ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Magnificent # 5 Part 1
Magnificent # 5
“ครับแม่ มีอะไรหลอครับ...”
“คิบอม!!..........ดงแฮประสบอุบัติเหตุ รถชนตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล เฮนรี่ไปที่โรงพยาบาลแล้วแม่กำลังรีบไป รีบมาที่โรงพยาบาลนะคิบอม”
ตื้ดๆๆๆ
“พี่ลีทึก พี่คังอิน รีบไปโรงพยาบาลกันเถอะครับพี่ดงแฮรถชน” คิบอมตะโกนบอกลีทึกและคังอิน
รถของคังอินขับออกไปอย่างรวดเร็วคิบอมกำมือแน่นจิตใจสั่นไหว ภาพต่างๆเกี่ยวกับดงแฮลอยเข้ามาในหัวของคิบอมไม่หยุด ภาพของทุกเหตุการณ์ที่คิบอมไม่มีวันลืมยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเค้า ทำให้ใจของคิบอมสั่นไหวไปกว่าเดิม น้ำใสๆเริ่มคลออยู่ที่ดวงตาของคิบอม
“อย่าร้องให้นะคิบอม ยิ้มเข้าไว้ ทุกอย่างต้องเป็นไปด้วยดี ดงแฮต้องปลอดภัย”ลีทึกหันหลังจากที่นั่งด้านหน้าไปหาคิบอมและกุมมือของน้องชายเอาไว้
“คิบอมไม่เป็นไรนะ ยังไงดงแฮก็ต้องปลอดภัย อีกนิดเดียวก็จะถึงแล้วล่ะใจเย็นๆก่อนนะ” คังอินเหยียบคันเร่งลึกลงไปกว่าเดิม
“ถึงแล้วล่ะลงไปกันก่อนเลยนะพี่จอดรถเสร็จจะตามเข้าไป”
“ไปกันเถอะคิบอม”ลีทึกลงจากรถพร้อมกับน้องชาย ทั้งคู่รีบตรงไปที่หน้าห้องICU
เมื่อลีทึกและคิบอมปถึงห้องICU ก็ต้องเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งรออยู่ด้านหน้าน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดหย่อนทำให้แก้มเนียนใสของเฮนรี่อาบไปด้วยน้ำตา ดวงตาแดงก่ำ และดูเหนื่อยล้าจนไม่มีแรงจะทำอะไร
“เฮนรี่เป็นยังไงบ้าง”คิบอมรีบไปนั่งข้างๆเฮนรี่
“โรงพยาบาลโทรมาแจ้งเมื่อ2ชั่วโมงก่อนว่าพี่ดงแฮรถชน จนตอนนี้ยังอยู่ในห้องICUอยู่เลยครับ”
ถึงแม้เวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ไม่ทำให้น้ำตาของเฮนรี่หยุดไหลออกมาได้
“เฮนรี่มากับพี่หน่อยสิ” เสียงหวานเรียกเฮนรี่ที่นั่งอยู่
“ครับ...”
“นี่เช็ดน้ำเช็ดตาก่อนสิ”ผ้าเช็ดหน้าสีขาดสะอาดถูกยื่นให้เฮนรี่
“ขอบคุณนะครับ พี่ลีทึกมีอะไรหลอครับ.....”
“นี่ ถ้าดงแฮรู้ว่าเราร้องให้ขนาดนี้เค้าต้องไม่สบายใจมากแน่ๆเลย ดงแฮน่ะไม่เป็นไรหลอกเชื่อพี่สิ อย่าร้องให้เลยนะ ทุกคนก็ไม่สบายใจถ้าเห็นเราร้องให้ ”เสียงอันแสนอบอุ่นเสียงที่ดูเป็นห่วงเป็นใยเสียงที่ทำให้เค้าสบายใจ ที่เฮนรี่ไม่เคยได้ยินจากใคร นอกจากดงแฮ วันนี้เค้าได้ยินจากหนุ่มหน้าหวานที่ยืนอยู่ตรงหน้าทำให้เฮนรี่อุ่นใจขึ้นไม่น้อย
“แม่กลับบ้านก่อนดีกว่านะครับดึกมากแล้ว เด๋วผมจะอยู่รอเองนะครับ” คิบอมกุมมือของคุณแม่ที่นั่งอยู่ข้างๆ
“คุณน้าไม่ต้องเป็นห่วงนะครับเด่วผมจะอยู่รอกับน้องเองนะครับ” คังอินอาสาอยู่ดูแลทุกคน
“งั้นก็ได้จ่ะฝากด้วยนะลูกพรุ่งนี้แม่มีประชุมแต่เช้าด้วย” คุณนายคิมเดินไปตามทางของโรงพยาบาลติดตามด้วยคนขับรถและบอดี้การ์ดส่วนตัวอีก2คน
ทุกคนดูเน๊ตเหนื่อยแต่ก็ยังคงตั้งใจเฝ้ารออยู่หน้าห้องICUเวลาผ่านไปอีกประมาน30นาที
“คุณหมอครับเป็นไงบ้างครับ” ทันที่คุณหมอเดินออกเฮนรี่รีบวิ่งไปถามทันทีตามด้วยคนอื่นๆก็มายืนอยู่ใกล้ๆกัน
“ตอนนี้พ้นขีนอันตรายแล้วล่ะครับ”
น้ำตาแห่งความดีใจของทุกๆคนแทบจะเอ่อล้นออกมาพร้อมๆกันบรรยากาศดูผ่อนคลายขึ้นมาก
“แต่ว่า.......หมอก็ยังไม่แน่ใจนะครับเพราะว่าคนเจ็บศีรษะถูกกระแทกอย่างแรง อาจจะมีผลต่อความทรงจำ แต่ก็ยังไม่แน่นอนนะครับยังไงก็ต้องรอดูอาการอีกที”
“ถ้าเป็นอย่างงั้นความจำจะกลับมาได้รึเปล่าครับหมอ!” คิบอมรีบถามขึ้นทันที
“หมอก็ยังบอกอะไรไม่ได้มากนะครับ แต่เท่าที่ดูแล้วถ้าสูญเสียความทรงจำจริงๆ ก็ยังมีโอกาสกลับมาอยู่นะครับแต่ก็ต้องอาศัยสิ่งแวดล้อมแล้วก็บุคคลข้างๆด้วยนะครับ….หมอขอตัวก่อนนะครับ”
________________________
มาอัพแร้ววววว หุหุ
ขอโทดนะคราบให้รอนาน แฮะๆ
จารีบแต่งและก็มาอัพต่อนะคราบบ
มีไรติชมไ้ด้เลยน้า
อ่าเองยังรู้สึกแปลกๆ 55+
ขอบคุนทุกคนเลยคราบบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น