ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ - การสู้รบของผู้อาวุโสจากสองเผ่าพันธุ์
เคร้ง!!!
เสียงดาบปะทะกันดังสนั่นหวั่นไหว ท่ามกลางสายลมหนาวยามค่ำคืนที่พัดผ่านทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ ชายสองคนกำลังประลองดาบกันอย่างรุนแรง ชายผู้มีผมสีน้ำตาลแดงเข้มยาวถึงกลางหลังจ้องมองอีกฝ่ายด้วยดวงตาสีดำที่เป็นประกายก่อนจะพุ่งเข้าโจมตีชายร่างสูงในชุดคลุมสีขาว
ฟึ่บ!
ชายในชุดคลุมหลบดาบเล่มยักษ์ที่สลักลวดลายของชายผมยาวได้อย่างรวดเร็ว ดวงตาสีชายังคงจับจ้องไปที่ดาบของอีกฝ่ายอย่างไม่ประมาท
“เอาแต่หลบรึไง..” ชายผมสีน้ำตาลแดงกล่าวหลังจากไล่ฟันอีกฝ่ายมานานจนเริ่มหอบ เม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาบนผิวกายสีเทา สีผิวและหูที่เรียวยาวของเขาทำให้พอรู้ได้ว่าเขาไม่ใช่เผ่าพันธุ์มนุษย์
“. . .” ชายในชุดคลุมไม่ได้ตอบประการใดเพียงแต่ยกแขนที่มีอักขระโบราณสีดำสักอยู่โดยรอบขึ้นมา เขากางฝ่ามือออก เสียงพึมพำร่ายมนต์เบาๆดังขึ้น พลันเกิดดวงตาสีแดงขึ้นที่กลางฝ่ามือชายในชุดคลุม ตาสีชาใต้หมวกฮู้ดส่องประกาย
“นี่มัน.. เวทมนต์มาร!?” ชายผมยาวถึงกับหยุดกึก
“คลอสตรา..!” ชายผู้มีดวงตาสีชาท่องมนต์พร้อมหันฝ่ามือที่ดวงตาสีแดงเลือดนั้นไปทางคู่ต่อสู้ พริบตานั้นเองแสงสีดำที่มีประกายสีแดงสดก็พุ่งเข้าไปหาชายผมยาว!
“ชิ” ชายผมยาวสบถเบาๆก่อนจะกระโดดหลบกระแสเวท ทว่า ดวงตาสีดำขลับของเขาก็ต้องเบิกโพลง เมื่อกระแสเวทสีดำทมิฬนั้นวกกลับมาหาเขาอีกครั้ง! ชายหนุ่มเอี้ยวตัวหลบ กระแสเวทยังคงวนกลับมาหาเขาอยู่ร่ำไป ซ้ำยังทวีความเร็วมากขึ้นๆ ในที่สุด!
เปรี้ยงงง!!!!!
กระแสพลังเวทสีดำนั้นก็วกมาพุ่งเข้าใส่ชายผมยาวที่กลางหน้าผากพอดี! ดวงตาของเขาเบิกโพลงก่อนเขาจะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด!
“อ๊ากกกก!!!”
“. . .” ชายในชุดคลุมยังคงนิ่งเงียบ ดวงตาสีแดงเลือดที่ฝ่ามือเขาหายไปแล้ว ชายหนุ่มค่อยๆเดินเข้าไปหาชายผมยาวที่นอนกุมศีรษะอยู่บนพื้นหญ้า
“อึ้ก! แกนะแก.. บังอาจใช้เวทมนต์มารเรอะ! ลูซเฟล!!!” ชายผมยาวตะคอกทั้งๆที่ยังกุมหน้าผากไว้
“รีเรซิส..” เพียงชั่วพริบตาที่ชายในชุดคลุมเอ่ยมนต์ ไอน้ำจำนวนมากก็พวยพุ่งออกมาจากบริเวณหน้าผากของชายผมยาว!
