ลำดับตอนที่ #5 : Fic Basara :: Daimyo of Torio [บทจบ]

ร่างเล็กแลดูบอบบางกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตามทางเดิน ใบหน้าหวานนองไปด้วยหยดน้ำตา นางไม่คิดเลยว่าสหายสนิทที่โตมาด้วยกันจะทำเช่นนี้ นางไม่เคยคิดเลยว่าสหายสนิทจะรักนางทั้งๆที่เป็นสหายกันแท้ๆ

ตุบ

ฮิโยโกะที่ก้มหน้าก้มตาเดินชนเข้ากับร่างสูงโปร่งของใครสักคน มือเรียวบางปาดน้ำตาก่อนจะสบมองคนตรงหน้า

“ขะ ข้าขอโทษด้วยท่านมาซามุเนะ”หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

“เจ้าเป็นอะไรงั้นหรือ สีหน้าเจ้าดูเป็นกังวลมากทีเดียว”มาซามุเนะเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“ขะ...ข้าสบายดี ท่านไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก”ร่างเล็กกว่าเอ่ยพลางยิ้มบางๆ

“เจ้ามีอะไรก็บอกข้ามาตามตรงจะเป็นการดีกว่า ยิ่งเจ้าแสดงท่าทางเยี่ยงนี้ข้าก็ยิ่งเป็นห่วง”

ไดเมียวแห่งแคว้นโทริโอะผู้มีบุคลิกสมกับที่เป็นสตรีโผเข้ากอดไดเมียวหนุ่มพลางสะอื้นไห้อยู่ในอ้อมแขนแกร่งอย่างกลั้นไม่อยู่ สิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจนางได้ถูกเอ่ยออกมาอย่างหมดเปลือกจนผู้ฟังถึงกับนิ่งเงียบ

“หึ รักกันจริงเลยนะมาซามุเนะ ฮิโยโกะ”น้ำเสียงห้าวเอื้อนเอ่ยทำเอาผู้ฟังหันขวับไปตามๆกัน

เรือนผมสีเงินยาวสลวยถูกมัดรวบสูง ดวงตาคมแลดูกลมโตสีแดงฉานมองทั้งสองอย่างอำมหิต ริมฝีปากหนาอวบอิ่มสีแอปเปิ้ลหยักยิ้มอย่างอำมหิตเช่นกัน

“เซ! จะ...เจ้าออกมาได้ยังไงกัน!”ฮิโยโกะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกสุดๆ

“หึ...ข้าขอบใจเจ้ามากที่ช่วยปลดปล่อยข้าก่อนคืนเดือนมืดนะฮิโยโกะ เพราะเจ้าแท้ๆทำให้ริวจิตใจอ่อนแอได้ถึงเพียงนี้ ข้าถึงได้ออกมาได้ไงล่ะ”เซแสยะยิ้ม “ทีนี้ข้ากับริวคงได้รวมเป็นหนึ่งเสียที”

“หยุดเดี๋ยวนี้นะเซ!เจ้าจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ!!!”

“ทำได้สิ เจ้าน่ะห้ามข้าไม่ได้หรอกฮิโยโกะ”เซยกมือขึ้นบังเกิดเปลวเพลิงสีดำทมิฬก่อนจะสะบัดมือออกไปข้างหน้า เปลวเพลิงสีดำทมิฬลุกโชนรอบๆร่างของฮิโยโกะและมาซามุเนะ

“เซ!หยุดทำเรื่องอย่างนี้ซะ!”ยูคิมุระที่พึ่งวิ่งเข้ามาเอ่ย

“โฮ่ เจ้าเองหรือยูคิมุระ”ด้านมืดของไดเมียวแห่งแคว้นโทริโอะเอ่ยก่อนจะเข้าใกล้ปีศาจแดงแห่งสงคราม นิ้วเรียวไล้จากบริเวณลำคอของชายหนุ่มเรือนผมสีน้ำตาลจนถึงบริเวณท้องน้อย “เจ้าท่าจะเป็นของเล่นชั้นเลิศเลยทีเดียว”

