คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter3
“โห น่ารัก~”นักเรียนใหม่ของเซเวเนียร้องออกมาเป็นเสียงเดียวเนื่องจากสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าของพวกเธอคือฝูงสัตว์อสูรซึ่งมีขนาดเล็กและรูปร่างคล้ายลูกสุนัขพันธุ์ไซบีเรียนฮัสกี้ ขนสีเทาเป็นมันวาวมีปีกขนาดใหญ่กว่าตัว เขี้ยวเล็บที่มีนั้นยังไม่งอกยาวนัก
“นี่คือลูกเดวิลวูฟล์ ถึงตอนนี้ตัวจะยังเล็กแต่มันก็สามารถฆ่าพวกเธอได้ มันไม่เป็นมิตรกับใครเท่าไหร่นักนะ ฉะนั้นระวังตัวไว้ด้วย”อาจารย์ประจำวิชาสัตว์วิเศษเอ่ยกล่าวซึ่งทำเอานักเรียนต่างกลืนน้ำลายอย่างเสียวไส้
แต่มันกลับเป็นเหมือนสายลมผ่านหูริวไปเท่านั้น เธอเสนอหน้าวิ่งเข้าหาฝูงเดวิลวูฟล์นั้นเป็นคนแรก มือเรียวยื่นไปหวังที่จะลูบหัวลูกสัตว์อสูรที่อยู่ตรงหน้า
“มินางะวะ!อย่าแตะต้องมัน!”อาจารย์ประจำวิชาเอ่ยห้ามแต่กลับไม่ทันเด็กสาวผมสีน้ำตาลอ่อนได้ลูบหัวมันเสียแล้ว
นิ่ง...เดวิลวูฟล์นั้นนิ่งเฉย ไม่มีท่าทีที่ดุร้ายแถมยังดูว่าจะชอบใจที่มีคนมาลูบหัวมันอีกด้วย
“มันไม่เห็นจะดุอย่างที่ว่าเลยนี่อาจารย์แดเนียล”เธอเอ่ยก่อนจะอุ้มเดวิลวูฟล์ตัวตรงหน้าขึ้นมาแล้วเอาหน้าซุกไปกับขนของมัน
“ริว ขออุ้มบ้างดิ”นานะเอ่ยก่อนที่จะรับลูกสัตว์อสูรในมือเพื่อนของตนมากอด “น่ารักมากเลย”
เหล่านักเรียนใหม่ทั้งห้าคนดูจะถูกชะตากับลูกเดวิลวูฟล์และลูกเดวิลวูฟล์นั้นก็ดูเหมือนจะถูกชะตากับพวกเธอด้วย พอนักเรียนคนอื่นเอ่ยที่จะคออุ้มมันบ้างมันกลับขู่ฟ่อทันที
“อาจารย์แดเนียล ไหนๆมันก็ถูกชะตากับผมแล้ว ผมขอตัวนึงได้มั้ย”ริวเอ่ยปากขอ
แดเนียลมีสีหน้าที่ครุ่นคิดอย่างหนัก ตอนนี้มันยังเล็กอยู่คงไม่เป็นไร...แต่ถ้ามันโตนี่สิ...ลำบากแน่ แต่ถ้าเกิดไม่ให้เลี้ยงแล้วมันโกรธขึ้นมา...เขาก็พลอยซวยไปเลยทีเดียว
“ตกลง แต่ฉันให้พวกเธอเลี้ยงมันแค่ตัวเดียวเท่านั้น เลี้ยงมันก็ดูแลมันให้ดีด้วยแล้วกัน”
“ค่า / ครับ”ทั้งห้าเอ่ยขานรับก่อนจะเบนความสนใจกลับมาที่ลูกเดวิลวูฟล์
“ให้มันชื่ออะไรดี”นากิเอ่ยโพล่งขึ้นมาคนแรกในระหว่างที่อาจารย์ประจำวิชากำลังสอนเกี่ยวกับประวัติ ฯลฯ เกี่ยวกับเจ้าเดวิลวูฟล์
“นั่นสิ”สี่คนที่เหลือเอ่ยพลางมองสัตว์เลี้ยงใหม่ ต่างคนต่างมีสีหน้าครุ่นคิดอย่างหนัก
“ชื่อเกรย์ไปเลยเป็นไง เข้ากับสีขนมันดีด้วย”รีอาเอ่ยซึ่งคนที่เหลือก็พยักหน้าเห็นด้วยทันที
“นี่มันวิชาเรียน...จะคุยอะไรให้มันเบาๆหัดเกรงใจคนอื่นเขามั่ง”ซาสึเกะที่นั่งเรียนอยู่ใกล้ๆเอ่ยปากขึ้นมาทำเอาทั้งห้าส่งสายตาอาฆาตไปให้
