ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Magnificent # 4 Part 2
20.00 น.
“2ทุ่มแล้วนะเนี่ยพี่ดงแฮทำไมยังไม่มาซักที” คิบอมยังคงยืนอยู่หน้าสวนสนุกเพียงลำพัง
“นี่ตาหมี2ทุ่มแล้วดงแฮยังไม่มาเลยทำไงดีล่ะเนี่ยยย”ลีทึกเป็นกังวลใจอย่างเห็นได้ชัด
“ลองโทรหาดูดีกว่า......”
“พูดเหมือนมีเบอร์เค้านะตาหมี.....”- -a
เวลาที่ค่อยๆเดินผ่านไปช้าๆท่ามกลางความมืดมนของยามคำค่ำที่แสนเหน็บหนาวท้องฟ้ามีเมฆครึ้มขึ้นทุกทีๆ คิบอมยังคงยืนเฝ้ารอดงแฮต่อไป จนเวลาผ่านไปจนถึง3ทุ่ม ในใจของเค้าเริ่มสั้นไปหมด ฝนเริ่มโปรยปรายลงมาเรื่อยๆจนกระทั่งฝนลงหนัก
แต่คิบอมกลับยืนรอดงแฮไม่หลบไปที่ไหนทั้งๆที่น้ำตาของคิบอมไหลออกมาไม่หยุด
ร่างสูงทรุดตัวลงบนพื้นแต่เค้าก็ไม่คิดจะไปไหนถ้าคนที่เค้าเฝ้ารอยังไม่มา
“คิบอม!!เป็นอะไรรึเปล่า”ลีทึกวิ่งถือร่มมาหาคิบอม คังอินค่อยๆพยุงตัวของคิบอมขึ้นมา
“พี่ๆมาได้ยังไงกันครับ”
“เอ่อๆๆ คือพี่2คนตั้งใจจะมาเที่ยวที่นี่น่ะเห็นว่ามีกิจกรรมพิเศษ”
“อย่างงั้นหลอครับ ผมก็รอพี่ดงแฮอยู่น่ะเลยเวลานัดมาชั่วโมงกว่าแล้วยังไม่มาเลย สงสัยคงจะลืมไปแล้วล่ะมั้งครับ” เสียงสั่นเคลือที่คิบอมพูดออกมาทำให้ลีทึกและคังอินเป็นห่วงอย่างบอกไม่ถูก
“ยังไงก็น่าจะหาที่หลบฝนนะตกหนักขนาดนี้ เป็นห่วงตัวเองด้วยสิคิบอม”ลีทึกลูบหัวของคิบอมอย่างเบามือ
“ฝนตกหนักขนาดนี้กลับกันดีกว่ายังไงก็ไปที่ร้านก่อนแล้วกันนะ เดี๋ยวพี่ไปเอารถก่อน”คังอินรีบวิ่งไปที่รถและรีบมารับทั้งคู่ด้วยความเป็นห่วง
“คิบอมนี่ผ้าขนหนูนะ รีบอาบน้ำเช็ดตัวก่อนดีกว่านะเด๋วจะไม่สบาย”ลีทึกส่งผ้าขนหนูให้คิบอม
“ตาหมีใช้ห้องน้ำด้านหลังร้านแล้วกันนะ ผมจะไปอาบอีกห้อง”
ทั้ง3คนแยกย้ายกันไปอาบน้ำ คิบอมเข้าไปในห้องอาบน้ำถอดเสื้อออกเผยร่างแกร่งที่ถูกดูแลอย่างดี คิบอมเปิดน้ำจาฝักบัว ให้ไหลผ่านตั้งแต่เส้นผมไหลลงไปทั่วร่าง
ในหัวของคิบอมคิดแต่ว่าทำไม ทำไมดงแฮถึงไม่มาตามนัด หรือว่าเค้าจะลืมไปแล้วจริงๆหรือเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!
“คิบอมโทรสับดังน่ะ”เสียงหวานบอกกับชายร่างสูงที่อยู่ในห้องอาบน้ำ
“ครับไม่เป็นไรครับเด๋วผมออกไปโทรกลับเอง ..ขอบคุณครับ”
คิบอมใช้ผ้าขนหนูสีขาวสะอาดเช็ดหยดน้ำใสออกจากร่างแกร่งและออกมาจากห้องอาบน้ำ
“อ่าวแม่โทรมาเองหลอเนี่ย”คิบอมกดโทรกลับไปอย่างเร่งมือ
“ครับแม่ มีอะไรหลอครับ...”
