ลำดับตอนที่ #3 : Fic Basara :: Daimyo of Torio [หวั่นไหว]

“เฮ้!ตื่นสักทีสิตื่นได้แล้ว”เสียงหวานกว่าบุรุษเพศทั่วไปแต่ไม่เทียบเท่าสตรีเอ่ยพลางเขย่าตัวร่างสูงโปร่งที่นอนคุดคู้อยู่ใต้ผ้านวมผืนหนา

“อืม...ไม่เอาน่าฮิโยโกะข้าขอนอนก่อนอีกสักครู่เดี๋ยวข้าค่อยตามเจ้าออกไป”น้ำเสียงห้าวบ่นอย่างงัวเงีย

“ริว ตื่นเสียที!”ยูคิมุระชักทนไม่ไหวกับความขี้เซาของริวจึงดึงผ้านวมออก

“ไม่ให้ข้าห่มผ้างั้นข้าขอกอดเจ้าแทนแล้วกัน”

พูดจบหญิงสาวเรือนผมสีเงินยาวสลวยถึงเอวก็โผเข้ากอดชายหนุ่มเรือนผมสีน้ำตาลทำเอา ปีศาจแดงในสงครามอย่างเขาอึ้งพอควร เปลือกตาบางเริ่มกระพริบถี่ๆเพื่อไล่ความง่วงออก

พลั่ก!โครม!

ฝ่าเท้างามๆของริวถีบเข้าที่หน้าท้องของยูคิมุระเข้าเต็มเปา ผู้ที่โดนถีบนั่งลูบหน้าทองเบาในขณะที่ผู้ถีบชักดาบออกมาจ่อที่หน้าของฝ่ายตรงข้าม

“เจ้า!บังอาจล่วงเกินข้า!”

“ข้าไม่ได้ทำอะไรเจ้าสักนิด!เจ้าต่างหากที่เป็นฝ่ายโผเข้ากอดข้าเอง!”

“ข้าไม่มีทางทำเรื่องน่าละอายอย่างนั้นหรอก!เจ้าตายซะเถอะ!”

“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะริว!”น้ำเสียงหวานใสเอ่ยสั่ง

“แต่ว่าฮิโยโกะมันผู้นี้บังอาจล่วงเกินข้านะ”

“เจ้าน่ะละเมอโผเข้ากอดท่านยูคิมุระเองต่างหากริว ขอโทษท่านยูคิมุระซะ”

“ถ้าให้ข้าขอโทษมันข้าขอตายดีกว่าฮิโยโกะ”ริวพูดพลางเก็บดาบ “ข้าไปแต่งตัวก่อนก็แล้วกัน”

“เฮ้อ...ข้าขอโทษแทนริวด้วยนะท่านยูคิมุระ ถึงริวจะดูเป็นคนก้าวร้าวแต่เขาก็อ่อนโยนนะ”ฮิโยโกะเอ่ยก่อนจะเดินออกไป

“ก่อนที่จะเปิดหัวใจนางน่ะ ข้าว่าเจ้าน่ะควรห่วงชีวิตตัวเองซะจะดีกว่า”มาซามุเนะเอ่ย

“เหอะ อย่าทำมาเป็นสั่งสอนข้าดีกว่า เจ้าน่ะไม่กลับแคว้นรึไง”

“ไม่ล่ะ ข้าจะไม่กลับจนกว่าจะได้ครอบครองหัวใจของฮิโยโกะ”

“แล้วแคว้นเจ้าไม่มีคนปกครองเดี๋ยวโดนบุกหรอก”

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ตอนนี้แคว้นข้ามีโคจูโร่ปกครองแทนและข้ายังได้ส่งข่าวไปบอกแล้วว่าข้าจะพาเจ้าสาวของข้ากลับไปด้วย”

“ดูท่าว่าเจ้าจะมั่นใจในตัวเองเสียเหลือเกินนะ ถ้าเจ้าไม่สามารถทำให้ฮิโยโกะรักเจ้าได้ข้าจะหัวเราะให้ฟันร่วงเลย”

“เช่นกัน...ถ้าเจ้าไม่สามารถทำให้หญิงแกร่งดั่งเหล็กกล้าอย่างริวรักได้ข้าก็จะหัวเราะให้ฟันร่วง”

