คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ไม่เคยเกิดขึ้น
ายหนุ่มันร่าบาไปิผนัแล้วรวบ้อมือเล็ึ้นเหนือศีรษะพลาบูบอย่าเร่าร้อน นเธออ่อนระทวยแทบลไปอับพื้นอยู่รอมร่อ
นเมาไม่แม้แ่ะหยุยั้ารระทำอัวเอ ลับ่อยๆ แปรเปลี่ยนสัมผัสเหล่านั้นเป็นอ่อนโยนส่ผลให้หัวใอเธอเ้นแรแทบระเ็นระอนออาอ ปราแ้มนวลึ้นสีระเรื่อ ลมหายใสอประสานเป็นหนึ่เียวัน
“อื้ม~”
เาบเม้มริมฝีปานุ่มส่วนบนสลับล่า่อนะละออมาอย่าอ้อยอิ่ แววาหยาเยิ้มาฤทธิ์แอลอฮอล์้อมอเธอ้วยวามเลิบเลิ้ม
ายหนุ่มรหน้าหารู้ไม่ว่า ารระทำเหล่านั้นทำเอาโลทั้ใบอเธอหยุหมุนไปั่วะ ในราแรลลิลิว่าวามรู้สึเมื่อรั้อีอาาหายไปามาลเวลา แู่เหมือนว่ามันไม่เยหายไปอย่าแท้ริ ้วยเหุนี้หิสาวึถูล่อลวหลุลอยเ้าไปในห้วสวาทอันร้อน่าอย่า่ายาย
“อื้อ”
รอยูบเมื่อรู่ยัไม่ทันาหาย ทว่าธีระลับประบริมฝีปาลมาอีรา มิหนำ้ำยัะละะลามว่าเิมหลายเท่าราวับว่าวามอทนอเาไ้สิ้นสุลแล้ว
ปลายมูุไ้ลมายัออหอมรุ่นแล้วใ้ฟันบเม้มไปามผิวเนื้อ ฝาฝัร่อรอยสีุหลาบไว้อีหลายุ
"อ้ะ!" ลมหายใอเธอสะุ อุหภูมิในร่าายร้อนรุ่มุเปลวเพลิ เมื่อมือให่สอเ้าไปยัุนอนผ้าาินสีาวแล้วลูบไล้ไปามส่วน่าๆ อร่าายอย่าเอาแ่ใ
ะเียวันนัวสูว่าเริ่มไล่้อนเธอไปยัเียนอนนาให่นแผ่นหลัสัมผัสับเบาะนุ่ม่อนะามึ้นร่อมอย่ารวเร็วราวับราสีห์ที่ลอลิ้มิมรสาิเหยื่อ รั้นถูใ็รีบะรุบับินเป็นอาหาร
แว่!
ุนอนัวสั้นถูระาออนระุมระเ็นไม่รู้ทิศทา ไม่ี่วินาที่อมาเรือนร่าอทั้สอเปลือยเปล่าปล่อยให้สัาานำทา
นิ้วเรียวเริ่มรีราย่อทารั่อนะสอเ้าไปสำรวภายในนร่าบาสะุ้สุัว ร่าายถูเล่นาน้วยรสสัมผัสอันน่าพิศวน้อิเล็บลบนแผ่นหลัำยำเพื่อระบายวามปั่นป่วน
"อ้ะส์"
วามับแน่นภายในที่บีบรันิ้วทำเอาายหนุ่มถึับอรนทนไม่ไหว บเบียริมฝีปาแล้วส่ลิ้นร้อนเ้าไปวานหาวามหอมหวานในโพรปาเธออีรั้อย่าไม่รู้ัเบื่อ ะเียวันนิ้วเรียวยัทำหน้าที่ัเ้าัออส่ผลให้ายสาวบิเร่า้วยวามรัวนใ
"อ้ะ อ้า"
เสียราหวานพานให้ร่าายนเมาื่นัวนทรมาน เาเลื่อนใบหน้าหล่อเหลาลมายัสอเ้าอวบอันาเินัวแล้วรอบริมฝีปาหยัลึลูึสลับโลมเลียยอถันสีระเรื่อ
นใ้ร่าเิใบหน้าสูปา วามรู้สึวาบหวามที่เิึ้นในส่วนลึอร่าายทำให้เธอหลลืมวามหวาหวั่น่อนหน้านี้ไปโยปริยาย และเพราะวามะล่าใทำให้เธอไม่รู้ว่า เาำลัุนันวามแ็ืนเ้ามาเ็มแร
“โอ๊ย!”