“มันหนักส่วนไหนของนายไอ้ขี้เก๊ก”เด็กสาวผมสีแดงทับทิมเอ่ย
“นายมาได้ยินเองนี่ พวกเราไม่ได้พูดดังอะไรมากด้วย”เด็กสาวผมสีเหลืองอ่อนเอ่ยสมทบต่อจากเพื่อนตัวเอง
“พอดีว่าฉันมีหูเอาไว้ฟัง ถ้าจะคุยอะไรก็ไปคุยที่อื่นไป”
“ผู้ชายอะไรเรื่องมากชะมัด”เด็กสาวผมชมพูพึมพำ
“ผู้หญิงอะไรมีเพื่อนพิลึกชะมัด ชายก็ไม่ใช่หญิงก็ไม่เชิง”พูดไปพลางเหล่มองมาทางเด็กสาวผมสีน้ำตาลอ่อนซึ่งเธอนั้นก็รู้ตัวดีว่าไอ้หมอนี่พูดถึงใครอยู่
“เกรย์ จัดการมันเลย”สิ้นคำสั่งของผู้เป็นนายเกรย์ก็พุ่งเข้ากัดเด็กหนุ่มทันที
“เฮ้ย!”
สัตว์เลี้ยงใหม่ของเด็กสาวทั้งห้านั้นได้กัดรองประธานสภานักเรียนอย่างเอาเป็นเอาตาย นักเรียนทั้งห้องต่างหันเหความสนใจมาที่คนโดนกัด
“กรี๊ดดดด!หยุดเดี๋ยวนี้นะเจ้าหมาบ้า!”นักเรียนหญิงกรีดร้องอย่างตกใจที่จู่ๆลูกสัตว์อสูรตัวนี้มันกัดคนที่เธอแอบชอบอยู่
“นิ่ง...นิ่งซะเกรย์”น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยก่อนที่มือแกร่งจะลูบหัวมันเบาๆ เกรย์ที่กัดแขนซาสึเกะแน่นกลับปล่อยแล้วเลียตรงบาดแผลที่มันกัดให้กับเด็กหนุ่มอีก “ดี...ดีมาก”
“ไม่ต้องมายุ่งกับเกรย์เลย ซัส”ริวเอ่ยก่อนจะอุ้มสัตว์เลี้ยงตัวใหม่ขึ้นแล้วจ้องคนตรงหน้าตาเขม็ง “เราทำดีแล้วนะเกรย์ ไม่เห็นต้องไปเลียแผลให้หมอนั่นเลยนี่”
“ก็บอกแล้วฉันไม่ได้ชื่อซัส เรียกให้มันถูกๆหน่อย”
“ฉันจะเรียก มีปัญหาไรมะ”
“มีสิ มินางาวะ มีแน่ๆ”เสียงแดเนียลเอ่ยขึ้นทำเอาคนถูกเรียกสะดุ้งโหยงก่อนจะมองต้นเสียงแล้วยิ้มแหยๆ “เธอจงใจให้เดวิลวูฟล์กัดอุจิวะ ฉะนั้นเธอพาอุจิวะไปห้องพยาบาลเดี๋ยวนี้”
“หา!ทำไมต้องเป็นผมด้วยล่ะ”
“ก็เธอเป็นคนทำให้อุจิวะบาดเจ็บ พาเขาไปได้แล้ว”
“ครับๆ”ริวเอ่ยขานรับก่อนจะยื่นเกรย์ให้แก่เพื่อนของเธอแล้วประคองซาสึเกะให้ลุกขึ้น “อย่ามาทำตัวสำออยล่ะ รีบเดินไปเร็วๆเข้า”
“ยังไงซะฉันก็เป็นคนเจ็บ ทำให้ดีกว่านี้ได้มั้ย”
“เหอะ สำหรับนายไม่มีวัน”
แดเนียลยืนมองนักเรียนทั้งสองที่พึ่งเดินออกไปก่อนจะถอนหายใจอย่างเอือมระอา นี่เขาคิดถูกหรือคิดผิดที่ให้เด็กสาวผมสีน้ำตาลอ่อนไปส่งเด็กหนุ่ม ในระหว่างที่อาจารย์ประจำวิชาครุ่นคิดเสียงกริ่งหมดคาบเรียนก็ดังขึ้น
“เอาล่ะ นี่ก็หมดคาบเรียนแล้ว การบ้านของพวกเธอคือไปอ่านหนังสือหน้า116 มาซะ”
“เฮ้อ~ ริวหนอริว ดันให้เกรย์กัดไอ้หมอนั่นซะนี่เลยโดนใช้ให้พามันไปส่งเลย”นานะเอ่ยอย่างเซ็งๆ
“เราไปห้องสมุดก่อนนะเดี๋ยวมา”รีอาเอ่ยซึ่งเพื่อนๆก็พยักหน้าให้เธอ
