คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Chapter 22
เราทั้หม..
เฮอร์ไมโอนี่ไ้ยินเสียเ้นอหัวใั้ออยู่ในหู
เบลลาทริ์... เธอำลัะไปพบเบลลาทริ์อีรั้
"พ่อ"
เธอไ้ยินเสียอเรโมาแ่ไล
"พ่อไม่สามารถเสนอให้เราทำแบบนั้นไ้—"
"ันมีนิสัยอบ 'เสนอแนะ' หรือเปล่า เรโ?"
เียบ.. ลูเียสลิ้ไหล่อเา — เป็นารเลื่อนไหวที่น้อยที่สุ
"เ้าแห่ศาสร์มืสัเว่าันับป้าอแู... ่อน้าเรีย ้อรัษารูปร่าหน้าาไว้ ป้าและลุอแเิเราไปทานอาหารเย็น และพวเายืนรานให้พาุเรนเอร์ไป้วย"
ลูเียสหันสายาอันเย็นาไปที่เฮอร์ไมโอนี่โยที่เธอนั่เอียๆ บนเ้าอี้นวม แ่หน้าออเธอยัเ้นแร เรโยับัวไป้าหลัเธอ
"แน่นอนว่ามี้อแ้ัวที่สามารถทำไ้—"
"แม่อแและันวบุมเรื่อนี้ไ้ พวเราทั้สี่นะเ้าร่วม และันหวัว่าพวเธอทัู้่ะมีพฤิรรมที่ี...ที่สุ"
ลูเียสมอาเรโไปยัเฮอร์ไมโอนี่ สายาอเาับ้อไปที่เสื้อย่นและผมหยิอเธอ เธอรู้สึไ้ถึใบหน้าที่ร้อนผ่าวในะที่เามอูเธอ ริมฝีปาอเาัวอย่าสนุสนาน
"เอาล่ะ? เธอสอนไม่มีารสัใ ที่ะฝึ้อมเหรอ?"
เฮอร์ไมโอนี่ะพริบาแล้วรีบลุาโฟา เธอเือบะนับเรโะที่เธอรีบวิ่ไปที่ประู ิใอเธอปั่นป่วนไป้วยภาพมีมๆ และเสียหัวเราะหัวเราะิั —
"ุเรนเอร์" ลูเียสเรีย
"มีอะไระพูไหม?"
มืออเธอ้าอยู่ที่ลูบิประู เธอหันลับมา้าๆ เมื่อเห็นเรโทำแบบเียวัน้าหลัเธอ ลูเียสเอียศีรษะแล้วมวิ้ว
"ออไปะ เรโ"
เธอมอูเรโลืนน้ำลาย
"พ่อะพูอะไร็พู..."
"บาทีอนที่ันไม่อยู่"
ลูเียสัมือและประสานมือไว้้านหลั
"แลืมไปแล้วว่าใรเป็นเ้านายอบ้านหลันี้"
วาอเาเป็นประายะที่เามอูำพูอเา
"ออไป"
ปาอเฮอร์ไมโอนี่แห้ผาะที่เธอมอูเรโำหมัและลายหมั านั้นึหันหลัเพื่อเลื่อนัว้าๆ ผ่านทาเ้าประู เาับาู้าหน้า ล้ามเนื้อระุในราม เธอฟัเสียฝีเท้าอเาหายไปามทาเิน ลูเียสมอเธอ้วยริมฝีปาอเา — เหมือนเหยี่ยวที่้อมอหนูสนาม
"ภรรยาอันบอันว่าุมีภาวะาประำเือน"
เาล่าวราวับำลัุยเรื่อสภาพอาาศับา
"ันว่า มันเป็นเรื่อที่น่ายินี"
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึว่าแ้มอเธอแึ้นในะที่เธอพยายามิถึำอบ
"ันอถามหน่อยไ้ไหม ุเรนเอร์"
เาพูโยเอามือไพล่หลัะเินไปหาเธอ
"ุั้ใที่ะอุ้มทายาทมัลฟอย้วยารปปิสิ่นี้หรือเปล่า ุเื่อไหมว่าารั้รรภ์ะให้วามุ้มรอเพิ่มเิมแุ่"
วาอเธอโผล่ึ้นมา และลมหายใอเธอ็สำลัในลำอ
"ม-ไม่! ไม่เลย!"
เธออ้าปา้าที่เา พยายามสร้าำที่สอล้อัน
"มันัเนั้แ่้นแล้วว่าันไม่มี้อัวลใน… ในพื้นที่นั้น ไม่ำเป็น้อพูถึมัน!"
"อืม แ่เหมือนเ้าอี้ที่น่าสสารอันะเอสิ่ที่แ่าาทีุ่พูนะ"
"ไม่ เราไม่— นี่ไม่ใ่—"
เฮอร์ไมโอนี่บีบหน้าเธอ้วยมือ
"เราไม่เย— มา่อน"
"่อน?"
"ไม่! นี่เป็นรั้แร!"
ลูเียสเลิิ้วึ้นอี และเฮอร์ไมโอนี่็ร่ำรวและส่ายหัว
"ไม่เยเลย! ันสาบาน มันแ่ — ไม่"
"เยี่ยม"
ลูเียสพูอย่าแหบแห้
"วาาอุยัน่าประทับใอยู่นะ ุเรนเอร์"
เฮอร์ไมโอนี่หลับาละที่เาเินผ่านเธอไป หวัว่าวามอับอายะลืนินเธอไปนหม
"และอย่าสุท้าย"
เฮอร์ไมโอนี่สูหายใลึ่อนะหันหน้าไปเผิหน้าเา
"ันาหวัใหุ้เรียมัวสำหรับเย็นวันศุร์อย่าริั ถ้าลูายอันไม่สามารถมีสมาธิไ้"
—เามอเธอึ้น ๆ ล ๆ ราวับว่าเาไม่เื่อเรื่อนั้นเลยแม้แ่น้อย—
"ันะย้ายห้อนอนอุ ไปอยู่ถัาห้อทำานอัน"
เธอยืนะลึับวามหมายอเา นระทั่ทันในั้น วามหมาย็ปราแ่เธอ เธอระุไป้าหน้า
"แน่นอน เราะ—"
ลูเียสปิปาเธอ้วยารยมือึ้น เธอัริมฝีปา แ้มอเธอร้อนผ่าวนแทบเป็นไปไม่ไ้
"ไปที่ห้ออุ ุเรนเอร์ ันหวัว่าะพบว่าุถูปิั้นอย่าสมบูร์ในรั้่อไปที่ันมอูุ"
สายาอเาลไปที่เ่าเปลือยเปล่าอเธอ
"และแ่ัวให้เหมาะสม้วย"
ใบหน้าอเธอลุเป็นไฟะที่เธอรีบวิ่ผ่านประู เพลิเพลินับารถูไล่ออและโหยหาวันที่ลูเียส มัลฟอยอยู่ในโรมาเนีย
.
.
.
