คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter1
“ขอต้อนรับสู่โรงเรียนเวทย์เซเวเนีย พวกเธอคือ...เด็กใหม่ที่จะเข้าเรียนในวันพรุ่งนี้ใช่มั้ย”น้ำเสียงแหบพร่าของชายชราเอ่ยขึ้นกับกลุ่มนักเรียนที่พึ่งเข้าใหม่
“ค่ะ”นักเรียนใหม่เอ่ยขานรับเป็นเสียงเดียว
“งั้น...ขอถามชื่อพวกเธอหน่อย”
“ซาวาดะ นากิ”เด็กสาวผมสีเหลืองอ่อนซอยระต้นคอ ดวงตากลมโตสีอเมทิสต์เอ่ย
“นากาโนะ รีอา”เด็กสาวผมสีฟ้าอ่อนมัดแกละไว้ด้วยริบบิ้นสีดำลวดลายสีขาว ดวงตากลมโตสีอำพันเอ่ย
“ยามาชิตะ นานะ”เด็กสาวเรือนผมสีชมพูยาวสลวยถึงสะโพก ดวงตากลมโตสีเขียวน้ำทะเลเอ่ย
“คุโรซาวะ เรย์”เด็กสาวผมสีแดงทับทิมมัดรวบเป็นหางม้าบางส่วนปรกลงปิดดวงตาสีน้ำเงินเข้มขวาไว้เอ่ย
“มินางาวะ ริว”เด็กสาวผมสีน้ำตาลอ่อนซอยระต้นคอบางส่วนนั้นก็คลอเคลียกับใบหน้าที่ติดไปทางเหมือนผู้ชายซะมากกว่าผู้หญิง ดวงตากลมโตสีเปลือกไม้เอ่ย
“นี่คือ...เครื่องแบบที่พวกเธอ...ต้องใส่ในวันพรุ่งนี้”ชายชราเอ่ยก่อนจะยื่นเครื่องแบบให้แต่ละคน ซึ่งคนที่พึ่งได้รับเครื่องแบบใหม่ต่างแกะดูกันทันที
เด็กสาวแต่ละคนต่างมีสีหน้าที่ดีใจและถูกใจกับเครื่องแบบใหม่แต่นั่นก็ยกเว้นเด็กสาวเหมือนผู้ชายไปคนหนึ่งนั่นแหละ
“ลุงคะ”
“เรียกลุงว่า...อาจารย์ใหญ่...แล้วกัน”
‘หา!เนี่ยนะอาจารย์ใหญ่!’นักเรียนใหม่ต่างคิดเป็นอย่างเดียวกัน
“อาจารย์ใหญ่ หนูขอเปลี่ยนเป็นเครื่องแบบของนักเรียนชายได้มั้ย”
“หนูไม่พอใจกับเครื่องแบบงั้นรึ”
“ป่าวคะ...แต่ว่า”
“บุคลิกและหน้าตามันไม่เหมาะกับชุด”นานะเอ่ยขึ้นแทงใจดำริวดังฉึก อาจารย์ใหญ่แห่งเซเวเนียมองเด็กสาวผมสีชมพูสลับกับเด็กสาวผมสีน้ำตาลอ่อนก่อนจะหัวเราะออกมา
“หึหึ งั้นรึ...งั้นเธอไปเปลี่ยนเป็น...เครื่องแบบนักเรียนชาย...เองแล้วกัน...เดินตรงไป...เลี้ยวซ้ายตรงหัวมุม...แล้วตรงไปเรื่อยๆ...แล้วก็เลี้ยวขวาอีกที...จะเจอกับห้องขายอุปกรณ์”
“อ่าค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ”
“ส่วนพวกเธอ...ตามฉันมา”ชายชราเดินนำกลุ่มนักเรียนใหม่ไปยังหอพัก ตลอดเส้นทางมืดสนิทมีเพียงแสงสลัวๆจากเทียนไขที่ติดอยู่ที่ผนังเท่านั้นที่ช่วยเป็นแสงนำทาง อาจารย์ใหญ่แห่งเซเวเนียหยุดลงหน้าบานประตูก่อนจะยื่นกุญแจให้กับรีอา “นี่คือห้องของพวกเธอ”
รีอาที่รับกุญแจมารีบไขประตูแล้วเปิดเข้าไป ภายในห้องตกแต่งอย่างหรูหราซึ่งอยู่ในโทนมืดเสียส่วนใหญ่และยังเป็นเพียงห้องนั่งเล่นอีกด้วย ติดกับห้องนั่งเล่นมีบานประตูอยู่ห้าบานด้วยกัน นานะรีบเสนอหน้าวิ่งไล่ไปเปิดทุกห้องเป็นคนแรก
