[KnB] Kiss {Muramido}

ข้อมูลเบื้องต้น

คนหนึ่งเรียบร้อย

 คนหนึ่งเรียบง่าย

ทะเลาะกันบ้านแตกชัวร์..!!

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-***-*-*-*--*-*-*-

สวัดดีครับผม รีเฟรชครับ

                                        มาพบกับฟิคสั้นเรื่องแรกของพวกผม (เหล่อแก๊งRestartทั้งหลาย)แก๊งของคนที่คนคนหนึ่งหล่อมากชื่อ เฟรช- (ผิด) ผมมีบัดดี้ประจำแก๊งของผมที่มีชื่อว่า รีเฟคครับ นางค่อนข้างจะเพี้ยนเนื่องจากลากผมมาแต่งฟิคสั้นชายชาย โดยผมแต่งไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่นะ (ต้องขออภัยเป็นอย่างสูงถ้าไม่รู้ อะไรมาก)

สวัสดีค่า รีเฟคเองค่า 

บัดดี้ของเฟรชค่า (ไม่ใช่แฟนนะคะ) แฟนฟิคคู่ชิปเรื่องแรกเองค่ะ มีนามแฝงว่า #ผู้สาวขี้ชิป หากผิดพราดอะไรก็ขออภัยนะคะถ้าเมาน้ำเปล่าแล้วเขียน--- 

คลังเก็บฟิคยาวนะจ๊ะ

จิ้ม 

S
N
A
P

เนื้อเรื่อง

  

[KNB]  Kiss  {Muramido}

Pairing :: Murasakibara x midorima

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-**-*-*-*-*-*--*-*-*-*-*-

 @ refreh

     เฮ..!! เฮ..!!

     เสียงเชียร์ดังกระฉ่อนไปทั่วโรงยิมใหญ่ตั้งอยู่ในโรงเรียนเทย์โคว โรงเรียนที่ขึ้นชื่อว่าเก่งกาจ

โดยวันนี้เป็นกีฬาประเภทบาสเก็ตบอลการแข่งขันฝึกซ้อม

"เคารพ...!!"

"โอ้ส..!!"

        ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งมิโดริมะ ชินทาโร่ หนุ่มแว่นนักชู๊ตมือดีกระโดดชู๊ดอย่างแม่นยำ โดยมีทุกคนในทีมคอยช่วยเหลืออยู่ไม่ขาดห่าง  การแข่งขันดำเนินเกมไปอย่างช้าๆแต่ทีมฝั่งตรงข้ามกลับรู้สึกว่ามันเร็วเหลือเกิน ต่างฝ่ายต่างเล่นอย่างเอาจริงเอาจัง ไม่มีใครยอมแพ้เลยแม้แต่คนเดียว 

         นี่แหละคือเกมที่น่าสนุก..!! แต่ มันน่าเบื่อสำหรับมุราซากิบาระ อัตสึชิ

 "น่าเบื่อ...."

 "ทนแปปเดียวก็จบแล้วน่า... มุราซากิบาระ"

          อาคาชิ เซย์จูโร่กล่าวปลอบคนร่างยักษ์ที่ทำตัวเหมือนเด็กอนุบาลไม่ปาน ผมสีม่วงปลิบเบาๆเนื่องจากการถอนหายใจของอัตสึชิ ชายหนุ่มผู้เป็นเซนเตอร์ของทีม 

           อยากทำแต้มบ้างอะ...

           เขาคิดแต่คงจะไม่มีโอกาสนั้นเนื่องจากทุกคนคงหวังให้ชายหนุ่มผมสีเขียวนั่นทำแต้มเสียมากกว่า นั่นแหละนะ ลูกชู๊ตของเขาทำคะแนนได้ดีกว่านินา "อ๊ะ...." 

             .

             .

             .

           "มุราซากิบาระ..! ทำไมไม่ส่งลูกให้ผม..!!"

             ร่างคนตัวเล็กกว่าตวาดใส่ร่างยักษ์นิสัยเด็กๆ มิโดริมะจิ๊ปากแรงเนื่องจากชายร่างสูงไม่ยอมส่งลูกมาให้ทั้งที่เขาเป็นคนที่ต้องชู๊ตเสมอ 

             "น่าๆ แบ่งให้คนอื่นทำแต้มบ้างสิ ชินทาโร่"

               อาคาชิเข้ามาห้ามปรามศึกคู่กัดกรุ๊ป B กับ O  เขารู้อยู่แล้วว่ามิโดริมะคงไม่ยอมให้คนอื่นแย่งซีนทำแต้มเด็ดๆไปเป็นแน่แท้เลยปล่อยให้เขาทำแต้มไป ไม่นึกเลยว่าจะมีคนแย่งด้วย... อาคาชิคิดก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นมิโดริมะกระชากคอเสื้อของมุราซากิบาระเข้ามาประชิดตัว แย่ละสิ..ไม่ฟังตูเลยนิหว่า..

