คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ปากหมาครั้งที่สี่ : คำยินดี
ปากหมาครั้งที่สี่
: คำยินดี
คำเตือน
: โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
“...ไอ้เหี้ยนินอย่าแกล้งกู”
ผมนั่งมองไอ้นินที่กำลังใช้ปากกาน้ำเงินแหย่คอไอ้เก้าพร้อมหัวเราะคิกคักชอบใจเบา
ๆ ...วันนี้ตั้งแต่เช้าผมมีเรียนยาวทั้งวันจนถึงห้าโมง
ความรู้สึกของผมตอนนี้เหมือนวันนี้จะไม่มีวันจบลงเลยครับ
ไหนจะเรียนนู่นเรียนนี่
และต้องแยกประสาทนั่งจดงานที่ต้องทำส่งอาทิตย์หน้าอีก
เรียนยังไม่ถึงสามอาทิตย์จำเป็นต้องงานเยอะขนาดนี้เลยหรอครับ...
ถามจริง...พวกรุ่นพี่ปีสองเขาผ่านช่วงเวลานี้กันไปได้ยังไงครับ
ขนาดผมเจอแค่นี้ยังรู้สึกเหนื่อยขนาดนี้ แล้วพวกพี่เขาต้องเจออะไรกันมาบ้างเนี่ย
คิดแล้วก็เหนื่อยแทน
“เอ๊ะ ไอ้เหี้ยนิน เป็นเอ๋อแล้วอยู่นิ่ง ๆ ไม่ได้หรอ”
ไอ้เก้าหันมองหน้าไอ้นินคิ้วขมวดพร้อมพูดเสียงเหวี่ยง
เอาแล้ว...อีกสักพักคงจะมีคนวอร์กันแน่ ๆ ไม่ใช่ใครที่ไหนเลยครับ
ไอ้นินกับไอ้เก้าเนี่ยแหละ
“แล้วมึงจะทำไม แบร่ ๆ”
ไม่พูดเปล่าไอ้เหี้ยนินแลบลิ้นล้อเลียนใส่หน้าไอ้เก้าอย่างไม่ดูดำดูแดง
หน้าไอ้เก้าตอนนี้มันโกรธจนตาเขียวปั้ดแล้ว...ผมว่าผมควรสนใจอาจารย์มากกว่าพวกมันนะ
“ไอ้ขุนมึงตบหัวมันสักทีดิ้ กูหมั่นไส้”
อ่ะ...ลากกูเข้าไปเกี่ยวจนได้ ผมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินพร้อมเนียนจดเลคเชอร์
ซึ่งมันก็ได้ผลครับ...ไอ้เก้ามันเงียบไปสักพักหนึ่งเลย
คงไม่มีเรื่องอะไรแล้วล่ะ...
.
.
.
ผั๊วะ!
“ไอ้เก้า!!!”
คนทั้งคลาสหันมองไอ้นินเป็นตาเดียวกันด้วยความตกใจ
ไม่เว้นแม้แต่อาจารย์...ฉิบหายแล้วไง ไอ้พวกเหี้ยพวกนี้หนิ
หาเรื่องกันได้ไม่เว้นวัน ทำไมกูยังคบพวกมึงเป็นเพื่อนอีกวะเนี่ย
“คุณนภัสดล กับ คุณกฤติธนัช ลงมาหาผมเดี๋ยวนี้”
พวกมันสองตัวทำหน้ายู่ทั้งคู่พร้อมเอามือดันกันไปมาเป็นเด็ก
ห่าเอ้ย...พวกมึงรีบลงไปหาจารย์แกเถอะ กูอายแทนพวกมึงแล้วนะ ;-;
“จารย์ครับ! นคินทร์ก็เล่นครับ!”
ไอ้เพื่อนเหี้ย!
พวกมึงสองตัวโกรธแค้นอะไรกูเนี่ย
กูไปทำอะไรให้พวกมึงห๊ะ!? ผมแทบจะจับปากกาในมือไม่อยู่คล้ายจะหมดแรง...ผมว่าผมก็อยู่เฉย
ๆ ของผมแล้วนะ ไหงยังโดนลากไปเกี่ยวด้วยเนี่ย
จบเรื่องนี้แล้วเจอกันแน่พวกเหี้ย
“มาด้วยกันทั้งหมดนั่นแหละ...”