“ทำไมแต่ละห้องมันถึงเหมือนกันหมดเลย”เธอพูดด้วยความเซ็งปนเสียดาย
“ก็ดีแล้วนี่ จะได้ไม่ต้องมานั่งเลือกห้องกัน”เรย์เอ่ยพลางเดินไปยังห้องริมซ้ายสุดก่อนจะโยนกระเป๋าไปที่เตียงแล้วเอนกายลงนอน
“มาถึงนี่จะหลับเลยรึไง”นากิเอ่ย
“ก็มันดึกแล้วนี่ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าด้วยใครจะอยู่รอริวก็รอไปเราคนนึงแหละที่จะหลับก่อน”พูดจบเด็กสาวผมสีทับทิมก็หลับไปทันที
ก๊อก ก๊อก
“ใครมาซะดึกดื่นเลยวะ”เด็กสาวที่เหลือทั้งสามบ่นเป็นเสียงเดียวก่อนที่เด็กสาวเรือนผมสีชมพูจะเดินไปเปิดประตู
ดวงตาสีเขียวน้ำทะเลเบิกกว้างเมื่อพบกับคนที่มารบกวนพวกเธอยามดึก เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลทองซอยระต้นคอในเครื่องแบบนักเรียนชาย ดวงตาคมกริบสีดำสนิทสบเข้ากับดวงตาของเจ้าของห้อง ใบหน้าหล่อเหลาเผยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรเล่นเอาเด็กสาวเคลิ้มไปตามรอยยิ้มนั้น
“พวกเธอคือนักเรียนใหม่ใช่มั้ย”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นทำให้เด็กสาวตื่นจากภวังค์
“อะ...อื้อ พวกเราเป็นนักเรียนใหม่ มีอะไรหรือป่าว”
“ผมเป็นประธานนักเรียนชื่อยุนโฮ อยู่ปีสามเป็นรุ่นพี่ของพวกเธอหนึ่งปีมีอะไรให้ช่วยเหลือบอกผมได้นะ”ยุนโฮเอ่ยแนะนำตัวอย่างมีมารยาท
“ฉะ...ฉันชื่อยามาชิตะ นานะ เรียกนานะก็ได้ ว่าแต่รุ่นพี่ยุนโฮ”
“เรียกยุนก็ได้ครับ”
“ยุนยังไม่มีแฟนใช่มั้ย”คนถูกถามพยักหน้าซึ่งทำเอาคนถามยิ้มระรื่นทันที “งั้นช่วยเป็นแฟนนานะหน่อย”
“ก็ได้”
‘อะไรกัน! เจอกันครั้งแรกก็เป็นแฟนกันซะแล้ว!’รีอากับนากิคิด
++++++++++++++++++++++++++++
ตึก ตึก
ริวที่เดินไปตามทางที่อาจารย์ใหญ่แห่งเซเวเนียบอกเริ่มเกิดการหลงทางทันที ก็ในเมื่อเธอเดินไปแล้วไม่เห็นจะเจอกับห้องขายอุปกรณ์ที่ชายชราว่าเลย
“ไอ้แก่บ้านั่น...บอกทางถูกป่าวฟะ”น้ำเสียงห้าวบ่นพึมพำอย่างไม่สบอารมณ์
“เฮ้! ใครอยู่ตรงนั้นน่ะ!”เสียงหนึ่งดังขึ้น
เด็กสาวหันไปทางต้นตอของเสียงก็พบกับเด็กหนุ่มผมสีนิลยาวระต้นคอ ดวงตาคมกริบที่แสดงออกถึงแววเย็นชา เธอจ้องคนตรงหน้าด้วยแววตาเฉยเมย
“ฉันเป็นนักเรียนใหม่ชื่อริว พอดีว่าฉันต้องเอาชุดมาเปลี่ยนที่ห้องขายอุปกรณ์น่ะแต่หาทางไปไม่ถูก”
“แล้วอาจารย์ใหญ่ไม่ได้บอกทางกับเธองั้นเหรอ”
“บอก แต่ฉันไม่เคลีย ทางในโรงเรียนก็วกไปวนมาซะขนาดนี้ อาจารย์ใหญ่ก็พูดไม่ค่อยจะรู้เรื่องเท่าไหร่”
“นายมันไม่เข้าใจเองนี่”
“นายเข้าโรงเรียนครั้งแรกนายรู้เส้นทาง ไปไหนต่อไหนถูกหมดเลยรึไง”
“ฉันฉลาดพอ”
“นายว่าฉันโง่เรอะ!?”
