ภูตพราวรัก

ลำดับตอนที่ #8 : -ลิฟต์ผีสิง4-

“แก้แค้นอะไรคะคุณผู้จัดการโลงศพ เอ๊ย ผู้จัดการโรงแรม” มัชฌิมายิ้มเย็น “พูดออกมาให้จบสิคะ” 

“ออกไป” บราลีชี้ไปทางประตูทางออก “เธอรีบกลับออกไปได้แล้วนะ เก็บศพเสร็จแล้วนี่ พรรคพวกกลับไปหมดแล้วทำไมเธอถึงยังอยู่ ความจริงพวกเธอน่าจะขนศพออกไปจากโรงแรมให้ไวกว่านี้ด้วยซ้ำ ทำงานกันยังไง ชักช้า”

“เฮอะ! ยังกล้ามาพูดแบบนี้อีกหรือคะคุณผู้จัดการ” มัชฌิมาเน้นคำ เลิกคิ้ว “ที่มันช้า เพราะคุณไม่ให้พวกฉันใช้ลิฟต์ ความจำเสื่อมหรือไง”

“ก็ฉันหวังดี...”

“หยุด คุณผู้จัดการ ฉันยังพูดไม่จบ...คุณไม่ให้ความร่วมมือกับพวกฉันก็ว่าแย่แล้วนะ แต่นี่คุณไม่ให้เกียรติคนตายเลย ตอนเขายังมีชีวิตคุณต้อนรับขับสู้เขาอย่างดี แทบจะเอาดอกไม้ธูปเทียนมาจุดสักการบูชาเขาเช้ากลางวันเย็นก่อนนอนหรือแม้กระทั่งตอนเขาจะเข้าห้องน้ำ เพราะเขามีเงินเข้าใช้บริการโรงแรมของพวกคุณในห้องสวีทวีไอพีหรูหราใหญ่โตอย่างนั้น”

“โอ๊ย จบหรือยัง!”

“ยัง!...แต่พอเขาตาย เขากลายเป็นศพ คุณกลับให้พวกฉันรีบเอาศพของลูกค้าที่เคารพรักของพวกคุณลงมาทางบันไดหนีไฟ เพราะคุณเกลียดและกลัวสภาพศพอันไม่น่าดูของเขา มาลัยสักพวง ธูปไหว้ขอขมาสักดอกไม่มีสักอย่าง รักและเคารพลูกค้าสุดหัวใจเลยสินะคะ”

คณาธิปหันขวับไปหาบราลี ฝ่ายนั้นกำลังขบริมฝีปากล่างแล้วจ้องมองมัชฌิมาตาขุ่นเขียว คณาธิปทอดถอนใจเพราะรู้ว่าที่แม่สาวกู้ภัยคนนี้ครหามันคงจริง เพราะบราลีผู้ซึ่งไม่เคยยอมลงให้ใครกำลังตกอยู่ในอาการเถียงไม่ออก 

“คุณบราลี ทำไมทำแบบนั้น” 

“ก็...ก็ลีหวังดีนี่คะคุณธิป แค่สิบห้านาทีแรกที่รู้ว่ามีฆาตกรรมกันในโรงแรม ลูกค้าก็ขวัญผวาจนเช็กเอาท์ออกไปจะห้าสิบราย ตอนนี้ร้อยกว่าแล้วนะคะ ถ้าขืนยังให้กู้ภัยขนศพลงทางลิฟต์ ลูกค้าจะขวัญเสีย ไม่กล้าใช้ลิฟต์กันเลย คราวนี้ไม่ย้ายออกทั้งโรงแรมเลยหรือไงคะ”

“เว่อร์” มัชฌิมาส่ายหน้า “นี่แค่คนถูกยิงตายนะคะ ไม่ได้ตรวจพบโรคติดต่อร้ายแรงในโรงแรม จะกลัวกันทำไมนักหนาผีน่ะ ทำดีคิดดีเสียอย่าง ผีสางเทวาดาก็คุ้มครอง”

“ขอโทษเขา” คณาธิปประสานสายตากับบราลี

“อะ...อะไรนะคะคุณธิป!” บราลีถามกระแทกเสียง

“ผมบอกให้ขอโทษเขาครับ คุณลี” คณาธิปบอกอย่างหนักแน่นอีกครั้ง “เรื่องจะได้จบ จะได้แยกย้ายกันไป ผมปวดหัวเต็มที เดี๋ยวผมต้องรีบกลับไปเคลียร์งานที่บริษัทต่ออีก”

มัชฌิมาอ้าปากค้าง ทีแรกหล่อนก็คิดว่าคณาธิปจะมีจิตสำนึกไม่เห็นแก่ตัวเหมือนยายผู้จัดการโรงแรมปากแดงนี่ แต่เปล่าเลย เขาแค่จะให้คนของเขาขอโทษเพื่อที่เรื่องจะได้จบแค่นั้นเองหรือ เห็นแก่ตัวไม่ต่างกันทั้งผู้บริหารทั้งผู้จัดการโรงแรม!

