คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : Chapter 23
ทุย่า้าวบนบันไลไปที่ห้อแล็บ็ั้อไปับ้อนหิน ทำใหู้เหมือนมีนนับสิบนที่เหยียบส้นเท้าอเฮอร์ไมโอนี่ะที่เธอรีบวิ่ลบันไที่บิเบี้ยว ลับมีเพียอันเียว เายับัว้าๆ แ่ทุรั้ที่เธอหยุเพื่อมอลับมาที่เา เาะอยู่้าหลัเธอสาม้าวราวับถูมั้วยเือ มืออเาเลื่อน้ามำแพในะที่เายับ สายาอเาับ้ออยู่ทีุ่ที่อยู่เหนือหัวอเธอเสมอ เธอเริ่มวิ่เมื่อเาลมา ามเส้นทาที่ำไ้ไปยัห้อทลอและผลัเปิประู ไม่มีเวลาหายใะที่เธอวิ่ไปที่ั้นวา ระแทวโหลลบนม้านั่ในห้อแล็บ และีใบไม้า้นไม้ในระถา ิใอเธอมอยู่ับวามทรำในารถอรหัสยาปลุเ็ส์่อนหน้านี้ วาอเธอ็มอไปที่ประู เรโวนเวียนอยู่ับรอบ ทุารานิ้วอเาัวและึเรีย ผิวหนับริเวหลัออเธอมีหนามแหลม
"นายรู้สึอย่าไรบ้าเรโ? นายมีอาารอะไรบ้า?"
เายันิ่ มือุอยู่ในระเป๋า ้อมอไปที่เทียนเล่มหนึ่บนำแพหิน
"อาารอัน…"
เาพู้ำ เฮอร์ไมโอนี่พยัหน้า้าๆ แล้วรับเาเ้าไป เหื่อไหลอาบมับอเา เธอมอเห็นเหื่อบนเสื้อเิ้มีปสีำอเา แม้ว่าาอเาะยัว่าอยู่ แ่เธอ็ไม่พลาารัรามอเา เียบ..
"เอาล่ะ ันะเริ่มเลยละัน"
เธอยไหล่ึ้นแล้ว้าวึ้นไปบนหม้อ้มเพื่อเผิับปัหาแรอเธอ เธอำเป็น้อุไฟ— มีารสับไป้าหน้า่อนที่เธอะถาม เธอับ้อไปที่หม้อ้ม ะที่นิ้วยาวสีีอเาวาไม้ายสิทธิ์อเาไว้อย่าประีบนเาน์เอร์ สูหายใเ้าแรๆ — านั้นเา็เินออไป ถอยลับไปที่วบประู
"อบุ"
เธอพึมพำ เวทมนร์ในไม้ายสิทธิ์อเาเ้นรัวในเส้นเลืออเธอะที่เธอรีบุไฟ เิมหม้อน้ำให้เ็ม และวน้อน้นเอล์มให้หมุนามเ็มนาฬิา เธอเริ่มทำาน เรียเรื่อมือและส่วนผสม รวสอบสีและพื้นผิวในะที่ส่วนผสมเิฟอ หลัานั้นไม่ี่นาที เธอ็เยหน้าึ้นและพบว่าเาำลัมอเธออยู่ วาอเามื
"เรโ"
—เธอระแอม—
"ัน้อรู้ว่ายานี้มีอะไรแ่า มันมีผลับนายอย่าไร"
เธอเริ่มสับส่วนผสมเพื่อหลีเลี่ยารสบาเา
"ัวร้อนเิน เวียนศีรษะ…"
เาเินามออไป เธอมอผ่านนาอเธอและพบว่าเาำลั้อมอที่ริมฝีปาอเธอ เธอำลััมัน
"และแน่นอนว่ามีวามเร้าอารม์"
เธอพึมพำพร้อมับโยนิ่ Wiggentree เ้าไป
"วามเร้าอารม์รุนแร และรุนแรึ้นเมื่อสัมผัสทาผิวหนั"
"ือมัน…"
เธอเยหน้าึ้นเมื่อเาพูไม่บ
"หืม?"
เายับัวและเอนัวลบนวบประูอย่าแร
"มันยิ่แย่ลไปอี"
วาอเาลาไปทั่วร่าอเธอ่อนที่ะปิสนิท
"ันไม่เห็นสิ่นั้นับยาอื่นๆ มา่อน"
เฮอร์ไมโอนี่พยัหน้าและมอูส่วนผสมยาที่อยู่รหน้าเธอ เธอ้อใ้เวลายี่สิบนาทีเพื่อรวบรวมยาแ้พิษ และเธอไ้แ่หวัว่ามันะทำานไ้อย่าถู้อ น้ำ Bulbadox และราเี่เป็นาราเาไ้ีที่สุอเธอในารรับมือับวามเ้ม้นที่เพิ่มึ้น แ่เธอ็ไม่แน่ใหาไม่มีัวอย่า ไม่มีอะไรที่้อทำเพื่อมัน เธอแ่้อหวัสิ่ที่ีที่สุ เธอสะบัไม้ายสิทธิ์อเาแล้วเสเ้าอี้ใล้ทาเ้าประู
"นั่สิ"
หม้อ้มเือนลายเป็นหมาฝรั่สีมพู เธอูส่วนผสมในหัวอเธอโยพยายามำนึถึสี
"อนที่นายทำสิ่นี้ให้แพนี่ นายวนามเ็มนาฬิา 11 รั้หรือเปล่า หรือ 13 รั้ทวนเ็มนาฬิา?"
เนื้อสัมผัสเรียบสม่ำเสมอ สีเปลี่ยนเป็นสีมพูอ่อน ใล้แล้ว. เธอหยิบ Gurdyroot ึ้นมา
"เธอไม่สามารถใ้สิ่นั้นไ้"
หัวอเธอหัึ้น รอบประูพยุเาไว้อนนี้ หลัอเาิิมัน และเ่าอเาอ่อนแรอยู่้าใ้ วาอเาถูบีบปิ
"อะไร?"
"Gurdyroot ะอบโ้โยปิเสธ – ปิเสธเอฟเฟ์"
เาหายใเ้าอย่าสั่นเทา
"เธอ้อใ้เปลือวิลโลว์"
หัวใอเธอเ้นแรนี่โรอเธอเ็บ ้อเิมเปลือ้นวิลโลว์ที่อุหภูมิห้อ และผลอมันะปล่อยออมาอย่าเหมาะสม็่อเมื่อมัน่อยๆ นำไป้มอย่า้าๆ อีสิบห้านาทีเป็นอย่าน้อย เธอับไล่เปลวไฟ เรียเปลือ้นวิลโลว์ออมา และเริ่มแเป็นิ้นนาเท่าเล็บมือ
"ันอโทษ"
เธอพูอย่ามึน
"ันวระเริ่ม้น้วยเปลือไม้ มันะนานว่านี้สัหน่อย นาย—นายวรนั่"
เธอเยหน้าึ้นมอเาะที่เาทรุัวลนั่บนเ้าอี้ที่เธอร่ายมนร์ เาัวื้นและหน้าแ มีเหื่อไหลหยลมาที่มับ เธอไม่สามารถมอูเาหรือยืนนิ่ไ้ เธอึเริ่มัำแหน่อเธอ และรีบวิ่ไปรอบๆ ห้อและเ็บสิ่อ่าๆ ้วยมือ 5 นาทีอันแสนสาหัส่อมา ยา็เย็นพอแล้ว เธอโรยเปลือ้นวิลโลว์ลในหม้อ้มแล้วุไฟ โยเี้ยวแ้ม้านในะที่เธอรอ เาเียบและนิ่ไปอี 10 นาทีะที่เฮอร์ไมโอนี่ทำาน โยปรับอุหภูมิะที่เธอมอเ้าไปในหม้อ้ม หาเธอไม่เห็นหน้าออเายึ้นและหลุออาหาาอเธอ เธอิว่าเาไม่สามารถเลื่อนไหวไ้
"นายรู้สึยัไบ้า?"
ไม่มีารอบสนอ เธอเ็ิ้วแล้วโบวันออไป
"ันสามารถบาอย่าให้นายเพื่อสมาธิ—"
"หยุพู"
เาัฟัน วาอเธอพุ่ไปที่เา เา้อมอเธอ้วยวามมืมิ เหื่อหยลามับ
"เสียอเธอ-"
เาละสายาาเธอ เธอพยัหน้า โยไม่สนใวิธีที่เาปรับัวในาเ เธอยัเทน้ำมันละหุ่ลในหม้อ้ม่อไป หนึ่้อนาทุๆ สิบน
"หยุัริมฝีปาอเธอะ"
เสียอเาำราม เธอสะุ้
"อโทษที ันไม่รู้ว่า…"
เา้มศีรษะลในมือแล้วร้อรวรา
"อีนานแ่ไหน?"