มือเรียวดึงเสื้อของชายหนุ่มให้เข้าใกล้ก่อนที่ริมฝีปากอวบอิ่มจะประทับลงที่ริมฝีปากเรียว ยูคิมุระดันร่างของเซออกห่างจากตัว ใบหน้าหวานกว่าบุรุษเพศขึ้นสีระเรื่อ ในขณะที่อีกฝ่ายแสยะยิ้มอย่างมีเลศนัย

“เจ้ารักริวนี่ ยูคิมุระ...”พูดไม่พูดเปล่าวงแขนเล็กทั้งสองข้างโอบศีรษะคนตรงหน้าพลางเบียดกายเข้าใกล้จนอกอิ่มเสียดสีเข้ากับตัวของอีกฝ่าย “ยังไงซะ...นี่ก็เป็นร่างของริวเจ้าจะปฏิเสธข้าไปทำไมกัน”

ปีศาจแดงแห่งสงครามเริ่มเกิดอาการอ้ำอึ้งทำอะไรไม่ถูก ในใจเขารักนางและอยากจะถะนุถนอมนางให้นางยินยอมเขา แต่การที่บุคลิกอีกด้านหนึ่งของนางทำอย่างนี้มันทำให้ตัณหาในตัวเขาพุ่งพล่าน สองความคิดในสมองตีกันอย่างสับสน

“จูบข้าสิ ยูคิมุระ”น้ำเสียงห้าวเอ่ย

“อย่านะยูคิมูระ! ท่านอย่าไปฟังคำพูดมันนะ!”น้ำเสียงหวานใสของฮิโยโกะเอ่ยอย่างสุดกำลัง

“ยูคิมุระ!นั่นไม่ใช่ริว!เจ้าอย่าไปฟังคำพูดมันเชียว!”มาซามุเนะเอ่ยสมทบ

“ริว!กลับมาเถิด เจ้ากลับมาเป็นริวที่ข้ารักเช่นเดิมเถอะ”ยูคิมุระเอ่ยด้วยน้ำเสียงเว้าวอน

“เหอะ เจ้านี่โง่เสียจริง ถ้าเจ้ายอมเป็นของข้าคงไม่ตายอย่างนี้หรอก”กรงเล็บแหลมคมกรีดลงบนผิวกายของชายหนุ่มผมสีน้ำตาลช้าๆก่อนที่เจ้าของกรงเล็บนั้นจะเลียเลือดที่ปลายเล็บ “ตายเสียเถอะ!”

ร่างสูงโปร่งของเซหยุดชะงัก มือเรียวทั้งสองข้างกุมศีรษะไว้แน่น ดวงตาสีโลหิตแปรเปลี่ยนเป็นสีอำพันธ์ก่อนเจ้าของร่างนั้นจะล้มลง เปลวเพลิงรอบกายฮิโยโกะกับมาซามุเนะได้หายไปก่อนที่ทั้งคู่จะวิ่งเข้าหาไดเมียวแห่งแคว้นโทริโอะผู้มีบุคลิกไม่สมกับสตรีเพศ

“ริว!”ปีศาจแดงในสงครามปราดเข้าประคองร่างเล็กกว่า ดวงตาคมกริบสีเปลือกไม้มองหญิงอันเป็นที่รักอย่างเป็นห่วง

มือเรียวเล็กจับเสื้อของชายหนุ่มผมสีน้ำตาลยาวสลวยอย่างอ่อนแรง ดวงตาคมแลดูกลมโตสีอำพันธ์หรี่ลงใกล้จะปิดเต็มที

“เจ้า...รักข้า...มันเป็นเรื่องจริง...งั้นหรือ”น้ำเสียงห้าวบัดนี้แหบพร่าเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ

“จริงสิริว ข้าน่ะรักเจ้า ข้ารักเจ้ามากกว่าชีวิตของข้าเสียอีก”

ใบหน้าหล่อเหลาไม่สมกับสตรีเพศเผยรอยยิ้มบางๆก่อนที่ริวจะดึงคอเสื้อของยูคิมุระให้ก้มลงแล้วจุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย

“ข้าก็รักเจ้า...แต่ข้าคง...อยู่กับเจ้าไม่ได้”

“หมายความว่าไงกันริว!?”

