คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : บทที่ 8 ลอสแอนเจลิสมีแฟนแบบเปิดเผย
ลอสแอนเลิสมีแฟนแบบเปิเผย
อือ...อือ ืมๆ เสียฮึมฮัมอเธอออมาาลำอเพราะผมำลัวนอยู่ มือผมอยู่ในเสื้อุนอนลูบหน้าอลินเบาๆ มาปลุืนวันศุร์อนนี้ห้าทุ่ม
ผมะพาลินไปเที่ยว แอลเอห่าาลอนอน่วระยะเวลาราวแปั่วโม บินไปที่พัผมะใ้เวลาสิบว่าั่วโม อั๋วไปแล้วสายารบินอื่นไม่ใ่สายารบินที่ผมทำาน ถ้าออเินทาอนนี้ะไปถึที่พัผมน่าะประมาเือบเ้าวันเสาร์ อยาพาเ็ีไปเที่ยวผมปลุมาสัพัแล้ว
เธอี้เามา ผมล้วอะไร่อมิอะไรลินยันอนนิ่เผยออ้าปาอยู่ ผมัสินใอุ้มเธอึ้น ลินสะุ้ื่นะพริบามอผม
“รี๊.......”
“อือ อือ อื้อ” ูบปิปา ปิเสีย ิ้นอยู่อี เี๋ยว็หล่น
“ผมะพาไปเที่ยว”
“ปล่อยนะ ปล่อยลิน”
“อย่าิ้น หัวระแทเ็บนะ เ้าไปในรถ”
ันำลัอนนี้นั่อยู่ในรถอุเวิล ไม่ไ้สวมรอเท้า สวมุนอน เอ๋! เสื้อั้นใน็ไม่ไ้สวม ันยสอมืออหน้าอัวเอเอาไว้ เราำลัะไปเที่ยวที่ไหนัน
“หาวววว” เพิ่นอนไปอนสี่ทุ่มเอ ่วั อ่านหนัสือเยอะมา่อนนอน นี่อนนี้เาำลัอุ้มัน.....
“รี๊”
“ะร้อทำไม ผมับรถอยู่”
“ุทำอะไรลิน เราทำันไปี่รอบแล้ว ลินะไปไหน ทำไมอบไห้ออลินเ้ามาลอ ไม่ไ้อนุาเลยนะ”
“่วไหม ่อยนอน่อนะ”
บอเธอที่ำลั ลินมอหาแว่นสายาัวเอ ผมหยิบแว่นที่วาอยู่บนอนโลหน้ารถยื่นส่ให้เธอ ใล้ะถึสนามบินแล้ว ผมะทิ้รถไว้ที่สนามบินไปสามวันพอเธอเรียนอยู่ะไ้ลับมาทัน
สนามบินในลอนอน
ผมับลินลารถ เราะเ้าไปัารเ็อิน พาสปอร์เธออยู่ในมือผม ระเป๋าเสื้อผ้าที่ผมัแเ็บให้้วย ลินทำหน้าามา วี่าเ้าประเทศผมอให้เพื่อนัารให้เมื่อราว่อนที่ยึพาสปอร์ลินไป ทุ่มเทมาเวิอยาพาเ็ไปเล่นที่ห้อ
“ลินไม่มีรอเท้า ใสุ่นอน และอยู่ในสนามบิน”
“สวมไว้ เสื้อ้วย เรื่อะออแล้ว่อยไปนอน่อบนนั้นนะ”
ผมหารอเท้ามาให้สวม ถอแ็เ็ให้ใส่ เราสอน้าวาึ้นเรื่อมาไ้ที่นั่ันแล้ว ผมะนอน ลินยัสับสน หัว็ฟูราบน้ำลายยัเปรอะปาเปื้อนแ้มอยู่เลยนึว่าเลี้ยเ็ อนนี้เธอสอัวลไปในผ้าห่มยัไม่วายทำหน้าาสสัยผมอี
เที่ยวบินนี้บินยาว บินร บินมาเ้าั่วโมแล้วลินยันอนอยู่ ่วมาหลับเหมือนเ็นอนอยู่้าัว ผม้อลุึ้นปรับเวลา่วเวลา่าัน แ่ปล่อยเธอหลับไป่อนเหนื่อยแน่ะพาเ็ไปเล่นที่ห้อ
สนามบินในลอสแอนเลิส