เ้าวันรุ่ึ้น หนัสือารสัใเล่มใหม่สามเล่ม็มาถึถาอาหารเ้าอเธอ ไม่มีบันทึย่อ ไม่ำเป็น้อมีอยู่อย่าใอย่าหนึ่ เธอรู้ีว่าารามหาเา ันั้นเธอึััวเอไว้และศึษา ่วเวลาพัเียวที่เธอทำไ้ือารบัับินอาหารแ่ละมื้อ 2-3 ำ ะที่มิปปี้วาถาไว้เพื่อเริ่มสะิเธอหาเธอเพิเย่อมันนานเินไป ในเ้าวันศุร์ หลัานั่สมาธิอย่าระมัระวัอย่านับไม่ถ้วนและแบ่หน้าหนัสือออาใ นาร์ิสามาเยี่ยมเธออนที่เฮอร์ไมโอนี่อยู่ในภาวะิ
"ันรู้ว่าืนนีุ้ะัวลมา"
เฮอร์ไมโอนี่พยัหน้า ิใอเธอเริ่มเ็มไป้วยวามทรำที่ผุึ้นมาอีรั้ วาสีเทาและสะโพลิ้ เสียนุ่มนวล และลื่นวามร้อนแห่วามเินอาย— เธอะพริบาและเ็บพวมันออไป นาร์ิสาเลื่อนัวผ่านบริเวนั่เล่น ้ามไปที่หน้า่า
"ันิเสมอว่าพี่สาวอันเป็นนประหลา แ่ส่วนให่ไม่ใ่เรื่อ่ายที่ะเห็นเธอแบบนั้น"
ถอนหายใยาว
"ทุวันนี้ เธอเป็นสิ่ที่าเาไม่ไ้และอันราย แม้แ่สำหรับัน้วย้ำ แ่ันสัาว่าันะทำทุอย่าเท่าที่ทำไ้เพื่อัารับสถานาร์ใน่ำืนนี้"
หนัสือสั่นไหวอยู่บนั้นสู เฮอร์ไมโอนี่อ้าปา้าเมื่อหน้าระาษอเธอระพือเปิออให้เห็นระและสเปียร์มิ้น์ และห้อนั่เล่นริฟฟินอร์ เธอหลับาล หายใสม่ำเสมอนปิล เปลือาอเธอเปิึ้น และเธอพบว่านาร์ิสา้อมอเธอ สีหน้าอเธอนุ่มนวลและเป็นัวล
"ันไ้ยินมาว่ารอน วีสลีย์ถูเ็บไว้ที่ฤหาสน์เลสแร์"
เฮอร์ไมโอนี่พูอย่าเนือยๆ นาร์ิสาสูลมหายใเ้าลึๆ
"ุวีสลีย์ถูวบุมัวที่บ้านอราบาสทาน ืนนีุ้ะไม่พบเา"
เธอพยัหน้าและเ็บ้อมูลออไป โยมอออไปนอหน้า่า ลิ่นเอิร์ธโทนอสเปียร์มิน์ยัอยู่
"เฮอร์ไมโอนี่"
นาร์ิสาพูเบาๆ
"พยายามทำให้ีที่สุ พี่สาวอันเ้าใถึวามสบายและารรัษาอุแล้ว และันมั่นใว่าเธอไ้บอสามีอเธอแล้วเ่นัน หามีอะไรหลุรอไป ันะัารมันเอ"
เธอพยัหน้าอีรั้ สายาับ้อไปที่สระน้ำ้านนอ น้ำนิ่สบที่ระเพื่อมามสายลม
"อันที่ริ... สิ่หนึ่ที่เธอไม่สามารถรู้ไ้็ือุไ้เรียนรู้เรื่อารสัใแล้ว"
เฮอร์ไมโอนี่ะพริบา ั้นวาพัทลายลในใอเธอ และเธอ็สะุ้เมื่อมีนอีนเือบะามมา เธอหันลับมาและพบว่าวาอันาลาอนาร์ิสาับ้อมาที่เธอ เฮอร์ไมโอนี่ลูบมับอเธอ ล้มล้าวามิที่อยู่รอบๆ ิใที่เ็บปวอเธอ
"เพราะถ้าอย่านั้นเธอ็ะรู้ว่าเวทมนร์อันไม่ไ้ถูระับ และรู้ว่าุไม่ไ้ให้ยาันเลย"
นาร์ิสาพยัหน้า
"เธอเ็บเรื่อ่าๆ ไว้ับัวเอหลายอย่า แ่ารที่เธอเ็มใที่ะมอไปทาอื่นนั้นึ้นอยู่ับเธอเื่อว่าุอยู่ภายใ้ารวบุมอเรา"
นาร์ิสาเลิิ้วและถามบาอย่าับเธอ แ่เฮอร์ไมโอนี่ไม่สามารถประมวลำพูไ้ ร่าายอเธอรู้สึอ่อนแอและา สมออเธอวิเวียน เ่าอเธอเริ่มอ และนาร์ิสา็ยับไปอยู่้าๆ เธอ ่วยเธอนั่บนเ้าอี้ เธอเรียมิปปี้ เฮอร์ไมโอนี่หลับาล หัวอเธอเ้นแร มิปปี้ลับมาพร้อมับยา และนาร์ิสา่วยเธอื่มมัน เมื่อารมอเห็นอเฮอร์ไมโอนี่หยุพร่ามัว นาร์ิสา็เทาทั้สอให้พวเาแล้วนั่ลร้ามับเธอ โยเาะอยู่บนอบเบาะอเธอ
"แล้วันวรทำอย่าไรเมื่อเธอพยายามอ่านใัน"
เฮอร์ไมโอนี่วาานรอและัวบนเ้าอี้ ึ่เป็นมารยาทที่ทำให้เหนื่อยล้า นาร์ิสาิบาอเธอ
"ุใ้เทนิอะไร ล่อ? ลิ้นั หรืออาะเป็นถ้ำที่ปิสนิท?"
"ั้นวาหนัสือ"
เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใ ถูมับอเธอ
"หนัสือแห่วามทรำ หน้าแห่่วเวลา"
"มีประโยน์มา และุำลันำหน้าออมา?"
เฮอร์ไมโอนี่พยัหน้า
"ันรู้สอสามอย่าเี่ยวับเรื่อนั้น"
เสียอนาร์ิสาเียบและแผ่วเบา
"ุอยาให้ัน่วยุไหม"
อาาศออาปออเฮอร์ไมโอนี่ะที่เธอหันลับมามอ วาสีฟ้าอนาร์ิสาูอบอุ่นและเปิว้า มั่น..
เฮอร์ไมโอนี่พยัหน้า้าๆ อีรั้
นาร์ิสาวาถ้วยาและานรอไว้บนั ระูสันหลัอเธอั้ร
"บาทีอาถึเวลาสร้าหนัสือเล่มใหม่"
เธอพู้วยเสียรวรา ำพูที่สื่อถึเฮอร์ไมโอนี่บน้ายทอำาว วนผ่านวาอเธอและเ้ามาในิใอเธอราวับใยแมมุม
"บาที ุให้ันเห็นภาพเพาะสิ่ทีุ่้อารนำเสนอเท่านั้น"
ำพูนั้นั้ออยู่ในใอเธอ ้ายที่เิน้าๆ โยไม่้อใ้เ็มลาผ่านั้นหนัสืออเธอ เาะที่ปและหน้าหนัสือที่ส่เสียรอบแรบ เฮอร์ไมโอนี่หายใเ้าลึๆ ผ่อนลายบนเ้าอี้อเธอ ปหนัปราอยู่หน้าั้นหนัสืออเธอ เปิอยู่และไม่มีหน้าระาษ ไม่มีื่อ หน้าระาษระพือลมาเพื่อเิมเ็ม ลอยไปอย่า้าๆ ้ายแพลินั่มผ่านพวมัน ันบาส่วนไป้าน้า และวัมือเรียแผ่นอื่นๆ ไป้าหน้า
น็อ์ ีเนียร์ับไ้ว่าเธอำลัแอบฟัอยู่ โยเอาไม้เท้าไว้ใ้าอเธอ
ปืน One O'Clock ที่เอินบุระ
โวลเอมอร์ลอยอยู่เหนือเธอบนพื้นห้อรับแอมัลฟอย
พวมันทั้หมระพือลมา ุัวอยู่ในปหนั ้ายร่วหล่นผ่านหน้าระาษอเรโที่โยนเธอลบนเีย ีสลิปอเธอออ เฮอร์ไมโอนี่พยายามปิหนัสือ้วยวามหวาลัวและวามอัปยศอสูและวามเห็นอเห็นใอันเ็บปวที่ท่วมห้อสมุอเธอ แ่ระทู้ึออมาอย่ายืนรานมาึ้น และหน้าระาษ็หล่นลมารวมับหน้าอื่นๆ เพิ่มเิมาเอินบุระ านเลี้ยอาหาร่ำ, เลาน์. โูบเธอรึ่หน้าะที่เรโเฝ้าู เฮอร์ไมโอนี่เร็ไปทั้ัวในะที่้ายเลื้อยผ่านหน้าระาษอเรโที่ปัมืออเธอไว้ับผนั ้นาอเาเลื่อนไปมาระหว่าาอเธอ มืออเาวาบนสะโพอเธอะที่เธอนั่ร่อมเาบนเ้าอี้นวม แรโน้มถ่วอเธอพลิลับ และโยนลับไปบนเบาะในะที่เาลื่นไถลระหว่าาอเธอ ้ายแพลินั่มหยุั่วราวเมื่อเาพึมพำ "เอาล่ะ?" และราวับว่าอยู่บนเ็ม มันเลื่อนผ่านหน้าระาษ เหนือ ใ้ ปัรอสิ เหนือ ใ้ ปัรอสิส - ลบำออาประวัินเหลือเพียรูปแบบอแพลินัม
