คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : Chapter 25
เปลวไฟเลียาอเธอะเินผ่านไฟเ้าไปในห้อนอนอเรโ เฮอร์ไมโอนี่มอูบันทึประำวัน — ปหนัถููีและำรุ ระาษหนันิ่มามอายุ นิ้วอเธอับมันแน่นแล้วเธอ็ะพริบา เธอพลิไปยัหน้า่าๆ ที่เธอไม่เยเห็นมา่อน รวูให้แน่ใว่าเป็นหน้าริ ุแสู่รหัสอ Scourers ้อมอลับมาที่เธอ เธอสูลมหายใที่สั่นลอน เลื่อนูหน้า่าๆ นระทั่ารมอเห็นอเธอเบลอ พวเาทำมันไ้แล้ว พวเาไ้รับ้อมูลที่เธอ้อารแล้ว มันมาว่าที่เธอล้าที่ะาหวั เธอหมุนัวไปหาเรโ รู้สึถึพลัานที่ไหลผ่านัวเธอ เายืนเอามือล้วระเป๋ามอูเธอ
"ันรู้ว่ามันะไ้ผล"
เธอพูอย่าหอบหายใ เาเลิิ้ว
"แ่มันไม่ใ่แบบนั้นเลยนะ เธอล้มเหลวในารหลอล่อเอา้อมูลอเา—"
"ันแ่้อารให้เาแบ่ปันสิ่ที่เารู้—"
"เธอให้เาส่หนัสือเล่มนั้นมาเหรอ? ถ้าันไม่มีวามรอบอบที่ะ—"
"—ใ้เรั่มวามริับเ็ผู้หิที่ไม่มีทาป้อันนั่นน่ะเหรอ?"
เธอ้อมอเา
"ใ่ เรา้อไม่ลืมส่วนนั้น"
เรโเยาะเย้ย
"ั่วโมที่แล้ว เธอไม่แม้แ่ะ่วยถ้าหล่อนถูไฟเผา แ่อนนี้เธอลับรู้สึว่าหล่อนไ้รับารปิบัิอย่าไม่ยุิธรรม—"
"ันาหวัว่านายะบอันถึแผนารแบบนั้น—"
"มันทำใหุ้บันทึบ้านั่นอเธอใ่ไหม"
"เปล่า ไม่ใ่! เาวนเราไปเพราะเาวาแผนะบอเราอยู่แล้ว—"
"เาำลัับาูสถานาร์ และถ้าันไม่แ้ปัหา เาอาะใ้มันับเรา—"
"นายิผิแล้ว! เามอบให้เราเพราะเาแร์โอลิเวอร์!"
"นั่นไม่สำั"
รโเอามือลูบผมอเา
"อนนี้เธอมีสมุบันทึแล้ว"
เธอเม้มริมฝีปาและเลื่อนนิ้วไปบนหน้าระาษอีรั้ ิใอเธอเริ่มปั่นป่วนอย่ารวเร็ว วามหุหิอเธอหลุออไป
"มันืออลิ"
เธอพูหลัานั้นรู่หนึ่
"ลุ่มที่เ็มีพื้นานมาาอัษรรูนออลิ"
เธอเี้ยวริมฝีปาและรวูนาฬิาบนเสื้อลุมอเา อนนี้เป็นเวลา 02.30 น. แ่เธอื่นเ็มา
"ันะเอาาแฟไปให้ที่ห้อสมุ"
เาพูพร้อมับลอา
"ไปสิ"
เธอยิ้มให้เาอย่ารวเร็ว แล้ววิ่ออไปที่ประูและลบันไ ภายใน 10 นาที เธอัโ๊ะในห้อสมุที่เ็มไป้วยวารสาร ระาษหนั และหม้อหมึ ิบาแฟแ้วแรและเี้ยวบิสิ เธอทำานทั้ืน และประหลาใับารทำานอุแ เธอเพียแ่้อเห็นภาพอัษรรูนและนิ้วอเธอลบนแผ่นหนั ่อนที่ัวอัษรและัวเละัเรียัวเอใหม่ โยนำัวละรที่เป็นปัหาไปไว้้านบนสุอหน้า ้วยารเียนอย่าเรี้ยวราเพื่อลายสัลัษ์ที่เธอ้อมอมาหลายเือน เธอรู้สึว่าิใอเธอปั่นป่วน้วยวามื่นเ้นในารทำานับปัหา วามิและวามัวลทั้หมเี่ยวับโอลิเวอร์และธีโอหลุลอยไป เมื่อแสแเริ่มส่อผ่านหน้า่าบานให่ เธอ็รวสอบวามืบหน้าอเธอ เธอไ้แปลบันทึอโทลเบร์ทั้หน้า ึ่เร็วว่าวามเร็วปิอเธอเือบห้าเท่า วามอิ่มเอมใแผ่่านไปทั่วัวเธอ — นระทั่วาอเธอไปสบับบันทึที่เหลือ เธอเ้าใล้ารถอรหัสทั้หมเพียไม่ี่นิ้วเท่านั้น และยัมีประเ็นหน้าที่หายไปทั้หม เธอะ้อรอ้อมูลใน่อว่าเพื่อสร้าาถาอพวเาึ้นมาใหม่ เธอสะบัมือที่เป็นะริวอเธอออ เธอมวิ้วมอบันทึประำวัน หนึ่หน้าทีละั้นอน หลัาผ่านไปสี่ั่วโม เธอ็ยี้าและในที่สุ็หลับไป ทรุัวึ้นไปบนห้ออเธอและหลับไปทันทีที่หัวถึหมอน
เธอใ้เวลาทั้สัปาห์ัารับบันทึประำวันอย่าุเือพอๆ ับที่เธอัารับ O.W.L.s. เธอใ้เวลาหลายวันุัวอยู่ในห้อสมุ แปลร่วมับเรโในะที่พวเาเียนบันทึประำวันอพวเา โีที่เธอไม่ไ้เอลูเียสั้แ่เธอทัวร์ฤหาสน์อย่าะทันหัน เาทิ้้อวามไว้บอเรโว่าเาะไปทำภาริ ันั้นพวเาึไม่้อัวลว่าเาะสะุับานวิัยอพวเา สิ่แรที่เรโไ้ลอเมื่อเาเ้าร่วมับเธอือาถาถอรหัสและแปล แ่วารสาร็่อ้าน ันั้นพวเาึทำิวัรประำวันในารไปห้อสมุแ่เ้า ิบาและาแฟบนหน้าระาษ และโ้เถียไปมาเี่ยวับวามหมายเบื้อหลั้อวามเหล่านี้ะทำาน
ทุืนประมา 5 ทุ่ม เรโะยืนรานให้พวเาออไป้าืนและเินับเธอลับไปที่ห้ออพวเา เาะฟัะที่เธอแบ่ปันทฤษีเี่ยวับ "ำแพสายฟ้า" อโทลเบร์ โยอธิบายว่าทำไมเธอถึิว่าเาเริ่ม้น้วยเวทมนร์แบบเลิ เาะยืนอยู่ับเธอนอประูห้อ รออยอย่าอทนะที่เธอิทบทวนไอเียเล็ๆ น้อยๆ ที่วนใเธอ เาะถามำถามหรือเสนอวามิเห็น้วยวิธีเล็ๆ น้อยๆ แ่แท้ริแล้ว ารมีระานเสียที่าลานั้นมีุ่าอย่ายิ่ เธอะปิประูห้อนอนทันทีที่เธอหมแร และยัรุ่นิเี่ยวับลำับารเ้ามาและสิ่ที่อา่า "นพิราบหมายเล 5"
เมื่อวันศุร์ผ่านไปและเรโเือนเธอว่าพวเา้อปราัวที่เอินบุระภายในสอั่วโม เธอ็รู้สึหุหิที่านวิัยอเธอะ้อถูัให้สั้นลในเย็นวันนั้น เป็นรั้แรที่เธอไม่สนใที่ะไปเอินบุระ เธอ้าวึ้นไปั้นบนเพื่อเรียมพร้อม โยพบุเรสสั้นสีรมท่าาแพนี่อยู่ในู้เสื้อผ้าอเธอ เธอใ้วามพยายามเพียเล็น้อยับทรผมและารแ่หน้าอเธอ เธอเรียมัวให้พร้อมโยเหลือเวลาอี 45 นาทีและวิ่ลับลไปที่ห้อสมุ เรโพบเธอเมื่อผ่านไป 10 นาทีโยเท้อวามและัริมฝีปาอเธออย่ามีสมาธิ เมื่อเาพาเธอออไปที่ประู เาสัเเห็นว่าเธอไม่มีปลออทอำ ึ้อเรียบ็อปปี้ให้ไปเอามันมา เฮอร์ไมโอนี่หยิบมันึ้นมาะที่พวเาเิน ิใอเธอยัมอยู่ับบันทึประำวัน
"นายรู้ไหมว่าเท็ น็อ์ะอยู่ที่เอินบุระืนนี้หรือไม่"
"ันะไม่มีทาส่เธอไปให้เท็ น็อ์ เรนเอร์"
เรโบ่น
"ไม่ใ่ในุแบบนี้แน่"
เธอระพริบาที่เาะที่ประูเปิ เมื่อมอูัวเอเธอ็ไม่พบสิ่ที่น่ารัเีย ุเรสสั้น รอเท้าส้นสู ผมหยิ และแ่หน้าแบบเร่รีบ เธอำลัะอให้เาี้แเมื่อเาับแนเธอและพาพวเาไปที่เอินบุระ ลออาหาร่ำเธอพบว่าิใอเธอล่อลอยไปับารแปล มัน่ายที่ะทำ เพราะืนนี้ห้อถูปิเสียอย่าผิปิ ฟลินท์ยัไม่อยู่ และธีโอ็เ่นัน เธอพยายามไม่ัวลว่ามันะมีวามหมาย่อเาและโอลิเวอร์อย่าไร ูาน โบนส์ หายไป เนื่อาทราเวอร์ส้อารเธอในเย็นวันนั้น อยล์ึบูบึ้และเียบไป หลัาพูาเียบๆ อยู่ไม่ี่รั้เี่ยวับวามพ่ายแพ้รั้ล่าสุในฝรั่เศส - เห็นไ้ัว่าภาีไ้ยึ็อย์ลับืนมา - พวเา่า็พาันสนุสนานไปับารื่นมยินี เมื่อถึเวลาที่พวเาเินลไปที่เลาน์ เธอไ้้นพบวามหมายที่เป็นไปไ้หลายประารเบื้อหลัเปาแรมที่เธอพบในบันทึอโทลเบร์ เมื่อเรโึเธอลไปบนโฟา้าๆ เา เธอ็าอเธอึ้นไปบนเบาะรอนั่ โยให้เ่าอเธออยู่ับเา แนอเาพาไหล่เธอ แ่เาไม่ไ้ผลัเธอให้เลื่อนไปทับเา เธอหลอยู่ในวามิอเธอนไม่สัเเห็นเาทั้สอที่ลมาเหนือพวเานระทั่มีนพู
"ลูแมวอนายูเหนื่อยนะ เรโ"
ายสูอายุที่มีลำัวว้าและศีรษะล้าน้อมอเธอ เาหมุนแ้วบรั่นีอย่าเป็นระบบ ้านหลัเา แย็์ลี่ย์ส่รอยยิ้มให้เธอ เรโยืนึ้นทันทีและับมืออเา
"ือ...ผมทำให้เธอเหนื่อยนิหน่อยน่ะรับ"
ายหัวโล้นหัวเราะเบาๆ แล้วใ้ลิ้นอุฟัน เฮอร์ไมโอนี่ำเาไ้แ่ไม่สามารถบอไ้ว่าเาอยู่รไหน
"ันไ้ยินมาว่านายเป็นพวหวอ น่าเสียาย"
"อโทษรับ แ่นั่นไม่ใ่เรื่อน่าละอายสำหรับผม ผมอบที่ะรู้ว่าเธอมีแ่อผมเท่านั้นที่ะเ้าไปในัวเธอไ้ ทำให้มันุ้ม่าับเลเลียนที่เสียไป"
เรโหัวเราะ เสียที่ันทำให้ระูสันหลัอเธอเย็นา
"ไม่เอาน่า แม้แ่เพื่อนเ่าอย่าันเหรอ?"
