โอกาสอีกครั้ง

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เรื่องสั้น โอกาสอีกครั้ง

ที่คอนโดหรูย่านอโศก

"ชื่อนุ่นคะ เป็นแฟนพี่แพน"สาววัยรุ่นหน้าสวย ตอบคำถามผมด้วยรอยยิ้มน่ารัก ผมยิ้มตอบหลังจากเดินเข้ามาในห้องของแพน นั่งบนโซฟาในห้องรับแขก 

"พี่เป็นเพื่อนพี่แพนหรือค่ะ พี่น่ารักจังชื่ออะไรค่ะ"

"พี่ชื่อลิน จริงสินุ่นคบกับแพนนานแล้วหรือครับ"

"ก็เดือนกว่าแล้วคะ พี่แพนดีกับนุ่นมาก"

ผมมองสาวน้อยยิ้มๆ ไม่รู้จะยิ้มทำไมเหมือนกัน ในหัวผมมันโล่งไปหมดเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย ผมพิงโซฟาหลับตานิ่งๆ ได้ยินนุ่นพูดถึงแพนพึ่งตื่นคงอาบน้ำอยู่ สักพักคงออกมา ให้ผมรอ

"ไม่รอดีกว่าครับ พอดีพี่มาเก็บของจะรีบไป ค่อยโทรมาคุยกับมันทีหลัง"ผมรีบลุกขึ้น หยิบเป้ใบใหญ่เอาของจำเป็นทุกอย่างยัดลงไปจนเต็ม มองของที่เก็บไปไม่ได้ว่าคงต้องทิ้งไป

จากนั้นก็รีบเดินเปิดประตูออกไป ก่อนหันไปบอกสาวนุ่นที่มองความรีบของผมงงๆ

"นุ่นครับ บอกแพนว่าพี่ขอให้มันมีความสุขมากๆกว่าที่ผ่านมานะครับ"แล้วผมก็ปิดประตู ก่อนจะรีบเดินเข้าไปที่ประตูฉุกเฉิน เปิดประตูนิดๆรอคอยสักพัก ผมก็เห็นแพนวิ่งตึงตังมาใส่เสื้อไปด้วยสบถด่าตัวเองไปด้วย มือกดลิฟท์ย้ำๆปากก็เรียกชื่อผมสั่นๆ"ลิน ลิน อย่าไปนะ"

ก็นั่นละครับ เป็นเหตุการณ์ที่ผ่านมาได้กว่าครึ่งปีแต่ผมไม่มีวันลืมเลย มันเป็นแรงบันดาลใจเล็กๆที่ทำให้ผมก้าวเดินมาไกล ทิ้งทุกอย่าง ทิ้งจริงๆ และผมไม่เคยร้องไห้กับมัน

ที่คอนโดหรูย่านอโศก

ผมนอนแผ่อยู่บนโซฟาตัวโปรดของลิน หมดแรงที่จะตามหาเขา เสียใจจนแทบบ้า ความรู้สึกตื่นเต้นที่ได้นอกใจลินเทียบไม่ได้เลยกับความหายนะของใจผม ความที่คิดว่าถ้าถูกจับได้ก็ง้อได้และลินกับผมรักกันมาก ครอบครัวของเราก็ให้การยอมรับ อุปสรรคเราไม่มีเลย เส้นทางรักเราราบเรียบ จนผมนอกลู่นอกทางไป ไม่ได้คิดว่าเรื่องมันจะถึงทางตัน ที่ผมใช้เงินใช้อำนาจทุกอย่างที่มีในตระกูลก็ควานหาตัวลินไม่เจอแม้แต่เงา

วันที่ผมพาคู่ควงแวะมาที่นี่ เพราะลินอยู่เชียงใหม่กับครอบครัวและผมไม่คิดว่าลินจะกลับมาเช้าแบบนี้ ผมเดินออกจากห้องนอนก็เห็นนุ่นดูทีวีอยู่ ผมเดินมานั่งลงข้างๆสาวสวย สักพักนุ่นก็พูดขึ้นมาว่า"พี่แพน พี่ลินนี่เป็นเพื่อนสนิทพี่หรือคะ"ผมผงะใจกระตุกวูบ ทำไมนุ่นพูดถึงลิน

