น า ย พ ยั ค ฆ า

ลำดับตอนที่ #6 : ปากหมาครั้งที่ห้า : ความไว้ใจเป็นเหตุ

ปากหมาครั้งที่ห้า : ความไว้ใจเป็นเหตุ คำเตือน : โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

               “...ค่อย ๆ เดินนะมึง”

               “อืม”
               สภาพผมตอนนี้แทบไม่ต่างอะไรกับคุณปู่แก่ ๆ ที่ต้องมีลูกหลายคอยพยุงตอนเดินเลยครับ ทั้งไอ้เก้าและไอ้นินต่างเดินคู่ขนาบข้างซ้ายขวาคอยพยุงผมเดินลงบันไดจากชั้นสามของตึกคณะพลางคอยพูดเตือนผมเบา ๆ
               ทำไมสภาพผมถึงเป็นแบบนี้หรอครับ
               เมื่อเช้า...
               ในขณะที่ผมกำลังอาบน้ำอย่างสุขกายสบายใจพร้อมฮัมเพลงอย่างมีความสุข แต่แล้วจู่ ๆ เสียงริงโทนมือถือของผมก็ดังขึ้น ผมจึงรีบปิดฝักบัวและนุ่งผ้าขนหนูเดินออกมาจะไปรับโทรศัพท์
               แต่ความซวยผสมความโง่ของผมเองดลใจให้ผมรีบวิ่งทั้ง ๆ ที่ผมเดินจะถึงตัวเครื่องแล้ว ผมพลาดท่าลื่นล้มหงายท้องหงายไส้เกือบตีลังกาไปหนึ่งตลบ โชคดีที่หัวผมไม่กระแทกกับพื้นแต่ข้อเท้าผมดันพลิกนี่สิ...
               สุดท้ายผมต้องคลานตะเกียกตะกายไปรับสาย ซึ่งไม่ใช่บุคคลสำคัญอย่างพ่อแม่หรือคนในครอบครัวผมโทรมาครับ แต่เป็น ไอ้นิน ที่โทรมาปลุกผมเพราะคิดว่าผมยังไม่ตื่น ผมจึงใช้โอกาสนี้บอกให้มันมารับที่หอ
               ตอนแรกมันก็บ่น ๆ นะครับว่าทำไมมันต้องมารับผมด้วย ทั้ง ๆ ที่ปกติผมก็เดินไปคณะเองได้ ผมเลยต้องยอมเล่าเรื่องโง่ ๆ ของผมให้มันฟังจนจบ มันคงสมเพชผมเลยยอมมารับผมจนได้...พูดแล้วก็อายว่ะ -///-
               “มึงก็เนอะ...แทนที่มึงจะเช็ดตีนให้แห้งก่อนก็ได้ไม่ก็ค่อย ๆ เดินมา...” ไอ้นินบ่นพึมพำอยู่ข้างหูผมทำเหมือนผมไม่ได้ยินสิ่งที่มันพูด มึงคิดว่ามึงเล่นเป็นพระเอกหนังจักร ๆ วงศ์ ๆ อยู่รึไง...กูได้ยินมึงทุกคำนะเว้ย!
               “แล้วมึงจะมาเรียนทำไมวะ ข้อเท้าพลิกอยู่ไม่ใช่รึไง เดินทีปวดจะตายห่า” ถึงแม้ไอ้เก้ามันจะบ่นขึ้นมาเสริมแต่มันก็ยังทำหน้าที่คอยพยุงผมเหมือนเดิม แต่ไอ้ห่านินนี่สิ แม่งปล่อยกูแล้ว
               “กูขอโทษที่โง่ละกัน” ผมหมดคำจะพูดจริง ๆ ครับ พวกมันสองตัวบ่นเหมือนผมทำผิดมากมาย แต่ความจริงผมแค่ทำเรื่องโง่ ๆ ลงไปเองนะ...
               เศร้าว่ะ
               “เห้อออ~ มึงหนิ...เดี๋ยววันนี้กูไปส่ง เคมั้ย”
               “อืม”
               ถึงไอ้เก้าจะเป็นคนกวนตีนเหมือนไม่ค่อยแคร์ใคร แต่ถ้ารู้จักมันจริง ๆ แล้ว มันเป็นคนที่เป็นห่วงคนรอบข้างมาก ๆ เลยนะครับ ถึงแม้ว่ามันจะไม่แสดงออกมาก็เถอะ

