ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Magnificent # 5 Part 2
เวลาเลยผ่านไปอีก3วัน
“นี่คิบอม ตอนนี้พี่ดงแฮก็ยังไม่ฟื้นเลย เย็นนี้เลิกเรียนแล้วผมจะไปที่โรงพยาบาลนะครับ”เฮนรี่เข้าไปคุยกับคิบอมตอนพักกลางวัน
“วันนี้เลิกเย็นอ่ะ ไปก่อนก็แล้วกันนะไว้ค่อยไปเจอกัน”เสียงจากชายร่างสูงบอกกับเฮนรี่
“อื้อ ได้ครับ”
“เอี๊ยดดดด” ประตูห้องของโรงพยาบาลถูกเปิดออกเฮนรี่เดินเข้าไปในห้อง ภายในห้องว่างเปล่า มีเพียงดงแฮที่ยังคงหลับใหลอยู่บนเตียง
“นี่ผ่านไปหลายวันแล้วนะครับ พี่ดงแฮ ......ตื่นขึ้นได้แล้ว” สีหน้าเริ่มเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง
มือเรียวบางของดงแฮถูกกุมด้วยมือของเฮนรี่เบาๆ ทันทีที่มือสัมผัสกัน น้ำตาของเฮนรี่ค่อยๆไหลออกมาช้าๆ
“พี่ดงแฮห้ามเป็นอะไรไปเด็ดขาดนะครับบ...”
“ผมมีอะไรตั้งหลายอย่างที่อยากจะขอบคุณ และอยากจะบอกกับพี่อีกตั้งเยอะแยะ” ทั้งๆที่น้ำตาก็ยังคงไหล แต่ก็ยังคงมีรอยยิ้มเปื้อนอยู่บนหน้าของเฮนรี่
“พี่ดงแฮครับ.......” ดงแฮเริ่มรู้สึกตัวเล็กน้อยแต่ยังคงเหมือนกับนอนหลับอยู่บนเตียง
“คือจริงๆแล้วน่ะ .... ผม.....ผมน่ะรักพี่มาตลอดเลยนะครับบบ”เฮนรี่กลั้นใจสารภาพความรู้สึกของตัวเองต่อหน้าคนที่ตัวเองรักมากที่สุด
“พี่น่ะ..ก็รักเราเหมือนกันนะ ”ดงแฮพูดด้วยเสียงอันแผ่วเบาแต่ก็ดังพอที่จะทำให้คนที่อยู่อยู่ที่ประตูได้ยิน
ปัง! เสียงของประตูถูกปิดลงเบาๆ และมีเสียงเหมือนคนวิ่งผ่านหน้าห้องไป
“เราน่ะเป็นน้องที่ดีที่สุดของพี่นะ”
“พี่ดงแฮฟื้นแล้วหลอครับเป็นไงบ้าง”
“อื้อไม่เป็นไรหลอกมึนๆนิดๆน่ะ นี่เมื่อกี้น่ะพูดจริงๆหลอ”
“ค...ครับ...”เฮนรี่ก้มหน้าลงต่ำและพูดออกมาเบาๆ
“พี่น่ะ รักเราเป็นน้องของพี่จริงๆ ตลอดมาพี่ไม่เคยรู้ความรู้สึกของเราเลย แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ เราก็ยังเป็นน้องของพี่อยู่ ใช่มั้ย?”
“อื้อครับ เท่านี้น่ะ ผม ผมก็ดีใจแล้วล่ะ”
ดงแฮดึงตัวของน้องชายเข้ามากอดไว้แน่น
“พี่น่ะสัญญานะว่าจะดูแลเราให้ดีที่สุด”
“ขอบคุณนะครับ ผมก็จะรักพี่ตลอดไปนะครับ.....”
ความรักครั้งแรกของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ต้องหยุดลงที่คำว่าพี่ชาย
แต่ถึงแม้จะเป็นได้แค่พี่ชายและน้องชายก็ตาม แต่มันก็เป็นความรักที่บริสุทธิ์ มีแต่ความรู้สึกดีๆให้กัน บางทีเป็นอย่างนี้มันก็ดีเหมือนกันนะ......