"ว่าไงนะ"ผมว่าผมตกใจจริงๆ

"ก็พี่ลินแวะมาคะ นุ่นบอกให้รอพี่ลินก็ไม่รอ บอกรีบไปแล้วเก็บของใส่เป้ใบใหญ่ๆท่าทางรีบมากยังกับขโมย 

"โว้ยยยยย"ผมตะโกนลั่นคว้าเสื้อแล้วเผ่นออกจากห้อง นึกด่าตัวเองแล้วพอคิดถึงลินก็ใจสั่นเยือก ถามหาลินจากด้านล่างก็ไม่มีใครเห็น ผมโจนขึ้นมาบนห้อง ตะคอกถามนุ่น ที่ตอนนี้เธอคงตกใจเหมือนกัน

"เธอคุยอะไรกับลิน บอกมาให้หมด"

"พี่ พี่ลินถามว่าเป็นแฟนพี่มานานแค่ไหน นุ่น นุ่นก็บอกไปตามจริงว่าเดือนกว่าคะ พี่ลินบอกเป็นเพื่อนสนิทพี่แพนมา แวะมาเอาของ เขา เขารีบเลยไม่รอ ก่อนไปบอกให้ ให้..."

"ให้อะไร"ผมซักเสียงดังลั่น นุ่นผงะ นั่งไปบนพื้นห้อง

"ให้พี่แพนมีความสุขมากๆกว่า กว่าที่ผ่านมาคะ แล้วก็ไป นี่ นี่มันอะไรกันคะ"

ผมชะงักงันกับคำบอกสุดท้ายของลิน เจ็บไปทั้งใจสั่นไปทั่งตัว

"ออกไป รีบไปซะ"ผมเค้นเสียงใส่นุ่น

"อะไรกันคะพี่แพน พี่ลินเป็นใคร ทำไมพี่เป็นแบบนี้"

"ลินเป็นเมียกู แล้วเราเป็นแฟนกันตอนไหนไม่ทราบ ตกลงว่าแค่ควงเล่นกันใช่ไหม รีบไปเลยนะ"

"แต่ แต่นุ่นชอบ..."

"ออกไปก่อนที่กูจะฆ่ามึง"ไม่ต้องรอให้ผมสติแตกไปกว่านี้ สาวนุ่นคว้ากระเป๋าได้ก็เผ่นออกไปนอกห้อง ผมทิ้งตัวลงบนโซฟานิ่งงันอย่างทำอะไรไม่ถูกก่อนลุกพรวดออกไปตามหา ใช่ ยังไงก็ต้องหาลินให้เจอ ขอโทษเขา ยอมรับผิด อะไรก็ได้ แค่ลินกลับมา

"แกมันหาเรื่องเองก็ต้องแก้เองไอ้แพน ตอนนี้ครอบครัวลินก็ยังเดือดเนื้อร้อนใจที่ลินหายไปแบบนี้จนฉันยังเข้าหน้าไม่ติด ไม่รู้แกคิดอะไรนะ แต่ตระกูลศัลยากรณ์ของเรากับตระกูลสุริยงค์เกี่ยวดองกันมาจนรุ่นแกกับลิน ทุกคนเลยยอมรับ มันอาจจะต่อไม่ติดเพราะแกนี่แหละ หาลินให้เจอก่อนครอบครัวเขา ไม่งั้นแกอาจไม่เจอลินอีกเลยตลอดชีวิตแกไอ้แพน"พ่อร่ายยาวแล้วเดินออกไปอย่างหัวเสีย

"ว่าไงว่ะปราบ มีอะไรคืบหน้าไหม"ผมรับสายเพื่อนสนิทที่เป็นสารวัตร ที่ให้มันช่วยตามหาลินร่วมกับพวกสายสืบ นักสืบ มานานหลายเดือน 

