Star Light ควงแขนพี่ไม่ต้องอาย #สตลจ #Jark

''อาตี๋ๆ"

เสียงใสร้องดัง เรียกลูกชายคนเล็กของตัวเอง

"คร้าบ ม๊า"

แจ็คสัน หวัง

ลูกชายคนเล็กของตระกูล "หวัง" ผู้มีหน้าตาที่ค่อนข้างดี มีพี่ชายแท้ๆ 1 คน คือ 

แจบอม

"มาช่วยม๊าทำอาหารหน่อยเร็ว"

ผู้เป็นแม่พูดพลางหยิบเครื่องครัวเตรียมตัวทำอาหารเพื่องานเลี้ยงวันเกิดของ พี่ใหญ่แจบอม

"คร้าบผม"

แจ็คสันยิ้มแป้น แล้วย่างวิ่งมาหาม๊าอย่างรวดเร็ว

"โอ้ย อย่าทำแบบนี้สิอาตี๋"

ชายร่างหนากอดหม่าม๊าจากข้างหลัง ทำให้คุณแม่อดเขินไม่ได้

"มาครับ เดี๋ยวผมช่วย"

.

.

.

เมื่อยามงานเลี้ยงใกล้เริ่มขึ้น ณ ห้องรับรองแบบพิเศษ เป็นห้องสำหรับ คุณชายคนโต กับ คุณชายคนเล็กโดยเฉพาะ ที่ถูกออกแบบมาเพื่องานนี้

ตัวห้องจะสามารถเห็นวิวได้ทั้งเมือง..

"เฮ้ยไอ้เเจ็ค"

"มีไร"

แจบอมในชุดสูทสีดำสลับแดง กำลังทำหน้ามุ่ย

"คิดว่าน่ารักเหรอ?"

คนน้องพูดพร้อมมองบน

ฉับ!--

มือหนาจับไปที่ไหล่ทั้งสองของแจ็คสัน และดูท่าทางว่ามือหนาจะไม่มีท่าทางที่จะปล่อย หนำซ้ำยังจับแน่นกว่าเดิมอีก

"ม..มีอะไร"

"คือ.."

แจบอมกำลังจะเอื้อนเอ่ยถ้อยคำบางอย่าง

ปัง ปัง ปัง

พลุหลากสีได้ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ห้องกระจกใสจากชั้น 12 ที่ทั้งสองอยู่สามารถมองเห็นพลุได้อย่างชัดเจน

'ผมเห็นแต่ปากของเเจบอม ที่กำลังพูดอะไรบางอย่างอย่างต่อเนื่อง แต่..บ้าจริง! ผม...ผมไม่เข้าใจมันเลยแม้แต่นิดเดียว'

"แฮปปี้เบิร์ธเดย์น้าาา หมูน้อยของม๊าาาา"

หม่าม๊าคนเดิม เพิ่มเติมคือถือเค้ก 24 ชั้นมาหาลูกชายคนโต ที่กำลังค่อยๆปล่อยมือหนาจากไหล่ของแจ็คสัน

"ขอบคุณครับม๊า"

"ขอบคุณครับป๊า"

ผมยิ้มแสดงความยินดี ให้กับพี่ชายของผมที่กำลังเดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่ ที่ถูกประดับไปด้วย ภาพวาดน้องแมว สัตว์ที่พี่ชายของผมชอบมากที่สุด..

ผมยืนอยู่ในมุมเล็กๆของห้องโถง มองพี่ของผมกล่าวคำขอบคุณต่างๆ กับแขกที่มาในงานวันนี้

หึ

.

.

ผมยิ้มแห้งๆ ให้กับภาพที่แสนจะหลอกลวงพวกนั้น..

พี่ของผมมันก็แค่ 'สวะ'