“ร้อนตัวเอง ฉันยังไม่ได้ระบุเลยว่าเป็นใคร”ดวงตาคมกริบมองมายังเครื่องแบบในมือของริวก่อนจะหันมองใบหน้าที่กำลังเดือดดานด้วยความโกรธ “นี่มันเครื่องแบบนักเรียนหญิงนี่...หรือว่านายขโมยมา”
“พ่องสิ! ฉันไม่ใช่พวกโรคจิตวิปริตนะ! อีกอย่าง...ฉันก็เป็นผู้หญิงด้วย”
“หา น้ำหน้าอย่างนายเนี่ยนะเป็นผู้หญิง!ดูยังไงก็ผู้ชายชัดๆ”
“โง่จริงเลย! ฉันเนี่ยหญิงแท้ร้อยเปอร์เซ็น”
“งั้นฉันขอพิสูจน์”พูดจบมือแกร่งก็กระชากร่างคนตรงหน้าเข้าหาตัว
ริมฝีปากหยักเรียวได้รูปบดเบียดลงบนริมฝีปากอวบอิ่ม ดวงตากลมโตสีเปลือกไม้เบิกกว้างอย่างตกใจมือเรียวผลักไสคนตรงหน้าออกแต่มันกลับไร้ผล เด็กหนุ่มถอนริมฝีปากออกก่อนจะแสยะยิ้ม
“หญิงจริงๆสินะ”
“อะ...อะ...ไอ้บ้านี่!!ฉันไม่รู้จักแม้แต่ชื่อนาย นายกล้าดียังไงมาจูบฉัน!”
“อุจิวะ ซาสึเกะ นี่แหละชื่อของฉัน อีกอย่างฉันก็เป็นเลขานุการของสภานักเรียนอยู่ปีสอง”ซาสึเกะเอ่ยก่อนจะหันหลังกลับและมีท่าทีว่าจะเดินไปจากที่ตรงที่ยืนอยู่
เด็กสาวจับไหล่ของคนที่จูบเธอส่งผลให้คนๆนั้นหันกลับมามอง ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะได้พูดพล่ามทำเพลงอะไรก็ถูกริวจูบปิดปากเสียก่อน นักเรียนเข้าใหม่ถอนริมฝีปากออกแล้วแสยะยิ้มกลับคืนซึ่งทำให้เลขาสภานักเรียนแทบจะโวยวายออกมาทันที
“ฉันไม่ยอมให้ใครจูบฟรีหรอกนะซัสจัง~”
“ใครชื่อซัสจัง!ฉันชื่อซาสึเกะต่างหาก!”
“โอ๊ะๆ แค่นี้เดือดแล้วงั้นเหรอ...เอาเถอะถึงนายจะจัดการยังไงฉัน ฉันก็จะเรียกนายว่าซัสเนี่ยแหละ ฟังแล้วน่ารักน่ากดดี หึหึ”ริวหัวเราะในลำคออย่างมีเลศนัยซึ่งเล่นเอาซาสึเกะเย็นวาบไปทั้งร่าง “ตกลงห้องขายอุปกรณ์อยู่ไหน”
“ตรงไปเลี้ยวซ้าย”
“ฮื่อ ขอบใจมากนะซัส ไว้เจอกันใหม่วันหลัง”เด็กสาวเอ่ยก่อนจะหันหลังเดินกลับไป
“ใครอยากจะเจอเธอ...ยัยผู้หญิงพิลึก”เด็กหนุ่มพึมพำเสียงเบา
ความคิดเห็น