"กูว่าลินไม่ได้อยู่ในประเทศแน่นอนว่ะแพน แล้วคนของเราที่ตามประกบคนในครอบครัวสุริยงค์ทั้งหมดแจ้งว่า มีที่สงสัยก็คุณเลิศพี่ชายของลินที่หายตัวไปสามวัน แล้วก็กลับมาทำงาน"

"หายไปไหน"

"ไม่รู้ว่ะ พี่เลิศเนียนมาก เหมือนรู้ว่ามีคนตามด้วย"

"พี่เลิศแสบจะตาย ให้คนตามประกบดีดีเลยนะ"

"เออ กูทุ่มเงินจ้างคนมาดักฟังสัญญานมือถือพี่เลิศแล้วด้วย น่าจะเริ่มได้พรุ่งนี้ มึงเตรียมโอนเงินมาละกัน"

"ได้ ขอบใจว่ะเพื่อน" ผมกุมขมับเมื่อนึกถึงพี่เลิศ

"พี่แล้วแต่ลินนะ อยู่ทางนั้นสบายใจก็อยู่ไป ปล่อยไอ้หมาบ้าแพนงี่เง่ามันตรอมใจตายไป ลินมีอะไรก็ติดต่อพี่ พ่อกับแม่เข้าใจ ไม่ต้องห่วง เอาที่ลินสบายใจ แค่นี้นะ เผื่อมันดักฟังสัญญานรีบวางเลยลิน"

"ครับ"เสียงลินสั้นๆคำเดียว สัญญานก็ถูกตัดไป. 

คลิปเสียงที่ได้ยินสั้นๆ ตามหาอะไรไม่ได้ ผมฟังรอบที่ร้อยแล้ว เสียงที่อยากได้ยิน หลุดมาแค่คำเดียว

โรงแรมหรูใจกลางกรุง ชั้นบนสุด ที่ทำงานของครอบครัวสุริยงค์

ห้องทำงานของพี่เลิศ ผมที่นั่งตรงหน้า ก้มหน้าก้มตาอย่างยอมแล้วทุกอย่าง ลงให้ทุกเรื่อง ด่ามาก็เงียบ 

"ไอ้แพน ถ้าฉันไม่เห็นแก่ลินแกเป็นศพแน่"

"..."

"หมดทางสินะ ถึงคลานมาหาฉันได้"

"..."

"ถ้าลินอยากเจอแก ก็คงกลับมาเอง รอไปเถอะ รอไม่ได้ก็ไปหาอีหนูโน่น อย่ายุ่งกับฉัน"

"ผมผิดไปแล้วพี่เลิศ ผมต้องทำยังไงลินถึงกลับมา ช่วยผม ผมยอมพี่ทุกอย่าง"

"ทุกอย่างเลยเหรอว่ะ"

"ใช่ แค่พี่บอกผมว่าลินอยู่ไหน"ผมจ้องตาพี่เลิศที่มองผมอย่างไม่สบอารมณ์

"แกรักลินมากกว่าหุ้นในบริษัทของแกไหมละ โอนมันให้ลินทั้งหมด"

"ตกลง"ผมตอบตกลงทันทีจนพี่เลิศขมวดคิ้ว

"ไม่คิดเลยหรือว่ะ ไอ้แพน"

"ลินสำคัญกับผมมากกว่าอะไรทั้งหมด"

"แกนี่มันบ้าแต่ก็สมควร หึ แกจัดการมาเลย"

"นายเป็นบ้าไปแล้วใช่ไหม นายจะมาโอนทรัพย์สินโอนหุ้นทั้งหมดมาให้ฉันทำไม ไอ้บ้า"

"รักลิน"

"ฉันถามว่านายเป็นบ้าอะไรแพน"

"รักลิน"

"อย่ามาพูดคำนี้กับฉัน"

"รักลิน"

"..."

"แพนรักลิน"

"..."

"กลับมาเถอะนะครับ"

"ไม่"

"แพนเหลือแต่ตัว หัวใจก็อยู่ที่ลิน"

"..."

"แพนรักลิน"

"นายความจำเสื่อม หรือแกล้งจำไม่ได้ว่าทำอะไรไว้"

"แพนขอโทษ ลินสำคัญกับแพน อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีลิน"

"..."

