คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 9
แสว่าอนนี้ อร์หนีไปไ้...
เป็นอนประมูลนั่นเอ เาอยู่บนเวทีับลูโเมื่อสาวๆ เริ่มทะเลาะัน อย่าน้อยพวเา็นะอะไรบาอย่าใน่วเวลานั้น
อนนี้เธอนั่อยู่บนเ้าอี้วิแบ็ มอูพระอาทิย์ึ้นทาหน้า่า มันเป็นเ้าวันที่สามอเธอในฤหาสน์มัลฟอย แม้ว่าเธอะไม่ไ้นอนเมื่อืน่อน แ่็พอใที่ะ้อมอผนัในะที่สมออเธอ่อมแมัวเอ หลายรั้ที่เธอิว่าเธอวรเรียเอลฟ์หยิบยามาให้เธอ แ่อาารปวหัวทำให้เธอ่ออยู่ เธอะไม่พึพอใับสิ่ที่พวเาวาแผนไว้สำหรับเธอ แ้มอเธอสั่น มีรอย้ำสีม่วที่มุมปารที่เธอมีเลือออ เธอสาบานไ้ว่าเธอะรู้สึถึโรร่าออัมีบนแ้มอเธอเมื่อืนนี้ แ่เ้านี้ลับไม่พบเลย บาทีเาอาะแ่บหน้าเธอเพื่อ่วยัวเาเอเท่านั้น แน่นอนว่าหนึ่ในนั้น้อถูลโทษเพราะวามปาไวอเธอ เธอเม้มริมฝีปาเ้าหาัน ทำให้นึถึวามทรำเี่ยวับารรัษาอเาที่ประูเมื่อืนนี้ ถ้าเาิว่าเฮอร์ไมโอนี่ เรนเอร์ำลัะาไปอย่าเียบๆ เธอ็ะมีเอร์ไพรส์ให้เา
แสแส่อผ่าน้นไม้ แสแรที่เ้ามายัพื้นที่อเธอ ทำให้ผนัอเธอสว่าึ้น เธอยืนึ้น พันเสื้อลุมให้แน่นแล้วเินไปที่หน้า่า มอูพื้นที่สว่าึ้น ้านนี้อฤหาสน์ไม่มีประู มีเพียพุ่มไม้และสระน้ำนาให่ และเมื่อไ้รับแสแ ในที่สุเธอ็มอเห็นสวนที่อยู่ไลออไปไ้ ันะออไป เธอบอัวเอ ทุที่มีุอ่อนอยู่เสมอ ุที่เธอสามารถใ้ประโยน์ไ้ เธอเปิประูระเบียโยั้ใที่ะมอไปรอบๆ ้าน้าอฤหาสน์และ้านล่า านั้นเธอ็้าวออไป แ่มีบาอย่าหยุเธอไว้ เธอมอลไปที่เท้าอเธอ วาิับทาเ้าประู เธอยมันไม่ไ้ เธอ้าวถอยหลั.. าถาั้นสิ่ีวา เมื่อวานเธอไ้นั่ที่ระเบีย ื่มาับนาร์ิสาในอนเ้า มีอะไรเปลี่ยนแปลไป? ลมหนาวยามเ้าพัมาระทบผิวอเธอ
ลูน่า...
เธอ้อมอที่อบฟ้าะที่วอาทิย์ึ้นรึ่วลมเหนือ้นไม้ ันวรพาัวเอไปที่หออยที่สูที่สุในฤหาสน์มัลฟอย้วยีไหม? เธอไ้ระุ้นเา และในะที่พวเาไม่อยู่เมื่อืนนี้ เาไ้เรียมวอร์ไว้แล้ว เธอเอื้อมมือออไป้วยวามอยารู้อยาเห็น วอร์หยุเธอ่อนที่นิ้วอเธอะ้ามทาเ้าประูไ้ แ้มอเธอร้อน
เาล้าียัไ
เาััวเลืออเธอออไป โยำัำแพรเล็ๆ อเธอให้แบล เฮอร์ไมโอนี่หมุนัว วามิ่าๆ ปั่นป่วนอยู่ในใอเธอราวับลื่นพายุ เธอวิ่ไปหาผ้าม่านที่ห้อยลมาาหลัาแล้วึเป็นปม แ่ไม่มีบ่วิอยู่ เาผิไฟมอล และเธอ็ระทืบเพื่อทสอบทฤษีอื่น เหมือนน้ำอุ่นะที่เธอุ่มมือเ้าไปในเปลวไฟ เธอเปิู้เสื้อผ้าและพบว่าเ็มัและผ้าาเอวอเธอถูถอออหมแล้ว
ถ้าล้า็ลอู เาพูำนี้ไว้ เือนเธอว่าีวิอเธอไม่ใ่อเธออี่อไป เธอปาน้ำาแล้วมอูพระอาทิย์ึ้น านั้นึใส่รอเท้าบู๊ท เปิประูห้อนอน แล้วถอเสื้อลุมออ เธอเินลไปที่ห้อโถ สสัยว่ามีใรนอนอยู่ในห้อเหล่านี้บ้าไหม ถ้าเธอบัเอิเอเรโ เธอะทำให้เาเสียสิไปแน่ๆ เธอเินลบันไหินอ่อนและออไปสูอาาศยามเ้าที่หนาวเย็น สูลมหายใแห่อิสรภาพ อี้านหนึ่อฤหาสน์ือุที่ยัไม่ไ้สำรว เธอเินเ้าใล้ำแพและเินไปามอบเพื่อรับหมอยามเ้า เมื่อเินไปามหัวมุม ศาลา็ลอยึ้นาหมอ แสแสะท้อนาหลัาอันส่าาม ทอเาลวลายบนพื้นห้าที่อยู่รหน้า น้ำเลื่อนัวไปมาบนทะเลสาบ เสน่ห์อันอบอุ่นะเป็นประโยน์ในอนนี้ เฮอร์ไมโอนี่มวิ้ว หวัว่าเธอะุ้นเยับารไม่ใ้เวทมนร์เร็วๆ นี้ านั้นเธอ็ไม่ลืมที่ะสวมัมเปอร์และเินเล่น่อในอนเ้าอย่าอารม์ุ่นมัว
