บรรจบกันที่พันปี

ข้อมูลเบื้องต้น

เทพแห่งดวงจันทร์ ซึคุโยมิ และ เทพแห่งดวงอาทิตย์ อามาเทราสึ นั้นกำเนิดมาจาก อิซานางิเทพกำเนิด เจ้าแห่งท้องฟ้า,แสงสว่าง และสรวงสรรค์ โดยซึคุโยมิเกิดจากตาข้างขวา อามาเทราสึเกิดจากตาข้างซ้าย ทั้งสองมีหน้าที่แตกต่างกัน ซึคุโยมิ ดูแลดวงจันทร์และช่วงเวลากลางคืน อามาเทราสึ สืบทอดการดูแลสวรรค์และเวลากลางวัน ทุกๆหนึ่งพันปีเหล่าเทพจะมารวมตัวกันที่อิซุโมะเพื่อพบปะสังสรรค์กัน แต่แท้ที่จริงแล้วงานนี้มีไว้เพื่อตรวจสอบเหล่าเทพว่าได้ทำหน้าที่ของตนหรือไม่ อีกทั้งยังเป็นธรรมเนียมที่สืบทอดกันมาอย่างยาวนาน

 งานในครั้งนี้ก็เหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา เทพจะต้องมารายงานให้กับ อิซานางิ เทพเจ้าสูงสุดที่มีอำนาจเหนือเหล่าเทพทั้งปวง และซึคุโยมิกับอามาเทราสึก็เช่นกัน แม้ทั้งสองจะถูกแบ่งให้อยู่คนละช่วงเวลากันแต่มีแค่ในงานรวมตัวเทพนี้เท่านั้นที่ทั้งสองจะได้มาพบกัน ทั้งสองที่กำเนิดมาพร้อมกันเสมือนพี่น้องแต่กลับมีนิสัยแตกต่างกันซึคุโยมินั้นขี้อาย ส่วนอามาเทราสึนั้นกลับเป็นมิตรกับทุกคนจึงทำให้ทุกคนในงานต่างพูดคุยด้วย แต่ไม่ใช่เพียงเท่านั้น อามาเทราสึถือเป็นเทพที่มีหน้าตางดงามและดูดีจึงทำให้มีแต่เทพอยากเข้าใกล้แต่ถึงเขาจะเป็นมิตรกับทุกคนแต่เขาจะเย็นชากับเทพที่เข้าหาเขาโดยหวังผลประโยชน์และหน้าตาของเขา กลับกัน

ซึคุโยมิได้แต่นั่งอยู่เพียงลำพัง อามาเทราสึเห็นเข้าจึงเดินมาหาซึคุโยมิแล้วพูดว่า

“เจ้าไม่เคยเปลี่ยนไปเลยนะชอบอยู่คนเดียวรึไง” 

ซึคุโยมิก็หันไปมองอามาเทราสึแล้วเงียบไปสักพัก จากนั้นเธอก็พูดออกมาว่า 

“ข้าไม่ได้ชอบอยู่คนเดียว” 

หลังจากที่ซึคุโยมิพูดจบอามาเทราสึถอนหายใจแล้วก็นั่งลงข้างๆซึคุโยมิแล้วพูดว่า 

“งั้นข้าจะนั่งเป็นเพื่อนเอง” 

ซึคุโยมิก็มองอามาเทราสึแล้วทำท่าเหมือนจะพูดแต่ก็หยุดไปก่อนแล้วก้มหน้าลงเหมือนกับรู้สึกหวาดกลัวอะไรบางอย่าง อามาเทราสึซึ่งสังเกตได้ถึงท่าทีของซึคุโยมิจึงได้มองไปรอบๆสายตาของเทพตนอื่นที่มองมาทางซึคุโยมินั้นทั้งคำซุบซิบนินทา ทั้งท่าทางที่แสดงออกต่อเธอราวกับว่าเธอไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น นั่นทำให้อามาเทราสึโกรธมาก ทันทีที่เขากำลังจะพูดโต้ตอบซึคุโยมิก็ได้คว้าแขนของอามาเทราสึไว้ด้วยสีหน้าที่เศร้าสร้อย อามาเทราสึเห็นเช่นนั้นจึงพูดขึ้นมาว่า 

“เจ้ามาห้ามข้าทำไม”

แต่ซึคุโยมิก็ไม่ได้ตอบอามาเทราสึเธอยังคงนั่งก้มหน้าพร้อมกับตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว อามาเทราสึเห็นดังนั้นจึงพูดขึ้นมาว่า 

“ตามใจเจ้าก็แล้วกันถ้าอยากโดนดูถูกแบบนี้ ข้าพยายามจะปกป้องเจ้าแต่เจ้ากลับไม่สนใจความรู้สึกของข้าสักนิด”

