ลำดับตอนที่ #7 : Chepter5

            “ช้าจริง เมื่อไหร่พวกนั้นจะมาสักที”ซึงรีบ่นออกมาอย่างหัวเสีย นัดไว้แปดโมงจนตอนนี้ปาไปสิบโมงกว่าแล้วยังไม่มาสักที

                “ฮ้าว~อะไรกันพวกนายมาก่อนหรอเนี่ย”ริวที่เดินหาวอย่างไม่เกรงใจมาแต่ไกลกับเพื่อนๆเอ่ยปากขึ้นคนแรก

                “พวกเธอมาช้า”จุนซูเอ่ยพลางมองเกรย์ที่อยู่บนหัวผู้เป็นนายอย่างระแวง

                “แล้วมันหนักส่วนไหนของนายงั้นเหรอ”นากิเอ่ยอย่างกวนๆ

                “เอาน่าๆอย่ามีปากเสียงกันเลย”ยุนโฮเอ่ยห้ามก่อนจะหันไปทางนานะ “อรุณสวัสดิ์ครับนานะ”

                “อรุณสวัสดิ์เช่นกันค่ะยุน”

                “เฮ้ยๆ อย่ามาสวีทกันแถวนี้เลย ว่าแต่พวกนายจะบอกกติกามาได้รึยัง”เรย์เอ่ยห้ามคู่ของเพื่อนก่อนจะหันไปถามกติกาจากซาสึเกะ

            “กติกามีอยู่ว่าการประลองนี้จะมีอยู่ด้วยกันห้าด่านโดยแต่ละฝ่ายต้องเลือกคนออกมาในด่านแรกให้เลือกคนออกมาสองคนด่านที่สองสองคนและด่านสุดท้ายคนเดียวเท่านั้น การประลองจะใช้เวลาด้วยกันสองวัน”

                “สองวัน!?”เด็กสาวทั้งห้าเอ่ยย้ำคำเดิมเป็นเสียงเดียว

                “ใช่ ลืมบอกไปถ้าฝ่ายไหนแพ้ฝ่ายนั้นต้องเป็นคนใช้ให้ฝ่ายชนะสามวัน”

                “แล้วด่านแรกเป็นไง”รีอาเอ่ยถาม

                “ด่านแรกโค่นเจ้าอีวาให้ได้หมดเวลาตอนบ่ายโมง”

            “ไอ้ตัวอีวาอะไรของนายเนี่ยมันเป็นยังไงอ่ะซัส”เด็กสาวผมสีน้ำตาลอ่อนเอ่ยถาม

                “บอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่ได้ชื่อซัส”เด็กหนุ่มผมสีนิลยาวระต้นคอเอ่ยอย่างเดือดดาลก่อนจะหันหน้าไปทางเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มเกือบดำเป็นเชิงให้เขาเป็นคนอธิบายแทน

                “อีวาอยู่ในเผ่าพันธุ์มังกร คอยาว บริเวณลำตัวและปีกคล้ายกระเบนมีสีฟ้าปนเขียว ดวงตาสีเขียวสว่างมีฟันแหลมคม เป็นสัตว์ที่อันตรายมากทีเดียว ซึ่งพวกเราได้ขออาจารย์ใหญ่เพื่อให้พวกเราได้มาใช้ในการประลองถ้าเกิดอะไรขึ้นจะมีอาจารย์คอยหยุดมันเอง ฝ่ายฉันให้จุนซูกับซึงรีจัดการแล้วฝ่ายเธอล่ะ”

            “เรื่องโค่นไอ้ตัวอะไรนั่นเรากับเรย์ขอจัดการแล้วกัน”เด็กสาวผมสีเหลืองอ่อนเดินออกมาข้างหน้าพร้อมกับเด็กสาวผมสีแดงทับทิม

                “อย่างพวกเธอจะโค่นอีวาได้จริงเร๊อ~”เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงลากเสียงยาวอย่างดูถูก