ายหัวล้านโน้มัวลมาที่เธอและปรับัวเ้าับาเอเา
"เราเือบะเป็นรอบรัวเียวันแล้ว เรโ"
"รับ แ่เือบ"
เรโพูอย่าเย็นา และมัน็พอีับที่นายพาร์ินสันเ้ามา เธอสามารถเห็นลัษะอแพนี่ในัวเาไ้ัเนแล้ว ริมฝีปาอเธอแยออ้วยวามหวาลัว และเธอ็รีบหรี่าล โยบัับัวเอไม่ให้เหลือบมอบริเวูเลียนาที่นั่อยู่ับเบลส สาวแร์โรว์นำแ้วบรั่นีใหม่สอใบมาให้ แย็์ลี่ย์และพาร์ินสัน แย็์ลี่ย์็ปล่อยให้สายาอเามอลไปที่ร่าอหิสาวะที่เาเอื้อมมือไปื่มเรื่อื่มใหม่
"ัน้อบอว่าันรู้สึประหลาใที่เธออบานปาร์ี้เล็ๆ น้อยๆ เหล่านี้มาแ่ไหน วิน์ ถ้าิว่าลูสาวอุอาะเป็นโสเภีพวนี้ เธอไม่วร—"
"เธอไม่ใ่ลูสาวอัน"
พาร์ินสันำราม เาื่มบรั่นีที่เหลือนหมและแลแ้วเปล่าไปเ็มแ้ว
"ันภูมิใที่ไม่มีทายาทมาว่าารไ้อยู่ับวามอับอายออีัวนั้น เรโและเบลสทำสิ่ที่น่ายย่อ้วยาร่าเธอ"
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึว่าหน้าออเธอแน่น ี่โรอเธอระแทปอ พาร์ินสันื่มบรั่นีอันที่สออเาอย่ายาวนาน วาอเาหรี่ลที่เรโ ราวับว่าเาล้าที่ะไม่เห็น้วย
"ริรับ" เรโพู้าๆ
"เธอเป็นรอยเปื้อนสำหรับพวเราทุน"
เฮอร์ไมโอนี่เยหน้าึ้นมอและพบว่าพาร์ินสันพยัหน้าให้เรโและหันไปหาเบลส สายาอเาับ้อไปทีู่เลียนา
"สวัสี"
เาพูึ้น และเฮอร์ไมโอนี่มอู้วยวามรัเียะที่นายพาร์ินสันมอูร่าที่ลูสาวอเาำลัอาศัยอยู่ หล่อนบัเอิมอมาทาเธอ และพบว่าวาอูเลียน่าเ็ม้วยวามโรธั นายพาร์ินสันหัวเราะ
"นนี้ยัมีวิาเหลืออยู่หรอ าบินี ันิว่าเราทุนเอามันออไปาเธอแล้วะอี"
ท้อไส้อเฮอร์ไมโอนี่ปั่นป่วน
เธอมอูไหล่อูเลียน่าถอยลับไปและรูมูอเธอ็ลุเป็นไฟ เบลสพูสั้นๆ โยยืนับมือับนายพาร์ินสัน แ่เฮอร์ไมโอนี่ไ้ยินเพียเลือไหลในหูอเธอเท่านั้น เรโว้า้อศออเธอ หา้อแ้ัวแล้วเินไปรอบๆ ห้อหนึ่รั้่อนที่ะเปลี่ยนเส้นทาไปทาฟลู ทันทีที่เธอ้าวผ่าน เธอ็สะุับเ้าอี้ที่ใล้ที่สุและพยุัวเอไว้ เธอมีวามทรำเลือนลาเี่ยวับารสนทนาับแพนีในระทรว มีนัยถึวามสัมพันธ์ที่ึเรียอเธอับพ่ออเธอ แ่ารายลูสาวอัวเอไปเป็นทาสนั้นเป็นเรื่อที่ิไม่ถึ เธอพยายามเอาัวเอไปอยู่ในบทบาทอแพนี่ ลอินนาารถึพ่ออเธอเอ... เธอปิอ และเธอ็รู้สึว่าัวเอสำลั เรโอยู่เีย้าเธอทันที เาสั่ให้นำอาโมมายล์และร่าที่หลับอยู่มาที่ห้ออเธอ และปัำถามอเธอออไป้วยำว่า
"ไม่ใ่อนนี้ เรนเอร์"
เาเินพาเธอไปที่นั่นโยเอามือพาหลัและบัับให้เธอเ้านอนโยสัาว่าะอบทุำถามั้แ่เ้า เฮอร์ไมโอนี่ทุ่มัวเอเ้าสู่ารวิัยในอีไม่ี่วัน้าหน้า้วยวามรัเียอเธอ นายพาร์ินสันเป็นอีนหนึ่ที่ะเพิ่มเ้าไปในรายื่อนที่ะ้อใ้ เรโพบเธอทุเ้าและาไปพร้อมับเธอทุเย็น สอวันแร พวเา้าวหน้าไปมา เธออ่านบันทึอโทลเบร์ไ้สามในสี่ เาผ่านมาสอในสามแล้ว แ่เมื่อสัปาห์ผ่านไป วามสนใอเา็น้อยลเรื่อยๆ เธอพบว่าเา้อมอเธออยู่บ่อยรั้ ลาผ่านหน้าเธอหรือลาาล่อนที่ะผละหนี เาอให้เธอถามำถาม้ำ และเธอ็รู้สึว่าเาไม่ไ้ฟัริๆ อนที่เธอพู เาหยุพัมาึ้น ยืเส้นยืสาย และเินเล่นผ่านอห้อสมุ บาทีเาอาะเบื่อที่ะ่วยเหลือเธอ นระทั่วันอัารที่เฮอร์ไมโอนี่ื่นาวามฝันอันแสนสุ เธอ็ระหนัไ้อย่ารวเร็วถึวามหมายเบื้อหลัารเผาไหม้ในวาอเา เาเป็นนมีวาม้อารสู...
เธอระพริบามอัวเอในระหลายนาที่อมา โยมีแปรสีฟันห้อยออมาาปาอเธอ เธอหมมุ่นอยู่ับานวิัยอเธอมาเินไป นเธอไม่เยิถึสิ่ที่เิึ้น่อนที่พวเาะไปที่ฤหาสน์น็อ์เลยสัรั้ แ่บาทีมันอาะไม่ไลาใอเา เธอนึย้อนลับไปถึวิธีที่เาะพาเธอลับไปที่ห้อนอนอเธอในอนท้ายอแ่ละวัน ารที่เามอริมฝีปาอเธอแนบิอบแ้วาแฟอเธอ วิธีที่เาหาเหุผลเล็ๆ น้อยๆ ที่ะสัมผัสเธอ — มืออเาบนเอวอเธอในะที่เาเลื่อนัวไปรอบๆ เธอในอระาษ และนิ้วมืออเาับเธอเมื่อเาส่โน้ให้เธอ ทันในั้น ร่าายอเธอำนิ้วอเาในาเั้นใน มืออเธอับารแ็ัวอเา ลมหายใอเาในหูอเธอ เสียาลำออเาเมื่อเาเ้ามา ไม่ใ่ว่าเธอไม่้อาร... อีรั้ เธอ้อาร.. เธอแ่…ยุ่มา
เฮอร์ไมโอนี่ทำวามสะอายาสีฟันออาปา ล้าหน้าที่แแล้วเปิู้ ยาุมำเนิ้อมอลับมาที่เธอ เือนละรั้ เธอับเรโเยิว่าะไม่ใ้มัน... ยัไม่ใ่อนนี้ แ่ไม่มีเหุผลที่ะื้อรั้นเี่ยวับเรื่อนี้ เธอื่มยาและแ่ัวอย่ารวเร็ว่อนที่ะรีบไปพบเาที่ั้นล่า เาสวมเสื้อัมเปอร์สีโบอล์ และวาอเธอ็้อมอไปที่เสื้อที่ทอยาวไปทั่วหน้าออเา เธอเินามเาไปที่โ๊ะให่โยรินาแฟาโถให้ัวเอ นิ้วยาวอเาพลิหน้าระาษ และิ้วอเา็มวเ้าหาัน้วยวามสับสน เธอเฝ้าูเาอ่านอยู่รู่หนึ่ รู้สึว่าเลืออเธอเริ่มรา้วยาเฟอีนและเส้นประสาทอเธอเอ
"มีอะไรน่าสนใไหม?"
เธอพูสะท้อนถึวิธีที่เาพยายามึูวามสนใอเธอเมื่อสัปาห์ที่แล้ว เาถอนหายใโยไม่เยหน้าึ้นมอ
"็แ่เรื่อหมึเวทย์มนร์นิหน่อย ันิว่า ันยัไม่แน่ใเลย"
เธอเินลับมาที่โ๊ะ้าเาและมอ้ามไหล่อเาเพื่ออ่านสิ่ที่เาำลัอ่านอยู่ เาี้ให้เห็นำแปล แ่เธอไม่มีสมาธิ เพราะเวียนหัวเินไปับลิ่นอเา เธอฮัมเพลเมื่อำเป็น โน้มัวเ้ามาใล้ึ้น และระหนัีว่าหน้าออเธอระแทับแนอเา
เธอไ้ยินเสียลิลำออเาะที่เาลืนน้ำลาย แ่แล้วเา็ยืนึ้น ยื่นเ้าอี้และุแอโนส์ให้เธอเพื่อ่วยในารเลื่อนัว้ามห้อ เธอเฝ้าูเานั่ลบนโฟาและอ่านบทอ่านที่เธอเริ่มเมื่อวานนี้เี่ยวับเวทมนร์อเลิ เฮอร์ไมโอนี่ัริมฝีปาอเธอและพยายามัโรสร้าแผนอเธอใหม่ เธออยาให้เารู้ว่าเธอยัสนใอยู่ บาทีเธออาะ้อพูรๆ เี่ยวับเรื่อนี้ เธอแสร้ทำเป็นแปลเป็นเวลา 5 นาที่อนะวาบันทึประำวันและเินไปที่โฟา
"หืม?"
เาพึมพำลในหนัสืออเาเมื่อรู้สึว่าเธออยู่รหน้าเา เฮอร์ไมโอนี่อเอว วามือบนไหล่อเา และริมฝีปาอเธอเ้าับเา ริมฝีปาอเาอ่อนล้าใ้เธอ และหนัสืออเา็ปิล เธอถอยลับและมอเ้าไปในวาอเาะที่วาเหล่านั้นพาผ่านใบหน้าอเธอ
"ไ?"
เายิ้ม.
"ันแ่ำลัิว่า… เราวร... พัสัหน่อย?"
รอยยิ้มอเาว้าึ้น
"โอ้?"