“...เพราะมึงนั่นแหละ!”
“มึงต่างหาก!”
“พวกมึงทั้งคู่แหละ!”
ผมเอาปึ้งกระดาษในมือฟาดไปที่หลังพวกเพื่อน(รัก)เหี้ยทั้งสองตัวด้วยความหมั่นไส้
เล่นกูก็ไม่ได้เล่นกับพวกมึงไหงกูต้องมาทำรายงานเพิ่มอีกสามเล่มด้วยวะ
น่าตีให้ตายทั้งคู่จริง ๆ
“โอ๊ย ๆ กูเจ็บนะ”
เป็นการร้องโอดครวญที่ตอแหลที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมา...และผมแทบไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่ร้องออกมาจะเป็นไอ้นิน...คีพลุคหน่อยเพื่อน...
“เสียงตอแหลมาก...โอ๊ย!”
ผมใช้ปึ้งกระดาษในมือฟาดหลังไอ้เก้าอีกรอบด้วยแรงที่มากขึ้น ความจริง
มันสมควรโดนมากกว่านี้ด้วยซ้ำ...แต่ผมยังเห็นว่ามันเป็นเพื่อนหรอกนะ ผมถึงไม่ทำ
“พวกมึงนี่เหี้ยได้ใจกูจริง ๆ”
ผมพูดขนาดนี้พวกมันก็ยังคงไม่สำนึกผิดอีกตามเคย แถมยังทำหน้าทำตาล้อเลียนผมอีก
เดี๋ยวเถอะมึง...
“ช่วยไม่ได้ ก็มึงคบพวกกูเป็นเพื่อนเอง”
ไอ้เก้ายักไหล่พร้อมทำหน้ากวนตีนใส่ผมอย่างไม่รู้สี่รู้แปด
คนอะไรจะมึนได้ขนาดนี้วะ...ผมไม่อยากจะเชื่อจริง ๆ
“เห้อออออ~”
ผมถอนหายใจใส่หน้าจอโน้ตบุ๊ครอบที่ล้านแปด
วันนี้ผมนั่งทำรายงานตั้งแต่หกโมงเย็นจนป่านนี้ห้าทุ่มแล้วผมพึ่งพิมพ์งานเสร็จสามเล่มจากเก้าเล่ม
ถ้าผมไม่โดนลงโทษเพราะพวกไอ้เก้านะ ป่านนี้ผมคงพิมพ์งานเสร็จไปนานแล้ว -0-
หลังจากวันนี้ที่ผมได้เรียนมาทั้งวันแล้ว
ผมยังต้องมานั่งปั่นรายงานอีก
มันทำให้ผมรู้สึกเหนื่อยเป็นสองเท่าจากอาทิตย์ที่แล้วที่ยังพอให้มีเวลาพักหายใจบ้าง
ยิ่งเรียนก็ยิ่งเหนื่อย...แต่ผมเลือกเดินมาถึงตรงนี้แล้ว
ถ้าจะให้ผมเดินย้อนกลับไปคงยาก เพราะฉะนั้นผมจึงต้องทนสู้ต่อไป
แม้ร่างกายและจิตใจจะหมดแรงก็ตามที
ทำไมฝืนตัวเองจังวะ...
ไลน์!
KG : ได้ข่าวว่าโดนลงโทษ
KG : เป็นไงบ้าง
ไหวรึเปล่า
กูถามจริง!!!
พี่กั้งเขาไปได้ยินเรื่องนี้มาจากไหนเนี่ย
บางทีผมก็นึกแปลกใจนะว่าครับทำไมเรื่องของผมถึงเข้าหูคนในคณะได้เร็วขนาดนี้
ตั้งแต่ตอนที่ผมเกือบมีเรื่องกับไอ้พี่เสือแล้ว...
