ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Kihae] Magnificent [KangTeuk]

    ลำดับตอนที่ #5 : Magnificent # 2 Part 2

    • อัปเดตล่าสุด 12 ก.ค. 51


    20.00 น.

        “วันนี้ขอบคุณมากนะคราบที่มาอยู่เป็นเพื่อนกลับดีๆนะ”ลึกทึกโบกมือลาคังอิน
       
        “คิบอมเป็นไงบ้างอาบน้ำแล้วสบายตัวสบายใจขึ้นมั้ย” ลีทึกเดินเข้ามาในห้องนอน

        “อื้อ ขอบคุณมากนะครับ” คิบอมทิ้งตัวลงบนเตียงใหญ่ของลีทึกด้านที่ติดกับกำแพง
        “นอนเล่นไปก่อนละกันนะพี่อาบน้ำก่อน”

    ลีทึกเดินเข้าไปในห้องน้ำประมาน20นาที

        “มาแล้ววว” ลีทีกถือผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมอย่างสบายใจ
    ลีทึกนั่งลงอีกฝั่งหนึ่งของเตียง

        “เมื่อเย็นพี่ตกใจหมดเลยนะอยู่ๆก็ร้องให้ออกมา เล่าให้พี่ฟังได้รึเปล่า”
    ลึทึกทำท่าทางเป็นห่วงน้องชายอย่างจริงจัง

        “อื้อ งั้นก็ได้คับแต่จริงๆมันก็ไม่ค่อยมีอะไรหลอก”

         คิบอมเล่าเรื่องราวตั้งแต่เด็กที่ได้รู้จักกับดงแฮสนิทกันมาตลอดเมื่อดงแฮต้องไปเรียนที่แคนนาดาทำให้คิบอมได้รู้ว่าจริงๆแล้วคิบอมรักดงแฮมากแค่ไหน เค้ารอดงแฮมาตลอด3ปีที่ดงแฮจากไป ตอนนี้ดงแฮกลับมาแต่กลับมีคนอีก1คนที่กลับมาด้วยกัน ดูท่าทางสนิทกันจนทำให้คิบอมอดคิดไม่ได้จริงๆว่าเค้าไม่ได้คิดอะไรต่อกัน

    “บางทีถ้าไม่มีคนคนนั้นเข้ามาเราเองก็จะไม่รู้ก็ได้นะว่าจริงๆแล้วรักเค้ามากแค่ไหน .... นอนได้แล้วล่ะพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนอีก” ลีทึกหันไปบอกคิบอมที่นอนเล่นอยู่ข้างๆและลุกไปปิดไฟ

            __________________________

    แดดอ่อนๆยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องของลีทึก เป็นอีกวันที่ฟ้าโปร่งแจมใส

        “เช้าแล้วสินะเนี่ย” ลีทึกงัวเงียๆ ลุกขึ้นนั่งบนเตียง

    ลีทึกหันไปมองคิบอมที่นั่งอยู่บนเตียง สีหน้าของคิบอมซีดจางมีเหงื่ออาบอยู่บนแก้มเนียนใส คิบอมกุมหน้าอกไว้แน่น ท่าทางดูไม่ค่อยดี เหมือนต้องการจะพูดอะไรแต่ก็พูดไม่ออก
          “คิบอมเป็นอะไรรึเปล่า” ลีทึกรีบพยุงตัวคิบอมลงไปด้านล่างเพื่อจะพาไปโรงพยาบาล

          “อ๊ะคุณ....” ลีทึกตกใจที่เห็นชายร่างบางยืนอยู่ตรงหน้า

          “คิบอมเป็นอะไรน่ะครับมาครับผมพยุงขึนรถเอง” ดงแฮจับแขนของคิบอมคล้องคอของตัวเองพาคิบอมขึ้นไปบนรถ

          “คิบอมไหวมั้ยจะถึงแล้วทนอีกนิดนะ”ลีทึกละสายตาจากถนนเล็กน้อยหันไปดูคิบอมที่นั่งอยู่กับดงแฮด้านหลัง

    ดงแฮจับตัวคิบอมให้นอนหนุนลงบนตัก ใช้ผ้าเช็ดหน้าค่อยๆซับเหงื่อของ
    คิบอมออก “ทนหน่อยนะคิบอม อย่าเป็นอะไรไปนะ” ดงแฮเสียงสั่น ในใจกระวนกระวายไม่น้อย น้ำใสๆเริ่มคลอในดวงตาคู่สวยของดงแฮ

        เมื่อไปถึงโรงพยาบาลคิบอมถูกนำตัวเข้าห้อง ICU โดยเร็ว ลีทึกต้องกลับไปก่อนเพราะต้องรีบเปิดร้านตอนเช้า ดงแฮรีบโทรบอกกับคุณนายคิม คิบอมอยู่ในห้อง ICU ราวๆ 3 ชั่วโมง  คุณนายคิมได้และดงแฮได้เข้าไปคุยกับอาจารย์หมอในห้อง

        “สวัสดีครับ” ชายอายุราว50ปีกล่าวทักทาย ดงแฮ และ คุณนายคิม

        “ใจเย็นๆตั้งสติดีๆนะครับ ในกรณีของคิบอมนะครับ คือหัวใจของคิบอมไม่แข็งแรงเท่าคนปกติน่ะครับ ครั้งนี้ผมว่าน่าจะเกิดจากการพักผ่อนน้อยมีอาการเครียดสะสมมากน่ะครับ ทำให้หัวใจเต้นเบาลงและผิดจังหวะไป ก็เลยแสดงอาการออกมาน่ะครับ ยังไงครั้งนี้ก็คงต้องพักผื้นที่โรงพยาบาลซัก1อาทิตย์ก่อนนะครับ ต้องพยายามให้คนไข้ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่และมีอาการเครียดหรือเสียใจอะไรหนักๆ ให้น้อยที่สุดนะครับเพื่อความปลอดภัยของตัวคนไข้เอง”   น้ำตาของดงแฮและคุณนายคิมคลอใสเต็มดวงตาของทั้งคู่
        “แล้วมีทางรักษาให้หายขาดรึเปล่าคะคุณหมอ”คุณนายคิมถามอาจารย์หมอด้วยเสียงสั่นเคลือ

        “ตอนนี้ผมก็ต้องบอกว่ายังไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้นะครับ แต่ถ้าดูแลสุขภาพให้ดีก็จะเป็นปกติเหมือนคนทั่วๆไปได้ครับ”

        เมื่อได้ฟังเช่นนั้นน้ำตาที่คลอใสอยู่เต็มดวงตาไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ดงแฮพยุงตัวคุณนายคิมลุกขึ้นช้าๆและพากลับไปที่บ้าน

        “1 - 2 วันนี้คิบอมก็ยังต้องอยู่ในห้องICUมีคุณหมอดูแลอยู่ใกล้ชิตไม่ต้องห่วงหลอกนะครับคุณน้า ถ้าออกจากห้องICUได้ผมจะไปเฝ้าน้องเองนะครับ”
    ดงแฮเป็นห่วงคุณนายคิมและคิบอมอย่างมาก จนรู้สึกกระวนกระวายใจไปหมด
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×