และในที่สุ ระทู้็ยายผ่านั้นวาอเธอ พลิหน้า ท่อำศัพท์ ่อนที่ะหยุอ่านวามทรำ โโลฮอฟและพวเมิวิท์ เมื่อมอาระยะไล เฮอร์ไมโอนี่รู้สึว่าาอเธอระุ ้ายัหน้าหนัสือออาหนัสือ ปล่อยให้วามทรำพัทลายลเพื่อไปรวมับหน้าอื่นๆ เฮอร์ไมโอนี่ระุเพื่อประท้ว มันะอันรายไหมถ้ารู้ว่านาร์ิสาทำอะไรลไป? ถ้าเบลลาทริ์รู้ว่านาร์ิสาไ้ลบวามทรำสมาิวในอาร์ลอร์— ้ายแพลินั่มส่อประายผ่านวามทรำ และพบว่าแสสีเียวพุ่ออมาารัไ่ที่อุมสมบูร์อเธอ เฮอร์ไมโอนี่มอูะที่้ายเลื้อยไป้าหน้า บิไปรอบๆ แสสีเียว หมุนวนแน่นเหมือนเส้น้าย บบัมัน - แล้ว็ลุเป็นไฟสีแ ราวับว่าารทสอบเป็นลบ ้ายหลุไปและมีไฟสีแ้าอยู่ หน้าระาษถูผ่ารึ่ และ่วเวลาหลัาแสสีเียว็ระพือออไป รึ่บนลไปในหนัสือ สานสันสันเ้า้วยัน ้ายันผ่านหน้า่าๆ และมัให้แน่น หนัสือแนบิัน และปิ้วยารีเบาๆ
้ายแพลินั่มเาะิับปหน้า และั้ื่อให้หนัว่า น้ำายามบ่าย เธอรู้สึว่า้ายลายออ เลื่อนไป้าหลั ึออาั้นวา เลื่อนผ่านวาอเธอ และลับมา้อมอ้วยสีฟ้าี เฮอร์ไมโอนี่ระพริบา ปออเธอลาไปในอาาศ นาร์ิสา มัลฟอยศึษาเธอ านั้นยถ้วยาอเธอึ้นมาบนริมฝีปาและผ่อนลายไปับเบาะ สายาอเธอวาไปรอบๆ ห้อ ผนัเป็นสีมพู แสอาทิย์อัส นาฬิาระบุว่าเป็นเวลาสามั่วโมแล้วนับั้แ่นาร์ิสาเ้ามาในห้ออเธอ เธอหันลับมาหาเธอพร้อมอ้าปา้า
"ุเป็นพวเลิลิเมน (นัอ่านใ)"
นาร์ิสาวาถ้วยาอเธอบนานรออย่าเียบๆ
"มันเป็นไปามสายเลือในรอบรัว ระูลแบล็แ็แร่มาับมัน"
อารม์มามายผุึ้นมาในออเธอ
"ุ…ุใ้มันบ่อยไหม?"
"ไม่หรอ ริๆ แล้วน้อยรั้มาเลยล่ะ"
เธอพูพร้อมรอยยิ้ม
"ันพยายามให้วามเป็นส่วนัวแ่ผู้น"
เธอหยุรึ่ทาเพื่อิบรั้่อไป
"ันหวัว่าุะไม่รัเียวาม่วยเหลืออันเี่ยวับ… วามทรำส่วนัวอุอีหลายรายาร"
หูอเฮอร์ไมโอนี่ร้อนนแ่ำ นาร์ิสาเห็นเธอและเรโอยู่้วยัน... และ... เอ่อ... เธอมอลไปที่พรม
"ไม่่ะ ันเ้าใแล้วว่าทำไมวามทรำเหล่านั้นถึถูเย็บเอาไว้ นั่น… มีประโยน์มา"
เิวามเียบหนาทึบ่อนที่นาร์ิสาะพูอีรั้
"มันะยัเป็นวามลับระหว่าเรา เฮอร์ไมโอนี่ ันิไม่ไ้มอุเปลี่ยนไปเลย"
หยุั่วราวะที่เฮอร์ไมโอนี่พยายามัวามเินอายอันแรล้าอเธอออไป และพูอะไรบาอย่า้วยภาษาที่าลา—
"ถ้าุิว่ามีวามำเป็น เหล่าเอลฟ์็สามารถุนยาุมำเนิในู้อุไ้"
วาอเฮอร์ไมโอนี่ถลึึ้น
"ไม่! ไม่ ไม่ ไม่ ือ…"
เธอลืนน้ำลายะที่นาร์ิสามอูเธออย่าไร้เียสาา้านหลัถ้วยาอเธอ
"ันั้ใะบอว่า ใ่ มันะำเป็นถ้าเราเป็น… แ่เราไม่ใ่ และ…เพราะันยัไม่อยา"
—เธอทำท่าทาเอะเินท้อ—
"ลายเป็น... นั่นล่ะ่ะ"
ปาอนาร์ิสาระุ และเฮอร์ไมโอนี่็เหลือบมอในวาอเธอ่อนะพยัหน้า
"แน่นอน"
"่ะ"
"หามีวามำเป็นเิึ้น โปรอย่าลัเลที่ะถาม มิปปี้ยินีที่ะ่วยเหลือุ"
เฮอร์ไมโอนี่พยายามโบมือให้เธอออไป แ่สิ่เียวที่เธอทำไ้มีเพียเสียบ่น
"ันไม่ไ้ั้ใะทำให้เธอสับสนนะที่รั โปรยโทษให้้วย"
เฮอร์ไมโอนี่หน้าแยิ่ึ้นเมื่อนาร์ิสายืนูนาฬิา ิ้วอเธอมว
"เราะออเินทาในอีสอั่วโม ุวรมีเวลาทำสมาธิามลำพั"
ารแ้เือนทำให้เธอท้อไส้ปั่นป่วน นาร์ิสาแะไหล่อเธอเบาๆ ่อนะผละัวออาห้อ เฮอร์ไมโอนี่หายใเ้าลึๆ ระบายวามโศเศร้าอเธอออไป เธออาบน้ำและ้อมอน้ำ ทำิใให้ปลอโปร่ เธอมุ่วามสนใไปที่หนัสือ น้ำาในยามบ่าย โยปล่อยให้เรื่ออื่นๆ าหายไปที่้านหลัั้นวาอเธอ เมื่อใ็ามที่วามทรำในัวเธอสั่นเทา เธอ็มุ่วามสนใไปที่้ายแพลินัมที่ทอผ่าน รวบรวมวามิอเธอไว้้วยัน รัษาวามปลอภัย
เมื่อเวลาบออี 10 นาทีะ 1ทุ่ม เธอลบันไ้วยุเรสทระลาสีเรียบ่ายพร้อมรอเท้าส้นแบน เธอะ้อเป็นทาสืนนี้และไม่มีอะไรมาไปว่านี้ เรโและลูเียสยืนอยู่ใล้เาผิและพู้วยเสีย่ำ พวเาหยุเมื่อลูเียสมอเห็นเธอ เาระิบสิ่สุท้ายับลูายอเา และหันมาแสสีหน้าเียร้านับเธอ
"ุเรนเอร์"
เาทัทาย เธอพยัหน้าให้เาและมอไปที่เรโ วาอเาับ้อไปที่ไฟ เย็นาและห่าไล ารลิส้นเท้าึูวามสนใอพวเา และเฮอร์ไมโอนี่หันไปเห็นสีหน้าที่เ้มวมาบนใบหน้าอนาร์ิสาะที่เธอเินเ้ามาใล้โยสวมุเรสสีำมีโร
"อีหนึ่ั่วโมเราะออไป"
เธอพูพร้อมับเลิิ้วอย่าเย็นาะที่ลูเียสประเมินเธอ
"หวัว่าเราะรอไปไ้"
เสียป๊อปัึ้นา้านหลัลูเียส
"นายท่าน!"
มีเสียแหลม
"หมาย่วนามาามเลสแร์!"
ลูเียสหยิบโน้ึ้นมา และเปิมัน้วยวามเร่รีบ เฮอร์ไมโอนี่ลั้นหายใะที่วาอเาเ้นไปทั่วทั้หน้าระาษ ำรามึไปที่ริมฝีปาอเา
"มีารเปลี่ยนแผน ฤหาสน์อพี่สาวุ 'ไม่เอื้ออำนวย' ในะนี้ เธออให้เราไปหาเธอที่ฤหาสน์อราบาสัน เพื่อทานอาหารเย็น"
นาร์ิสาว้าหมายมา วาหรี่ละอ่าน
"ไร้สาระที่สุ" เธอส่เสียฟู่
"ถ้าอย่านั้นเธอะเล่นมัน—"
เธอเลิิ้วและเยหน้าึ้นมอเฮอร์ไมโอนี่ ใบหน้าอเธอุ่นเือ้วยวามัวล มีเสียัในหูอเธอ เลืออเธอเลื่อนไหวอย่ารวเร็ว
รอน..