                “นากิ~!เรย์~! อย่าไปฟังคำดูถูกของหมามัน!เอาให้เต็มความสามารถไปเลย!”คนที่เหลือเอ่ยเชียร์เพื่อนตนกันยกใหญ่

                “รบกวนด้วยครับอาจารย์”เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลทองหันเอ่ยไปเอ่ยกับอาจารย์ประจำวิชาสัตว์วิเศษ ซึ่งได้รับการพยักหน้าแทนคำตอบรับ

                แดเนียลพึมพำบางอย่างแล้วตวัดมือเล็กน้อยก่อนที่จะมีสัตว์ประหลาดตัวขนาดใหญ่โผล่มาตรงหน้าแล้วคำรามก้องไปทั่ว สัตว์ที่ว่านั้นไม่พ้นที่จะเป็น ‘อีวา’แน่นอน อีวาเริ่มกระพือปีกช้าๆทำให้เกิดแรงลมผลักดันคนที่อยู่รอบๆให้หงายหลังไปตามๆกัน ร่างขนาดใหญ่ยักษ์ของมันเริ่มถลาขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างอิสระ

                “เริ่มการประลองได้!”อาจารย์หนุ่มเอ่ย

                “เอ้า จุนซู ซึงรี ดาบของพวกนาย”ประธานสภานักเรียนเอ่ยก่อนจะยื่นดาบให้เพื่อนที่ประลองในด่านแรก เลขากับรองประธานสภานักเรียนรับดาบ

                ทั้งสองหยิบบางอย่างออกจะกระเป๋าก่อนจะกดปุ่มแล้วปล่อยเจ้าสิ่งนั้นออกจากมือ มันคือบอร์ดสำหรับพกพาที่พวกเขามักพกเอาไว้เสมอ จุนซูและซึงรีขึ้นบนบอร์ดก่อนจะขึ้นบนฟ้าตามเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นไป

                “นากิ เรย์ พวกแกไม่รีบไปจัดการล่ะเดี๋ยวก็แพ้หรอก”นานะเอ่ยพลางมองฝ่ายตรงข้ามที่ขึ้นไปบนท้องฟ้าได้ง่ายๆอย่างอาฆาต

                “รู้แล้วล่ะน่า ยังไงซะเราก็มีสายเลือดของ ‘พันธมิตรแห่งสายลม’นะ เรื่องลอบสังหารหรือฆ่าไอ้ตัวพวกนี้เรื่องเล็ก ยังไงซะพวกแกก็เงียบหน่อยแล้วรอดูไปเถอะ”นากิเอ่ยก่อนที่เรย์จะเอ่ยต่อ “ส่วนเราก็มีสายเลือดของ ‘นักพรต’ ยังไงซะเราก็คอยสนับสนุนนากิได้อีกแรง”

                คนที่ไม่ได้แข่งพยักหน้าก่อนจะนั่งลงดูเพื่อนที่เริ่มพึมพำบางอย่างออกมาเช่นกัน

                “นามแห่งนากิ ผู้สืบสายเลือดพันธมิตรแห่งสายลม ข้าขอปลุกสายเลือดที่หลับใหลนั้นออกมาเพื่อให้พลังแก่ข้า!”สายลมปลิวว่อนวนล้อมรอบกายของเธอก่อนจะหายไป

                เครื่องแบบนักเรียนที่เคยใส่นั้นกลายเป็นชุดที่ออกจะทะมัดทะแมงขึ้นมา สวมเสื้อลายตาข่ายทับด้วยเสื้อคลุมแขนสั้นสีแดงเข้มยาวถึงข้อพับ สวมกางเกงขาสั้นไว้ภายในด้านนอกสวมกระโปรงสั้นทับไว้ รองเท้าสีดำยาวเกือบถึงเข่า สวมถุงมือสีดำสนิทไว้ข้าวขวาเพียงข้างเดียว