เยื่อแห่วามสาวาสะบั้นพร้อมับเสียรีร้อ้วยวามเ็บปว ลลิลรู้สึเหมือนร่าายไ้แออเป็นเสี่ยๆ เป็นวามทรมานที่ยาะอธิบายนึอยาให้เาหยุารระทำทุอย่าล ถึแม้ว่ามันะไม่ทันาลแล้ว็าม
ธีระเหมือนะะัไปเล็น้อย แ่เพราะวาม้อารที่มาล้นทำให้เาไม่สามารถหยุยั้ารระทำ รามบริบบเ้าหาันแน่นไ้แ่พยายาม่มอารม์ิบไม่ให้พุ่พล่านใส่เธอนเินไป
เมื่อ่อทารัับแน่นเริ่มปรับสภาพ หลอมละลายเป็นหนึ่เียวัน เอวอเาเริ่มเลื่อนไหวอย่าเื่อ้าแล้ว่อยๆ เร่ัหวะเป็นรุนแร
"ปึ ปึ ปึ"
แรระแทระทั้นทำเอามือเล็ปัป่ายสะเปะสะปะ ิทึ้ผ้าปูที่นอนนยับยู่ยี่เป็นารระบาย วามเ็บปวเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นวามสุสมอันท่วมท้นที่ไม่ใ่แ่ร่าายแ่ลึลไปถึหัวใ
มือให่เล้นลึเ้าทั้สอ้าอย่าเมามันพร้อมราระหึ่มในลำอ ่อนะโน้มัวลไปใ้ฟันาวัยอถันสีหวานเิหยอล้อนนใ้ร่าิ้นพล่าน เส้นผมสยายบนที่นอนระุ้นอารม์เาไ้เป็นอย่าี
"ไม่ ไม่ไหวแล้ว"
หิสาวละล่ำละลับอ ัริมฝีปานห้อเลือ เหื่อผุามรอบหน้านุ่ม่ำ ส่วนที่เื่อมโยันเริ่มบีบรัถี่ึ้นทำให้ายหนุ่มโน้มัวลมาเ้าประิแนบแน่นบนเรือนร่าเธอพร้อมเร่ัหวะเร็วึ้น เสียราอทั้สอผสานลมหายใหอบระเส่า
"อ้ะ อ้ะ อ้าส์"
ร่าบาเร็ระุ รู้สึเหมือนัวเอล่อลอยึ้นสู่สรวสวรร์แล้วปลปล่อยหยาน้ำหวานออมา้วยวามหฤหรรย์ ไม่นานนบนร่า็ปลปล่อยหยาน้ำร้อนเ้าไปยัส่วนลึอร่าายเธอามๆ ัน้วยวามสุอันเปี่ยมล้น
สอเรือนร่าที่ภายในัวเหลือเพียไอร้อนที่ยัรุ่น้านอนหอบหายใเีย้าัน หน้าอแร่ระเพื่อมเป็นัหวะพร้อมับลมหายใที่่อยๆ ผ่อนลมาเป็นปิ เปลือาหนัอึ้ปิล้าๆ ้วยวามเหนื่อยล้า ่อนะพึมพำ้วยน้ำเสียแหบพร่า
"พี่ิถึเรานะ"
ประโยนั้นทำเอานฟัที่เพิ่มอบูบแรและวามบริสุทธิ์ให้ถึับหัวใพอโ ิว่าเพื่อนสนิทอพี่ายมีวามรู้สึีๆ ให้เธอบ้าเหมือนัน
"ลิล็ิถึพี่ธีร์"
ลลิลับ้อใบหน้าหล่อเหลาที่หลับาพริ้มพร้อมระบายรอยยิ้มแห่วามสุ
“พี่รัเรานะ…”
นที่หลับใหลเ้าสู่ห้วนิทราละเมอออมาอย่าไม่รู้ัว ทว่าประโยนั้นลับทำให้ใบหน้าหวานละมุนเื่อนล รอยยิ้ม่อนหน้าาหายไปแทบะทันที
หิสาวพยุัวลุาเียนอนแล้วเินไปหยิบอาภร์ที่ระัระายามพื้นึ้นมาสวมใส่แบบลวๆ สายายัับ้ออยู่ที่ายหนุ่มลอเวลา้วยแววาเ็บปว ่อนะหมุนัวหันหลัเินออไปาห้อ
เพียเพราะวามโ่เ่าอเธอที่หลิเ้า้าัวเอึ่มันไม่ใ่วามผิอเาแม้แ่น้อย หิสาวึิว่าะเ็บเรื่อนี้ไว้เป็นวามลับและทำเหมือนับว่ามันไม่เยเิึ้น
ในเมื่อเาิว่าเธอือผู้หิอีนที่ำลับอรั...
ความคิดเห็น