[Kihae] Magnificent [KangTeuk]

ลำดับตอนที่ #2 : Magnificent # 1 Part 1

Magnificent # 1

           ท่ามกลางค่ำคืนที่เหน็บหนาวฟ้ามืดสนิทมีเพียงแสงไฟดวงเล็กๆจากหน้าต่างบานหนึ่งของคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ยังคงส่องแสงอยู่ ภายในหน้าต่างบานนั้นมีเด็กหนุ่มอายุราว 17 ปี นั่งอยู่ด้วยความเหงาและเศร้า นั่งมองหิมะที่โปรยปรายอยู่ภายนอก ถึงแม้ภายนอกของเค้าจะดูเป็นคนเข้มแข็งซักเท่าไร แต่ภายในใจของ คิบอม ต้องทนทรมานมากเท่าไรก็ไม่มีใครที่จะสามารถรู้ได้

        “เมื่อไหร่จะกลับมาซักทีนะ” คิบอม พูดกับตัวเอง ในใจของเค้าเฝ้าคิดถึงคนคนนึงอยู่ตลอดเวลาจนไม่สามารถจะบรรยายเป็นคำพูดได้ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาช้าๆ จนตาของเค้าแดงไปหมด คิบอมพยายามทำใจให้สงบที่สุดและทิ้งตัวลงบนเตียงใหญ่ของเค้าจนหลับไปด้วยความอ่อนล้า

______________________

                   
       แสงแดดอ่อนๆยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องนอนของคิบอม คิบอมเริ่มรู้สึกตัว
เพราะแสงแดดที่ส่องเข้ามา คิบอมค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงอาบน้ำแต่งตัว ก่อนออกจากห้องก็ไม่ลืมที่จะหยิบเสื้อแจ๊คเกทตัวเก่งออกไป 
    “แม่ครับเช้านี้ผมจะออกไปนั่งเล่นที่ร้านกาแฟนะครับ” คิบอมทำเสียงอ้อนๆคุณแม่ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร
“จร้า” คุณแม่ยิ้มแล้วตอบคิบอมด้วยสีหน้าสดใส

     “สวัสดีคราบบบ ยินดีต้อนรับคราบบ” เจ้าของร้านกาแฟร้านโปรดของ
คิบอมต้อนรับลูกค้าด้วยน้ำเสียงสดใสเช่นเดิมกับทุกๆวัน
    “วันนี้รับเหมือนเดิมรึเปล่าคิบอม” หนุ่มหน้าหวานเจ้าของร้านถามชายร่างสูงที่พึ่งเดินเข้ามาในร้าน
    “ครับผมเหมือนเดิมนั้นแหละ  เอ้! พี่ ลีทึก ครับแล้ววันนี้พี่ คังอิน ไม่มาช่วยแล้วหลอ” คิบอมถามลีทึกด้วยท่าทางกวนๆ
    “โอ้ยรายนั้นช่างเถอะมาแล้ววุ่นวาย ^O^ รอซักครู่น้า”
    “มาแล้วคราบบบ เอ้อนี่คิบอม ก่อนกลับอย่าลืมมาเอาเค้กด้วยล่ะ”
    “อ๊ะ เค้กอะไรหลอครับผมยังไม่ได้สั่งซักหน่อย” - -a
    “เอ๊า คุณแม่ไม่ได้บอกหลอ ท่านโทรมาสั่งเมื่อวานนนน”
    “ไม่ได้บอกนิครับ เอ้อพี่ลีทึกผมขอเค้กช๊อคโกแลตปอนนึงด้วยนะ”
    “คราบคุนลูกค้า อิอิ”
   
    “กลับมาแล้วคราบบบบ นี่เค้กนะครับแม่” คิบอมพูดพลางส่งเค้กปอนใหญ่ให้กับคุณแม่

    หลังจากนั้นคิบอมเดินกลับขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเองเปิดกล่อง
เค้กช๊อคโกแลตออกและปักเทียนและจุดเทียนอย่างไม่รอช้า คิบอมร้องเพลงสุขสันต์วันเกิดเพียงลำพัง
    “สุขสันต์วันเกิดนะครับพี่ ดงแฮ ” คิบอมพูดออกมาเบาๆ หน้าของคิบอมเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข เค้าหยิบรูปเก่าๆก่อนที่ดงแฮจะไปเรียนต่อที่แคนาดาขึ้นมาดู
จากใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มกลับกลายเป็นน้ำตาที่ไหลรินออกมาจากไม่รู้จักหยุด
    ทำไมน้ำตามันถึงได้ไหลออกมาไม่หยุดนะ เราต้องเข้มแข็งสิ จากนี้ไปเราจะต้องเป็นคิบอมที่เข้มแข็งกว่าเดิม เราต้องทำได้สิ!

