ภูตพราวรัก

ลำดับตอนที่ #14 : -ชาตะ มรณะ! 2-

“เอาเป็นว่าผมรู้จักตัวตนแสนเลวของเขามากกว่าที่พี่พลอยรู้ก็แล้วกัน!”

แสงฟ้าแลบซึ่งแปลบปลาบวูบวาบลงมา ทำให้พลอยบุณย์มองเห็นดวงตาขุ่นเขียวแข็งกร้าวของผู้เป็นน้องชาย ผลึกเพชรเหมือนปิศาจร้ายที่พร้อมจะทำลายล้าง แต่ตอนนี้ พลอยบุณย์รู้สึกว่ามีคนที่พร้อมทำลายล้างมากกว่าผลึกเพชรหลายสิบเท่า 

เงาทะมึนราวอสูรกายของมันทั้งสอง ทอดยาวมาให้เห็นถนัดถนี่ในจังหวะที่ฟ้าส่องแสงสว่างวาบ พลอยบุณย์ตัวสั่นเทา เมื่อความหนาวกับความกลัวรุมโจมตีทั้งร่างกายและความรู้สึก

ผลึกเพชรคลายมือตนเองซึ่งจับมือพี่สาวไว้แน่น แล้วเอามือกวาด ๆ ไปทั่วบนพื้นใบไม้ทับถมเฉอะแฉะข้างตัว ตั้งใจควานหาสิ่งที่ต้องการใช้เป็นอาวุธ แล้วเขาก็ฉวยท่อนไม้ขนาดพอดีมือขึ้นมาได้หนึ่งท่อน

“เราหลบตรงนี้ไม่ได้ทั้งคืนหรอก...พี่พลอยคอยตรงนี้ ผมจะอ้อมไปล่อมันด้านหลัง รอจังหวะแล้วพี่พลอยรีบหนีนะ วิ่งหนีไปให้เร็วที่สุดไม่ต้องสนใจผม”

“ไม่!” พลอยบุณย์เหนี่ยวชายเสื้อน้องชายไว้ “ต้องหนีด้วยกัน เพชร”

ผลึกเพชรก้มลงกอดพี่สาว เสี้ยววินาทีที่กอดกันนี้ เขารู้สึกหดหู่ ใจคอเหี่ยวแห้งเหลือเกิน และเมื่อผละจากการกอด ความรู้สึกหดหู่นั้นก็ยิ่งทวีขึ้น 

“ต้องแยกกันหนี หนีด้วยกันไม่ปลอดภัยแน่ พี่พลอยทำตามที่ผมบอกนะ เราต้องแยกกัน...” จู่ ๆ ผลึกเพชรก็อยากจะร้องไห้ จุกคอหอยขึ้นมาเสียเฉย ๆ “แยกกันตรงนี้”

ไม่รอให้พลอยบุณย์เหนี่ยวรั้งเขาไว้อีกครั้ง ผลึกเพชรรีบเคลื่อนตัวจากตรงที่ซ่อนตัวของพี่สาวไปโดยเร็ว 

สองผู้ตามล่าร่างกำยำทำสัญญาณมือชี้ไปคนละทาง เป็นเครื่องหมายให้แยกย้ายกันค้นหาตัวผลึกเพชร คนหนึ่งเดินไปด้านซ้ายมือ อีกคนกลับหลังหันแล้วเดินมาทางขวามือ 

ผลึกเพชรรอจังหวะให้มันเดินมาใกล้กับดงไม้ที่เขาใช้อำพรางตัว แล้วจึงเงื้อท่อนไม้ค้างไว้สุดแขน ให้มันเดินผ่านไปอีกนิด อีกนิด...และอีกนิด ท่อนไม้ในมือผลึกเพชรก็หวดโดยแรงลงน่องข้างหนึ่งของผู้ประทุษร้ายจนมันตั้งตัวไม่ติด ล้มคว่ำลง

ฝนยังคงกระหน่ำแรง พายุพัดกรรโชกแปรปรวน ฟ้าคะนองครื้นครั่นคุ้มคลั่งแล้วผ่าลงต้นไม้เสียงกึกก้อง ร่างซึ่งใหญ่กำยำกว่าผลึกเพชรเล็กน้อยยันตัวลุกยืนจากพื้นดินเฉอะแฉะ ก่อนที่ผลึกเพชรจะหวดท่อนไม้ลงยังมือซ้ายข้างที่ถือปืนของมัน สภาพของมัน เปียกและเปื้อนเปรอะโคลนดินไม่น่าดู

เจ้าของใบหน้าเหี้ยมเกรียมไม่พูดอะไรทั้งนั้น แต่มันค่อย ๆ ยกปืนขึ้นจนอยู่ในระดับหน้าผากของผลึกเพชร 

“ก่อนยิง มึงจะไม่บอกกูหน่อยหรือไง ว่าใครส่งหมาลอบฆ่าอย่างพวกมึงมา”

ผลึกเพชรกัดกรามกรอด แต่ยังไม่ทันจะได้ฟังคำตอบ เขาก็รู้สึกว่ามีปืนอีกกระบอกมาจ่อติดที่ด้านหลังข้างซ้าย ตรงกับตำแหน่งหัวใจ ท่อนไม้ในมือถูกปล่อยทิ้งลงพื้นตามสัญชาตญาณ เพราะถ้าไม่ปล่อย ก็มีโอกาสที่กระสุนปืนจะมาฝังอยู่ในตัวเขาเร็วขึ้น 

