[Kihae] Magnificent [KangTeuk]

ลำดับตอนที่ #3 : Magnificent # 1 Part 2

    “ผมไปโรงเรียนก่อนนะครับแม่” คิบอมบอกคุณแม่ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร
    “ทานเข้าเช้าก่อนสิลูกวันนี้เด๋วมีคนมารับก็ทานรอก่อนซักแปปนึงละกันนะลูกนะ”คุณแม่พูดด้วยอารมแจ่มใสเหมือนบรรยากาศในเช้าวันนี้

    “ก็ได้ครับ ว่าแต่ใครจะมารับหลอครับ”คิบอมทำหน้าสงสัย
    “รีบทานดีกว่านะเด๋วก็รุ้เองนั้นแหละ”

            ……………………………..

    “สวัสดีครับคุณน้า ขอโทดนะครับมาสายไปหน่อย” ดงแฮบอกกับคุณแม่
ของคิบอม

    “ไม่สายหลอกจ่ะ ฝากน้องด้วยนะลูก”

    “ครับได้ครับแล้วตอนเย็นผมจะมาส่งนะครับ”

    “ใครบอกจะไปกับนาย”คิบอมหลบตาดงแฮและเดินออกไปจากบ้าน

    “เด๋วสิคิบอมเป็นอะไรไป พี่กลับมาจะไม่ดีใจหน่อยหลออ หรือจำพี่ไม่ได้แล้ว”
ดงแฮจับแขนของคิบอมไว้

    “ขึ้นรถสิพี่คิดถึงเราจะแย่แล้วไม่เจอกันตั้งนานมีอะไรจะคุยตั้งเยอะแยะ”
ดงแฮเปิดประตูรถให้คิบอมขึ้นไปนั่งด้านใน

    ดงแฮขับรถออกไป บรรยากาศในรถดูตึกเครียด เพราะคิบอมทำให้ดงแฮรู้สึกกดดันมากจากแววตาของคิบอมที่ไม่สบอารมณ์นัก

    “มารับผมทำไม ทำไมไม่ไปส่งแฟนพี่ล่ะคับ” คิบอมถามดงแฮด้วยน้ำเสียงอันเย็นชา

    “ใครแฟนพี่กันพี่ยังไม่มีแฟนซักหน่อย” ดงแฮยังคงยิ้มและตอบคิบอม

    “ก็นู๋รี่ของพี่ไง”คิบอมพูดสวนกลับไปทันที

    “เอ๊ะ คิบอมรู้จักเค้าด้วยหลอ เค้าเป็นรุ่นน้องพี่ที่แคนนาดาน่ะ ”

    “ก็นั่นล่ะครับ ไม่ไปรับน้องพี่หลอมารับผมทำไม”

    “พี่ก็ไปส่งน้องพี่อยู่ไง”ดงแฮเอื้อมมือไปลูบหัวคิบอมแต่คิบอมปัดมือออกทันที

    “ผมยังเป็นน้องพี่อยู่อีกงั้นหลอ.........” มาถึงหน้าโรงเรียนพอดีคิบอมพูดจบและเดินออกไปทันทีไม่มองแม้กระทั่งหน้าของคนที่ตัวเอง รอ มาตลอด
   
    ดงแฮขับรถกลับไปที่บ้านตอนนี้เค้าสับสนไปหมดว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมคิบอมถึงพูดว่า “ผมยังเป็นน้องพี่อยู่อีกงั้นหลอ.......” ทำไมเค้าถึงไม่ดีใจทั้งๆที่ไม่ได้เจอกันมานานมาก หรือว่าจะลืมสัญญาที่จะไม่ลืมกันไปหมดแล้ว ดงแฮทรุดตัวลงทันทีที่เข้าไปให้ห้องของตัวเอง  ในหัวของดงแฮสับสนไปหมดน้ำตาใสๆค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยของดงแฮ ทั้งๆที่ไม่รุ้ว่าเพราะอะไรแต่ดงแฮรู้สึกผิดที่ทำให้คิบอมเป็นถึงขนาดนั้นจากที่เป็นคนที่สุภาพ อ่อนโยน แล้วก็เข้มแข็งในเวลาเดียวกัน และยังเป็นคนที่คอยปกป้องเค้ามาตลอด  กลับกลายเป็นคนที่แข็งกระด้างอย่างนี้

    “พี่ดงแฮเป็นอะไรรึเปล่าครับ.....” เฮนรี่เห็นดงแฮสีหน้าค่อยดีตอนที่เดินเข้ามาในบ้านจึงขึ้นมาถาม

    “ปะ ปะ..ปล่าวๆ ไม่เป็นไร” ดงแฮพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้
    “นู๋รี่ เดี๋ยวบ่ายๆพี่จะพาไปบ้านของเพื่อนคุณแม่พี่นะ ”
    “คราบๆเดี๋ยวผมขับรถให้เองแล้วกันนะพี่พักผ่อนปายก่อนนะคับเด๋วผมจะไปเตรียมอาหารกลางวันให้” เฮนรี่ถึงใจจะรู้ว่าดงแฮไม่ได้ไม่เป็นอะไรอย่างที่เจ้าตัวบอกแต่เค้าก็ไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้



    “สวัสดีครับคุณน้า”    ดงแฮสวัสดีคุณแม่ของคิบอม

    “นี่เป็นรุ่นน้องของผมที่แคนนาดานะครับเค้ามาเรียนต่อที่นี่น่ะครับ” ดงแฮแนะนำเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างๆ

    “สวัสดีครับผมเฮนรี่ครับ ฝากตัวด้วยครับ” เฮนรี่ก้มตัวลงเล็กน้อย

    “สวัสดีจ่ะ เข้ามานั่งด้านในก่อนสิจ๊ะ” คุณแม่ของคิบอมดีใจที่ดงแฮมาเยี่ยมที่บ้าน

    “เย็นนี้อยู่ทานข้าวด้วยกันนะลูก”

    “ครับผมผมก็ไม่ได้คุยกับคุณน้านานแล้วจะได้คุยกันนานๆ”ดงแฮยิ้มและตอบคุณแม่ของคิบอม

    “คิบอมใกล้จะเลิกเรียนแล้วผมขอไปรับน้องที่โรงเรียนนะครับคุณน้า”ดงแฮมีเรื่องที่อยากจะคุยกับคิบอมมากมายจึงอาสาไปรับที่โรงเรียน

    “งั้นเฮนรี่ไปที่ร้านกาแฟของลีทึกกับแม่ละกันนะลูก”คุณแม่หันไปบอกกับเฮนรี่

    “ได้ครับผม ผมขับรถให้นะครับ” เฮนรี่ยิ้มและตอบคุณแม่ของคิบอมทันที

            _______________________

    “คิบอมขึ้นรถสิพี่จะไปส่งนะ”ดงแฮบอกคิบอมซึ่งกำลังเดินออกมาจากโรงเรียน

    “คับ....”คิบอมตอบเพียงสั่นๆ

    “ทำไมพี่กลับมาถึงไม่บอกผมก่อนล่ะครับแล้วก็ยังพา......เค้ามาด้วย”

    “ก็อยากให้เซอไพร้งายยส่วนเฮนรี่น่ะเป็นรุ่นน้องพี่ ตอนอยู่ที่โน้นเค้าประสบอุบัติเหตุครอบครัวเค้าเสียหมดแล้วพี่ก็เลยอยากดูแลเค้า”

    “พี่ก็คงรักเค้ามากสินะครับ.......” T-T

_________________________