คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทนำ [3/3]
บทนำ
[3/3]
“เินระวัหน่อยสิวะ!”
พิมพ์มาาใหายวาบ้วยวามลัว ผู้ายนนี้น่าลัวมา สัาาอเธอบอให้เธอรีบผละาสถานาร์รหน้า เธอเอ่ยอโทษเาอีรั้่อนะรีบเินหนีเาแล้ว้าวาึ้นไปยัรถส่วนัวอัวเอ
โีที่ผู้ายนนั้นไม่ไ้เินามมา เาไม่เหมือนลู้าที่มารับประทานอาหารในร้านนี้ เพราะหลัาเธอเินเ้ามาในรถ ายนนั้น็ยัยืนเฝ้าอยู่บริเวหน้าลานอรถไม่ยับเยื้อนไปไหนพร้อมแสท่าทาหัวรัฟัเหวี่ยนผิปิ แ่เพราะวามเศร้าโศทำให้เธอละวามสนใาายแปลหน้า เธอมอ้ามไปยัรถยน์ันหรูอฤออยู่ห่าออไปไม่ไลนั วามเสียใท่วมท้นึ้นมาุอยู่ลาอ พิมพ์มาาเริ่ม้มหน้าร้อไห้สะอึสะอื้นอยู่หลัพวมาลัยรถยน์นัวโยนอีรั้
หิสาวร้อไห้นสาแ่ในไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเพียใแ่ทันทีที่เธอเยหน้าึ้นมาสายาเ้ารรม็ันเหลือบไปเห็นฤเินออมาาัวร้าน ายหนุ่มยัส่าผ่าเผยเหมือนอย่าเย สีหน้าเรียบเยไม่เป็นเือเป็นร้อนหรือเศร้าโศผิับเธอราวฟ้าับเหว
ทันทีที่เห็นใบหน้าอเา หัวใวน้อยอเธอเ้นระุนพิมพ์มาาถอนหายใออมา เมื่อนแล้วนรอเธอ็ยัรัเาอยู่วันยั่ำ
พิมพ์มาาไ้แ่แ่นยิ้มับัวเอ รู้อยู่ับอว่าสุท้ายเธอ้อปล่อยเาไป หาเธอึันอ้าสัาแ่านสามปีึ้นมา็ไม่ไ้แปลว่าเาะรั ้ำยัอาะเลียเธอมาว่าเิม
เธอ้อัใ...พิมพ์มาาลอบมอฤอยู่ห่า ๆ าภายในรถ หิสาวเือบะับรถออไปาลานอแล้ว หาไม่ไ้เห็นวามผิปิที่ำลัเิึ้นหลัาที่ฤปราายึ้น
ายหนุ่มแปลหน้าที่เธอเินนเมื่อรู่หันไป้อมอสามีอเธอ ทั้สีหน้าและแววาอเาหมายมาึ้นอีเป็นเท่าัว พิมพ์มาาแ่อยาะร้อเือนให้ฤระมัระวัผู้ายนนี้เอาไว้ หิสาวเปิประูลารถ แล้วรีบวิ่ไปหาายหนุ่มที่ำลัเินมา
เป็นริัที่า เพราะยัไม่ทันที่เธอะวิ่พ้นร่าอายวัยลาน ผู้เานนั้น็หยิบปืนึ้นมาาบั้นเอว พร้อมยปืนึ้นเล็ไปยัายหนุ่มที่เธอรั
“พี่ฤะ ระวั!”
ารระทำว่อไวว่าวามิ พิมพ์มาาร้อะโนเรียฤเป็นสัาให้เาระวััว พร้อมับวิ่รไปหาฤ้วยวามหวาหวั่นเพราะลัวว่าเาะเป็นอันราย
ร่าสูหยุะัเมื่อเห็นพิมพ์มาาวิ่รมาหาเาพร้อมร้อเรีย้วยสีหน้าื่นระหน ิ้วมมวเ้าหาัน้วยวามไม่เ้าใ ่อนทีู่่ ๆ ะมีเสียปืนัสนั่นลั่นไปทั่วอาาบริเว
ปั!
พิมพ์มาาำลัะวิ่ถึัวเาแล้วอีเพียเอื้อมมือ แู่่ ๆ เธอลับล้มว่ำหน้าล่อหน้า่อาเา สีหน้าอเธอเหยเ แสวามเ็บปว วามเบิว้า้วยวามใ เารีบเอื้อมไปว้าเธอมาโอบประอไว้ในอ้อมแน ่อนที่หิสาวะไร้เรี่ยวแรทิ้ัวลับพื้น
“พิมพ์!”
มือหนาสัมผัสแผ่นหลับอบบาไว้หลวม ๆ เาึมือออมาาแผ่นหลัเธอเมื่อสัมผัสไ้ถึอเหลวที่หลั่ริน
เลือสีแสไหลท่วมแผ่นหลัอภรรยาเปื้อนเ็มฝ่ามืออเา
“พิมพ์...”
หิสาวในอ้อมแนที่มัะสใสน่ารัในสายาอบุรุษเพศ บันี้ลับีเียวไร้สีเลือ วาเลื่อนลอยไร้สิ ริมฝีปาอวบอิ่มสั่นระริ พร่ำเพ้อเรียื่ออเา้ำ ๆ แผ่วเบา
“พะ...พี่ฤ ระวั...”
เสียหวานใสอเธอแหบพร่าเสียนฤใหาย สอมืออพิมพ์มาายึ้นปัไปมาลาอาาศ เาึรีบว้ามือเธอมาำเอาไว้แน่น แม้ว่าเาะไม่ไ้รัเธอเลยลอเวลาที่ผ่านมา แ่เา็มีแ่วามหวัีอยาให้เธอมีวามสุไปอียืนยาว ไม่นึว่าะเิเหุาร์แบบนี้เิึ้น
“พิมพ์...รั...พะ...พี่”
พิมพ์มาาแ่นบอวามในใอัวเอออมาเป็นรั้สุท้าย หายใรวยริน วามเ็บปวาลาหลัเริ่มแผ่่านไปทั่วทั้ร่า เธอรู้สึหนาวเย็นเหมือนอยู่ท่ามลาพายุหิมะ หิสาวพร่ำบอรัเา้วยน้ำเสียะุะั พยายามลืมามอผู้ายที่เธอรั เาำลัประอเธอเอาไว้และำลัมอเธอ้วยแววาื่นระหน
สีหน้าที่เธอไม่เยเห็นมา่อนั้แ่อยู่ร่วมันมา...
หิสาวยยิ้มเพียน้อยนิ อย่าน้อย่อนะายาไปเธอ็ไ้ปป้อเา ่อนภาพรหน้าะพร่าเลือนนมออะไรแทบไม่เห็น านั้นสิอเธอ็ับวูบไป
ความคิดเห็น