“หึ คอยดูแล้วกัน”ยูคิมุระเอ่ยก่อนจะเดินออกนอกห้อง

ดวงตาคมกริบสีเปลือกไม้เหม่อมองไปรอบๆจนสะดุดเข้ากับหญิงสาวผมสีเงินยาวสลวยมัดรวบไว้อย่างหลวมๆ ดวงตาคมกริบสีอำพันธ์ที่แฝงไปด้วยแววตาเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ มือเรียวฟาดฟันอาคาริซึ่งเป็นดาบประจำกายด้วยลวดลายที่แพรวพราวและพลิ้วไหวราวกับเนื้อผ้าที่พลิ้วไหวไปตามกระแสลม

“โฮ่ง โฮ่ง”เสียงเห่าหอนดังขึ้นทำให้คนที่ฟาดฟันดาบหยุดมือลง

ดวงตาคมกริบสีอำพันธ์มองไปยังต้นตอของเสียงก็พบกับหมาป่าขนสีเงินดวงตาคมสีอำพันธ์ซึ่ง มือเรียววางดาบในมือลงแล้วกอดหมาป่าตัวดังกล่าว

“ว่าไง...กิน”น้ำเสียงห้าวเอ่ยอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มอย่างอ่อนโยนปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาที่ไม่สมกับสตรีเพศทำเอาคนแอบดูลืมหายใจไปชั่วขณะ

“หงิง...”กินครางพลางเอาหน้าถูไถบริเวณหน้าอกของริว

“ขึ้อ้อนจังเลยนะเราน่ะ”เจ้าของเรือนผมสีเงินเอ่ยก่อนจะจุมพิตหมาป่าขนสีเงินเบาๆ

‘นะ...น่าอิจฉาเจ้ากิน!’ชายหนุ่มเรือนผมสีน้ำตาลคิด

“โฮ่ง...กรร...”

“หืม?มีอะไรหรือกิน”

หมาป่าขนสีเงินที่พึ่งออกจากอ้อมกอดของผู้เป็นนายวิ่งตรงมายังชายหนุ่มเรือนผมสีน้ำตาลก่อนจะเห่าหอนเสียงดัง ริวลุกขึ้นแล้วเดินตามกินโดยไม่ลืมอาคาริ

“เจ้าอีกแล้วหรือ!?”

“เฮ้ๆ ข้าแค่เดินผ่านมายังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”

“ริว!ริว!”ฮิโยโกะเอ่ยเรียกสหายสนิทพลางวิ่งด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนก

“มีอะไรงั้นหรือฮิโยโกะ ดูท่าทางตื่นตระหนกมากทีเดียว”

“โยชิโมโตะยกทัพมา!”

คำพูดของฮิโยโกะทำเอาริวหยุดนิ่งไปชั่วขณะก่อนที่มือเรียวจะหยิบดาบขึ้น

“ฮิโยโกะเจ้าคอยปกครองที่นี่เอาไว้ข้าจะออกไปรบเอง ส่วนเจ้า!ถ้ายังไม่กลับตอนนี้ดูแลฮิโยโกะให้ดีๆไม่งั้นหัวเจ้าได้หลุดออกจากบ่าแน่!ทหาร!”

“ครับ!”

“เตรียมกำลังพลให้พร้อมที่จะไปรบกับโยชิโมโตะแล้วเตรียมกำลังพลคอยป้องกันแคว้นเอาไว้ด้วย!และเตรียมม้าให้ข้าด้วย!”

“ครับ!”

เมื่อรับคำสั่งของผู้เป็นนายทหารหนุ่มผู้รับคำสั่งรีบไปจัดเตรียมกำลังพลตามคำสั่งทันที หญิงสาวเรือนผมสีเงินยาวสลวยกระตุกเชือกรัดผมสีน้ำเงินออกแล้วรวบผมให้แน่นกว่าเดิมก่อนที่จะออกวิ่งไปยังห้องนอนของตน มือเรียวหยิบชุดเกาะออกมาสวมใส่อย่างคล่องแคล่วว่องไวโดยที่ไม่ลืมสวมหน้ากากพยัคฆาสีเงิน

“ให้ข้าออกไปรบด้วยสิ”น้ำเสียงหวานกว่าบุรุษเพศเอ่ย

“ไม่!เจ้าออกไปก็จะเป็นตัวถ่วงข้าเปล่าๆ”

“หึ...เจ้าดูถูกข้าเกินไปแล้วริว...ข้าน่ะเป็นถึงปีศาจแดงในสงครามเชียวนะ”

“เจ้าน่ะหรือ?ปีศาจแดงในสงคราม ข้าไม่อยากเชื่อ”

“เชื่อเสียเถอะริว ข้าว่ารีบไปดีกว่า”

“เดี๋ยว!”

