คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : บทที่ 7 ลิน ของเดิมพันความซวย 2
“ุหิวไหมรับลิน”
“่ะ หิวนิหน่อย”
“ั้น เราแวะทานอะไรัน่อนีว่านะ” ผมับรถมาอหน้าร้านอาหารไทย มันเป็นร้านเล็ๆ ไม่ให่มา ลินูื่นเ้นที่ไ้เห็น
“มันแพนะะ ร้านอาหารไทย”
“ไม่เป็นไร มาเถอะ ผมอยาใหุ้แนะนำผมบ้า”
“เอ่อ เอ่อ”
“เ้าไปเถอะนะรับ ลิน ผมอยาลอทาน”
ุอเล็์พามาทานอาหารไทย ร้านหรูหรามา ิริมถนนร้านน่ารัี อาหารไทยิถึั ันประหยัเินารเ้าร้านอาหารทำให้นลทันที แ่ันไม่อยารบวนุอเล็์ถึอนนี้ันำลัลืนน้ำลายอยู่็ามที
“ุอเล็์....”
“เิรับ ลิน”
เาเปิประูผายมือให้ันเินนำหน้าเาเ้าไป เราเ้ามานั่ที่โ๊ะมอูรอบร้านบรรยาาศไทยๆ ันอบที่นี่
“ุ่วยแนะนำผมหน่อยนะ เอาอะไรทีุ่อบ็ไ้”
“ุอเล็์เยทานอาหารไทยหรือเปล่าะ”
“วันนี้รั้แรรับ”
“่ะ ลินะทำให้สุฝีมือ ลินะแนะนำอโปรลินใหุ้เอ”
“รับ สั่มาเถอะรับลิน”
มีหลายอย่าเลย ันสั่้มืเ้าหู้หมูสับ ไ่เียว ๋วยเี๋ยวน้ำใสไป้วย ันสั่ไปเยอะมา
ผมบอเธอที่เริ่มมวิ้วนิ่วหน้าับเมนูในมือ ผมอยาให้เธอทานอที่อบ ามใเธอ เธอวรไ้รับารูแลแบบไร้ารบัับ ผมสุภาพบุรุษพอ ลินวรรัผม และเลือนแสนีับัวเอ ผมมอูลินที่หยิบ้อนับส้อมเธอำมันแน่นในมือทั้สอ้ามออาหารที่วาอยู่้าหน้า และเยหน้ามายิ้มให้ผม
“้าวเปล่า่ะ ุอเล็์”
ลินหยิบาน้าวเปล่ามาให้ ผมมอูมันสลับับมอใบหน้าเธอ
“ุอเล็์้อินับแในถ้วยพวนี้่ะ ลินอบิน้มื ลินัให้”
เธออารม์ีั้มืมาให้ผมในาน้าวเปล่ารหน้า ลินมอูผมับอาหารที่ผมเพิ่เยะลอทานเป็นรั้แร หน้าาเธอรอำอบอมยิ้มมอหน้าผมอยู่ และผมำลััอาหารเ้าปาเี้ยว
“อร่อยรับ”
“่ะ”
ุอเล็์ับันินอาหารอร่อยมา ันิน้าวไปสอาน และอาหารบนโ๊ะ็หมเลี้ยเลย
“ุอเล็์ ลินอบุมานะะ ให้ลิน่วย่ายนะ”
“ไม่้อเลยรับ ผมยินีพามาแุ่ินอร่อย ุ็อบแทนผมแล้ว ถือว่าเป็นโบนัส” ผมอยาินุให้อร่อยเหมือนันลิน แ่นี้เล็น้อย
“ุอเล็์ใีั ลินอบุมาเลยนะะ ูพุลินป่อหมเลย อิ่มแปล้”
