ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Magnificent # 2 Part 2
20.00 น.
“วันนี้ขอบคุณมากนะคราบที่มาอยู่เป็นเพื่อนกลับดีๆนะ”ลึกทึกโบกมือลาคังอิน
“คิบอมเป็นไงบ้างอาบน้ำแล้วสบายตัวสบายใจขึ้นมั้ย” ลีทึกเดินเข้ามาในห้องนอน
“อื้อ ขอบคุณมากนะครับ” คิบอมทิ้งตัวลงบนเตียงใหญ่ของลีทึกด้านที่ติดกับกำแพง
“นอนเล่นไปก่อนละกันนะพี่อาบน้ำก่อน”
ลีทึกเดินเข้าไปในห้องน้ำประมาน20นาที
“มาแล้ววว” ลีทีกถือผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมอย่างสบายใจ
ลีทึกนั่งลงอีกฝั่งหนึ่งของเตียง
“เมื่อเย็นพี่ตกใจหมดเลยนะอยู่ๆก็ร้องให้ออกมา เล่าให้พี่ฟังได้รึเปล่า”
ลึทึกทำท่าทางเป็นห่วงน้องชายอย่างจริงจัง
“อื้อ งั้นก็ได้คับแต่จริงๆมันก็ไม่ค่อยมีอะไรหลอก”
คิบอมเล่าเรื่องราวตั้งแต่เด็กที่ได้รู้จักกับดงแฮสนิทกันมาตลอดเมื่อดงแฮต้องไปเรียนที่แคนนาดาทำให้คิบอมได้รู้ว่าจริงๆแล้วคิบอมรักดงแฮมากแค่ไหน เค้ารอดงแฮมาตลอด3ปีที่ดงแฮจากไป ตอนนี้ดงแฮกลับมาแต่กลับมีคนอีก1คนที่กลับมาด้วยกัน ดูท่าทางสนิทกันจนทำให้คิบอมอดคิดไม่ได้จริงๆว่าเค้าไม่ได้คิดอะไรต่อกัน
“บางทีถ้าไม่มีคนคนนั้นเข้ามาเราเองก็จะไม่รู้ก็ได้นะว่าจริงๆแล้วรักเค้ามากแค่ไหน .... นอนได้แล้วล่ะพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนอีก” ลีทึกหันไปบอกคิบอมที่นอนเล่นอยู่ข้างๆและลุกไปปิดไฟ
แดดอ่อนๆยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องของลีทึก เป็นอีกวันที่ฟ้าโปร่งแจมใส
“เช้าแล้วสินะเนี่ย” ลีทึกงัวเงียๆ ลุกขึ้นนั่งบนเตียง
ลีทึกหันไปมองคิบอมที่นั่งอยู่บนเตียง สีหน้าของคิบอมซีดจางมีเหงื่ออาบอยู่บนแก้มเนียนใส คิบอมกุมหน้าอกไว้แน่น ท่าทางดูไม่ค่อยดี เหมือนต้องการจะพูดอะไรแต่ก็พูดไม่ออก
“คิบอมเป็นอะไรรึเปล่า” ลีทึกรีบพยุงตัวคิบอมลงไปด้านล่างเพื่อจะพาไปโรงพยาบาล
“อ๊ะคุณ....” ลีทึกตกใจที่เห็นชายร่างบางยืนอยู่ตรงหน้า
“คิบอมเป็นอะไรน่ะครับมาครับผมพยุงขึนรถเอง” ดงแฮจับแขนของคิบอมคล้องคอของตัวเองพาคิบอมขึ้นไปบนรถ
“คิบอมไหวมั้ยจะถึงแล้วทนอีกนิดนะ”ลีทึกละสายตาจากถนนเล็กน้อยหันไปดูคิบอมที่นั่งอยู่กับดงแฮด้านหลัง
ดงแฮจับตัวคิบอมให้นอนหนุนลงบนตัก ใช้ผ้าเช็ดหน้าค่อยๆซับเหงื่อของ
คิบอมออก “ทนหน่อยนะคิบอม อย่าเป็นอะไรไปนะ” ดงแฮเสียงสั่น ในใจกระวนกระวายไม่น้อย น้ำใสๆเริ่มคลอในดวงตาคู่สวยของดงแฮ
เมื่อไปถึงโรงพยาบาลคิบอมถูกนำตัวเข้าห้อง ICU โดยเร็ว ลีทึกต้องกลับไปก่อนเพราะต้องรีบเปิดร้านตอนเช้า ดงแฮรีบโทรบอกกับคุณนายคิม คิบอมอยู่ในห้อง ICU ราวๆ 3 ชั่วโมง คุณนายคิมได้และดงแฮได้เข้าไปคุยกับอาจารย์หมอในห้อง