“ข้า...จะต้องตาย...เพราะข้าใช้พลังทั้งหมดของข้า...ผนึกเซ...ผนึกไปชั่วนิรันด์”

“ไม่ริว!เจ้าต้องไม่ตาย!ถ้าเจ้าตายไปข้าจะตายไปพร้อมกับเจ้า!”หยาดน้ำตาเริ่มคลอหน่วงดวงตาคมกริบอย่างอดไม่ได้

“อย่านะ...ยูคิมุระ...เจ้าอย่าทำอย่างนั้น...ข้าขอให้เจ้าช่วยดูแล...ฮิโยโกะแทนข้าด้วยมาซามุเนะ”

“ข้าจะดูแลฮิโยโกะอย่างเต็มที่ เจ้าไม่ต้องกังวลไป”ไดเมียวหนุ่มเอ่ยซึ่งก็ได้รับรอยยิ้มตอบรับจากสหายของเจ้าสาวในอนาคตอันใกล้

“เป็นได้อย่างนั้นก็ดี...ข้าสบายใจแล้วล่ะ...”น้ำเสียงห้าวเอ่ยประโยคสุดท้ายออกไปอย่างอ่อนแรงก่อนที่เจ้าของเสียงนั้นจะหลับตาลง ใบหน้าของนางนั้นมีรอยยิ้ม...รอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความสุขในห้วงสุดท้ายของชีวิต

“ไม่นะริว!เจ้าอย่าทิ้งข้าไป!ข้าเพิ่งได้รับรู้ถึงความรู้สึกของเจ้า! เพิ่งได้บอกรักเจ้าเองนะ!”ยูคิมุระเอ่ยลั่นพลางกอดร่างไร้วิญญาณของคนรักไว้แน่น

ลาก่อน...นางอันเป็นที่รักของข้า...ถึงเจ้าจะจากข้าไปไกลแสนไกลเพียงใด...ความรักที่ข้ามีให้เจ้าจะไม่มีวันเสื่อมคลาย...ข้าจะรักเจ้าตลอดไป

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“ผ่านมาหนึ่งปีแล้วสินะ...ริว”ยูคิมุระพึมพำเสียงเบา

ณ ที่แห่งเดิม...เขายังคงยืนอยู่ต่อหน้าหลุมศพของนางอันเป็นที่รัก ถึงนางจะจากไปแต่ใจเขายังคงมิเสื่อมคลายจากความรัก มือแกร่งวางดอกกุหลาบลงอย่างเบามือ ถ้าจะเปรียบ...นางคงเป็นเสมือนดอกกุหลาบ รูปโฉมที่งดงามแต่มีความแข็งแกร่งที่สามารถปกป้องตนเองได้

“ข้ามาหาเจ้าทีไร ความเข้มแข็งของข้านั้นหายไปเหลือแต่ความอ่อนแอ...ข้าได้แต่ตอกย้ำตัวเองที่ไม่สามารถช่วยเจ้าผนึกเซ”

“จะตอกย้ำตัวเองเสียทำไมเหล่ายูคิมุระ”น้ำเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นทำเอาดวงตาคมกริบสีเปลือกไม้เบิกกว้าง ชายหนุ่มหันไปทางต้นเสียง

“ระ...ริว!”

“ก็ข้าน่ะสิ เจ้าคิดถึงข้าบ้างไหมยูคิมุระ”ริวเอ่ยพลางยิ้มกว้าง

ปีศาจแดงในสงครามวิ่งเข้าหาร่างที่เล็กกว่าก่อนจะโอบกอดร่างนั้นไว้ในวงแขนอย่างแนบแน่น

“ข้าคิดถึงเจ้ามากริว ทำไมเจ้าถึงฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้ล่ะ”

“เพราะข้า...ผนึกเซน่ะสิ ถึงพลังกายข้าจะหมดลงและข้าได้สิ้นชีพไป...แต่เบื้องบนยอมรับได้ถึงสิ่งที่ข้าได้ทำมันเป็นสิ่งดี ข้าถึงได้ฟื้นขึ้นมาไงล่ะ”นางจุมพิตชายอันเป็นที่รักก่อนที่จะซบใบหน้าลงบนอกแกร่ง

“ข้าดีใจเหลือเกิน...ที่ข้าได้มาพบกับเจ้าอีกครั้ง”

“ข้าก็ดีใจเช่นกันริว...เจ้าจะอยู่กับข้าตลอดไปได้ไหม”

“ฮื่อ ข้ากลับมาเพื่อจะอยู่กับเจ้า”

“แล้วเจ้ายังคงเป็นไดเมียวแห่งแคว้นโทริโอะเช่นเดิมหรือ?”

