คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : -ชาตะ มรณะ! 5-
“อ้อ!” ธรรมบูชาตาโต “แกนี่เองหรอกหรือที่พลอยพูดถึงบ่อย ๆ เมื่อห้าหกเดือนก่อนตอนไปกินหมูกระทะกัน พลอยบอกว่าแฟนจะขอหมั้น แฟนพลอยคือแก ผู้ชายที่โคตรโชคดีคนนั้นคือแกเองหรือวะ”
“ฉันอาจเคยโชคดี แต่โชคดีเลือกที่จะไม่อยู่กับฉันนานแล้ว”
“อะไรของแกวะ...เออ เอาล่ะ ๆ เดี๋ยวเรื่องอื่นค่อยคุยทีหลังแล้วกัน” ดูจากท่าทางของเพื่อน นี่คงมีอะไรให้เขาได้สักถามมันอีกยาวแน่นอน แต่ก็อยู่ที่คณาธิปอีกนั่นแหละว่าจะยอมเล่าให้เขาฟังบ้างหรือเปล่า “ตอนนี้เข้าไปในงานดีกว่า พระจะลงสวดแล้ว เอ๊ เดี๋ยว แกเคยเจอลุงรงค์พ่อพลอยหรือยัง ลุงเขาชอบหน้าแกหรือเปล่า”
“เคยเจอหลายครั้งตอนไปส่งพลอยที่บ้าน พ่อพลอยไม่ชอบหน้าฉันหรอก บอกว่าเหม็นคนรวย”
“คงห่วง กลัวลูกสาวจะเจอคนไม่ดี” ธรรมบูชายักไหล่ “ลุงรงค์เป็นอย่างนี้แหละ ปากแกเสียไม่ค่อยสุงสิงกับใคร แล้วก็เพราะอัธยาศัยที่ไม่ค่อยจะดีของแก เลยไม่มีเพื่อนบ้านอยากไปยุ่งด้วย แต่ตอนนี้ลุงรงค์กำลังเสียใจมากที่พลอยมาเสียไปกะทันหันอย่างนี้ มีลูกชายก็มาหายตัวไปติดต่อไม่ได้เป็นปี ๆ ถ้าลุงเขามาพูดจาไม่ดีกับแก ก็อย่าถือสาเลยนะ”
“ลูกชายหายตัวหรือ” คณาธิปเลิกคิ้ว
“ก็น้องชายพลอยไง ชื่อเพชร อายุอ่อนกว่าเราหนึ่งปี มันหัวดี เรียนเก่งมาก ๆ เลยได้เลื่อนชั้นไม่ต้องเรียนปอสามขึ้นปอสี่เลย เรียนห้องเดียวกับฉัน เป็นเพื่อนกันตั้งแต่นั้นมา นี่แกคบกับพลอยมานานเท่าไหร่ พลอยไม่เคยพูดถึงน้องชายให้ฟังบ้างหรือ”
“ฉันกับพลอยคบกันมาปีกว่า แต่พลอยไม่เคยพูดว่าน้องชายหายตัวไป พลอยเคยบอกว่า น้องชายไปทำงานต่างจังหวัด ยังติดต่อกัน นานๆ น้องชายจะกลับมาบ้านที”
“จริงหรือวะ” ธรรมบูชาย่นหัวคิ้ว “ทำไมมันหนังคนละม้วนแบบนี้ล่ะ พลอยบอกฉันว่าติดต่อไอ้เพชรไม่ได้เลย ไม่ได้คุยกันนานแล้ว นี่ขนาดไอ้เพชรมันเป็นแฟนกับน้องสาวฉันมาตั้งแต่มอต้น แล้วมันเลิกกับน้องฉันปีตั้งแต่ปีที่แล้ว เลิกกันด้วยดีนะเว้ย ย้ำ เลิกกันด้วยดี น้องสาวฉันยังติดต่อไอ้เพชรไม่ได้เลย มันทำเหมือนจะตัดขาดกับน้องฉันชั่วชีวิตงั้นแหละ”
“พลอยอาจจะไม่อยากให้ฉันรู้เรื่องครอบครัวก็ได้มั้ง”
คณาธิปอดคิดไม่ได้จริง ๆ ว่าพลอยบุณย์ ไม่ไว้ใจให้เขารู้เรื่องครอบครัว อาจรวมถึง...เรื่องส่วนตัวอีกหลายเรื่อง รวมทั้งเรื่องความสัมพันธ์ของตัวพลอยบุณย์เองกับเสี่ยวิทูร ว่ามันเลยเถิดลึกซึ้งไปถึงขั้นเข้าไปค้างอ้างแรมในโรงแรมด้วยกันได้ตั้งแต่เมื่อไหร่
แล้วทำไมจะต้องเป็นที่โรงแรมของเขา เขาทำอะไรให้พลอยบุณย์เจ็บช้ำน้ำใจโดยไม่รู้ตัวหรือไง พลอยบุณย์ถึงได้ต้องเอาคืนด้วยการทำให้เขาเจ็บปวดใจมากมายขนาดนี้
“หรือไม่...ที่พลอยพูดกับแก มันอาจจะจริงก็ได้ แกก็อย่าคิดมากไปเลยวะไอ้ธิป”
