ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Magnificent # 3 Part 1
Magnificent # 3
เป็นเช้าวันที่สดใสอีก1วัน คิบอมเริ่มรู้สึกตัวค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ คิบอมรู้สึกตกใจขึ้นมาเล็กน้อย ที่เห็นแดแฮฟลุบหลับที่ข้างๆตัวเอง และกุมมือของเค้าไว้แน่น คิบอมเอามือของตัวเองออกจากมือของดงแฮ ทำให้ดงแฮรู้สึกตัวตื่นขึ้น
“อ่าว รู้สึกตัวแล้วหลอ เป็นยังไงบ้าง ดื่มน้ำซักหน่อยนะ” ดงแฮรีบเปิดขวดน้ำที่วางอยู่ที่โต๊ะข้างๆเตียงเทใส่แก้วส่งให้คิบอม
“ขอบคุณนะคับ.......ผมเป็นอะไรไปหลอคับแล้วผมนอนมากี่วันแล้วหลอคับ”
คิบอมรับแก้วจากดงแฮและถามก่อนที่จะดื่มน้ำ
“เอ่อ ไม่ได้เป็นอะไรหลอกคุณหมอบอกว่า เหนื่อยแล้วก็เครียดน่ะ แล้วก็นอนที่โรงพยาบาลนี้2วันแล้วล่ะ” ดงแฮพูดสดุดเล็กน้อย
~ ก๊อกๆ ๆ ~
“สวัสดีครับพี่ดงแฮ หวัดดีคิบอมเป็นยังไงบ้าง” เฮนรี่เดินเข้ามาในห้องดูท่าทางอารมณ์ดี
“นี่ข้าวเช้านะครับคุณน้าให้เอามาให้” ^o^
“ขอบใจนะ” ดงแฮหันไปยิ้มให้กับเฮนรี่ คิบอมก็ทำได้แค่เพียงมองเท่านั้น
“เช้าวันใหม่วันนี้ผมมีเพลงใหม่ด้วยล่ะ ลองฟังดูนะจะได้ผ่อนคลายยย ”
เฮนรี่หยิบไวโอลีนตัวโปรดออกมาจากกระเป๋า เริ่มบรรจงสีไวโอลีนอย่างตั้งใจ
เป็นเพลงช้าๆ ฟังสบาย ทำให้คิบอมและดงแฮที่นั่งฟังผ่อนคลายได้อย่างมาก
“เก่งจังเลยนะคับเฮนรี่น่ะ” คิบอมบอกกับเฮนรี่ที่ยืนอยู่ด้านขวาของเตียง
“ผมอยากเก่งๆแบบนี้บ้างจัง”คิบอมเสียงเบาลงและ ก้มน่าลงเล็กน้อย
“ไม่หลอกครับ คิบอมน่ะเก่งกว่าผมตั้งเยอะแยะ เรื่องเรียนคิบอมก็เก่งกว่าผมตั้งเยอะนะ”เฮนรี่ยิ้มและบอกกับคิบอม
“จะสายแล้วล่ะผมไปโรงเรียนก่อนนะคราบบบ ..... ส่วนคิบอมผมบอกกับอาจารย์ที่โรงเรียนเรียบร้อยแล้วนะครับไม่ต้องเป็นห่วงผมไปล่ะ” เฮนรี่เก็บไวโอลีนใส่กระเป๋าคว้ากระเป๋านักเรียนและรีบวิ่งออกไป
_________________________
“สวัสดีคิบอมมม”ลีทึกมาเยี่ยมคิบอมที่โรงพยาบาล“แอบโดดงานมาช่วงกลางวันเลยนะเนี่ยเอาเค้กมาฝากด้วยนะ..กินเยอะๆล่ะ”ลีทึกยิ้มแย้มเป็นปกติ
“หวัดดีครับ ไม่น่าลำบากเลยต้องปิดร้านมาอีก” คิบอมทางท่างเกรงใจลีทึกอย่างมาก
“ไม่หลอก ให้พี่คังอินช่วยดูให้แปปนึงน่ะ เค้าก็เป็นห่วงเรามากเลยนะ”
“ขอบคุณมากนะครับพี่”
“อ๊ะ สวัสดีครับ” ดงแฮเดินเข้ามาเห็นลีทึกยืนอยู่ด้านใน
“สวัสดีครับ ยังไม่รู้จักกันอย่างเป็นทางการเลยสินะ ผม ลีทึก ครับ”
“ผมดงแฮครับ” ทั้งคู่ก้มตัวลงเล็กน้อย
“นี่คิบอมยิ้มหน่อยสิ จิตใจไม่แข็งแรงร่ายกายก็จะไม่แข็งแรงตามนะ”^o^
“คราบๆ ผมจะยิ้มแล้วล่ะวันก่อนนั้นก็ให้มันเป็นครั้งสุดท้ายเน๊อะ” คิบอมยิ้มให้ลีทึก
“นี่อารายกานหลอออผมงงไปหมดแล้วว”ดงแฮทำหน้างงๆ
“ปล่าวๆครับไม่มีอะไรหลอก ผมขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะ” ลีทึกบอกกับดงแฮที่ยังทำหน้างงๆ
“ดงแฮ ผมขอคุยอะไรด้วยแปปนึงสิ” ลีทึกและดงแฮเดินออกจากห้องไป
“ยังไงก็ช่วยดูแลคิบอมหน่อยนะครับ เค้าน่ะต้องการคนดูแลเหมือนกันนะ”
“ผมน่ะเป็นห่วงแล้วก็อยากดูแลเค้ามากๆอยู่แล้วล่ะ ตั้งแต่กลับมาผมก็ไม่รู้ว่าเค้าเป็นอะไรไป เป็นเพราะผมรึเปล่า หรือว่าเป็นเพราะอะไรกัน ไม่รู้สิเหมือนระหว่างผมกับเค้ามันมีกำแพงกั้นขวางอยู่” สีหน้าของดงแฮดูเปลี่ยนไปเต็มไปด้วยความเศร้า
“กำแพงนั้นมันก็เป็นความรู้สึกที่รู้สึกขึ้นมาเอง ลองทำตามหัวใจตัวเอง
ดูสิครับ........”
ลีทึกบอกกับดงแฮก่อนที่จะเดินจากไปตามทางเดินของโรงพยาบาล...
_______________________________________________________________
ลงมาพอสมควรแร้ววว เป็นยังไงบ้างอ่าคราบบบบ
พอโอเคป่าวอ่ะคราบ - -a
ช่วงนี้ไรเตอร์ติดสอบอยุ่ด้วยน้า ถ้ามะได้มาอัพก็ขอโทดทีน้า แฮะๆ
ช่วงนี้ไรเตอร์เปงเดะเอ็นท์ ^o^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น