ดอกลิลลี่สีส้ม

ในเช้าวันจันทร์ที่แสนยุ่ง แสงแดดอบอุ่นส่องประกายการเริ่มต้นใหม่ของสัปดาห์ ผู้คนมากมายเริ่มพลุ่งพล่านตามฟุตบาท พนักงานออฟฟิศหอบกระเป๋าและเอกสารด้วยท่าทีเร่งรีบ เด็กนักเรียน ม.ต้น ที่จับกลุ่ม เดินไปตามทางทั้งยังหยอกล้อ เสียงหัวเราะที่เจื้อยแจ้ว เสียงรถที่แล่นผ่านท้องถนน นกที่เกาะบนกิ่งไม้ส่งเสียงขับขาน ก่อนบินมาเกาะยังหน้าต่างไม้ชั้น 2 ของบ้านหลังหนึ่ง ขาเล็ก ๆ ของนกน้อยกระโดดสั้น ๆ ไปยังโต๊ะติดหน้าต่างมองดูหญิงที่หลับใหลบนเตียง แสงแดดส่องผ่านหน้าต่าง สร้างความหงุดหงิดเล็กน้อยให้หญิงสาว ร่างบางลุกขึ้นนั่งบนเตียงอย่างช้าๆ "สวัสดีค่ะคุณนก" หญิงสาวเอ่ย เจ้านกร้องตอบ ก่อนบินจากไป ผ้าห่มถูกพับเก็บเรียบร้อยก่อนร่างเล็กจะเดินไปยังห้องน้ำเพื่อทำกิจวัตรประจำวัน

ชั้น 1 ของบ้าน มีเสียง กึกกัก จากในครัว หญิงวัยกลางคนกำลังคนซุปมะเขือเทศ ก่อนหันมองนาฬิกาจับเวลาที่ใกล้จะดังเต็มที่ สองมือเอื้อมหยิบถุงมือจากชั้นไม้ด้านบนก่อนเดินไปเปิดเตาอบ ควันอุ่นลอยฟุ้งพร้อมทั้งกลิ่นหอมจากขนมปัง สองมือยกถาดขนมปังขึ้นมาวางบนโต๊ะ หญิงสาวมองขนมปังอย่างพึงพอใจก่อนหันไปคนซุปมะเขือเทศต่อ ขณะนั้นเอง เอวก็ถูกลูกสาวคนสวยที่พึ่งจะตื่นสวมกอด "อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณแม่ ^-^" รอยยิ้มสดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหญิงสาวทั้งสอง

"ตื่นสายนะเรา การบ้านเยอะหรือ หืม" มือของผู้เป็นแม่ลูบหัวเด็กสาวอย่างเอ็นดู

"เยอะมาก ๆ เลยค่ะ ถ้าไม่ได้กินอาหารฝีมือแม่นี่ ไม่มีแรงทำต่อแน่เลยนะ" เด็กสาวเอ่ยและหอมแก้มผู้เป็นแม่อย่างซุกซน ก่อนเดินไปหยิบถ้วยและจานจัดเรียงบนโต๊ะ

"วันนี้ช่วยเอาดอกไม้ไปส่งให้แม่หน่อยสิ" ผู้เป็นแม่พูดขึ้น ทำให้เด็กสาวชะงักงัน นัยตาสีน้ำตาลฉายแววกังวลและไม่มั่นใจ ใบหน้าหวานดูหมองลง มือของแม่ค่อยๆ วางบนศรีษะเด็กสาวอย่างอ่อนโยน ลูบผมน้ำตาลของลูกสาวเพื่อปลอบโยน ถึงแหมปีนี้เธอจะอายุ22ปีแล้ว ในสายตาของผู้เป็นแม่แล้ว เธอก็ยังดูเหมือนเด็กน้อยที่ขี้กลัว ไม่กล้าเข้าหาผู้คน นิสัยที่ติดตัวมาแต่เกิดนี้ ช่างน่ากังวล เมื่อเด็กสาวโตขึ้น อาจต้องพบเจอเรื่องราวมากมาย ทั้งยังอุปสรรคของชีวิต ปัญหาและผู้คนมากมาย

