คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO' รอยร้าวที่เกิดขึ้น [RE]
INTRO’
Rrrr....
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะเสียงเพลงที่ฟังอยู่
ดวงตาสีฟ้าละจากท้องนภาสีคราม มือขาวซีดถอดหูฟัง
ล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากีฬาดูชื่อผู้ติดต่อก่อนจะกดรับสายแล้วกล่าวคำทักทายที่แสนเรียบง่าย
“สวัสดีครับ....”
‘_____’
“ครับ ล่าสุดที่ติดต่อกันแบบนี้ก็หกเดือนที่แล้ว”
‘_____’
“ก็อย่างที่บอกครับ อาจจะเร็วกว่าที่คิดก็ได้”
ประโยคสุดท้ายถูกเอ่ยออกมาเบา ๆ
‘_____’
“เปล่าครับไม่มีอะไร แค่ช่วงนี้ทุกคน...แปลกไปนิดหน่อย”
‘_____’
“ครับ ฝากทักทายคนอื่น ๆ ด้วยนะครับ”
จบการสนทนา...
ใช่แล้ว แปลกไปนิดหน่อย...
ซะที่ไหนล่ะ
เด็กหนุ่มเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าขณะสาวเท้าผ่านทางเดินที่คุ้นเคยไปยังจุดหมายสุดท้ายในวันนี้
ใบหน้าเรียบนิ่งอ่านได้ยากยังยังคงปรากฏอยู่บนหน้าเขาเช่นทุกวัน ผู้คนรอบข้างที่เดินผ่านไปไม่มีใครสังเกตถึงตัวตนของเขาได้เลยแม้แต่คนเดียว
อะ ถึงหน้าโรงยิมเสียแล้ว
เด็กหนุ่มมองประตูโรงยิมที่ปิดอยู่ด้วยสายตาสงสัย
ยังไม่มากัน? ประตูปิดไม่สนิท?
มือขาวซีดยื่นออกไปหมายจะเปิดประตูแต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงคนสนทนาดังลอดออกมาก
เขาถอนหายใจ ดวงตาสีฟ้าลอบมองผ่านช่องประตูที่เปิดอ้าอยู่
“ยังให้หมอนั่นอยู่ในทีมอีกเหรอ”
“ก็นะ มันจำเป็นนี่นา”
“แต่ต่อให้ไม่อยู่ก็ไม่เป็นไรใช่ไหมล่ะ”
“หมอนั่นก็มีดีแค่ลูกพาสกับความจืดจางเท่านั้นแหละ
โดนจับทางได้ก็หมดทางสู้แล้ว”
เสียงพูดคุยยังคงดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ
รู้ตัวอีกที ก็กลายเป็นแบบนี้แล้ว...
วันนี้พวกเขานัดเจอกันที่โรงยิมหลังเลิกเรียนทำให้ตอนนี้ข้างในมีทั้งทีมเซย์รินและรุ่นปาฏิหาริย์ ถ้าจะให้พูดถึงความสัมพันธ์โดยรวม ทุก ๆ อย่างก็ดูปกติดี...
หากไม่นับเรื่องที่คนเหล่านั้นพูดลับหลังเขาล่ะนะ
มันเริ่มจากอะไรตรงไหนเขาก็จับต้นชนปลายไม่ถูกเหมือนกัน
รู้เพียงว่าพอขึ้นปีสองมาทุกอย่างก็กลายเป็นอย่างที่เห็นจนตอนนี้ก็กลางเทอมสองเข้าไปแล้ว
ครั้งแรกที่บังเอิญได้ยินเข้าหนักกว่านี้อีก อย่างพวก...
‘เป็นแค่ของเล่นฆ่าเวลา’ บ้างล่ะ
‘ใครอยากจะเป็นเพื่อนกับคนอ่อนแอแบบนั้นกัน
คิดไปเองทั้งนั้น’ บ้างล่ะ
‘พอใช้ประโยชน์ได้’ บ้างล่ะ
เด็กหนุ่มละสายตาจากภาพตรงหน้าแล้วยืนพิงประตูข้างที่ปิดสนิทอย่างใช้ความคิด
ดวงตาสีฟ้าหรี่ลงยากที่จะบอกอารมณ์ทั้งหมดในตอนนี้ บางทีเขาก็อยากเลิก...
แบบนี้ก็ไม่ต่างจากเครื่องมือน่ะสิ
แต่ความรู้สึกแปลก ๆ นี่มันอะไรกัน
นับวันยิ่งรู้สึกมากขึ้นเรื่อย ๆ
เอาเถอะ
ทางนี้เองก็ชักจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน....
