมก็มีแต่ไอ้
สองตัวเนี้ยหละครับที่เห็นผมเป็นเพื่อนและไม่ว่าอะไรที่ผมไม่คุยกับพวกมันก่อน...
ติ๊ง ต๊อง ติ๊ง ต๊อง ติ๊ง ต๊อง ติ๊ง ต๊อง
เสียงอ็อดโรงเรียนดังขึ้นบอกเวลาเริ่มเรียนหนังสือแล้วนักเรียนในสนามที่กำลังเล่นกีฬา
นานาชนิดทั้งบาส ฟุตบอล และอีกมากมายต่างพากันวิ่งไปหยิบกระเป๋าที่วางพาดเก้าอี้
ไว้และรีบขึ้นห้องส่วนนักเรียนที่นั่งอยู่ในห้องแล้วก็หยิบหนังสือประจำวิชาขึ้นมารอคุณครู
ยกเว้นแต่เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ท่าทางกำลังสนุกอยู่ในห้วงแห่งความฝันโดยไม่สนใจเสียง
อ็อดเริ่มเรียนที่กำลังจะหยุดดังลง
แอ๊ด!!!!!
ประตูเลื่อนหน้าห้องถูกเปิดออกพร้อมกับหญิงสาวมีอายุที่หอบหนังสือและใบงานมาเต็ม
แขนเดินเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็วผมสีทองของเธอสะบัดไปมาระหว่างที่เธอกำลังเดิน
ปึ้ง!!!
หนังสือและใบงานขนาดใหญ่ถูกวาง(โยน)ลงบนโต๊ะหน้าห้องตรงข้ามกับประตูเลื่อนนัย
ตาสีน้ำตาลอ่อนของเธอกวาดมองนักเรียนทั่วห้องด้วยความเร็ว
"หัวหน้าไปไหน"เธอพูดพลางหยิบไม้ที่เหน็บไว้ที่เอวออกมาเคาะเล่นทำให้คนเป็นหัว
หน้าไม่กล้ายกมือแต่ก็ยอมยกแต่โดยดี
"อะ...เออ..นักเรียนทำความเคารพ"
เดี๋ยวมาแต่งต่อนะครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น