คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ [1/3]
บทนำ
[1/3]
สวนอาหารื่อับรรยาาศีแห่หนึ่ใลารุเทพฯ เสียนรีเพลยอฮิัไปทั่วอาาบริเว ผู้นมาหน้าหลายาทั้เ็ ผู้ให่ รอบรัวและู่รั ่ามาใ้เวลาร่วมันใน่ำืนวันศุร์ที่ร้านอาหารแห่นี้
หิสาวส่วนสูร่วมร้อยหสิบแปเนิเมร ใบหน้ารูปไ่ผมยาวสีน้ำาล็อโแลยาวถึลาหลัปลายผมัเป็นลอนสวยามผิวาวเนียนละเอียโเ่นท่ามลาฝูน ่อย ๆ ้าวเินามหลัพนัานสาวที่ำลัเินนำทาไปยัโ๊ะที่ถูอเอาไว้ล่วหน้า
“อบุนะะ” พิมพ์มาาล่าวอบุพนัานสาว ผู้เินนำทาเธอมานถึโ๊ะอาหารที่ประับ้วยเิเทียน่วยสร้าบรรยาาศโรแมนิ่อนะย่อัวนั่ลประำที่ ริมฝีปาอวบอิ่มเลือบลิปสิสีพีสใสยยิ้มบ่บอถึอารม์อหิสาวที่มีวามสุล้นนแทบะเ็บเอาไว้ไม่มิ ยิ่นึย้อนถึเหุาร์เมื่อ่วเ้าที่ผ่านมา็ยิ่ทำให้เธอมีวามสุมาึ้นไปอี
“เย็นนี้ว่าไหม ไปิน้าวเย็น้วยัน”
เสียทุ้มที่เอ่ยวนอนที่เธอำลัเรียมัวะเินทาออไปทำานใน่วเ้า ุรั้ให้หิสาวหันลับไปมอใบหน้าหล่อเหลาอฤ สามีีทะเบียนที่อาศัยร่วมายา บรรบรบรอบสอปีพอีในวันนี้
เาำวันรบรอบแ่านอเราไ้...
“ว่า่ะ”
พิมพ์มาาอบรับแทบะทันทีภายในหัวใวูบหวั่นไหว อาูแปลไปสันิที่เธอีใับเรื่อเพียแ่นี้ แ่เป็นเพราะเธอและเาแ่านันโยไม่มีวามรัระหว่าันมา้อเี่ยว มันเป็นเพียวาม้อารอผู้ให่ทั้สอฝ่าย็เท่านั้น
เธอับฤไ้ทำสัาแ่านันไว้ โยระบุระยะเวลาแ่านไว้ที่สามปี หารบำหนแล้วฝ่ายหนึ่ฝ่ายใ้อารหย่า็ะสิ้นสุสถานะสามีภรรยาแ่โยี
เพราะวามรัอมปลอมับสัาที่ถูเียนึ้นเป็นลายลัษ์ ลอระยะเวลาอารแ่านอทัู้่ึมีเพียวามเย็นา นี่อาเป็นรั้แรเสีย้วย้ำที่เธอะไ้มาินเนอร์มื้อเย็นับสามีที่ร้านอาหาร แถมวันนี้ยัรับวันรบรอบแ่านเสีย้วย
นั่รออยู่ไม่นาน ร่าสูให่ว่ามารานายไทยทั่วไป็ปราายโเ่นท่ามลาฝูน เาสวมเสื้อเิ้สีเ้ม ายเสื้อยัสออยู่ในาเสแล็ที่เรียบริบแม้เวลาะล่วเลยมานถึยาม่ำืนสามารถบ่บอวามเนี้ยบอเ้าัวไ้เป็นอย่าี ฤเินรมาทิ้ัวลบนเ้าอี้รัน้ามับับหิสาวภรรยาในนามอเา้วยใบหน้าเรียบเย ผิับสาวเ้าที่ส่รอยยิ้มสใสมาให้ยามที่เห็นหน้าเา
“สวัสี่ะพี่ฤ ทานอะไรันีะ... พิมพ์เพิ่มาถึ่อนพี่ฤไม่นานยัไม่ไ้สั่อะไรเลย”
“อะไร็ไ้”
ายหนุ่มอบลับเสียห้วนแ่ถึระนั้นพิมพ์มาา็ยัยิ้มแย้มเพราะเาเย็นาับเธอเสมออยู่แล้ว หิสาวไล่ี้นิ้วไปามเมนูอาหาร่อนะหันไปสั่อาหารที่เธอรู้ว่าเาอบับพนัานเสิร์ฟที่มารอรับออเอร์ นเมื่อสั่อาหารแล้วเสร็เธอ็หันไปมอใบหน้าเรียบเยอายหนุ่มที่นั่รัน้าม
“่วนี้านยุ่เหรอะ”
“อืม”
ายหนุ่มอบำถามเธอเพียสั้น ๆ ปล่อยให้วามเียบรอบำ เมื่อฤับประโยแบบนั้นทำให้พิมพ์มาาไม่นึะัวนเาพูุยอะไรอี หิสาวเสมอไปรอบ ๆ ร้านมบรรยาาศร้านอาหารริมน้ำไปพลารออาหารมาเสิร์ฟ อย่าน้อยวันนี้เธอ็ไ้มีโอาสินเนอร์ับเาในวันรบรอบแ่านเป็นรั้แร เธอะไม่ิน้อยใให้เสียบรรยาาศ ยัีที่ร้านเปิทำนอเพลฮิามยุสมัยัลออยู่เบา ๆ ทำให้วามระอัระอ่วนระหว่าันลลไปบ้า ไม่รู้สึอึอันเินไปนั
เสียานอาหารระทบับโ๊ะเรียสิให้พิมพ์มาาหันลับไปมอ อาหารหน้าาน่ารับประทานถูัวาเรียเ็มโ๊ะ หิสาวเอ่ยอบุพนัาน่อนะหันไปเห็น ฤที่ำลัหมุนแ้วไวน์ไปมา วาสีนิล้ออเหลวสีเบอร์ันีที่หมุนวนอยู่ในแ้วไปามแรเหวี่ยราวับำลัใ้วามิ
“พี่ฤะ...อาหารมาแล้วนะ สีสันน่าทานมาเลย่ะ”
เสียหวานใสเรียสิ ายหนุ่มึละสายาาแ้วในมือ มามอใบหน้าเนียนใสที่ำลัส่รอยยิ้มมาให้เา ฤพยัหน้า่อนะเริ่มัอาหารเ้าปาไปเียบ ๆ
เมื่อเห็นว่าายหนุ่มเริ่มลมือ พิมพ์มาาึเริ่มหยิบ้อนส้อมึ้นมาินไปเียบ ๆ เ่นัน
นเมื่ออาหารบนโ๊ะลพร่อไปว่ารึ่
“พี่มีเรื่ออยาะุย้วย”
ประโยยาวสุอวันที่ไ้ยินาปาอสามีทำให้พิมพ์มาาแปลใเล็น้อย แ่ใบหน้าเนียนใสยัเปื้อนรอยยิ้ม หิสาวพยัหน้าน้อย ๆ รอฟัอย่าั้ใ แ่ถึระนั้นฤลับหยุพูไปเนิ่นนาน วาม้อมอใบหน้าเธอราวับำลัใ้วามินพิมพ์มาา้อเอ่ยเือนอีรั้
“่ะ พิมพ์รอฟัอยู่”
ฤเม้มริมฝีปา่อนะถอนหายใออมา
“เราหย่าันเถอะ”
!!!
ความคิดเห็น