สนามห้าแผ่ยายออไปเป็นเอเอร์ และเธอ็พิาราว่ามันะมีมูล่าแ่ไหนัน บาทีพวเาอามีมาว่านี้ แ่พื้นที่อฤหาสน์หยุอยูุ่หนึ่ เธอมอลไปที่แนอเธอ และสสัยว่าุไหนที่ที่ินะวาทาอออเธอไ้ ัวอัษรสอัวที่หมึลบนผิวอเธอไ้รับแสยามเ้า ปราเป็นสีทอเหนือัวอัษรที่เบลลาทริ์มอบให้เธอ เธอมอลับไปที่หน้า่า รวูห้ออเธอที่ั้นสาม และพบว่าประูระเบียถูเปิออว้า เธอนับ เธอเป็นระเบียที่สอทา้านวา หันหน้าไปทาทิศะวันออเียเหนือามพระอาทิย์ึ้น รายละเอียที่มีประโยน์ หาเธอสามารถหานที่สามารถใ้านไ้ เินผ่านนบทไม่ไลนั นั่นือสิ่ที่น่าะเป็นไ้ เธอเผิหน้าับพระอาทิย์ึ้น ึ่อนนี้มี้นไม้ปลิวไปามอบสนามห้า และเริ่มออเินทา เธอมุ่หน้าไปทาะวันออเียเหนือัห้าเหมือนเรือใบลำเียวในทะเลสาบ ้นหารอยแอเราะ มีเสียรวราแผ่วเบาาพื้นินที่ื่นึ้น นส่เสียั้อ แนวพุ่มไม้โ้ำนับสู่ท้อฟ้า น่าใที่ถูรายล้อมไป้วยวามามอีรั้ ทิวทัศน์เป็นสิ่สุท้ายที่อยู่ในใอเธอเมื่อเลือสถานที่ที่เธอลาแฮร์รี่และรอนเมื่อปีที่แล้ว แ่บริเวเหล่านี้็ถูทำให้มอเห็นไ้ัเน นน่าื่นม มันเือบะรู้สึเหมือนถูล้อเลียนเมื่อพิาราาสถานาร์อเธอ เธอิว่าสนามนี้่อน้ามีประโยน์สำหรับานปาร์ี้ในสวนและานเลี้ยรับรอนาให่
พวมัลฟอยพบปะเพื่อนๆ อรอบรัวอีแล้วเหรอ? หรือว่าพวเาเป็นเพียผู้เสพวามายทั้หม นาร์ิสา มัลฟอยให้วามบันเทิับใร? เธอไปถึอบพุ่มไม้โ้มน หันหน้าไปทาทาเินที่ัไปามถนนมืที่เรียรายไป้วย้นไม้ที่มีิ่้านอันละเอียอ่อน โน้มัวเพื่อสัมผัสัน นระอร้อเพลให้เธอฟั มันามมา ามเินไป ทำให้เสียสมาธิ บาทีุอ่อนอาอยู่ที่ไหนสัแห่ในเลนนี้ มันแผ่ยายออไป หายไปในหมอยามเ้าและเาไม้ เธอ้าวผ่านไป รู้สึเหมือนับอลิในระมออเธอ รออยอีโลหนึ่ที่แปรเปลี่ยน่อหน้า่อาเธอ ไม่มีอะไร. ไม่รู้สึเ็บแสบบนแนอเธอ เธอเิน่อไปอย่าระือรือร้นเพื่อ้นหาุสิ้นสุอทรัพย์สินอมัลฟอย มีบาอย่าที่นร้อ้ออยู่ในหัวอเธอ ึ่เป็นทำนอที่ฟัูุ้นเย โน้สอสามัวที่ร้อยเ้า้วยันและทำให้เธอนึถึเพลที่แม่อเธอเยร้อในอนเ้า เธอสสัยว่าโมนิา วิลินส์ำเพลนั้นไ้หรือไม่ หาบาเ้าเธอื่นึ้นมาฮัมเพล และพยายามแ่ทำนอที่เธอลืมไปนานแล้ว
เธอไม่เยรู้สึอบุสำหรับารมอาร์ไลอเธอมาไปว่าารัสินใเลือลบวามำพ่อและแม่อเธอ หาเธอ้อเพิ่มพ่อแม่อเธอเ้าไปในรายารวามัวลที่เพิ่มมาึ้นในโลใหม่นี้ มันะมาเินรับไว้ เฮอร์ไมโอนี่เหยียแนออให้ว้า ปลายนิ้วแทบไม่ไ้สัมผัสโนใบไม้บนพุ่มไม้ที่ไม่เะะทั้สอ้าน บาทีฮิ์ำลัหลบเลี่ยหน้าที่อเา เสื้อลุมอเธอเปิออามสายลม อาาศวิ่เ้าหาผิวอันอบอุ่นอเธอ เธอหันศีรษะอเธอลับไปและ้อมอไปที่รอยเปื้อนอท้อฟ้าผ่านิ่้านอ้นไม้ ระยะทาสิ้นสุล ็เปิว้าออไปอีสนามหนึ่ เฮอร์ไมโอนี่หยุและ้อมอไปที่เนินเาที่ลาเอีย แรระุ้นแบบเ็บอให้เธอวิ่และล้มล แรระุ้นที่แ่าและมืมนว่าบอให้เธอวิ่เ่นัน เธอ้าวไป้าหน้า
"เป็นัน ันะหยุอยู่รนั้นนะ ุเรนเอร์"
ลูเียส มัลฟอย – แ่ัวไร้ที่ิเป็นเวลาหนึ่ั่วโมในอนเ้า – ยืนเอามือประสานันไว้้านหลั ้อมอเธอ้วยวาสีเทา เาปราัว่อเธอหรือเปล่า? เธอไม่ไ้ยินเาเ้าใล้ในพื้นที่แบๆ เธอผ่านเส้นั้นมาหรือเปล่า? เธอำไ้ว่าัวเอำลัสวมอะไรอยู่ ึรีบปิเสื้อลุมแล้วึให้แน่นเพื่อลุมุนอนอันเรียบหรูอเธอ ไม่มีสายสะพายให้ผูปิ
"ทำไม? มีอะไรนอเหนือารนี้หรอะ?"