ขาอ่อนยวบเพราะโดนเตะตัดขา ผลึกเพชรลงมานั่งอยู่ในท่าคุก ยังไม่ทันคิดว่าจะทำอย่างไรต่อ ไม้ท่อนที่ตนเองเพิ่งปล่อยหลุดมือไปอย่างจำใจ ก็ประเคนลงมาบนแผ่นหลังจนหน้าคะมำ แล้วท่อนไม้นั้น ก็ฟาดไม่ยั้งลงมาจนเขาเจ็บร้าวไปทั้งร่าง ด้วยฝีมือของคนร้ายรายที่สองซึ่งลอบทำร้ายเขาจากด้านหลัง ส่วนรายแรกนั้นใช้วิธีกระทืบ...บ้าจริง เขาไม่น่าพลาดท่าให้ไอ้หมาลอบกัดสองตัวนี้เลย!

พลอยบุณย์! ป่านนี้พี่สาวของเขาจะเป็นอย่างไร หนีไปถึงไหนแล้ว เขาขอให้พลอยบุณย์หนีรอด หนีไปได้ไกล ๆ ไกลที่สุด

“ไอ้ใบ้ มึงจับมันลุกขึ้นยืน!” คนร้ายคนที่สองตะเบ็งเสียงสั่งแข่งกับเสียงฝน

ผลึกเพชรขมวดคิ้วซึ่งกำลังเจ็บแสบเพราะแรงกระทืบของไอ้ใบ้...

‘ไอ้ใบ้’ อย่างนั้นหรือ ถึงว่าสิ คนร้ายคนแรกมันเป็นใบ้ จึงไม่พูดพร่ำทำเพลงตอบโต้อะไรกับเขา สักคำเอาแต่กระทืบ 

ไอ้ใบ้กระชากแขนรุนแรงฉุดผลึกเพชรให้ลุกยืน ตอนนี้ยากหนักหนากับการที่เขาจะหยัดกายให้ยืนตรง ๆ ได้ ชายหนุ่มสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของไอ้ใบ้ คนร้ายสองคนยืนประกบเขาไว้พร้อมปืนสองกระบอก เขาเห็นหน้ามันสองคนเลือน ๆ หนึ่งคือเพราะความมืด สองเพราะฝนที่ตกไม่ลืมหูลืมตาปะทะใบหน้ากระทบดวงตาของเขา

“กูสองคน ไม่ใจดำกระทืบมึงจนตายหรอกไอ้เพชร มันทรมานเกินไป แต่กูจะยิงมึงตรงหัวใจ แค่นัดเดียว นัดเดียวเท่านั้น มึงจะตายแบบไม่ได้ลิ้มรสความทรมานเลยสักนิด!”

“ใคร...ใครส่งพวกมึงมาฆ่ากู มึงเป็นคนของเสี่ยวิทูรใช่ไหม มึงมาแก้แค้นให้นายมึงใช่ไหม!” 

ผลึกเพชรถามเสียงหนัก แล้วเขาก็ได้รับคำตอบแรกจากไอ้ใบ้ เป็นกำปั้นโครมใหญ่ ที่มันแจกมาฟาดปากเข้าจนเลือดกบ แรงจนเขาแทบล้มทั้งยืน

“จะว่าใช่มันก็ใช่ จะว่าไม่ใช่ ก็ไม่ใช่” ตอบแล้วมันก็ระเบิดเสียงหัวเราะพร้อม ๆ กับที่ฟ้าคำราม “เอาเป็นว่า มึงคิดอย่างไหนแล้วสบายใจ ก็คิดไปเถอะ กูไม่อยากขัดใจคนกำลังจะตาย มึงจะได้ไปที่ชอบที่ชอบอย่างมีความสุข กูให้มึงเลือก ว่าจะให้กูยิงหรือไอ้ใบ้ยิง!”

“ยิงพร้อมกัน!” ผลึกเพชรตอบฉะฉาน “ไหน ๆ พวกมึงก็หมาหมู่อยู่แล้ว กูก็จะให้มึงหมาหมู่ให้ถึงที่สุด นายของพวกมึง จะได้ภูมิใจที่เลี้ยงหมาได้ชั่วโดยสันดานแบบนี้ ฆ่ากูให้ตาย แต่ถ้ากูไม่ตาย มึงสองคน...ตาย!”

สองคนร้ายยิ้มมุมปากอย่างไม่สนใจคำด่าและคำขู่ คนพูดได้ ให้หน้าให้ไอ้ใบ้เดินไปยืนคู่กันกับตนเอง ปืนสองกระบอกถูกยกขึ้นพร้อมกัน โดยเล็งไปที่เป้าหมาย คือตำแหน่งหัวใจของผลึกเพชร

ผลึกเพชรใจเต้นไม่เป็นระส่ำ ไม่ได้กลัวตาย เพราะอย่างไรเขาก็ไม่ยอมตายอยู่แล้ว...เขาจะไม่ยอมตาย เพราะฝีมือคนของเสี่ยวิทูรเป็นอันขาด

แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจของชายหนุ่มเต้นเร็วแรงกว่าปกติคือ ที่เบื้องหลังของสองคนร้ายนั่น...พลอยบุณย์ยืนอยู่ตรงนั้น นี่พี่สาวของเขายังไม่หนีไปอีกอย่างนั้นหรือ ทำไมถึงไม่หนี!

SQW