"อืมใ่"
เธอหายใเ้าลึๆ แล้วลานไปบนัอเา โยมีาทั้สอ้าอ้นาอเา เาเลิิ้ว และหนัสือ็ถูโยน้ามห้อะที่มืออเาวาลบนสะโพอเธอ
"เราทัู้่ทำานหนัันมา และัน เอ่อ… ันิว่าเราสามารถใ้… เวลาส่วนัวสัหน่อย… เอิ่ม…"
เธอทำัวไม่ถู แ้มอเธอร้อนผ่าว แ่เาลับยิ้มเยาะเธอ เธอลอาและโน้มัวลมาูบเาอีรั้ แนอเาโอบรอบหลัอเธอ ึเธอเ้ามาใล้มาึ้น เธอใส่เนิมอเธอนับั้แ่ที่ลูเียสุเธอรั้สุท้าย แ่อนนี้เธอเสียใที่าอเธอไม่สามารถยายไ้ัที่เธอ้อาร เรโูบเธออย่าเียร้านโยไม่รีบร้อน มืออเาเลื่อนไปบนหลัอเธอและเลื่อนลไปที่สะโพอเธอ เลื่อนไปาม้นาอเธอและุเ่าล่อนที่ะย้อนเส้นทาอเาึ้น เธอเอานิ้วสอเ้าไปในผมอเา ันลิ้นอเธอเ้าไปในปาอเา และเพลิเพลินับเสียรวราประหลาใที่พลุ่พล่านออมาาลำออเา เาบีบสะโพอเธอแล้วึเธอเ้ามาใล้ เธอปล่อยให้มืออเธอยับลมา โยลาไปามัมเปอร์และลไปที่หน้าออเา เาพันลิ้นอเาับเธอ ะที่นิ้วอเธอึายเสื้อ และเลื่อนลไปสัมผัสผิวหนัที่เปลือยเปล่าอเา เาถอนหายใ และเธอ็ปล่อยให้ฝ่ามืออเธอลอยอยู่เหนือผิวหนัอเา
เธอวิ่เ้าไปในรอยแผลเป็นอเา และลาิแึ้นไปบนี่โรอเา เหนือมุมแหลมมใ้หัวใอเา เธอูบเาะที่นิ้วอเธอเ้าไปในล้ามเนื้ออเา เพลิเพลินับวามแน่นอท้อและอบแ็อี่โรอเา เธอึปาอเธอออาเา และมอูวาอเาเปิึ้นอย่า้าๆ
"ถอออนะ?"
เธอถามพร้อมึัมเปอร์ วาอเาเป็นประาย านั้นเา็นั่้าหน้าเพื่อึมันไว้บนหัวอเา ผิวอเาสว่ามาภายใ้แสยามเ้า และนิ้วอเธอ็ถูึไปที่รอยแผลเป็นทั้หมอเาทันที - เ็รัมเ็มปร้า ำสาปราโเวอร์และอีสอสามอย่าที่เธอไม่รู้ั เธอ้อารถาม — เพื่อให้เาอธิบายแ่ละ้อ แ่แล้วเา็โน้มัวไป้าหน้าเพื่อูบออเธอ ึหน้าออเธอเ้าหาเาและบเม้มออเธอ วาอเธอปิละที่มืออเาวิ่เ้าไปหาเธอ ึออเธอเปิออเพื่อเา ส่วนอีมือ็บีบสะโพอเธอ ระุ้นให้เธอยับไป้าหน้าเ้าหาเา เธอยับาอเธอ และทันในั้นาทั้สอ้า็ถูเสียบเ้า้วยัน เธอหายใไม่ออ เาราเสียทุ้ม แม้ะสวมยีนส์และาเอเธอ เธอ็รู้สึไ้ถึวามแ็ที่แนายอเา เธอพยายามหมุนสะโพ และฟันอเรโ็ัออเธอ เาหัวเราะเบาๆ บนผิวอเธอ
"พวเอลฟ์ประำบ้านะมาหยุเราในไม่้า"
เธอัริมฝีปาอเธอเพื่อไม่ให้พูว่าพวมันะไม่ทำอย่านั้น เพราะอนนี้เธอินยาไปแล้ว
"นว่าพวเาะหยุพวเราละัน"
เธอระิบลับ และเา็ำรามและบีบแผ่นหลัอเธอ
"ิป..."
เาึริมฝีปาอเธอลับมาหาเา และเธอ็ปล่อยให้เาลืนินเธอ ะที่เธอถอนหายใาวามรู้สึอันเอร็อร่อยที่สะโพอพวเาประสานัน มืออเธอวิ่ไปบนหน้าออเา หลรัผิวหนัอุ่นๆ ที่มีอยู่มามาย เธอ้อารมาว่านี้ เธอึเสื้ออเธอึ้นมาและรวบเพื่อึออ เรโถอยลับไปมอเธอ้วยลมหายใหนัๆ และสายาที่เหม่อลอย ผมอเธอร่วหล่นบนใบหน้าอย่าเื่อ้าะที่มันหลุออ แ่ในะที่เธอมอเห็นไ้ัเนึ้น เธอ็สัมผัสไ้ถึผิวหนัอเาปะทะเธอ ะที่เาึเธอเ้าหาเาแล้วพลิพวเาให้วาเธอลบนโฟา
"แน่ในะ?"
เาหายใ เธอพยัหน้า
เธอเยอยู่ใ้เาเพียรั้เียว — บนเ้าอี้นวมเมื่อพวเาถูััหวะ แ่ไม่ไ้แนบิันมานานี้ อนนี้เธอสามารถเอามือไปบนหลัที่เปลือยเปล่าอเาไ้แล้ว เธอสามารถันหน้าออเธอึ้นไปแนบหน้าออเาไ้ เาลุมเธอ ลานึ้นไปบนัวเธอ และูบอเธอะที่เาประบสะโพเ้า้วยัน ริมฝีปาอเาเลื่อนลมาเหนือระูไหปลาร้าอเธอ และูบลไปที่หน้าออเธอ เาหยุั่วราว เธอมอลไปเพื่อูว่าเา้อมอไปที่แผลเป็นเหนือหัวใอเธอาพิธีรรมที่ทำให้วามบริสุทธิ์อเธอหายไป เาูบมันเบาๆ และเ่าอเฮอร์ไมโอนี่็รอบเอวอเา ะที่บาสิ่อุ่นๆ หมุนวนอยู่ในท้ออเธอ เาเยหน้าึ้นมอเธอ ริมฝีปาอเาอยู่เหนือหน้าออเธอ เธอมอูะที่ปาอเาลา่ำลนระทั่มันเลื่อนอยู่เหนือเสื้อั้นในอเธอ เธอสัมผัสไ้ถึลมหายใอันอบอุ่นอเาที่มี่อเธอ เธอพยัหน้า และเรโ็ูบหน้าออเธอ ริมฝีปาอเาพาผ่านลูไม้บาๆ ที่ปลุมยอออเธอไว้ หน้าออเธอโ้เ้าหาเา และมีเสียสะอื้นไหลออมาาริมฝีปาอเธอะที่นิ้วอเาโอบรอบหน้าออี้าอเธอ วาอเธอบีบปิลเมื่อมีแรทับที่สะโพอเธอ ระุ้นให้เธอยับัวไป้าใ้เาะที่นิ้วหัวแม่มืออเาลูบไล้เธอ าอเธอล็อรอบเอวอเาไว้ พยายามถูัวเา เรโยับัวึ้น ถอนริมฝีปาออาอแล้วูบปาเธอ เาันวามยาวอเาแนบับลำัวอเธอ และเธอ็ส่เสียฟู่
"ใ่.."
เาทำอีรั้แล้วถามว่า
"รู้สึีไหม?"
"อย่าหยุ ไ้โปรอย่า-"
เาูบเธอและเริ่มบร่าายอเารวมับเธอ มือที่อยู่บนหน้าออเธอึัพเสื้อั้นในอเธอลและเริ่มหมุนยอออเธอ เธอหายใเ้าปาอเา บีบเ่ารอบเอวอเา สะโพอเามีัหวะที่ลาผ้าเนิมมาเหนือลำัวอเธอพอี และสะโพอเธอสัมผัสไปพบับเาทุรั้ที่ยับ
"ันอยาให้เธอเสร็ เรนเอร์"
เาหอบหายใที่ริมฝีปาอเธอ
"ะเสร็แบบนี้เหรอ?"
"ัน-ัน็ิอย่านั้น ไ้โปร-"
เาปั๊มเร็วึ้นเรื่อยๆ และใ้สะโพแนบับุึ่ลาอเธอ เล็บอเธอัไปที่หลัอเา และหลัอเธอ็โ้เ้ามาใล้มาึ้นเรื่อยๆ
"อะไรอี?"
เาร่ำรว
"เธอ้อารอะไรอี?"
"แ่อย่าหยุ—"
"ันทำไม่ไ้—ันะ—บ้าเอ้ย—"
"เรโ ไ้โปร—"
มืออเาบีบหน้าออเธอ ึยอออเธอ— เธอฟัเสียฮึฮัอเา ฟัำสาปหล่นาริมฝีปาอเาราวับหยาฝนที่ิแ้มเธอ สะโพอเาเริ่มผิปิ และบยี้รุที่เธอ้อาร เธอรู้สึเหมือนำลัลอยอยู่เหนืออบหน้าผา อีเพีย้าวเียว—
"สวย—โร—โร—"
สะโพอเาแนบิเ้าหาเธออีรั้ เธอัวสั่น รามอเธอเปิออ ร่าายอเธอัว ้นาอเธอสั่น ุึ่ลาอเธอรู้สึแน่น เาัวสั่นและรวรา สะโพยันิ่ะแนบิเ้ามา พวเาหายใเ้า นิ้วอเฮอร์ไมโอนี่ลาลวลายบนหนัศีรษะอเา เพลิเพลินับารที่เส้นผมเส้นเล็อเาเล็ลอผ่านปลายนิ้วอเธอ ใบหน้าอเาุอยู่ที่ไหล่อเธอ ส่ลมหายใหอบเ้าไปในผิวหนัอเธอ ปล่อยให้มืออเธอเลื่อนไปามออเาและลูบหลัอเา เธอลาามส่วนโ้อสะบัอเา ับู่ปมในระูสันหลัอเา และำี่โรอเาะที่มันยายออภายใ้ารสัมผัสอเธอ มืออเายัอยู่บนหน้าออเธอ เปลือยอยู่ใ้นิ้วอเาาุที่เาึเสื้อั้นในอเธอล และเมื่อมืออเาบีบเธอเพียเล็น้อย — นิ้วหัวแม่มืออเายับไปบนุสูสุอเธอ — เธอ็ใเมื่อรู้ว่าร่าายอเธอยัอบสนออยู่ เายมือึ้น ลบนโฟาเพื่อพยุัวเอให้ลุึ้น เาโบเหนือเธอ วาอเามอลมาามร่าายอเธอ เลื่อนไปยัปาอเธอ หน้าอที่เปิอออเธอ และเอวอเธอ เธอำเาเป็นารอบแทน เ่น ผมอเาร่วลมา้าหน้าหน้าผา ำำัวามอแนและหน้าอที่เอนเอียอเา สีอริมฝีปาเมื่อถููบน้ำ
เาเอื้อมมือึ้นอย่า้าๆ และผลัเส้นผมหยิออาใบหน้าอเธอ นิ้วอเาไล่ไปามอและไหล่อเธอ ่อยๆ ึเสื้อั้นในลับเ้าที่ เาลุึ้นนั่ยื่นมือให้เธอแล้วึเธอึ้นมา พวเาัสินใทำัวให้สื่น และลับมาพบันที่ั้นล่าในอีหนึ่ั่วโม ารเินไปห้อนอนอพวเาเียบัน แ่เมื่อเาส่เธอไปส่ที่ประูห้อ เธอ็หันมาหาเา โอบแนอเธอโอบไหล่อเา และึริมฝีปาอเาเ้าหาเธอ้วยารูบอันบริสุทธิ์ เธอรู้สึประหลาใอย่ายิ่ที่พบว่าลิ้นอเาสอเ้าไปในปาอเธออย่ารวเร็วและมืออเา็ว้า้นอเธอเอาไว้แน่น
.
