ลำดับตอนที่ #4 : Fic Basara :: Daimyo of Torio [ผิดใจ]

วันเวลาผ่านไปหลายเดือนยูคิมุระและมาซามุเนะยังคงอยู่ที่แคว้นโทริโอะ ซึ่งปีศาจแดงในสงครามยังคงมีปากมีเสียงกับไดเมียวแห่งแคว้นโทริโอะผู้มีบุคลิกเหมือนบุรุษ ทั้งยังเป็นคู่ซ้อมฝีมืออีกด้วย

เคร้ง!

เสียงปะทะระหว่างศาสตราของยูคิมุระกับริวดังขึ้น ทั้งสองต่างฟาดฟันกันอย่างเต็มฝีมืออย่างไม่ลดละ ท่ามกลางสายตาของฮิโยโกะและมาซามุเนะที่ยืนมอง

“นี่ก็หลายเดือนแล้ว ท่านไม่กลับไปปกครองแคว้นของท่านหรือ ท่านมาซามุเนะ”น้ำเสียงหวานใสเอ่ยถาม

“ข้าก็จะกลับน่ะแต่ว่ายังมีเรื่องที่ทำให้ข้ากลับไปไม่ได้”

“เรื่องอะไรงั้นหรือ”

ชายหนุ่มผมสีรัตติกาลยาวระต้นคอสบมองหญิงสาวเรือนผมสีรัตติกาลยาวสลวยถึงกลางหลัง

“ข้ารักเจ้าฮิโยโกะ...แต่งงานกับข้านะ”

“ขะ...ข้า...ข้า”ฮิโยโกะเอ่ยอย่างติดๆขัดๆพลางก้มหน้าหลบไม่ให้ร่างที่สูงกว่าเห็นสีหน้าที่แดงระเรื่อของตน

“ถ้าเจ้าไม่เต็มใจข้าก็ไม่บังคับ”

“ข้าตกลง”

“จริงหรือฮิโยโกะ”

หญิงสาวพยักหน้าแทนคำตอบ ชายหนุ่มรวบร่างที่เล็กกว่าเข้าในอ้อมกอดก่อนจะจุมพิตเบาๆแต่การกระทำของคนทั้งสองยังไม่พ้นสายตาของริวกับยูคิมุระ

“หมอนั่นตกลงปลงใจกับฮิโยโกะแล้วหรือนี่ เร็วจัง ว่างั้นมั้ยริว”ชายหนุ่มเรือนผมสีน้ำตาลเอ่ยขอความเห็นกับคู่ซ้อมซึ่งไร้เสียงตอบกลับ

“เดี๋ยวข้ามา”ริวเอ่ยก่อนจะปลีกตัวออก

หญิงสาวเรือนผมสีเงินเดินตามหญิงสาวเรือนผมสีรัตติกาลไปยังห้องหนึ่ง ฮิโยโกะหันมองสหายสนิทพลางยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี

“ตามข้ามามีอะไรงั้นหรือริว”ไดเมียวแห่งแคว้นโทริโอะผู้มีนิสัยที่สมหญิงเอ่ยถาม

“เจ้า...ตกลงจะแต่งงานกับมาซามุเนะงั้นหรือ”

“ใช่แล้วล่ะริว ท่านมาซามุเนะชวนข้าไปอยู่กับเขาล่ะ เจ้าคงปกครองแคว้นโทริโอะคนเดียวได้ใช่มั้ย”

“ข้าต้องมีเจ้าช่วยปกครองนะฮิโยโกะ”

“ริว เจ้าน่ะเรื่องรบราก็ไปรอดนะส่วนเรื่องปกครองก็ไปวัดไปวาเจ้าไม่ต้องพึ่งข้าให้เป็นไดเมียวแคว้นนี้อีกคนหรอกนะ”

หมับ!

ริวดึงร่างที่เล็กกว่าของฮิโยโกะเข้าสู่อ้อมกอด ใบหน้าหล่อเหลาที่ไม่สมกับสตรีเพศซบลงที่ไหล่ของหญิงสาวเรือนผมสีรัตติกาล

“ข้าไม่ให้เจ้าไปฮิโยโกะ...ข้าขาดเจ้าไม่ได้”

“ริว...เจ้าน่ะชอบทำตัวเหมือนราชสีห์แต่เจ้ายังคงเป็นลูกแมวสำหรับข้าเสมอ ลูกแมวอย่างเจ้านี่ขี้อ้อนเสียจริง แต่ยังไงข้าก็ทำตามที่เจ้าขอไม่ได้หรอกนะ”

“ทำไมกันฮิโยโกะ!ข้าน่ะรักเจ้ามาตั้งนานแล้วรู้มั้ย!มันมีดีตรงไหน!มาซามุเนะมันมีดีตรงไหนกัน!!!!!”ร่างสูงกว่าบดเบียดริมฝีปากโดยที่ร่างเล็กกว่าพยายามผลักไส หยดน้ำใสเริ่มคลอหน่วงบริเวณดวงตากลมโตสีรัตติกาล ริวถอนริมฝีปากออกในขณะที่จ้องฮิโยโกะอย่างไม่วางตา

เพี๊ยะ!

มือเรียวบางตบฉาดเข้าที่ใบหน้าหล่อเหลาของหญิงสาวเรือนผมสีเงินเข้าเต็มแรง ไดเมียวแห่งแคว้นโทริโอะผู้มีบุคลิกเหมือนบุรุษยืนนิ่ง หยดน้ำใสของหญิงสาวเรือนผมสีรัตติกาลไหลลงอาบแก้มขาวนวล ริมฝีปากอวบอิ่มสีแอปเปิ้ลเม้มแน่นจนไร้สีของโลหิต

“ทำไมเจ้าทำเยี่ยงนี้ริว!ข้ารักท่านมาซามุเนะ!ข้าเห็นเจ้าเป็นเพียงสหายเท่านั้น!แต่ตอนนี้ข้ากับเจ้าไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว!!!!!”น้ำเสียงหวานใสตวาดลั่นก่อนเจ้าของเสียงจะวิ่งออกไป

“ริว...เจ้าไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”น้ำเสียงนุ่มทุ้มของคู่ซ้อมเอ่ยขึ้น

ริวที่ก้มหน้านิ่งเมื่อครู่สบมองยูคิมุระแล้วเผยยิ้มเล็กๆพลางส่ายหัวน้อยๆ

“ฮะ ฮะ ข้าไม่น่าทำอะไรบ้าๆไปเลย ข้าก็น่าจะรู้ว่าตัวเองเป็นได้เพียงแค่สหายเท่านั้น”หญิงสาวเอ่ยพลางผ่อนลมหายใจออก “ยูคิมุระเจ้าออกไปก่อนได้มั้ย ข้าอยากอยู่คนเดียว”

“อืม...ถ้าเจ้ามีอะไรก็เรียกข้าได้นะ”

ชายหนุ่มเรือนผมสีน้ำตาลยาวสลวยถึงกลางหลังเดินออกจากห้องโดยที่สายตายังคงมองไดเมียวแห่งแคว้นโทริโอะผู้มีบุคลิกเหมือนบุรุษอย่างเป็นห่วง ร่างสูงโปร่งของหญิงสาวเรือนผมสีเงินทรุดลงกับพื้น ดวงตาคมกริบแลดูกลมโตสีอำพันธ์แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน ริมฝีปากหนาอวบอิ่มสีแอบเปิ้ลกระตุกยิ้ม

“หึ หึ ขอบใจสำหรับร่างนี้นะริว”