               “อ้าวจารย์ หวัดดีครับ” ไอ้นินพูดขึ้นพร้อมไหว้อาจารย์ทันที พวกผมอีกสองคนจึงต้องรีบยกมือไหว้ตามมันเพราะกลัวถูกมองว่าเป็นคนไม่มีมารยาท...
               “หวัดดี ๆ เออ เจอพวกนายพอดีเลย จารย์ขอใช้ไปยกของห้องแลปชั้นสี่หน่อยสิ” พวกผมมองหน้ากันเลิ่กลั่ก...อ่า ผมต้องเสียสละสินะ “พวกมึงไปเหอะ เดี๋ยวกูกลับเอง” เอ...ผมพูดอะไรผิดไปหรอครับ ทำไมพวกไอ้นินถึงมองหน้าผมแบบนี้
               “แล้วมึงจะกลับยังไง/มึงจะทิ้งพวกกูอ่อ” เอ๊ะ...ไอ้เก้านี่มันยังไง มึงเป็นห่วงกูจริงป่ะเนี่ย ไหงมาถามว่ากูจะทิ้งมึงหรอ...แล้วไอ้นินมึงก็สลับคำกับไอ้เก้าไปอีก โอ๊ย...เพื่อนกูแต่ละคน
               “...”
               “มึงกลับเองได้ใช้มั้ย งั้นเดี๋ยวพวกกูไปขนของช่วยจารย์ก่อนนะ” สุดท้ายไอ้นินพูดตัดจบพร้อมดึงแขนไอ้เก้าให้เดินตามมันไปโดยที่มีอาจารย์เดินนำหน้าไปก่อนแล้ว