.
.
ารูบเรโ มัลฟอยเป็นเหมือนยา เป็นยาที่ทำให้ิใปลอโปร่และุไฟเผาผิวหนั เธอิว่าบาทีเธออาะนำมัน ใส่ว และเ็บมันไว้ลอไป เาูบเธอในอนเ้า่อนื่มาแฟแ้วแร ึ่ส่ผลี่อร่าายอเธอมาว่าาเฟอีนในถ้วยาแฟ เาูบเธอใน่วบ่ายเมื่อเาเบื่อับารแปลที่ไม่เี่ยว้อโยรับารเลื่อนไหวร่าายอเธอหรือสิ่ที่ทำให้เธอรา เาูบเธอในอนเย็นเมื่อพวเามาถึประูห้อนอนอเธอ ผลัเธอึ้นไปิผนัและปล่อยให้มืออเาสมัผัสไปมา บารั้็ึเธอึ้นเพื่อหมุนาอเธอรอบสะโพอเา เาอบผมอเธอ าเยีนส์รัรูปอเธอ และเสื้อั้นในลูไม้สีฟ้าอเธอ เาปล่อยให้เธอสัมผัสเา ทันทีที่นิ้วอเธอีระุมเม็หนึ่ เสื้ออเธอ็ถูึออ สะโพอเธอยับไปนเา ทันในั้นบริเวที่นูนึ้นมาอาเ็บเ้าหาเธอ แ่ไม่ว่าเธอะพยายามสื่อสารอะไร าเยีนส์อเธอ็ยัอยู่อย่ามั่น เธอเยพยายามถอมันออรั้หนึ่ แ่เาลับึมืออเธอไว้ ่อนที่เธอะทันั้ำถาม ลิ้นอเา็ลับเ้าไปในปาอเธอ และึเสียรวราออมาาปออเธอ
พวเาเอามือทาบัน นิ้วอเธอเลื่อนไปที่้านหน้าาเอเา และสสัยว่าบาทีเธอวระลอปลระุมเาในวันนี้หรือไม่ แ่เมื่อเสีย ็อ-็อ-็อ ัมาาที่ไหนสัแห่ เธอึปาอเธอออาออเาแล้วมอไปรอบๆ เรโยัอยู่ใ้เธอ
็อ ็อ ็อ เสียเหมือนมีนมาเาะประูห้อสมุ เฮอร์ไมโอนี่ยืเสื้ออเธอให้รแล้วปีนลาเ้าอี้ที่เธอนั่ร่อมเาไว้ เรโเินามหลััุสูท าเสื้ออเาให้เรียบะที่เารีบ้ามไปที่ประู เธอยืนอยู่้าหลัเาะที่เาึมันออ และนาร์ิสา มัลฟอย็ยืนอยู่ที่นั่นอย่าอทน
"แม่"
เาำราม
"สวัสีที่รั เฮอร์ไมโอนี่"
เธอพยัหน้าให้ทั้สอนแล้ว้าวผ่านประูไป
"้ออโทษ้วย แ่ันไ้ยินมาว่าทุวันนี้วรเาะ่อนเ้าห้อที่ปิประู ีที่สุ"
แ้มอเฮอร์ไมโอนี่ลุเป็นไฟ เรโไอ
"เอ่อ ันไม่แน่ใว่าทำไม—"
"โอ้ ไร้สาระน่ะ ันำไ้ว่าอนอายุเท่าเธอ ันมีฤหาสน์ทั้หมเป็นอัวเอ"
เธอยิ้มหวานให้ลูายอเธอ เรโลืนน้ำลาย
"แม่รับ ไ้โปรอย่า—"
"แม่มาวนพวเธอไปทานอาหารเย็นืนนี้ แม่รู้ว่าพวลูมัะไปเอินบุระทุวันศุร์ แ่บาทีลูอาะอยาวนเธอให้อยู่บ้านและไปเอพ่อับแม่่อน"
"พ่อลับมาบ้านแล้วเหรอรับ?"
เรโเอามือลูบผมอย่าัวล
"ผม... รับ ผมิว่า—"
"เยี่ยม"
นาร์ิสาพูพร้อมับระุปา
"แล้วเอันเย็นนี้ทัู้่นะ๊ะ"
เธอหอมแ้มเรโอย่ารวเร็วและอัวเพื่อบอลาพวเา พวเาย้ายไปที่โ๊ะอีแห่หนึ่ในห้อสมุ และใ้เวลาที่เหลืออวัน่อับารแปล โยเปิประูทิ้ไว้ให้ว้า มันเสี่ยเินไปที่ะลับไป่อาุเิมเมื่อพ่อแม่อเาทั้สอนอยู่บ้านและเินไปามห้อโถ ารวนไปทานอาหารเย็นเป็นเรื่อแปล นาร์ิสาเบี่ยำถามทั้หมเี่ยวับารมาเยี่ยมอเธอับเบลลาทริ์ โยอบพูุยเล็ๆ น้อยๆ แทน ผ่านเส้นทาแรไปไ้รึ่ทา ลูเียสัสินใเริ่มเาะเฮอร์ไมโอนี่บนโ๊ะ โยถามเธอเี่ยวับื่อและุประส์อพวเา ะที่นาร์ิสา้อมอเา เรโเียบเป็นส่วนให่ ูเหมือนะหมมุ่นอยู่ับารื่มไวน์มาว่าที่เธอเยเห็นเาื่มมา่อน เมื่อทานอาหารเย็นเสร็ เฮอร์ไมโอนี่อัวลับห้อและมอมาทาเาอย่ารวเร็ว เาเหลือบมอ และเธอิว่านั่นหมายวามว่าพวเาะไม่ออไปนอห้อนอนอี พวเาแปล่อในอีไม่ี่วัน้าหน้าโยไม่มีเหุาร์ใๆ เิึ้น แ่วันพุธถัมา มีหัว้อ่าวในหนัสือพิมพ์เี่ยวับโรารริเริ่มทาทหารในสวิเอร์แลน์ เบลลาทริ์อยู่่อหน้าพวผู้เสวามาย ูราวับบทบาทอนายพลผู้สัหาร ลูเียสออาบ้านไปเมื่อวัน่อน เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ถามนาร์ิสาเี่ยวับเรื่อนี้ะรับประทานอาหารเ้า เธอ็ิบาแล้วพูว่า
"ลูเียสวบุมมันไ้แล้ว"
แ่รอยยิ้มอเธอแน่น เฮอร์ไมโอนี่หวัว่าะไ้รับำอบาเรโในภายหลั แ่ทันทีที่พวเาไปถึห้อสมุ เา็ถอยออไป
"ันไม่รู้อะไรมาไปว่าเธอ เรนเอร์"
เาับท่อนะหันไปอ่านำแปล พวเาไปที่เอินบุระในวันศุร์นั้น แ่เรโเสียสมาธิ ธีโอลับมา ใบหน้าอเาหยิและี แสแนรานั่บนัอเาอย่าเียบๆ ้วยท่าทาสุภาพผิปิ ในมื้อเย็น เรโะอใร็ามที่พยายามถามเี่ยวับสวิเอร์แลน์ เมื่อพวเาลไปั้นล่าที่เลาน์ มันว่าเปล่าริๆ มีเพียสาวแร์โรว์เพียไม่ี่นเท่านั้นที่มีถาเสิร์ฟผู้ายำนวนหนึ่ที่โ๊ะพนัน
เรโึเธอออไปที่ลานบ้าน ิามพวผู้ายนอื่นๆ และระิบำอโทษ้าหูอเธอ ่อนที่เธอะถามว่าเพื่ออะไร ลื่นเสีย็ระทบเธอ—เสียเยาะเย้ยและะโนมามาย เมื่อิถึปืน One O'Clock Gun อีรั้ ใอเธอ็พลันสั่นไหว แ่เรโ็ับ้อศออเธอไว้แน่นในะที่เาพาเธอไป้าหน้า และารมอผ่านฝูนที่แน่นนัทำให้เธอมอเห็นเมัส ฟินนิแนเป็นรั้แรนับั้แ่ารประมูล เาถูทุบีนนอเลือสู้ับทาสายอีนหนึ่ เธอพยายามทำิใให้สบ แ่เธอ็ทำไ้เพียมอู้วยวามสยสยอเมื่อเมัสหมัอเาใส่อีนหนึ่้ำแล้ว้ำเล่า เสียเียร์อฝูนั้ออยู่ในหูอเธอ เมัสึผมอเ็ายึ้น และ่อนที่เาะหมัไปที่มู เฮอร์ไมโอนี่ำัสิน ฟิน์-เฟลลีย์ไ้ภายใ้เลือ ไม่นานหลัานั้นพวเา็าไป ะที่ฝูนโห่ร้อเมื่อเห็นัยนะอเมัส เธอสามารถไปถึุพัไ้่อนที่เธอะเริ่มร้อไห้ เรโโอบอเธอะที่ลมพัมารอบัวพวเา มืออเาปัแ้มที่เปื้อนน้ำาอเธอ
เ้าวันรุ่ึ้น เาปิเสธที่ะให้เธอไปห้อสมุโยเ็า โยยืนรานว่าเธอ้อใ้เวลาทั้วันในารฝึฝนทัษะ้านภาษา ้วยวามรำาเธอึอบล สัปาห์่อมา็ผ่านไป มีบทวามเี่ยวับสวิเอร์แลน์ในเลี่ย์พรอเฟ็ว่่าพวเาไ้รับัยนะ แม้ะเ็นเอร์อย่าหนัเมื่อวันันทร์ เธอับเรโทำานร่วมันในห้อสมุเือบเ้าหลัาที่เธอใ้เวลาหนึ่ั่วโมในารปิบั ทั้สอนเือบะผ่านบันทึประำวันที่สออพวเาแล้ว และถึแม้ว่ามันะน้อยลเรื่อยๆ เรโ็ยัหาเหุผลที่ะอวาม่วยเหลือาเธอที่้านหลัห้อสมุ โยึเธอเ้ามาใล้เาและเอามืออเาไว้ใ้เสื้ออเธอ ในที่สุลูเียส็ลับมาในวันพฤหัสบี และูเหมือนน้ำหนัะยออาไหล่อนาร์ิสาแล้ว เฮอร์ไมโอนี่ถือเป็นสัาที่ีในารให้ำลัใ น่าเสียายที่ารปราัวอลูเียสยัหมายวามว่าเรโะหยุหา้อแ้ัวที่ะสัมผัสเธอในห้อสมุหรือูบรารีสวัสิ์เธอ อนที่เธอเรียมัวไปเอินบุระในวันศุร์ เฮอร์ไมโอนี่ำลัพูัวเอว่าเธอะ้ออาบน้ำเพื่อ... ผ่อนลาย
แพนี่สุ่เรสสีแมเปพร้อมรอเท้าส้นสูที่เ้าุให้เธอเ้าวันนั้น ุเรสมีสายบาและายเสื้อสั้น ารสวมเ้าับผ้าเนื้อเนียนไม่ไ้่วยให้สถานะปัุบันอเธอีึ้นแม้แ่น้อย ุนีู้สวยเมื่ออยู่บนร่าายที่ร้อนัอเธอ และหน้าออเธอ็โเ่นเหนือผ้าไหมที่รัแน่น เธอแ่หน้าอย่าระมัระวั รัอเสื้อ และพบับเรโั้นล่า ามปิ วาที่ล่อลอยอเาทำให้เธอลายเป็นอเหลว เา้อมอไปที่สะโพและหน้าออเธอ เลื่อนลมาที่าอเธอ ไล่ไปนถึระูไหปลาร้าและออเธอ เธอส่ยิ้มให้เาแล้วพูว่า
"เราไปันเลยไหม"
ูเหมือนเาะหลุออาภวั์แล้ว้าวไป้าหน้าเพื่อับศออเธอและพาเธอออไปที่ประูหน้า พวเาลบันไหน้า และออาประู ่อนที่เาะึเธอไป้าน้าและประบริมฝีปาลมาที่เธอ เธอส่เสียแหลมในะที่เาผลัเธอเ้าับำแพหิน ลิ้นอเาอยู่ในปาอเธอ มืออเาลูบหลัเธอ เอวอเธอ และสะโพอเธอ เสียหัวเราะอเธอหายไปในลำอ และเธอ็ูบเาลับอย่าุเือ โยโอบแนรอบออเา เาร่ำรวและบีบ้นอเธอ นิ้วอเาเลื่อนไป้าใ้เพื่อเอามือไป้านหลัอเธอ และเธอ็อ้าปา้าะที่เาแนบลำัวระแทเธอ
"ันิเรื่ออเธอมาทั้สัปาห์แล้ว เรนเอร์"
เธอัวสั่น ไม่ใ่เพราะลมเือนุลามที่พัผ่านพวเา แ่าำพูอเาที่หมุนท่วทำนออันไพเราะในหูอเธอ มืออเาเลื่อนไปามสะโพอเธอ นิ้วลาไปามระูสันหลัอเธอใ้ผ้าไหมอุอเธอ
"เธอรู้ไหมว่าันอบอะไรในุนี้"
เธอหอบหายใเ้า้าหูเาะที่มืออเาวนเวียนไปรอบี่โรอเธอ และยื่นมาเพื่อโอบหน้าออเธอ
"อะไรหรอ?"
