ภูตพราวรัก

ลำดับตอนที่ #5 : -ลิฟต์ผีสิง-

๒

-ลิฟต์ผีสิง-

ชายหนุ่มผิวขาวรูปร่างสูงสมาร์ตในชุดกางเกงยีนขายาวสีกรมท่าคู่กับเสื้อสูทสีฟ้าเข้มเดินลงมาจากรถ ยิ้มฝืนๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมสัน เมื่อกองทัพนักข่าวซึ่งรายล้อมตัวเขาราวเป็นกับกำแพงเริ่มสัมภาษณ์และรายงานสด มัชฌิมาจึงได้รู้ว่าเขาชื่อ ‘นายคณาธิป วจี’ เป็นหนึ่งในสามของหุ้นส่วนใหญ่ของโรงแรม ‘Miniature Cloud Bangkok Hotel’ แห่งนี้

มัชฌิมาปาดเหงื่อซึ่งกำลังไหลโซมบนใบหน้าแดงปลั่ง หญิงสาวสูดหายใจลึก ๆ แล้วทำท่าจะเดินเข้าไปหาผู้ชายคนนั้น 

“มัชจะไปไหน” ชนนรีบจับมือมัชฌิมาไว้

“ไปแจ้งเรื่องขนย้ายศพให้คุณหุ้นส่วนโรงแรมคนนั้นเขาฟังสักหน่อย ว่าทางเราทำงานกันได้อย่างราบรื่นและรวดเร็วขนาดไหน”

“มัช...อย่าเลย” ชนนบอกออมเสียง “ช่างเถอะนะ ผ่านไปแล้ว เรารีบพาศพไปส่งนิติเวชดีกว่า ไปเร็ว คนอื่นขึ้นไปรอในรถหมดแล้ว”

“พี่นนท์พาศพไปส่งนิติเวชได้เลยไม่ต้องรอมัช เดี๋ยวมัชกลับเอง เสร็จจากที่นี่มัชมีธุระกับเพื่อนต่อ” 

“...มัช!” ชนนตัดสินใจจะตามมัชฌิมาไป

“ไอ้นนท์ ๆ ไปไหนวะ” ธรรมบูชาซึ่งขึ้นไปนั่งประจำที่อยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับแล้ว ลดกระจกลงและตบประตูรถ “รีบขึ้นรถ”

“แต่ว่ามัช...”

“ปล่อยไอ้มัชมันไปเถอะ” ธรรมบูชาพูดเต็มเสียง “นานทีแม่ชีจะอยากแผลงฤทธิ์ ให้มันโวยวายบ้างจะได้หายเครียด วันนี้มัชมันเป็นอะไรไม่รู้ หน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างกับถูกผีขี่คอ”

“พูดอะไรวะไอ้ธรรม” ชนนขมวดคิ้ว “นั่นน้องสาวแกนะ เดี๋ยวก็มีเรื่องหรอก”

“ก็น้องสาวสิวะไม่ใช่น้องชาย” ธรรมบูชาบอกแกมหัวเราะ “และเพราะมันเป็นน้องฉันไง ฉันเลยรู้ว่าคนอย่างไอ้มัช ไม่ต่อยหรือตบหน้าใครทิ้งขว้างหรอก ท่องพุทธโธ ๆ แป๊บเดียวมันก็สงบสติอารมณ์ได้แล้ว ขึ้นรถเร็ว ๆ เลยแกน่ะ ศพเสี่ยวิทูรนอนคอยอยู่ เกรงใจให้เสี่ยเขารอนาน”

“ห่วงมัช ฉันไปเป็นเพื่อนมัชดีกว่าว่ะไอ้ธรรม”  

“ไปนิติเวชด้วยกันไอ้นนท์ เชื่อฉัน ไอ้มัชไม่ให้ใครมาทำอะไรมันหรอก มันมีมือมีเท้า ไม่ได้เป็นง่อย มันไม่ให้ใครมารังแกง่าย ๆ หรอกน่า” ธรรมบูชาประนมมือ “ไอ้มัชมันเทศน์ฉันบ่อย ๆ ว่า สติมาปัญญาเกิด สติเตลิดไม่เกิดปัญญา แต่ถ้ามีปัญหา ก็ต้องเตรียมมือเตรียมตีนไว้พร้อมลุย”

“แล้วถ้าลุยไม่ไหวล่ะวะ” ชนนย่นคิ้ว

“ก็วิ่งไงวะ ไอ้มัชมันเป็นแชมป์วิ่งเปรี้ยวตอนปอสี่ แชมป์วิ่งกระสอบตอนปอห้า แชมป์ตี่จับตอนปอหก วิ่งหนีแค่นี้สบาย ๆ”