"ไม่มีอะไรมาหรอ ริๆ" เา้าวไป้าหน้า
และเธอ็นึถึวิธีที่ป้าอเธอพยายาม้อนแมวี้เล่นอเธอนมุม
"บริเวนี้ยายออไปอีสอสามเอเอร์ แ่ส่วนให่เป็นทุ่ห้า"
"ันอบทุ่ห้า"
เธอสสัยว่าเธอะใ้น้ำเสียอวีอเธอหรือไม่ มุมปาอเาระุเหมือนอลูายทุรั้ที่เา่อนรอยยิ้มในั้นเรียน
"ใ่ แ่ไม่ใ่เราทุน" เาพึมพำ้วยเสียำรามอย่าวาัว
"แ่ันเรว่าุมาถึเส้นทีุ่ไม่สามารถ้ามไ้แล้ว ุเรนเอร์"
เธอ้อมอลับมาที่เาและรวูเา เาโน้มัวไป้าหน้าพร้อมที่ะระโน เธอะไม่สัเเห็นถ้าเธอไม่รู้ว่ามัลฟอยเอนหลัพิรอให้โลมาถึพวเา มืออเาอยู่้านหลั - บาทีไม้ายสิทธิ์อเาอยู่ระหว่านิ้วอเา
ลูเียส มัลฟอยไม่อยาให้เธอ้าว้ามเส้นนี้ ผิวอเธอถูแท บาทีุอ่อนอาอยู่ที่นี่
"ันอรับรอับุว่าไม่มีอะไรนอาทุ่ห้า" เาล่าวเมื่อเห็นว่าเธอไม่ไว้วาใ
"ุที่ยอเยี่ยมสอสามุสำหรับวิิ" เาพยัหน้าให้เธอ
"ถ้าุสนใเรื่อแบบนั้น"
เามวิ้วที่เธอเมื่อเธอไม่ยับและถอนหายใ
"บริเวฤหาสน์หยุอยู่ที่นี่เพื่อุประส์ให้หมึนั้นอยู่บนแนอุ หาุ้ามเส้น ุะไ้รับอันรายสาหัส ุเรนเอร์"
เธอะพริบาที่เา เาัวล—เธอมั่นใในสิ่นั้น และอะไรอีที่อาเป็นสาเหุไ้นอาวามิที่เธอะหลบหนี? สายลมพัิ่ไม้ที่อยู่เหนือพวเา และแสแ็ทำให้ใบหน้าอเาถูส่อ้วยแส และสะท้อนออาวาอเา นหยุร้อเพลแล้ว มันุ้ม่าที่ะลอ ถ้าเธอิผิ เธอ็ะไ้อยู่ับลูน่าและแฮร์รี่อีรั้ ราวนี้เรโไม่สามารถหยุเธอไ้ ้วยวามล่อัวที่เธอไ้เรียนรู้าารวิ่มาหนึ่ปี เฮอร์ไมโอนี่หมุนัว้วยส้นเท้าและระโนออาเลนเ้าสู่สนาม ประายไฟที่แนอเธอ แผเผา ปะทุ ร้อนแรนปลายประสาทอเธอ เธอล้มลบนห้านุ่มๆ ะที่ไฟลุลามไปทั่วร่าาย เผาเธอา้านใน เสียะโนที่อยู่้าหลัเธอ ะที่วามเ็บปวล้อมรอบิใอเธอ และพาเธอเ้าสู่วามมื
.
.
.
เธอถูเย่าไปมาเหมือนที่พ่ออเธอเยทำอนที่เธอทำร้ายัวเอ เธอถูห่อัว้วยผ้าห่มและอไว้ที่หน้าออเา ิใอเธอล่อลอย วามิิอยู่ับวามทรำ เธอออไป้านอแล้ว เธออยู่ใ้ร่มเาิ่ไม้ เธออยาะามระ่ายลมาเรื่อยๆ นระทั่พบที่หลบภัย ลูเียส มัลฟอยหยุเธอไว้ วาอเธอสั่นไหว และเธอ็ำวามเ็บปวไ้ ร่าายอเธอสั่น และแนอพ่อเธอ็ึเธอเ้ามาใล้มาึ้น ไม่.. นี่ไม่ใ่พ่ออเธอ.. มีนับเธอไว้แนบอ เินยัวเธอลับไปนอน ผิวอเธอเ็บ เสียฝีเท้าสะท้อนาหินอ่อน เธอลับเ้าสู่วามมืมิอีรั้ราวับะพริบา
.
.
.
"เิอะไรึ้น!?"
เสียื่นระหนัึ้นในใอเธอ ปลุเธอให้ื่น เธอรู้สึเหมือนยัอยู่ในอ้อมแนอพ่อเธอ เปลือาอเธอ่อสู้ับส่วนผสมที่ปิเ้า้วยัน
"พ่อรับ! ผมถามว่าเิอะไรึ้น!?"
"เลือสีโลนอแัสินใเินออไปเอ เรโ"
เสียั้อาเาไฟมาแนบหูเธอ ารสั่นสะเทือน ล่อมเธอลับ
"บาทีพ่อวรอธิบายให้เธอฟั—"
เธอรู้สึล่อลอยอีรั้
เาวที่มีวามสูหลายั้น ระ่ายที่อยู่รหน้าเธอ ระโาไป แ่มีวาู่หนึ่มอลับมาที่เธอ้วยวาสีเียวมรอแฮร์รี่ เาหายัวไปบริเวมุมพุ่มไม้ และเมื่อเธอเินามไป เา็าไปแล้ว..
.
.
.