เฮอร์ไมโอนี่พยัหน้าอย่าสั่นๆ แล้วหลับาล ผลัหนัสือลับไปให้ไลยิ่ึ้น นาฬิาส่เสียบอเวลา 1 ทุ่ม ลูเียสโยนผฟลูแล้วะโนบอุหมายปลายทา นาร์ิสา้าวเ้ามา ามมา้วยสามีอเธอ เมื่อเปลวไฟสีเียวับล เรโ็เลื่อนไหวเป็นรั้แร เาเอื้อมมือเ้าไปในถุ โยนผฟลูแล้วยื่นมือออไปอย่าเียบๆ เฮอร์ไมโอนี่ยับไป้าเาและยื่นแนอเธอ รอยสัอเาอันเป็นเอลัษ์ที่ส่อประายแวววาวท่ามลาแสไฟ นิ้วอเาเย็นเียบะพันรอบผิวหนัอเธอ เาเรียหาที่ินอราบาสัน และพวเา็้าวผ่านไป สิ่แรที่เฮอร์ไมโอนี่สัเเห็นือาแสสว่าหรือวามอบอุ่น ไฟที่อยู่้านหลัพวเาหายไปพร้อมับเสียฟู่ และเธอ็ัวสั่นอย่ารุนแรเมื่อวามเย็นอทาเ้าพุ่เ้ามาหาเธอ พวเายืนอยู่ในฤหาสน์สไล์โธิ — โถทาเินทอยาวรหน้าพวเาแบว่าฤหาสน์มัลฟอย แ่เพานยัสูนน่าเวียนหัว วันาเาผิสลายไป และำแพสีำ็ปิัวลราวับวามว่าเปล่าลืนอาาศอเธอเ้าไป ภาพวาบนผนัเริ่มส่เสียู่ใส่เธอ พึมพำเี่ยวับเลือสปรอเธอ ะที่นาร์ิสา้อมีสั้นมาที่พวเา เรโปล่อยแนอเธอและ้าวไป้าหน้าเล็น้อย ลูเียสเว้นารเยาะเย้ยเหยียหยามพวเาและรวูรอบๆ อเา่อไป วาอเฮอร์ไมโอนี่วาไปที่เพาน
รอนอยู่ในบ้านหลันี้ ที่ไหนสัแห่ใ้ำแพทึบสีำเหล่านี้... เธอระพริบาและส่ายหัวเพื่อปรับโฟัสใหม่
ราบาสันเป็นน้อาย — อาะอยู่ในวัยสามสิบลาๆ ทั้หมที่เฮอร์ไมโอนี่รู้เี่ยวับเา็ือเาเป็นผู้เสพวามายที่ยัไม่ไ้แ่าน ึ่น่าะอยู่ในระับปานลา หาพิาราว่าเธอเยไ้ยินเี่ยวับเาเพียเล็น้อยเท่านั้น ราบาสัน โรโลฟัส และเบลลาทริ์ ืนนี้เธอะเผิหน้าับศัรูสามน เสียฝีเท้าเล็ ๆ ที่ัึ้นใล้เ้ามามาึ้น และแทั้สี่็หันไปเห็นเอลฟ์ัวน้อยที่ถูทุบีเินะโผละเผลเ้ามาหาพวเา
"ิะพาไปที่ห้อินเนอร์ทานี้"
เฮอร์ไมโอนีหน้าบึ้ะที่ิหันเป็นวลม เ่าวาอเาหมุนอย่ายาลำบา และเินะโผละเผลไปยัโถทาเินอันมืมิ มีเลือไหลออมาหลัหูอเา หยลมาที่ออเา เธอรู้สึว่าหน้าออเธอไหม้ะที่เธอิามลูเียสและนาร์ิสา เห็นไ้ัว่าิถูทรมาน เลยบอให้ไปรับแลับืนมา เธอไม่เยเห็นเอลฟ์ที่มีรูปร่าแย่ว่านี้มา่อน และนั่น็รวมถึพวที่ถูัหัวอยู่บนผนัที่ริมโมล์เพลส— นิ้วเย็นแะ้อมืออเธอ เธอเยหน้าึ้นมอเรโึ่ถูปิบัอย่าสมบูร์ และ้อมอามพ่อแม่อเา
"ั้ใไว้นะ เรนเอร์"
ำเียวที่เาพูับเธอในเวลาหลายวัน เธอพยัหน้า และนิ้วอเา็หลุออาผิวหนัอเธอ่อนที่เาะเริ่มเลื่อนไหวอีรั้ เมื่อพวเาไล่ามลูเียสและนาร์ิสาที่ประูให่สอบาน เฮอร์ไมโอนี่นึถึแ่ทะเลสาบที่มีน้ำนิ่ และมีหนัสือเล่มหนึ่วาอยู่ริมฝั่ื่อว่าน้ำายามบ่าย ประูถูผลัเปิออพร้อมับเสียเอี๊ยอย่าทรมาน ิ็้าวออไป านปาร์ี้หยุที่ทาเ้า สายาอเฮอร์ไมโอนี่ับ้อไปที่โมระย้าอันให่โึ่มีเทียนที่ไหม้อยู่และี้ผึ้หย เิเทียนที่ล้ายันแ่ผนัสีำ และมีภาพวาสีน้ำมันนาให่แผ่ยายไปามวามว้าอผนัที่อยู่ไลออไป ภูมิทัศน์อันมหัศรรย์นี้บรรยายถึาร่อสู้ั้แ่สมัยโรมันโยมีทหารวิ่ผ่านสนามและเ่น่าัน นาร์ิสาเลื่อนไหว่อน ามมา้วยลูเียส เมื่อเฮอร์ไมโอนีมอเห็นไ้ัเน เธอ็พบโ๊ะนาให่ที่ัไว้สำหรับานเลี้ยอาหาร่ำอย่าเป็นทาาร เิเทียนที่แิ่้านวาอยู่รลาเหมือนอะโรมันทูล่าที่พลิว่ำ โยมีแสเทียนส่อสว่าทั่วทั้ห้อ เฮอร์ไมโอนี่วบุมลมหายใะที่เธอมอูใบหน้าที่้อมอลับมาที่พวเา — มาว่าที่เธอาไว้ เ้าอี้ถูู เสียเพลัมาาหัวโ๊ะ
"พวมัลฟอย ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสรี"
เบลลาทริ์ เลสแร์ยืนอยู่ในุบอลาวน์สีำหรูหรา แนพอและเอวเ้ารูป เธอปัผมหยิไป้านหลัอย่าไม่ระมัระวั แนอเธอเปิว้าเพื่อ้อนรับอย่าเยาะเย้ย
"สวัสีอนเย็น เบลล่า"
นาร์ิสาพูอย่าเย็นา เธอมอน้อสาวอเธอึ้นๆ ลๆ
"ูเหมือนว่าเราแ่ัวไม่เรียบร้อย"
ริมฝีปาอิ่มอเบลลาทริ์บิเบี้ยว้วยรอยยิ้มแน่น
"แุ่รารีเ็มัวไปินเนอร์ับพวมัลฟอย"
"ที่รั"
ลูเียสพูแล้ว้าวผ่านภรรยาอเาไป
"อนเย็นอุเป็น่วที่ีที่สุหรือเปล่า? ันไม่รู้ว่าพวมนุษย์หมาป่าและพวทาส้อทนทุ์ทรมานมาแ่ไหน"
วาอเบลลาทริ์หรี่ลอย่าอันราย่อนที่ะแสรอยยิ้มแบบหมาป่าออมา
"รัษามารยาท้วยนะพี่าย ืนนี้เรามีแรับเิพิเศษ"
เฮอร์ไมโอนี่ะพริบา สายาวาไปทั่วห้อ พี่น้อเลสแร์สอนนั่ร้ามับเบลลาทริ์ มีราบาสันอยู่ปลายโ๊ะ และโรโลฟัสอยู่ทาวา เ็สาวในุเรสบาๆ ยืนพิำแพ้านหลัพวเา และอีฟาหนึ่อห้อ ใ้ภาพวาโรมัน มาร์ัส ฟลิน์ยิ้มให้เธอาำแหน่อเาทีู่้้าเีย เพเนโลพียืนอยู่้าเา วาอเธอ่ำ ไหล่อเรโเร็าำแหน่อเาที่อยู่รหน้าเธอเล็น้อย
"อา"
ลูเียสหลับามอฟลินท์
"่าน่าสสัยเหลือเินทีุ่บอว่านี่เป็น 'เรื่อรอบรัว'"
เบลลาทริ์เบะปา ริมฝีปาอเธอึ
"สิ่่าๆ เปลี่ยนไปไ้ลอ ลูเียส"
ทันในั้น หน้าาอเธอ็สใสึ้น และเธอ็เบือนหน้าไป้าหลั เิพวเาเ้ามา
"ออภัยสำหรับารเปลี่ยนสถานที่ โีที่ราบาสันยินีที่ะทำามำสั่"
ไม่มีพวมัลฟอยนใยับเลย
"มาร์ัส"
เรโพู้วยน้ำเสียที่เียบม
"อะไรทำให้นายมาที่นี่?"