“อ๊าาาากก!!”
แรงลมที่เกิดขึ้นมาพร้อมกันกับไอน้ำนั้นทำให้ชายชุดคลุมของลูซเฟลปลิว ฮู้ดที่คลุมศีรษะของเขาผู้มีดวงตาสีชาค่อยๆเลื่อนหลุดออกไป เผยให้เห็นผมสีขาวที่ยาวและฟูราวกับแผงคอราชสีห์ เส้นผมนั้นปิดบังศีรษะของเขาทั้งหมดเผยให้เห็นเพียงใบหน้าเท่านั้น ที่ใบหน้าซีกซ้ายของเขามีอักขระโบราณสีดำติดอยู่เช่นเดียวกันกับที่แขนทั้งสองข้าง ผิวของเขาดูสว่างกว่าคนปกติ
“โง่เง่า..” ลูซเฟลเอ่ยอย่างเย็นชาก่อนจะคุกเข่าลงข้างๆชายผมยาวที่ยังคงนอนหอบและกลิ้งบนพื้นอย่างเจ็บปวดแสนสาหัส “เจ้ามันโง่เง่ายิ่งนักเลโครว เป็นเพียงดาร์คเอลฟ์บังอาจคิดจะมาฆ่าข้า”
“กรอด.. ถ้าเจ้าไม่ใช้เวทคำสาปอักขระต้องห้าม ข้าก็ไม่มีทางแพ้เจ้าหรอกน่า!” เลโครวฝืนใจลุกขึ้นมาแต่กลับถูกลูซเฟลฟาดขาใส่เข้าที่กลางหลังอย่างแรงจนต้องลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง! “อ๊อก!!”
“เหอะ น่าสมเพช กลุ่มชนเผ่าทรยศอย่างเจ้าเฝ้าฝึกฝนและคิดค้นมนต์ดำและเวทมนต์มาร แต่กลับไม่รู้วิธีตั้งรับมันเสียนี่.. ฮึๆ..” ชายผู้มีดวงตาสีชาหัวเราะเยาะเย้ยเบาๆ
“บ้าเอ๊ย! เพราะเจ้าที่ประกาศว่าจะไม่ใช้มนต์มารกลับนำเวทมนต์ต้องห้ามมาใช้ซะเอง ใครจะทันคิดตั้งรับล่ะ!? เจ้าคนกลับกลอกเอ๊ย!!!” ดาร์คเอลฟ์หนุ่มตะโกนด่าทอ ทว่าลูซเฟลไม่มีท่าทีใส่ใจ
“..ด้วยฤทธิ์คำสาปของข้า คนในตระกูลของเจ้า จะต้องพานพบกับคำสาปชั่วชีวิตอยู่ร่ำไป โดยคนคนนั้นจะมีรอยสักสีดำปรากฎขึ้นบนตัว เหมือนกับเจ้า..” ลูซเฟลเอ่ยกระซิบสาปแช่งเลโครวก่อนจะเดินสะบัดผ้าคลุมจากไปท่ามกลางสายหมอกที่เริ่มลงจัด
“เดี๋ยว!!! ลูซเฟล!!! กลับมาเดี๋ยวนี้!!!!!” เลโครวตะโกนไล่หลัง ทว่า ลูซเฟลได้หายตัวไปเสียแล้ว ชายผมยาวกัดฟันกรอดก่อนจะฝุบลงไปบนพื้นหญ้า.. “ซักวัน.. คนในตระกูลของข้า..! จะต้องฆ่าเจ้าได้!!!!!.. คนของตระกูล..” เลโครวเอ่ยยังไม่ทันจบก็นอนนิ่งอยู่กับพื้นท่ามกลางสายหมอก.. มือที่ปิดหน้าผากของเขาเลื่อนตกลงมาวางกับพื้น.. เผยให้เห็นรอยสักรูปปีกสีดำที่หน้าผาก..
