คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ~ 10 ~
รอสัพัอาหาร็ถูนำมาเสิร์ฟ ผมไม่ลืมที่ะบอพนัานว่าอย่ามารบวน ผมาว่าเ็ุนอย่าเธอน่าะวาแผนอะไรสัอย่า และผมาไม่ผิแม้แ่น้อย เธอหั่นสเ๊เป็นิ้นเล็ ๆ ใ้ส้อมิ้มเ้าปา ห่อปารอบ ๆ แล้ว่อย ๆ ึออมา ใ้ลิ้นเลียนถึปลายส้อม
ผม่มลั้นัวเอสุฤทธิ์ ำลัำภาพที่เธอำลัทำับไอ้ส้อมบ้านั่น แน่นอน ผม้อให้เธอทำมันับน้อายผม
“ิเิน!” ผมโบมือเรียพนัานโยไม่รอถามวามเห็น
“ุหนึ่” วีนร้อเรีย วยมือผมไปับ “ุยัไม่ไ้เริ่มินอะไรเลยนะะ”
“เธอะให้ันทนนั่เย ๆ มอเธอทำแบบนั้นับไอ้ส้อมบ้านั่นไ้ไ”
วีนยมือปิปาหัวเราะเมื่อยั่วผมไ้สำเร็
“ทำัวี ๆ หน่อยวีน” ผมเือน
“่ะนายท่าน”
เธอทำท่ารับปาหนัแน่น แ่ัวสั่นเพราะำลัลั้นหัวเราะ เธอยัไม่ปล่อยมือาผม ผมึสอนิ้วับนิ้วอเธอ มือเธออี้ายึ้นับที่สร้อยเพร
“สร้อยนี้สวยมาเลย่ะ”
“เธอเหมาะับเพร”
วีน้อที่มืออเราที่ับันอยู่ แล้วเยหน้าึ้นมอหน้าผม สายาเธอเหมือนำลัมีเวทย์มนร์สะไม่อาให้ผมถอนสายาหรือเบือนหน้าหนีไปทาอื่นไ้
“หนึ่ แม่ิแล้วว่า้อเป็นลู แ่พ่อบอว่าไม่ใ่ แ่แม่มั่นใ” เสียุ้นเยัึ้น ผมน่าะรู้ว่าสิ่ที่ผมหวัไม่น่าะเป็นไปไ้
สีหน้าวีนูใไม่น้อย แ่เธอ็ยิ้มให้พวเาแล้วมอหน้าผม ผมลัเลที่ะแนะนำเพราะไม่รู้ว่าะแนะนำวีนในานะอะไร
“เอาละ แม่ไม่อยาวนลูาารุยธุริันอยู่”
แม่็ยัเป็นแม่ พูัทาไม่ยอมปล่อยผ่านเรื่อที่ผมไม่แนะนำวีน สายาแม่เหมือนเหยี่ยวที่ำลั้อะรุบเหยื่อ แม่ภูมิใทัษะในารูนอัวเอมา และสายาอบอุ่นที่แม่มอวีนบอให้รู้ว่าแม่อบวีน ผมรู้สึีใแม้ว่าไม่รู้ว่าทำไมะ้อใส่ใเรื่อนี้
“เราไม่ไ้มาุยธุริันรับแม่” ผมแล้บอให้แม่อยารู้มาึ้นแล้ว่อยแนะนำให้รู้ั “วีนนี่พ่อับแม่ัน นี่เพื่อนผมรับื่อวีน”
“ยัเรียนอยู่เหรอ๊ะ” แม่ถามหลัาที่พิาราวีน
“รับ” ผมอบแทน
“อ้อ แล้วพวลูะอยู่ที่นี่ันี่วันล่ะ”
“เอ่อ…ืนนี้วีน็ะลับแล้ว่ะ” วีนอบ
“โอ้ น่าเสียายัเลย แม่ว่า…”
“ไปันเถอะที่รั ผมว่าพวเาไม่อยาเสียเวลาุยับเราหรอ ยินีที่ไ้รู้ั้ะวีน” พ่อส่ายหัวแล้วโอบเอวแม่ลับไป
“ไม่ิเลยว่าพวท่านะเป็นแบบนี้” ผมมอามหลัพวท่าน ระอานิ ๆ
“ทำไมะ วีนว่าพวท่านน่าะินแล้วะอีที่เห็นุอยู่ับบรราผู้หิที่สวยว่าวีน”
ผมเลิิ้วมอ เธอพูเสียเรียบปิไม่ไ้แสอารม์ใ ๆ
“นี่วีน ันะบออะไรให้นะ ้อแร ไม่มีใรที่สวยไปว่าเธอ และ้อสอ พวท่านไม่เยเอผมับผู้หินอื่น”
“ุไม่เยพานอื่นมา้านอเหรอะ”