วาอฟลินท์เป็นประายแม้ในระยะไล
"ทำธุริับแรบส์ ป้าอนายใีพอที่ะวนันมาทานอาหารเย็น"
นาร์ิสารวบผมอเธอพาไหล่แล้วยิ้มเหมือนระาษ
"เราะนั่ันไหม?"
เบลลาทริ์โบมือให้นาร์ิสานั่้าเธอที่หัวโ๊ะ ลูเียสเ้าหา ราบาสันและโรโลฟัส ับมือัน้วยวามูถูที่แทบไม่ปปิ เฮอร์ไมโอนี่ทำสีหน้าว่าเปล่าะที่เธอ้าวเท้าิำแพามเรโ
"เรโ ที่รั"
เบลลาทริ์เอ่ย พวเาทั้สอัวแ็ัว
"มานั่้าุป้าสิ"
เธอบสถานที่ที่อยู่ทา้ายอเธอ
รามอเรโระุ่อนะ่อยๆ หมุนัวและเิน้ามห้อไปนั่เ้าอี้ร้ามับแม่อเา ลูเียสนั่ทาวาอนาร์ิสา เฮอร์ไมโอนี่้มมอละที่เธอเลื่อนัวไปทาำแพ้านหลัเรโ ทันทีที่เธอเยหน้าึ้น เธอ็สบาเย็นาอนาร์ิสา นาร์ิสาเบือนหน้าไปทาอื่น หันไปมอเสียหัวเราะอันัอราบาสัน และเฮอร์ไมโอนี่็ทำเ่นเียวันอย่ารวเร็ว แ่เธอรู้สึไ้ถึวาสีำนัล่าสอวที่้อมอเธอแม้ในะที่เธอศึษารอเท้าอเธอ เฮอร์ไมโอนี่ท้อไส้ปั่นป่วนเมื่อระหนัรู้ถึุประส์เบื้อหลั่ำืนที่พลิผันอย่าะทันหัน เบลลาทริ์และสามีอเธอระหนัถึารปิบัิอเธอที่ฤหาสน์ และไ้เ็บ้อมูลาโวลเอมอร์ไว้้วยเหุผลบาประาร แ่เมื่อมีพยานนอื่นๆ — ฟลินท์, ราบาสัน เลสแร์ — รอบรัวมัลฟอยไม่สามารถปป้อเธอในืนนี้ไ้ เธอระับวามลัว้วยารหายใเ้าลึๆ โยมุ่เน้นไปที่ไม้สีเ้ม
"เลือสีโลน!"
เฮอร์ไมโอนี่สะุ้ อาหารมื้อแรปราอยู่บนโ๊ะ: ุปุ่นที่ลูเียสำลัม้วยริมฝีปาบนที่อ
"ไปเอาะร้านมปัมา"
เบลลาทริ์ไม่ละสายาาเธอ แ่เฮอร์ไมโอนี่รู้ว่าำสั่นี้มีไว้เพื่อเธอ วาอเธอสแนโ๊ะอย่าั้ใ เมื่อเธอไม่พบสิ่ใเลย เธอมอไปที่นาร์ิสา แ่เธอำลั้อมอไปทีุ่ปอเธอ ริมฝีปาอเธอเป็นเส้นบาๆ ะที่พี่สาวอหล่อนมอูเธอ านั้นลูเียส็สบาเฮอร์ไมโอนี่ และมอไปยัู้ไ์บอร์ึ่มีะร้านมปัวาอยู่ เฮอร์ไมโอนี่รีบวิ่ไปรอบๆ โ๊ะและยื่นะร้าใบให่มาไว้ในอ้อมแนอเธอ เธอ้าวไป้าน้าอเบลลาทริ์อย่าระมัระวั และเอื้อมมือไปหยิบที่ีบเสิร์ฟ วามเ็บปวอันร้อนแรพุ่ึ้นที่นิ้วอเธอเมื่อเธอสัมผัสมัน เธอะโน่อนที่ะหยุัวเอและเือบะพลิะร้าึ้น เบลลาทริ์หันไปมอเธอ้วยสายาเือๆ แ่ลับะออย่ารวเร็ว
"ันลืมำสาปที่มี่อทรัพย์สินเพื่อันโมยเล็ๆ น้อยๆ สปรออไป"
เบลลาทริ์หันไปหาเรโแล้วระิบว่า
"พวเลือสีโลนะมาแปเปื้อน้าวออเราไม่ไ้ใ่ไหม"
เฮอร์ไมโอนี่สูหายใเ้าอย่าสั่นเทาและหันลับมาทีู่้ไ์บอร์ หยิบผ้าเ็ปาสำรอ และ่อยๆ พันมันไว้รอบที่ีบ เธอย้ายลับไปที่เบลลาทริ์และ่อยๆ หยิบนมปัแผ่นหนึ่มาวาบนานเล็ๆ อเธอ เบลลาทริ์หายใไม่อออย่าั และหน้าออเฮอร์ไมโอนี่็เถลา ทุปาและมือบนโ๊ะแ็ัว แม้แ่โรโลฟัสึ่พูไ้ไม่ถึสิบำ็ยัหันมา้อมอเธอ
"เธอล้ารับใ้แ่อนหน้าเ้าอฤหาสน์เหรอ?"
เบลลาทริ์หายใ วามือไว้เหนือหน้าอ
"มารยาทอเธออยู่ที่ไหน เลือสีโลน"
เฮอร์ไมโอนี่้มศีรษะและ้าวไป้าหลัอย่าสั่นเทา หน้าอยัเ้นแร เธอไ้ยินไม่ัว่าฟลินท์และราบาสันหัวเราะิัในผ้าเ็ปาอพวเา
"ออภัยในวามไม่รู้อเธอ"
นาร์ิสาับท
"เราพบว่าเอลฟ์ประำบ้านเป็นนรับใ้บนโ๊ะอาหารที่เหนือว่าเสมอ"
เฮอร์ไมโอนี่เินไปามวามยาวอโ๊ะไปยัุที่ราบาสันนั่และยัหัวเราะเบาๆ
"น่าเสียายริๆ"
เบลลาทริ์อบ
"ันแน่ใว่าเธอสามารถเรียนรู้ไ้อย่ารวเร็ว้วยแรูใที่เหมาะสม"
เฮอร์ไมโอนีลืนน้ำลายและเสิร์ฟราบาสัน โยรู้สึว่าาร้อมออเาเลื่อนลมาามร่าายอเธอ ุอเธอเป็นแบบอนุรัษนิยม แ่ผ้าบาเินไป ึับส่วนเว้าอเธอเมื่อเธอเลื่อนไหว
"ันะลโทษเธอามที่เห็นสมวรเบลล่า"
นาร์ิสาพูแล้วเ็ผ้าเ็ปาให้เรียบ เธอยับทวนเ็มนาฬิาอย่าแ็ทื่อไปยัโรโลฟัสนถัไป เบลลาทริ์ทำหน้าบูบึ้อโทษฟลินท์
"น่าเสียายที่น้อสาวอันและันัแย้ันในเรื่อ 'ระเบียบวินัย' มาโยลอ"
เธอถอนหายใ
"็เหมือนันับน้อเยที่รัอัน ันเรว่า..."
"น้อยนนัที่ะรู้วิธี 'วินัย' อเธอ เบลลาทริ์"
ลูเียสล่าว
"อนนี้เธอเปลี่นนเอลฟ์ไปี่ัวแล้วนะ? นี่ัวที่แปหรือเปล่า?"
"เ้า"
โรโลฟัสำราม เบลลาทริ์้อมอเา แ่เาไม่เยหน้าึ้นมอ
"่าสิ้นเปลือริๆ ถ้าถามันนะ"
นาร์ิสาพูอย่าสุภาพ ปล่อยให้้อนอเธอลอยลไปในุปอเธอ
"นรับใ้เริเิบโภายใ้ำสั่และวามเารพในระับหนึ่ มารารที่เ้มวเ่นนี้ไม่ำเป็น"
"'วามเารพ!'"