“สวัสดีครับ” ชายอายุราว50ปีกล่าวทักทาย ดงแฮ และ คุณนายคิม
“ใจเย็นๆตั้งสติดีๆนะครับ ในกรณีของคิบอมนะครับ คือหัวใจของคิบอมไม่แข็งแรงเท่าคนปกติน่ะครับ ครั้งนี้ผมว่าน่าจะเกิดจากการพักผ่อนน้อยมีอาการเครียดสะสมมากน่ะครับ ทำให้หัวใจเต้นเบาลงและผิดจังหวะไป ก็เลยแสดงอาการออกมาน่ะครับ ยังไงครั้งนี้ก็คงต้องพักผื้นที่โรงพยาบาลซัก1อาทิตย์ก่อนนะครับ ต้องพยายามให้คนไข้ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่และมีอาการเครียดหรือเสียใจอะไรหนักๆ ให้น้อยที่สุดนะครับเพื่อความปลอดภัยของตัวคนไข้เอง” น้ำตาของดงแฮและคุณนายคิมคลอใสเต็มดวงตาของทั้งคู่
“แล้วมีทางรักษาให้หายขาดรึเปล่าคะคุณหมอ”คุณนายคิมถามอาจารย์หมอด้วยเสียงสั่นเคลือ
“ตอนนี้ผมก็ต้องบอกว่ายังไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้นะครับ แต่ถ้าดูแลสุขภาพให้ดีก็จะเป็นปกติเหมือนคนทั่วๆไปได้ครับ”
เมื่อได้ฟังเช่นนั้นน้ำตาที่คลอใสอยู่เต็มดวงตาไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ดงแฮพยุงตัวคุณนายคิมลุกขึ้นช้าๆและพากลับไปที่บ้าน
“1 - 2 วันนี้คิบอมก็ยังต้องอยู่ในห้องICUมีคุณหมอดูแลอยู่ใกล้ชิตไม่ต้องห่วงหลอกนะครับคุณน้า ถ้าออกจากห้องICUได้ผมจะไปเฝ้าน้องเองนะครับ”
ดงแฮเป็นห่วงคุณนายคิมและคิบอมอย่างมาก จนรู้สึกกระวนกระวายใจไปหมด
“วันนี้ขอบคุณมากนะคราบที่มาอยู่เป็นเพื่อนกลับดีๆนะ”ลึกทึกโบกมือลาคังอิน
“คิบอมเป็นไงบ้างอาบน้ำแล้วสบายตัวสบายใจขึ้นมั้ย” ลีทึกเดินเข้ามาในห้องนอน
“อื้อ ขอบคุณมากนะครับ” คิบอมทิ้งตัวลงบนเตียงใหญ่ของลีทึกด้านที่ติดกับกำแพง
“นอนเล่นไปก่อนละกันนะพี่อาบน้ำก่อน”
ลีทึกเดินเข้าไปในห้องน้ำประมาน20นาที
“มาแล้ววว” ลีทีกถือผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมอย่างสบายใจ
ลีทึกนั่งลงอีกฝั่งหนึ่งของเตียง
“เมื่อเย็นพี่ตกใจหมดเลยนะอยู่ๆก็ร้องให้ออกมา เล่าให้พี่ฟังได้รึเปล่า”
ลึทึกทำท่าทางเป็นห่วงน้องชายอย่างจริงจัง
“อื้อ งั้นก็ได้คับแต่จริงๆมันก็ไม่ค่อยมีอะไรหลอก”
คิบอมเล่าเรื่องราวตั้งแต่เด็กที่ได้รู้จักกับดงแฮสนิทกันมาตลอดเมื่อดงแฮต้องไปเรียนที่แคนนาดาทำให้คิบอมได้รู้ว่าจริงๆแล้วคิบอมรักดงแฮมากแค่ไหน เค้ารอดงแฮมาตลอด3ปีที่ดงแฮจากไป ตอนนี้ดงแฮกลับมาแต่กลับมีคนอีก1คนที่กลับมาด้วยกัน ดูท่าทางสนิทกันจนทำให้คิบอมอดคิดไม่ได้จริงๆว่าเค้าไม่ได้คิดอะไรต่อกัน
“บางทีถ้าไม่มีคนคนนั้นเข้ามาเราเองก็จะไม่รู้ก็ได้นะว่าจริงๆแล้วรักเค้ามากแค่ไหน .... นอนได้แล้วล่ะพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนอีก” ลีทึกหันไปบอกคิบอมที่นอนเล่นอยู่ข้างๆและลุกไปปิดไฟ