"เฮ้..!! อย่าพึ่งทะเลาะกันสิฟะะ..!"

               เพื่อนร่วมชมรมต่างเข้ามาห้ามปรามความโมโหของชายผมสีเขียว เมื่อชายหนุ่มผมม่วงเห็นก็ยิ้มมุมปากขึ้นมาน้อยๆเมื่อเหห็นคนตรงหน้าโกรธจัด ความเอาแต่ใจของมิโดจินนี่มันน่ารักจริงๆ  จิตใต้สำนึกเขาคิดก่อนที่นัยย์ตาสีม่วงสีเดียวกับผมจะสังเกตเห็นริมฝีปากสีธรรมชาติที่กำลังด่าทอว่ากล่าวเขาสารพัดด้วยความโมโห ดวงตาสีเขียวที่ฉายแววไม่พอใจที่เห็นคนอย่างเขาไม่ฟังเสียงของมิโดจิน  "นี่ฟังกันรึเปล่า..!!"

                "อืม...." เมื่อมุราซากิบาระเห็นพวงแก้มสีขาวที่ขาวกว่าเขาที่เขาอยากจะสำผัสมันดูบ้าง แถมยังเอาใบหน้าเข้ามาใกล้อีกต่างหาก เลยก้มลงไปหามันอย่างไม่ทันตั้งตัวแต่ทว่าแรงมันดลใจอะไรที่ทำให้ริมฝีปากของเขาก้มลงประทับกับปากของมิโดริมะทันทีโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันรู้ตัว รู้อีกทีก็ถูกจูจุ๊บซะแล้วท่ามกลางความตกใจของเพื่อนร่วมทีมและเพื่อนร่วมชมรม รวมถึงโค้ชครูฝึกของพวกเขา

                 ชิบผายล่ะ..โมโมอิก็อยู่ด้วยนิหว่า..

                  อาโอมิเนะ ไดกิเสียวสันหลังวาบเมื่อสายตาดันไปเห็นเพื่อนสมัยเด็กหัวชมพูกำลังกุมจมูกและปากของเธอด้วยความตื้นตัน(?)ที่เห็นฉากเด็ดๆของมิโดริมะกับมุคคุง โมโมอิ ซัทสึกิหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายฉากเด็ดก่อนที่มันจะถูกหยุดลงไปได้ คิเสะ เรียวตะ ไอดอลหนุ่มอ้าปากค้างกับเรื่องที่เห็น 

                  โอ้..!! จอร์จ นี่มันอะไรกันเนี่ย..!! 

                  ผลั่ก..!! เมื่อได้สติชายหนุ่มผมเขียวผลักร่างยักษ์ออก ทุกคนเห็นได้ถึงรังสีความบริสุทธ์ที่พึ่งได้โดนจูจุ๊บ(?)ของมิโดริมะและใบหน้าแดงซ่านที่ตกใจ โมโห ช๊อค และเขินอายในเวลาเดียวกัน ก่อนที่ร่างสูงโปร่งของมิโดริมะจะวิ่งออกไป

"......."

                 ความเงียบเข้าปกคลุมสถานการณ์ปัจจุบันจนรู้สึกขนลุกถึงความสงบสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ขนาดเด็กในชมรมยังเงียบเชียบแล้วโค้ชจะเหลืออะไร โมโมอิซึ่งเป็นสาววายนิ่งเงียบและใช้มโนธรรมเข้าสู้ มิโดริมะกำลังงอนมุคคุงอยู่แน่เลยที่ไปทำแบบนั้นกับเขาแน่เลย..!

                  แปะๆ เสียงตบไหล่เสียงดังข้างจนมุราซากิบาระต้องหันไปมอง พบหญิงสาวร่างเล็กที่นั่งเป็นผู้จัดการทีมส่งยิ้มมาให้เขาอย่างอ่อนโยน "มุคคุง... ไปง้อเลยสิ.." โมโมอิผลักเขาเบาๆราวกับจะให้ทำตามเหมือนเขาจะเห็นอะไรๆสีม่วงแผ่ออกมาจากตัวของเธอ มันคงไม่ใช่โซนของเขาแน่นอน "ต้องไปจริงๆสินะ..."

     @ reflec

         มิโดริมะกำลังไม่สบอารมณ์อย่างรุนแรงเนื่องมาจากชายร่างสูงใหญ่ที่นั่งข้างเขา ณ ทีปัจจุบันนี้  มุราซากิบาระ อัตสึชิชายผมม่วงที่นั่งชะม้อยชอยตากินขนมหวานแบบเอื่อยเฉื่อยสวมชุดยูนิฟอร์มเครื่องแบบของ'โรงเรียนเทย์โคว' อย่างไม่หยุดพักจนเขาคิดว่าทำไมไม่เป็นเบาหวานกันซักทีนะ มิโดริมะคิด

          "เน่...มิโดจิน..."