                เด็กสาวผมสีแดงทับทิมถอดสร้อยคอที่ห้อยด้วยจี้ที่เป็นรูปจันทร์เสี้ยวออกมาก่อนจะยื่นมันออกไปข้างหน้า

                “สุริยัน จันทรา และดวงดารา จงปลดปล่อยพลังและแสดงมันออกมาต่อหน้าข้า คทาแห่งดวงจันทร์!”แสงสีทองสว่างวาบจากสร้อยคอที่เธอถือจนทำให้คนอื่นๆต้องยกมือขึ้นมาบังแสง

                แสงสีทองนั้นจางหายไปทำให้คนอื่นนั้นมองทางต้นตอของแสงนั่น จี้ที่เป็นรูปจันทร์เสี้ยวบัดนี้เป็นคทาสีทองอร่ามรูปจันทร์เสี้ยวสูงเหนือหัวเด็กสาวสายเลือดนักพรตไปประมาณคืบเดียว บริเวณใกล้ๆด้านบนสุดของคทาที่เป็นรูปจันทร์เสี้ยวมีวงกลมล้อมรอบด้วยโลหะสีทองที่ห้อยระย้าเวลาขยับนั้นเกิดเสียงกระทบกันอยู่ตลอด

                ‘พวกนักเรียนใหม่นี่คงพิสดารกันทุกคนแน่ๆ’นักเรียนที่ยืนดูอยู่รอบๆคิด

                “จะเริ่มรึยัง”เด็กสาวผมสีเหลืองอ่อนหันไปถามเพื่อนของตนซึ่งได้รับการพยักหน้า

                นากิพุ่งตัวขึ้นบนท้องฟ้าด้วยความเร็วแสงโดยที่มือข้างหนึ่งฉุดเรย์ขึ้นไปด้วย เพียงชั่วพริบตาเธอก็ขึ้นไปอยู่บนตัวของอีวา เด็กสาวสายเลือดพันธมิตรแห่งสายลมหยิบคุไนที่อยู่ภายในกระเป๋าออกมาก่อนจะซัดไปทางจุนซูและยูชอน

                เคร้ง!

                เสียงของคุไนกระทบเข้ากับดาบในมือของเด็กหนุ่มทั้งสอง พวกเขาลดมือลงแล้วจ้องมองคนที่ซัดคุไนมาตาเขม็ง

                “ทำอะไรของเธอเนี่ย!”ทั้งสองที่โดนรอบปาคุไนใส่เอ่ยเป็นเสียงเดียว

                “อ้าว ก็นายไม่มีกฎห้ามขัดขวางนี่”

                “หนอย สายลมเอ๋ย จงมาเป็นทาสรับใช้ข้า เปลี่ยนสายลมเป็นคมดาบทิ่มแทงศัตรูให้พินาศย่อยยับ คมดาบแห่งสายลม!”เลขาสภานักเรียนฟาดฟันคมดาบแหวกผ่านสายลมไปอย่างรุนแรง

            สายลมก่อตัวเป็นเสมือนคมดาบจำนวนมากพุ่งเข้าไปปักอีวาซึ่งทำให้มันนั้นคำรามออกมาเสียงดังลั่นอสุนีบาตฟาดลงบนผืนดินซึ่งเฉียดฉิวร่างของจุนซูไปนิดเดียว

                “อีกนิดเดียวก็จะตายแล้วไม่น่าพลาดเลย”นากิบ่นออกมาอย่างเสียดาย

                “ฉันไม่ตายง่ายๆหรอก ซึงรีจัดการเลย!”

                “ฮื่อ”รองประธานสภานักเรียนตอบรับก่อนจะสูดหายใจเข้าเต็มปอดแล้ววาดมือเป็นรูปวงกลมตรงทิศทางที่อีวานั้นอยู่ “ลมสลาตัน!”

