คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : บทที่ 9 แฟนแบบสวิตช์ไฟ 2
ห้ออาหาร มหาวิทยาลัย
ันนั่อยู่ับเท เธอำลัแ่หน้าแ่า เทอารม์เสียเล็น้อยเพราะทะเลาะับแม็มา ันวนเธอมาถามในสิ่ที่ัวลใมาลอ เทำลับหน้าัวเอ้วยฟอน้ำลมๆ เธอินสลัแ่นั้น เทำลัไเอ็ เพราะมีนบอเธอว่า เธออ้วนทั้ที่เธอไม่อ้วนเลย
“ว่ามายัยลิน แ ไอ้แม็ มัน เออ เอาเรื่อแ่อน เอามีอะไระถาม”
“เท เรามีแฟนแล้ว”
“ะมาอวันหรือไยัยลิน ฮะ! ราวที่แล้ว็เสียิ สรุปไว่ามาิ ว่ามา”
“เท แฟนแบบเปิเผย ับไม่บอใรมัน่าันยัไ” เทูนิ่สนิท เธอเลิบหน้า และเ็บฟอน้ำลลับแป้
“เฮ้ย เพื่อนว่ะ เอาีๆ แเอาับแฟนนไหนันแน่ นไหน เล่าละเอียิอยาฟั”
“นนี้ลินเป็นแฟนแบบเปิเผยนที่มีอะไร้วย เราเพิ่เป็นแฟนันแบบเปิเผย”
“เฮ้ย อะไรวะยัยลิน แเอาเา่อน ่อยอเป็นแฟน แรมาเพื่อน อ่ะ แล้วไะยัไ” เทเสียสู เธอ้อาัน
“เอ่อ แฟนแบบเปิเผยทำอะไรันบ้าเหรอเท”
“มายัยลิน เออ แเยมีแฟนมา่อนไหม”
“เย้ะ แ่ไม่ไ้บอใร” เทอ้าปา้า
“โอ้มาย้อ... เพื่อน นอย่าแแอบินผู้าย เออ สรุปแมีแฟน เอาันไปแล้วเป็นแฟน็ไ้ไม่ว่าัน แ่วันหลัแ้อเป็นแฟนับเา่อน่อยไปเอา รู้ไหมยัยลิน เป็นแฟน่อน่อยเอาัน”
“้ะ เท ลินถามไ้ไหมว่าเรามีแฟนอีนไ้หรือเปล่า? ” เทมอหน้าัน เธอทำาโถลึใส่
“แเินไปโ้มาแ้วิ แล้วลับมาเล่าไหม”
“้ะ” รับำ เินถือแ้วโ้ลับมาให้เท เธอมอหน้าันแล้วมวิ้ว
“แะมีแฟนอีน นนี้ที่แลบือเปิเผย แล้วอีนืออะไรวะ”
“มีอีนมาอเราเป็นแฟน”
“แะบ้อน แบบนหนึ่เปิเผย อีน็อย่าบอใรอะไรอแแอบินเียบๆ ไปใ่ไหม ใ่แบบนั้น ใ่เปล่า? ”
“เท ลินไม่รู้ ปิมีแฟนันี่น เห็นเทมีหลายน ลินเลยถาม” เธอถอนหายใออมาเบาๆ
“ันมีหลายน แ่นแรือแฟน น่อไปือิ๊ เออันพอเ้าใแแล้ว เ้าใแล้ว...”
“สรุป แะมีิ๊”
“ิ๊ ืออะไร”
แ๊!
เสียน้ำแ็ในแ้วโ้อเท เธอินนหม แ่เธอำลัไเอ็อยู่
“ยัยลิน สรุป่ายๆ แบแฟนสอน นหนึ่บอนอื่น อีน็ไม่้อไปบอใร แอบินเียบๆ ไป เ็บเป็นวามลับเอาไว้”
“ลิน มีแฟนี่น็ไ้ใ่ไหม เท”
“เออ ยัยลิน”
“้ะ อบุมานะเท แล้วแฟนแบบเปิเผยทำอะไรันบ้า”
“็ทำไปให้นอื่นเห็น อยาทำอะไร็ทำามใแ”
“้ะ”
“ยัยลิน ันปวหัวับแ พาแฟนแมาอวัน้วยนะ เอามาให้หมทุนะูหน้าหน่อยใรันทำแพาัน” เทยื่นมายี้หัวันแล้วัลับไป
“นี่ยัยลิน วันเสาร์แไปผับไปนั่เป็นเพื่อนันหน่อยนะ ไอ้แม็ ันอยาให้มันหึ”
“ไม่ไปไ้ไหม ลินื่มแอลอฮอล์ไม่เป็น”
“เพื่อนวน เี๋ยวสั่น้ำเปล่าให้ิน ไปนั่ันส่อผู้าย แมันเอาเา่อนอเป็นแฟน ันไว้ใแไม่ไ้เลย ไปเหอะ ไปแรัน”
“เอ่อ เอ่อ....”
