คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #47 : บทที่ 11 คุณจะเลือกผมหรือเขา....
ุะเลือผมหรือเา....
ร้านเบเอรีออเล็์
ร้านผม่อมเสร็ลับมาเปิายวันแร มันไม่มาหาผมที่ร้าน และผม็ไม่ไ้เอลินมาสัพัแล้ว เธออลาาน ลินไม่เยโทรมาหาผม่อนเลย ผมโทรไปเธอ็ไม่รับ ผมเ้าใว่าเธอเรียนหนั แ่ผมิถึเธอ รอยยิ้ม ริมฝีปา ผมไ้สัมผัสเธอนิเียวเอ ับเนื้อ แะัวน้อยรั้มาที่ผมทำ ผมอยาให้เธอเื่อใผม ไว้ใผม ผมำลัอบเ้ส้มอยู่ะเอาไปฝาลินที่ห้อ ผมไม่เยึ้นไปห้ออเธอโยที่เธอไม่อนุาเลยสัรั้
ึ่!
ผมล็อร้านัวเอพลิป้ายปิะเินไปหาลินเอาเ้ไปให้ เธอำลัอ่านหนัสืออยู่ ผมถือล่อใส่เ้ เินไปอะพาร์เมน์อลิน สามร้อยเมรใล้ันมา ผ่านร้านที่ผมื้ออประำ ผมยิ้มพยัหน้าลเล็น้อยทัทายนในร้าน ผ่านที่ทิ้ยะ แถวนี้มีร้านเหล้าเล็ๆ เป็นบาร์ธรรมา ผมเินมาถึอะพาร์เมน์อลินแล้ว
ันำลัอ่านหนัสือเรียนสลับับินนมอยู่ในห้อัวเอ ุเวิลื้อนมมาให้เพียบเลย เทไ้โน้วิาประวัิศาสร์อเธอไปแล้ว เทม้วยว่าลินทำุปอร่อย
เวลาเทมาหาส่วนมาเธอะพแ้วโ้มา้วย รั้ล่าสุที่มาทะเลาะับแม็อี เวลาทะเลาะันรู้สึยัไ ันไม่เยทะเลาะับใรเลย ีัน็ไม่เยอาเพราะเพื่อนน้อยเลยไม่มีวามรู้สึแบบนี้
๊อ! ๊อ!
ลินแ้มประูออมาผมมอูเธอ และยิ้มพร้อมยล่อเ้ในมือโว์เธอ แ่ลินยัไม่ยอมปลโ่ที่ล้อประูให้ผมเ้าไปในห้อ
โ่อันนี้เมื่อ่อนมันไม่มีแ่่อนมันเป็นประูใส่ลอนล็อธรรมา ุเวิลมาิไว้ให้ลินเมื่อไม่ี่วัน่อนอนนี้เพียบเลยลอนอลิน หนึ่...สี่อันเวลาเปิประูให้ลินู่อนว่าใรอย่าเพิ่ปลโ่ มอูุอเล็์ลี่ยิ้มมาให้ผ่านบานประูแบๆ ันไม่อยาเปิประูให้เาเลยยิ้มให้แทน
“สวัสี่ะ ุอเล็์”
“ลิน ผมมีนมมาฝา เ้ส้ม”
“เอ่อ เอ่อ...”
“ลิน เราเป็นแฟนันนะ อผมเ้าไปไ้ไหม”
“ลิน อ่านหนัสืออยู่่ะ”
“ั้น ผมวาเ้ไว้นี่นะ ิน้วยล่ะ” ุอเล็์ทำหน้าาเศร้ามา เายิ้มแ้มบุ๋มมาให้ัน
“อบุมา่ะ ุอเล็์” พูอบุเา และ้มละหยิบล่อเ้ที่ใส่อยู่ในถุระาษสีน้ำาล
“โอ๊ย! ”
ันใับเสียร้ออุอเล็์เสียมันัมา ประูมันิโ่ ันัสินใถอมันออ และเปิให้ว้าึ้นมอเห็นุอเล็์นั่้มหน้าับาัวเออยู่บนบันไั้นถัไปสอสามั้นห่าาห้ออัน
“ุอเล็์ะ”
ผมหันามเสียเรียอลิน ผมเผลอสะุบันไวนนิหน่อย ึมันเ่า และเท้าผม็เะโนอบเหล็เสียอผมทำให้ลินใ
“ไม่เป็นไรรับ เลือไม่ออ”
ุอเล็์บอัน เลือ เาทำอะไร สวมรอเท้าเินออมาาห้อัวเอ เินมาูเท้าอุอเล็์
“เลือนี่ะ! ุอเล็์เลือไหลเพียบเลย”
“ไม่เป็นไร ผมเผลอไปเะอบเหล็เป็นสนิมอี บาทะยัแน่”
“เ้าไปทำแผล่อนไหม เ็บมาไหมะ”
“ไม่ ลิน ผมไหว ผมะลับแล้ว อย่าลืมินเ้นะ”
“โอ๊ย! ”
“มาเถอะ่ะ ลิน่วยประอ เลือเยอะมาเลย”
เลือุอเล็์ไหลออมาาเท้าึมออมาผ่านถุเท้าะเป็นลม เลือเพียบเลย ประอุอเล็์เ้ามาในห้อ และพยายามไม่มอลไปยัเท้าเปื้อนเลืออเา
ผมเินะเผลเ้ามาในห้อเธอ ลินประอผมมานั่ลบนเ้าอี้แล้วุเ่าัวเอลพยายามะูแผลให้ผม เธอเยหน้าึ้นสบสายาผมว่าเธอำลัลัวแ่อยา่วย
“ผมอใ้ห้อน้ำหน่อยนะ ผมะล้าเท้า ลิน ุไม่้อ นั่เยๆ เถอะ” ผมลุเินะเผลเ้ามาในห้อน้ำ ผม้อล้าเลือออ ผมนีุ่่ม่ามแบบนี้ประำนึถึวันแรที่เอันเลย
ันถอนหายใะเป็นลมเมื่อเห็นเลือ ันเินไปหยิบอุปร์ปมพยาบาลมาให้มียาแ้ปว้วยพมาเอ รอุอเล็์ออมาาห้อน้ำะ่วยทำแผลให้เา
ความคิดเห็น