ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Magnificent # 6 Part 2
แสงไฟดวงเล็กๆจากเสาตะเกียงที่ดูเรียบหรูที่เรียงรายทั้ง2ฝั่งของทางเดินยาววไปถึงคฤหัสถ์ที่อยู่ด้านใน คังอินค่อยๆจับมือของเสียงหวาน และค่อยๆเดินไปตามทางเดิน น้ำพุด้านข้างค่อยๆเริงระบำต้อนรับทั้งสองคน ทามกลางท้องฟ้าที่มืดสนิท แต่ก็ยังคงเห็นดวงดาวที่ระยิบระยับเต็มไปหมด ช่างเป็นบรรยากาศที่น่าจดจำ
“เข้าไปด้านในก่อนสิ”
“อะๆ..อะ อื้ม” เสียงหวานยังคงอึ่งอยู่ซักพัก นี่เป็นครั้งแรกที่ลีทึกได้มาที่บ้านของคังอิน ทำให้ความคิดต่างๆของลีทึกเกิดขึ้นเต็มไปหมด เกิดคำถามภายในใจอยู่มากมาย
~ ทั้งๆที่มีพร้อมทุกอย่างขนาดนี้ แต่ก็ไม่เคยแสดงฐานะทางสังคมให้เรารู้ ไม่เคยบอกอะไร นอกจากการที่พยายามทำทุกอย่างที่จะสามารถเอาชนะใจของเราได้ ~
~ คิดว่าจะเป็นเพลย์บอยที่เข้ามาแปปๆก็ผ่านไป แต่เค้าทำทุกอย่างขนาดนี้มันจะหมายความว่ายังไงกันแน่นะ ~
~ แค่ใครๆรู้ว่าเค้าเป็นใครมีคฤหาสใหญ่โตขนาดนี้ก็คงจะตงลงคบกับค้าได้ไม่ยาก แต่ทำไมเค้าถึงมาอยู่กับเราได้ทุกวัน แถมยังไม่เคยพูดถึงฐานะของตัวเอง นอกจากงานที่บริษัทที่พ่อต้องการให้ทำต่อ ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าบริษัทอะไรกัน ~
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ”คังอินจับที่บ่าของเสียงหวานเบาๆ
“ปะ...ปะ เปล่าครับ นี่ที่ไหนกันแน่หลอครับ ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด บ้านของคุณรึเปล่า”
“อื้อ ใช่แล้วล่ะ แต่ว่า ทำไมถึงเรียกว่าคุณล่ะ ฟังดูไม่เหมือนลีทึกเลยนะ”
“ก็ก่อนหน้านี้ผมไม่รู้นี่หน่าว่าคุณเป็นใครมากจากไหนกันแน่ แต่ตอนนี้รู้แร้วเรียกเหมือนเดิมจะดูไม่เหมาะล่ะมั้งครับ”
คังอินจับมือของลีทึกขึ้นมาไว้ที่หัวใจของเค้า
“ผมยังเป็นผมคนเดิม ผมไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไป เพราะฉะนั้นเราก็จะไม่มีอะไรเปลี่ยนไป ” คังอินยังคงจับมือของลีทึกไว้และพูดเบาๆ
“ อะ...อะ....อื้อ ครับ”
“อื้อๆ โอเค ต่างหาก ไม่เห็นต้องครับๆเลย ไปที่ห้องอาหารกันดีกว่าหิวแร้วววว” ^o^
“อิ่มจางเร้ยยยยย ชอบอาหารรึเปล่า”
“อื้อ อร่อยมากๆเลยล่ะ” ลีทึกยิ้มอย่างสดใสเช่นเคย
“ลองทานของหวานก่อนสิไอศกรีม สูตรของบ้านผมเองนะ”
“อ้ะ บริษัทที่ว่า ก็คือ บริษัทไอศครีมหลอเนี่ย”
“ช่ายแร้วววว”
“แล้ววไอศครีมโอมเมทที่ร้านผมพอจะใช้ได้รึเปล่าอ่ะ” - -a
“อื้อ อร่อยมากเลยล่ะ เข้ากับคอนเส็บของร้านทุกอย่างลงตัวปายหมด”
“อ้ะมาละ ลองทานดูสิ….อ้ามมมม...”คังอินป้อนไอศกรีมให้เสียงหวาน
“อร่อยจังเร้ย ทำไมไม่เคยเห็นในเกาหลีเลยล่ะตาหมี”
