ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Magnificent # 2 Part 1
Magnificent # 2
“นี่ดงแฮลูกตอนนี้พักอยู่กับน้องเฮนรี่แค่2คนย้านมาอยู่กับน้าดีกว่ามั้ยจ๊ะ” คุณแม่ของคิบอมชวนดงแฮและเฮนรี่ให้มาพักที่บ้านด้วยความเป็นห่วง
“จะดีหลอครับ รบกวนคุณน้าเปล่าๆ” ดงแฮตอบด้วยท่าทางนอบน้อม
“ดีสิลูกอยู่กันหลายๆคนดีกว่านะอีกอย่างที่นี่มีห้องอีกตั้งหลายห้องพักได้สบายๆอยู่
แล้วล่ะจ่ะ” คุณแม่ของคิบอมยังคงยืนยันอยากให้ดงแฮและเฮนรี่มาพักด้วยกัน
“ขอบคุณนะครับ” ดงแฮและเฮนรี่ก้มตัวลงเล็กน้อย
“นี่ก็สายแล้วงั้นผมขอไปติดต่อเรื่องโรงเรียนของเฮนรี่ก่อนนะครับ”
“จ่ะ น้าฝากจดหมายฝากไปให้ท่านผู้อำรวยการด้วยนะจ๊ะ ”
ดงแฮและเฮนรี่ออกจากบ้านตระกูลคิมและตรงไปที่โรงเรียนใหญ่ในละแวกนั้น
“สวัสดีครับ” เสียงของชายวัยกลางคนดูสุขุมที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานบอกกับดงแฮและเฮนรี่ที่พึ่งเดินเข้ามา
“สวัสดีครับ” ดงแฮและเฮนรี่ก้มตัวลงเล็กน้อย
“นี่ครับ คุณนายคิมฝากจดหมายมาถึงอาจารย์ครับ” ดงแฮยื่นซองจดหมายให้ ผู้อำนวยการ
จดหมายถูกเปิดอ่านประมาน1นาที
“เรื่องของเฮนรี่ทางเราจะจัดการให้นะครับพรุ่งนี้มาโรงเรียนได้เลย”
“เอ๊ะๆ .. ” ดงแฮและเฮนรี่ดูท่าทาง งงๆ
“คุณนายคิมเขียนมาด้วยตัวเองไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”
“คะ..คะ ครับ ขอบคุณครับ”
ดงแฮและเฮนรี่เดินออกมาจากห้องผู้อำนวยการเดินมาตามทางเดินของอาคาร
“อ๊ะ สวัสดีคิบอม” ดงแฮเห็นคิบอมที่เดินสวนมา
“…..” คิบอมหยุดอยู่ที่ดงแฮ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“สวัสดีครับผมเฮนรี่นะครับเป็นรุ่นน้องของพี่ดงแฮ” เฮนรี่ยิ้มและแนะนำตัวเองกับคิบอม
“ผมคิม คิบอมครับ” คิบอมแนะนำตัวเองก้มตัวลงเล็กน้อยและเดินจากไปทันที
“คิบอมเค้าดูเงียบๆนะครับ” เฮนรี่บอกกับดงแฮ
“ไม่รู้สินะ ปกติเค้าดูร่าเริงนะ แต่ตอนนี้ไม่รู้เป็นอะไรไปน่ะ ” สีหน้าของดงแฮหมองลงทันที และพูดออกมาด้วยเสียงสั่นๆ
“กลับเถอะจะได้เตรียมตัวมาโรงเรียนพรุ่งนี้นะ”ดงแฮฝืนเปลี่ยนอารมณ์ของตัวเองเพื่อไม่ให้น้องชายไม่สบายใจ
16.00 น.
“โอ้ยยย มันร้อนนะตาบ้า” เสียงของลีทึก ดังออกมาจากหลังร้าน
“เป็นไรมากรึเปล่าขอโทษนะ ผมคิดอะไรเพลินไปหน่อยน่ะ” คังอิน ทำเสียงอ้อนขอโทษลีทึกที่โดนกาแฟลวก
“ไม่เป็นไรหลอกนิดหน่อย แล้วนี่นายไม่ไปทำงานทำการรึไงมาอยู่ที่
ร้านผมได้ทั้งวัน” ลีทึกถามคังอิน
“ไม่หรอกเดี๋ยวป๋าเค้าก็จัดการเองแหละ ผมมาอยู่เป็นเพื่อนจะได้ไม่เหงาไง
ถึงจาเป็นนางฟ้าก็ต้องมีเพื่อนจิงมั้ยยย^O^” คังอินแกล้งล้อลีทึก หนุ่มหน้าหวานนที่สวยกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก
ลีทึกไม่ได้พูดอะไรต่อแต่แก้มของเค้ามีเลือดฝาดอมชมพูขึ้นมาทันที
“หวัดดีคราบพี่ลีทึกพี่คังอิน” เสียงของหนุ่มร่างสูงบอกกับเจ้าของร้านด้วยท่าทางเหนื่อยๆ
“หวัดดีคิบอมดูเหนื่อยๆนะวันนี้”ลีทึกบอกคิบอม
“พี่ทึกวันนี้ผมค้างด้วยคนดิ ไม่อยากกลับบ้านเลยอ่ะ” คิบอมเดินเข้าไปนั่งด้านในของเคาร์เตอร์
“ง่ะ มีปัญหาอะไรรึเปล่า...”
“แม่พึ่งโทรมาบอกเมื่อกี้ว่าจะมีคนมาพักอยู่ที่บ้านด้วย”
“ก็แขกของคุณแม่นี่หน่าไม่เปนไรหลอกมั้ง” ลีทึกรู้สึกเป็นห่วง
“ผมไม่อยากเหนเค้า2คน” คิบอมนิ่งและก้มหน้าลงเหมือนไม่มีแรงจะทำอะไรต่อไป
น้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากตาของคิบอมช้าๆ น้ำตาที่สะท้อนกับแสงไฟในร้านไหลลงมาอาบแก้มของคิบอม
ลีทึกและคังอินมานั่งข้างๆคิบอมโอบไหล่ของน้องชายเอาไว้แน่น
“ไม่เป็นไรนะคิบอมวันนี้อยู่กับพี่ก็ได้ มีอะไรจะเล่าให้พี่ฟังรึเปล่าเผื่อจะสบายใจขึ้นนะ”
“ตาหมีจานั่งทำอะไรเล้า ไปโทรบอกคุณนายคิมสิ” ลึทึกหันไปบอกคังอินด้วยเสียงเบาๆ
“ขอบคุณนะครับพี่” น้ำตาของคิบอมยังไหลออกมาไม่หยุด
“ผมไม่เป็นไรแล้วล่ะ” คิบอมพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้และปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของตัวเอง
“เอาของขึ้นไปเก็บข้างบนก่อนดีกว่าปะเด๋วพี่พาขึ้นไป ”ลีทึกหยิบกระเป๋านักเรียนของคิบอมและลุกขึ้นพร้อมๆกับคิบอม
“ตาหมีดูร้านแปปนะเด๋วลงมา” ลีทึกหันไปบอกกับคังอิน
____________________________
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น