เธอเอามือลูบหน้าท้อัวเอ และมอหน้าผม รู้สึหัวใเ้น ัวสั่น มือสั่นร่าายปั่นป่วนไปหม อาารที่ผมเป็นอยู่ในอนนี้ับเธอที่ยิ้มหวานเอามือเล็ๆ ลูบหน้าท้อัวเอผ่านเสื้อยืที่สวมอยู่ อยาูบรอยยิ้ม อยาเอื้อมมือลูบแ้มเบาๆ อยาิมริมฝีปาลูเอร์รีนั่นอี ลินผมอยาใหุ้เป็นอผม ผมะถนอมุะินุอย่า้าๆ
“ุอเล็์ ไม่สบายหรือเปล่าะ หน้าุอเล็์แมา แพ้อาหารหรือเปล่าะ”
“อ่ะ อ่อ เปล่ารับ ไปันเถอะ ไปเินเล่นัน”
ผมบอเธอ และสะบัหัวัวเอเล็น้อย เผลอิอะไรไปเยอะมาอนเธอลูบหน้าท้อัวเอ และยิ้มหวานอวผม
อร่อยมา ุอเล็์ทำให้ันมีวามสุ ิน้าวไปเยอะเลยมันแพมานะ แุ่อเล็์บอว่าเป็นโบนัสอลิน ทำานมาเือบเือน ลินมีโบนัส วันหลัันะพาุ..... ไม่ีว่า
อนนี้บ่ายสามเราสอนอยู่ในสวนสาธาระุอเล็์ื้อไอศรีมมาให้ ันำลัินไอศรีมในโน และเินย่ำเท้าไปเรื่อยๆ ลมเย็นๆ พัมาเอื่อยๆ ันระับเสื้อลุมแนยาวอัวเอ และเิน่อ
เหว๋ย!
ผมึัวลินเ้ามาแนบอ เพราะรถัรยานที่ี่มา้านหลัะเี่ยวนเธอเ้า ผมลูบหัวเธอ ลินเยหน้ามามอผม ยนิ้วโป้ลูบบนริมฝีปาที่เปื้อนไอศรีมอลินเบาๆ เธอยัูใับารที่้อเ้ามาอยู่ในอ้อมออผม มอูริมฝีปาเปื้อนไอศรีม ผมโน้มหน้าัวเอล และเยาเธอึ้น ผมำลัะิมเอร์รีบนริมฝีปาอลิน
“อะ เอ่อ ุอเล็์ะ” ใ้สอมือันัวออห่าาอ้อมออุอเล็์เหมือนเาำลัะูบัน
“ะ รับ ลิน ผมอโทษนะ ผมไม่ไ้ั้ใมันเป็นอุบัิเหุ”
“่ะ ไม่เป็นไร่ะ ลินสบายี เิน่อเถอะ่ะ”
“ุโรธผมหรือเปล่า เรื่อเมื่อสัรู่”
“ไม่่ะ ุ่วยลินไว้่าหาล่ะะ”
ันใ้ลิ้นเลียไอศรีมที่ถืออยู่แ้อาารอาย และิสับสนไปหมในอนนี้ ุอเล็์ะูบัน ันิแบบนั้น ทำไมเาถึอยาูบัน ุเวิล็อบูบัน แ่ันมีอะไรับุเวิลไปแล้ว เรื่อพวนี้มันยัไันนะ ุอเล็์อีอบทำัวแปลๆ
ผมลูบริมฝีปาัวเอ และมอูเธอที่ำลัเลียไอศรีม แ้มเธอแมา ผมพยายามะเ้าใล้เธออย่า้าๆ อยาเป็นเ้าอเธอโยบริสุทธิ์ใันทั้ผม และเธอ ผมวรทำให้เธอลายัวลเมื่ออยู่ับผม ผมะรอเวลาเหมือนทำเ้มันะอร่อยยิ่ึ้นเมื่อถึเวลา
ผมับรถมาส่ลินที่หน้าอะพาร์เมน์
“อบุมานะะ ุอเล็์”
“รับ ลิน ผมอโทษนะ เรื่อที่สวนสาธาระ”
“ไม่เป็นไร่ะ”
“รับ ไว้เอันนะ”
“่ะ” ันบอลาเา แล้วอัวึ้นห้อ
ความคิดเห็น