มาโผล่ที่นี่ไ้ยัไันใล้รุ่เ้าแล้ว้วย ันสับสนเินเาะแนุเวิลอยู่ ปล่อยเาันลัวถูทิ้ไว้ที่นี่เหลือบสายาเยหน้าึ้นมอหน้าุเวิล เามอลมายััน และอมยิ้มให้
“เหนื่อยไหม” เาถาม
“ลินไปหมเลย เรามาทำอะไรันที่นี่ะ”
“พามาูห้ออผม อยาูไหม? ”
“หิว่ะ”
“ลินอยาินอะไร”
“ไ่ทอ”
พาเ็มาินไ่ทอ ลินึิปเสื้อแ็เ็หนัสีน้ำาลที่ผมให้สวมนิอแ่ัวลหัว็ฟู มือ็เปื้อนับไ่ทอิน ผมยมือเสยผมัวเออายุะสี่สิบแล้วัปัน้อมานั่เฝ้าเ็ในร้านฟาส์ฟู้
ผมมีรถออยู่ในสนามบินรถที่ใ้ับทำาน รอเธอินเสร็ะับรถพาไปที่ห้อ ูน้ำอัลมไป ยัไ่ทอเ้าไปในปาินน่าอร่อยเียวแรอาาศ้าบนทำให้เธอออยา
“ลินอร่อยไหม”
“่ะ เราะไปไหนันะ”
“พาไปูแส้ อยารู้ัไหม”
“ม้าแ่ ไป่ะ ลินอแ่ัวใหม่ไ้ไหมะ”
“ลิน ุลัวผมหรือเปล่า”
ไ่ทอในมืออันลไปในล่อใส่ที่วาอยู่บนโ๊ะ นั่นน่ะสิ ันไม่รู้ัเาเลย เรามาอยู่ที่ไหนและเราเป็นอะไรัน ันะพริบาถี่ๆ มอหน้าเาที่นั่อยู่ฝั่ร้าม
เธอนิ่ไปำลั็อ ูาลัษะอาารท่าทา ไ่ลมาามืออเธอ ปา็มันแผล็บไปหม ผมอมยิ้มับภาพรหน้าที่ลมานเือบระเบิเสียหัวเราะออมา ลินเพิ่นึึ้นไ้ว่ามาลอสแอนเลิสไ้ยัไมาแบบๆ และมาับผม้วย
“ผมะพาไปูสัลัษ์ป้ายฮอลลีวูอยาูไหม? ”
“ลิน”
“....”
“ลิน! ”
“ะ”
“อยาูไหม”
“ลิน ะ ลัว ุ่ะ” ลินเริ่มระแวผม อาารี้แยอเธอำลัทำาน เอ่อลอเลยน้ำาที่วาเี๋ยว็เปื้อนแว่นอี
“ลัวผมทำไม ไม่้อลัวนะ”
“ระ เราเป็นอะไรันะ”
“ลิน อยาให้เราเป็นอะไรันล่ะ”
“เอ่อ เอ่อ เอ....”
“เราเป็นแฟนันไ้ไหมรับ” พูแทรึ้น ลินแ้มแ หน้าาอึ้มา ปา็มัน เฮ้อ! ลี
“เป็นเพื่อนัน่อนีไหมะ” เธอแย้ลับ
“ไม่่ะ ลินะ เป็นแฟนเป็นเพื่อนไมู่บัน่ะ ผมอายุมาว่าุสิบแปปี เป็นเพื่อนเล่นให้ไม่ไ้หรอ่ะ ลินรับ”
เาำลัพูระแทน้ำเสีย่ะใส่ัน เาอให้เราเป็นแฟนัน ันมีแฟนนที่สอแล้วมีแฟนแบบเปิเผยเาทำยัไันนะ
“เป็นแฟนันแบบเปิเผย หรืออย่าบอใรีะ”
ถามผมอะไรอเธอ ผมำลั เพิ่วนเธอเป็นแฟน ปิไม่เยวนใรเป็นแฟนมา่อน วนมานอน้วยแ่นั้น้อห้ามบอใร้วยเหรอ?
“แล้วแ่ ลินะบอไม่บอ”
“ลินอเป็นแฟนแบบเปิเผยนะะ ลินอยาบอนอื่น แฟนแบบเปิเผยทำอะไรันบ้าะ”
“........”
ผมว่าะไปหาาแฟเ้มๆ ื่มสัแ้วสมอผมำลัเบลอ เพราะเพิ่ลาเรื่อ หรืออามาาลิ่นไ่ในร้าน ลินพูอะไรไม่รู้เรื่อะเป็นอะไร็เป็นเริ่มรำาแล้ว
“ไป เลิิน ะพาไปอาบน้ำ”
ความคิดเห็น