               ผมพยายามเดินช้า ๆ และทนกับความเจ็บปวดจนมาถึงหน้าตึกพลางคิดว่าผมจะกลับหอยังไงดี...ป่านนี้พี่วินคงกลับบ้านไปหมดแล้วด้วย เห้อ...ซวยได้ซวยดีจริง ๆ เลยกู
               ผมยืนได้สักพักหนึ่งก่อนจะตัดสินใจนั่งลงที่ฟุตบาท สภาพผมตอนนี้มันน่าเวทนาจริง ๆ ครับ ผมโคตรสงสารตัวเองเลย
ปี๊นนน ๆ !
               “ไม่กลับหอรึไง”
               ผมเงยหน้ามองตามเสียงแตรรถที่ดังอยู่ตรงหน้า ไม่ใช่ใครที่ไหนเลยครับ ไอ้พี่เสือคนเดิม เพิ่มเติมคือพี่มันใส่ชุดนักศึกษาพร้อมเนคไทสีเขียวเข้มที่คุ้นตา และสวมหมวกกันน็อคเต็มใบสีดำที่เปิดกระจกหน้าไว้เหลือแค่ตา
               เห็นหน้ามันแล้วรู้สึกคันไม้คันมือแปลก ๆ แหะ ผมยังจำได้นะว่าวันนั้นมันทำอะไรกับผมไว้...กาแฟรสเกลือผมจะจำยันลูกบวชเลย!
               “ผมกลับไม่ได้” ผมพูดพร้อมสายหน้าเป็นคำตอบ สีหน้าพี่มันดูเหมือนงงนิดหน่อย เออมันก็น่างงจริง ๆ แหละถ้าเขาไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร
               “ทำไมจะกลับไม่ได้ ปกติมึงก็เดินกลับหนิ”
               “ข้อเท้าผมพลิก...”
               เอ๊ะ ทำไมพี่เสือถึงรู้ว่าผมเดินกลับหออ่ะ หรือพี่มันแค่เดาเฉย ๆ ช่างเหอะ เพราะตอนนี้ผมควรคิดหาทางกลับหอมากกว่าสนใจเรื่องของพี่เสือ
               “หอมึงอยู่ไหน”
               “อยู่ตรงนู้น...ตรงไปแล้วเลี้ยวซ้าย” ผมตอบพร้อมชี้ไปทางหอของผม ซึ่งพี่มันก็มองตามนิ้วผมก่อนจะเบนสายตามามองที่ผมแทนด้วยสายที่นิ่งเรียบ
               “ให้กูไปส่งมั้ย”
               “...จะว่าไป...พี่มาทำอะไรแถวนี้หรอครับ” ผมพูดเปลี่ยนประเด็นไปซะดื้อ ๆ เหมือนจะเนียนแต่ก็ไม่เนียน(?) เพราะพี่เสือทำหน้าคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยปากตอบ
               “กูมารับแฟน...สรุปมึงจะให้กูไปส่งมั้ยเนี่ย” พี่เสือทำเสียงหงุดหงิดใส่ผมน้อย ๆ พร้อมทำคิ้วขมวดจนเกือบเป็นปมมองมาที่ผม
               เอาไงดีวะ
               “แล้วแฟนพี่ล่ะ”
               “เอ๊ะ มึงเป็นห่วงอะไรแฟนกูนักหนา เป็นกิ๊กกับแฟนกูรึไง”
               อ้าวเห้ย...อย่างนี้ก็ได้หรอครับ ผมไม่สามารถสรรหาคำใด ๆ มาตอบพี่มันได้เลย ผมเบนสายตาไล่สังเกตตัวพี่มันและรถทั้งคันอย่างละเอียดถี่ถ้วน สงสัยมันมารับแฟนจริง ๆ แหละ เพราะตรงถังน้ำมันรถมีหมวกกันน็อคเต็มใบอีกใบอยู่ด้วย
               “คือผม-”
               “อ่ะ! ใส่ซะ แล้วขึ้นรถ”
               ผมมองหมวกกันน็อคที่พี่เสือพึ่งยื่นให้ผมเมื่อกี้นี้ไม่ละสายตา ผมจะไปกับมันดีมั้ยวะ...ไม่อยากเสี่ยงเลย ถ้าเกิดมันแกล้งผมขึ้นมาทำไงเนี่ย
               เอาวะ
               เชื่อใจพี่เสือสักครั้งละกัน
               ผมรับหมวกกันน็อคมาใส่ก่อนจะลุกยืนอย่างทุลักทุเลโดยที่มีไอ้พี่เสือมองอยู่ไม่กระพริบตา...ทำไมชอบกดดันวะเห้ย!
               “รีบขึ้นมาแล้วเลิกทำหน้าสามขีดได้แล้ว” สามขีดอะไรเล่า! ผมไม่ได้ทำหน้าแบบนั้นสักหน่อย ทีพี่มันทำหน้าเหมือนส้นตีนผมยังไม่พูดเลยนะ -_- “ครับ ๆ รู้แล้วน่า” ผมหันหน้าหนีไอ้พี่เสือเล็กน้อยก่อนจะลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ
               “ฮึ้บ!”
               ผมก้าวขึ้นซ้อนมอไซค์พี่มันด้วยแรงทั้งหมดที่มี พอที่เสือรู้ว่าผมจัดที่นั่งได้เรียบร้อยแล้วจึงดึงกระจกหน้าหมวกลงทันที…
บรื้นนนนน!
               “เชี่ยยยยยยยย!”
               รถแม่งจะแรงไปไหนวะ ผมไม่ทันได้ตั้งตัวเลยครับพี่มันก็บิดคันเร่งไม่สนใจผมเลย ผมเกือบหงายหลังตกรถแล้วเนี่ย...และด้วยความตกใจสัญชาตญาณของผมสั่งให้ผมจับเอวพี่เสืออัตโนมัติ เพราะมอไซค์พี่มันไม่มีที่จับด้านหลังเหมือนมอไซค์ทั่วไป
               แม่งเอ้ย...ขับรถน่ากลัวฉิบหาย
               ตั้งแต่ผมเกิดมาจนตอนนี้อายุสิบแปดปี ผมยังไม่เคยเจอใครที่ขับรถได้เร็วและน่ากลัวขนาดนี้มาก่อน และผมก็เป็นมนุษย์คนนึงที่กลัวความเร็วแบบนี้มาก ๆ ด้วยครับ ฮรื่อ...ผมจะร้องไห้จริง ๆ แล้วนะ T_T
               ไม่น่าเลยกู
               “หอเจ้ปลาใช่มั้ย” พี่เสือหันมาตะโกนถามผมเสียงอู้อี้ ซึ่งผมทำได้เพียงพยักหน้าตอบแบบไม่ลืมหูลืมตา เข้าใจมั้ยครับว่าคนกลัวอ่ะ มันกลัวมากจริง ๆ นะ กลัวจนอยากร้องไห้เลย...