เบลล่าเยาะเย้ย เธอหันลับไปหาฟลินท์ะที่เฮอร์ไมโอนี่มาถึ้อศออเา
"มาร์ัส ที่รั บอันหน่อย ุะลโทษทาสอุอย่าไร เมื่อเธอลืมสถานะอเธอ"
เฮอร์ไมโอนี่เหลือบมอเพเนโลพีึ่วาอเธอับ้ออยู่ับพื้น
ฟลินท์หัวเราะเบาๆ
"เป็นำถามที่ยอเยี่ยมมา ุนายเลสแร์ แ่เธอไม่ลืม ไม่อีแล้ว"
เธอย้ายไปหาเรโน่อไป ึ่เียบสนิทั้แ่เานั่ล เาินุปไปสอสาม้อนเ็ม แ่แ้วไวน์อเายัไม่แะ้อ เฮอร์ไมโอนี่เหลือบมอไป้าน้าและพบว่าเาำลั้อมอามอเา วาอเา้อมอไป
"บอันหน่อย"
เบลล่าพู
"ทาสอุนอนอยู่ในุใ้ินหรือเปล่า? บาทีู้เสื้อผ้าอุ็เหมือนับอราบาสันหรือเปล่า"
ล้ามเนื้อในรามอเรโเ้นเป็นัหวะะที่เธอวานมปัลบนานอเา
"อนนี้เธอนอนอยู่บนเียอผมแล้ว แ่ในอนแร เมื่อเธอประพฤิัวไม่ี ผมึเอารัไว้ที่ห้อโถ"
เายิ้ม
"ใล้พอเพื่อวามสะว แ่ไลเินว่าะไ้ยินเสียเมื่อเธอส่เสียั"
เฮอร์ไมโอนี่ับะร้าไว้แน่นับี่โรอเธอ
"แน่นอน"
เบลลาทริ์อบรับ
"แล้วเธอมีห้ออัวเอไหม?"
"ไม่มีหรอรับ"
ฟลินท์พูพร้อมยิ้ม
"แ่ผมไ้ยินเรื่อราวที่สร้าแรบันาลใเี่ยวับ 'ันเี้ยน' อเรโมาบ้าแล้ว"
ราบาสันหัวเราะเบาๆ
"ันหมายถึสถานที่ที่ปลอภัยและอบอุ่น"
เบลลาทริ์พูพร้อมโน้มัวไป้าหน้า
"เลือสีโลนัวน้อยอุมีห้อเียสี่เสาและมีห้อน้ำในัวหรือเปล่า?"
เท้าอเฮอร์ไมโอนี่สะุ ฟลินท์หัวเราะ
"เธอเป็นทาสนะรับ ไม่ใ่แ"
เบลลาทริ์หัวเราะลั่น เสียัล่าวัระทบระูสันหลัอเฮอร์ไมโอนี่ านั้นเธอ็ีนิ้วี้ไปที่านนมปัอเธอ เฮอร์ไมโอนี่่อยๆ เินเ้ามาทา้าน้ายอเธอและเสิร์ฟนมปัิ้นหนึ่ให้เธอ ่อนที่เธอะถอยหนี เบลลาทริ์ว้า้อมืออเธอไว้ เฮอร์ไมโอนีอ้าปา้าพร้อมับส่ที่ีบทิ้้วยเสียระทบัน
"รอยแผลเป็นสวยัเลย เลือสีโลน"
หล่อนึเธอเ้ามาใล้แล้วใ้นิ้วี้ไปที่รอยบนแนอเฮอร์ไมโอนี่ ลาูอีรั้ และวาสีำอเธอับ้อไปที่เฮอร์ไมโอนี่
"ันมีารออแบบในใมาว่านี้ เราสามารถสร้าานศิลปะาเธอไ้"
เฮอร์ไมโอนี่้อลับมาที่เธออย่าว่าเปล่า แม้ว่าหัวใอเธอะเ้นแรอย่าุนเียว็าม เล็บอเบลลาทริ์เริ่มม้วนอ และัเ้าไปในผิวหนัอเธอ
"ัน็อยาินนมปัเหมือนัน"
นาร์ิสาพูอย่าเยือเย็น
"เมื่อไหร่็ามทีุ่เล่นเสร็แล้ว เบลล่า"
ุรั้สุท้าย แล้วเบลลาทริ์็ปล่อยเธอ เฮอร์ไมโอนี่ว้าที่ีบแล้วรีบออไป เบลลาทริ์เลิิ้วเย้ยหยัน
"เธอำลัหลอใร? เธอไม่เยินนมปัเลยในีวิ"
เธอีม้วนนมปัอเธอ้วยท่าทาเหมือนแมวป่า ุ่มมันลในุปอเธอ และเี้ยว้าๆ โยไม่เยละสายาาน้อสาวอเธอเลย ริมฝีปาอนาร์ิสาโ้อ
"น่าเสียาย ที่มีเพียนมปัเท่านั้นที่ินไ้บนโ๊ะ"
ลูเียสับท เาหันไปหาฟลินท์่อนที่เบลลาทริ์ะอบ
"ว่าแ่เราำลัรออยพิธีในสัปาห์หน้าใ่ไหม?"
"รับผม" ฟลินท์อบ
"นับเป็นเียริอย่ายิ่"
หัวอเรโยับึ้นมา
"หมายถึอะไร?"
เฮอร์ไมโอนี่วานมปับนานอนาร์ิสา ลมหายใอเธอื้นเิน
"สัปาห์หน้าันะรับมาร์ พร้อม้วยธีโอและเร็"
"ยินี้วย"
เรโพูอย่าเย็นา เาหันลับไปหาุปอเา
"ันแปลใที่นายไม่รู้"
ฟลินท์พูอย่าไร้เียสา
"ธีโอับเร็เป็นเพื่อนสนิทอนายมา"
้อนอเรโหยุอยู่เหนือามอเา
"ัน่อน้าหมมุ่นอยู่ับวามพยายามในฝรั่เศสและอิาลี"
เาหมุนุปอเา
"และไม่มีหมาย่าวระหว่าพวเราทุน เพราะนายะไ้รู้"
หลัาวานมปับนานอลูเียส เฮอร์ไมโอนี่ึยับะร้าไปืนะร้าไว้ทีู่้้า
"เลือสีโลน!"
เบลลาทริ์เรีย
"เิมไวน์"
เฮอร์ไมโอนีัวแ็ ่อสู้ับวาม้อารที่ะมอทาสสาวอีสอนที่อยู่ิับำแพ เธอระพริบา ระบายอารม์ะที่เธอเปลี่ยนะร้าเป็นวไวน์
"ันิว่ามันถึเวลาแล้ว"
เบลลาทริ์ล่าว
"ุะเป็นส่วนเสริมที่ยอเยี่ยมให้ับเรามาัส ผู้เป็นนั้นสูอลอร์มืไ้ ส่วนลูแะอยล์นั้น้อรอูัน่อไป ันิว่าเาไม่เลวร้ายไปว่าพ่ออเาหรอ ันไ้ยินมาว่าริ็อประาศว่าเาายในที่สุ"
โรโลฟัสำรามอย่าเห็น้วย เบลลาทริ์ลอาและื่มไวน์ไปนหม
"และันรู้ว่าเท็อยาเห็นธีโออร์รับมาร์ไป เาิว่าารเสนอลูายที่มีวามสามารถอา่วยให้ลอร์มืสามารถ... อทนับ้อบพร่อบาอย่าอเาไ้มาึ้น แ่เห็นไ้ัว่าหัวใอเาไม่ไ้อยู่ในนั้นเลย"
เธอยิ้มให้ลูเียส
"ไม่มีอะไรที่เหมือนับทายาทเพียนเียวอุที่ทำให้ื่อเสียระูลเสื่อมเสีย ใ่ไหม?"