"แพนรักลิน"

  

ที่คอนโดหรูย่านอโศก

หลังจากผมจัดการโอนหุ้นแถมทรัพย์สินทั้งหมดให้ลิน พี่เลิศก็ทำตามที่พูดไว้ เพียงแต่บอกว่าจะช่วยผมครั้งเดียวในชีวิต ให้ผมรอเฉยๆอยู่ที่คอนโด ห้ามไปไหน

วันรุ่งขึ้น ก็มีสายที่ไม่รู้จักขึ้นมา ลินโทรมาโวยวายผมได้แต่บอกรัก สุดท้ายลินก็วางสายไปดื้อๆ 

ผมได้แต่รอ ไม่ไปทำงาน ไม่ไปไหน แม่บ้านส่งข้าวส่งน้ำ

สามวันต่อมา

ที่คอนโดหรูย่านอโศก

เสียงเคาะประตูเปิดเข้ามา ผมไม่แม้แต่จะหันไปมอง เพราะแม่บ้านจะเข้ามาวางสำรับอาหารแล้วออกไปเองเหมือนเคย ผมนั่งบนโซฟามองดูทีวีที่เปิดเสียงเบา รู้สึกตัวอีกทีเพราะมีคนมานั่งข้างๆกลิ่นหอมที่คุ้นเคยที่หายไปนานเกือบปี ผมหันไปมองได้แต่กระพริบตาไล่น้ำตาที่มันคลอขึ้นมาทันทีที่เห็นลิน เขาวางเป้ใบใหญ่ลงพื้น แล้วหันมาทางผม

ลินไม่ได้พูดอะไร มองหน้าผมนิ่งๆ เป็นผมที่ผวาเข้าไปกอดร่างบางแนบแน่น

"ขอบคุณ ขอบคุณนะลิน ขอบคุณที่กลับมาครับ"เสียงผมสั่นจนตัวเองยังรู้สึกได้

"ไม่รู้เหมือนกัน ว่ากลับมาทำไม"เสียงพูดเนือยๆ

"แพนรักลิน"ผมรีบบอกรัก

"ลินคงต้องเริ่มใหม่"

"..."ผมอึ้ง เพราะเข้าใจเลยพูดไม่ออก

"ลินถอยจนเกือบสุดเลย"

"ไม่เป็นไรผมจะดึงลินไว้เอง จะทำทุกอย่างให้ลินกลับมารักแพนเหมือนเดิม อย่าถอยไปจากแพนอีกเลยนะ" ผมกอดร่างบางแน่นไม่ยอมปล่อย

"..."ลินไม่พูดอะไร นั่งนิ่งให้ผมกอด

"แพนรักลิน"ผมบอกรักอีกครั้ง

"ฮืมมม กลับมาเพราะคำนี้ ลินอยากจะเชื่อแพนอีกครั้ง" ผมผละออกจากร่างบางรวบจับมือจ้องตาลินให้คำมั่นสัญญา

"ไม่มีอีกแล้ว ที่ผ่านมาแพนเสียใจแค่ไหนที่ทำให้ลินเสียใจ จนอยากจะตายด้วยซ้ำ"

"ไม่นะ อย่าพูดแบบนี้"

"แพนรักลิน"ผมพูดเป็นนกแก้วนกขุนทอง ย้ำแล้วย้ำอีก

"รู้แล้วครับ ถ้าแพนนอกใจคราวนี้เหลือแต่ตัวจริงๆทุกอย่างของแพนเป็นของลินทั้งตัวทั้งหัวใจลินเข้าใจถูกไหม"ลินส่งยิ้มให้ผม ยิ้มแรกหลังจากเราจากกันนาน ผมมองใจสั่น

"ครับ แพนเป็นของลิน ยกโทษให้แพนนะ"ผมลูบหัวลินเบาๆหอมแก้มใส ลินพยักหน้าแล้วยิ้มสวยรับจูบที่ผมโหยหามานานแสนนาน

                                                                                The end