เอี๊ยดดด!
               “ถึงแล้ว”
               “...”
               “ปล่อยกูได้แล้ว”
               “ห๊ะ”
               ผมก้มมองสำรวจตัวเองคร่าว ๆ ด้วยความสงสัย ผมไปกอดไอ้พี่เสือตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้แถมกอดมันแน่นมากด้วย สงสัยจะเป็นตอนที่มันขับรถอยู่แน่ ๆ
               ไม่รอช้าผมรีบผละตัวออกจากพี่มันทันทีก่อนจะก้าวขาลงจากรถ ผมไม่น่าไว้ใจพี่มันเลยครับ...ตอนนี้ขาผมสั่นจนแทบยืนไม่อยู่จนผมต้องกำหนดลมหายใจตั้งสติอยู่นานกว่าจะหาย...
               ผมถอดหมวกกันน็อคคืนพี่เสือด้วยมือที่สั่นเทา อ่า...คิดว่าหายกลัวแล้วนะเนี่ย แต่ไหงยังมือสั่นแบบนี้อีกวะ ส่วนพี่เสือก็รับหมวกกันน็อคจากผมก่อนจะเงยหน้ามองผมครู่หนึ่งพร้อมรอยยิ้มมุมปาก
               หมั่นไส้รอยยิ้มพี่มันฉิบหาย
               “มึงเป็นไรอ่ะ ช็อคในความเร็วของรถกูอ่ะดิ้” ช็อคพ่อ ช็อคแม่มึงสิพี่! ผมอ่ะโคตรโกรธพี่มันเลยนะ แต่ผมก็ทำอะไรมันไม่ได้เหมือนกัน แม่งน่าหงุดหงิดฉิบหาย
               “ช็อคที่หน้าพี่สิ” ผมมองแรงใส่ไอ้พี่เสืออยู่สักพักหนึ่งก่อนจะเบือนหน้าหนีพี่มัน ทำไมมันชอบแกล้งผมจังวะ เห็นว่าเป็นรุ่นน้องหน่อยไม่ได้เลย แกล้งจนผมจะทนไม่ไหวแล้วนะ
               ผมได้ยินพี่มันหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวเหมือนมันจะชอบใจมากที่เห็นสภาพหน้าของผมซีดปางตายแบบนี้ อย่าให้ถึงทีกูบ้างนะพี่
               “ว่าแต่...มึงชื่อขุนเขาหรอ”
               “ครับ...พี่รู้ได้ไง”
               “ก็ได้ยินไอ้กั้งมันเรียกมึงแบบนั้น”
               “อ่อ...”
               เดดแอร์อีกแล้วครับ...เหมือนว่าเราสองคนจะหมดเรื่องคุยกันแล้วต่างคนต่างก้มหน้าก้มตาหนีกัน แล้วทำไมพี่มึงไม่ขี่รถออกไปสักทีวะ ผมจะได้เดินขึ้นหออย่างสบายใจ -0-
               “งั้นกูไปก่อนนะ...”
               “...ไว้เจอกันใหม่นะ น้องขุนเขา”
บรื้นนนนน~
               ไม่ทันที่ผมจะได้พูดลากับพี่เสือสักคำ มันก็ขับรถออกตัวไปก่อนเสียแล้ว เมื่อกี้ผมได้ยินไม่ผิดใช่มั้ยว่ามันเรียกผมว่า น้องขุนเขา อห.ไม่เคยมีใครเรียกผมว่าน้องขุนเขาได้น่าขนลุกแบบนี้มาก่อน ผมนับถือพี่จริง ๆ ...

ไลน์!
NNINZ : ขุนมึงกลับหอยังไงอ่ะ K-KHAO : พอดีมีคนอาสาไปส่ง NNINZ : อ่อ งั้นก็ดีแล้ว NNINZ : กูคิดว่ามึงเดินกลับซะอีก NNINZ : ใจหายหมด K-KHAO : เออน่า กูปลอดภัยดี ไม่ต้องเป็นห่วง NNINZ : กลับถึงหอปลอดภัยก็ดีแล้ว
               ความจริงแล้วก็ไม่ปลอดภัยเท่าไหร่หรอกเพื่อนนิน กูเกือบหัวใจวายด้วยแหละ...ใจจริงผมอยากจะตอบมันแบบนี้นะ แต่ไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวจะได้เคลียร์กับมันยาว...