"ไม่นาน"
เาสะุลาเ้าอี้ ยืนพิหลัับ้อนหินเย็นๆ เาึเสื้อเิ้อเา ใ้วัสุพัให้ัวเอ และสายาอเา็เลื่อนไปทาเธออีรั้ หัวใอเธอเ้นรัวะที่เธอะพริบาออไป เพิ่มวามพยายามเป็นสอเท่า เธอรู้สึไ้ว่าเา้อมอไปที่มืออเธอในะที่เธอทำาน ทำให้นิ้วอเธอสั่นและมีลื่นในมืออเธอ หม้อ้มเือลายเป็นสีน้ำเินเ้มทันทีที่เธอเิมราเี่ที่บแล้วลไป ึ่เป็นวามสอล้อที่ลัวพอี เธอ้อรออีห้านาทีเพื่อให้มันเี่ยว
"เธอวรทำให้ันสลบ"
เธอเยหน้าึ้นมอเาใล้ับโ๊ะมาึ้นโยยัทับผนัอยู่ สายาอเาอยู่ที่อและหน้าออเธอ เธอลืนน้ำลาย ออเธอหนาึ้น
"อีสัหน่อย็แล้วัน"
"ทำให้ันสลบะ"
เธอมุ่วามสนใไปที่ยาอีรั้ และเ็ิ้วอเธออีรั้ โยพยายามเพิเย่อสายาอเาที่เลื่อนลมาที่เธอ
"ันไม่ิว่านายวระหมสิในสภาพนี้ ารที่ทำให้นายอยู่ในอาาระัันอาทำให้—"
"ั้น็มัันไว้"
เาำราม เฮอร์ไมโอนี่ัวสั่น
"อาะ 4 นาที—"
เธอไ้ยินเสียเมื่อเธอหันไปพูับเาอีรั้ เายิ่เ้าใล้มาึ้นไปอี สีหน้าอเามืลเมื่อสบาัน และรอยยิ้ม้าๆ เหมือนแมว็แผ่ไปทั่วริมฝีปาอเา เา้าวเ้ามาใล้เธอมาึ้น เือบะถึโ๊ะ และวาอเฮอร์ไมโอนี่็้อมอไปที่ไม้ายสิทธิ์อเา ึ่อนนี้อยู่ใล้มืออเามาว่าเธอ
"บาทีเธออา้อารให้ันสูเสียารวบุม"
เาเอียหัวมอที่เธอ
"บาทีสิโัวน้อย็อยาะถูามล่าและไล่ล่าไปทั่วฤหาสน์"
เธอยืนัวแ็ ไม่สามารถละสายาาวาออบิเียนอเาไ้ ะที่เาโน้มัวไป้าหน้าบนฝ่ามือ ไหล่อเหมือนนัล่า เธอั้ใที่ะะลอารเ้นอหัวใ
"เธออบเล่นเม"
ไฟสีำในวาอเาเบ่บาน ยายัวและยุบัวเหมือนูเปอร์โนวา
"อยาให้ันัารเหรอ เรนเอร์"
เายิ้ม มุมปาอเาเย็นเียบและบาใ
"ันิว่าถึเวลาเล่นอันแล้ว"
"เรโ—"
"ไปสิ วิ่ ันะให้เธอเริ่ม่อน"
เธอไม่ยับเลยแม้แ่น้อย แม้ว่าแรระุ้นอเธอะรีร้อให้ทำามที่เาบอและวิ่หนี็าม เธอไม่ยอมแพ้ในะที่เาโน้มัวเ้ามาใล้มาึ้น เลืออเธอเ้นแรนเธอไ้ยินว่ามันไหลเ้าหู หายใเ้าลึๆ แล้วยาึ้น แล้วมอเ้าไปในวาอเา
"นี่ไม่ใ่นาย ันรู้ว่านายเป็นใร เรโ"
วาอเาสั่นไหว ไฟสีำสั่นลอน
"มอันสิ"
ลั้นลมหายใ - และไฟ็หายไป เรโสะุ้อย่ารุนแรราวับบหน้าเา ลมหายใหอบเ้าปออเา และเา็สะุไป้าหลันระทั่หลัอเาระแทเ้าับหิน วาอเาเบิว้าและหวาลัว่อนที่เาะเอามือปิไว้ ทรุัวลับพื้นและัวเ้าหาัวเอ
"ไม่เป็นไรนะ"
เธอพู้วยน้ำเสียสั่นเรือ
"นายะไม่เป็นไร 3 นาที นับในหัวอนาย"
เธอว้าไม้ายสิทธิ์อเาแล้วั้เวลาไว้ นิ้วอเธอับที่ับไว้แน่นแล้ว่อยๆ ถอยลับไป้าโ๊ะ เรโหายใเ้าอย่ารุนแร วายัปิอยู่ ลมหายใอเาสั่นรัวเมื่อหายใออ เาัวสั่น ใบหน้าอเาีเผือ และออเาเปียโไป้วยเหื่อ หลัาารถเถียันวินาทีหนึ่ เฮอร์ไมโอนี่็ยับเ้ามาใล้และวินิัยโรอย่ารวเร็ว สีส้มและสีแลอหน้าอ แ่มีสีเียวเ้มทั่วสะโพและ้นาอเา ุสีแสว่าพุ่ผ่านสมออเา มาามพรอมฟีน่าะส่เาไปที่เ็นมัโ้แล้ว โยพิาราาอุหภูมิและระับวามุ่มื้นอเา เธอรวสอบนาฬิาับเวลาบนไม้ายสิทธิ์ พยายามั้สมาธิท่ามลาวามื่นระหนในออเธอ อี 2 นาที ยามีวามเ้ม้นเท่าที่วร สีที่ละลายาสีมิไนท์บลูเป็นสีฟ้าท้อฟ้า ึ่ะเปลี่ยนเป็นสีใส— เสียทุบัึ้นา้านวาอเธอ และเธอ็หมุนัวไปพบว่าเรโล้มอยู่บนพื้น าอเธอวิ่ไปหาเา่อนที่เธอะำ— เธอเินสะุลับ เิมวยาแ้พิษ แล้ววิ่ไปหาเา อธิษานว่ามันพร้อมแล้ว
วาอเาระพืออยู่ใ้เปลือาอพวเา นิ้วอเาระุ เธอว้าผ้าำนวนหนึ่าุอเธอและใ้เป็นเราะั้นระหว่าผิวหนัอพวเา ะที่เธอแะเปิรามอเาและเทยาลในปาอเา เาไอ มันระเ็นึ้นมาบนหน้าอเธอ เธอรีร้อหาวอีว และเวทมนร์็พุ่ผ่านนิ้วอเธอ วินาที่อมา วเ็ม็อยู่ในมืออเธอ เาัวสั่น วาอเาลิ้ลับไปในหัวอเา
"เรโ!"
เธอุเ่าบนหน้าออเาเพื่อให้เานิ่ ว้ารามอเา แล้วเทยาลในปาอเา โยใ้ฝ่ามือปิริมฝีปาอเาเพื่อบัับให้เาลืน เธอมอูลำออเาสั่น ร่าายอเาสั่นเทาอยู่้าใ้เธอ เธอเยหน้าึ้นมอาถาวินิัยที่ยัลอยอยู่เหนือศีรษะ อุหภูมิอเาลลอย่ารวเร็วและลับสู่ภาวะปิ เธอไม่าิว่ายาะออฤทธิ์เร็วนานี้— เสียรวราา้านล่าอเธอ และเธอ็มอลไปในะที่เรโเอามืออเามาับเธอและแนบผิวหนัอเธอไปที่ริมฝีปาอเา ูบและูที่้อมืออเธอ อีนหนึ่อเาุเ่าอยู่ เลื่อนึ้น ึ้น ึ้น วามโล่ใท่วมัวเธอะที่เธอรวผลสแน แนอเธอยอมำนน่อปาอเา สีเียวเ้มเ้ามาแทนที่สีส้มและสีแอันโรธเรี้ยว แ่เธอไม่สามารถบอไ้ว่านี่ือยาแ้พิษที่ออฤทธิ์หรือารสัมผัสับผิวหนัอเธอ—
"เฮอร์ไมโอนี่"
สายาอเธอ้อมอไปที่เา เาูบแนเธอ พึมพำื่อที่เธอั้ไว้ับผิวหนัอเธอ รามอเธอหย่อนลพร้อมับเสียพยา์าริมฝีปาอเา อนนี้เาอยู่ภายใ้มน์เสน่ห์อยาปลุเ็ส์ มือที่ลานอยู่ใุ้อเธอไปถึสะโพอเธอ และเา็ึเธอให้ร่อมเา เายัแ็ระ้า ระุอยู่ใ้เธอ ลิ้นอเาเหยียไปที่้อมืออเธอ เธอะพริบา บัับัวเอให้รัษาอาารป่วยในะที่เาราื่อเธออีรั้ มันนุ่มนวลและัสน ไม่มีอะไรที่เหมือนับวามสิ้นหวัที่เาผิ ถ้าเธอทำให้เาอิ่มเอมับสิ่นี้ บาทีมันอาะให้เวลาเพียพอสำหรับยาแ้พิษที่ะเริ่มทำาน
ถ้ามันะเริ่มทำาน เาึ้อมืออเธอ เนื้อัวอเธอหล่นลมา้าหน้าเาพร้อมับส่เสียแหลมาลำออเธอ และริมฝีปาอเา็ประบับเธอ่อนที่เธอะหายใไม่ออ
"ัน้อารเธอ"
เาราเมื่อในที่สุเา็แยัวออไป เธอมอเ้าไปในวาอเา ไม่เป็นไ้แล้ว แ่ยัุอยู่
"ันอยู่นี่"
เธอระิบ มีบาอย่าะพริบอยู่้านหลัสีเทา และเา็ูบเธอ ้าๆ และลึึ้ โยมีแนอเาโอบรอบเอวอเธอ มือ้าหนึ่ันสะโพอเธอเ้าหาเา เาผลัเธอและัวเอเ้าับแนลาอเธอ เปลือาอเธอปิล ยอมำนนในะที่เาลาุอเธอึ้นไปบนหลัอเธอ มืออเาลูบไล้ผิวหนัอเธอ เธอบอัวเอว่าเา้อารสิ่นี้ ะที่ลิ้นอเาพันันอยู่ับเธอ ะที่นิ้วอเาพบที่ับอเสื้อั้นในอเธอแล้วบิอออย่ารวเร็ว— วาอเฮอร์ไมโอนี่เปิึ้น และลับเ้าสู่ร่าายอเธอ เธอพยายามลุึ้นนั่เพื่อเปลี่ยนทิศทามืออเา แ่เาับเธอไว้แน่นนารเลื่อนไหวนั้นเพียแ่สะโพอเธอแะเาเท่านั้น
"โอ้ ใ่..."