ทันทีที่อามาเทราสึพูดจบก็รีบออกไปจากงานด้วยความโกรธทันที เทพทุกตนที่อยู่รอบๆก็เริ่มถอยออกห่างไป หลังจากนั้นซึคุโยมิก็เดินออกไปจากงานพร้อมกับสีหน้าที่เจ็บปวดและใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอหลังจากนั้นเธอก็กลับไปที่ตำหนักคัตสึระและเธอก็ไม่เคยออกมาอีกเลย ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเมื่อครบหนึ่งพันปี…

ซึคุโยมิก็ไม่ได้มางานรวมตัวของเทพแต่ส่งภูตรับใช้ไปรายงานแทนตน อิซานางินั้นรู้สึกเป็นห่วงซึคุโยมิ แต่ด้วยหน้าที่ภาระงานของเทพเจ้าสูงสุดจึงไม่สามารถปรีกตัวออกมาได้ อามาเทราสึที่มางานในวันนั้นก็ได้แต่ตามหาซึคุโยมิแต่ก็ไม่พบเธอเลย ในขณะที่ตามหานั้นเขาก็บังเอิญได้ยินเทพกลุ่มหนึ่งกำลังพูดคุยกันว่า 

“เทพแห่งดวงจันทร์ไม่ได้มางานครั้งนี้สินะ สงสัยจะอายที่ครั้งที่แล้วก่อเรื่องไว้”

 เธอพูดพลางหัวเราะพลาง นั่นทำให้อามาเทราสึรู้ว่าซึคุโยมินั้นหลบหน้าตน และรู้สึกผิดจึงได้กลับไปที่ตำหนักไทโย ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาก็ไม่มีใครได้เห็นหน้าอามาเทราสึกับซึคุโยมิอีกเลยไม่ว่าจะผ่านไปนานแสนนานจึงทำให้ทั้งสองนั้นถูกลืมเลือนไปและไม่มีใครพูดถึงอีก...

            เวลาล่วงเลยมาหมื่นปี… ซึคุโยมิกับอามาเทราสึก็ไม่ได้ออกมานอกตำหนักเลย จนได้รับจดหมายฉบับหนึ่งเป็นจดหมายจากอิซานางิที่เขียนถึงงานฉลองครบหมื่นปีของเหล่าเทพและมีคำสั่งให้ทั้งสองมาเข้าร่วม เนื่องจากเป็นคำสั่งของเทพเจ้าสูงสุดทั้งสองจึงไม่สามารถปฏิเสธได้ เมื่อถึงวันงานเหล่าเทพต่างพากันตกใจกับภาพที่เห็น นั่นคือซึคุโยมิกับอามาเทราสึได้มางานฉลองครั้งนี้ เมื่อทั้งสองเห็นหน้าของอีกฝ่ายก็ต่างพากันหลบหน้าแล้วเข้าไปในงาน แต่ก่อนที่จะได้เข้าไปก็ต้องหยุดเสียก่อน ภูตรับใช้ของอิซานางิได้เดินเข้ามาหาทั้งสอง 

“เทพแห่งดวงจันทร์ ท่านซึคุโยมิ และ เทพแห่งดวงอาทิตย์ ท่านอามาเทราสึ ท่านอิซานางิฝากข้ามาบอกให้ท่านทั้งสองไปพบขอรับ” 

หลังจากที่ได้ยินทั้งสองก็ได้ไปหาท่านอิซานางิทันที 

“ท่านอิซานางิ!!”

อามาเทราสึพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ 

“ท่านทำแบบนี้ทำไม”

หลังจากที่สงบอารมณ์ได้อามาเทราสึจึงเอ่ยปากถาม อิซานางิยิ้มให้ 

“แล้วเจ้าหล่ะซึคุโยมิ เจ้าจะไม่ว่าอะไรข้าหน่อยหรือ”

หลังจากที่ซึคุโยมิได้ยินก็ตกใจเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นว่า 

“ข้า....ไม่มีอะไรจะพูดเจ้าค่ะ”

“ทำไมหล่ะ เจ้าไม่สงสัยที่ข้าเรียกพวกเจ้ามารึไง”

ท่านอิซานางิพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่สงสัย ซึคุโยมิไม่ได้ตอบคำถามของอิซานางิแล้วนิ่งเงียบ อามาเทราสึเห็นจึงทำหน้าไม่พอใจ อิซานงิเห็นปฏิกิริยาของทั้งสองจึงถอนหายใจแล้วพูดขึ้นว่า 