                สายลมพวยพุ่งตรงไปที่เจ้าสัตว์ร้ายนั่นด้วยความเร็วซึ่งนากิลากเพื่อนให้หลบไปได้อย่างเฉียดฉิว สายลมนั่นกระแทกไปที่ตัวของอีวาจนโลหิตสีม่วงเข้มจากตัวมันนั้นไหลออกมา

                “กร๊าสสส!!!!!”สัตว์ประหลาดนั้นคำรามเสียงดังลั่น ท้องนภาที่สว่างสดใสกลายเป็นมืดมนไปด้วยเมฆฝนสีดำสนิท

                ครืน ครืน เปรี้ยง!

                เสียงฟ้าร้องดังลั่นก่อนจะตามมาด้วยเสียงฟ้าผ่า เกรย์ที่นอนอยู่บนหัวผู้เป็นนายสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที มันตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

                “หืม? กลัวงั้นเหรอเกรย์ มานี่มา”เด็กสาวผมสีน้ำตาลอ่อนอุ้มลูกเดวิลวูฟล์ไว้แทน

            “มันโกรธใหญ่แล้ว”รีอาเอ่ยพลางมองไปที่อีวาที่บินฌลดแล่นบนฟ้าอย่างรวดเร็ว

                ปีกขนาดใหญ่ทั้งสองกระพือช้าๆก่อนที่มันจะเร็วและแรงขึ้นทำให้ลมนั้นพัดโบกจนจุนซูกับซึงรีตกลงมาจากบอร์ด

                “เหวอออ!!!!!!!!!”ทั้งสองร้องเสียงหลง

                ร่างของสมาชิกสภานักเรียนทั้งสองตกลงสู่พื้น สภาพร่างกายของพวกเขานั้นบาดเจ็บอย่างมาก นักเรียนหญิงที่คลั่งไคล้ทั้งสองกรี๊ดลั่นก่อนจะวิ่งเข้ามาแต่กลับโดนพวกอาจารย์กันไว้ซะก่อน

                “พาตัวทั้งสองไปที่ห้องพยาบาลซะ! อาจารย์แดเนียลจัดการพาเจ้าอีวาออกจากบริเวณนี้ให้เร็วที่สุด!”ผู้ช่วยอาจารย์ใหญ่เอ่ยสั่ง

                “ไม่ต้องหรอกค่ะอาจารย์ เดี๋ยวพวกหนูจัดการให้เอง”นากิเอ่ย

                “ขนาดสภานักเรียนยังจัดการไม่ได้พวกเธอจะจัดการได้งั้นเหรอ”อาจารย์ประจำวิชาสัตว์วิเศษเอ่ยถาม

                “อย่าดูถูกกันสิอาจารย์ เรย์ช่วยไอ้พวกนั้นก่อนเถอะเดี๋ยวเรารอ”

                “อือ วางร่างพวกเขาลงด้วย”เรย์เอ่ยซึ่งคนอื่นๆก็ลังเลก่อนจะทำตาม เธอนั่งลงบนผืนหญ้าพลางจับคทาตั้งไว้ข้างๆ “ท่านเทพยาดาแห่งสรวงสวรรค์ โปรดรักษาบาดแผลแห่งความเจ็บปวดทั้งมวลให้หายไป”

                สิ้นเสียงของเด็กสาวสายเลือดนักพรตแสงสีขาวก็ปรากฏลงบนบาดแผลของร่างที่สลบไม่ได้สติ บาดแผลฉกรรจ์หายไปอย่างน่าเหลือเชื่อซึ่งนักเรียนหญิงได้กรีดร้องด้วยความปิติยินดี

                “ตอนนี้พาพวกเขาไปพักฟื้นที่ห้องพยาบาลก่อนดีกว่า”เธอหันไปเอ่ยกับนักเรียนชายที่เมื่อครู่ช่วยแบกร่างของทั้งสอง

                “อะ เอ่อ…ครับ”