ศีรษะอเาลิ้ไป้าหลั ารรไรอเาห้อยหย่อนยาน
"แบบนั้นแหล่ะ"
เธอพยายามวบุมลมหายใในะที่ยับอีรั้ โยพยายามยับสะโพออไป มืออเาีลไปที่เอวอเธอ เลื่อนไปรอบๆ ไปนถึ้านหลัอเธอที่เปลือยเปล่าและนวผิวหนั ลมหายใอเธอิั และเธอ็หน้าแ้วยวามเินอายเมื่อไฟที่ลุลามไปทั่วัวเธอ ในที่สุเธอ็สามารถลุึ้นนั่ไ้ โยึมืออเาออาสะโพะที่เาเริ่มันัวเ้าหาเธอ แ่เาเพียเินามเธอ เลื่อนเธอึ้นไปบนัอเาและับสะโพอเธอะที่ริมฝีปาอเาูบระูไหปลาร้าอเธอ เธอัวสั่นและเอียศีรษะไป้านหลั มอึ้นไปที่ผลสแนวินิัยอเา สีเียวเ้ม็าหายไป ใบไม้เียวามธรรมาิเหมือนินในฤูใบไม้ร่วปลุมทั่วร่าายอเา เาุนับหน้าออเธอ ูบพวมันผ่านุระโปรอเธอ มืออเาลูบสะโพอเธอ ใ้นิ้วยาวอเาล้อเป็นวลมที่้านหลัอเธอ เธอเอามือล้อผมอเาแล้วึศีรษะลับไปมอาเา มืเหมือนหินนวน แ่เธอสามารถเห็นไอริสอเาไ้
"นายรู้สึอย่าไรบ้า?"
มือที่อยู่บนสะโพอเธอแ็ัว วาอเาะพริบา ลายเป็นสีเทาเย็น หายใหอบและเา็ีออาเธอ
"เรโ—"
เาเลื่อนออมาา้าใ้เธอ ยับออไป หอบและัวสั่น เฮอร์ไมโอนี่รีบลุึ้น ว้าเสื้อั้นในและยืุอเธอให้ร เธอย้อนเวลาลับไปเห็นเาอาเียนออมาบน้อนหิน มืออเายันไว้บนผนั เธอเริ่มเ้าหาเาแล้วัวแ็ทื่อ เธอเอื้อมมือไปหยิบไม้ายสิทธิ์อเา และับไล่นป่วยโยไม่มอู
"นายทำไ้ีมาเรโ"
เธอัริมฝีปาอเธอ
"มันือ… ันไม่ำหนินายสำหรับเรื่อนี้—"
เาถอยลับอีรั้ เฮอร์ไมโอนี่หันลับไปมอหม้อ้มน้ำ มืออเธอลบนริมฝีปาที่สั่นเทาะที่เธอฟัเาร้อ เธอำัวามยุ่เหยิอีรั้ และ่อนที่เธอะพูอะไร เา็ะโนออมาว่า
"มิปปี้!"
เอลฟ์็โผล่เ้าไปในห้อทลอ
"นายน้อยเรโ!"
"พาเรนเอร์ไปที่ห้ออเธอ"
เธอะพริบาที่หลัอเา เายัพิำแพโยหันหน้าหนีาเธอ มิปปี้เินโเมาหาเธอ และเฮอร์ไมโอนี่็ึมืออเธอลับ
"ไม่ใ่ มิปปี้ พาเรโไปที่ห้ออเา เาไม่สบาย เา้อารอเหลวและยาวหนึ่ในสี่เมื่อเาเ็บอะไรลไปไ้—"
"ันสบายี มิปปี้ ัน้อารให้เธอออไปาที่นี่"
"ันเินเอไ้! ึ่เินว่าะพูแทนเาไ้"
วาสีเียวอมิปปี้สะท้อนระหว่าพวเาทั้สอราวับลูเทนนิส
"มิปปี้ไม่รู้—"
"พาเธอไปที่ห้ออเธอ—"
"ูเาสิ มิปปี้ เาาน้ำและำลัฟื้นัวาไ้อันราย—"
"มิปปี้ิว่าพวเราทุนวรึ้นไปั้นบนันหม?"
เอลฟ์ส่เสียแหลม ประูถูเปิออ นาร์ิสา มัลฟอย็บินเ้าไปในห้อ
"เธอนั่นแหละ" เธอรีบหยุและเ้ามา
"เิอะไรึ้น?"
"เรโป่วย่ะ! เา้อารยาและพัผ่อน—"
"ผม้อารให้เธอออไปาที่นี่ ผม้ออยู่ห่าาเธออนนี้—"
"มีปปี้ถูเรียัวแล้ว มิปปี้รอใหุ้หนูบอเธอว่าะ้อ—"
"ูสิะ!"
เฮอร์ไมโอนี่ี้ไปที่ารวินิัย
"เาถูวายาพิษ และเรา็สามารถหายาแ้พิษให้เาไ้ทันเวลา"
เธอสูหายใเฮือ
"เาอาารไม่ี และอาารไ้อเาำลัุามีวิเมื่อไม่ี่นาทีที่แล้ว เา้อารพัผ่อนและเฝ้าระวั และเา้อฟััน"
เธอมอระหว่านาร์ิสาและเรโอย่าุเือ
"แม่-"
"เียบ"
นาร์ิสาหน้าีและ้อมอไปที่มืออเฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่มอลไป ไม้ายสิทธิ์อเรโยัอยู่ในมืออเธอ
"เย็นนี้มีใรเห็นุใ้ไม้ายสิทธิ์หรือเปล่า เฮอร์ไมโอนี่"
เธอส่ายหัว
"ไม่่ะ เาทำมันหล่น และัน็่วยเาผ่านฟลู—"
"เาผิเียวับที่เราไปถึ?"
นาร์ิสาถาม
"ใ่่ะ แ่…"
วาอเฮอร์ไมโอนี่เบิว้า และมืออเธอ็ปิปา
"ภาพบุล"
เธอระิบ
"ในโถทาเ้า ันเรียผฟลูออมา่อหน้าพวเา"
เฮอร์ไมโอนี่รีบวาไม้ายสิทธิ์ลบนโ๊ะ หัวใอเธอเ้นแรอีรั้ เธอโ่เลานานี้ไ้ยัไ? .
"อย่าัวลไปเลย เฮอร์ไมโอนี่"
นาร์ิสาพูอย่ารวเร็ว
"ราบาสันและมาร์ัสำลัยุ่อยู่ ันพบพวเาอนที่ามหาุสอน"
เธอูลื่นไส้ับวามทรำ
"แ่เบลลาทริ์—"
"ไปแล้วเ่นัน ลูเียสออไปพูุยับลอร์มืและพี่สาวอันับสามีอเธอยืนรานที่ะไปับเา"
เาแห่วามโรธผ่านไปบนใบหน้าอเธอ เรโ้าวไป้าหน้าอย่าไม่มั่น
"แม่ อะไร--"
"มิปปี้"
นาร์ิสาพู้วยน้ำเสียสบเยือเย็น
"พาเรโึ้นไปั้นบน รวสอบีพรอเาและเริ่มารรัษาที่ำเป็น ันะไปที่นั่นในไม่้า"
มิปปี้ยหูที่เธอำลัหมุนอยู่และรีบเินโเไปว้า้อมืออเรโ สายาอเาับ้อไปที่เฮอร์ไมโอนี่ะที่พวมันหายไป และวามปวร้าวในัวมันระทบเธอราวับถูทุบที่ลำไส้ นาร์ิสาเลื่อนัวอย่ารวเร็วไปที่หม้อน้ำและหยิบว
"เาถูวายาพิษอะไร?"
เฮอร์ไมโอนี่ลาัวึ้นไปในอาาศและั้สิให้มั่น
"ยาปลุเ็ส์่ะ"
วาอนาร์ิสาลับมาหาเธอ วาสายาไปเหนือุที่ยับยู่ยี่อเธอ และไล่ไปนถึผมทีู่เป็นธรรมาิอเธอ
"ันโอเี่ะ"
เฮอร์ไมโอนี่ัาร
"ริหรือ?"
นาร์ิสาเม้มริมฝีปาเ้าหาันและเิมวยา
"ใรเป็นนทำ?"