ร่าายอเธอปวเมื่อย เธอรู้สึว่าแนามีประายมีประายไฟในัว แ่ะระุเมื่อเธอพยายามะยับเท่านั้น วาอเธอเบิว้า และ้อมอไปที่หลัาเียอเธอ ผ้าม่านสีรีมพาไว้อย่าหรูหรา มันเหมือนับว่าเธอถูรึไว้ ล้ามเนื้ออเธอหนัึ้น และแม้แ่นาอเธอ็ทำานหนัเินไป เธอมอเห็นแสแอ่อนๆ าหน้า่าที่สะท้อนับเพาน เธอหหันมอ้าๆ และพบร่าหนึ่ยืนพิหน้า่าและ้อมอไปที่พื้น เรโ.. เาถือถ้วยและานรอในมือ้าหนึ่ เธอเาไ้ว่าาเย็นแล้ว ไม่มีไอน้ำเพิ่มึ้น มืออี้าอเาอยู่ในระเป๋าอเา าเายาวสีเ้ม แ่เป็นัมเปอร์สีน้ำเินโบอล์ ออาเรื่อแบบ เธอ้อไปที่แผ่นหลัอเาะที่เธอทสอบล้ามเนื้อ อนิ้วเท้า และยับแน อนนี้เาสูเือบเท่าับรอนแล้ว เาสูว่าแฮร์รี่เสมอ ไหล่อเาว้าึ้นามวุิภาวะหรือ้วยารฝึล้ามเนื้อ เธอไม่รู้ แ่แม้ะผ่านเสื้อัมเปอร์ เธอ็มอเห็นรูปร่าอเาไ้ เสื้อผ้าอเรโสวมพอีัวเสมอ อามีัมเปอร์สั่ัเพื่อเาโยเพาะ นิ้วหัวแม่มือที่ถือานรออเามีแหวนอลาสสลิธีรินที่บาริมฝีปาอเธอเมื่อืน่อน หินมรยิบาให้เธอ วาอเธอ้มลมอไปที่าและหลัอเา มันไ้รับารปรับแ่อย่าสมบูร์แบบเ่นัน เายืนสูทั้สอา ไม่เยพิสะโพ เว้นแ่ะมีำแพหรือเสาไว้พิอย่าั้ใ เธอเยเห็นมืออแพนีเลื่อนไปที่สะโพอเา ไม่ว่าะในั้นเรียนโยบีบ้นาอย่ารวเร็ว หรือในทาเินมืๆ ในเวลาเลยเอร์ฟิว ึ่เฮอร์ไมโอนี่ะััหวะทัู้่และยึะแนนบ้าน หรือไม่็เินาไปอย่ารวเร็วพร้อมับภาพวาสีเียว เล็บเลื่อนลมา้านหลัเพื่อบีบเา เ่นเียวับารเรียสายาอเา เาหันไปมอเธอะที่าร้อมออเธอเลื่อนไปยัสถานที่ที่ยอมรับไ้มาึ้น วาอเานุ่มนวลและห่าไล เิอาารวูบวาบ ่อนะแปรเปลี่ยนเป็นสีเทาและหายไป เหมือนสัว์เลื้อยลานะพริบา เาเผิหน้าับเธอ ถ้วยาและานรอหายไป และเลื่อนมืออี้าเ้าไปในระเป๋าเสื้อ
"ยับไ้ไหม?"
"แทบะไม่"
เสียอเธอาๆ หายๆ เหมือนถูบยี้ล บาทีเธออาะรีร้อ
้านหลัเาเธอสามารถมอเห็นพระอาทิย์ินไ้ เธอสลบไปทั้วัน เาทำหน้าบึ้ใส่เธอ และ่อนที่เธอะสสัยว่าทำไม เา็ถามว่า
"เธอพยายาม่าัวายรึไ?"
เธอะพริบาแล้วนอนลบนหมอนอย่าไร้ประโยน์
"เปล่า แ่อนนี้เมื่อนายพูถึมันแล้ว ันะอบุมา ถ้านายให้เ็มัและผ้าพันออันืน"
เาหรี่ามอเธอแล้วเิน้ามพรมหนึ่รั้่อนะลับมาทีุ่เิมรหน้า่าพร้อมเม้มปาแน่น
"ันวระพาเธอไปมรอบๆ เมื่อเธอมาถึ และเือนเธอถึผลที่ามมา" เาล่าว
"พรุ่นี้เมื่อเธอสามารถเินไ้อีรั้ เราะไป้วยัน"
เธอหัวเราะอย่าหนั และล้ามท้ออเธอ็ประท้ว
"ไม่ำเป็น้อพาันไปเินหรอ ันเป็นทาส ไม่ใ่สุนั ันิว่าอนนี้ันมีวามิแล้ว"
เธอส่เสียฟันฟู่ะยับา เลียารที่เธอนอนว่ำรหน้าเาเหมือนุ๊าแร็อล
"เหุใารฟื้นัวรั้นี้ึเลวร้ายยิ่ว่าำสาปรูเียทัส"
"ันเื่อว่าบาเรียถูสร้าึ้นโยรุนแรว่ารูเียทัส เธอเลยไม่ถูวบุมโยรูเียทัสในระยะเวลานาน"
วาอเาละสายาไปาเธอ และเธอ็รู้สึัเนว่าเาเยมีอาารแบบนี้มา่อน