. . .
เสียงดาบปะทะกันดังสนั่นหวั่นไหว ท่ามกลางสายลมหนาวยามค่ำคืนที่พัดผ่านทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ ชายสองคนกำลังประลองดาบกันอย่างรุนแรง ชายผู้มีผมสีน้ำตาลแดงเข้มยาวถึงกลางหลังจ้องมองอีกฝ่ายด้วยดวงตาสีดำที่เป็นประกายก่อนจะพุ่งเข้าโจมตีชายร่างสูงในชุดคลุมสีขาว
ฟึ่บ!
ชายในชุดคลุมหลบดาบเล่มยักษ์ที่สลักลวดลายของชายผมยาวได้อย่างรวดเร็ว ดวงตาสีชายังคงจับจ้องไปที่ดาบของอีกฝ่ายอย่างไม่ประมาท
“เอาแต่หลบรึไง..” ชายผมสีน้ำตาลแดงกล่าวหลังจากไล่ฟันอีกฝ่ายมานานจนเริ่มหอบ เม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาบนผิวกายสีเทา สีผิวและหูที่เรียวยาวของเขาทำให้พอรู้ได้ว่าเขาไม่ใช่เผ่าพันธุ์มนุษย์
“. . .” ชายในชุดคลุมไม่ได้ตอบประการใดเพียงแต่ยกแขนที่มีอักขระโบราณสีดำสักอยู่โดยรอบขึ้นมา เขากางฝ่ามือออก เสียงพึมพำร่ายมนต์เบาๆดังขึ้น พลันเกิดดวงตาสีแดงขึ้นที่กลางฝ่ามือชายในชุดคลุม ตาสีชาใต้หมวกฮู้ดส่องประกาย
“นี่มัน.. เวทมนต์มาร!?” ชายผมยาวถึงกับหยุดกึก
“คลอสตรา..!” ชายผู้มีดวงตาสีชาท่องมนต์พร้อมหันฝ่ามือที่ดวงตาสีแดงเลือดนั้นไปทางคู่ต่อสู้ พริบตานั้นเองแสงสีดำที่มีประกายสีแดงสดก็พุ่งเข้าไปหาชายผมยาว!
“ชิ” ชายผมยาวสบถเบาๆก่อนจะกระโดดหลบกระแสเวท ทว่า ดวงตาสีดำขลับของเขาก็ต้องเบิกโพลง เมื่อกระแสเวทสีดำทมิฬนั้นวกกลับมาหาเขาอีกครั้ง! ชายหนุ่มเอี้ยวตัวหลบ กระแสเวทยังคงวนกลับมาหาเขาอยู่ร่ำไป ซ้ำยังทวีความเร็วมากขึ้นๆ ในที่สุด!
เปรี้ยงงง!!!!!
กระแสพลังเวทสีดำนั้นก็วกมาพุ่งเข้าใส่ชายผมยาวที่กลางหน้าผากพอดี! ดวงตาของเขาเบิกโพลงก่อนเขาจะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด!
“อ๊ากกกก!!!”
“. . .” ชายในชุดคลุมยังคงนิ่งเงียบ ดวงตาสีแดงเลือดที่ฝ่ามือเขาหายไปแล้ว ชายหนุ่มค่อยๆเดินเข้าไปหาชายผมยาวที่นอนกุมศีรษะอยู่บนพื้นหญ้า
“อึ้ก! แกนะแก.. บังอาจใช้เวทมนต์มารเรอะ! ลูซเฟล!!!” ชายผมยาวตะคอกทั้งๆที่ยังกุมหน้าผากไว้
“รีเรซิส..” เพียงชั่วพริบตาที่ชายในชุดคลุมเอ่ยมนต์ ไอน้ำจำนวนมากก็พวยพุ่งออกมาจากบริเวณหน้าผากของชายผมยาว!