“ช่วงหนึ่งปีที่ผ่านมา...มีคนเป็นไดเมียวแทนข้าแล้วล่ะ”

“งั้นเจ้าก็มาอยู่กับข้านะริว...เจ้าต้องมาอยู่กับข้าตลอดไป”

ชายหนุ่มดันร่างเล็กกว่าออกก่อนจะบดเบียดริมฝีปากลงบนริมฝีปากอวบอิ่มอย่างโหยหา ลิ้นร้อนรุกล้ำเข้าโพรงปากพลางควานหาความหวาน มือแกร่งลูบไล้บริเวณแผ่นหลังของนางอันเป็นที่รักจนทำให้ร่างเล็กนั้นสะดุ้งโหยง

“ยะ...หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะยูคิมุระ”ใบหน้าหล่อเหลาเกินสตรีเพศแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย

“ข้าหยุดไม่ได้หรอกริว”ร่างสูงผลักร่างเล็กให้นอนลงบนผืนหญ้าอย่างเบามือ

ตึก ตึก

“ยูคิมุระซามะ!”นินจาหนุ่มประจำกายของยูคิมุระเอ่ยเรียกผู้เป็นนายดังลั่น

ดวงตาคมสีนิลสะดุดเข้ากับร่างสูงโปร่งของผู้เป็นนายที่นอนทับร่างที่เล็กกว่า ใบหน้าของทั้งสองห่างกันไม่ถึงคืบแถมมือแกร่งก็ล้วงอยู่ภายในอาภรณ์ของร่างที่โดนทับอีกต่างหาก

“ยะ ยูคิมุระซามะ!ท่าน…ท่านจะมีอะไรกับบุรุษงั้นหรือ!?”นินจาหนุ่มหน้าแดงระเรื่อในขณะที่เอ่ยออกมา

“จะบ้าหรือไงซาสึเกะ! ริวเป็นสตรีมิใช่บุรุษ!”ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลยาวสลวยเอ่ยกลับก่อนที่จะจัดแจงอาภรณ์แล้วลุกขึ้นยืนพลางฉุดหญิงสาวให้ลุกขึ้นเข้าสู่อ้อมกอดของตน “อีกอย่างนะซาสึเกะ…นางเป็นเจ้าสาวของข้าด้วย”

“ยูคิมุระซามะ ทะ ท่านพึ่งจะพบกับนางเอกมิใช่หรือ”

“ข้าพบกับริวนานแล้วต่างหาก ริวเคยเป็นไดเมียวแคว้นโทริโอะ”

“แสดงว่ายูคิมุระซามะพบนางตั้งแต่หนึ่งปีก่อน”

“ใช่ บอกท่านลุงชินเง็นได้เลยซาสึเกะว่าข้าจะพาเจ้าสาวข้าไปพบท่านเดี๋ยวนี้”

ซาสึเกะพยักหน้ารับคำสั่งผู้เป็นนายก่อนจะหายตัวไป

“เจ้าไม่คิดจะให้ข้าได้เตรียมตัวก่อนเลยหรือ”ริวที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น

“ไม่ต้องเตรียมตัวอะไรแล้วล่ะริว ในสายตาข้าน่ะเจ้าสวยเสมออยู่แล้ว”พูดจบยูคิมุระก็จูบนางอีกครั้งก่อนจะถอนจูบแล้วเอ่ยต่อ “จูบจากข้าครั้งนี้เป็นการสาบานต่อเทพยดาว่าข้าจะรักเจ้าตลอดไป”

“ฮื่อ...ข้าก็จะรักเจ้าตลอดไปเช่นกัน”

----The End---