น่ากลัวจังวะ
K-KHAO : ยังไหวครับ 5555
KG : ยังไงก็สู้ ๆ นะครับ
พี่เป็นกำลังใจให้ ^^
K-KHAO : ขอบคุณครับพี่กั้ง
KG : เรียนไม่เข้าใจตรงไหนถามพี่ได้นะ
K-KHAO : ครับผม
KG : งั้นพี่ไปนอนแล้วนะ
KG : GN
K-KHAO : GN :D
พี่กั้งเป็นพี่ที่น่ารักมาก ๆ
เลยครับ หลายต่อหลายครั้งที่ผมมีปัญหาก็มีพี่เขาเนี่ยแหละที่ยื่นมือเข้ามาช่วยผมโดยที่ไม่หวังสิ่งตอบแทนใด
ๆ เลย
หลังจากที่พี่กั้งทักมาถามไถ่ผมก็รู้สึกเหมือนมีไฟในการทำงานมากขึ้น
แต่ถึงตอนนี้ผมมีไฟผมก็ทำงานต่อไม่ไหวหรอกครับ ความง่วงของผมมันมีมากกว่า...
คงเป็นเพราะวันนี้ผมเรียนหนักมาทั้งวัน
ร่างกายของผมคงเหนื่อยและต้องการพักผ่อนเป็นธรรมดา
ผมตัดสินใจเซฟงานลงในเครื่องและปิดโน้ตบุ๊คลงทันที
ผมขอนอนพักก่อนนะ...ไม่ไหวแล้ว
“...ไอ้ขุน มึงทำเล่มไหนอยู่อ่ะ”
“เล่มสี่”
วันนี้ผมมานั่งทำรายงานกับพวกเพื่อนที่น่ารัก(?)ที่ห้องไอ้นินครับ
ผมมาตั้งแต่เช้าเลยนะแต่งานยังไม่ขยับไปไหน...สงสัยอยู่กับพวกมันแล้วผมคุยมากไปหน่อย...
“ถ้าไอ้เก้าไม่ตบหัวกู
พวกเราคงไม่ต้องมานั่งทำรายงานเยอะขนาดนี้หรอก” กูได้ข่าวว่ามึงไปแกล้งมันก่อนนะนิน
แล้วไหงถึงโยนขี้ให้ไอ้เก้าง่าย ๆ แบบนี้ล่ะ
และดูเหมือนผมจะไม่ได้คิดแบบนี้คนเดียวด้วยสิ...เหมือนไอ้เก้าก็เห็นด้วยนะ
ไอ้เก้าถอนหายใจเหนื่อยเสียงดังโดยที่ไม่หันไปมองไอ้นินสักนิด
ส่วนไอ้นินก็นั่งกอดอกทำแก้มพองอยู่บนพื้นพร้อมมองไอ้เก้าจากด้านหลัง เออดี ๆ
งอนกันให้ตายไปเลยไอ้เวร
และแล้วห้องไอ้นินก็เงียบสงบไปโดยปริยาย
มีเพียงเสียงเคาะแป้นพิมพ์จากโน้ตบุ๊คทุก ๆ คนที่ดังขึ้นสลับกันเป็นระยะ ๆ
ทำให้สถานการณ์ตอนนี้ดูน่าอึดอัดทวีคูณขึ้นไปอีก
ถึงแม้วันนี้จะเป็นวันเสาร์แต่ไอ้เก้ายังคงต้องไปที่คณะเพื่อไปช่วยงานอาจารย์
ส่วนไอ้นินก็ต้องไปทำธุระนอกมอ พวกผมจึงต้องแยกย้ายกันไปทำธุระของตัวเอง...
แต่ผมดันว่างคนเดียวนี่สิ
ผมเหมือนเป็นคนไม่มีที่ไปเลยครับ
จะกลับหอเลยก็ขี้เกียจ จะไปนั่งทำงานที่คาเฟ่ข้างตึกคุรุฯ ผมก็ขี้เกียจเดินไปอีก
คงเหลือที่เดียวที่ผมไปนั่งทำงานได้แล้วล่ะ...