และ ‘บริษัท’ ที่คณาธิปหมายถึง คือบริษัท ‘2183 REAL DESIGN’ บริษัทออกแบบและตกแต่งภายในที่ตนเองบริหารงานอยู่ ความจริงวันนี้เขามีนัดคุยงานโปรเจกต์ใหญ่กับลูกค้าชาวต่างชาติ แต่พอบราลีโทร.เข้ามาบอกว่าที่โรงแรมเกิดเหตุฆาตกรรม เขาจึงโทร.ไปยกเลิกนัดกับลูกค้า เลื่อนนัดไปเป็นพรุ่งนี้เช้าแทน แล้วรีบขับรถมาที่โรงแรม  ซึ่งตั้งอยู่ที่ย่านสาธรแห่งนี้

โรงแรม ‘Miniature Cloud Bangkok Hotel’ เปิดขึ้นได้สามปีเศษ และมีชื่อเสียงโด่งดังได้ในระยะเวลาเพียงหนึ่งปี เพราะคุณภาพมาตรฐานและการบริการห้าดาวของโรงแรมซึ่งได้รับการยอมรับจากลูกค้าทั้งในและต่างประเทศที่มาพัก

โรงแรมแห่งนี้ มีผู้ถือหุ้นหลัก ๆ อยู่สามคน นั่นคือเกณิกา พี่สาวของคณาธิป คณาธิป และธีรดา หรือ ‘ธีรดา ธาราธร’ นักธุรกิจหนุ่มหล่อไฟแรง รองประธานกรรมการบริษัทธาราธรลำดับที่หนึ่ง ของบริษัทธาราธร บริษัทผลิตและส่งออกเฟอร์นิเจอร์ชื่อดังระดับประเทศ วันนี้เกณิกาไม่อยู่ บินไปทำธุระที่สิงคโปร์ จะกลับมาถึงค่ำนี้ ส่วนธีรดาติดเจรจางาน เพิ่งติดต่อได้เมื่อชั่วโมงที่แล้วและออกเดินทางมาที่โรงแรมได้สักพัก น่าจะใกล้ถึงเต็มที 

“ไม่ค่ะ ลีไม่ขอโทษ!” บราลีพูดเสียงดัง “ลีหวังดีกับโรงแรม ลีไม่ผิด”

“อะไรกันครับคุณลี ไอ้ธิป” ธีรดาซึ่งเพิ่งเดินทางมาถึงถามเร็วเป็นรถไฟด่วน ครั้นพอหันมาเห็นมัชฌิมาเข้าเขาก็ยิ้มให้ทันทีเพราะจำมัชฌิมาได้ เขาได้รู้จักกับมัชฌิมาที่ร้านหนังสือ น่าจะราว ๆ อาทิตย์ที่แล้ว มัชฌิมาเป็นเพื่อนสนิทของเหมือนดาว หญิงสาวซึ่งเขาตกหลุมรักในดวงตาอันทรงเสน่ห์ “คุณมัชฌิมา ดีใจจังที่ได้พบกันอีก นี่มาทำงานใช่ไหมครับ แต่งเต็มยศเลย”

“แกรู้จักเขาด้วยหรือไอ้ธี” คณาธิปถาม

“นั่นสิคะ” บราลีเหยียดริมฝีปาก หล่อนคิดว่าคนระดับธีรดาไม่น่าจะคบหาหรือรู้จักกับคนเก็บศพ “คุณธีไปรู้จักกับแม่คนเก็บศพนี่ได้ยังไง”

“นี่ คุณผู้จัดการ” มัชฌิมาจ้องบราลีไม่ละสายตา “อย่ามาทำรังเกียจอาชีพฉันหน่อยเลย ตอนคุณถึงคราวตายวายชีวา ก็ไม่พ้นต้องเรียกใช้บริการคนเก็บศพอย่างฉันหรอกค่ะ ตายแล้วก็เน่าก็เหม็นเหมือนกันทั้งนั้น น้ำหอมขวดละสองสามพันที่คุณฉีดฟุ้งฉุนจมูกอยู่นี่ มันกลบกลิ่นเหม็นเน่าไม่มิดหรอกนะเวลาที่ศพคุณขึ้นอืดมีหนอนไชกระดุบกระดิบ บทสวดกุสลา ธัมมา เคยได้ยินไหมคะ เฮ้อ แต่ฉันก็ไม่น่าถามเนอะ คนอย่างคุณ อาราธนาศีลห้าถูกหรือเปล่าหรอก”

“อี๊! พูดจาน่าเกลียด อัปมงคลที่สุด!” บราลีเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ชี้หน้ามัชฌิมา “ออกไปนะ ไม่งั้นฉันจะ...”

“คุณมัชเป็นเพื่อนของเพื่อนฉันไอ้ธิป ฉะนั้น คุณมัชฌิมาจึงเป็นเพื่อนของผมด้วยครับคุณลี” ธีรดารีบพูดขัดบท บราลีได้ฟังก็อ้าปากค้างไป ชายหนุ่มหันกลับไปยิ้มน้อย ๆ ให้มัชฌิมาแล้วถามว่า “นี่ตกลงมีเรื่องอะไรกันครับคุณมัช”

“ให้เพื่อนคุณธี หรือไม่ก็คุณผู้จัดการโรงแรมตอบจะดีกว่านะคะ” มัชฌิมาพูดสวนขึ้นทันควัน “เพราะทางนั้นเป็นต้นเรื่อง ทั้งที่ไม่น่าทำให้ทุกอย่างมันเป็นเรื่อง”