"ก็ได้ค่ะ" เด็กสาวตอบรับก่อนรับก่อนช่วยหยิบซุปและขนมปังจัดเรียงบนโต้ะ แม่ลูกต่างทานอาหารเช้าพลางพูดคุยชีวิตในช่วงนี้ก่อนแยกย้ายไปทำกิจวัตรของตัวเอง

"ไว้เจอกันที่ร้านนะคะ"เด็กสาวพูดขึ้น และหันหน้ามายิ้มให้ผู้เป็นแม่ขณะกำลังขึ้นขี่จักยานที่มีดอกไม้3ช่ออยู่หน้าตระกร้า

"ระวังด้วยนะลิลลี่"

ณ สวนสาธารณะในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง

ลิลลี่กำลังปั่นจักรยาน ผมน้ำตาลปลิวตามแรงเคลื่อนไหวตามแรงปั่น สายลมยามเช้าเข้าปะทะร่างบางตามแรงเคลื่อนของจักรยาน กลิ่นดอกไม้ในตระกร้าส่งกลิ่นหอมอบอวล ทำให้ลิลลี่รู้สึกผ่อนคลายไม่น้อย

"เมี๊ยวว วว "

อ้ะ เสียงแมวนี่ อยู่ไหนกันนะ

ลิลลี่จอดจักรยาน หันซ้านหันขวา ภายในสวนสาธาณะเห็นเพียงผู้คนที่กำลังวิ่งออกกำลังกาย บ้างก็กำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน

"เมี๊ยววว"

หืม ข้างบนหรอ

ลิลลี่เงยหน้าขึ้นมองบนต้นไม้ข้างๆ เธอ ก่อนพบลูกแมวสีส้มกำลังเกาะกิ่งไม้ที่ดูไกล้จะหักเต็มที่

แย่แล้ว ตะ ต้อง ขึ้นไปช่วย

ร่างบางค่อยๆ แตะต้นไม้ด้วยความกังวล เธอจะปีนได้อย่างไร ก่อนคิดในใจตัวเองว่า ‘ฮึบ เราทำได้สิ’

มือเล็กค่อยๆ จับกิ่งที่ดูแข็งแรงและดึงตัวเองขึ้นก่อนใช้ขายันต้นไม้ เพื่อพาตัวเองขึ้นไปด้านบน แม้ออกจะทุลักทุเล เสื้อยืดสีครีมเริ่มมีรอยเปื้อนจากการโดนต้นไม้ แต่เธอก็ขึ้นมายังจุดที่ลูกแมวอยู่ได้ มือหนึ่งค่อยๆ เอือยไปยังลูกแมวที่อยู่เกือบปลายกิ่งไม้ มือหนึ่งที่จับมั่นกับกิ่งไม้ที่ดูท่าจะแข็งแรง แต่แขนเล็กๆ ของเธอที่ไม่ค่อยจะได้ออกกำลังกายกำลังสั่นเทา

"มานี่มา น้องเมี๊ยว เมี๊ยวเมี๊ยวเมี๊ยว"หญิงสาวร้องเรียกเจ้าแมวน้อยแผ่วเบา

ไม่นะ จะจับไม่อยู่แล้ว อ้ะ

ลิลลี่กระโจนรับร่างลูกแมวทันทีที่กิ่งไม้หัก

พึ่บ ตึง!

ไม่เจ็บแหะ

"ไม่เป็นไรนะครับ"

เสียงทุ่มนุ่มดังอยู่ข้างหูหญิงสาว

หญิงสาวที่ขดตัวอุ้มลูกแมวไว้ในอกค่อยๆ ลืมตาขึ้น ก่อนพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายแปลกหน้า

'ใครกัน?'

"ข ขอโทษค่ะ ขอโทษนะคะ" ลิลลี่เด้งตัวออกจากอ้อมแขนผู้ชายแปลกหน้า และโค้งขอโทษเขาอย่างร้อนรน

"เอ่อ ไม่เป็นไรครับ แต่คุณไม่ได้บาดเจ็บไช่ไหมครับ"ชายหนุ่มเอ่ยถาม พลางมองมอบเธออย่างคล่าวๆ ว่าเธอบาดเจ็บตรงไหนไหม 'ร่างเล็กๆ นั้นจะหักรึเปล่านะ' ร่างสูงคิดหลังจากเห็นเสื้อผ้าที่ดูมอมแมมของหญิงสาวตัวน้อย