__________________________
แดดอ่อนๆยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องของลีทึก เป็นอีกวันที่ฟ้าโปร่งแจมใส
“เช้าแล้วสินะเนี่ย” ลีทึกงัวเงียๆ ลุกขึ้นนั่งบนเตียง
ลีทึกหันไปมองคิบอมที่นั่งอยู่บนเตียง สีหน้าของคิบอมซีดจางมีเหงื่ออาบอยู่บนแก้มเนียนใส คิบอมกุมหน้าอกไว้แน่น ท่าทางดูไม่ค่อยดี เหมือนต้องการจะพูดอะไรแต่ก็พูดไม่ออก
“คิบอมเป็นอะไรรึเปล่า” ลีทึกรีบพยุงตัวคิบอมลงไปด้านล่างเพื่อจะพาไปโรงพยาบาล
“อ๊ะคุณ....” ลีทึกตกใจที่เห็นชายร่างบางยืนอยู่ตรงหน้า
“คิบอมเป็นอะไรน่ะครับมาครับผมพยุงขึนรถเอง” ดงแฮจับแขนของคิบอมคล้องคอของตัวเองพาคิบอมขึ้นไปบนรถ
“คิบอมไหวมั้ยจะถึงแล้วทนอีกนิดนะ”ลีทึกละสายตาจากถนนเล็กน้อยหันไปดูคิบอมที่นั่งอยู่กับดงแฮด้านหลัง
ดงแฮจับตัวคิบอมให้นอนหนุนลงบนตัก ใช้ผ้าเช็ดหน้าค่อยๆซับเหงื่อของ
คิบอมออก “ทนหน่อยนะคิบอม อย่าเป็นอะไรไปนะ” ดงแฮเสียงสั่น ในใจกระวนกระวายไม่น้อย น้ำใสๆเริ่มคลอในดวงตาคู่สวยของดงแฮ
เมื่อไปถึงโรงพยาบาลคิบอมถูกนำตัวเข้าห้อง ICU โดยเร็ว ลีทึกต้องกลับไปก่อนเพราะต้องรีบเปิดร้านตอนเช้า ดงแฮรีบโทรบอกกับคุณนายคิม คิบอมอยู่ในห้อง ICU ราวๆ 3 ชั่วโมง คุณนายคิมได้และดงแฮได้เข้าไปคุยกับอาจารย์หมอในห้อง
“สวัสดีครับ” ชายอายุราว50ปีกล่าวทักทาย ดงแฮ และ คุณนายคิม
“ใจเย็นๆตั้งสติดีๆนะครับ ในกรณีของคิบอมนะครับ คือหัวใจของคิบอมไม่แข็งแรงเท่าคนปกติน่ะครับ ครั้งนี้ผมว่าน่าจะเกิดจากการพักผ่อนน้อยมีอาการเครียดสะสมมากน่ะครับ ทำให้หัวใจเต้นเบาลงและผิดจังหวะไป ก็เลยแสดงอาการออกมาน่ะครับ ยังไงครั้งนี้ก็คงต้องพักผื้นที่โรงพยาบาลซัก1อาทิตย์ก่อนนะครับ ต้องพยายามให้คนไข้ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่และมีอาการเครียดหรือเสียใจอะไรหนักๆ ให้น้อยที่สุดนะครับเพื่อความปลอดภัยของตัวคนไข้เอง” น้ำตาของดงแฮและคุณนายคิมคลอใสเต็มดวงตาของทั้งคู่
“แล้วมีทางรักษาให้หายขาดรึเปล่าคะคุณหมอ”คุณนายคิมถามอาจารย์หมอด้วยเสียงสั่นเคลือ
“ตอนนี้ผมก็ต้องบอกว่ายังไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้นะครับ แต่ถ้าดูแลสุขภาพให้ดีก็จะเป็นปกติเหมือนคนทั่วๆไปได้ครับ”
เมื่อได้ฟังเช่นนั้นน้ำตาที่คลอใสอยู่เต็มดวงตาไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ดงแฮพยุงตัวคุณนายคิมลุกขึ้นช้าๆและพากลับไปที่บ้าน
“1 - 2 วันนี้คิบอมก็ยังต้องอยู่ในห้องICUมีคุณหมอดูแลอยู่ใกล้ชิตไม่ต้องห่วงหลอกนะครับคุณน้า ถ้าออกจากห้องICUได้ผมจะไปเฝ้าน้องเองนะครับ”
ดงแฮเป็นห่วงคุณนายคิมและคิบอมอย่างมาก จนรู้สึกกระวนกระวายใจไปหมด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น