“พาสิ” ผมบอพร้อมับเรียพนัานมาิเิน แล้ว่อย่อประโยให้บ “เพื่อที่ทำเรื่ออย่าว่าไ”
ับผู้หินอื่นน่ะเหรอ รเ้าโรแรมอย่าเียว ผมไม่เยพาใรออมาทาน้าวหรืออะไรที่ล้ายารเทลาย ๆ แบบนี้
“ะรับอหวานมั้ยรับ” พนัานถาม ผมึมอหน้าวีน เพราะรู้ว่าเธออบินอหวานมา
“อะไร็ไ้ะที่มีไวท์็อโแล” เธอบอนิ่ แ่ผมยิบาให้
“ไ้ยินทีุ่ผู้หิบอแล้วนะ ั้น็ัมา” ผมสั่พนัาน
วีน้อมหัวให้พ่อับแม่อนเราเินผ่านโ๊ะอท่าน ผมพาเธอเินไปที่ประูที่บัรเริผมับอหวานเธอที่ถูแพ็เรียบร้อยแล้ว
ผมเหยียบันเร่ับรถรลับบ้านโยไม่สนใอะไรอี เมื่อมาถึบ้านผม็ับเธอลอราบทันทีที่้าวเท้าลารถ แ่เ้ามาถึที่ห้อนั่เล่นผม็ทนไม่ไหว ับเธอและทำรัับเธอบนพื้นพรมลาห้อ
“พร้อมะไป่อบนเียรึยัวีน” ผมถาม ลูบผมเธอที่ำลับอผมเล่น
เราสอนเสร็ิันนานแล้วแ่ยัไม่อยาลุไปไหน ผมิว่ามันเป็น่วเวลาที่สบสุและราบเรียบ
“เรานอนรนี้ไ้มั้ยะ” เธอถาม น้ำเสียเียร้านนิ ๆ
ผมะปิเสธเธอลไ้อย่าไร ึลุึ้นไปหยิบผ้าห่มและที่นอนปินิมาปูสำหรับเราสอน วีนหายเ้าไปในรัวแล้วออมาพร้อมับล่อสีาวในมือ
“อะไรเหรอวีน”
“นมไะ”
เธอเปิฝาล่อ หยิบเอร์รี่ไส้ไวท์็อโแลมาป้อนใส่ปาผม
“อืม อร่อย” ผมบอแล้วหยิบมาป้อนเธอบ้า
“อร่อยริ ๆ ้วย่ะ”
เราผลัันป้อนนมให้ันนหมล่อ อนนี้ล่อนมว่าเปล่าถูวาทิ้ไว้บนโ๊ะาแฟ ส่วนริมฝีปาอวบอิ่มำลัูึลิ้นผมเหมือนที่เธอทำับส้อมอนินอาหาร
นิ้วมืออเราประสานันนระทั่ผมับมือเธอมาล้ออ ยัวเธอึ้นให้สามารถพาัวเอบุเ้าไปในโพรสวาทร้อนไ้่อนที่ะนอนราบลให้เธออยู่้านบน ผมวามือที่แผ่นหลับอบบาประอให้เธอทรัวไ้ถนั ยออเธอแ็ูันเสียสีอผม ผมเลื่อนมือมาวาที่บั้นท้ายอน อีมือเลื่อนึ้นไปยุ้มผมเธอไว้ ผมพรมูบไล่ลมาามลำอระห เราสอนเลื่อนไหวอย่าเื่อ้าให้วามรู้สึหวานล้ำล้ายับารร่วมรัันริ ๆ ไม่ใ่แ่เ็์
“วีน” ผมราื่อเธอ้วยวามเสน่หา เสียหวานราผะแผ่ว้าับลมหายใอุ่น ๆ ทำให้ผมลั่แทบทนไม่ไหว
“ุหนึ่ อ๊า…”
เธอปลปล่อยน้ำหวานอาบรวามเป็นายอผมเมื่อไปถึฝั่ฝัน แล้วผม็ามเธอไปิ ๆ ปลปล่อยทุหยาหยในัวเธอ และระแทสะโพส่วนึ้นให้สายธารรัอเราผสมัน
ารทำรัอันเื่อ้าแ่สูบพลัานไปมา วีนเพลียหลับบอผม ผมึลูบแผ่นหลัเธอแล้วหลับานอนทั้ที่ยัไม่ถอถอนัวนออ
สอสามั่วโมถัมา ผมรู้สึว่าเธอำลัเลื่อนไหวอยู่บนัว นั่นระุ้นให้ผมเิอารม์อีรอบ แ่ผมหลับลึเินว่าะลุึ้นมาทำอะไร เธอยับัวลมานอน้าผม หันหลัให้แ่ยับศีรษะมาหนุนแนผม่าหมอน ผมึระับเธอเ้ามาอแล้วหลับ่ออย่ามีวามสุ
ความคิดเห็น