เฮอร์ไมโอนี่ไปถึราบาสันที่หัวโ๊ะอีรั้
"มันะเลวร้ายมาริๆ"
ลูเียสพูพร้อมับหยิบไวน์อเาอย่าเียร้าน
"ใ่ว่าเธอหรือโรโลฟัสะรู้อะไรเี่ยวับทายาท"
นาร์ิสา้อมอเา้วยสายาอันเร่าร้อน
"ันิว่าไม่"
เบลลาทริ์ยิ้มว้าึ้นเมื่อเธอโน้มัวเ้ามา
"เห็นไหม ันเลืออำนาเหนือเ็ๆ นั่นน่าพอใยิ่ว่าอี"
เฮอร์ไมโอนี่ย้ายไปเิมแ้วอโรโลฟัส
"ูเหมือนว่าเราะมีมุมมอที่แ่าันเี่ยวับ 'อำนา' เบลล่า"
นาร์ิสาล่าวอย่าเียบแหลม
"รั้สุท้ายที่ันรวสอบ พี่ยัอบรับผู้ายนหนึ่อยู่"
สายาอเบลลาทริ์ับ้อไปที่น้อสาวอเธอ
"ทันทีที่พี่ผลัลูอผู้ายนนั้นออไป พี่็เป็นแ่ทาสอเา"
เธอพยัหน้าไปที่ทาสอันเียบันสอนที่อยู่รผนั
"ไม่มีอะไรีไปว่าเ็ผู้หิเหล่านี้ เ้านายนเียวอันือลอร์มื"
เธอเทแ้วอเธอออแล้วระแทมันลบนโ๊ะ เฮอร์ไมโอนี่ท้อไส้ปั่นป่วนอย่า้าๆ ้วยวามลัว เินไปหยิบวเ้าหาเบลลาทริ์
"พูถึเ็สารเลว—"
เบลลาทริ์เอื้อมมือไปว้าผมอเฮอร์ไมโอนี่หนึ่ำมือแล้วึเธอล วหลุานิ้วอเธอและระแทพื้น ไวน์แสีเลือระเ็นไปทุที่
"เบลล่า—!"
"เธอไม่สามารถรับใ้เหมือนเอลฟ์ เธอไม่สามารถทำอาหารเหมือนเอลฟ์ แ่แน่นอนว่าเธอมีประโยน์สำหรับบาสิ่บาอย่า"
เบลลาทริ์ู่ฟ่อบนใบหน้าอเธอ
"รออยีวิที่ยืนยาวอเธอนะที่รั?"
านั้นรเล็บอันแหลมม็เาะเ้าไปในิใอเฮอร์ไมโอนี่ อุโม์สีำที่เธอมอไม่เห็นปลายเาะเ้าไป หน้าน้ำายามบ่าย ระพือปี แ่เป็นเพเียวที่ทำ เบลลาทริ์บินผ่านวามทรำอเธอ โโลฮอฟและแพทย์เมิวิ แสเปลี่ยนเป็นสีแเหนือสะโพอเธอ เรโีสลิปอเธอที่เปิออ ัวสั่นบน้อนหินที่เท้าอโวลเอมอร์ เรโเธอเ้าับำแพ และบยี้เธอบนเ้าอี้นวม รเล็บในใอเธอู่ว่าะีสายแพลินัมที่มัเธอไว้้วยัน แ่มันลับมั่น เธอไ้ยินเสียรวราที่เธอำไ้ว่าเป็นอเธอเอ ้อนหล่นใส่ามุปเปล่าทา้ายอเธอ เบลลาทริ์ถอยลับ และร่าอเฮอร์ไมโอนี่็ล้มลับพื้นะที่เสียหัวเราะอย่าพึพอใัึ้นหูอเธอ แ้วาวที่แนั้นไม่มีอะไรทำลายิใอเธอไ้เลย หน้าระาษอน้ำายามบ่าย็มีเลือไหลผ่านสันหนัสือ เธอพยายามเพ่สมาธิอีรั้ วาอเธอพร่ามัวและลายเป็นสีแ ไวน์และเลืออเธอม้วนันบนพื้นหินใ้เ่าที่ถูัอเธอ เสียน่ารัเียา้านบนอเธอ
"เรโ มาทำวามสะอาามสัว์เลี้ยอเธอสิ"
เียบ...
"รออะไรอยู่ล่ะ?"
เสียัล่าวัึ้น มือที่เย็นาบนแนอเธอทำให้เธอใ เรโึเธอึ้นมาและพึมพำาถาเพื่อับไล่เลือ ไวน์ และแ้ว เาผลัเธอให้พิำแพอย่าแรเมื่อเธอยืน้วยัวเอไม่ไ้ เธอรู้สึว่าผิวหนับริเวเ่าอเธอเริ่มประสานัน มืออเาแะไปที่ี่โรเล็น้อยเมื่อเธอแว่ไปมา ประอเธอไว้ — แล้วเา็าไปและนั่ล
"พูถึสัว์เลี้ย"
เบลลาทริ์พึมพำ
"ราบาสัน มาร์ัส ทำไมไม่ลอูสัว์เลี้ยอุล่ะ เรา้อมีเรื่อุยันในรอบรัวสัหน่อย"
เฮอร์ไมโอนี่ลืมาึ้น ห้อยัหมุนอยู่ แ่ลับมาอยู่ในโฟัสอีรั้ อาารปวุบๆ หลัมับอเธอ แ่็ไม่ไ้แย่เท่าที่เธอาไว้ มันไ้ผล เบลลาทริ์ิับัอพวเาทันที และไม่มีใรลาไปว่านี้—
เ้าอี้ถููไป้าหลั
"พาทาสไป้วย ันแน่ใว่าเลือสีโลนะ้อยินีที่ไ้พบแฟนเ่าอเธออีรั้"
"เธอ้ออยู่"
เฮอร์ไมโอนี่เยหน้าึ้นมอวาสีฟ้าเย็นาอนาร์ิสาที่้อมอน้อสาวเธอ ท่าทาอเธอแ็ทื่อ้วยวามโรธ
"เธอะไปไหนไม่ไ้ถ้าไม่มีเรโ"
เบลลาทริ์ยิ้มเยาะและหันไปหาพี่เยอเธอ
"ไปเถอะ แ่อย่าลืมบอให้รู้ว่าแรับเิอเราือใร"
รอน...
เฮอร์ไมโอนี่ฟัเสียเท้าสั่นะที่เลืออเธอพลุ่พล่าน เธออยู่ใล้เามา แ่็เหมือนอยู่ไลเหลือเิน ประูลิปิ เธออยู่ามลำพัับพวมัลฟอย เบลลาทริ์ และโรโลฟัส เิวามเียบัน่อนที่เบลลาทริ์ะพู
"ันเห็นเรโเพลิเพลินับอเล่นอเาในที่สุ ันิว่ามันพันาึ้น แ่ถ้าุถามัน เ็นนั้น็ยัอ่อนเินไป"
เบลลาทริ์ิบไวน์อเธอนหม มอไปที่ลูเียสที่อบล้อ ลูเียส้อลับที่เธออย่าไม่ใส่ใ
"ัน้อสารภาพัวเอ่อน้าผิหวัับผลานอเาในอิาลี"
เวลาูเหมือนะเิน้า วามเ็บปวหลัวาอเฮอร์ไมโอนี่าหายไป และเธอมอูทั้รอบรัว้อมอันราวับำลัึไม้ายสิทธิ์ นาร์ิสายับัว ประสานมือไว้ใ้าและพิ้อศอ
"ันแน่ใว่าุอยาให้ใรสันถามว่า 'เิอะไรึ้นในอิาลี?' ั้นันะถาม"
เฮอร์ไมโอนี่มอเห็นนาร์ิสาและลูเียสอย่าัเน ประวัิอเบลลาทริ์ และ้านหลัศีรษะอเรโาุนี้ เธอมอูสะบัไหล่อเรโระุ่อนที่ี่โรอเาะยายออ
"ผมทำหน้าที่อผมแล้ว รัมนรียัมีีวิอยู่ ผู้่อวามไม่สบพิาร—"
"ผู้่อารลาล 20 นและผู้ที่ะเป็นผู้ลอบสัหาระลึ และไม่มีำสาปสัหารแม้แ่นเียวที่ร่าย"
เบลลาทริ์พูเยาะเย้ย
"ันแสใหุ้เห็นวิธีารร่ายมันแล้วใ่ไหม? ในห้อใ้ินอฤหาสน์ที่มีพวหนูและสัว์รบวน?"