            ________________________

    “แม่คราบผมไปที่ร้านกาแฟนะคราบบบ”คิบอมบอกกับคุณแม่พร้อมๆกับที่กำลังเดินออกจากบ้านไป

    “สวัสดีคราบบบยินดีต้อนรับคราบบผม” ลีทึกทักทายคิบอมด้วยอารมสดใส
    “หวัดดีคราบที่ร๊ากกกกกก” เสียงของคังอินตอบลีทึกด้วยท่าทางกวนๆแทนที่จะเป็นเสียงของคิบอม
    “ใครที่รักนายตาหมีหื่นน!!” :p
    “ง่า ขอโทดค๊าบบบ” คังอินทำหน้าจ๋อยๆและตอบด้วยเสียงเบาๆ
    “หวัดดีคับผม ผมขอเหมือนเดิมนะคับ” คิบอมยิ้มๆและตอบลีทึก
คิบอมเดิมไปนั่งด้านในสุดของร้านหันหน้าไปทางด้านหลังซึ่งเป็นสวนเล็กๆมีน้ำตกเล็ก
เสียงของน้ำตกทำให้ผ่อนคลายได้ไม่น้อย

    “สวัสดีคราบบ ยินดีต้อนรับครับ” คังอินช่วยต้อนรับลูกค้า2คนที่พึ่งเดินเข้ามาแทนลีทึก
    “รับอะไรดีครับ”คังอินยังคงทำหน้าที่แทนลีทึกที่วุ่นอยุ่หลังร้าน
    “ผมขอช๊อคโกแลตร้อนครับ แล้วพี่ ดงแฮ ดื่มอะไรดีอ่าคับ” เด็กหนุ่มถามหนุ่มหน้าหวานที่อยู่ข้างๆ
    “งั้นผมขอคาปูชิโนร้อนที่นึงนะคับ”ดงแฮพูดด้วยเสียงอันแผ่นเบา เหมือนกำลังกังวลใจอะไรซักอย่าง
    “เชิญนั่งด้านในก่อนนะคราบบบ”

ดงแฮและเด็กหนุ่มอีกคนเดินเข้าไปด้านในไม่ใกล้ไม่ไกลจากโต๊ะของคิบอม

    “พี่ดงแฮเป็นอะไรรึเปล่าคับดูกังวลจัง”

     คิบอมได้ยินชื่อของดงแฮแม้จะเป็นเสียงเบาๆก็ตาม ทำให้เค้าต้องหันไปดู คิบอมมั่นใจว่าใช่ดงแฮอย่างแน่นอน ทำให้ในหัวของคิบอมมีอะไรเต็มไปหมดแต่เค้าก็ยังคงเก็บความรู้สึกเอาไวและนั่งอยู่ที่เดิม

    “นิดหน่อยน่ะ กลับมาครั้งนี้ไม่ได้บอกใครเลย กลัวคนอื่นๆเค้าจาโกรธมากกว่าเซอไพร้อ่าซี้” สีหน้าของดงแฮเปลี่ยนไปจากที่มีความกังวลเมื่อได้พูดออกมาทำให้เค้ารู้สึกดีขึ้นมาก

    “ไม่เป็นไรหลอกมั้งครับพี่ดงแฮพี่กลับมาทั้งทีคนอื่นๆดีใจอยู่แล้วล่ะเน๊อะ”

    “อื้อๆต้องเป็นอย่างนั้นสิ ขอบใจมากน้า นู๋รี่ (( เฮนรี่ ))”ดงแฮยิ้มและบอกกับเฮนรี่ที่นั่งอยู่ข้างๆพร้อมกับลูบหัวเฮนรี่เบาๆ

    คำทุกคำที่ดงแฮและเฮนรี่คุยกันทำให้คิบอมเหมือนโดนมีดกรีดแทงเข้าไปในใจ
คิบอมลุกไปจากโต๊ะเดินไปหาลีทึกที่อยู่ที่เคาร์เตอร์
    “พี่ครับแล้ววันหลังมาจ่ายแล้วกันนะมีเรื่องนิดหน่อยนะขอตัวนะครับ”
คิบอมเดินออกไปจากร้านอย่างรวดเร็วด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยดีนัก
   

            ___________________________

    “นายจะกลับมากับใครกลับมาเมื่อไหร่กลับมาทำไม ไม่เห็นกะเกี่ยวอะไรกับฉัน ทำไมฉันต้องมาคิดอะไรให้วุ่นวายใจด้วยเนี้ย” คิบอมหัวเสียไม่น้อยที่ได้ยินและเห็นสิ่งต่างๆในวันนี้
    “เราต้องไม่ร้องให้ เราต้องแข็มแข็ง ไม่เห็นจะมีเหตุผลอะไรที่ต้องเสียน้ำตาเลยนิหน่า” คิบอมบอกกับตัวเอง แต่น้ำตาของเค้าก็ไหลออกมาอาบแก้มของเค้าเต็มไปหมด
    “คำสัญญาที่เคยบอกว่าจะไม่ลืมกันมันก็คงเป็นเหมือนสายลมที่พัดผ่านไปก็เท่านั้นสินะ เรามันก็คงไม่มีค่าอะไรอีกต่อไป” คิบอมนึกถึงคำสัญญาก่อนที่ดงแฮจะไปเรียนต่อที่แคนนาดา น้ำตาก็ยิ่งไหลออกมาไม่หยุด คิบอมแสบตาไปหมดเค้าไม่มีแรงจะทำอะไร เค้าทิ้งตัวลงบนที่นอนและหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

            ___________________________