เาใ้นิ้วหัวแม่มือแะที่ยอออเธอ และเอาฝ่ามืออเาใส่เธอ
"อบที่ันะไ้เป็นนถอมันออทีหลั"
เธอรวราเสียสู เาูบเธออย่าูื่ม ถูนิ้วหัวแม่มือเป็นวลมเบาๆ
และทันทีที่มันเริ่ม้น เา็ึลับ มืออเาเลื่อนลมาที่ท้ออเธอ เธอหายใไม่ออะที่เาับมือเธอ ประสานนิ้วเ้าหาัน แล้วลาเธอึ้นไปบนยอเา ทำให้พวเาหายัวไป วามใอสายลมทำให้เธอเย็นลเล็น้อย แ่มีบาอย่าม้วนออยู่ลึๆ ในัวเธอ ะที่พวเาเินลอใ้มนุษย์หมาป่าที่หอนและเินผ่านยามที่อยเฝ้ามอ มันเป็นวามิที่โ่เลา: ไม่สำั หาไม่าวามรับผิอบ เมื่อพิาราาสถานาร์่าๆ แ่มัน็ส่วามื่นเ้นผ่านเส้นเลืออเธอเหมือนัน เรโ มัลฟอย้อารบาสิ่าเธอึ่มีเพียเธอเท่านั้นที่ะให้ไ้ และเมื่อพวเาทัทายาร์ลอ์ ะที่มืออเาไปที่หลัส่วนล่าอเธอ นิ้วอเาล่ำลว่าเิม เธอ็พอใับพลัแบบนั้น วามรู้สึอันน่าปรารถนานั้น ไม่ใ่โยใรสันที่ะพราไปาเธอ นที่อยาให้เธอให้ัวเออย่าอิสระ พวเาใ้เวลาอยู่ในห้อโถให่ โยมีเรโับมือและหลบเลี่ยำถามเี่ยวับสวิเอร์แลน์ มือ้ายอเาึเธอเ้ามาใล้เานเือบะร่อมสะโพอเาไว้ ในที่สุเมื่อพวเาเินไปที่ห้ออาหาร เธอรู้สึว่ามืออเรโเลื่อน่ำละที่พวเาึ้นบันไ เธอสะบัมืออเาออไปพร้อมับยิบา ฮาร์เปอร์เปิประูให้พวเา เธอ็ท้อไส้ปั่นป่วนเมื่อเห็นฟลินท์ลับมาที่หัวโ๊ะ เาเยหน้าึ้นมอพวเา แ่ไม่มีวามิเห็นที่น่ารัเีย ไม่มีาร้อมอที่าหรือหน้าออเฮอร์ไมโอนี่ เาเือบะูประหม่า เรโทัทายทุน แม้ระทั่บหลัธีโอแล้วนั่ลที่หัวโ๊ะ เฮอร์ไมโอนี่ัวลบนัอเาะที่เาหัวเราะับสิ่ที่พูีย์เพิ่พู มืออเาับที่าอเธอทันทีที่เธอนั่ล ึร่าอเธอเ้ามาใล้ึ้น และเลื่อน้นาึ้นเพื่อพัใ้ายระโปรสั้นอุอเธอ เธอรู้สึว่าผิวอเธอแึ้น และทุรั้ที่เาเอานิ้วหัวแม่มือลูบ้นา้านในอเธอ เธอ็รู้สึว่าท้ออเธอระับึ้น
"มาร์ัส"
เรโเรีย
"วันหยุอนายเป็นยัไบ้า?"
โ๊ะเียบล รอ้วยลมหายใึ้น้อยล ฟลินท์ลืนน้ำลาย และมอลไปที่แ้วไวน์อเา
"็ี อาาศำลัี"
เาเอียไหล่ลับไปแล้วส่รอยยิ้มให้เรโ
"หวัว่านายะไม่ิถึันมานเินไป"
เรโแะนิ้วอเาบนโ๊ะ
"เราแทบไม่สัเเห็นว่านายไม่อยู่"
เาเอื้อมมือไปหยิบแ้วื่มนหม ้อมอไปที่อบแ้ว โ๊ะ็เียบ ผู้ายหลายนามหลัุสูทและว้าแ้วไวน์อพวเา มีารเปลี่ยนแปลอำนาอย่าเห็นไ้ั พวผู้ายที่มัะส่เสียโห่ร้อไปทั่วฟลินท์เพื่อเรียร้อวามสนใหรือำแนะนำอเา่ามุ่วามสนใไปที่เรโ ไม่มีารพูถึารแบ่ปันเธอ และไม่มีารำหนิเรโสำหรับพฤิรรมอเา ะที่่ำืนำเนินไป ฟลินท์มลไปลึๆ ในพื้นหลั วาอเาะพริบไปรอบๆ โ๊ะอย่าระวนระวายใ และลออาหาร่ำ เรโเอามืออเาับที่้นาอเธอ และยับสูึ้นเรื่อยๆ อย่าไม่สิ้นสุ แ่เมื่อเธอมอลไป เาอยู่ห่าาายระโปรอเธอเพียนิ้วเียวเท่านั้น เธอหายใเ้าอย่าสบเมื่อสัเเห็นารแ็ัวอเาับสะโพอเธอ
เมื่อถึเวลาเ้าเลาน์ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึเหมือนำลัะลุเป็นไฟ เรโับเธอไว้้าัวเา มืออเาโอบรอบสะโพอเธอะเินผ่านโถทาเิน รั้นี้นแน่นร้าน เรโทรุัวลบนเ้าอี้ัวให่ที่เามัะนั่ เธอนั่พิเาและาอเธอึ้นไปบนัอเา เาหยิบแ้วแมเปสอแ้วาถาที่มอบให้ และเมื่อเายื่นแ้วหนึ่ให้เธอ มือที่ว่าอเา็วาบนเ่าอเธอ มอนทาิวนั่ทา้าย พูุยเรื่อีฬาและวามทรำในสมัยฮอวอส์ เามัะิามฟลินท์เหมือนลูหมา สาวแร์โรว์อเานั่ร่อมเาและเริ่มูบออเา เพื่อยุิารสนทนา้าเียวอเา อนนี้ไม่มีอะไระวนใเธอาเสียฮัมในผิวหนัอเธอ เฮอร์ไมโอนี่ำวันนั้นในห้อสมุฤหาสน์ไ้ ้นาอเธออยู่ที่สะโพทั้สอ้าอเรโ ารที่เาไม่สามารถเอามือออา้นอเธอไ้ มีเสียเารวรา้าหูอเธอ เธอรู้สึไ้ว่าวาอเธอและเรโสั่นไหวแล้วึาไป หลัาารเ้นอหัวใไม่ี่รั้ เธอ็โน้มัวเ้าไปึใบหูส่วนล่าอเาไว้ระหว่าริมฝีปาอเธอ มืออเาบีบาอเธอ เธอูบนถึุีพรอเา เธอไ้ยินเสียอเาสั่น มืออเธอเลื่อนลมาที่หน้าออเา ไล่ไปามระุมเสื้อเิ้เพื่อวาลบนหัวเ็มัอเาเบาๆ เธอไ้ยินเสียลืนน้ำลายที่ออเา มือบน้นาอเธอเริ่มยับไปามผิวหนัอเธอ
เธอยับัวไปบนัอเา เธอยับัวร่อมเา ูบอเา และยืนัวบนไหล่อเา มืออเาับไปที่สะโพอเธอ — เ่นเียวับที่เธอรู้ว่าเาะทำ — และลมหายใอันแผ่วเบาาริมฝีปาอเาเมื่อเธอวาลำัวอเธอเ้าับส่วนนูนอาเอเาทำให้เธอหมุนหัว เธอันหน้าออเธอไป้าหน้า ปล่อยให้หน้าออเธอทับบนอเา และแน้าหนึ่อเา็โอบรอบหลัอเธอ มืออเาระหว่าสะบัอเธอ และนิ้วอเาบิไปที่ปลายผมอเธอ เธอแทบะยับัวไม่ไ้— โยเอามือไปไว้้าหน้าเา มือที่มัผมไว้ึศีรษะไป้านหลั ออเธอเปิว้าสำหรับเา และในะที่มืออเาเลื่อนลมาที่้านหลัอเธอ ริมฝีปาอเา็เลื่อนลมาที่ออเธอ เธอราเบาๆ และรู้สึว่าแนายอเาระุระหว่าาอเธอ มืออเธอเลื่อนึ้นไปบนผมอเาและับเาไว้ใล้ๆ เาบเม้มุโปรอเา ุที่เา้นพบึ่ทำให้เธอรวราและอ้าปา้า มือที่อยู่บน้นอเธอ เริ่มนวเธอบนุผ้าไหมอเธอ ึสะโพอเธอเ้าหาเา ะที่อีมือหนึ่ับหน้าอและออเธอไว้ใล้ ฟันอเาับีพรอเธอ และเธอ็พยายามยับสะโพอเธอไปแนบับเา
เธอไ้ยินเสียแ้วระทบัน เสียอึทึและเสียเพลแผ่วเบา เสียร้อฟี้อย่าแมวอสาวแร์โรว์ในหูอเธอะที่นิ้วไล้ไปามไหล่อเธอ และหยิบแมเปมาเพิ่ม แ่ทุอย่า็หายไปราวับเสียในสุาาศเมื่อเรโวามืออเาบนานระูสันหลัอเธอ และหมุนสะโพอเธอไป้าหน้าามัหวะอเาเอ เสียสะอื้นแน่นหลุออมาาลำออเธอ ทันในั้นมือที่ึปลายผมอเธอ็ระโึ้นมาับรามอเธอ เลื่อนเ้าไปในเส้นผมหลัใบหูอเธอ และึหน้าอเธอเ้าหาเา — ูบเธอ เฮอร์ไมโอนี่อ้าปา้า้วยวามประหลาใ วาอเธอเบิว้าและพบว่าาอเรโปิัวลอย่ามีวามสุ เาูบเธอที่เอินบุระ เธอปล่อยให้นาอเธอปิล เธอถอนหายใเ้าไปในปาอเา ะที่ลิ้นอเาพุ่เ้าไปในัวเธอ แนอเธอพาไว้บนไหล่อเา และสะโพอเธอเริ่มเป็นลื่นระทบไหล่อเา หน้าออเธอลูบหน้าออเาเบาๆ ้วยทุๆ ารยับัวอเธอ ทำให้ผ้าไหมเย็นๆ เสียสียอออเธอ
อนนี้าเอเาึแน่น ึ่เป็นสิ่ที่เธอสัมผัสไ้ทุรั้ที่สะบัสะโพ ปาอเาบเม้มบนัวเธอ และลิ้นอเา็ราออมาาลำออเธอ เธอถอยลับไปเพื่อหายใ และ่อนที่สิอเธอะลับมาที่ร่าอเธอ เา็ยืนึ้นล่าวำอำลาแล้วลาเธอไปที่เาผิ เธอเินสะุล้มไป้าหลัเาโยพยายามั้สิให้มั่น
