คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 2 หายนะตามติด 4
ันนอนับเาไปแล้วเหรอ ยสอมือปิหน้าปิา ทำไมัวเอไร้สินานี้ ไม่รู้สึถึวามเ็บปวแรสาวเลย ปาน้ำาลุึ้นฮึสู้ มันาสะบั้นไปแล้วนะลินนโ่ เธออ่อน่อโลสมวรให้เารัแ สมวรแล้ว
“เราน่าะบันสัที เราไ้ันไปแล้ว ุวรปล่อยันไปเถอะนะ” ันรวบรวมเสียพู เาไม่วรามมารัวานันอี
“พู่ายแ่ทำยาหน่อย ไม่! มานี่มา มาึ้นย่มผม มานี่ลิน”
ันลุึ้นยืนเย่เท้าเินเ้าไปหาเาบนเีย ถอเสื้อยืที่สวมอยู่ออ และนอนลบนเีย้าายเา สมวรโนลโทษนโ่ลิน ัปาหลับาร้อไห้ทำให้บๆ ไป อยาทำอะไร็ทำและปล่อยันสัที่วยปล่อยันที
“่วยปล่อยันไปเถอะนะ ันไม่มีอะไระเสียให้ับุอีแล้ว ปล่อยลินไปเถอะนะะ...”
มานอนยั่วผมแ้ผ้ามา้วยอยาินอย่าอื่นแทน้าว ผมถอเสื้อยืัวเอที่สวมอยู่ออ มอูเธอที่นอนนิ่หลับา น้ำาไหล สสารนะ ร้อไห้ทำไม เปื้อนหมแ้ม ูบแ้มเธอ ูบวา
“ะร้อไห้ทำไม หืม...เ็ี้แย”
“ทำเถอะ่ะแล้ว่วยพาันไปาที่นี่ที ไ้โปร ่วยทำอะไรันที เอาใหุ้พอใแล้วปล่อยันไปเถอะนะะ”
ผมลูบมือไล้นาบบีบ้นาเธอเบาๆ ลูบึ้นมาบนหน้าอไล้ลูบหน้าท้อน้อยเลื้อยลลูบล้วลหว่าา เธอสะุ้เฮือเลยเ็บหรือไ ผมึ้นร่อมใ้แน้าวายันไว้ับฟูที่นอนแล้วูบปาสอลิ้นเ้าหา ปิปาไว้ะแน่น เธอูบไม่เป็น นิ้วผมพยายามะยัเ้าไปในัวเธอ ทำไมมันยัไม่เ้า
เี๋ยวนะ! ผมมอูเธอที่หลับาแน่น นอนนิ่สนิท ัวสั่นเทิ้มน้ำาลอ เฮ้ย! ผมเสียอาารทันทีรีบถอยัวหนีออมานั่ห่ายมือับปาัวเอ อาารเธอยัไม่เยใ่ไหมมี้วยเหรอผู้หิที่นอนเียเียวับผมแล้วยับริสุทธิ์
“เยนอนับผู้ายหรือเปล่า? ” ผมถาม
“ทำเถอะ ันอยาลับห้อ” เธอเอียหน้าพูเสียอู้อี้ับหมอน
“ลิน! ุเยหรือเปล่า”
“ะทำอะไร็ทำ ทำเลย”
เฮ้ย! ผมวรโนหลุมอาาศู และร่าแหลพลาไ้ยัไ ประสบาร์ยี่สิบปีว่าปีทำผมพลาูเธอผิไปไ้ยัไ
อาารเธอที่ัวสั่น ูบไม่เป็นยัไม่เ้า ผมะพริบาสวมเสื้อยืัวเอทันที ผมรัแเธอไม่ไ้ เธอไร้เียสาริๆ แล้วผมไปนอนแ้ผ้าบนเียเธอไ้ยัไ ไปนอนันท่าไหน
“สวมเสื้อเถอะ ผมอโทษ”
ันลืมาึ้นมอผู้ายที่นั่หันหลัอยู่ปลายเีย แล้วว้าเสื้อยืที่เายื่นให้มาสวม ทำไมเาไม่ยอมทำอะไรับัวัน
“ไปิน้าวัน ผมทำอาหารเ้าไว้ พอมอทาเห็นไหม อยาให้ผมพาไปหรือเปล่า” เาเปลี่ยนน้ำเสียพูไมุ่ ไม่ะอ
“ไหวไหม มาเถอะ ผมอยาอโทษุ”
“มาอโทษันทำไม”
“ถ้ายอมินอะไร ผมะไปส่ มาเถอะนะ” เายื่นมือมาให้ับ ันยื่นมือออไปับให้เา่วยพยุัวเอ
สมวรแล้วที่โนโมไฟฟาหัวัปัน เธอยับริสุทธิ์ูไ้าอาารัวสั่นมาว่าสาวบริสุทธิ์ที่ผมเยเอพร้อมมานะรนั้นเยิ้ม่ำไปหม แ่นิ้วเียวับยัไม่เ้าฝืนแทรไม่ไ้เลย ถ้าผมิไม่ผิแสว่าเรื่อที่ผมิผิมาลอือเธอ่มืนผม ลินทำไม่ไ้แน่ ผู้หิที่ผมเห็นอยู่้วยัน่อนไม่มีสิ้อไม่ใ่ลิน....