"ราบาสันับฟลินท์่ะ พวนั้นวายาเรื่อื่มอเา"
นาร์ิสาปิฝาว และเฮอร์ไมโอนี่เห็นนิ้วอเธอสั่นเพียรั้เียว เธอรีบออไปาห้อ และเฮอร์ไมโอนี่ทำามำแนะนำะที่เธอพยายามะามให้ทัน
"เาวรถูเฝ้าูอย่าน้อย 24 ั่วโม”
เฮอร์ไมโอนี่หายใหอบะเินผ่านโถทาเ้า
"ฟลินท์บอว่านี่เป็นุใหม่ มีบาอย่าที่แ็แร่ว่า ันเื่อว่ายาแ้พิษไ้ผล แ่อามีภาวะแทร้อนาารสัมผัสเป็นเวลานาน เามีไ้เือบ 39 อศา และระับวามุ่มื้นอเา่ำนเป็นอันราย"
นอเหนือาพยัหน้าหรือพึมพำเพื่อวามเ้าใเป็นรั้ราวแล้ว นาร์ิสายันิ่เียบ เมื่อพวเามาถึประูห้อนอนอเรโ เธอ็หมุนัวไปหาเธอ
"เฮอร์ไมโอนี่ อบในะ สำหรับทุอย่า"
เธอวามือบน้อศออเฮอร์ไมโอนี่
"ันรู้ว่าืนนีุ้ผ่านอะไรมามามาย"
เฮอร์ไมโอนี่อ้าปาพูว่าเธอสบายี เธอเป็นห่วแ่เรโเท่านั้น—
"แ่ืนนี้อย่ามาเยี่ยมเานะ"
เสียอเธออ่อนโยนแ่หนัแน่น
"ันไม่ิว่าเาะทนไ้"
เฮอร์ไมโอนี่ะพริบาที่นาร์ิสา านั้น็มอลไปที่พื้น วาอเธอเลื่อนไปที่ประูอเา ออเธอหนาและารมอเห็นไม่ัเน เธอหายใเ้าแล้วพยัหน้า นาร์ิสาับมืออเธอ
"และเราะเ็บเรื่อนี้ไว้ระหว่าเราสามน"
เธอมอลไปที่ห้อโถ ราวับว่าสามีอเธอสามารถปราัวไ้ทุเมื่อ
"ลูเียส้อให้วามสำัับารป้อันเรโออาสวิเอร์แลน์ และไม่สัหารราบาสัน เลสแร์"
ริมฝีปาอนาร์ิสาเม้มแน่น
"เ็บเรื่อนี้ไว้ระหว่าเรา และเรื่อรูป เี๋ยวันัารเอ"
เฮอร์ไมโอนี่พยัหน้าอีรั้ วาอเธอเบิว้า ้วยารบีบมือรั้สุท้าย นาร์ิสารีบวิ่เ้าไปในห้ออเรโ และปิประูามหลัเธอ เฮอร์ไมโอนี่้อมอวาสีมรอยู่รู่หนึ่่อนะ่อยๆ หันหลัลับและเินย่ำไปที่ห้ออเธอ ะที่เธอถอรอเท้า เธอ็มอเห็นัวเอในระบานยาว ผมอเธอยุ่ ริมฝีปาอเธอเหมือนถูผึ้่อย เธอถอุออและพบรอยัเหนือหน้าออเธอ แ้มอเธอแระเรื่อ เธอเอามือลูบหน้า พยายามันวามึเรียในยามเย็นให้ละลายไปาผิวอเธอ เมื่อพิาราทั้หมแล้ว ืนนี้็ประสบวามสำเร็ อย่าน้อยที่สุ็ือาร่วยเรโาารทำสิ่ที่เาไม่เยอยาทำ เธอเริ่มเ็บเสื้อผ้าสปรอเธอ้วยารถอนหายใ เธอยัรอาารรับประทานอาหาร่ำร่วมับพวเลสแร์อี้วย วามบัเอิอเธอไ้ผล เบลลาทริ์ไ้เห็นเพาะสิ่ที่เธออยาให้เธอเห็น และเธอ็ไม่ถูับไ้เมื่อ—
มืออเธอว้าไว้ รอเท้าอเธอร่วหล่นไปบนพรม วามทรำอเสียรีร้อัึ้นาใ้ฝ่าเท้าอเธอ เย่าเธอ ัผ่านิใอเธอ และเือนอวัยวะภายในอเธอ รอนยัอยู่ที่นั่น เธอุเ่าล หายใเ้าลึๆ นระทั่เธอสามารถันเาลับเ้าไปในหนัสืออเาไ้ เมื่อั้นวาอในใเธอสบลในที่สุ เฮอร์ไมโอนี่็้ามไปที่ห้อน้ำ เปิ๊อน้ำ และมลในอ่าน้ำอุ่นนระทั่ล้ามเนื้ออเธอผ่อนลายและิใอเธอว่าเปล่า
.
.
.
เ้าวันรุ่ึ้น เฮอร์ไมโอนี่อยู่ในห้อสมุ ฝััวเอเพื่อ้นว้า้อมูลเพื่อไม่ให้ัวลว่าเรโไม่อยู่บ้าน เธอพยายามเปิประูห้ออเาเมื่อเธอื่นึ้นมา แ่เาไม่อบ พวเอลฟ์บอเธอว่าเาออไปแล้ว นาร์ิสา็เ่นัน ลูเียสยัไม่ลับมาาเย็นวัน่อน เฮอร์ไมโอนี่ใ้เวลารึ่ั่วโมื่นระหนเี่ยวับารไม่อยู่อพวเา และสุภาพอเรโ นระทั่วามผิอเธอพบเธอ านั้นเธอ็เินย่ำลไปที่ห้อสมุ ทบทวนเหุผลทั้หมว่าทำไมารพยายาม่วยเหลือรอนเมื่อืนนี้ึเป็นเรื่อโ่ 15 นาที่อมาเธอ็พร้อม เธออให้แ็าล็อึหนัสือเี่ยวับ Scourers ทั้หม้วยน้ำเสียหนัแน่น หลัาถเถียันสัพั เธอ็ัสินใเ็บพวมันไว้ในห้อสมุ ไม่เ่นนั้นเธอ็เสี่ยที่ะมีนรู้ว่าเธอำลั้นว้าอะไรอยู่ เยเรมีย์ โนส์ หนึ่ในทีม Scourers ไ้เียนบันทึทั้หมอเา้วยรหัสที่เธอพบว่าระัระายอยู่ในวารสารอื่นๆ ท่ามลาหน้าที่ีา ูเหมือนเป็นลูผสมระหว่าอัษรรูนหรืออัษรอียิป์โบรา แ่วามหลาหลายอัวละรลับไม่เหมือนที่เฮอร์ไมโอนี่เยเห็นมา่อน เธอไ้แยบันทึอเยเรมีย์ โนส์ออไปเมื่อหลายสัปาห์่อน โยเน้นไปที่วารสารอื่นๆ แทน เนื่อาอย่าน้อย็มีรายารเป็นภาษาอัฤษ แ่เธอไ้่อยๆ ไลู่รอยสัสุท้ายอย่าระมัระวั และยัไม่ลาไปว่าเวทมนร์ที่ทำให้เิรอยสั ันั้นเธอึเปิบันทึอโนส์ึ้นมาใหม่ และศึษารูปร่าและเส้นแปลๆ นิ้วอเธอลาามเศษระาษที่ถูีออรลาสันหลั รู้สึถึารสูเสียระูอเธอ มันเหมือนับารพยายามแปลภาษารัสเียเป็นภาษาอัฤษโยใ้พนานุรมที่เียนเป็นภาษาีนลา ถ้าเธอสามารถถอรหัสรหัสไ้ เธอ็สามารถแปลิ้นส่วนอรหัสลในบันทึอ Scourers ไ้ และมีบาอย่าบอเธอว่าบันทึนี้เป็นุแสำั เธอมีวามมุ่มั่นอย่าลึึ้ในารศึษาอัษรรูนแปล ๆ นเธอไม่ไ้ยินเสียประูห้อสมุเปิออ อแทบระอัใล้โ๊ะอเธอ และเธอ็สะุ้นแทบะยหม้อหมึึ้นเพราะ้อวามเ่าแ่หลายศวรรษ เรโยืนห่าออไปหลายฟุ โยเอามือไพล่หลั เธอระโึ้นาเ้าอี้เพื่อพบเา นิ้วเป็นหมัเพื่อไม่ให้เอื้อมมือออไป
"เป็น...นายเป็นยัไบ้า"
เาหน้าี วาอเาเ็มไป้วยรอยล้ำ และรามอเาแน่น
"มาร์ัส ฟลินท์ะไม่รบวนเราอีแล้ว"
เธอรู้สึถึวามเย็นาบนผิวหนัอเธอ
"ทำไม?เิเรื่ออะไรึ้น?"
เาลิ้ไหล่อเา และเธอ็ฟัเสียระูอเาแ
"เาวรสนุับารมีีวิอยู่"
เาหายใเ้าลึๆ มอไปยัุที่หูอเธอ
"ันบอเาในรั้่อไปที่เามอันผิมา ันะไปหาลอร์มืและแ้ให้เาทราบว่าเาและราบาสันยัื้อายยาอยู่ที่เอินบุระ"
เฮอร์ไมโอนี่หายใไม่ออ
"พวนั้น—?"
"ใ่ ั้แ่แร เ้าโ่นั่นิว่าันไม่รู้ แล้วเา็พยายามยืนรานว่าะไม่ทรยศน้อายอลุ"
เาเยาะเย้ย
"เาถูแบนาเอินบุระในเือนหน้า"
"แบน? ามำสั่ใร?"
เรโมอเธอ วาอเาเป็นสีเทาเ้มหมุนวน
"อัน มาร์ัสลืมสถานะอเาั้แ่ารล่มสลายอพอเอร์ ันะพยายามเือนเาให้นึถึเรื่อนี้"
เายืนสู หยิ่ และเย็นา มันทำให้เธอนึถึฮอวอส์ เธอสลัวามทรำอเธอออไปและบีบมือเ้าหาัน
"เ้านี้อุหภูมิอนายเป็นปิหรือเปล่า?"
