Forbidden Love รักต้องห้าม DM/OC

สวัสดีทุกคน ฉันชื่อไลล่า ฟอเรนซ์ เป็นเด็กอายุ11ขวบธรรมดาคนนึง แต่ชีวิตในโรงเรียนฉันไม่ค่อยธรรมดาสักเท่าไหร่ หรืออาจจะเรียกว่าธรรมดาในหมู่คนหน้าตาธรรมดาแบบฉัน วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันถูกเพื่อนร่วมชั้นรังแก ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำสาธารณะที่สถานีรถไฟใกล้บ้าน

”น่าเบื่อจัง“ ฉันเปิดกระเป๋าหยิบเสื้อผ้าตัวใหม่มาเปลี่ยน ฉันมักจะพกเสื้อผ้าอีกชุดใส่กระเป๋าไปโรงเรียนด้วยเสมอ เพราะการกลับไปที่บ้านในสภาพเปียก เลอะเทอะแบบนี้มีหวังแม่ได้ไปอาละวาดที่โรงเรียนแน่ๆ

หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ฉันก็เดินออกมาจากสถานีรถไฟ ไม่อยากจะเชื่อเลยวันนี้วันซวยที่สุดในรอบสัปดาห์เลย ให้ตายเถอะฝนกำลังตก และฉันไม่ได้พกร่มมา รู้งี้ไม่เปลี่ยนชุดซะก็ดี

ฉันเอากระเป๋าเป้บังหัวและวิ่งสุดชีวิต บ้านฉันอยู่ห่างจากสถานีรถไฟเพียง600เมตรเท่านั้น ก็ถือว่าไม่ใกล้เลยสำหรับสถานการณ์ในตอนนี้ ไม่นานฉันก็กลับมาถึงบ้านในสภาพเปียกปอน แม่รีบเอาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดให้ฉันอย่างเบามือ

”เช็ดให้แห้งซะก่อนที่จะเป็นหวัดนะเด็กดี จะว่าไปวันนี้มีจดหมายแปลกๆมาถึงลูกด้วย“ ฉันแอบเสียวสันหลังวาบๆ ถ้าเกิดพวกนั้นส่งอะไรมาแกล้งขึ้นมาจะทำยังไง ฉันรีบวิ่งไปที่โต๊ะในครัว ที่มีกองจดหมายวางอยู่และหยิบมันขึ้นมาเปิด

”ฮอกวอตส์??“ คืออะไร? ฉันเปิดดูเนื้อหาจดหมายข้างใน

‘ คุณ ล.ฟอเรนซ์ ห้องนอนสีชมพูอ่อนชั้นสองบ้านเลขที่5 ซอยพรีเว็ต ลิตเติล วิงจิง เซอร์รี่

เรามีความยินดีที่จะแจ้งให้คุณทราบว่าโรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์ รับคุณเข้าเรียนในปีนี้ ที่แนบมาพร้อมกันนี้คือรายการหนังสือและของใช้จำเป็น

ในกรณีนี้คุณ ล. ฟอเรนซ์ เป็นมักเกิ้ลบอร์น อาจจะไม่ทราบวิธีการหรือรายละเอียดในการเข้าเรียน จึงขอแจ้งวิธีการดังนี้
- ไปที่ร้านหม้อใหญ่รั่วบนถนนชาคิงครอส จากนั้นไปแลกเงินดอลลาห์ของมักเกิ้ลเป็นเงินเกลเลียนเพื่อใช้ซื้อของใช้ดังรายการที่แจ้งให้ทราบได้ที่ตรอกไดแอกอน
- ทอม เจ้าของร้านจะบอกทางไปตรอกไดแอกอนให้กับคุณ เพียงแค่คุณนำจดหมายฉบับนี้ให้เขาดู