พวเา้าวเ้าไปในห้อนอนอเาท่ามลาวันสีเียว และเธอ็เอื้อมมือไปหาเาในเวลาเียวันับที่มืออเาโอบเอวเธอแล้วอุ้มเธอไปที่เียอเา เธอหายใไม่ออะที่เาทิ้เธอลบนอบที่นอน สิอเธอามทัน พวเาอยู่บนเีย แนายอเาแ็ัว ส่วนเธอ็รู้สึไ้ถึวามเปียแะอนเอ เาับมือเธอ ้มลไปูบเธออย่ารวเร็ว
"ทุสิ่ที่เธอ้อาร เราะทำมาเท่าที่เธอ้อาร"
เธอพยัหน้า โล่ใที่เาอ่านใเธอไ้ แล้วปล่อยให้เาผลัเธอลับบนที่นอน โยเลื่อนเธอไปรลา เาลานไปหาเธอ ูบเธออย่าูื่ม แล้วเลื่อนมือไปเหนือเอวอเธอ เธอเอานิ้วแะที่ผมอเา เธอูบเาลับ และหายใไม่ออในัวเา มืออเาเริ่มึุอเธอ ันผ้าไหมไว้บนสะโพอเธอ และทำามสัาอเาเมื่อไม่ี่ั่วโม่อน เธอเะส้นเท้าอเธอออ และเา็สบาเธอะที่เาลาผ้าไหมึ้นมาบนออเธอ และไ้รับอนุาาเธอ้วยารพยัหน้าสั้นๆ เธอ่วยเาึมันไว้บนหัวอเธอ านั้นเธอ็เลื่อนมือไปที่าเอเรโ มัลฟอย เายับเ่าให้อยู่ระหว่าเธอ านั้นเา็ูบเธอและบเม้มที่ออเธอ วาอเธอปิล ริมฝีปาและลิ้นอเาลาลมานถึหน้าออเธอ ูและเลียเธอะที่มืออเาลูบสะโพอเธอ เธอโ้หน้าออเธอไป้าหน้า ันยอออเธอเ้าไปในปาอเา ะที่เาล้อเลียน้วยลิ้นอเาเบาๆ
"อย่าแล้ันสิ.."
เธอรา บิัวอยู่้าใ้เา านั้นเา็ูเม้มเธอ เธอหายใไม่ออะที่เาบีบหน้าออี้าอเธอไว้ระหว่านิ้วอเา เาูบี่โรแ่ละี่บนเส้นทาอเาลไปที่ท้ออเธอ เหนือสะืออเธอ มืออเาลูบไล้้นาอเธอ เปิเธอให้ว้าแม้ในะที่เธอปวเมื่อยที่ะถูเ้า้วยัน เรโูบอบาเลูไม้อเธอ วาอเธอเปิว้า เาูบ้นา้านในอเธอ และเธอ็ัริมฝีปาอเธอ าอเธอเร็และพยายามปิ
เา้อาร…ทำอย่านั้นริๆ เหรอ?
เธอไม่แน่ใ— เาเยหน้าึ้น วาอเาเป็นสีำและับ้อไปที่เธอ ่อนที่เธอะระพริบา เา็ยับลับึ้นไปูบท้อและลำออเธอนระทั่ปาอเาพบเธออีรั้
เธอถอนหายใแล้วเอามือล้วเสื้ออเา เธออยู่รึ่หน้าออเาเมื่อปาอเาึออ
"ันอสัมผัสเธออีรั้ไ้ไหม?"
เธอพยัหน้า
"ไ้สิ"
เธอึเสื้ออเา
"ถอนี่ออ่อน"
เาลุึ้นนั่และลำหาระุม่าๆ วาอเา้อมอเธอะที่เธอนอนว่ำบนที่นอนอเา เมื่อถอเสื้อออแล้ว เา็ย่อัวล้าเธอแล้วเอามือลูบท้อเธอ
"ันถอพวนี้ออไ้ไหม?"
เธอัริมฝีปาแล้วพยัหน้า วาอเามืล านั้นเา็ึาเั้นในอเธอลมาที่้นาอเธอ ่วยให้เธอเะมันออ านั้นมืออเาับสะโพอเธอะที่เานั่ทา้านวาอเธอ เา้อมอที่ร่าอเธอั่วะหนึ่ึ่อยู่ั่วนิรันร์ และเธอ็รู้สึว่าหัวใอเธอเ้นแร ใบหน้าอเธอแ่ำ้วยวามเินอายและวามเร้าอารม์ านั้นมืออเายับไปทีุ่วาม้อารอเธอ และเธอ็้อมอไปที่เพานะที่นิ้วอเาลาผ่านรอยพับอเธอ เาริมฝีปาอเาไปที่ระูไหปลาร้าอเธอ ูบเบาๆ ะที่นิ้วอเาสำรวเธอ เธอไม่รู้ว่าะทำอย่าไรับมืออเธอ เธอปล่อยให้ัวเธอนอนะแ้า้าย และเลื่อนไปทาวาใ้เอวอเาและโอบรอบหลัอเา
"ัน… ทำถูหรือเปล่า?"
เธอระิบ เาพึมพำไปที่ออเธอและุ่มนิ้วระหว่ารอยพับอเธอ
"เธอมันยอเยี่ยมที่สุ"
เธอัริมฝีปาและหลับา ปล่อยให้เรโสัมผัสลีบุหลาบสวยอเธอภายในไม่ี่วินาที เธอพยายามลั้นหายใ แ่เธอรู้ว่าเาไ้ยินมันเมื่อเายิ้มับระูไหปลาร้าอเธอ เา่อยๆ ัน้นาอเธอออ อเ่าอเธอไปที่ที่นอน เมื่อมืออเาลับมาทีุ่ลาอเธอ เธอ็สัมผัสไ้ทุอย่า ทุารลาปลายนิ้วอเา ทุอทุมุมอเา นิ้วอเาเลื่อนลมา และเธอรู้สึว่าเาทับทาเ้าอเธอ
"บ้าเอ้ย"
เธอสะุ้
"อะไรหรอ?"
เาส่ายหัวและูบหูเธอ ลานิ้วอเาึ้นไปที่ลีบุหลาบอเธออีรั้ และถูมันอย่าแร สะโพอเธอยับ
"ันะทำให้เธอเสร็ เรนเอร์"
เธอัวลริมฝีปาล่าระหว่าฟันและพยัหน้า านั้นเา็ูบปาอเธออีรั้ ริมฝีปาและลิ้นยืนราน ทำให้เธอเสียสมาธิ เธอถอนหายใและโ้หลัเมื่อเาพบัหวะที่เธออบ เพิ่มแรันานิ้วอเา สะโพอเธอยับ และเธอรู้สึว่าแนายอเาระแทเธอ โยที่าเอเายัึอยู่ วาอเธอเปิึ้นในะที่เาำรามเ้าไปในปาอเธอและสะโพอเาไป้าหน้าอีรั้
เธอวระทำอะไรสัอย่าใ่ไหม?
เธอวระสัมผัสเาลับเหรอ?
เธอพลิัวและเอื้อมมือไปโอบรอบออเา ูบเาลับและหน้าอที่เปลือยเปล่าเ้าหาัน เาำรามเ้าไปในปาอเธอและบีบริมฝีปาอเธอ โยปรับนิ้วระหว่าาอเธอ มืออเธอเลื่อนลมาที่หน้าออเา และเธอ็เี่ยวนิ้วเ้าับเ็มัอเา มืออเาออาลำัวอเธอและว้า้อมืออเธอ เธอถอยลับและเยหน้าึ้นมอเา
"ไม่เป็นไร เรนเอร์"
เาถอนหายใ
"็แ่นอนพั—"
"เรโ"
เธอมวิ้วมอเา
"ให้ันสัมผัสนาย"
เาลัเล และเธอ็มวิ้ว รู้สึเ้าเล่ห์
"นายอายเหรอ?"
เธอถามอย่าไร้เียสา ิ้วอเาึเ้าหาัน
"ไม่ ทำไมเธอถึ—"
เธอเปิปาแล้วปิมัน เธอยัไหล่ วาอเาเปลี่ยนเป็นอันราย
"ัน้ออายเรื่ออะไรล่ะเรนเอร์"
เธอเี้ยวริมฝีปาและยิ้มลับ
"ันไ้ยินมาว่าพวผู้าย่อน้าะเินอายับ... นาอพวเา แ่ันแน่ใว่านายเ่ในเรื่ออื่น—"
เาึมืออเธอออาร่าแล้วรึไว้ับเียและยับไปบนัวเธอ เาำรามและแนบสะโพเ้าหาเธอ แล้ว้มหน้าลมอเธอ
"เธอรู้สึว่ามัน 'เล็' หรือเปล่า เรนเอร์"
เธอัวสั่น ไม่สามารถลั้นเสียหัวเราะไ้
"ไม่รู้สิ ันยัไม่เยเห็นมัน—"
เาลุึ้นนั่และึเ็มัออาาเ เธอหัวเราะและพยายาม่วยเา้วยารปลระุมอเา แ่เาปัมืออเธอออไป โยที่ยัูอาาแ้นอยู่ ึ่ทำให้เธอหัวเราะมาึ้น เมื่อปลระุมออแล้ว เา็ันัวเอลับลมาบนัวเธอและูบเธออย่าหายใไม่ออ เธอเอามือแะที่ี่โรอเา เลื่อน่ำลเรื่อยๆ นระทั่เธอเอานิ้วแะที่ลำัวอเา เาราและหมุนสะโพไป้าหน้า ูริมฝีปาล่าอเธอ เธอันาเอเาลไปเลยสะโพอเาแล้วเอื้อมมือไปับยายือาเเา เาึปาออาเธอแล้ววาหน้าผาลไปที่ไหล่เธอ หายใแรๆ ับผิวหนัอเธอ เธอเอื้อมมือเ้าไป้าในและเอานิ้วโอบรอบแนายอเาเบาๆ เาัวสั่นและรวราอย่าแน่นหนา ผิวมันอบอุ่นและเรียบเนียน เธอพยายามลาปลายนิ้วไปามเาเบาๆ และเรโ็พึมพำอะไรบาอย่าที่ออเธอ เาสูลมหายใเ้าลึๆ านั้นมืออเา็ลับมาที่ลำัวอเธอ ศีรษะอเธอเอียไป้าหลั โยยับสะโพแนบับมืออเา นิ้วอเาลาลไปที่่อทารัอเธอ และ่อยๆ ันนิ้วหนึ่นิ้วเ้าไป้าใน เธอหายใไม่ออ มืออเธอนิ่ และาอเธออึ้นไปถึสะโพอเา
"โอ้-"
เาเยหน้าึ้นแล้วูบเธออีรั้โยันเ้าไปหาเธอมาึ้น
"โอเไหม?"