ารมอที่เามอเธอบอเธอว่าารถามเรื่อสุภาพอเานั้นไร้ประโยน์ วาอเาระุและเาหายใเ้าลึ ๆ
"เราำเป็น้อยุิ 'ารฝึ้อม' อเรา"
เธอไ้ยินเสียหัวใอเธอเ้นในวามเียบ เธอสสัยว่าสิ่่าๆ ะเป็นเ่นนี้
"ันเ้าใว่านายรู้สึอย่าไร แ่ันไม่ิว่าารลับมามีอาารึและไม่สบายัวอีรั้เป็นวามิที่ี"
"ารฝึ้อมเป็นสิ่ที่รบวนสมาธิ สำหรับเราทัู้่"
เาระแอม
"เมื่อืนันลวามระมัระวัลรอบๆ มาร์ัส ันอาทำร้ายเธอสาหัส็ไ้—"
"เมื่อืนมันไม่ใ่วามผิอนาย"
เธอรีบออไปแล้ว้าวเ้ามาใล้เามาึ้น
"นายทำทุอย่าภายในารวบุมอนาย—"
"เรนเอร์—"
"--และนาย็หยุัวเอ! นายสามารถวบุมิใอนายไ้อย่าน่าทึ่ แม้ว่านายะ้อแลมา้วยอะไร็าม และ—และันแ่อยาให้นายรู้ว่านายไม่ำเป็น้อหลีเลี่ยนาย หรือหยุวาม้าวหน้าที่เราทำไว้ เพราะว่าัน เื่อในาย เรโ ันเื่อริๆ และถึแม้ว่า-"
"เรนเอร์"
เธอหยุเินอย่าบ้าลั่และสบาเา เาพูอย่าเียบ ๆ น้ำเสียิบ้วยวามเหนื่อยล้า
"ันนี่แหละที่้อารมัน"
เธอะพริบาที่เา ึหูอเาหรืออะไรสัอย่า ถ้าเารู้สึไม่สบายใหรือถ้าเธออมาเินไป และเธอสัาว่าะหยุ
"ันเ้าใ" เธอหันไปมอรอเท้า รู้สึว่าี่โรอเธอหัวเ้าหาหัวใ
"ไม่ แน่นอน นั่นเป็นสิทธิ์อเธอ"
สายาอเธอเลื่อนมาที่เาอีรั้
"แ่เธอวรรู้ว่าันไม่ไ้เป็นแบบนั้น"
เาลืนน้ำลายและรามอเาแน่นึ้น วาอเาเลื่อนไปที่รามและริมฝีปาอเธอ่อนที่ะลาออไป เาพยัหน้าให้เธอเพื่ออำลาและหันส้นเท้าอเา ท้ออเธอบิ หาเาาไป… หาเาเินาไปอนนี้ มีอิสระที่ะหลีเลี่ยเธอและหมมุ่นอยู่ับวามเลียันเอ เธอะ้อทำานหนัเป็นสอเท่าเพื่อึเาลับมา และารร่วมมือับเาือสิ่ที่ภาี้อาร มันบัเอิเป็นสิ่ที่หัวใอเธอ้อารเ่นัน
"พ่ออนาย ทำสำเร็หรือเปล่า? ในารพูุยับโวลเอมอร์เี่ยวับสวิเอร์แลน์?"
เาัวแ็แล้วหันลับมามอเธอ้าๆ เาถอนหายใและเอามือลูบผมอเา
"อนนี้แม่ไ้รับนฮูเมื่อเ้านี้ พ่อโน้มน้าวเาว่าารเมือไม่วรมีวามสำัสูสุเมื่อพิาราาสถานะปัุบันอประเทศ"
เธอพยัหน้า มีบาอย่าผูปมไว้ภายในออเธอ
"แล้วอนนี้เาอยู่ที่ไหน?"
"ำลัำเนินารามลยุทธ์ใหม่เพื่อให้ลอร์มือนุมัิ"
เาลัเล
"ป้าไม่สบายใ แม่ไปอยู่ับเธอสอสามวันแล้ว"
"อะไรนะ?" เฮอร์ไมโอนี่โพล่ออมา
"ทำไม?"
เรโยัไหล่
"เพื่อไม่ให้เธอฟุ้่าน"
"เ้าใล่ะ"
เาเหลือบมอที่ประู และเธอ็รู้ว่าเธอมีเวลาไม่ี่วินาที่อนที่เาะหายัวไป
"เี๋ยว—"
เธอเินลับไปที่โ๊ะ สับระาษและัหนัสือ
"ันำลัมอหาบาอย่าที่ันอยาะ่วยสัหน่อย มันเป็น... านหนัมา และันสามารถใ้--ู่หูไ้"
เธอเยหน้าึ้นมอเาอีรั้ และวาอเา็เป็นประาย มีวามเียบหนาทึบ
"ถ้านายไม่ยุ่นเินไป"
เธอระิบ ำพูลอยมาแ่ไลมาหาเา เา้อมอหนัสือ เอียศีรษะเพื่ออ่านื่อหนัสือ้าน้า ใล้พอที่ะแสวามสนใ แ่ไลเินว่าะิใ เธอนับารเ้นอหัวใอเธอใน่วเวลา่อานั้น วามเียบอันโหร้ายท่วมท้น หาเาเินาไป—
"เธอทำอะไรอยู่?"
สายลมแห่วามโล่ใพัผ่านเส้นเลืออเธอ เธอยิ้มอย่าประหม่าให้เาและเริ่มอธิบายเรื่อ Scourers ้าพอที่ะไม่รอบำเา แ่เร็วพอที่ะทำให้เาสนใ หน้าออเธอเ้นเร็วึ้นะที่เาเินไปที่โ๊ะและั้ใฟั เธอ้าวไป้าหน้าเ่นัน โยยั้อเท็ริและประวัิศาสร์
"แล้วเธอรู้ัพวเารั้แรเมื่อไหร่?"
ู่ๆ เา็ถามและหันไปมอเธอ
"อืม— ืนนั้นับรัมนรีสเปน"
เามวิ้วมอเธอ มอริมฝีปาอเธอประอบเป็นำพู
"น็อ ีเนียร์ พูถึพวเา"
วาอเาเหลือบไปเห็นหมึบนแนอเธอ่อนะหันลับมาอีรั้ และ้าวึ้นไปบนโ๊ะอย่าเ็เี่ยว เาหยิบหนัสือเล่มที่ใล้ที่สุึ้นมา พลิูไปสอสามหน้า
"เธอำลั้นว้าวิธีารหลบหนี และเธอ้อารวาม่วยเหลือาันในเรื่อนั้น"
เาปล่อยให้ระูสันหลัปิล ุมือในระเป๋าเสื้อ แล้วหันไปมอเธออย่าเย็นา ิ้วอเธอมวเ้าหาัน และเธอ็ลืนลไป
"ะเลี่ยเแนไ้ยัไ แ่—"
"เธอิว่าะเิอะไรึ้นับันถ้านอันหนีไป? ับพ่อแม่อัน้วย?"
เาเอนหลับนโ๊ะ ไว้เท้าไว้ที่้อเท้า
รามอเธอปิสนิท
"ไม่ใ่แ่ัน เรโ ันำลัทำานเพื่อปลปล่อยพวเราทุน นี่มันยิ่ให่ว่าอะไรทั้สิ้น—"
"ันั้น เธอะ้อออเินทาโยไม่้อใ้ไม้ายสิทธิ์ และพบับ 'แ๊์' ไม่ว่าพวเาะอยู่ที่ไหน็าม เพื่อพยายามทำลายพ่อมที่ทรพลัที่สุในยุอเรา และประสบวามสำเร็ในำแหน่ที่แฮร์รี่ พอเอร์ล้มเหลว"
เาออไว้เหนือหน้าอ
"และเธอ้อารให้ัน่วยเปิโ่รวนอเธอ ันเป็นผู้เสพวามาย"
เธอ้อมอเา
"ันรู้ว่ารอบรัวอนายเลียโวลเอมอร์"
เา้อมอเธออย่าเียร้าน
"ารไม่อบไม่ไ้หมายวามว่าเราเ็มใที่ะ่าัวเอโยพยายามโ่นล้มเาอย่าไรุ้หมาย"
"ประเ็น็ือ"
เธอพูอย่าสบ ราวับว่าเธอไม่ไ้ยินเา
"ันรู้ว่าทำไมันถึมาที่นี่ เรโ"
ี่โรอเาหยุเลื่อนไหว วาอเาับ้อไปที่เธอ เธอหายใเ้าลึๆ สม่ำเสมอ
"ันรู้ีว่าันเป็น... ัวประันรอบรัวมัลฟอย ิป่อรอไ้"
เธอยาึ้น
ันไม่ถือสาอะไรุ มันเป็นารัสินใที่าลา และนายปิบัิ่อันีว่าที่ันเยินนาารไว้มา แ่อย่าทำเหมือนว่ามันโ่เลาที่พยายามเอานะโวลเอมอร์เมื่อมีโอาสที่นายะทำ และรอบรัวอนายเรียมพร้อมสำหรับมัน"
เาะพริบา้นหาใบหน้าอเธอ วาอเา่อยๆ หรี่ล
"ันว่านายเ้าใหมแล้ว"
เธอละเลยเหยื่อ
"แน่นอนว่าันไม่สามารถพูไ้ว่าะเิึ้นเมื่อใ แ่ระบอบารปรอนี้ะไม่อยู่ ไม่มีอะไรเหมือนที่เยมีมาในประวัิศาสร์"
เธอ้าวไป้าหน้าอย่าระมัระวั
"ันรู้ว่าทำไมนายถึปป้อัน ทำไมนายถึ่วยัน และถึแม้ันะบอใร็ามที่ะฟั แ่ันสัาไม่ไ้ว่าะเพียพอ"
เาเพียแ่้อมอเธอ ริมฝีปาอเาแยออเล็น้อย
"มันอาะไม่ีพอในสายาอศาลสราม"
เธอหายใเ้าอย่าสั่นเทา
"แ่่วยันทำเ่นนี้ และเมื่อโวลเอมอร์ล้มลและภาีไ้รับัยนะ ันะทำให้แน่ใว่าพวเารู้ว่านายและพ่อแม่อนายือเหุผลว่าทำไม"
เธอหยุั่วราว านั้นเา็ะอนเ็มวามสู
"เธอ่าใว้าริๆ เรนเอร์"
เายิ้มเยาะ
"อนนี้ถ้าเธอะสสารัน—"
"ไ้โปร"
เธอัริมฝีปาอเธอและ้อมอเา
"ันอให้นาย่วยัน"
อาาศระหว่าพวเาแร้าว เธอปิเสธที่ะถอยลับแม้ในะที่เธอหน้าแ เินอายาาร้อมอที่รุนแรอเา วามเียบแผ่ยายออไปในะที่เธอรอ หวั และอธิษาน— และเา็หันลับมาที่โ๊ะทันที เาเปิหนัสือที่ใล้ที่สุ้วยท่าทาเียร้าน และระแอมในลำอ
"แล้วมีปัหาอะไรล่ะ?"