ปล.จดหมายนี้ไม่ใช่เรื่องโกหก ส่งจดหมายตอบกลับมาที่ฮอกวอตส์ภายในวันที่ 31 กรกฎาคม หากคุณตกลงที่จะเข้าเรียน สามารถส่งจดหมายตอบได้ที่ร้านหม้อใหญ่รั่ว หรือไปรษณีย์ของมักเกิ้ลได้‘

อะไรเนี่ย ของเล่นเด็กรึไง เวทมนตร์? ฮอกวอตส์? มักเกิ้ล? ฉันวางจดหมายลงบนโต๊ะอย่างหน่ายๆ

“หนูคงโดนเพื่อนแกล้งเล่นมั้งคะแม่“

”แม่คิดว่ามันอาจจะเป็นจริงนะไลล่า ลูกไม่เคยสังเกตอะไรแปลกๆที่ลูกทำเวลาโกรธหรอ“ ฉันนึกตามที่แม่พูด ใช่ มันก็มีบ้าง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันจะมีเวทมนตร์สักหน่อย

”อีกอย่าง จดหมายนี่นกฮูกเอามาส่งนะ แล้วดูเหมือนบ้านข้างๆเราก็จะมีเด็กที่ได้รับจดหมายแบบลูกอยู่ด้วย“ บ้านข้างๆหรอ ฉันเดินออกไปดู มีนกฮูกเกาะอยู่เต็มบ้านเลขที่4เต็มไปหมด นี่มันปรากฎการณ์อะไรกัน ใครจะได้รับจดหมายแบบนี้กันนะ บ้านหลังนั้นมีแต่เด็กเกเรไม่เอาไหนอย่างดัดลี่ย์ แล้วก็เด็กที่ถูกรังแกที่โรงเรียนเหมือนกับฉัน แฮร์รี่ หลังจากที่เห็นนกฮูกนับร้อยที่บ้านหลังนั้นฉันก็เริ่มเชื่อสิ่งที่จดหมายนั่นบอก

”เราลองไปร้านนั้นกันเถอะค่ะแม่“

ในวันอาทิตย์ ฉันกับแม่เดินทางไปที่ถนนชาคิงครอส และเราก็เจอกับร้านหม้อใหญ่รั่วจริงๆ บรรยากาศในร้านเหมือนร้านอาหารแบบโบราณ ผู้คนก็แต่งตัวประหลาด แต่ถ้าพูดถึงความประหลาดคงจะเป็นฉันกับแม่มากกว่าที่ประหลาดในร้านนี้

”สวัสดีคุณผู้หญิง มีอะไรให้กระผมช่วยมั้ย?“ ชายหลังค่อมเดินตรงมาที่แม่ฉัน แม่ยื่นจดหมายให้เขา ชายหลังค่อมมองมาที่ฉัน

”ตามมาทางนี้“ ฉันเกาะแม่แน่นด้วยความกลัวนิดหน่อย คนพวกนี้จ้องมาที่ฉันราวกับเป็นตัวประหลาด

“ค่อนข้างแปลกที่คุณมาที่นี่โดยที่เชื่อจดหมายเพียงฉบับเดียว ส่วนใหญ่แล้วพวกพ่อมดแม่มดที่เกิดจากพ่อแม่ที่เป็นมักเกิ้ลจะต้องทิ้งจดหมายอย่างน้อย 2-3 ฉบับเพราะคิดว่าเป็นจดหมายลูกโซ่ จนทางโรงเรียนต้องส่งคนไปยืนยัน“ เขาพูดพร้อมกับหยิบถุงผ้าใบนึงออกมา ซึ่งในนั้นมีเสียงกระทบกันที่คาดว่าน่าจะเป็นเหรียญ

”มันมีเหตุการณ์บางอย่างให้น่าเชื่อนิดหน่อยน่ะค่ะ“ แม่พูดตอบกลับไป เมื่อแลกเงินเสร็จแล้วชายหลังค่อมก็เดินนำไปที่หลังร้าน มีกำแพงอิฐสูงเป็นทางตันอยู่ เขาหยิบไม้ทรงแปลกๆขึ้นมาเคาะตามก้อนอิฐ และแล้วก็เกิดเสียงดังราวกับกำแพงจะโค่นลงมา อิฐแต่ล่ะก้อนค่อยๆเปลี่ยนรูปร่างและเปิดช่องว่างเป็นประตูหินให้เดินเข้าไปได้