“อ่อ ก็ส่งออกหมดเลยน่ะ”
“อ่าน้า” ^o^
“นี่หลับตาแปปนึงสิ”คังอินขอให้ลีทึกหลับตาลงสักครู่
“อื้อๆก็ได้ๆคราวนี้จะเล่นอะไรอีกอ่าเนี่ย”
ไฟในห้องอาหารถูกหรี่ลงเหลือเพียงเสียงสว่างเล็กน้อย และแสงจากเทียนโดยรอบของห้อง เสียงของไวโอลีนเริ่มเล่นอย่างเช้าๆ ท่ามกลางแสงไฟอันแสนเบาบางคลอด้วยเสียงของไวโอลีนเบาๆ คังอินเดินไปด้านหลังของเสียงหวาน
“ลืมตาได้แร้ว”
ลีทึกค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ และเห็นสร้อยคอที่มีจี้รู้ ตัว KT ที่ถูกทำขึ้นอย่างปราณีตดีไซน์เรียบๆ
“อ้ะ ...... ทำไมถึงเป็นตัว K กับ T ล่ะแล้วทำไมถึงให้ผมล่ะครับ”
“ก็ตัว K ก็มาจากชื่อผม ส่วนตัว T มาจากชื่อทึกงายงับ”
“……”ลีทึกไม่พูดอะไรต่อแต่หน้าเริ่มแดงขึ้นเล็กๆ
คังอินก้มตัวลงและกระซิบที่ข้างหูของลีทึก
“I love u ถ้าคิดเหมือนกันช่วยรับสร้อยนี้ไว้นะครับ”คังอินใส่สร้อยให้กับลีทึกและพยุงตัวลีทึกขึ้นช้าๆ ทั้งคู่สบตากันเพียงเล็กน้อยแต่หน้ากลับแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด คังอินค่อยๆดึกตัวของลีทึกเข้ามากอดอย่างช้าๆ
“ขอบคุณมากนะครับ” คังอินกระซิบเบาๆ
คังอินค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกลักับลีทึกอย่างช้าๆและค่อยๆหลับตาลงอย่างช้าๆและประทับจูบลงบนปากของลีทึกอย่างทนุถนอม.........
_____________________________
เป็นไงบ้างงง
น่าเบื่อป่าวอ่าาา
ไงก็ช่วยเม้นกานด้วยนะงับ
“เข้าไปด้านในก่อนสิ”
“อะๆ..อะ อื้ม” เสียงหวานยังคงอึ่งอยู่ซักพัก นี่เป็นครั้งแรกที่ลีทึกได้มาที่บ้านของคังอิน ทำให้ความคิดต่างๆของลีทึกเกิดขึ้นเต็มไปหมด เกิดคำถามภายในใจอยู่มากมาย
~ ทั้งๆที่มีพร้อมทุกอย่างขนาดนี้ แต่ก็ไม่เคยแสดงฐานะทางสังคมให้เรารู้ ไม่เคยบอกอะไร นอกจากการที่พยายามทำทุกอย่างที่จะสามารถเอาชนะใจของเราได้ ~
~ คิดว่าจะเป็นเพลย์บอยที่เข้ามาแปปๆก็ผ่านไป แต่เค้าทำทุกอย่างขนาดนี้มันจะหมายความว่ายังไงกันแน่นะ ~
~ แค่ใครๆรู้ว่าเค้าเป็นใครมีคฤหาสใหญ่โตขนาดนี้ก็คงจะตงลงคบกับค้าได้ไม่ยาก แต่ทำไมเค้าถึงมาอยู่กับเราได้ทุกวัน แถมยังไม่เคยพูดถึงฐานะของตัวเอง นอกจากงานที่บริษัทที่พ่อต้องการให้ทำต่อ ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าบริษัทอะไรกัน ~
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ”คังอินจับที่บ่าของเสียงหวานเบาๆ
“ปะ...ปะ เปล่าครับ นี่ที่ไหนกันแน่หลอครับ ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด บ้านของคุณรึเปล่า”
“อื้อ ใช่แล้วล่ะ แต่ว่า ทำไมถึงเรียกว่าคุณล่ะ ฟังดูไม่เหมือนลีทึกเลยนะ”