หัวใอเธอระโน เธอะพริบาับพื้น ่อสู้ับวามอยาร้อไห้ หรือหัวเราะ หรือทั้สออย่า เธอ่อยๆ เ้ามายืนที่โ๊ะ้าๆ เา หยิบบันทึอโนส์
"เราวรเริ่ม้นที่นี่"
หลายั่วโม่อมา เธอำลัูเาอ่านบันทึเ่าๆ ที่มีนอยู่ระหว่าริมฝีปา วาอเาหรี่ล้วยวามูถูเหยียหยาม พวเอลฟ์ไ้นำบริารน้ำาพร้อมาแฟสหนึ่หม้อมาให้เธอ และเธอ็ำลัแทะบิสิะที่เธอูเาอ่าน เธอำลัเียนรายื่อัวอัษรภาษา่าประเทศทุัว โยเียนลบนม้วนหนัสืออเธอเมื่อเธอบัเอิเอัวอัษรเหล่านั้น เธออายุไม่เินยี่สิบเ้า เมื่อมิปปี้มาบัับเรโให้ิน้าวเย็น เฮอร์ไมโอนี่็อบลทันทีโยยืนรานให้เาหยุทานอาหารเย็น
"ันะ… พรุ่นี้ัน็ะมาที่นี่เหมือนเิม"
เธอพูแล้วพลิไหล่ะหยุอยู่ที่ทาเ้าประูห้อสมุ
"ถ้ายัอยาร่วมานับัน่อ"
ออเาระและเา็มอออไป
"อาเป็นไปไ้ ันะู่อน"
เธอพยัหน้าและเินลับไปที่ห้ออเธอ ใ้เวลาทั้ืนที่เหลือปิบัและล่าวอบุสำหรับวาม่วยเหลืออเรโในะที่มันยัอยู่
เ้าวันรุ่ึ้น เธอเพิ่ะนั่อ่านบันทึอ Scourer เมื่อประูห้อสมุเปิออ เรโเินเ้ามา ผมอเายัเปียาารอาบน้ำ ปาอเธอเปิออ
"ันำลัิอยู่เมื่อเ้านี้"
เาพูแล้วเินไปมาะที่เธอพยายามไม่้อมอ
"ะเป็นอย่าไรถ้าไม่ใ่ราั้เิม? แล้วถ้าเป็นภาษาอาหรับล่ะ?"
เาหายัวไปในอหนัสือะที่เธอะพริบาามเามา ่อนที่ะลับมาพร้อมับหนัสืออัษรรูนภาษาอาหรับ ปราว่าเรโพูถูบาส่วน อัระบาัวรับอัษรรูนอาหรับโบรา แ่บาัว็มีวามแ่าัน พวเายัระบุารับู่ับอัษรรูนออียิป์โบรา สุเมเรียน สันสฤ และอราเมอิ้วย พวเาทำเ่นนี้่อไปอีหลายวัน เมื่อลูเียสและนาร์ิสาาไปแล้ว ็ไม่มีอะไระัวาพวเาไ้ เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้ว่า้อโ้แย้อเธอส่วนไหนที่โน้มน้าวให้เา่วยเธอ แ่เธอ็ไม่ล้าั้ำถามเ่นัน เธอพอใที่ะมีเพื่อนและ่วยเหลือเา
เธอไ้เรียนรู้ว่าพวเาทำานร่วมันไ้ีเหมือนที่เธอาหวัไว้ มันไม่มีอะไรเหมือนับารทำานในโปรเ็์ร่วมับรอนและแฮร์รี่ ไม่ำเป็น้อู้ี้เาหรือรวสอบานอเา โยปิแล้วเรโะเป็นนที่หัวไวที่สุในอนเ้า ันั้นเาะเียนบันทึอันเรี้ยวรานถึเที่ยวัน ปล่อยให้าอเาเย็นลในะที่เาลืนหนัสือเรียนและบันทึประำวันไป เฮอร์ไมโอนี้าวย่า้าวใน่วบ่ายะที่เานั่ลบนเ้าอี้และพลิัวอย่าเียร้าน ้อมอและรุ่นิ บ่อยว่านั้น เธอะเยหน้าึ้นมอเา้วยวามิหรือำถาม และพบว่าเาะับาูเธออยู่แล้ว — ้อมอที่นิ้วอเธอลาไปามหน้าระาษ ้อมอที่ปาอเธอ ะที่เธอูปลายปาานน เฝ้าูะที่เธอยืนและยืัว นั่นเป็นอีวามแ่าหนึ่าู่เรียนนอื่นๆ อเธอ เาเอาใใส่นาไหน
เธอวิ่ไปหาเาในบ่ายวันหนึ่ เมื่อเธอิว่าเธอำัสัลัษ์ัวใัวหนึ่ให้เหลือเพียอัษรรูนสุเมเรียนเพื่อัั ผมอเธอร่วพาไหล่เาะที่เธอโน้มัวไปหาเา โยี้ไปที่อัษรรูนเพื่อเปรียบเทียบ เรโยืนและเินออไปโยทำเป็นเอื้อมมือไปหยิบหนัสือเล่มอื่นๆ และเธอ็ระหนั้วยวามเินอายที่หน้าออเธอไปปัไหล่อเา แนอเธอทับเา แ้มอเาลายเป็นสีมพูเมื่อเาลับมาหาเธอ และเธอ็สสัยเธอเหมือนัน เธอถูุัวอยู่บนโฟาในเย็นวันพฤหัสบี โยเปิู้อวามที่เป็นภาษาละินโบรา มอหาสัลัษ์ใๆ ในหน้าทีู่เหมือนสัลัษ์ในบันทึอเยเรมีย์ โนส์ ประมาหนึ่ในสี่เธอ็พบารแ่ัน เธอถอนหายใและถูมับอเธอ ูเหมือนว่า Scourers ะยืมมาาภาษาโบราทุภาษาออัษรรูนที่มีอยู่ พวเาระบุอัระที่ไม่้ำันไ้มาว่าหนึ่พันัวแล้ว ในอัรานี้อา้อใ้เวลาหลายปีในารถอรหัส เธอระับวามผิหวัะึระาษออมาามหน้าที่และบันทึเี่ยวับารแปล มันะ่ายว่ามาถ้ามีทาลั ุแอะไรสัอย่า เธอปล่อยให้ิใล่อลอยไปหาน็อีเนียร์อีรั้ เธอระแอมในลำอ เสียสะท้อนั้ออยู่ในห้ออันเียบสบ แม้ว่าะใ้เวลาห้าวันที่ผ่านมา้วยัน แ่พวเา็แทบไม่ไุ้ยันเลย
"นายสนิทับธีโออร์หรือเปล่า? มันยาที่ะบอว่าารหยอล้อนั้นเป็นเรื่อริมาแ่ไหน"
วาอเาเลื่อนมาที่เธอาสมุบันทึที่เาำลัอ่านอยู่
"ไม่เิ"
"พวนายเยสนิทันใ่ไหม"
เาปิหนัสือแล้วริมฝีปาเป็นเส้นบาๆ
"เธอำลัทำอะไรอยู่?"
เธอัริมฝีปาแล้วส่ายหัว
"ไม่มีอะไร แ่… สสัยเี่ยวับารเอันืนพรุ่นี้"
เธอมอูบันทึอเธออีรั้ รู้สึถึสายาอันเร่าร้อนอเรโมาที่เธอ อนนี้ไม่ใ่เวลา..
.
.
.