“เออเี๋ยวไปรับ”
“ไป่อนนะ ิ๊ันมารับแล้ว แฟนไม่บอใรแบบแ และแ็ห้ามไปบอไอ้แม็นะ เ้าใไหม”
“้ะ เท อบุมานะ”
เทสะพายระเป๋าสีมพูอเธอ และเินไปหาใร็ไม่รู้ แ่ไม่ใ่แม็ เ้าใทั้หมาเทแล้ว ันะไปลับุอเล็์ เป็นแฟนแบบไม่บอใร อ๋อ ลืมให้เสื้อเทเลยมัวแ่ถาม ันอบเทนะ เธอเ่มาเรื่อผู้ายอย่าที่ันบอ วันหลัันะพาุเวิลมาให้เทู
ร้านเบเอรีออเล็์
“สวัสี่ะ ุอเล็์” ทัเา และเินเ้ามาเรียมัวหลัเาน์เอร์ ุอเล็์ำลัรอำอบอันอยู่
“ลิน ผมมีโอาสอผมไหม”
“่ะ แุ่อย่าบอใรนะ ลินเป็นแฟนแบบเปิเผยับุเวิไปแล้ว ุอเล็์้อเป็นแฟนแบบอย่าบอใร เาเรียว่า ิ๊ ่ะ”
“ฮ่าๆ รับลิน ผมยินี ุเยมีแฟนมาี่น”
“หนึ่น่ะ อนเรียนมัธยมที่ไทย”
“อบุนะลิน สำหรับโอาสอผม”
“่ะ ลินยินี อย่านี้ลิน็บอุเวิไม่ไ้เหมือนันใ่ไหมะ”
“น่าะนะเป็นิ๊ัน เาห้ามบอใร”
“ลิน้อ่วยุอเล็์ทำอะไรไหมะ แบบ่วยันเรียนบ”
“ไม่้อรับ ่วยยิ้มให้ผมบ่อยๆ ็พอ”
“สบายมา่ะ ลินยัไ้่าแรอยู่ใ่ไหม ถ้าลินเป็นแฟนอย่าบอใรับุ”
“ผมะเพิ่มพิเศษให้”
“ไม่่ะ ไม่ เอาเท่าปิ ลินแ่สสัย” เธอไม่เ้าใำว่าแฟนแน่นอน ล้ามาวนผมไปเป็นิ๊
“ฮ่าๆ ”
“ุอเล็์ำอะไระ” ำลันึสีหน้าอแฟนุอยู่
“เปล่ารับ ลินผมฝาไปบอแฟนุไ้ไหมว่ายัไม่ไ้เลือ”
“เอ่อ แ่นี้เหรอะ ให้ลินนัเอให้ไหม ให้เามาที่ร้าน แ่้อรอนะ ลินไม่มีเบอร์เา”
“แฟนันไม่มีเบอร์! ”
“่ะ ลินยัไม่ไ้อเอาไว้”
“ไม่้อรับ ุมีเบอร์ผมนะ ลิน”
“่ะ”
หัวเราะับอาารท่าทาอเธอ ทำไมเธอถึใสื่อแบบนี้ อ่อนหวาน้วย ผมไ้แ่ยิ้มรุ้มริ่มับานะแฟนอย่าบอใรอัวเอ มันะรู้ไหมว่าเธอ็ลบผม สะใ! เหมือนันนะ ผมะแย่เธอมา เธอะปลอภัยเมื่ออยู่ใล้ผม
“ลิน ผม่วยิวบาวิาให้ไ้นะ ผมเ่ประวัิศาสร์”
“่ะ แ่ลินไม่รบวนีว่า ลินอ่านหนัสือับเ้าพบอาารย์ลอ ุอเล็์ทำาน้อเหนื่อยแย่ เพราะลินอาลาหยุบ่อย”
“รับ ลิน เราเป็นแฟนันแล้วนะ”
“่ะ”
ความคิดเห็น