[Kihae] Magnificent [KangTeuk]

ลำดับตอนที่ #16 : Magnificent # 7 Part 1

Magnificent # 7

    นับตั้งแต่วันที่เฮนรี่ไปเยี่ยมดงแฮที่โรงพยาบาล วันเวลาของดงแฮต้องล่วงเลยผ่านไปอย่างช้าๆและแสนเศร้า เนื่องจากวันเวลาที่ผ่านไปราวกับไร้คนที่ตนเองรัก
ทั้งๆที่อยู่บ้านเดียวกัน แต่ก็แทบจะนับครั้งที่เจอหน้ากันได้  คิบอมออกจากบ้านตั้งแต่เช้ากว่าจะกลับก็ดึกดื่น จนดงแฮรู้สึกเป็นห่วงจนไม่สามารถที่จะบรรยายเป็นคำพูดออกมาได้

03.00 น.

    “ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้นะ” คิบอมมองเห็นดงแฮที่หลับอยู่ที่โซฟา

    คิบอมค่อยๆเดินเข้าไปและนั่งอยู่ข้างๆ ดงแฮ  ร่างสูงลูบไปตามเส้นผมสวยของร่างบางที่นอนอยู่อย่างเบามือ

    “อะ.. .กลับมาแล้วหลอ” ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้นมาเหนร่างสูงอยู่ข้างๆ

    “ทำไมไม่ขึ้นไปนอนข้างบนล่ะครับ”

    “พี่อยากจะคุยกับเราน่ะ ตั้งแต่ตอนนั้น เราไม่คุยกับพี่เลยนะ แม่กระทั่งหน้าก็ยังแทบจะไม่เห็นกันเลยด้วยซ้ำไป”

    “ไม่เห็นมีอะไรจะต้องคุยนิครับ” ร่างสูงพูดและลุกขึ้นจากโซฟา

    “เดี๋ยวก่อนสิ” ร่างบางจับที่มือของร่างสูงเบาๆ

    “ปล่อยเถอะครับ พี่ไม่เข้าใจความรู้สึกของผมหลอก”

    “แล้วเราล่ะเข้าใจความรู้สึกของพี่รึเปล่า” ร่างบางรวบรวมแรงที่มีรั้งไว้ไม่ให้ร่างสูงไป
    ร่างสูงหันกลับมาที่ร่างบางอีกครั้งพร้อมกับน้ำตาที่คลอใสอยู่เต็มไปหมด
ตอนนี้ทั้งคู่มีแต่น้ำตาที่พร้อมจะไหลออกมาได้ทุกเมื่อ

    “รู้สิ ผมถึงได้ทำอย่างนี้ ยิ่งเห็นพี่ผมก็ยิ่งเจ็บ ผมอยากจะลืมไม่อยากต้องทนทรมานอยู่อย่างนี้”

    “งั้นเราก็คงเข้าใจความรู้สึกของพี่ผิดไปแล้วล่ะ พี่ไม่รู้ว่าเราคิดอะไรอยู่อต่ความรู้สึกของพี่จริงๆแล้ว”  ดงแฮค่อยๆดึงคิบอมเข้ามาใกล้ๆอย่างช้าๆ แขนค่อยๆโอบไปด้านหลังของคิบอมทำให้คิบอมรู้สึกแปลกอย่างบอกไม่ถูก  ดงแฮเข้าไปใกล้คิบอมขึ้นทุกทีๆ เสียงหัวใจของทั้งคู่เต้นรัวไปหมด

    “ปล่อยเถอะครับ ผมไม่ใช่คนคนนั้น” คิบอมรู้สึกตัวและรีบผลักดงแฮออกและรีบขึ้นไปบนห้องทันที


_____________________________________________

ได้มาอัพแ้ร้ววววววว

ก็เปงตอนสั้นๆอีก1ตอนนะงับ

ไรเตอร์ถาโถมมากมายอ่า

ปวดหมองๆ อิอิ สู้ๆ และจารีบมาอัพให้เร็วที่สุดนะคราบบบ

ไงก็ช่วยกานเม้นหน่อยน้า ว่าเปงไงบ้าง

ตอนนี้ไม่รู้ว่าโอเชป่าวนะมันดูแป่งๆอยู่เหมือนกัน - -a