"าร้ามบาเรียวรทำให้นที่ถูสัใ และให้โอาสพวเาถอนัวออาอบเ พ่อบอว่าเินระโผ่านบาเรียไปทั้ัวเลย นล้มลและลิ้ลบนเนิน"
เธอลืนน้ำลาย ใ่ นั่นูเหมือนถู้อ อย่าน้อยเธอ็ไ้เรียนรู้อะไรบาอย่า ุอ่อนในวอร์ไม่เี่ยว้อราบใที่เธอมีรอยสับนแนอเธอ ลูเียสพูวามริ
"อนที่เา่วยเธอึ้นมา เธออยู่นอำแพมาสอนาทีแล้ว"
เธอมวิ้ว
"แน่นอนว่าเาใ้เวลานานพอสมวร"
ใบหน้าอเาหันลับมาหาเธอพร้อมเลิิ้ว
"ลูเียสไม่มีไม้ายสิทธิ์อเาในอนนี้ เาำลัเปลี่ยนไม้ายสิทธิ์"
เธอะพริบาที่เา วามรู้นี้น่าใ วามเป็นไปไ้่าๆ วนเวียนอยู่ในใอเธอ และเธอ็พยายาม้นหา้อไ้เปรียบ
เรโอ่านใบหน้าอเธอไ้อย่า่ายาย
"ลอร์มือไม้ายสิทธิ์อเาเมื่อปีที่แล้ว้วยเหุผลอเาเอ เาใ้ไม้อื่นทแทน แ่ในระหว่าสรามที่ฮอวอส์ ในที่สุมัน็ยอมแพ้ และระเบิไป"
"โอ้"
เธอพูไ้เพียเท่านี้ เธอ้อมอที่ม่าน้านหลัเาะที่เธอรู้ว่าลูเียส มัลฟอยามเธอลมาาเนินเา อุ้มเธอไว้ในอ้อมแนอเา และอุ้มเธอลับไปที่ห้อนอนอเธอ เธอสสัยว่าเาะวิ่หรือะปล่อยให้ร่าายอเธอบิัวและส่เสียร่ำรวที่เิเา รอบรัวนี้ไม่มีอะไรที่สมเหุสมผลเลย เธอสบาเรโ เาำลั้อมอเธออยู่ เธอ็ระหนัไ้ เธออ่อนแอ ไร้ารเลื่อนไหว และอยู่บนเีย่อหน้าเา เาสามารถทำอะไร็ไ้ที่เา้อารับเธอ เธอทสอบล้ามเนื้อแน พยายามเร็ล้ามเนื้อแน แทบะไม่อบสนอ เธอสบาเาแล้วเา็มอไปทาอื่น
"มิปปี้"
เาเรีย เอลฟ์็โผล่เ้ามาในห้อ
"ุหนูื่นแล้ว!"
"เธอ้อารอาหารและน้ำ"
เรโพูแล้วเินไปที่ประู หัวอเธอหนัเินว่าะมอเาไป
"และยาลายล้ามเนื้ออีวในหนึ่ั่วโม โปรูแลเธอ้วย"
ประูปิล และเธอ็้อมอไปยัุรหน้าหน้า่าที่เายืนอยู่ะที่มิปปี้ระเ้ไปมารอบัวเธอ
.
.
.
นาร์ิสา่วยเธอลุาเียในวันรุ่ึ้นและ่วยเธอยืล้ามเนื้อที่ึ เฮอร์ไมโอนี่เม้มริมฝีปาอเธอแล้วปล่อยให้หล่อนทำ สสัยว่าเธอรู้หรือเปล่าว่าลูายอหล่อนวาแผนอะไรไว้สำหรับเธอ พวเาลบันไเพื่อเินเล่นไปามั้นล่าอฤหาสน์ เธอไม่เห็นเรโหรือลูเียสเลยในวันนั้น นาร์ิสาอโทษที่ไม่แสเแนให้เธอเห็น โยเสนอว่าะพาเธอออไปเินเล่น แ่เฮอร์ไมโอนี่ปิเสธ ล้ามเนื้ออเธอยัปวอยู่ และเธอไม่้อารำเือนว่าเธอถูมัอยู่ที่นี่ นาร์ิสาเป็นนที่่าสัเมาที่สุเท่าที่เฮอร์ไมโอนี่เยพบมา ใน่วบ่าย เมื่อหล่อนมาพาเธอไปทานอาหารลาวันที่ั้นล่า เธอสรุปไ้ว่าผิวอเฮอร์ไมโอนี่ไวพอๆ ับล้ามเนื้ออเธอ และ้วยเหุนี้ึหยุล้อแนทั้สอเ้าหาัน พวเาะนั่ทานอาหารเย็น เมื่อนาร์ิสาอให้มิปปี้เรียมน้ำอุหภูมิห้อให้เธอ เฮอร์ไมโอนี่แทบะยิ้มให้เธอ ราวับว่าเธอถูแเผาอย่าน่ารัเียไปทั่วทุที่อผิวหนั และารสัมผัสเพิ่มเิมใๆ ทำให้เธอัวสั่น เมื่อเธอถอผ้าเ็ัวออแล้ว เธอ็ึุนอนผ้าไหมเนื้อนุ่มที่นาร์ิสาทิ้ไว้ให้เธอบนเีย ืนนั้นเธอผล็อยหลับไปโยห่มผ้าไหมและมีมน์เสน่ห์อันเย็นสบายอยู่บนผ้าปูที่นอนอเธอ
.
.
.