มือขาวขยับสายกระเป๋าพาดบ่าให้เข้าที่ก่อนจะกลับตัวเปิดประตูเข้าไป
ถามว่าเจ็บไหม รู้สึกอะไรบ้างรึเปล่า?
แน่นอนรู้สึกสิ
มันเจ็บ
เจ็บมากเลยล่ะ แต่....
“เท็ตสึคุงงงง!!”
เสียงใสของเด็กสาวดังขึ้นพร้อมกับสัมผัสอันคุ้นเคย
แรงกระทบที่มาจากด้านหลังโดยไม่ทันตั้งตัวทำเอาเขาเผลอเซไปข้างหน้า
“ทำอะไรของเธอเนี่ยซัทสึกิ”
“ก็แหม ฉันคิดถึงเท็ตสึคุงนี่หน่า”
“ก็เพิ่งเจอหน้ากันเมื่อสามวันก่อนไม่ใช่เรอะ!”
“สวัสดีครับ” เด็กหนุ่มผมสีฟ้ากล่าวทักทายทั้งสองคนเสียงเรียบตามปกติ
“ว่าไง เท็ตสึ...เฮ้ย!”
คนผิวเข้มยังคงทำหน้าเหมือนคนเบื่อโลกแต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าหน้าผากของเพื่อนสนิทกลายเป็นสีแดงไปแล้ว
“ไม่เป็นไรครับ”
ปกติก็ชอบพุ่งเข้ากอดจนแทบล้มอยู่แล้ว(บางทีก็ล้มจริง ๆ ) แค่หัวโขกประตูนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอก
“เอ้า ๆ รีบเข้าไปกันเถอะ ทุกคนรออยู่นะ”
เด็กสาวผมยาวสีชมพูดันหลังคนถูกกอดให้เดินเข้าไปในโรงยิม
จะโกรธก็ไม่ได้ เขาไม่มีสิทธิ์เสียใจด้วยซ้ำ
ในเมื่อเขาเองก็....
ไม่ได้เปิดใจให้พวกเขาทั้งหมดเช่นกัน
.
.
.
พอฟ้าเริ่มมืดทุกคนก็แยกย้ายกันไปคนละทาง
เด็กหนุ่มผมสีฟ้าเลือกที่จะแวะร้านหนังสือสักพักก่อนกลับบ้าน
หลังจากได้สิ่งที่ต้องการเขาก็กลับมาเดินทามกลางผู้คนที่สวนทางไปมาบนทางฟุตบาท
เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าอีกครั้งของวัน เพียงต่างกันแค่กลางวันกับกลางคืน
เขาตัดสินใจแล้ว
เด็กหนุ่มรอสัญญาณไฟตรงทางม้าลายจนกลายเป็นสีเขียวก่อนจะก้าวข้ามไป
เอี๊ยดดด
ใครจะคาดคิด ว่านี่....
โครม!!!
เป็นเพียงเรื่องราวเล็ก ๆ
ที่เกิดขึ้นได้ในชีวิตประจำวัน....
“ไม่นะ! มีคนโดนรถชน!!!”
ผู้เห็นเหตุการณ์ตะโกนลั่น
“มีใครเรียกรถพยาบาลรึยัง!?”
“รถชนเหรอ?”
“ครับ...เหตุเกิดที่ถนน....”
เสียงผู้คนเริ่มดังวุ่นวาย
สายตาหลายคู่ของผู้สัญจรไปมามองไปยังจุดเกิดเหตุเดียวกัน
ไม่นานเสียงไซเรนก็ดังใกล้เข้ามา
ก่อนที่พายุลูกใหญ่กำลังจะพัดมา
.
.
.
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ ซัทสึกิ?”
“ไดจัง...”
------------------------------------------
สวัสดีค่ะนักอ่านทุกท่านนน สำหรับตอนนี้เรนทำการรีใหม่ แกนเรื่องเหมือนเดิมแต่การดำเนินเปลี่ยนไปนิดหน่อย...มั้ง?
ขณะนี้เรนได้ทำการปิดตอนที่ 1-6 เพื่อทำการรีไรท์อย่างที่เคยบอกไปแล้วนะคะ
สัปดาห์หน้าก็งานหนังสือแล้ว มีใครไปบ้างคะ >O< หนังสือที่เรนอยากได้คำนวนแล้ว....เดือนนี้กระเป๋าท่าจะเบาน่าดู ฮะ ๆๆ
เจอกันตอนหน้าค่ะ >WO
Up : 5 Aug 2017
Re-write : 24 Mar 2018
ความคิดเห็น