“อ๊าาาากก!!”
แรงลมที่เกิดขึ้นมาพร้อมกันกับไอน้ำนั้นทำให้ชายชุดคลุมของลูซเฟลปลิว ฮู้ดที่คลุมศีรษะของเขาผู้มีดวงตาสีชาค่อยๆเลื่อนหลุดออกไป เผยให้เห็นผมสีขาวที่ยาวและฟูราวกับแผงคอราชสีห์ เส้นผมนั้นปิดบังศีรษะของเขาทั้งหมดเผยให้เห็นเพียงใบหน้าเท่านั้น ที่ใบหน้าซีกซ้ายของเขามีอักขระโบราณสีดำติดอยู่เช่นเดียวกันกับที่แขนทั้งสองข้าง ผิวของเขาดูสว่างกว่าคนปกติ
“โง่เง่า..” ลูซเฟลเอ่ยอย่างเย็นชาก่อนจะคุกเข่าลงข้างๆชายผมยาวที่ยังคงนอนหอบและกลิ้งบนพื้นอย่างเจ็บปวดแสนสาหัส “เจ้ามันโง่เง่ายิ่งนักเลโครว เป็นเพียงดาร์คเอลฟ์บังอาจคิดจะมาฆ่าข้า”
“กรอด.. ถ้าเจ้าไม่ใช้เวทคำสาปอักขระต้องห้าม ข้าก็ไม่มีทางแพ้เจ้าหรอกน่า!” เลโครวฝืนใจลุกขึ้นมาแต่กลับถูกลูซเฟลฟาดขาใส่เข้าที่กลางหลังอย่างแรงจนต้องลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง! “อ๊อก!!”
“เหอะ น่าสมเพช กลุ่มชนเผ่าทรยศอย่างเจ้าเฝ้าฝึกฝนและคิดค้นมนต์ดำและเวทมนต์มาร แต่กลับไม่รู้วิธีตั้งรับมันเสียนี่.. ฮึๆ..” ชายผู้มีดวงตาสีชาหัวเราะเยาะเย้ยเบาๆ
“บ้าเอ๊ย! เพราะเจ้าที่ประกาศว่าจะไม่ใช้มนต์มารกลับนำเวทมนต์ต้องห้ามมาใช้ซะเอง ใครจะทันคิดตั้งรับล่ะ!? เจ้าคนกลับกลอกเอ๊ย!!!” ดาร์คเอลฟ์หนุ่มตะโกนด่าทอ ทว่าลูซเฟลไม่มีท่าทีใส่ใจ
“..ด้วยฤทธิ์คำสาปของข้า คนในตระกูลของเจ้า จะต้องพานพบกับคำสาปชั่วชีวิตอยู่ร่ำไป โดยคนคนนั้นจะมีรอยสักสีดำปรากฎขึ้นบนตัว เหมือนกับเจ้า..” ลูซเฟลเอ่ยกระซิบสาปแช่งเลโครวก่อนจะเดินสะบัดผ้าคลุมจากไปท่ามกลางสายหมอกที่เริ่มลงจัด
“เดี๋ยว!!! ลูซเฟล!!! กลับมาเดี๋ยวนี้!!!!!” เลโครวตะโกนไล่หลัง ทว่า ลูซเฟลได้หายตัวไปเสียแล้ว ชายผมยาวกัดฟันกรอดก่อนจะฝุบลงไปบนพื้นหญ้า.. “ซักวัน.. คนในตระกูลของข้า..! จะต้องฆ่าเจ้าได้!!!!!.. คนของตระกูล..” เลโครวเอ่ยยังไม่ทันจบก็นอนนิ่งอยู่กับพื้นท่ามกลางสายหมอก.. มือที่ปิดหน้าผากของเขาเลื่อนตกลงมาวางกับพื้น.. เผยให้เห็นรอยสักรูปปีกสีดำที่หน้าผาก..
. . .
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น