เาไม่ไ้มาห้อสมุในวันศุร์ เาบอเธอะที่พวเาำลัลับัวในืน่อนหน้านั้นว่าเาะ้อเรียมัวสำหรับารประทับิ “มันเี่ยวอะไร้วย?” เธอถามโยมืออเธอับลูบิประูะที่เาลอยอยู่ในโถทาเิน รามอเาแน่น และเาไ้บอเธออย่าละเอียเี่ยวับพิธีที่นรับใ้อลอร์มืเ้าร่วม โยปิแล้วะมีานปาร์ี้หลัานั้น ามมา้วยั่วโมแห่วามมึนเมาและารทำลายล้า เธอใ้เวลาทั้วันในวันศุร์เพื่อเียนโ้ และฝััวเออยู่ับานเพื่อลืม อนนี้เธอและเรโไ้แปลัวละรที่มีเอลัษ์เพาะัวไปแล้วห้าสิบสี่ัวในบันทึอเยเรมีย์ โนส์ เหลืออีอย่าน้อยพันว่าๆ เมื่อนาฬิาบอเวลา 4 ทุ่ม เฮอร์ไมโอนี่็ลับไปที่ห้ออเธอแล้วลาเ้าอี้ไปที่หน้า่าเพื่อที่เธอะไ้มอูแสไฟในห้อนอนอเรโ มีบาอย่าึวามรู้สึผิอบั่วีอเธอลึๆ แ่เธอ็ปัมันทิ้ไป วาม่วยเหลืออเามี่ามา และเธอ้อารให้เาปลอภัย เธออยู่ไ้นถึีสาม พยัหน้าไปโน่นไปนี่่อนะเลิูและเ้านอน เธอื่นึ้นมาในวันรุ่ึ้นหลัเที่ยวัน ร่าายอเธอเ็บปวาารเฝ้าเ้าอี้อาร์มแร์ที่ไร้ประโยน์ และเธอไ้อาบน้ำอุ่น่อนะเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สบายัว ถาอาหารเ้าอเธอวาอยู่บนโ๊ะาแฟ โยยัมีไอน้ำอยู่อย่าน่าอัศรรย์ เธอทรุัวลบนเ้าอี้แล้วรินาแฟ เธอเี้ยวนมปัไ้รึ่ทาแล้วเมื่อเธอสัเเห็นแผ่นพับหนาๆ โผล่ออมาาใ้ถา เฮอร์ไมโอนี่มวิ้วและึมันออ
พูไม่ไ้: ห้อโถแห่ำทำนาย เล่มหนึ่ โยแลน์ เนส์เวิร์ธ
เธอยืนอ้าปา้าับำพู นิ้วอเธอเลื่อนผ่านหน้า่าๆ พลิูสิ่ทีู่เหมือนเป็น้นบับ มันไม่มีฝาปิ เพียแ่ถูมัไว้้วย เือเวทมนร์ เธอพลิหน้าแรแล้วอ้าปา้า เมื่อเียน้วยหมึสีน้ำเินยุ่ๆ ในหน้าสอ เธอพบวามทุ่มเท
ุเรนเอร์
อบุสำหรับารสนับสนุนีรีส์่อนหน้านี้อัน Undesirable
หนัสือเล่มนี้เป็นหนัสือเล่มแรในุใหม่อันที่ะีพิมพ์ในฤูร้อนหน้า
ราบใที่ระแสลมยัไม่เปลี่ยนแปล โลเปลี่ยนไป แสเริ่มสลัว
แ่เรื่อราวและัวละร็อย่วยส่อสว่าเส้นทาอยู่เสมอ
สู้่อไป
แลน์ เนส์เวิร์ธ
ปลายนิ้วอเธอบีบหน้าระาษนอยาพลิู เพื่อลืนินเรื่อราวและทำให้แน่ใว่าเธอไม่ไ้ินนาารถึหนัสือที่อยู่ในมืออเธอ ิใอเธอเ็มไป้วยำถาม เธอสูหายใเ้าแร เธอหมุนัวและวิ่ไปที่ประู วิ่ไม่ี่้าวไปยัห้ออเรโ เธอ็ระแทประู ทุบรอยฟ้ำที่หมัอเธอ ไม่มีารอบสนอ เธอรีบวิ่ไปที่บันไและบินลไปที่ห้อสมุ เมื่อเปิประูออไป เธอพบว่าเายืนอยู่เหนือโ๊ะยาว พิหมัและ้อมอไปที่หนัสือเล่มหนึ่าหลายๆ เล่มที่วาอยู่ในอ
"อรุสวัสิ์"
เาเสนอ่อนที่เธอะอ้าปาพู
"หนึ่ในรูนเหล่านี้ปราบนหน้าปบันทึอโทลเบร์ เธอสัเเห็นหรือยั?"
เธอับ้นบับ้วยนิ้วมือ หายใแร เปิและปิปา
"มีาแฟอยู่รนั้น"
เาพูพร้อมทำท่าทาเหม่อลอยไปที่โ๊ะ้าระหว่าโฟา
"ันไม่แน่ใว่าวันนี้เธออยาทำานหรือเปล่า ัน็เลยบอพวเอลฟ์ให้เ็บสโนที่เหลือไว้ เราะเรียพวเาว่า—"
"นี่ืออะไร?"
เธอััหวะ เธอยื่น้นบับอเนส์เวิร์ธออมา เย่าเาราวับว่ามันัเธอ เามอูเธอเป็นรั้แร าร้อมออเาิามร่าายอเธอ่อนะลไปที่หน้าระาษในมืออเธอ เาเารามอเาโยไม่ั้ใ และหันไปที่ั้นวา้านหลั ้นหาหนัสือที่นั่นอย่าไร่รอ เธอไม่แน่ใว่าอะไรทำให้เาหลใหลไ้มานานั้น เพราะเฮอร์ไมโอนี่รู้ว่าส่วนนั้นะมี้อมูลเี่ยวับ้วมูลสัว์
"ไม่มีอะไรหนิ"
เธอะพริบาที่เา มอูหลัออเาเปลี่ยนเป็นสีมพู เธอย้ายไปที่โ๊ะแล้วบ้นบับล
"มัน… มันเป็นร่าที่ยัไม่ไ้เผยแพร่ มันะไม่มีอะไรไ้ยัไ นายไ้มันมาไ้ยัไ? ทำไมมัน… นาย—"
เาััหวะารพูะุะัอเธอ้วยารยัไหล่ โยยัหันหน้าไปทาหนัสือ้วมูล้วยวามสนใอย่าุนเียว
"ันเียนถึเนส์เวิร์ธ บอเาว่าเธอเป็นแฟนลับเา"
เฮอร์ไมโอนี่เินเ้ามาหาเา อร้อให้เาเผิหน้าเธอ
"แ่ทำไมเาถึ—"
เรโหันหลัลับ แ้มอเาลายเป็นสีมพู และสายาอเา้อไปที่หนัสือเี่ยวับพฤิรรมารสืบพันธุ์อ้วมูลที่เานำไปที่โ๊ะวิัย
"ันแ่… ันบอเาไปแล้วว่าเธอเป็นแฟนลับ และถามว่าเามีอะไรให้เ็นและส่ไปให้ในวันเิอเฮอร์ไมโอนี่ เรนเอร์ไ้บ้า"
เาพลิ้อวามสอสาม้อะที่เธอ้อมอเา ริมฝีปาอเธอแยอออย่า้าๆ เธอไม่ไ้อ่านหนัสือพิมพ์มาหลายวันแล้ว เธอรู้ีว่านี่ือเือนันยายน และวันเิอเธอำลัะมาถึ วันนี้เป็นวันเิอเธอ เธอลืมมันไปแล้ว แ่เรโไม่ลืม..
"ันไม่ไ้ทำอะไรเลย"
เาพึมพำ
"แ่เียนหมายริๆ เธอสามารถยืมนฮูอันไ้ถ้าเธอ้อารส่ำอบุ—"
เฮอร์ไมโอนี่เอื้อมมือไปับไหล่อเา หันเามาหาเธอ และลุึ้นยืนเพื่อริมฝีปาอเธอเ้าับเา
เาำวันเิอเธอไ้ เารู้วันเิอเธอั้แ่แร นิ้วอเธอยืนพันันบนเส้นผมหลัใบหูอเา ริมฝีปาอเธอยับอย่าระมัระวัเหนือเา อร้อให้เาปล่อยให้เธอทำ่อ แสำอบุ แสวามรั่อเธอ— ริมฝีปาอเาถูึออไป มืออเาวาลบนสะโพอเธอเบาๆ และยับเธอไป้านหลั วาอเาร้อนและมืมนอย่าน่า้นหา เธอสะุ้ โยำไ้ว่าเา้อารพื้นที่อย่าไร เา้อารเวลาอย่าไร
"ันอโทษ.."
เธอหลับาล
"ันอโทษ ันรู้ว่านายไม่้อาร แ่ัน-"
ปาอเาประบเ้าหาเธออีรั้ หนัึ้น และนุ่มนวลึ้น เธอหายใไม่ออ และลิ้นอเา็อยู่ในปาอเธออย่ารวเร็ว ้นหา เ้นรำ และลาลมหายใ้วยวามประหลาใออาปออเธอ มือบนสะโพอเธอบีบเธอเ้ามาใล้ ปลายนิ้วเาะเ้าไปใน้าน้าอเธอและเธอไปทา้านหน้าอเา แนอเธอโอบรอบออเา หน้าออเธอไว้ใล้ับเาและแนบับเาะที่ลมหายใอเาเริ่มหนัไปทาปาอเธอ มือ้าหนึ่เลื่อนลมา ลูบหลัอเธอเบาๆ เาราับริมฝีปาอเธอ และเธอ็อ้าปารับ วาะพริบอย่ารวเร็วเพื่อ้อมอไปยัสายาอันมืมิอเา
"ันอโทษ"
เธอพู้ำ
"เราไม่ำเป็น้อทำ ันไม่อยาันนาย—"
"หยุพูไ้แล้วเรนเอร์"
เาหมุนัวพวเา ยเธอึ้นอย่ารวเร็วาี่โรและวาเธอไว้บนอบโ๊ะ เธอส่เสียแหลม และเา็ลืนเสียนั้นลไป โอบแนรอบหลัเธอ และอระูสันหลัเพื่อโน้มัวลูบเธอ มืออเธอเลื่อนผ่านผมอเา ประสานนิ้วอเธอและับใบหน้าอเาไว้ใล้ ลิ้นอเาสอเ้าไปในปาอเธอ รวูและพันันับเธอ เมื่อเธอหายใไม่อออี่อไป เธอ็ถอยออ หายใหอบ และเา็เปลี่ยนไปที่ออเธอเร็วว่าที่เธอะเสนอให้เาไ้ มือ้าหนึ่อเาเลื่อนไปามี่โรอเธอ ไล่ามสะโพอเธอและเลื่อนไปาม้นาอเธอ เาเ่าอเธอเบาๆ และเธอ็เื่อฟัทันที โยเปิาอเธอและเิวนให้เา้าวเ้ามาใล้มาึ้น ฟันอเาูไปที่ออเธอ เธอหลับาล้วยวามสุอันแหลมมที่พุ่ทะลุัวเธอ ลิ้นอเาสะบัไปทั่วุนั้น ทำให้เธอัวสั่น แนสั่นและแนลาลำัวสั่น แนอเาเลื่อนลมาโอบรอบหลัอเธอ ลาเธอไป้าหน้ารอบโ๊ะและเื่อมสะโพอพวเา เธอถอนหายใและึศีรษะอเาลับไปที่ปาอเธอ เาทำามำสั่โยเลื่อนริมฝีปาไปเหนือเธอแล้วลาเธอลไป้วยระแสแห่วามปีิยินี เธอระหนัว่าลมหายใอเธอำลัออาลำอในรูปแบบารถอนหายใร่ำรวอย่าหนั
"อบุ" เธอพึมพำับริมฝีปาอเา
"อบุมาๆ ันรัมัน"
เาบีบเธอเ้ามาใล้ หายใเ้า้าหูเธอแรๆ มืออเาย้ายไปที่้านหลัศีรษะอเธอ นิ้วบิผมอเธอ านั้นเา็ึและึออเธอเปิให้เา ริมฝีปาอเานับลำออเธอ ูและั่อนที่ะเลื่อนลมาูระูไหปลาร้าอเธอ มือ้าหนึ่อเาเลื่อนไปบนเสื้ออเธอ สูึ้นเรื่อยๆ นฝ่ามืออเาปิหน้าออเธอ ้นาอเธอระับรอบเอวอเา และหลัอเธอ็โ้อ โยหน้าออเธอลบนมืออเา ฟันอเาัระูไหปลาร้าอเธอะที่เธอรา นิ้วหัวแม่มืออเาผ่านยอออเธอ และเธอรู้สึว่าร่าายอเธออบสนอ
ป๊อป! า้านหลัพวเาทำให้เธอใมา แล้วมีเสียสูเบื่อๆ พูว่า
"ุหนูอยาินสโนเหรอ?"