สวนสาธารณะ
อาจจะดูแปลกนิดหน่อย
แต่คงไม่ผิดอะไรหรอกมั้ง...ก็แค่ไปนั่งทำงานเอง
กว่าจะรู้ตัวอีกทีผมก็เดินมาถึงสวนสาธารณะนี้แล้ว และกำลังยืนรอซื้อโค้กป้าร้านประจำของผม
วันเสาร์-อาทิตย์ที่มอผมมักจะดูเงียบเหงาเป็นพิเศษเพราะนักศึกษาส่วนใหญ่จะเดินทางกลับบ้านไปพักผ่อน
และมันดีสำหรับผมมาก ๆ เลยครับ เพราะผมชอบบรรยากาศที่เงียบสงบแบบนี้ที่สุด
ผมนั่งพิมพ์รายงานเล่มสี่รอบที่ห้าด้วยความหงุดหงิด
ผมรู้สึกได้เลยว่าคิ้วของผมมันขมวดเข้าหากันจนทำให้ผมรู้สึกเมื่อยหน้าแปลก ๆ
ผมจำได้ว่าผมเซฟงานไว้แล้วนะไหงมันหายไปแบบนี้ล่ะ...
หงุดหงิดจะตายแล้วโว้ย!
สุดท้ายผมต้องแก้ปัญหาด้วยการพิมพ์งานเสร็จแล้วก๊อปไปวางในไดร์ฟแทน
ซึ่งวิธีนี้ก็ดีกว่ามานั่งลุ้นว่าจะเซฟงานได้มั้ยสุด ๆ
เพราะอย่างน้อยผมก็ยังมีไฟล์สำรองไว้
“เห้อออ~”
“ถอนหายใจมาก ๆ ระวังจะแก่เร็วนะ”
ผมหันไปมองตามเสียงบุคคลปริศนาที่ดังมาจากด้านหลังทันที...ไอ้พี่เสืออีกแล้วหรอวะ
ไม่เจอกันสักเดือนนึงชะตากรรมของโลกจะอยู่ในขั้นวิกฤตหรอครับ ผมถามจริง -0-
“...” ผมหันหน้ากลับมามองที่หน้าจอโน้ตบุ๊คเหมือนเดิม
พลางไล่แก้คำผิดในไฟล์รายงานสี่ แล้วจู่ ๆ ผมก็รู้สึกได้ว่าไอ้พี่เสือมันนั่งลงข้างผมและวางแก้วกาแฟในมือลงบนโต๊ะ
“ทำรายงานอยู่หรอ” ผมพยักหน้าเป็นคำตอบ
พร้อมหยิบแก้วโค้กมาดื่มทันที
นี่พี่มึงไม่มีอะไรจะทำจนมานั่งกดดันคนอื่นแบบนี้หรอวะ
“พี่ไม่มีงานทำหรอครับ” พอผมถามจบพี่เสือก็ครางตอบในลำคอเบา
ๆ เอาจริงดิ...ปีสองสถาปัตย์ไม่มีงานทำ แล้วไหงปีหนึ่งเภสัชฯ
ถึงงานเยอะท่วมหัวแบบนี้วะเนี่ย...
ผมย้ายคณะทันมั้ย...
“กินกาแฟหน่อยมั้ย” ไม่พูดเปล่าพี่มันยื่นแก้วกาแฟใส่หน้าผม
จนบังหน้าจอโน้ตบุ๊คของผมพอดิบพอดี “ผมไม่กินกาแฟ” ครับ...ผมไม่ชอบกินกาแฟมาตั้งแต่เด็กและผมก็ไม่อยากกินอะไรต่อจากพี่มันด้วย
รังเกียจ -_-
“ไม่ชอบหรอ...เสียดาย”
มันชักแก้วในมือกลับไปวางไว้ที่เดิมเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
วันนี้ทำไมพี่มันไม่กวนตีนผมเหมือนวันก่อน ๆ นะ...รู้สึกไม่ชินเลยแหะ
“พี่...มาทำอะไรแถวนี้บ่อย
ๆ หรอครับ” ถึงพี่มันจะเป็นมนุษย์ที่ผมรู้สึกไม่ค่อยถูกชะตาด้วยเท่าไหร่
แต่ผมก็ยังอยากมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีกับคนอย่างมันอยู่นะ...ถึงจะน้อยมากก็เถอะ
“มึงอยากให้กูตอบกวนตีนหรือตอบความจริง” เอ้า...พี่มึงกำลังกวนตีนผมอยู่นะ
ถ้าไม่ติดว่าพี่เสืออายุเยอะกว่าผมนะ
ผมคงด่าหัวพี่มันเหมือนที่ผมด่าพวกไอ้เก้าไปแล้ว
“แล้วแต่พี่เลยครับ”
“ถ้าให้กูตอบกวนตีน กูจะตอบมึงว่าเสือก...”