พลาไ้ยัไันเผลอิว่าเมอัพมาหลอันอีวยเลยเือบพลาทำเธอมีมลทินะแล้วสิ เราสอนนั่อยู่ในรัว และลินยัไม่ยอมินอาหารเ้าที่ผมทำให้
“แอปเปิลไหม ไม่มียาพิษหรอ” เธอ้อนสายามามอ ร้อไห้หน้าแ น้ำาลอ ผม็นะสาวน้อยเือบทำลายุลไปแล้วริๆ
“อร่อยนะ แพนเ้ ลอินหน่อย ินสิ” ยัื้อไม่ยอมแะ เธอินแอปเปิล แ่ไม่ยอมินแพนเ้
“ินเ้าไป ไม่อย่าั้น็นอนมันที่นี่สัสอเือน ินไป! ะให้ับยัไหม ฮะ! ”
เธอยอมับส้อมึ้นมาัินแล้ว ผมเทนมใส่แ้วให้ มอหน้าผมอี อยาอโทษ ่วนี้สมอไม่่อยี เธอฟาหัวผม้วย ผมำลัิแ้่าให้ัวเอูเป็นนีึ้นมาสันิ พลาแรมาไม่รู้อาารเธอไ้ยัไว่ายับริสุทธิ์เือบฟา้วยเ็มัแล้วนึว่ารสนิยมเียวัน
เาทำัวเปลี่ยนไปมา เรานอน้วยันไปแล้วอย่ามารับผิอบอะไรเลย อแ่ปล่อยให้ันลับไปเ่นเิม เนื้อัวันเ็บไปหมเพราะิ้นหนี และสู้แรเา อนนี้ันนั่อยู่ในรถ เาำลัับพามาส่ที่ห้อ
เาอรถไว้หน้าอะพาร์เมน์แล้วเินามึ้นมาส่ถึหน้าห้อ
“ผมะเ้าไป้วย”
“ไ้โปร ปล่อยันไปเถอะนะะ”
“ผมะเ้าไป้วย อย่าให้ผม้อพู้ำนะ”
“........”
ผมเินเ้ามาในห้อเธอะมาเ็บาให้เมื่อวานถอถุยาไว้บนเีย ผมเ็บาโมไฟ เ็บล่อถุยาเอาใส่ถุเรียมเอาลไปเ็บในรถ
“เี๋ยวะลไป้าล่าแล้วึ้นมาใหม่ อย่าิหนีเียวนะ” เธอปิประูใส่ผม
เาู่ัน และเินออไปาห้อ เหนื่อยเท้าเ็บ พรุ่นี้มีเรียนหลัเลิเรียน้อไปทำาน อยานอนพัิว่าพรุ่นี้ไหว ันทิ้ัวนอนลบนเีย
ผมถือถุอาหารมาเ็มสอแน และโทรหา่าที่ทำานให้รอบรัวัวเอ สั่ให้มาิลอนประูใหม่เอาให้แน่นหนาว่าเิม เปิประูห้อเ้ามาพร้อมถุระาษใส่อาหารใบโ
เ้าอห้อนอนัวอหลับอยู่บนเีย ผมัแเอาอาหารไปเ็บไว้ในู้เย็น ห้อเธอูีึ้นแล้ว ผมนอินมาให้เพียบเลยทั้นม นม ผลไม้ เธอวรินเยอะๆ หน่อย มอเห็นล่อเ้อยู่มุมประูแล้วหุหิ เี๋ยวะหยิบไปทิ้ให้
ผมเินมายัเียที่เธอนอนหลับอยู่ “ผมอโทษนะ ลิน” ยมือลูบแ้มเธอเบาๆ ร้อไห้น้ำาเปื้อนแ้มหมเลยสาวน้อย าเเธอา เท้าเ็บล้วนมาาผมทั้สิ้น อยาให้ยโ๊ะมาฟาหัวผมแทนโมไฟ้วย้ำ ไร้เียสานานี้ผมยัื่อบื้อามรัแเธอ โทษบาร์เทนเอร์ไ้ไหมเาเหล้าอะไรให้ผมื่มื่นมาเลยผิปิ
เฮ้อ! พลาอย่าแรเลยัปัน
ความคิดเห็น