“ฉันจะพยายามไม่คิดแล้วกันนะ...” คณาธิปพยายามระงับสติอารมณ์ ยับยั้งไม่ให้ตัวเองร้องไห้ในตอนนี้ “วันนี้ฉันตั้งใจมาหาพลอย แต่ทำไม...ฉันต้องมาเจอพลอยในสภาพที่...ที่ไม่มีลมหายใจ ฉัน...ฉันยังทำใจไม่ได้ว่ะไอ้ธรรม แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าจะมีวันที่ฉันจะทำใจได้ไหม”
“ฉันเข้าใจแก” ธรรมบูชาถอนหายใจเฮือก กอดคอเพื่อน พร้อมพากันก้าวเดิน “และฉันว่า ถ้าวิญญาณพลอยรับรู้ได้ว่าแกมาหา พลอยคงดีใจมาก พลอยคงอยากเจอแกมากกว่าใคร เข้มแข็งไว้เพื่อน...อีกอย่าง คดีของพลอยยังไม่ปิด แล้วพวกฉันก็จะไม่ยอมให้มันปิดง่าย ๆ ถ้าไอ้ฆาตกรชั่วที่ฆ่าพลอยไม่ยังไม่ได้รับการลงโทษ ถ้าแกรักพลอย แกก็ต้องสู้เพื่อพลอยด้วยสิวะ อย่าเอาแต่เสียใจ เพราะความเสียใจอย่างเดียว มันช่วยหาความยุติธรรมให้พลอยไม่ได้ ลูกผู้ชายต้องไม่ยอมแพ้อะไรง่าย ๆ นี่มันสโลแกนแกไม่ใช่ไงวะ”
ธรรมบูชาพาคณาธิปเดินมาถึงศาลาซึ่งตั้งสวดศพของพลอยบุณย์ ชายหนุ่มเดินช้า ๆ ตามธรรมบูชาเข้าไปภายในอย่างเลื่อนลอย ความเศร้าสลดเข้ามาเยือนดุจทุกสิ่งในที่นี้ถูกสาปให้เป็นสีเทาหม่น ชายหนุ่มไม่ได้สนใจเลยว่าภายในงานมีคนมากเท่าไหร่ ตาเขาจับอยู่ที่กรอบรูปของพลอยบุณย์
นางสาวพลอยบุณย์ ปริยะ
รูปภาพของพลอยบุณย์ในกรอบไม้สีดำไร้ลวดลาย ด้านล่างชื่อสกุล บ่งบอกชาตะ และวันมรณะ
พลอยบุณย์กำลังยิ้ม ยิ้มของหล่อนเศร้า เศร้าจนคณาธิปต้องรีบกะพริบตา เพราะคิดว่าตัวเองตาฝาดไปเมื่อเห็นว่านัยน์ตาของพลอยบุณย์ในรูปถ่ายนั้นรื้น ๆ ด้วยน้ำตา
“พี่ธรรม” มัชฌิมาเพิ่งเดินกลับมาจากในครัวสะกิดพี่ชาย แต่ดวงตามองเขม็งไปที่เบื้องหลังของชายร่างสูง สวมใส่ชุดสูทสีดำหรูเรียบ ดูดีที่สุดในงานศพคืนแรกนี้ เขากำลังไหว้ศพพลอยบุณย์อยู่ “ใครน่ะ”
“แฟนพลอย”
“ฮ้า! แฟนพี่พลอย...จริงหรือ พี่ไม่ได้อำใช่ไหม”
มัชฌิมาหรี่ตามองพี่ชาย ไม่ให้ตกใจได้อย่างไร ก็รู้ว่าพลอยบุณย์มีแฟน แต่หล่อนไม่เคยเห็นหน้าแฟนพลอยบุณย์สักที เคยชวนธรรมบูชาไปแอบดูตอนแฟนพลอยบุณย์มาส่งพลอยบุณย์ที่บ้าน แต่คลาด ไม่เคยได้เห็นแม้แต่นิดว่าชายผู้เป็นแฟนแถมเหมารวมว่าเป็นที่คู่หมั้นของคนที่นับถือเป็นพี่สาวนั้นหน้าตาเป็นอย่างไร
“จะอำหากบอะไรล่ะ” ธรรมบูชาจิ้มหน้าผากน้องสาว “ไอ้นี่แฟนพลอย แล้วไอ้นี่น่ะนะ มันเป็นเพื่อนห้องเดียวกันสมัยมอปลายของฉัน ชายล้วนสวนกุหลาบรุ่นเดียวกัน...ไม่ได้เจอกันเป็นสิบปี เพิ่งเจอมันตรงที่จอดรถ แล้วฉันก็เพิ่งรู้ว่ามันเป็นแฟนพลอย ก่อนแกสักสิบห้านาทีเห็นจะได้นี่แหละ”
“ท่าทางจะหล่อนะ ข้างหลังยังดูดีขนาดนี้”
ทว่าเมื่อชายคนที่พี่ชายบอกว่าเป็นคนรักของพลอยบุณย์หยัดกายลุกยืนแล้วหันมา นั่นทำให้มัชฌิมาลืมตากว้าง และขอยึดคำชมคืนในนาทีนั้น!
ความคิดเห็น