ิสำนึอเธอหลุลอยออมาาวามฝันอเธอในลื่นที่้าๆ ไร้น้ำหนัลอยลับสู่ผิวน้ำ ทุรั้ที่เธอลับไปสู่วามฝัน แฮร์รี่็อยู่ที่นั่น้วย เฮอร์ไมโอนี่ลี่ลายวามปรารถนาและวามทรำอเธอ รู้สึถึแรทิ่มแทบนผิวหนัอเธอ ร่าอเธอลาเธอลับึ้นไปบนเียที่ฤหาสน์มัลฟอยที่แฮร์รี่เสียีวิ แนอเธอสั่นเทา และวามรู้สึทีุ่้นเยอวาที่้อมอเธอ็อาบทับเธอ ึผมอเธอ ม้วนผมเป็นเลียวเบาๆ และั๊ี้ที่ออเธอ นาอเธอระพือและเธอ็ลืมาไปที่ห้อนอนอันมืมิอเธอ เธอเอียศีรษะไปที่ประู แน่ใว่าเธอไม่ไ้อยู่นเียวอยู่รู่หนึ่ นิ้วนั้นสาผ่านผมอเธอ ้อมอเธออย่า่อเนื่อ บาทีนาร์ิสาอามารวสอบเธอ หรืออาะ… เธอะพริบาวามิโ่ๆ อเธอ บิาอเธอบนผ้าปูที่นอน และพลิไปอี้านเพื่อุัวเ้าไป เาในวามมืและนิ้วบิเลียวอเธอ วาเหมือนปีศามอลมาที่เธอและเอนหลัอยู่บนเีย
"สวัสีที่รั"
เบลลาทริ์ฮัมเพล หัวใอเธอระุวูบอยู่ในอ ทำให้เส้นเลือแ็ัวและทำให้ล้ามเนื้อึึ้น าอเธอฟาและเะเพื่อหนี แ่เบลลาทริ์ลับหัวเราะเยาะและเลื้อยทับเธอ เธอนั่ทิ้สะโพ วา้อศอลบนเีย แล้วยิ้มให้เธอ เฮอร์ไมโอนี่อเพราะำว่า
"่วย้วย" ุอยู่ในอ
"อา อา อา!" เบลลาทริ์ส่เสียัลั่น
"ไม่มีอะไรหรอ ็แ่เรื่ออสาวๆ"
เล็บอเธอิเ้าไปในแนอเฮอร์ไมโอนี่นระทั่เธอส่เสียรวรา
"ราวัลเล็ๆ น้อยๆ ทีุ่ไ้รับ เลือสีโลน และ็แพะ้วย"
มือ้าหนึ่ับรามอเธอ นิ้วระูหันหน้าเพื่อมอเธอ เฮอร์ไมโอนี่ฟาแน้าที่ว่าอเธอ่อสู้เพื่อันและลิ้ออา้าใ้เธอ มืออเบลลาทริ์บีบออเธอให้แน่นึ้น เฮอร์ไมโอนี่ผลัเธอและันน้ำหนัที่ออเธอึ้นโยมีุบบัารมอเห็นอเธอ เธอ่ออยู่ับลมหายใอเธอ เ้ามาอย่า้าๆ
"่าัวเธอแพมาเลยนะ ทำให้ันสสัยว่ารนั้นอเธอ็เป็นสีทอเหมือนันหรือเปล่า"
ลมหายใอันร้อนแรอเธอระทบใบหน้าอเฮอร์ไมโอนี่ ลิ่นเหม็นเน่าที่ทำให้เธอหายใไม่ออพอๆ ับลำออเธอ
"ยัไม่มีใรรู้เลยใ่ไหม?"
เสียหัวเราะเยาะอเธอพุ่รไปที่สันหลัอเฮอร์ไมโอนี่
"เธออยารู้ไหมว่าทำไมลอร์มืถึให้วามสำัับัน เลือสีโลน? ทำไมันถึไ้รับอนุาให้อยู่ทา้านวาอเาหลัาหลายปีที่ผ่านมา?"
หล่อนยิ้มให้เธอ วาอเธอเป็นประายสีำ
"เพราะันไม่ปล่อยให้ไอ้้อนอันัวาานสำัเหมือนพวผู้ายอย่าแน่นอน"
เธอหัวเราะเยาะ และเฮอร์ไมโอนี่ัวสั่น เบลลาทริ์ปัผมหยิอเฮอร์ไมโอนี่ออไปะที่ใบหน้าอเธอบิเบี้ยว มืมนและุนเียว
"เหมือนัน ทั้พ่อทั้ลู"
หล่อนทำหน้าบึ้ใส่เธอ และเฮอร์ไมโอนี่็มอูวาอเธอลุเป็นไฟ ทันในั้น เบลลาทริ์็ลุึ้นนั่ มืออเธอยออาลำออเฮอร์ไมโอนี่
"นั่นือปัหาอพวผู้าย ไม่มีวามภัีเลย ไม่มีสำนึในหน้าที่!"
เบลล่าหมุนไม้ายสิทธิ์้วยนิ้วอเธอ ะที่เธอมอไปที่หัวอเฮอร์ไมโอนี่ในวามทรำอันแสนไล
"ไม่เห็นแ่ภาพให่ในอนา พวเาแ่อยาลออไปเรื่อยๆ"
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึเหมือนว่าเธออาพลา่อเปิบาอย่าที่นี่ วิธีบาอย่าที่ะเห็นอเห็นใเธอ ไ้รับวามไว้วาใาเธอ แล้วึวิ่หนี ่อนที่เฮอร์ไมโอนี่ะนึถึวามเป็นไปไ้ เบลลาทริ์็ระโนเ้ามา เธอิรเล็บที่หนัศีรษะ ึผมลับเ้าไปในหมอน ึาึ้นไปบนเพาน
"แ่เธอ… ยัไม่ถูแะ้อ้วย้ำ ่าน่าอายริๆ"
มีบาอย่าเปียและอุ่นบนัวเธอ – เบลล่าเลียหน้าั้แ่รามรมับ
"เธอไม่ไ้มีรสาิเหมือนอแพเลยนะ" เธอหัวเราะเยาะ
"เธอิว่าเธอปลอภัยแล้วั้นเหรอ เลือสีโลน"
วาอเฮอร์ไมโอนี่มอเห็นไ้เพียหัวเีย ปออเธอลาไปในอาาศผ่านหลอลมที่บิเบี้ยว
"ันไม่อยาให้เธอไ้ใับเรื่อนี้ เธอรู้ที่สถานะอเธอใ่ไหม?"
านั้นเบลล่า็ึแน้ายออาัว และัน้อมืออเธอเ้าไปในที่นอนเพื่อที่เธอะไ้อ่านรอยแผลเป็นไ้อย่าัเน
"ใ่ไหม?!" เธอร้อเสียรี๊
"ใ่"
เฮอร์ไมโอนี่หายใหอบ นิ้วมือยี้อเธอ
"ันำเป็น้อเือนมั้ย?"
"ม-ไม่!"
เสียหัวเราะเยาะ
"โอ้… แ่ันิว่าเธอ้อารนะ"
อบอใบมีโนแสันทร์ และหน้าออเฮอร์ไมโอนี่็ล็อ้วยวามสยสยอเมื่อปลายมีแนบับผิวหนัอเธอ เฮอร์ไมโอนี่ฟาอย่าุเือ เบลลาทริ์หัวเราะและยับเ่า้าหนึ่ไปที่หน้าออเธอ ส่วนอี้า็้นแนอเธอลบนที่นอนะที่าบอหล่อนแทเ้าไปในแนอเธอ เธอหายใไม่ออ เธอรีร้อโยรู้ว่าไม่มีใรไ้ยินเธอ ไม่มีใร-
"ป้าเบลล่า ป้าำลัทำอะไร?"