                “จัดการกับอีวากันเถอะ”เด็กสาวผมสีเหลืองอ่อนลุกขึ้นก่อนจะปัดฝุ่นออก

                “โอเค แกจัดการไปก่อนเลยเดี๋ยวเราสมทบเอง”

                เด็กสาวสายเลือดพันธมิตรแห่งสายลมยื่นแขนทั้งสองข้างออกไปข้างหน้าโดยอยู่ในทิศทางที่อีวานั้นบินอยู่ ซึ่งเด็กสาวผมสีแดงทับทิมถือคทาจ่อไปตรงที่อีวานั้นบินอยู่เช่นกัน

                “ลมม้วนเมฆแยก! / น้ำพุทะลวง!”ทั้งสองใช้เวทย์พร้อมกันซึ่งเวทย์นั้นได้พุ่งตรงไปที่เจ้าสัตว์ร้ายนั่น

                การโจมตีของเด็กสาวทั้งสองทำให้บาดแผลของอีวานั้นกว้างขึ้น โลหิตที่แต่เดิมไหลมากอยู่แล้วกลับไหลออกมามากกว่าเก่า ร่างขนาดมหึมาตกลงบนพื้นด้วยลมหายใจที่รวยริน

                “ผู้ชนะคือนากิและเรย์!”เสียงแดเนียลประกาศลั่นซึ่งได้รับเสียงเฮจากเพื่อนของผู้ชนะและนักเรียนหนุ่มที่หลงเด็กสาวทั้งสอง

                “แล้วจะทำยังไงกับเจ้าอีวาล่ะคะ”นานะเอ่ยถาม

                “เดี๋ยวฉันรักษามันแล้วค่อยส่งมันกลับไปยังที่ๆมันสมควรอยู่”อาจารย์ประจำวิชาสัตว์วิเศษเอ่ยตอบก่อนจะตวัดมือเล็กน้อยซึ่งผลนั้นคือร่างอันมหึมานั้นลอยอยู่กลางอากาศโดยร่างนั้นลอยตามแดเนียลไป

                “การประลองเริ่มอีกทีตอนบ่ายสอง ช่วงเวลาที่รอนี้พวกเธอจะไปไหนก่อนก็ได้นะแต่อย่ามาสายล่ะ”ยุนโฮพูดยิ้มๆก่อนจะเดินออกไปพร้อมสภานักเรียนที่เหลือเพื่อไปเยี่ยมอาการของเพื่อนที่โดนหามเข้าไปนอนในห้องพยาบาล

                “พวกแกจะไปไหนก็ไป เราขอนอนเล่นอยู่ใต้ต้นไม้แถวนี้กับเกรย์แล้วกัน”ริวเอ่ย

                “จะนอนอีกแล้วเหรอ วันนี้แกเป็นคนทำให้พวกเรามาสายนะ”รีอาเอ่ย

                “ก็เมื่อวานนอนดึกมันง่วงนี่ ยังไงถ้ามาแล้วก็ปลุกด้วยแล้วกัน”เด็กสาวผมสีน้ำตาลอ่อนเอ่ยก่อนจะเดินไปใต้ต้นไม้บริเวณนั้นแล้วเอนตัวลงนอนพร้อมเกรย์

                “นี่ก็เลยเที่ยงแล้วไปหาไรกินก่อนแล้วค่อยเดินกลับมาดีกว่า”นากิเอ่ยในขณะที่สายลมล้อมรอบตัวแล้วหายไปซึ่งทำให้เธอนั้นก็กลับมาอยู่ในเครื่องแบบเช่นเดิม

                “แล้วจะปล่อยริวไว้งี้เหรอ”เรย์ถามความเห็นจากเพื่อนๆ

                “ไว้งี้แหละ ไม่มีผู้ชายหน้าไหนมาปล้ำมันหรอก ถ้ามีก็คงเป็นผู้หญิง”นานะตอบ

-----------------------------------------------------------------------------------------

ตอนสู้กันแต่งยากชิบเป๋งเลย = =