"ใ่ แน่นอน ันหมายวามว่า มันี—"
เธอหยุพูะุะัเมื่อเาถอนัวและันเ้ามาหาเธออีรั้ และ่อยๆ เิมเ็มเธอ เาพึมพำและเริ่มูบอเธออีรั้ เาบิมือ านั้นนิ้วหัวแม่มืออเา็อยู่ทีุ่ระสันอเธอ เฮอร์ไมโอนี่หลับาล ใ้นิ้วนุ่มๆ ลูบไปที่แนายอเา และยับสะโพเ้าหาเา นิ้วอเาเร่วามเร็วึ้น ันเร็วึ้นและหนัึ้น เธอสัมผัสไ้ถึวามึเรียที่่อัวึ้นนับั้แ่เาูบเธอ้านนอประูฤหาสน์ สิ่ที่บวมพอในมือเธอ มือที่ว่าอเธอบิอยู่บนผ้าปูที่นอน ยืออ และเอื้อมมือออไป
ลมหายใอเธอิัในอ ร่าายอเธอสั่น — ใล้แล้ว..
"ิบ..."
เรโหอบหายใแรับรามอเธอ
"ันรู้สึไ้"
เธอหน้าแ
"ันะทำให้เธอแบนผ้าปูที่นอนอัน เรนเอร์"
นิ้วหัวแม่มืออเาหมุนวนบนุระสันอเธอ ันเธอให้สูึ้นเรื่อยๆ ะที่ริมฝีปาอเาูเม้มไปที่ออเธอ เธอระหนัว่ามืออเธอยัโอบรอบแนายเาอยู่ แ่เธอไม่สามารถิไ้ ไม่้อยับไปไหนในะที่เาเล่นับเธอ ศีรษะอเธอถอยไป้านหลั โ้หน้าอไปทาหลัาอเา เ่าอเธอโ้อไปทาหน้าอ เานิ้วอเา ลาไปที่ผนั้านในอเธอ และเธอ็ส่เสียรวราะที่้านใน่อรัอเธอแน่นึ้น บีบเาให้เ้าที่ในะที่นิ้วหัวแม่มืออเายัสัมผัสเธอ เธอร้อราื่ออเา และเา็เม้มปาอพวเาเ้าหาันะเาพาเธอไปถึุสุยออวามรู้สึ เา่อยๆ นิ้วอเาเ้าไปในเธอะที่เธอผ่อนลาย และในที่สุ็ผละัวออาเธอ
เธอหายใเ้าและำไ้ว่ามีมืออเธอับเา มือที่ึออไปและเป็นหมัแน่นับหน้าออเาเมื่อเธอมาถึ เรโยับไป้าน้าโยนอนหาย เธอหันลับมาหาเาแล้วเอามือลูบท้ออเา เาับ้อมือเธอเบาๆ
"เธอไม่ำเป็น้อ—"
"ัน็อยาให้นายรู้สึีเหมือนัน"
เาหลับา และเธอ็มอเาลืนน้ำลายลอ เธอยันัวึ้นบน้อศอแล้วโน้มัวลไปูบออเาะที่มืออเธอล่ำล
"แ่… สอนันว่า้อทำยัไ"
เาบ่นและัรามอเา เธอโอบนิ้วรอบแนายที่แ็เาแล้วลูบไล้้าๆ อย่าไม่แน่นอน มอูิ้วอเาึเ้าหาัน เธอมอลไป และรู้สึทึ่ั่วะหนึ่ับมืออเธอที่ยับไปรอบๆ เา และ… ูเหมือนเาะไม่มีอะไร้อเินอายเลย
"นี่ือ-"
"แน่นว่านี้"
เธอัริมฝีปาแล้วทำามำแนะนำ วาอเายัปิสนิท และริมฝีปาอเา็แยออะที่เาหายใเ้าอย่ารุนแร
"เร็วึ้น?"
"ใ่ เร็วอี..."
เธอยมือึ้นและโน้มัวเ้ามาใล้มาึ้น ูบระูไหปลาร้าอเาเหมือนับที่เาทำเพื่อเธอ สะโพอเาระโึ้น และเธอ็เฝ้าูล้ามเนื้อท้ออเาเร็และลายัว เาเอามือมาปิหน้า
"มีอะไรผิปิ?"
เธอหายใเ้าที่ไหล่อเา หน้าออเาระเพื่อมและเลียริมฝีปาอเา
"ันะแ"
เธอยับไป้าหน้าเพื่อูบริมฝีปาอเา มือ้าหนึ่พันผมอเธอ อีมือเลื่อนลมาลุมมืออเธอ แสให้เธอเห็นัหวะที่เาอบ และระุ้นให้เธอบิ้อมือ้วยวิธีใวิธีหนึ่ เาราเมื่อเธอทำมัน้วยัวเธอเอ และสบถในะที่สะโพอเาระเ้ไปหามืออเธอ เาราพึมพำและหายใเร็ว ะที่เาแ และน้ำามพุ่ึ้นไปบนำปั้นอเธอ เาลาริมฝีปาอเธอลับมาหาเา และเธอยัยับให้เา้าๆ รู้สึว่าเาระุและีพรเ้นแร รู้สึทึ่ับวิธีที่เาทำให้อ่อนล เาว้าเสื้ออเาและทำวามสะอามืออเธอ และทันในั้นเธอ็ำไ้ว่าเธอเปลือยเปล่าอยู่ในห้อนอนอเรโ
"เอ่อ อบุ… ไม่ใ่สิ 'อบุ' แ่…"
เายิ้มให้เธอ วาอเาล่อลอยไปเหนือผิวหนัอเธอ เฮอร์ไมโอนี่ลืนน้ำลาย
"เอ่อ ันวร…ทำวามสะอา"
เาพยัหน้า้าๆ มอูเธอ พวเาลุึ้นแล้วเา็ยื่นุอเธอให้เธอ าเั้นในอเธอหายไปอีแล้ว แ่เธอเินอายเินว่าะอยู่่อไปไ้ เธอูบเาอย่ารวเร็ว แล้วรีบลับไปที่ห้ออเธอ พิประูและหวนิถึั่วโมที่ผ่านมา มืออเธอพาผ่านใบหน้า เลื่อนลมาามแ้มและลำอ— ปเสื้อยัอยู่ เฮอร์ไมโอนี่สะุ้เมื่อระหนัรู้ เธอแะมันออ พร้อมที่ะโยนมันไปทั่วห้อ เมื่อมีเศษระาษบาๆ ระพือลมาที่เท้าอเธอ
เธอหายใไม่ออ เมื่อมีนส่้อวามถึเธอ? เธอ้มอย่ารวเร็วว้ามันึ้นมา
ศุร์หน้าห้ามพลา
หัวใอเธอเ้นแร วาเบิว้า วันศุร์หน้าะเิอะไรึ้น? เธอเอามือลูบผมอเธอ โยสสัยว่าุไหนที่ทำให้เธอเสียสมาธิที่มีนเ้ามาใล้มาพอที่ะโน้ไว้ที่อเสื้ออเธอโยที่เธอไม่สัเเห็น เมื่อถึ่วเย็นเธอ็สูเสียัวเอไป สูเสียาริามอเม เธอทรุัวลับประูและ้อมอไปที่โน้ หายใไม่ออะที่วามรู้สึผิบบัวามอิ่มออิ่มใอเธอ
.
.
.
สุสัปาห์ถัมาือวันฮาโลวีน เฮอร์ไมโอนีทำให้แน่ใว่าะไม่มีแผนพิเศษใที่ห้ามไม่ให้พวเาเ้าร่วม มีเรื่อสำอาสใหม่ปราึ้นในห้อน้ำอเธอ เฮอร์ไมโอนี่ทาริมฝีปาและแ่หน้าามหน้าที่ แพนี่ให้เธอสวมุเรสลูไม้แนยาวสีำรัรูป ายระโปรแทบไม่ปิ้านหลัอเธอ แ่อย่าน้อย็ถูปปิหน้าออเธอ มันไม่ไ้หยุสายาที่เร่าร้อนอเรโ หรือมือ...
านเลี้ยอาหาร่ำเป็นเรื่อวุ่นวาย โยพวนั้นื่มสุราและร้อเพล เรโปรอพวเาทั้หม ยิ้มแย้มแ่มใสและสนุสนาน โยปล่อยให้นิ้วลาไปาม้นาอเธอ เฮอร์ไมโอนี่่อสู้ับแรระุ้นที่ะหลอมละลายในัวเา เธอสัาับัวเอว่าะไม่เสียสิในเลาน์อี เธอสามารถรัษารูปลัษ์ภายนอไ้โยไม่้อปิบััวเอ หาเธอับเรโ้อารสัมผัสัน พวเา็สามารถทำไ้ที่บ้าน เธอ้อื่นัวอยู่เสมอสำหรับทุสิ่ที่เธอไม่วรพลาในานปาร์ี้นี้ หลัาที่พวผู้ายลไปที่เลาน์ เฮอร์ไมโอนี่อยับาู โยไม่ปล่อยให้มืออเรโที่โอบเอวเธอเบี่ยเบนวามสนใาภาริอเธอ เธอนั่บนัอเา หยิบแ้วแมเปที่สาวแร์โรว์มอบให้แล้ว้นหาในห้อ แ่้วยวามื่นัว เธอยัไม่เรียมพร้อมสำหรับเาที่ะ้ามพวเา และเสียที่ัึ้นว่า
"มาับันสิ เลือสีโลน"
เธอเยหน้าึ้นมอวาสีเทาู่หนึ่ และเธอ็ระพริบาเพื่อระหนัว่าลูเียส มัลฟอยอยู่ที่เอินบุระ เรโยัอยู่้าใ้เธอ่อนที่ะ่วยเธอลุาัอเา เายืนอยู่ับเธออย่ารวเร็ว
"พ่อ"
"ลูาย"
เามอเรโอย่าเย็นา
"ถึเวลาที่สัว์เลี้ยอลูะไ้เห็นห้อเบอร์ันีแล้ว เห็น้วยไหม?"