“ส่วนตอบความจริง...”
“...”
“กูมาหาแฟน”
ห๊ะ...อะไรนะ มาหาแฟน
คำตอบของพี่เสือทำผมหลุดทำหน้าเหวอใส่พี่มันไม่รู้ตัว เอาจริงดิ
พี่มึงมีแฟนด้วยหรอ
ปากหมาแบบนี้จะไปจีบใครเขาติด...หรือเวลาอยู่กับผู้หญิงมันจะเป็นคนละคน
คิดแล้วก็ขนลุก เวลาพี่มันอยู่กับแฟนมันต้องทำตัวงุ้งงิ้งแน่
ๆ
ทำไมผมถึงเห็นภาพธานอสทำตัวมุ้งมิ้งตอนอยู่กับผู้หญิงอ่ะ...แต่คงจะคืออยู่เพราะรูปร่างพี่มันได้จริง
ๆ นะครับ
“มึงเงียบทำไม” เสียงดุ ๆ ของพี่มันทำผมหลุดจากภวังค์ทันที
พร้อมภาพอุจาดตาในหัวผมก็หายไปเช่นกัน...ถือว่ามันเป็นเรื่องดีละกันเนอะ
“ป...เปล่า แค่ตกใจ”
กูจะพูดออกไปทำไมวะเนี่ย...ไอ้ขุนเขาเอ้ย ซื่อได้ใจกูจริง ๆ -_-
“ตกใจอะไร...เรื่องที่กูมีแฟนอ่ะนะ” อ้าว
พี่มึงก็รู้ตัวนี่หว่า ทายเก่งแบบนี้ไปเป็นหมอดูได้เลยนะเนี่ย ผมรีบพยักหน้ารัวเห็นด้วยพร้อมหยิบแก้วโค้กขึ้นมาดูดน้ำสองสามอึก
“หึ...”
พี่เสือยกยิ้มมุมปากเหมือนชอบใจก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ข้างหูผมจนผมได้ยินเสียงลมหายใจของพี่มัน...ขนลุกฉิบหาย
“กูบอกเลยนะ...แฟนกูน่ารักมาก”
เสียงกระซิบแตกพร่าทำขนทั้งตัวผมลุกไปหมด
พอสิ้นเสียงกระซิบพี่มันก็ยื่นหน้ากลับเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
ก่อนจะลุกยืนและมองมาที่ผม
“กูไปก่อนนะ ตั้งใจทำงานนะน้องหน้าขาว ;)” ไอ้พี่เสือขยิบตาให้ผมครั้งนึงก่อนจะยิ้มหัวเราะออกมา
มีความสุขให้ตายไปเลยไอ้พี่เวร
“ไปรับแฟนพี่ดี ๆ นะครับ รักกันให้มาก ๆ”
ผมเน้นเสียงคำสุดท้ายประชดพี่มันพร้อมยกยิ้มพิมพ์ใจให้(?) ซึ่งมันก็ไม่สะทบสะท้านใด
ๆ เลยครับ หน้าด้านจริง ๆ
“ขอบคุณครับที่อวยพร”
พูดจบพี่มันก็เดินไปที่มอไซค์คู่ใจที่จอดอยู่ไม่ไกลทันที
ประชดเก่ง...หมายถึงผมเนี่ย ประชดเก่ง -0-
เห้ย! อะไรของพี่มันวะ
ซื้อมาแล้วก็ไม่ยอมถือกลับไปกินเองอีก ผมนั่งจ้องแก้วกาแฟพี่มันพร้อมกอดอกแน่น
ทำไมขี้ลืมจังวะ...
