ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Magnificent # 3 Part 2
“หวัดดีคิบอม วันนี้กลับบ้านได้แล้วน้า” ดงแฮเดินเข้ามาในห้องของคิบอมช่วงสายๆ
“หวัดดีคับ อื้อ ผมก็เก็บของเสรจหมดแล้วล่ะ อยากกลับบ้านจะแย่แล้ว” คิบอมทำหน้าอมยิ้มใส่ดงแฮ
“ตั้งแต่วันที่ลีทึกมาคุยด้วยที่โรงพยาบาล รู้สึกจะอารมณ์ดีตลอดเลยนะ” ดงแฮยิ้มให้กับคิบอม
“อ่า ก่อนหน้านี้ผมคงคิดมากไปหน่อย ก็เลยนะ แฮะๆ ขอโทษด้วยครับ”
“ไม่หน่อยหลอกมั้งง ~” :p
“โย่วๆคุยอารายกาน2คนลงไปข้างล่างกันดีกว่า ต้องไปคุยกับคุณหมออีก”เฮนรี่เดินเข้ามาในห้อง อย่างร่าเริงสดใสสมวัยจริงๆ
“ผมช่วยถือของนะ จะไปรอที่รถนะคราบ”เฮนรี่รับกระเป๋าจากดงแฮและเดินไป
“สวัสดีครับคุณหมอ” คิบอมและดงแฮสวัสดีคุณหมอที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“สวัสดีครับ เป็นไงบ้างคิบอมดีขึ้นมั้ย”
“ครับดีขึ้นมากครับไม่เป็นไรแล้วล่ะครับ”
“คือหมอได้คุยกับคุณนายคิมแล้วท่านก็เห็นด้วยกับหมอที่จะต้องบอกอาการที่คิบอมเป็นให้รู้ ไม่เช่นนั้นอาจจะอาการกำเริบขึ้นมาอีกได้ง่าย เอาล่ะคิบอม ค่อยๆฟังดีๆนะ คืออาการนี้น่ะ จะกำเริบเมื่อร่างกายอ่อนแอ พักผ่อนไม่เพียงพอ หรือมีอะไรกระทบกระเทือนใจอย่างหนักเป็นเพราะว่า......”
“เพราะอะไรครับคุณหมอ”คิบอมรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก
ดงแฮกุมมือของคิบอมไว้แน่น ทำให้คิบอมอุ่นใจขึ้นได้ไม่น้อย
“เอ่อ ไม่เป็นไรแน่นะครับ”
“ครับคุณหมอ บอกมาเถอะครับ....” ถึงปากจะพูดว่าไม่เป็นไรก็ตามแต่ใจของคิบอมสั่นรั่วไม่เป็นจังหวะ
“เพราะว่า หัวใจของคิบอมอ่อนแอกว่าคนปกติ แต่ว่าไม่เป็นไรหลอกนะถ้าหากดูแลตัวเองดีๆก็จะไม่เป็นไรหลอก”
น้ำใสๆเริ่มคลอในตาของคิบอม และเริ่มไหลออกมาช้าๆคิบอมรู้สึกกลัวไปหมด
“ไม่เป็นไรนะคิบอมพี่ก็ยังอยู่พี่จะดูแลเราเองนะ”ดงแฮปาดน้ำตาบนหน้าเนียนใสของคิบอม ดึงตัวคิบอมเข้ามากอดไว้แน่น ทำให้คิบอมรู้สึกดีขึ้นไม่น้อย
“ซักวันผมก็ต้องตาย ยังไงผมก็ต้องตาย ผม...กลัวไปหมดแล้วว” น้ำตาของคิบอมยังคงไหลออกมาไม่หยุด
“ไม่หลอกน่า ถ้าเราดูแลตัวเองได้เป็นปกติก็จะไม่เป็นไรพี่จะไม่ยอมให้เราเป็นอะไรไปเด็ดขาด” ดงแฮกระชับกอดคิบอมและลูบหัวคิบอมเบาๆ
“หวัดดีคับ อื้อ ผมก็เก็บของเสรจหมดแล้วล่ะ อยากกลับบ้านจะแย่แล้ว” คิบอมทำหน้าอมยิ้มใส่ดงแฮ