เด็กสาวผมสีฟ้าอ่อนลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปห้องสมุดช้าๆอย่างไม่รีบเร่ง เธอเดินมาจนถึงห้องสมุดภายในมีหนังสืออยู่มากมายหลายเล่มซึ่งมากจนเอากองรวมกันคงสูงพอๆกับโรงเรียนนั่นแหละ ดวงตากลมโตสีอำพันไล่กวาดสายตาไปยังหนังสือบนชั้น
“เจอแล้ว”เด็กสาวพึมพำก่อนจะเขย่งตัวเพื่อหยิบหนังสือบนชั้นอย่างยากลำบากเพราะความสูงอันน้อยของเธอเป็นอุปสรรค(55)
“อะ นี่”เสียงหนึ่งดังขึ้นก่อนที่เจ้าของเสียงจะยื่นหยิบหนังสือแล้วยื่นให้
“อ๊ะ ขอบคุ...”เด็กสาวหันไปทางต้นเสียงก่อนจะเอ่ยขอบคุณยังไม่ทันจะจบคำเธอก็ชี้หน้าคนที่ช่วยเหลือซึ่งคนๆนั้นก็ทำเหมือนเธอเช่นกัน
“นาย!/เธอ!”
“พวกเธอเงียบๆก่อนหน่อยสิ”บรรณารักษ์ประจำห้องสมุดเอ่ยตักเตือน
“ขะ ขอโทษครับ / ขะ ขอโทษค่ะ”ทั้งสองเอ่ยพลางก้มหัวขอโทษอย่างเลิ่กลักบรรณารักษ์ส่งสายตาปรามๆให้อีกครั้งก่อนจะเดินจากไป
“เธอมาทำอะไรที่นี่”เด็กหนุ่มเอ่ยถามเสียงเบา
“ฉันก็มาหาหนังสืออ่านสิ มาห้องสมุดนายจะให้ฉันมาเล่นเทนนิสรึไงนายยูชอน”
“คนอย่างเธอเนี่ยอ่านหนังสือกับเขาด้วยเหรอ ดูจากเพื่อนที่คบแล้วก็ตัวเธอไม่น่าจะอ่านหนังสือ”
“จะว่าฉันก็ว่าคนเดียวดิ อย่าก้าวก่ายถึงเพื่อนฉัน แล้วก็นะ...เอาหนังสือนั่นมา!”พูดพลางแย่งหนังสือจากมือยูชอนแต่เขากลับยกหนังสือหลบซะก่อน
“ฉันอุตส่าหยิบให้ขอข้อแลกเปลี่ยนหน่อยเซ่”ร่างสูงพูดก่อนจะโอบร่างเล็กตรงหน้าเข้าไว้ในอ้อมกอด
“!!”ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ
ขณะนี้ริมฝีปากของเธอถูกประกบด้วยริมฝีปากของอีกฝ่าย ลิ้นร้อนรุกล้ำเข้าโพลงปากของรีอาอย่างชำนาญจนเด็กสาวคาดว่าคนๆนี้ต้องเคยผ่านการจูบใครมามากกว่าหนึ่งคนชัวๆ ร่างสูงถอนริมฝีปากออกแล้วปล่อยร่างเล็กออก มือแกร่งวางหนังสือลงที่พื้น
“เฟิร์สคิสสิท่า ขอบคุณสำหรับข้อแลกเปลี่ยนแล้วกัน”ยูชอนหัวเราะในลำคอก่อนจะเดินออกไปทิ้งให้รีอานั่งเหม่อลอยอยู่อย่างนั้น
++++++++++++++++++++++++++++
“หึย! หายไปไหนกันหมด!ดันทิ้งไว้คนเดียวซะนี่”นากิบ่นพึมพำพลางมองสายมองขวาหาเพื่อนๆที่ทิ้งตนไปที่ไหนไม่รู้ “เกรย์ช่วยมองหาด้วยสิ”
“เฮ้ย!คนที่อยู่ตรงนั้นน่ะหลบไป!”เสียงเด็กหนุ่มคนหนึ่งตะโกนลั่น
เด็กสาวที่หันไปทางต้นเสียงนั้นพบกับเจ้าของเสียงที่ขี่บอร์ดพุ่งตรงมาที่เธอ เกรย์ที่อยู่ในอ้อมแขนของเจ้านายสาวกระโดดเข้ากัดขาคนที่พุ่งตรงมาจนร่วงลงจากบอร์ด
“โอ๊ย!เจ็บ”เด็กหนุ่มลูบหัวตัวเองพลางบ่นอย่างอดไม่ได้ “ไอ้หมาบ้า!ปล่อยขาฉันได้แล้ว!”