เฮอร์ไมโอนี่เอามือปิปาเธอ เรโัวแ็ มืออเายัอยู่ที่หน้าออเธอ และริมฝีปาอเาลอยอยู่เหนือหน้าออเธอ พวเาเอียศีรษะและพบว่าเรมมี่้อมอมาที่พวเา
วามิอเฮอร์ไมโอนี่ว่าเปล่ายเว้นวามเสียใ
"ไม่"
เรโพูอย่าไรุ้หมาย เรมมี่เม้มริมฝีปาเล็ๆ อเธอ หรี่าลแล้วพูว่า
"เรมมี่อาะนำสโนมา้วย สำหรับทีหลั"
"นั่นะไม่—"
เรมมี่หายัวไปอย่าะทันหัน! เฮอร์ไมโอนี่หายใไ้อีรั้ และหัวเราะเสียสูอย่าประหม่า แ่เรโไม่ไ้เ้าร่วม เาึัวเอลับมา ยัหอบ ม่านาำล้ำ ท้ออเธอแทบะระพือปีแทบไม่ทัน่อนที่เาะว้า้อมืออเธอแล้วลาเธอให้ลุึ้นามเาไป เาึเธอึ้น บิัวไปมาระหว่าอหนัสือแล้วถัทอเป็นุ้มเล็ๆ ที่มีที่นั่ริมหน้า่าที่มอเห็นสระน้ำ เธอมีเวลารึ่วินาทีเพื่อเพลิเพลินับทิวทัศน์ ่อนที่เาะเธอับั้นวาและลืนินเธออีรั้ เาส่เสียร้ออเธอ้วยวามประหลาใ นิ้วอเาบนเอวอเธอ และร่าายอเาแนบไปับเธอ เธอับ้อศออเาในะที่เาูบเธออย่า้าๆ ลึล้ำและเย้ายวนใที่หมุนวนใอเธอเป็นวลม มือที่เอวอเธออยู่ใ้เสื้ออเธอ ถู้าน้าอเธอและปันิ้วหัวแม่มืออย่าบริสุทธิ์ใเหนือสะโพอเธอ เธอเลื่อนมืออเธอลไปที่้อศอ เหนือ้อมืออเา และไปที่มืออเา เพื่อให้เาไ้สัมผัสเธอมาึ้น เ่าอเาไป้าหน้า เลื่อนไปมาระหว่า้นาอเธอ และเสียรวราที่น่าอายที่สุ็ไหลออมาาลำออเธอเ้าปาอเา ่อนที่เธอะผละัวออไป เา็เอียศีรษะอเธอไป้าหลัแล้วูบเธอราวับว่าเธอเป็นำอบสำหรับวามระหายอเา ้นาอเาเื่อม่อับลำัวอเธอะที่มืออเาเอื้อมไปแะเสื้อั้นในอเธอ สะโพอเธอลิ้ไป้าหน้า และเาร่ำรว โยวามยาวที่แ็อเาไว้ับสะโพอเธอ นิ้วอเาบีบผมอเธอแน่น นิ้วหัวแม่มืออเาหมุนยอออเธอ บีบเธอและสะบัเธอแล้วเลื่อนเือลเพื่อให้เารู้สึถึเธอ—
ป๊อป! า้าๆ พวเา เฮอร์ไมโอนี่ระุ
"เรมมี่เอาสโนมาให้แล้ว"
ร่าายอเรโึ่แนบิับเธออย่าเอร็อร่อยนั้นเร็ึ ถอนหายใอย่าผิหวัพัผ่านใบหน้าอเธอ
"ันบอแล้วว่าเราไม่้อารอะไร"
วามิอเฮอร์ไมโอนี่ว่าเปล่ายเว้นวามเสียใ
"เรมมี่ยืนราน ให้เรมมี่เอาอะไรมาอีไหม?"
"ไม่"
มีารหยุั่วราว เฮอร์ไมโอนี่หันหน้าไปทาวา เห็นเอลฟ์ที่มีอายุมาว่ายืนอยู่ที่นั่นโยเอามือวาบนสะโพ
"เรมมี่ะถามอีรั้ในภายหลั"
และเธอ็หายไป เฮอร์ไมโอนี่้อไปทีุ่ที่เรมมี่ยืนนระทั่นิ้วอเรโเ้าับผิวหนัอเธอ เธอสะุ้ ึลับ ิใอเธอระแทลับเ้าไปในะโหลศีรษะ
"แม่อนายส่สายลับออไปแล้ว เราวร… เราไม่วร…"
เธอพูะุะั
"สายลับอพ่อัน น่าะเป็นแบบนั้นมาว่า"
เรโมอูเธอ วาอเาเป็นประาย เป็นสีเทาที่ื่นเ้นแทนที่ะเป็นรูม่านาสีำที่ถูรอบำาเหุาร์เมื่อสัปาห์ที่แล้ว และพวเา็สำรวใบหน้าอเธอ มอ้ามรามอเธอ โ้ไปามแ้มอเธอ และเ้นรำ้วยาอเธอเอ
"ัน— ันหมายถึว่าันีใที่เรา…"
เธอี้นิ้วไปที่ร่าายอพวเาอย่า่วยไม่ไ้ โยที่อนนี้ันเ้าหาัน
"แ่บาทีเราไม่วร… นั่นไม่ใ่ารพูว่า 'ไม่มีวัน' แ่—"
เรโยิ้ม และารไ้เห็นมันทำให้เธอแทบหยุหายใ เาึริมฝีปาระหว่าฟัน และเธอรู้สึว่านิ้วอเาเลื่อนไปที่เอวอเธอ เาโน้มัวเ้าไปในหูอเธอแล้วระิบว่า
"หยุพูพล่ามไ้แล้ว เรนเอร์"
เาทิู้บไว้รนั้นึ่ทำให้เธอาพร่า่อนะถอยลับไป
"ไม่มีหนัสือะอ่านเหรอ?"
เปลือาอเธอเปิึ้นและพบว่าเายิ้มให้เธอ
"ันไม่วร"
เธอพึมพำ
"เรามีานวิัยที่้อทำ…"
เายัไหล่ี้เีย
"อ่านื่อเรื่อหรือยั?"
วาอเธอเบิว้า
"ันอ่านแล้ว"
"อืม.."
เธอระแอมในลำอ
"นายิว่ามันะเหมือนับีรีส์ Undesirable หรือเปล่า? เาบอว่าะมีหนัสือเ็เล่มอีหรือเปล่า?"
เธอถอยออาั้นวาและเินลับเ้าไปในอ่าๆ
"ห้อแห่ำทำนาย ันสสัยว่ามันะเน้นไปที่ระทรวหรือเปล่า หรือว่าเราะไ้เห็นัวละรที่ไม่พึปรารถนาัวใ ๆ อีรั้—"
"เรนเอร์ แ่อ่านหนัสือบ้านั่น็พอ"
เธอหมุนัวไปหาเา เาเลิิ้วแล้วยิ้มให้เธอะที่เาเินามเธอลบันไ เธอหน้าแและหยิบ้นบับึ้นมา้วยมืออันอ่อนโยน สายาอเธอับ้อไปที่หนัสือที่วาอยู่บนโ๊ะ
"ไว้ทีหลั เราวรทำานัน นายบอว่านายพบบาอย่าในบันทึอโทลเบร์?"
"ยัไม่ใ่เวลา อนนี้"
เาล่าว วาอเธอเลื่อนมาที่เา
"เธออาพัารวิัยไปหนึ่วันไ้ เพราะเป็นวันเิอเธอ"
ปาอเธอเปิและปิ่อนที่เธอะยิ้ม
"อืม วรเป็นเ่นนั้น อบุ"
เาผหัวไปทาทาออ
"ไปอ่านะ ันะให้มิปปี้นำอาหารลาวันไปที่ห้ออเธอ มิปปี้ทำุปฟัทอให้เธอ้วย"
เธอเอื้อมมือึ้นไปึเาลมาและูบแ้มอเา่อนที่เาะหยุยั้เธอไ้ เธอวิ่ไปที่ห้ออเธอพร้อมับวามทรำถึหน้าแบนแ้มอเารบริเวที่ริมฝีปาอเธออยู่
.
.
.
ความคิดเห็น