คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1-2
“อายุ”
“ยี่สิบห้า่ะ”
“สถานะ”
“โส่ะ” นลินาสบสายาอเาแล้วรู้สึว่าหน้าท้อร้อนวูบวาบ
เปรมมนัสุนลิ้นนระพุ้แ้ม เาไม่เยเห็นผู้หิที่ภายนอูเรียบร้อยเ้าั้นผ้าพับไว้ ใล้าถึนานี้มา่อน ผู้หิที่เ้าหาเาส่วนมาะมาในรูปแบบผู้เี่ยวาและไม่มายืนพูุยให้มาวาม ไม่มายืนเสวนา้วยเหมือนับว่าำลัะเริ่มทำธุริ
“หาผมมีเ็์ับุะมีอะไรามมาไหม”
“ไม่มีแน่นอน่ะ หนูไม่ไ้อยาบุ่ะ” พิาราีๆ หิสาวรหน้ามีวามื้อรั้นไม่เบา มูเล็รั้นึ้นูเป็นนเอาแ่ใแมน่ารัน่าหยอ
“แน่ในะว่าอยานอนับผม” นลินาพยัหน้าล เธอนัับเาเพื่อประารนี้ เปรมมนัสเินไปหยิบไวน์ที่วาอยู่บนโ๊ะึ้นมาเปิและรินลในแ้วทรสูสอใบสำหรับัวเาและเธอ่อนะเริ่มบรรเลบทรั
นลินารับเรื่อื่มมึนเมามาิบทีละนิ เปรมมนัสยหมแ้ว ในในึ อวัที่ทรุเรียมให้ไม่เลวเลย
“หนูออะไรุหน่อยไ้ไหมะ” เปรมมนัสมอหิสาวที่ยืนแ้มแ่ำอยู่รหน้า
“ว่ามาสิ”
“นี่เป็นรั้แรอหนู ุ่วยทำให้มันออมาีไ้ไหมะ” ายหนุ่มสั๊นอยู่ับที่ เปรมมนัสถึับพูไม่ออ
ล้ามานเาไม่เื่อว่าผู้หิรหน้ายัเป็นสาวบริสุทธิ์ ทว่าอยาให้ามน้ำ็ยินีะามน้ำไป
“ีไม่ีุัสินใเอแล้วัน” เาพูบยไวน์ื่มพรวนหมแ้วเินรเ้ามาสวมอร่าายมีน้ำมีนวลวนฟั เปรมมนัสไม่ใ่พระอิพระปูน มายืนเสนอัวรหน้า ผู้ายอย่าเายินีสนอให้เ็มราบ
ร่าายอนลินาวูบวาบผ่าวร้อน หิสาวิว่าอาเป็นผลอไวน์ ถ้าไม่ใ่เรื่อื่มมึนเมาสาเหุรอลมาเป็นเพราะออายหนุ่ม เาึเธอเ้าไปอนหน้าออเธอแนบิเรือนร่าำยำอเา สัมผัสไ้ถึไอวามร้อนาร่าายอีฝ่าย
“มีถุยามา้วยไหม” เปรมมนัสเอ่ยถาม หิสาวเยหน้าสบสายาเา ิ้วเรียเส้นสวยมวน้อยๆ ายหนุ่มมอนในอ้อมอ้วยแววาอ่อนโยนว่าปิเย
“หนูไม่ไ้พมาให้่ะ หนูิว่าุะนำมาเอ” ำอบพาื่ออเธอทำให้เปรมมนัสหลุฟอร์มหน้านิ่ เาไม่ไ้พไว้ับัว ทว่ามี่อนอยู่ในรถ
เปรมมนัสระุยิ้ม เลื่อนมือที่ับเอวเธอ สัมผัสลูบโลมสร้าวามาบ่าน หิสาวผวาัวโยน ร่าายแน่น้อยสั่นระริ ลมหายใถี่ระั้น ั่วะนั้นเธอลืมไปเลยว่าัวเอเยเป็นนี้อาย
นลินาใ้สอมือยึเอวสอ้าอายหนุ่มไว้แน่น ำเนื้อผ้าส่วนนั้นนยับยู่ยี่
หิสาวบใบหน้าลบนหน้าออเปรมมนัส หายใหอบ ใบหน้าแ่ำ าทั้สอ้าอเธอรู้สึเหมือนหมเรี่ยวแร
มืออายแปลหน้าำลัสร้าวามสุสมให้ นลินาไม่ใ่พวอบเอารัเอาเปรียบใร เธอึสัมผัสส่วนอ่อนไหวอเาืน
เปรมมนัสรา่ำในลำอ เามีถุยาอยู่ในรถ วรเสียเวลาไปเอาอนนี้หรือวรเล้าโลมให้หนำใ่อนี ัสินใยาว่าเรื่อานเสียอี
“ผมะลไปเอาถุยา ุ่วยึ้นไปนอนรอบนเียไ้ไหม” หิสาวพยัหน้าล ำลัะผละไปยัเียนุ่ม เปรมมนัสเี่ยวเอวเธอมาระออ ทาบริมฝีปาลบนริมฝีปาอีฝ่ายูบสอลิ้นวยิมวามหวานล้ำ
“ผมะรีบลับมา” เาูบเธอลึึ้่อนะใ้สิสุท้ายพาัวเอไปหยิบถุยาในรถ้วยวามเร่รีบราวับเหาะไ้
ความคิดเห็น