“เกรย์พอได้แล้วน่า”เด็กสาวห้ามปรามสัตว์เลี้ยงของตนก่อนที่มันจะปล่อยขาขนตรงหน้า “โทษทีนะจุนซู”
“เธอรู้ชื่อฉันได้ไง”จุนซูเอ่ยถามอย่างงุนงง
“ความจำสั้นเป็นคนแก่ไปได้ ตอนเช้านายกับเพื่อนนายพึ่งมีปากเสียงกับพวกฉันไง”
“อ้อ เธอนี่เอง เดี๋ยวนี้รู้จักการขอโทษแล้วเหรอ”
“อะไรๆ นายเข้าใจอะไรผิดรึป่าว ตอนนั้นพวกนายนั่นแหละผิด เดิมทีฉันก็ขอโทษคนอื่นเป็นอยู่แล้ว”
“เธอนั่นแหละที่เข้าใจผิดตอนนั้นพวกเธอนั้นแหละชนพวกฉัน”
“อ๊ะ! นั่น...คุณจุนซู! หวัดดีค่ะ”ระหว่างที่ทั้งสองยังปะทะคารมกันอยู่นั้นก็มีนักเรียนสาวเดินผ่านมาก่อนจะเอ่ยทักทายจุนซู
“หวัดดีครับ”เลขาแห่งสภานักเรียนเอ่ยปากทักทายกลับอย่างมีมารยาท นักเรียนสาวคนนั้นยิ้มกว้างอย่างดีใจก่อนจะหันไปคุยกับเพื่อนข้างๆ
“โปรยเสน่ห์ใหญ่เชียว หูงี้ดำแล้วรู้ตัวมะ”นากิแขวะ
“หมายความว่าไง”
“ก็นายมันหน้าม่อไงล่ะ”
“เหอะ! ฉันไม่อยากคุยกับเธอให้เสียอารมณ์ไปมากกว่านี้แล้ว!”เขาเอ่ยพลางหยิบบอร์ดที่อยู่ข้างตัวขึ้นแล้ววางลงบนอากาศก่อนจะขึ้นไปด้านบน “ไปล่ะ ยัยปากร้าย”
“ไปซะได้ก็ดีไอ้หน้าม่อ”
โครม!
ระหว่างที่ต่างฝ่ายต่างแขวะกัน เด็กหนุ่มกลับโดนชนจนตกบอร์ดส่งผลให้เขานั้นตกลงมาทับร่างเล็กของเด็กสาว ใบหน้าหล่อเหลาบัดนี้ซุกอยู่ที่หน้าอกของคู่กรณีอย่างไม่ตั้งใจ จุนซูยันตัวขึ้นทันที
“ขะ ขะ ขะ ขอโทษ!”เลขาแห่งสภานักเรียนเอ่ยพลางก้มหัวขอโทษ
“…ทะ…ทุเรศที่สุด!คอยดูเหอะ!ฉันจะให้เพื่อนฉันมาจัดการกับนาย!”นากิตะโกนลั่นก่อนจะสาวเท้าเดินออกไป ใบหน้าเธอนั้นแดงก่ำด้วยความเขินอายและความโกรธ
ความคิดเห็น