          เสียงยานคางปรากฏด้านหลังแผ่นหลังบางที่กำลังจะเดินออกไปจากยิม ดวงตาสีเขียวหันมาสบตาดวงตาสีอเมทิสต์ "อ..อะไร"ใบหน้านั้นเริ่มแดงซ่านเมื่อเห็นใบหน้าของต้นเหตุ "ขอโทษ.. ฉันเผลอไปน่ะ"

          ร่างสูงขยับเข้ามาใกล้มิโดริมะ ชินทาโร่หัวใจเต้นระรัวเมื่อคนตรงหน้าเข้ามาใกล้และวางคางไว้บนผมสีเขียวของเขา ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดเรือนผมถึงต้นคอของเขา "ขอโทษที่แย่งซีนนายนะ.. จะยกโทษให้รึเปล่า"

        "อะ...อะ.."

        "มิโดจิน..."

 "เน่ มิโดจินน่ะ ยังไม่หายโกรธฉันอีกหรอ"

           เสียงยานคางดูกวนประสาทของร่างสูงกระซิบลงข้างใบหูขาวของชายผมเขียว ขนมถูกขว้างลงขยะอย่างแม่นยำ ดวงตาสีเดียวกับเส้นผมมิโดริมะนั้นฉายแววไม่พอใจใส่ "หยุดทำกิริยาแบบนั้นกับผม นาโนดาโยะ" ร่างบางสูงโปร่งไล่เลี่ยกันเชิดหน้าใส่ทำให้คนผมสีม่วงหัวเราะเบาๆ มิโดจินยังปากไม่ตรงกับใจเหมือนเดิมสิท่า "ก็มิโดจินเอาหน้าเข้ามาใกล้ฉันเองนิ อย่าคิดมากเลยน่า"

"ไม่เกี่ยวเลยนะ มุราซากิบาระ..!!!"

             มิโดริมะตวาดแล้วหันหน้าหนี "ผมอายคนเป็นนะ นาโนดาโยะ..! ยิ่งตรงที่คนมันอยู่เยอะละก็..!"

             จุ๊บ!!...  ริมฝีปากสีธรรมชาติถูกช่วงชิงไปโดยชายใหญ่อย่างที่คนผมเขียวไม่ทันตั้งตัวอีกครั้ง นัยย์ตาสีเขียวเบิกโพรงขึ้นด้วยความตกใจขีดสุด  เส้นผมสีลาเวนเดอร์แตะที่ใบหน้าขาวนาลขึ้นสีแดงระเรื่อไปทั่ว ลำตัวเกร็งให้กับสำผัสที่ประหลาดแต่นุ่มนวลราวกับขนมหวาน แต่โชคดีที่มิโดริมะยังมีสติหลงเหลือจึงผลักใบหน้าหล่อออกไป

"มุราซากิบาระ..!!!"

             เพี๊ยะ..!!.. เสียงฝ่ามือกระทบกับแขนแกร่งของชายผมสีม่วง แต่ทว่ามือนั้นมันค่อนข้างเบาเนื่องจากมิโดริมะชอบโยนลูกอย่างแผ่วเบาจนมันเข้าอย่างเฉียดฉิว ต่างจากมุราซากิบาระที่มือต้องหนักเนื่องจากต้องปัดลูกไม่ให้เข้าห่วง "ก็มันไม่มีคนผ่านมานิ มิโดจิน"

"ไอ้ไททันสิบสี่ขวบเอ๊ย รู้มั้ยว่าทำอย่างงี้มัน-"

"พี่มิโดริมะ ว่าแล้วต้องอยู่ที่นี่..."

               ชินทาโร่ คายะหญิงสาวผมเขียวราวกอหญ้า ดวงตาสีดำสนิทแต่สดใสมองไปยังร่างที่ถูกชายร่างใหญ่เอาใบหน้าเข้ามาใกล้ คายะเลิกคิ้วขึ้้นอย่างระแวง "พี่-" "คายะ...!!!! กลับบ้านกัน..!!" เขาพูดก่อนจะลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินมาหาน้องสาวตนเองโดยไม่ลืมจะหยิบกระเป๋าหิ้ว 

               "หึ..  มิโดจินนะ"

                ซึนเดริมะเอ๊ย..

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-**-*-*-*-*-*--*-*-*-*-*-

พรุ่งนี้ไปงานหนังสือ ขอทราบหน่อยว่ามีฟิกเกอร์ knb ขายไหม จะเปย์---