“จะไปตี่ได้ยังไงวะ มัชไปตัวคนเดียวโดนเขารุมน่ะสิไม่ว่า แกก็พูดเป็นเล่นไอ้ธรรม”

“น้องฉันมันแกร่งกว่าที่แกคิดไอ้นนท์ นอกจากจะเป็นคนเห็นผี เป็นแม่ชี แล้วก็เป็นแม่หมอปลุกเสกของขลังบ้างในบางวันแล้ว ไอ้มัชมันยังเป็นแม่ไม้มวยไทยอีกด้วยนะโว้ย มันเคยไปช่วยน้องเหมือนดาวสุดสวยเพื่อนสนิทของมัน สอนมวยไทยศิลปะป้องกันตัวให้เด็ก ๆ ที่ชุมชนฟ้างามในวันหยุดเสาร์อาทิตย์อยู่พักหนึ่ง ฉะนั้น แกหายห่วงไอ้มัชมันเถอะ”

“นี่แกจับฉลากได้เกิดมาเป็นพี่ชายมัชหรือเปล่าวะ” 

“เฮ้ ๆๆ พูดดี ๆ ไอ้มัชต่างหากที่จับฉลากได้มาเกิดเป็นน้องสาวฉัน” ธรรมบูชายักคิ้วแผล็บ “เพราะฉันเกิดก่อนมันตั้งหนึ่งปี”

 ว่าจบธรรมบูชาก็เปิดประตูก่อนกระโดดลงมาจากที่นั่งหน้าข้างคนขับของรถตู้หลังคาสูง ชายหนุ่มหล่อล่ำผู้เป็นพี่ชายของมัชฌิมาเอื้อมมือเปิดประตูเลื่อนบานใหญ่ จากนั้นรีบดันตัวชนนเข้าไปในรถซึ่งมีกานต์นั่งยิ้มร่าอยู่ในนั้นก่อนแล้วตรงเก้าอี้นั่งเอนกประสงค์ซึ่งหันหลังชนกับที่นั่งของคนขับรถ แค่หันไปเลื่อนกระจะใสด้านหลังออกก็สามารถสื่อสารกับคนนั่งข้างหน้าได้

ชนนถอนหายใจ เมื่อนั่งลงตรงเก้าอี้นั่งยาวบุนวมฝั่งประตูใหญ่ โดยมีศพของเสี่ยวิทูรซึ่งถูกห่อไว้ด้วยผ้าดิบขาวนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงฉุกเฉินสีเหลืองมะนาวตรงกลางรถร่วมทางไปด้วยในวันนี้ ส่วนธรรมบูชา เมื่อเลื่อนประตูปิดแล้วก็กระโดดโหยงขึ้นไปนั่งยังที่นั่งข้างคนขับตามเดิม

“ไปครับลุงคิด ล้อหมุน มัชไม่ไปด้วย วันนี้น้องสาวสุดที่รักของผมมีธุระต้องเคลียร์นิดหน่อย ให้มันไปบู้บ้าง ทุกวันนี้มันทำตัวอย่างกับเป็นแม่ชี นอกจากยายมาลีทูนหัวยอดขมองอิ่มของผม ก็มีไอ้มัชนี่ละ ที่เทศนาผมจนหูชาแทบทุกวัน ผมนี่อยากปลงผมให้มันใจจะขาดแล้ว”

ลุงสมคิด ชายวัยห้าสิบหกผู้ยิ้มเก่งกว่าพูด ทำเพียงอมยิ้มกับสิ่งที่ได้รับฟัง ก่อนหันไปสตาร์ทรถ...

รถตู้หลังคาสูงซึ่งมีสีพื้นหลักเป็นสีขาว ข้างรถมีตัวอักษรภาษาอังกฤษสีขาวเขียนอยู่ในพื้นที่สี่เหลี่ยมสีแดงชาติว่า ‘EMERGENCY AMBULANCE’ ล่างลงมาเป็นอักษรภาษาไทยตัวสีน้ำเงินเขียนบนพื้นสีขาวว่า ‘มูลนิธิกู้ภัยเกื้อกูลประชา’ และถัดลงมาคือเบอร์โทรศัพท์ของมูลนิธิ ไซเรนบนหลังคงรถตู้ดังขึ้น แล้วรถก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปจนพ้นอาณาเขตของโรงแรม