ผมจับแก้วกาแฟหมุนไปมาดูรอบ ๆ
ด้วยความเบื่อหน่าย กินก็กินไม่ได้ แต่ผมดันนึกเสียดายของขึ้นมาอีก...เวรกรรมกูแท้
ๆ
ด้านหน้าแก้วเขียนเป็นภาษาอังกฤษด้วยฟ้อนท์ตัวเขียนสีดำไว้ว่า
‘I know you do work hard, please rest for
yourself.’ อะไรจะเลี่ยนเบอร์นี้
พี่มันไปซื้อจากร้านไหนวะเนี่ย ผมจะได้ไม่ไปซื้อ -_-
แต่รวม ๆ
แล้วดีไซน์สวยดีครับ
ความจริงผมชอบสีฟ้าครามกับสีขาวครับและแก้วนี้มันก็บังเอิญเป็นสองสีนี้พอดีผมก็เลยชอบ
เหตุผลที่ชอบมีแค่นี้จริง ๆ ครับ...
แล้วเราจะมานั่งวิเคราะห์แก้วกาแฟทำไมวะ
ก่อนจะเริ่มทำงานต่อผมลองชิมกาแฟในแก้วไปสองสามอึก
เพราะอยากรู้ว่ารสชาติของมันเป็นยังไง...
“พรื้ดดดดดดดดดด!”
ไอ้เหี้ย!
กาแฟเหี้ยไรวะเนี่ยเค็มฉิบหาย
หรือไอ้พี่เสือมันแกล้งผมวะ...ผมว่าใช่แน่ ๆ มันคงแกล้งใส่เกลือในกาแฟแน่ ๆ
แม่งเอ้ย! อย่าให้กูเจอพี่มึงอีกรอบนะ จะซัดหน้าแม่งให้หงายเลย คอยดู!
(...อาทิตย์นี้ขุนไม่กลับบ้านหรอลูก)
“ไม่กลับครับ ผมต้องทำรายงานส่งอาจารย์อ่ะ”
(เยอะมากเลยหรอ)
“ประมาณเก้าเล่มครับ”
(อ่อ...งั้นไว้ว่าง ๆ ค่อยกลับบ้านก็ได้เนอะ)
“ค้าบบบ~ แม่...แล้วเมื่อไหร่พ่อจะขนจักรยานมาให้ผมอ่ะ”
(คงเป็นอาทิตย์หน้ามั้ง เพราะช่วงนี้พ่อกับแม่ยุ่ง ๆ น่ะ
ทนหน่อยนะลูก)
“ผมเดินไปกลับหอทุกวันจนกล้ามขาขึ้นแล้วนะแม่”
(เอาน่า~ ขุนจะได้ไม่อ้วนไงลูก...แม่วางสายแล้วนะ)
“ค้าบ ๆ ผมคิดถึงพ่อกับแม่นะ”
(จ้า~ คิดถึงเหมือนกันจ่ะ)
ฟังแล้วน้ำตาจะไหลผมต้องเดินไปกลับหอแบบนี้ทุกวันจริง
ๆ หรอเนี่ย T_T ตอนแรก ๆ ก็พอทนได้แหละ
แต่พอทำนานวันเข้าผมก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ
หรือผมจะติดรถกลับกับไอ้นินดีนะ
ไม่เอาดีกว่ามันอันตราย...ผมไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นแหละ
ถ้าเกิดมันขับรถไม่เก่งขึ้นมาทำไงเนี่ย เห้อออ...ขุนเขาเอ้ย มึงนี่น่าสงสารจริง ๆ
สู้ ๆ นะขุนเขา T0T
TBC
#นายพยัคฆา
น้องค้าบบบ
ทำไมแม่สงสารหนูจังเลยลูก(?)
ความคิดเห็น