“ตั้งแต่วันที่ลีทึกมาคุยด้วยที่โรงพยาบาล รู้สึกจะอารมณ์ดีตลอดเลยนะ” ดงแฮยิ้มให้กับคิบอม
“อ่า ก่อนหน้านี้ผมคงคิดมากไปหน่อย ก็เลยนะ แฮะๆ ขอโทษด้วยครับ”
“ไม่หน่อยหลอกมั้งง ~” :p
“โย่วๆคุยอารายกาน2คนลงไปข้างล่างกันดีกว่า ต้องไปคุยกับคุณหมออีก”เฮนรี่เดินเข้ามาในห้อง อย่างร่าเริงสดใสสมวัยจริงๆ
“ผมช่วยถือของนะ จะไปรอที่รถนะคราบ”เฮนรี่รับกระเป๋าจากดงแฮและเดินไป
“สวัสดีครับคุณหมอ” คิบอมและดงแฮสวัสดีคุณหมอที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“สวัสดีครับ เป็นไงบ้างคิบอมดีขึ้นมั้ย”
“ครับดีขึ้นมากครับไม่เป็นไรแล้วล่ะครับ”
“คือหมอได้คุยกับคุณนายคิมแล้วท่านก็เห็นด้วยกับหมอที่จะต้องบอกอาการที่คิบอมเป็นให้รู้ ไม่เช่นนั้นอาจจะอาการกำเริบขึ้นมาอีกได้ง่าย เอาล่ะคิบอม ค่อยๆฟังดีๆนะ คืออาการนี้น่ะ จะกำเริบเมื่อร่างกายอ่อนแอ พักผ่อนไม่เพียงพอ หรือมีอะไรกระทบกระเทือนใจอย่างหนักเป็นเพราะว่า......”
“เพราะอะไรครับคุณหมอ”คิบอมรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก
ดงแฮกุมมือของคิบอมไว้แน่น ทำให้คิบอมอุ่นใจขึ้นได้ไม่น้อย
“เอ่อ ไม่เป็นไรแน่นะครับ”
“ครับคุณหมอ บอกมาเถอะครับ....” ถึงปากจะพูดว่าไม่เป็นไรก็ตามแต่ใจของคิบอมสั่นรั่วไม่เป็นจังหวะ
“เพราะว่า หัวใจของคิบอมอ่อนแอกว่าคนปกติ แต่ว่าไม่เป็นไรหลอกนะถ้าหากดูแลตัวเองดีๆก็จะไม่เป็นไรหลอก”
น้ำใสๆเริ่มคลอในตาของคิบอม และเริ่มไหลออกมาช้าๆคิบอมรู้สึกกลัวไปหมด
“ไม่เป็นไรนะคิบอมพี่ก็ยังอยู่พี่จะดูแลเราเองนะ”ดงแฮปาดน้ำตาบนหน้าเนียนใสของคิบอม ดึงตัวคิบอมเข้ามากอดไว้แน่น ทำให้คิบอมรู้สึกดีขึ้นไม่น้อย
“ซักวันผมก็ต้องตาย ยังไงผมก็ต้องตาย ผม...กลัวไปหมดแล้วว” น้ำตาของคิบอมยังคงไหลออกมาไม่หยุด
“ไม่หลอกน่า ถ้าเราดูแลตัวเองได้เป็นปกติก็จะไม่เป็นไรพี่จะไม่ยอมให้เราเป็นอะไรไปเด็ดขาด” ดงแฮกระชับกอดคิบอมและลูบหัวคิบอมเบาๆ
______________________________________
ตอนนี้สั้นหน่อยนะคราบบบบ
เมื่อวานใครไปให้กำลังใจSJ-Mมาบ้างงง
ไรเตอร์ก็ไปให้กำลังใจเฮนรี่มา
เอิ้กๆ
แล้วจารีบมาอัพต่อนะคราบบบ
เมื่อวานใครไปให้กำลังใจSJ-Mมาบ้างงง
ไรเตอร์ก็ไปให้กำลังใจเฮนรี่มา
เอิ้กๆ
แล้วจารีบมาอัพต่อนะคราบบบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น