เาปัมืออเบลลาทริ์ และุเทียนในห้อนอนอเธอ หล่อนพลิไหล่แล้วยิ้ม
"เรโที่รั มาเล่นันไหม?"
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึถึีพรอเธอในบาแผล เลืออเธอำลัไหล เบลลาทริ์ลาเีย เฮอร์ไมโอนี่รีบระโนไป้าน้าและสะุเ้าับำแพ วาอเธอพุ่ไปที่ห้อน้ำึ่มีประูที่เธอสามารถั้นไ้ แ่มันอยู่อี้านหนึ่อเีย เธอับแนไว้ใล้หน้าอและเยหน้าึ้นมอเรโที่อยู่ลาห้อและมอูป้าอเา เาแสสีหน้าว่าเปล่า วาอเาไม่ไ้มอหาเธอ เาไม่ยับไปหาเธอ เาแ่ยิ้มให้ป้าอเา
"ป้าเบลล่า เราทุนรู้ีถึวามสำัอารประมูลอเล่นนี้มา ป้าะทำลายแผนอผม"
เฮอร์ไมโอนี่ลืนน้ำลาย ลมหายใอเธอหายใไม่อออย่ารุนแร ทำให้เธอเวียนหัว บาแผล… มีบาอย่าผิปิับเธอ เบลลาทริ์ไถลลาเีย
"มันเพื่อประโยน์อัวนายเอ เรโ หล่อนวายาพิษให้ระูลมัลฟอยมาพอแล้ว"
เามอลับมาที่เธออย่าเย็นา
"เ้าแห่ศาสร์มืยัไม่เสร็สิ้นับเธอ"
เบลลาทริ์ทำหน้ามุ่ยและระิบอะไรบาอย่าที่หูอเรโ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึเหมือนเธอไม่ไ้ยินามปิ บาทีเลืออเธอเ้นแรเินไป เรโพูบาอย่าเป็นารอบแทน เฮอร์ไมโอนี่มอูฝ่ามืออเบลลาทริ์เลื่อนไปามหน้าอที่เปลือยเปล่าอเา และลาเล็บอเธอไปบนผิวหนั เธอเินผ่านเาไปและฮัมเพลเล็ๆ อย่ามีวามสุะเ้นไปที่ประู เฮอร์ไมโอนี่็ยันัวเอไว้ับผนั เบลลาทริ์พูอะไรบาอย่าับเาที่ทาเ้าประู ทำนอพึมพำบาอย่า แ่เฮอร์ไมโอนี่้อมอที่แนอเธอ เลือเริ่มไหลเป็นเม็ และเธออยาให้เบลลาทริ์ิถึบาสิ่ที่สำัที่้อแะสลั เธอ้อูมันลอไปอนนี้ เ่นเียวับเรื่อหมายอื่นๆ ที่เบลล่าทำ ผนั้านหลัอเธอยายไป้าหน้า ส่วนหลัอเธอแนบิับมัน เธอเยหน้าึ้นเพื่อบอเบลลาทริ์ให้ลับมาัารให้เสร็ มันไม่ยุิธรรมสำหรับเธอที่ะทิ้เธอไว้เพียลำพั แ่หล่อนำลัปิประูามหลั และแล้วผิวหนัอเรโ็อยู่รอบัวเธอ อบอุ่นั..
"เรนเอร์!"
ไม่ใ่รั้แรที่เาเรียื่อเธอ อนนี้เธอไ้ยินเสียสะท้อนอมันแล้ว เรโอบอุ่นมา มืออเาับ้อมืออเธอ เลือเริ่มหย และแนอี้าอเายร่าอเธอึ้นมาพันรอบเอวอเธอ เธอหัวอเธอไปที่ไหล่อเา เหมือนพวเาำลัเ้นรำ เธอยิ้ม รู้สึว่าริมฝีปาอเธอสัมผัสลบนผิวหนัอเา เวียนหัวไปับทำนอ มีบาอย่าผิปิับเธอ วามอบอุ่นบนบาแผลอเธอ และบาทีเาอาะำลัรัษามันอยู่ บาทีเาอาะแ้ไมันเพื่อให้มันมีวามหมายบาอย่า ไม่ใ่แ่เส้นโ้ เธอมอูมัน และพบริมฝีปาอเรโอยู่บนแนอเธอ
เาำลัรัษามัน เธอแน่ใแล้ว แม่อเธอเยทำเ่นเียวัน เาหันหน้าหนี ริมฝีปาเปื้อนสีแ และถ่มเลืออเธอลบนพรมสีรีมอเธอ เาแนบปาลับเ้าไปและูแรๆ และเธอ็รู้สึว่าหัวอเธอลอยลมาเมื่อเาถ่มน้ำลายอีรั้ ำลัูอะไรบาอย่าาเธอ เธอระพริบาที่เา มอูเรโ มัลฟอยเอาเลือที่เ็มไป้วยโลนอเธอเ้าปา และมอพรมที่เ็มไป้วยเลือ เธอหายใไม่ออ เ่าทรุ เามอูเธอ ปาอเายัพันอยู่บนผิวหนัอเธอ วาีเียว แนอเาโอบร่าอเธอไว้ใล้เา โอบเธอเ้าหาเา เพลวอลท์ำลัเล่นอยู่ที่ไหนสัแห่ เาหันลับและถ่มน้ำลาย
"แอิโอ"
เสียอเาแเป็นำเียว ไม้ายสิทธิ์อเาบินมาาที่ไหนสัแห่ ที่ไหนสัแห่นอห้อ เพราะเาวิ่มาอนที่เธอรีร้อ โยทิ้ไม้ายสิทธิ์ไว้้าหลั เหมือนันทั้พ่อทั้ลู เาับ้อมือที่บาเ็บอเธอ แล้วหันไม้ายสิทธิ์ไปที่บาแผล สูบเลือไปในอาาศ และระิบาถาเพื่อึบาสิ่ที่มืออมาานั้น วัน ัวออาแนอเธอ และลอยอยู่ในอาาศรอบัวพวเาราวับหมอ ใน่วเวลาหนึ่ในระหว่าเหุาร์อเธอ เธอว้าไหล่อเา และอนนี้มืออเธอ็รู้สึแ็ทื่อไปหม แม้ว่าในะที่เาำลัรัษาเลืออเธอ นิ้ว็ที่ออเา เธอ้อมอที่ไหล่ที่เปลือยเปล่าอเา ผิวแนอเา เรโ มัลฟอย นอนในาเและถุเท้าเท่านั้น เายัมีเรื่อหมายวามามอันเป็นเอลัษ์บนไหล่้ายอเา้วย อบอารมอเห็นอเธอเบลอะที่เธอศึษาริมฝีปาอเา ริมฝีปาที่สามารถูีวิออาเธอไ้
"มันือาบ็อบลิน"
เาระิบ เธอะพริบาเมื่อไ้ยินเสียอเาที่อยู่ใล้เธอ พวเาแบ่ปันอาาศเียวัน เธอะพริบาอีรั้
มันัเนึ้นแล้ว...