_____________________________
มาอัพแร้ววววว หลังจากหายไปนาน
จิงๆก็จะอัพเมื่อวานแต่โมเด็มโดนยึด แง่ววว
เด๋วพะนี้จาเอาของขวัญมาให้น้าาา
แฮะๆ
“นี่คิบอม ตอนนี้พี่ดงแฮก็ยังไม่ฟื้นเลย เย็นนี้เลิกเรียนแล้วผมจะไปที่โรงพยาบาลนะครับ”เฮนรี่เข้าไปคุยกับคิบอมตอนพักกลางวัน
“วันนี้เลิกเย็นอ่ะ ไปก่อนก็แล้วกันนะไว้ค่อยไปเจอกัน”เสียงจากชายร่างสูงบอกกับเฮนรี่
“อื้อ ได้ครับ”
“เอี๊ยดดดด” ประตูห้องของโรงพยาบาลถูกเปิดออกเฮนรี่เดินเข้าไปในห้อง ภายในห้องว่างเปล่า มีเพียงดงแฮที่ยังคงหลับใหลอยู่บนเตียง
“นี่ผ่านไปหลายวันแล้วนะครับ พี่ดงแฮ ......ตื่นขึ้นได้แล้ว” สีหน้าเริ่มเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง
มือเรียวบางของดงแฮถูกกุมด้วยมือของเฮนรี่เบาๆ ทันทีที่มือสัมผัสกัน น้ำตาของเฮนรี่ค่อยๆไหลออกมาช้าๆ
“พี่ดงแฮห้ามเป็นอะไรไปเด็ดขาดนะครับบ...”
“ผมมีอะไรตั้งหลายอย่างที่อยากจะขอบคุณ และอยากจะบอกกับพี่อีกตั้งเยอะแยะ” ทั้งๆที่น้ำตาก็ยังคงไหล แต่ก็ยังคงมีรอยยิ้มเปื้อนอยู่บนหน้าของเฮนรี่
“พี่ดงแฮครับ.......” ดงแฮเริ่มรู้สึกตัวเล็กน้อยแต่ยังคงเหมือนกับนอนหลับอยู่บนเตียง
“คือจริงๆแล้วน่ะ .... ผม.....ผมน่ะรักพี่มาตลอดเลยนะครับบบ”เฮนรี่กลั้นใจสารภาพความรู้สึกของตัวเองต่อหน้าคนที่ตัวเองรักมากที่สุด
“พี่น่ะ..ก็รักเราเหมือนกันนะ ”ดงแฮพูดด้วยเสียงอันแผ่วเบาแต่ก็ดังพอที่จะทำให้คนที่อยู่อยู่ที่ประตูได้ยิน
ปัง! เสียงของประตูถูกปิดลงเบาๆ และมีเสียงเหมือนคนวิ่งผ่านหน้าห้องไป
“เราน่ะเป็นน้องที่ดีที่สุดของพี่นะ”
“พี่ดงแฮฟื้นแล้วหลอครับเป็นไงบ้าง”
“อื้อไม่เป็นไรหลอกมึนๆนิดๆน่ะ นี่เมื่อกี้น่ะพูดจริงๆหลอ”
“ค...ครับ...”เฮนรี่ก้มหน้าลงต่ำและพูดออกมาเบาๆ
“พี่น่ะ รักเราเป็นน้องของพี่จริงๆ ตลอดมาพี่ไม่เคยรู้ความรู้สึกของเราเลย แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ เราก็ยังเป็นน้องของพี่อยู่ ใช่มั้ย?”
“อื้อครับ เท่านี้น่ะ ผม ผมก็ดีใจแล้วล่ะ”
ดงแฮดึงตัวของน้องชายเข้ามากอดไว้แน่น
“พี่น่ะสัญญานะว่าจะดูแลเราให้ดีที่สุด”
“ขอบคุณนะครับ ผมก็จะรักพี่ตลอดไปนะครับ.....”
ความรักครั้งแรกของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ต้องหยุดลงที่คำว่าพี่ชาย
แต่ถึงแม้จะเป็นได้แค่พี่ชายและน้องชายก็ตาม แต่มันก็เป็นความรักที่บริสุทธิ์ มีแต่ความรู้สึกดีๆให้กัน บางทีเป็นอย่างนี้มันก็ดีเหมือนกันนะ......
_____________________________
มาอัพแร้ววววว หลังจากหายไปนาน
จิงๆก็จะอัพเมื่อวานแต่โมเด็มโดนยึด แง่ววว
เด๋วพะนี้จาเอาของขวัญมาให้น้าาา
แฮะๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น