               “...กูมาทันมั้ย”
               ผมกับไอ้นินหันไปมองไอ้เก้าเป็นตาเดียวกัน วันนี้วันจันทร์แท้ ๆ ทำไมมันถึงมาสายจัง ปกติมันจะมาเช้ากว่าพวกผมอีก หรือว่ามันตื่นสาย...เป็นไปไม่ได้หรอก คนอย่างไอ้เก้าเนี่ยนะจะตื่นสาย...
               “ทัน แล้วมึงไปไหนมา” ผมตอบมันเสียงเรียบก่อนจะตักข้าวผัดเข้าปากคำใหญ่ “โทษที พอดีกูไปซื้อกาแฟมา” ไอ้เก้านั่งลงเก้าอี้ข้างผมก่อนจะวางแก้วกาแฟที่มันพึ่งไปซื้อมาบนโต๊ะ
               ทำไมแก้วมันดูคุ้น ๆ จังวะ...อ่อ! อย่าบอกนะว่าเป็นแก้วร้านเดียวกับร้านที่พี่เสือซื้อมาวันนั้น ผมห้ามความอยากรู้อยากเห็นของผมไม่ได้จึงจับแก้วไอ้เก้าหมุนดูรอบ ๆ ใช่ครับ...ใช่ร้านนั้นจริง ๆ ด้วย
               “เห้ย ๆ หมุนแก้วกูเป็นลูกข่างเลยนะ” มันรีบยกแก้วหนีผมด้วยท่าทางโกรธ ๆ อะไรวะ กูก็แค่สำรวจแก้วเอง...แต่จากที่ผมหมุนดูรอบ ๆ แล้ว แก้วของไอ้เก้าไม่เห็นเขียนประโยคเลี่ยน ๆ เหมือนของไอ้พี่เสือเลย
               “มึงไปซื้อร้านไหนมา” ผมมองหน้าไอ้เก้าไม่ละสายตา ต่างจากไอ้นินตอนนี้มันสนใจมือถือในมือมันมากกว่าเพื่อน ๆ ไปแล้ว “ก็ร้านแถว ๆ คณะสถาปัตย์ มึงถามทำไม” อ่ะ...กูว่าใช่แน่ ๆ
               “ปกติแก้วกาแฟร้านนี้จะมีประโยคอะไรเขียนไว้หน้าแก้วป่ะ” คำถามของผมทำไอ้เก้าเอ๋อแดก เอ๊ะ...ทำไมมึงงงอะไรเก้า กูก็ไม่ได้มึงถามซับซ้อนเลยหนิ
               “ไม่นะ แต่ที่ร้านเขาจะมีปากกาให้เราเขียนแก้วเองได้...” อะไรนะ...ให้ลูกค้าใช้ปากกาเขียนแก้วเองได้ ต้องไม่ใช่แบบนี้ดิ...ไม่มีทางเป็นไอ้พี่เสือที่เขียนแน่ ๆ เพราะลายมือที่เขียนอยู่บนแก้วนั้นมันสวยมาก แถมประโยคที่เขียนก็เลี่ยนสุด ๆ
               แค่คิดว่าเป็นไอ้พี่เสือเขียน
               ผมก็ขนลุกไปหมดแล้ว
               “อ่อ...”
               “เออไอ้ขุน วันนั้นใครอาสาไปส่งมึงวะ”
               จู่ ๆ ไอ้นินก็เงยหน้าขึ้นมาถามผมเสียงเรียบก่อนจะยัดมือถือใส่ในกระเป๋ากางเกง ฉิบหายแล้วไง ผมจะตอบมันยังไงดีครับ...ผมไม่ได้คิดเรื่องนี้ไว้ด้วย ;-;
               “...”
               “พี่กั้งหรอ”
               เออ!!! ทำไมผมไม่ขอให้พี่กั้งไปส่งผมวะ โอ๊ย~ ไอ้ขุนมึงนี่โง่ซ้ำโง่ซ้อนจริง ๆ ทำไมผมพึ่งคิดได้เนี่ย...กว่าจะคิดได้ก็สายไปแล้วด้วย
               จะว่าไปผมควรตอบไอ้นินมันว่าอะไรดี ควรตอบตามความจริงหรือโกหกไปดี ถึงโกหกไปสักวันมันก็ต้องรู้อยู่แล้ว สู้ให้มันรู้ตั้งแต่เนิ่น ๆ ไม่ดีกว่าหรอ...
               “พี่เสือ...”
               “พี่เสืออาสาไปส่งกูเอง”

TBC #นายพยัคฆา ขุนเขาลูกแม่...หนูใจมากลูก แม่ยอมหนูแล้ว ;-; //แอบกระซิบนิดนึงนะคะ จริง ๆ แล้วพี่เสือเขาร้ายลึกนะคะทู๊กโค๊นนนนนนนนน~

T
B