"มันือพิษู และอย่าอื่น"
เาล่าวพร้อมแยวันออาเลืออเธออีรั้ เธอพยัหน้าอย่าโ่เลา มีพิษร้ายแร และเา็ูมันออไปแล้ว ่วยเธอไว้ เาสบาเธอับสิ่ที่รู้สึเหมือนเป็นรั้แรนับั้แ่เมื่อวาน เาสูมา ออเธอยาวึ้น และมืออเธอ็เลื่อนไปบนไหล่อเาโยไม่ไ้ั้ใ นห่านอยู่ใ้นิ้วอเธอ
"น่าเสียาย มัน็ะเป็นแผลเป็นเหมือนัน"
เาหันลับมาที่แนอเธอ และร่ายมนร์เพื่อสานหนัลับเ้า้วยัน เธอสูลมหายใรัวๆ และพยัหน้าอีรั้ ศีรษะอเธอรู้สึปลอโปร่อีรั้ แม้ว่ามันะทิ่มแทามอบ็าม เธอสสัยอีรั้ว่าเบลลาทริ์ั้ใะทำอะไร วาอเามอไปามแนวแนอเธอ ไปนถึไหล่อเธอ และั้แ่อไปนถึวาอเธอ เา้อมอเธออย่าลึึ้และเ็เี่ยว
"มันไม่มีวามหมายอะไรเลย เรื่อหมายนี่น่ะ"
แน่นอนว่าไม่ใ่ เธอิ มันเป็นเพียาริ้นรน วาอเธอเลื่อนลไปที่ริมฝีปาอเา ที่ยัเปื้อนเลืออเธอเป็นสีมพู
"อบุ"
เธอระิบ เาลืนน้ำลาย านั้นเา็เลื่อนมือออไป ยับร่าอเาออาเธอ เาับเธอไว้ับำแพ
"มิปปี้!"
มีเสียป๊อปัึ้นและมีเอลฟ์อยู่ที่นั่น เ้ึ้นมาถามว่ามีอะไรผิปิับเธอหรือไม่
"ยาเิมเลือ น้ำ และอาหารเย็นอีมื้อหนึ่ถ้าเรนเอร์้อาร"
วาอเาไม่เยละสายาาเธอเลยเมื่อมิปปี้ออไป
"ันะรีเวอร์ เมื่อันเลืออบเเลือ ันิว่าะอนุาเพาะพ่อแม่อันเท่านั้น ันไม่ิว่า…"
เาหันหน้าหนี วาอเาับ้อไปที่เลืออเธอบนพรม และเา็โบไม้ายสิทธิ์เพื่อำัมัน
"ันไม่รู้ว่าป้าะ้อารัารเธออีรั้"
เฮอร์ไมโอนี่สะุ้ ัารเธอ ไม่ใ่ำที่เธออบที่สุ
"ทำไมเธอถึทำแบบนั้นล่ะ?"
เธอะมีรอย้ำที่อในอนเ้า วาอเาเริ่มเย็นา
"หล่อน… ไม่เห็น้วย วิธีที่เราำลััารับเธอ"
สายาอเาเลื่อนลมาามร่าายอเธอ หยุที่้านล่าอุรารี ้าม้นาอเธอ และหันลับมามอหน้าเธออย่ารวเร็ว เฮอร์ไมโอนี่ัวสั่น
"ัน้อไปุยับพ่อ หาเธอ้อารอะไร เรียใ้มิปปี้ละัน"
เธอพยัหน้า รู้สึอบอุ่นาวาที่เหม่อลอยอเา เาหันหลัและออาห้อผ่านประูะที่เธอ้อมอที่เท้าอเธอ โยปิเสธที่ะมอแผ่นหลัที่เปลือยเปล่าอเา มิปปี้ลับมาแล้ว และเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้เธอ ทำวามเย็นบนเีย และอยู่ับเธอนระทั่เธอินนหมาน เฮอร์ไมโอนีนอนล ปล่อยให้ยาเิมเลือส่เสียรวราผ่านเธอ และใ้นิ้วไล้ไปามเรื่อหมายใหม่บนแน้ายอเธอ ะที่เธอ้อมอเพานอย่าว่าเปล่า เมื่อรอยาลลายเป็นรอยแผลเป็นแบบเียวับำอื่นบนแนอเธอเท่านั้นที่เฮอร์ไมโอนี่มอเห็น รนั้นถัาหมึลายเ็นอเรโ เธอไ้แะสลัเรื่อหมายอัประาศวามเป็นเ้าอไว้ "s"
D.M ' S MUDBLOOD
เลือสีโลนอเรโ...
.
.
.
ความคิดเห็น