”ยินดีต้อนรับสู่ตรอกไดแอกอน คุณสามารถเลือกซื้อของตามรายการได้ที่แห่งนี้“ ฉันและแม่เดินเข้าไปด้านในอย่างกล้าๆกลัวๆ

เราเดินซื้อหนังสือกันตามราบการที่จดหมายแนบมาให้ จนถึงตอนนี้ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่ว่าฉันต้องลาออกจากโรงเรียนแล้วไปเรียนที่นี่ แถมยังเป็นโรงเรียนประจำอีกต่างหาก

“เด็กดี ตรงนี้ร้านไม้กายสิทธิ์ ลูกเข้าไปรอแม่ในนั้นและเลือกไม้ของลูกรอแม่ก่อนนะ เหมือนแม่จะลืมหยิบงูของลูกมาจากร้านหนังสือเมื่อกี้นี้ เสร็จแล้วอย่าไปไหนรอแม่ที่นี่นะ“ พูดจบแม่ก็รีบวิ่งไป ฉันเปิดประตูร้านเข้าไป เจอกับเด็กคนนึงกำลังยืนอยู่ด้วยสีหน้าที่หงุดหงิด

”สวัสดีหนูน้อย ยืนรอตรงนี้เดี๋ยวเดียวฉันจะเอาไม้กายสิทธิ์ที่เหมาะสมกับเธอมาให้“ ชายแก่เจ้าของร้านโผล่หน้าออกมาจากชั้นวางกล่องที่ดูโงนเงนเหมือนพร้อมที่จะโค่นลงมาได้ทุกเมื่อ

เด็กชายผมสีบลอนด์ที่ยืนอยู่หน้าเคาท์เตอร์มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า แถมสายตาขอฃเขายังบ่งบอกได้ชัดเจนว่า รังเกียจฉัน

”มีอะไรรึเปล่า?“ ฉันถาม

”ฉันไม่พูดกับพวกเลือดสีโคลนสกปรกหรอก คุณโอลิแวนเดอร์ ไม่ทราบว่าไม้กายสิทธิ์ของผมจะได้เมื่อไหร่ ผมไม่อยากอยู่ที่นี่นานนักหรอกนะ”

“ละ…เลือดสีโคลนงั้นหรอ” ฉันไม่เข้าใจกับคำพูดของเด็กคนนี้เท่าไหร่นัก แต่รู้สึกได้เลยว่านี่เป็นคำด่า

“ไม้ของเธออยู่นี่แล้ว” เด็กคนนั่นคว้ากล่องไม้กายสิทธิ์ไปและวางเงินไปหลายเหรียญก่อนที่จะรีบเดินออกไป

“อย่าใส่ใจคำพูดนั้นเลยหนูน้อย เอาล่ะ เมื่อกี้นี้ฉันเจอสิ่งที่คิดว่าเหมาะสมกับเธออยู่อันนึง” ชายแก่ที่เด็กคนเมื่อกี้เรียกว่าคุณโอลิแวนเดอร์ เปิดกล่องสีน้ำตาลเก่าๆอย่างเบามือ แต่ไม้กายสิทธิ์ข้างในสวยมากต่างจากสภาพกล่องอย่างสิ้นเชิง ไม้อันนี้มีชมพูไข่มุก และมีลายเป็นเถาวัลล์พันรอบด้ามจับ

“ลองโบกดูสิ“

ฉันรับไม้มาและลองโบกเบาๆ มีลมพุ่งออกมาจากไม้ เป็นลมเย็นๆและมีกลิ่นกุหลาบโชยมา

”ไม้นี้เลือกเธอแล้วล่ะ“