เฮอร์ไมโอนี่อ้าปา้ามาที่เา ห้อเบอร์ันีเป็นที่ที่ารอภิปรายที่สำัเิึ้น — ที่ึ่บุลสำัถูพาัวไป
"ห้ออื่น"
แล้วลูเียส มัลฟอยอยาพาเธอไปที่นั่นเหรอ? เธอยัรู้สึสั่นลอนาภาพที่เาอยู่ที่เอินบุระ และแทบไม่ไ้พูุยับเธอในที่สาธาระเลย เรโไอและโบมือให้พ่ออเานำทา ลูเียสเลิิ้ว่อนะับ้อศออเฮอร์ไมโอนี่้วยนิ้วที่มั่นแล้วหันพาเธอไปที่ประูหนารมุมห้อ เรโเินามไปสอ้าว และลูเียส็หมุนัวลับ
"อย่าัวลไปเลย เรโ ันะูแลเธออย่าี"
วาอเา้อมอูเ็สลิธีรินทีู่ถูเหยียหยามที่้อมอ้วยวามสนใอย่าระือรือร้น
"เล่นับเพื่อนัวน้อยอลูไปเถอะ"
วาอเฮอร์ไมโอนี่เบิว้าและสบาับเรโ เาำลัพูบาอย่าโยไม่พูอะไร ใบหน้าอเาาวราวับระาษ ่อนที่เาะเถีย ลูเียส็หมุนส้นเท้าอเาแล้วลาเธอออไป
"ันเื่อว่าุรู้วิธีประพฤิัว ุเรนเอร์"
ลูเียสพูึ้นเมื่อประูปิามหลัพวเา เธอพยัหน้า อ้าปา—
"นั่นรวมถึารระวัำพูอุ้วย"
เธอปิมันล ลูเียสเลี้ยวลไปามโถทาเินยาวไปทา้าย และเธอ็เินอย่าเียบๆ ้าเา หัวใอเธอเ้นแรในหู พวเาเปลี่ยนมุมหนึ่เป็นอีห้อหนึ่ึ่มีฝูนลุ่มเล็ๆ รวมัวัน เสีย่ำและเสียแ้วัริ๊ ลูเียส้าวผ่านพวเาไป ทัทายเพื่อนๆ และเพื่อนร่วมานอเา สายาอพวเา้อมอไปที่ร่าายอเธอ แ่พวเาไม่ไ้พูถึเธอเลย พวเาเินเ้าไปใล้ประูไม้ และลูเียส็หันไปหายาม าถารวับที่รวเร็ว และประู็เปิออสำหรับพวเา เฮอร์ไมโอนี่้าวเ้าไปในห้อที่มีแสสลัวึ่เ็มไป้วยเาผิแสนสบายและเิเทียนที่มีไฟ่ำ มีนประมายี่สิบนอยู่ในห้อ เธอสอแนม แย์ลีย์และโโลฮอฟำลัพูุยับรัมนรีสเปน านโส และนที่้อเป็นภรรยาอเา เอเวอรี่นั่บนเ้าอี้แสนสบาย พูเบาๆ ับายาวเอเีย บอี้าร์ยืนอยู่เีย้าเา าร์ลอ์เยหน้าึ้นาุที่เธอำลัแลแ้วเปล่า วาอเธอมอผ่านเฮอร์ไมโอนี่อย่ารวเร็ว่อนะละสายาาไป และอีฟาหนึ่อห้อ รัมนรี ิริลโล ารี็ยืนอยู่ับมัลิเบอร์ โ แ ล้อแนอเาออ้วยรอยยิ้มบาๆ โยไม่ละสายาาเธอ วาอิริลโล้อมอไปที่พวเา และริมฝีปาอเธอ็แยออเป็นรอยยิ้มเผยให้เห็นฟันที่รอย่าสมบูร์แบบ
"ลูเียส ที่รั ันหวัว่าุะมา"
ลูเียสึศออเธอเพื่อ้ามห้อิริลโล เพื่อพบพวเารลา
"เอเลนี่"
เาทัทาย
"ผมสัาแล้วไม่ใ่เหรอ?"
พวเาูบแ้มทัทาย
"แ่อันโนินบอันว่าุไม่ไ้มาบ่อยๆ"
"เารู้ว่าผมเลียปราสาทแห่นี้แ่ไหน เพราะมันสร้าโยมัเิ้ล"
เาเยาะเย้ยะมอไปรอบๆ ผนัแล้วพับไหล่ไป้านหลั
"แ่แน่นอน เมื่อผมไม่้อารออนอประเทศ ผม็ยินีที่ะแวะมา หาุอยู่ในเมือ ท่านรัมนรี"
ิริลโลยิบาให้เา และวาอเธอ็เพ่มอเฮอร์ไมโอนี่
"ุพาเธอมา้วย ราวัลอลูายุ"
ลูเียสหัวเราะและลูบแ้มเธอ้วยนิ้วเียว เฮอร์ไมโอนี่ัวแ็ ่อสู้ับแรระุ้นที่ะสะบัออไป
"ผมว่าเธอเป็นราวัลอรอบรัวมาว่า"
"รับสิ่ที่ันหวัะไ้ยิน"
ิริลโลบ่น เธอ้าวเ้าไปในเฮอร์ไมโอนี่โยไม่ไ้รับอนุา ใ้ปลายนิ้วลาริมฝีปาอเธอและสัมผัสผมอเธอ ราวับว่าเธอำลัรวสอบวัว
"ามริๆ"
เธอพึมพำ เธอหันลับมาหาลูเียส
"ุสามารถแยห่าับเธอไ้สัสอสามั่วโมไหม?"
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึว่าหน้าออเธอแน่นึ้นนหายใไม่ออ หาไม่ใ่เพราะลูเียสับศออเธอไว้ เธออาะสะุไป้าหลั
"โอ้ ผมแน่ใว่านั่นเป็นไปไ้"
เาล่าวเบาๆ
"แ่ผม้อเือนุ" —เาหัวเราะ— "ปาเธอแย่มา"
เฮอร์ไมโอนี่ระพริบาหนึ่รั้ สอรั้. เธอหน้าแ้วยวามเินอาย
"สำหรับำพูทั้หมนั้น เธอไม่ใ่นเรียนรู้เร็ว"
ลูเียสมอเธออย่าเหยียหยาม
"เธออาะูน่ามอ แ่เธอไม่ใ่ัวเลือแรอผม"
ิริลโลหัวเราะและปล่อยให้วาอเธอมอูร่าอเธอ
"ไม่เป็นไรหรอ ันอบใ้ปาอัวเอมาว่า ใ่มั้ยาร์ลอ์?"
าร์ลอ์ปราัว้าๆ พวเาพร้อมับถาอเธอ วาอเธอสั่นไหว่อนที่ริมฝีปาอเธอะโ้อ้วยรอยยิ้มอันเยือเย็น
"ถ้าอย่านั้น เลือสีโลน็น่าะมีประโยน์อะไรสัอย่า"
ลูเียสพูยิ้มๆ แล้วหยิบแ้วส็อ์ที่มอบให้มา
"ผมะุยับลูายอผมให้ และูว่าเวลาไหนะีที่สุสำหรับเา"
"อให้โีนะเอเลนี"
เสียเ้มและแหบแห้ล่าว เฮอร์ไมโอนี่เยหน้าึ้นมอโโลฮอฟเินมาทาพวเา
"ุะไม่มีทาอให้ทายาทมัลฟอยแยทาับเธอสัืนไ้หรอ"
เาิบาแ้วแล้ว้อมอเธอเหนืออบ
"ลูายอเา่อน้า… โยเพาะเี่ยวับเลือสีโลน"
ลูเียสยืนนิ่อยู่้าๆ เธอ
"โยเพาะ?"
ิริลโลถาม
"รับ บาทีผมวระพูว่า… นรั"
โโลฮอฟหันไปมอลูเียส
"ถ้าเป็นัน ะระวัสิ่ที่นายำลับอเป็นนัยนะ แอนโทนิน ลูายอันปิเสธที่ะแบ่ปันเธอับนายามำสั่อัน"
ริมฝีปาอเา
"ันไม่อยาให้เธอลับมาหาเรา้วยโรร้าย"
โโลฮอฟูเหมือนอยาะอบ แ่็ัลิ้นไว้ ลูเียสหันลับไปหาิริลโล
"ผมยินีที่ะปรึษาเรโให้ แ่ระหว่านี้เอเลนี่ ุไ้พบับแอนนาบ้าไหม?"
ิริลโลเลิิ้ว
"แอนนา?"
"แร์โรว์เิร์ลนใหม่ ถูับในสวิเอร์แลน์เมื่อสัปาห์ที่แล้ว ผมั้ใว่าะอเธอเอืนนี้ แ่้อไม่โลภเวลาอยู่ท่ามลาแอพวเา…"
เาหัวเราะแล้วมีเสียเหมือนมีที่หน้าออเฮอร์ไมโอนี่ .
"อืม"
ิริลโลพู เธอเบนวามสนใอเธอ อย่าเห็นไ้ั
"ันสนใที่ะพบเธอ"
"าร์ล็อ์"
ลูเียสร้อเรีย แล้วเธอ็เินเ้ามาหา
"ูแลและพาแอนนาไปหารัมนรีในืนนี้ ันิว่าเธอือสิ่ที่เอเลนีำลัมอหา"
าร์ลอ์เอียศีรษะอเธอเพื่อน้อมรับ และ่อนที่เธอะาไป โโลฮอฟ็ระแทแ้วอเาลบนถาอเธอแล้วหยิบอันใหม่ เาูฟันอเา
"ันไ้ยินมาว่า เลสแร์ อำลัเสริมในสวิเอร์แลน์อยู่เรื่อยๆ น่าเสียายที่เธอไม่สามารถวบุมสถานาร์นั้นไ้"
เาส่ายหัวแล้วแสร้ทำเป็นมอลูเียสอย่าสบายๆ
"นายไม่วระ่วยเธอใ่ไหมลูเียส? ้วย 'ทัษะทาารเมือ' อันเยี่ยมยออนาย"
"ใ่ โไม่ีที่เราไม่สามารถรู้วามลับอนายไ้หม แอนโทนิน อะไรทำให้นายถูลำแหน่ลับไปรวสอบล็ออีรั้ันนะ? ่มืนภรรยาอรัมนรีาวอิาลีใ่หรือเปล่า?"
ลูเียสิบส๊ออเา โโลฮอฟเยาะเย้ยเา ริมฝีปาแ—
"อนนี้ือรัมนรี รูบอฟ หรือเปล่า?"
ลูเียสโบมือให้ายที่อยู่อีฟาหนึ่อห้อพูับแย็์ลีย์
"ันใร้อนที่ะุยับเา"
"ใ่"
โโลฮอฟบ่น
"ันะแนะนำนาย—"
"ันไม่้อารารแนะนำาพวเลือผสม แ่อบุสำหรับ้อเสนอที่มีน้ำใอนายนะ"
และโยไม่ไ้มอมาทาโโลฮอฟอี ลูเียส็เิน้ามห้อโยมีเฮอร์ไมโอนี่ลาอยู่ เธอเพิ่ะฟื้นัวาอาารวิัวลใน่วไม่ี่นาทีที่ผ่านมา ู่ๆ เธอ็ไ้รับารแนะนำให้รู้ัับรัมนรีนใหม่ วาอเธอวาไปรอบๆ ห้อะที่ลูเียสพูับรูบอฟ เธอฟัารสนทนา ูปิสัมพันธ์่าๆ แ่แทบไม่มีประโยน์เลย เพราะทุนูเหมือนะั้ใที่ะยึิับวามสนุสนาน เธอสสัยว่าใรส่โน้ให้เธอ และเพื่อุประส์อะไร พวเารู้ไหมว่าเธอะถูอให้อยู่ในห้อเบอร์ันีืนนี้? หรืออนนี้เธอพลาปิสัมพันธ์ที่สำัในเลาน์เพราะลูเียส?
"อา! เาอยู่นี่แล้ว"
รูบอฟพูพร้อมปรบมือ
"ุเอเาผิใ่ไหม?"
"รับ"
พูเสียเ้ม
"ออภัยอย่ามาสำหรับวามล่า้าอผม พอีผมโนเรียัว"
เฮอร์ไมโอนี่หันามเสียทีุ่้นเยไปนถึหน้าอว้า ไหล่หนา และใบหน้าสีเ้ม
วิเอร์ รัม
เาับมืออรัมนรีบัลแเรีย และพยัหน้าให้ลูเียส มัลฟอย โยแทบไม่เหลือบมอที่เฮอร์ไมโอนี่
"ผมพลาอะไรไปเหรอ?"
.
.
.
ความคิดเห็น