“คิบอม!!...............”
“2ทุ่มแล้วนะเนี่ยพี่ดงแฮทำไมยังไม่มาซักที” คิบอมยังคงยืนอยู่หน้าสวนสนุกเพียงลำพัง
“นี่ตาหมี2ทุ่มแล้วดงแฮยังไม่มาเลยทำไงดีล่ะเนี่ยยย”ลีทึกเป็นกังวลใจอย่างเห็นได้ชัด
“ลองโทรหาดูดีกว่า......”
“พูดเหมือนมีเบอร์เค้านะตาหมี.....”- -a
เวลาที่ค่อยๆเดินผ่านไปช้าๆท่ามกลางความมืดมนของยามคำค่ำที่แสนเหน็บหนาวท้องฟ้ามีเมฆครึ้มขึ้นทุกทีๆ คิบอมยังคงยืนเฝ้ารอดงแฮต่อไป จนเวลาผ่านไปจนถึง3ทุ่ม ในใจของเค้าเริ่มสั้นไปหมด ฝนเริ่มโปรยปรายลงมาเรื่อยๆจนกระทั่งฝนลงหนัก
แต่คิบอมกลับยืนรอดงแฮไม่หลบไปที่ไหนทั้งๆที่น้ำตาของคิบอมไหลออกมาไม่หยุด
ร่างสูงทรุดตัวลงบนพื้นแต่เค้าก็ไม่คิดจะไปไหนถ้าคนที่เค้าเฝ้ารอยังไม่มา
“คิบอม!!เป็นอะไรรึเปล่า”ลีทึกวิ่งถือร่มมาหาคิบอม คังอินค่อยๆพยุงตัวของคิบอมขึ้นมา
“พี่ๆมาได้ยังไงกันครับ”
“เอ่อๆๆ คือพี่2คนตั้งใจจะมาเที่ยวที่นี่น่ะเห็นว่ามีกิจกรรมพิเศษ”
“อย่างงั้นหลอครับ ผมก็รอพี่ดงแฮอยู่น่ะเลยเวลานัดมาชั่วโมงกว่าแล้วยังไม่มาเลย สงสัยคงจะลืมไปแล้วล่ะมั้งครับ” เสียงสั่นเคลือที่คิบอมพูดออกมาทำให้ลีทึกและคังอินเป็นห่วงอย่างบอกไม่ถูก
“ยังไงก็น่าจะหาที่หลบฝนนะตกหนักขนาดนี้ เป็นห่วงตัวเองด้วยสิคิบอม”ลีทึกลูบหัวของคิบอมอย่างเบามือ
“ฝนตกหนักขนาดนี้กลับกันดีกว่ายังไงก็ไปที่ร้านก่อนแล้วกันนะ เดี๋ยวพี่ไปเอารถก่อน”คังอินรีบวิ่งไปที่รถและรีบมารับทั้งคู่ด้วยความเป็นห่วง
“คิบอมนี่ผ้าขนหนูนะ รีบอาบน้ำเช็ดตัวก่อนดีกว่านะเด๋วจะไม่สบาย”ลีทึกส่งผ้าขนหนูให้คิบอม
“ตาหมีใช้ห้องน้ำด้านหลังร้านแล้วกันนะ ผมจะไปอาบอีกห้อง”
ทั้ง3คนแยกย้ายกันไปอาบน้ำ คิบอมเข้าไปในห้องอาบน้ำถอดเสื้อออกเผยร่างแกร่งที่ถูกดูแลอย่างดี คิบอมเปิดน้ำจาฝักบัว ให้ไหลผ่านตั้งแต่เส้นผมไหลลงไปทั่วร่าง
ในหัวของคิบอมคิดแต่ว่าทำไม ทำไมดงแฮถึงไม่มาตามนัด หรือว่าเค้าจะลืมไปแล้วจริงๆหรือเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!
“คิบอมโทรสับดังน่ะ”เสียงหวานบอกกับชายร่างสูงที่อยู่ในห้องอาบน้ำ
“ครับไม่เป็นไรครับเด๋วผมออกไปโทรกลับเอง ..ขอบคุณครับ”
คิบอมใช้ผ้าขนหนูสีขาวสะอาดเช็ดหยดน้ำใสออกจากร่างแกร่งและออกมาจากห้องอาบน้ำ
“อ่าวแม่โทรมาเองหลอเนี่ย”คิบอมกดโทรกลับไปอย่างเร่งมือ
“ครับแม่ มีอะไรหลอครับ...”
“คิบอม!!...............”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น