"ไม่เป็นไรค่ะ ค คุณไม่เป็นไร ไช่ไหมคะ" ลิลลี่ผู้ตะกุกตะกักด้วยความไม่เคยชินกับการสนทนากับคนแปลกหน้า

"ครับ ดีที่คุณปลอดภัย อ้อ เจ้าด้วยนะเจ้าเหมียว" ชายหนุ่มก้มเล็กน้อยพูดกับเจ้าแมวในอ้อมแขนของหญิงสาว

ส่วนสูงที่มากกว่าตัวหญิงสาวสัก 30 เซนได้ ของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวต้องเงยหน้ามอง ใบหน้าหล่อเหลา จมูกเป็นสันกับคอมหน้าที่บ่กบอกว่ามีเชื้อลูกครึ่งฝั่งยุโรป ผมสีบลอนทองที่ทำให้ผิวขาวนั้นดูเหมือนมีออร่าอบอุ่นออกมา นัยตาสีฟ้าใสมองเจ้าแมวพลางยิ้มร่า เอิ้อมมือลูบหัวแมวน้อยอย่างเอ็นดู

"......" ลิลลี่นิ่งเงียบด้วยความไม่รู้จะแสดงออกอย่างไรกับชายหนุ่มและสถานการณ์ตรงหน้า

"อ่อ ผมชื่อ อลันครับ เอ่อ..คุณ? " อลันเอ่ยขึ้นเมื่อบรรยากาสเหมือนจะเริ่มอึดอัดตะงิดๆ

‘ต ต้อง บอกกลับ รึเปล่านะ…’

"ช ชื่อ ลิลลี่ ค่ะ" ลิลลี่ชะงักเล็กน้อย นัยตาสีน้ำตาลฉายแววแตกตื่นเล็กน้อย

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ" ชายหนุ่มฉีกยิ้ม ก่อนยื่นมือไปทางยิ้มสาว

"เอ่อ ยินดีค่ะ และข ขอบคุณ นะคะ " ลิลลี่เอื้อมมือไปจับมือชายหนุ่มอย่างเกร็งๆ ก่อนชักมือกลับอย่างระวังตัว

"คือ คือว่า ฉันขอตัวก่อนนะคะ" หญิงสาวโค้งให้ชายหนุ่มเล็กน้อย ก่อนเดินไปที่จักรยาน ว่างลูกแมวไว้ในตระกร้าหน้าจักรยานและปั่นออกไปเพื่อส่งดอกไม้ต่อ

(ก่อนหน้านั้น)

"เฮ้ย ลัน มองไรอยู่ว่ะ" ชายหนุ่มผมสีแดงเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนซี้ของเขาเอาแต่จ้องมองไปยังที่ๆ หนึ่งอยู่นานโดยไม่สนใจเกมส์ในมือถือมาสักพักแล้ว ทำให้เขาที่เล่นร่วมกันในทีมแพ้ไปเป็นที่เรียบร้อย วันนี้พวกเขานัดกันมาวิ่งออกกำลังกายที่สวนสาธารณะไกล้หมู่บ้าน เมื่อเหนื่อยจากการออกกำลังพวกเขาเลยมานั่งเล่นเกมส์กันที่โต๊ะในสวน แต่เพื่อนเขาอยู่ดีๆ ก็มองค้างและหยุดมือจากเกมส์ซะงั้น

"......."

ไร้เสียงตอบรับจากเพื่อนซี้

"อ้อ...ผู้หญิง" ชายหนุ่มผมแดงเพ่งสายตามองไปยังสุดสายตาของเพื่อน และเข้าใจทันที

หญิงสาวหน้าตาน่ารักผมยาวสีน้ำตาลอ่อนดูท่าทางเงอะงะกำลังจับต้นไม้พลางมองไปยังด้านบนด้วยสีหน้ากังวล

พึ่บ! ร่างสูงยืนขึ้นตามความสูงกระทันหัน

"กัส! เดียวมานะ" ไม่พูดเปล่า อลันลุกเดินไปทางหญิงสาวทันที

"จะไปห้ามอะไรได้ล่ะ เฮ้อ" กัสถอนหายใจ และมองไปทางเพื่อน ก่อนคิดในใจ

สู้ๆ นะมึง