“มีอะไรอีกล่ะ”

“เจ้าออกไปรบกับข้าในสภาพนั้นไม่ได้ เจ้าปลอมตัวเสียเถอะแล้วค่อยตามข้าไปที่หน้าประตูเมือง”

ริวเอ่ยแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังหน้าประตูเมือง ร่างสูงโปร่งขึ้นหลังอาชาสีน้ำตาลอย่างเร็วไว

“เคลื่อนพล!”

กองทัพแห่งแคว้นโทริโอะซึ่งควบคุมโดยไดเมียวเจ้าของเรือนผมสีเงินดั่งเช่นทุกครา ดวงตาคมกริบแลดูกลมโตภายใต้หน้าลายพยัคฆาสีเงินจ้องชายหนุ่มซึ่งมีท่าทางเหมือนสตรีไม่มีผิดด้วยความสมเพชก่อนจะลงจากอาชาโดยที่กองทัพของเขาปะทะกับกองทัพของผู้บุกรุกโดยทันที

“น่าสมเพชเสียจริง ประชาชนแห่งแคว้นของเจ้าไม่น่ามีผู้นำที่ทำท่าทางอ้อนแอ้นเยี่ยงสตรีทั้งๆที่เป็นบุรุษ”น้ำเสียงห้าวเอ่ยอย่างหาเรื่อง

“เจ้าจะพูดช่างพูดมากเสียจริงไดเมียวแห่งแคว้นโทริโอะ”โยชิโมโตะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่พยายามดัดอย่างเต็มที่

“หึ...ข้าจะตัดหัวเจ้าจะได้จบเรื่องจบราวเสียที”ริวลั่นวาจาพลางชักอาคาริออกจากฝัก “เพลงดาบระบำสุริยา!”

การเคลื่อนไหวของหญิงสาวในขณะที่ฟาดฟันอาคาริพลิ้วไหวราวกับเริงรำ คมดาบถูกฟาดฟันลงบนเนื้อกายที่ทาแป้งขาวไปทั้งตัว โยชิโมโตะที่พยายามหลบหลีกกลับหลบไม่ได้แม้แต่นิด

“ปิดฉากเสียที!”หญิงสาวเอ่ยก่อนจะใช้อาคาริตัดหัวของชายหนุ่มผู้รุกราน มือเรียวข้างที่ว่างชูหัวของโยชิโมโตะขึ้น “ท่านอามาเทราสึ!ข้าขอมอบวิญญาณโยชิโมโตะเพื่อเป็นการตอบแทนท่านที่ให้พลังกับข้า!”

ระหว่างที่ริวกำลังเอื้อนเอ่ยอยู่นั้น นายทหารของโยชิโมโตะได้ดึงคันธนูมาทางเขา ลูกธนูพุ่งตรงมายังไดเมียวแห่งแคว้นโทริโอะผู้มีบุคลิกเหมือนบุรุษ

เคร้ง!

ลูกธนูถูกหอกของปีศาจแดงในสงครามปัดออก ในขณะที่ผู้ที่ถูกหมายหัวในคราแรกอยู่ในอ้อมอกของผู้ช่วยเหลือ ยูคิมุระใช้หอกแทงเข้าไปยังนายทหารที่หมายหัวหญิงสาวเมื่อครู่

“เจ้ามัวทำอะไรอยู่ริว เจ้าเกือบถูกคนของโยชิโมโตะยิงเข้าให้แล้วนะ”ยูคิมุระเอ่ยพลางเผยรอยยิ้มทำเอาหัวใจของริวเต้นระส่ำอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ใบหน้าหล่อเหลาที่ไม่สมกับเป็นสตรีเพศก้มหน้าลง

“ขะ...ข้าขอบคุณเจ้าก็แล้วกันที่ช่วยข้า”

“ฮื่อ...เรื่องเล็กน้อยน่า”ชายหนุ่มปล่อยหญิงสาวออกจากอ้อมกอดด้วยความรู้สึกเสียดายเล็กน้อยแต่ถ้าเขาไม่ปล่อยเขาคงโดนฆ่าแน่

“เคลื่อนพลกลับ!”น้ำเสียงห้าวเอ่ยเสียงดังในขณะที่จังหวะการเต้นของหัวใจนั้นก็ดังไม่แพ้กัน