“ที่ข้าเรียกพวกเจ้าทั้งสองมาก็เพราะอยากให้พวกเจ้าพูดคุยและปรับความเข้าใจกัน ข้าไม่อยากเห็นพวกเจ้าทะเลาะกันเลย” 

อิซานางิพูดด้วยสีหน้าที่เจ็บปวดและเศร้าสร้อย ทั้งสองที่เห็นใบหน้านั้นจึงรู้สึกผิดต่ออิซานางิ 

“พวกเจ้าออกไปเถอะ” 

หลังจากที่อิซานางิพูดจบทั้งสองก็เดินออกมาจากห้อง 

“ซึคุโยมิ...เจ้าอยากไปชมดอกไม้ด้วยกันกับข้าไหม” 

อามาเทราสึพูดขึ้นด้วยท่าทางเขิลอายเล็กน้อย ซึคุโยมิเห็นดังนั้นจึงยิ้มออกมา 

“อืม...” 

ทั้งสองได้ไปชมดอกไม้ที่ศาลากลางน้ำเหมือนที่เคยผ่านมา 

“ข้า...ขอโทษ” 

ซึคุโยมิพูดขึ้นมา นั่นทำให้อามาเทราสึตกใจมาก 

“ไม่...ข้าต่างหากที่ต้องขอโทษ” 

อามาเทราสึได้พูดโต้แย้งขึ้นทันที ทั้งสองได้สบตากันในรอบหลายพันปี แล้วจึงหัวเราะออกมา รอยยิ้มของซึคุโยมิที่อามาเทราสึเห็นนั้นงดงามมาก เขาจึงได้รู้ว่าเขาชอบรอยยิ้มของเธอและอยากปกป้องรอยยิ้มนี้ตลอดไป ระหว่างที่คิดในใจใบหน้าของอามาเทราสึก็เป็นสีแดงที่บ่งบอกถึงความเขิลอาย ซึคุโยมิเห็นจึงพูดว่า 

“เจ้าเป็นอะไรไหม ไม่สบายอย่างนั้นหรือ” 

เธอพูดพร้อมกับเอามือมาวางบนหน้าผากของอามาเทราสึ เขาตกใจมากจึงปัดมือของซึคุโยมิ 

“ข้าขอโทษ ข้าแค่อยากตรวจดูว่าเจ้ามีไข้หรือไม่” 

เธอพูดแล้วถอยห่างออกไป อามาเทราสึได้คว้าแขนของซึคุโยมิแล้วนิ่งเงียบ ซึคุโยมิที่ไม่รู้จะพูดอะไรได้เหลือบไปเห็นดวงจันทร์แล้วจึงพูดขึ้นมาว่า 

“อามาเทราสึดูสิ วันนี้ดวงจันทร์สวยมากเลย” 

เธอพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้นแล้วยิ้มมาทางอามาเทราสึ มันเป็นรอยยิ้มที่งดงามมาก กลีบดอกไม้ที่ร่วงหล่นเหมือนสายฝนที่โปรยลงมา น้ำที่ใสสะท้อนให้เห็นทุกสรรพสิ่ง ดวงดาวที่ส่องประกายบนท้องฟ้าในยามค่ำคืน นั้นทำให้เธอนั้นงดงามมาก ราวกับดวงจันทร์ที่ส่องแสงสว่างในยามกลางคืน อามาเทราสึได้ยิ้มออกมา

“เราทั้งสองเกิดมาพร้อมกัน แต่กลับถูกแยกจากกันด้วยช่วงเวลา…” 

สายตาของเขาแสดงออกถึงความเศร้า 

“ข้าขอสัญญาในนามของเทพแห่งดวงจันทร์ ข้าจะมาพบเจ้าที่นี่ ทุกๆหนี่งพันปีเราจะมาพบกันในงานรวมตัวเทพ” 

เธอพูดพร้อมกับยิ้มให้ 

“ทีนี้เราก็จะได้พบกันโดยที่ช่วงเวลาก็ไม่อาจแยกเราออกจากกันได้” 

อามาเทราสึก็หัวเราะขึ้นมา

“งั้นข้าข้อสัญญาในนามของเทพดวงอาทิตย์ ข้าจะมาพบเจ้าที่นี่ทุกๆพันปี แล้วเรามาชมดอกไม้ด้วยกันอีกนะ” 

“อื้ม!!”

 เธอยิ้มออกมาด้วยความดีใจหลังจากนั้นทุกๆหนึ่งพันปีทั้งสองก็ได้มาชมดอกไม้ด้วยกันตามที่สัญญาไว้ แม้จะถูกแยกด้วยช่วงเวลา แต่ก็กลับมาพบกัน เป็นเช่นนี้เรื่อยมา และตลอดไป....