“ก็ก่อนหน้านี้ผมไม่รู้นี่หน่าว่าคุณเป็นใครมากจากไหนกันแน่ แต่ตอนนี้รู้แร้วเรียกเหมือนเดิมจะดูไม่เหมาะล่ะมั้งครับ”
คังอินจับมือของลีทึกขึ้นมาไว้ที่หัวใจของเค้า
“ผมยังเป็นผมคนเดิม ผมไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไป เพราะฉะนั้นเราก็จะไม่มีอะไรเปลี่ยนไป ” คังอินยังคงจับมือของลีทึกไว้และพูดเบาๆ
“ อะ...อะ....อื้อ ครับ”
“อื้อๆ โอเค ต่างหาก ไม่เห็นต้องครับๆเลย ไปที่ห้องอาหารกันดีกว่าหิวแร้วววว” ^o^
_____________________
“อิ่มจางเร้ยยยยย ชอบอาหารรึเปล่า”
“อื้อ อร่อยมากๆเลยล่ะ” ลีทึกยิ้มอย่างสดใสเช่นเคย
“ลองทานของหวานก่อนสิไอศกรีม สูตรของบ้านผมเองนะ”
“อ้ะ บริษัทที่ว่า ก็คือ บริษัทไอศครีมหลอเนี่ย”
“ช่ายแร้วววว”
“แล้ววไอศครีมโอมเมทที่ร้านผมพอจะใช้ได้รึเปล่าอ่ะ” - -a
“อื้อ อร่อยมากเลยล่ะ เข้ากับคอนเส็บของร้านทุกอย่างลงตัวปายหมด”
“อ้ะมาละ ลองทานดูสิ….อ้ามมมม...”คังอินป้อนไอศกรีมให้เสียงหวาน
“อร่อยจังเร้ย ทำไมไม่เคยเห็นในเกาหลีเลยล่ะตาหมี”
“อ่อ ก็ส่งออกหมดเลยน่ะ”
“อ่าน้า” ^o^
“นี่หลับตาแปปนึงสิ”คังอินขอให้ลีทึกหลับตาลงสักครู่
“อื้อๆก็ได้ๆคราวนี้จะเล่นอะไรอีกอ่าเนี่ย”
ไฟในห้องอาหารถูกหรี่ลงเหลือเพียงเสียงสว่างเล็กน้อย และแสงจากเทียนโดยรอบของห้อง เสียงของไวโอลีนเริ่มเล่นอย่างเช้าๆ ท่ามกลางแสงไฟอันแสนเบาบางคลอด้วยเสียงของไวโอลีนเบาๆ คังอินเดินไปด้านหลังของเสียงหวาน
“ลืมตาได้แร้ว”
ลีทึกค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ และเห็นสร้อยคอที่มีจี้รู้ ตัว KT ที่ถูกทำขึ้นอย่างปราณีตดีไซน์เรียบๆ
“อ้ะ ...... ทำไมถึงเป็นตัว K กับ T ล่ะแล้วทำไมถึงให้ผมล่ะครับ”
“ก็ตัว K ก็มาจากชื่อผม ส่วนตัว T มาจากชื่อทึกงายงับ”
“……”ลีทึกไม่พูดอะไรต่อแต่หน้าเริ่มแดงขึ้นเล็กๆ
คังอินก้มตัวลงและกระซิบที่ข้างหูของลีทึก
“I love u ถ้าคิดเหมือนกันช่วยรับสร้อยนี้ไว้นะครับ”คังอินใส่สร้อยให้กับลีทึกและพยุงตัวลีทึกขึ้นช้าๆ ทั้งคู่สบตากันเพียงเล็กน้อยแต่หน้ากลับแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด คังอินค่อยๆดึกตัวของลีทึกเข้ามากอดอย่างช้าๆ
“ขอบคุณมากนะครับ” คังอินกระซิบเบาๆ
คังอินค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกลักับลีทึกอย่างช้าๆและค่อยๆหลับตาลงอย่างช้าๆและประทับจูบลงบนปากของลีทึกอย่างทนุถนอม.........
_____________________________
เป็นไงบ้างงง
น่าเบื่อป่าวอ่าาา
ไงก็ช่วยเม้นกานด้วยนะงับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น