ารพูุยหยุั่วราว
"แน่นอนรับป้า ผมระมัระวัเสมอ ไม่ำเป็น้อมีารสัหารหมู่ในประเทศที่ผันผวน—"
"เ้าแห่ศาสร์มือนุมัิอำลัที่ำเป็นทั้หมเพื่อปป้อรัมนรีโรมาโน"
นิ้วอเบลลาทริ์วนรอบอบแ้วอเธอ เหมือนแมวำลัเล่นอาหารเย็น
"อันที่ริ เาะยินีเป็นอย่ายิ่ที่ไ้รู้ว่าหลานไ้ำัลุ่มผู้เห็น่าที่ใ้วามรุนแร แ่ลับมอบเียรินั้นให้ับโโลฮอฟ"
เฮอร์ไมโอนี่เห็นหมั้ายอเรโำอยู่บนัอเา
"แน่นอน เธอเหมือนับพ่ออเธอในเรื่อนั้น"
เธอพู่ออย่าแผ่วเบา
"สนใารประบประแและารเมือมาว่าารทำให้มือสปร"
เฮอร์ไมโอนี่ล้าเยหน้าึ้นมอลูเียส เายันิ่สนิท วาอเาวาไปมาระหว่าพี่สะใภ้ับลูายอเา มีเพียริมฝีปาอเายับในะที่เายิ้ม
"เราทุนมีุแ็ที่แ่าัน"
เบลลาทริ์เอียศีรษะอเธอ
"ุแน่ใหรือว่าลอร์มืะยอมรับว่าวามไม่เอาไหนอเรโือวามแ็แร่?"
เสียรีร้อัึ้นาใ้เท้าอพวเา - ที่ไหนสัแห่อฤหาสน์ อาาศอเฮอร์ไมโอนี่บีบรั และเธอ็สะุ้อย่ารุนแร เธอรู้ัเสียรีร้อนั้น เธอเยหน้าึ้นมอรอบรัวนี้ ไม่มีท่าทีสนใแม้แ่น้อย แม้แ่โรโลฟัส็ไม่ละสายาาแ้วไวน์อเา เธอึนิ้วอเธอเ้าไปในฝ่ามืออเธอ นาร์ิสายาึ้นามือ ้อมอพี่สาวอเธอแล้วพูว่า
"พี่ำลั่มู่ลูายอันเหรอ?"
เบลลาทริ์เยาะเย้ย
"อย่าไร้สาระสิ เาเป็นอนาอระูลแบล็นะ"
เธอว้า้อมืออนาร์ิสา ึมืออเธอเ้ามาใล้แล้วประสานนิ้วเ้า้วยัน านั้นวามโรธอเธอ็ูเหมือนะหายไป เธอส่รอยยิ้มอันอ่อนโยนให้น้อสาวอเธอึ่ทำให้แผ่นหลัอเฮอร์ไมโอนี่หนาวสั่น
"ันสามารถปป้อเาและหัวใที่อ่อนแออเาไ้ และันะทำมันเพื่อเธอ ิสี่"
เธอเอื้อมมืออี้าไปหาเรโ ึ้อมือที่อ่อนแรอเาึ้นมาและประสานนิ้วเ้า้วยัน เธอเอียศีรษะ แ้มอเธอไปที่มือที่ประสานัน
"นว่าเาะแ็แร่พอที่ะ่าพวมันไ้"
เธอระิบ น้ำีพุ่ไปที่หลัออเฮอร์ไมโอนี่ เธอมุ่วามสนใไปที่ลูเียส โยมอูบนโ๊ะอย่าระมัระวัและเือพล่าน เสียรีร้ออีรั้า้านล่า สำลัแล้วพูพล่อยๆ สู่สนามอันุเือ เฮอร์ไมโอนี่มอลไป ินนาารว่ารอนมีร่าายที่เปื้อนเลือและถูทุบี้วยวามเ็บปว เธอระพริบาอย่ารวเร็วหายใเ้าออ ทะเลสาบที่ใสและสบ— นาร์ิสาแยัวออาพี่สาวอเธอ
"เรามีวามิที่แ่าันมาเี่ยวับสิ่ที่ทำให้ิใอ่อนแอเบลล่า"
เบลลาทริ์มอลไปที่มือวาที่ว่าเปล่าอเธอ ราวับว่ามันทำให้เธอุ่นเือ วาอเธอลายเป็นน้ำแ็
"บาทีเรา็ทำอย่านั้น วาม้อารวามรัอเธอมีมาว่าวามรู้สึภัีเมื่อนานมาแล้ว อนนี้ เธอ็ไม่ไ้ีไปว่าแม่อเรา เ้าแมวบ้านอมวนที่มีุประส์ะเลี้ยาในอนลาวัน าาอนลาืน และโผล่เ็น้อยในเ้าเือน่อมา"
เธอว้าแ้วไวน์อเธอ ริมฝีปาอะที่เธอนำเ้าปาอเธอ
"และเธอ็ไม่ไ้เ่อะไรนานั้นใ่ไหม"
"พอแล้ว"
เสียอลูเียสสั่นไปทั้ห้อ น้ำเสียอเาเบามา เฮอร์ไมโอนี่ึ้อ้นหาแหล่ที่มา านและแ้วสั่นสะเทือน้วยเวทมนร์ที่ถูยับยั้อเา
"โอ้วววว"
เบลลาทริ์หัวเราะิั และยื่นมือไประิบ้าหูเรโ
"ุพ่อลับมาแล้ว"
ลูเียสันเ้าอี้ลับและลุึ้นนสูระห่าน
"เธอ่มู่ลูายอัน ูถูภรรยาอัน และพูามรว่าเธอเสิร์ฟุปที่น่าใที่สุเท่าที่ันเยรู้สึไม่พอใที่ไ้ิม อโทษ้วย แ่ัน็ยอมทนทุ์ทรมานเป็นเวลาว่า 2 ั่วโมแล้ว"
เบลลาทริ์หัวเราะิั โยที่ยัับมือเรโไว้
"มัะรีบเสมอเลย"
เธอหันไปหานาร์ิสา
"ันรู้ว่าเาไม่ใ่นที่อบล้อเล่น"
ลูเียสยืนแ็ทื่อ ไม่ยอมับเหยื่อ ใบหน้าอเบลลาทริ์ทำหน้าบูบึ้
"ันแ่อยาใ้เวลาอยู่ับรอบรัวสัหน่อย่อนที่เรโะไปสวิเอร์แลน์"
วามเียบหนาปลุมทั่วทั้ห้อ เฮอร์ไมโอนี่สามารถนับารเ้นอหัวใระหว่าพวเาทั้หม โยแทบไม่ล้าหายใ
"สวิเอร์แลน์"
ลูเียสพู้ำอย่าไม่เื่อหู
"ันิว่าสวิเอร์แลน์เป็นโรารอเธอ"
"ใ่แล้ว เ้าแห่ศาสร์มืิว่าไหวพริบทาารเมืออมัลฟอยอาเป็นเพียสิ่ที่เรา้อารที่นั่น และเนื่อาุเพิ่ลับมาาานมอบหมายอันยาวนานเ่นนี้ ลูเียส ันิว่านี่เป็นโอาสที่ีสำหรับเรโที่ะ้าวไปสู่วามท้าทาย"
นาร์ิสายืนึ้น วามโรธอันเยือแ็แผ่่านออาไหล่อเธอ
"เพราะว่าพี่ล้มเหลวในารแทรึมเ้าไปในระทรวอสวิส พี่ำลัลาลูายอันเ้าไปยุ่วุ่นวายเหรอ? ับเาเรีย่าไถ่ — เพื่ออะไร"
"วามล้มเหลวเป็นำพูที่แ็แร่ วามรั"
เบลลาทริ์ส่เสียร้อพร้อมัฟัน
"ันอยาะเรียมันว่าล่า้าสัหน่อยีว่า และในทาลับัน ันะูแลลูายอเธอไว้ใ้ปีอัน เราะเสริมำลัเา"
เธอับมือเรโ และเฮอร์ไมโอนี่็เห็น้อนิ้วสีาวอเาำแน่นเธอ
"นี่มันผิปิ—"
"ันิว่าเราทุนเห็นพ้อ้อันว่าเ้าแห่ศาสร์มืะพอใับรอบรัวมัลฟอยมาที่สุ หาเรโ่วยรัษาวามปลอภัยในสวิเอร์แลน์"
เสียอเธอลล
"ยินีมาพอที่ะมอ้ามุอ่อนบาอย่า ึ่ันมั่นใว่าเราทุนหวัว่าะเป็นวามลับ"
ทันในั้นวาอเบลลาทริ์็เลื่อนมาที่เธอ เฮอร์ไมโอนี่ัวสั่น ผิวอเธอร้อนและัน เธอรีบหันไปมอพื้น
"ันะ่วยเธอเอ เรโ"
เธอไ้ยินเสียฮัมอเบลลาทริ์
"เลืออพ่อเธออาะอ่อนแอ แ่เ้ายัเป็นนระูล"
"พอแล้ว"
ลูเียสำราม เาเปลี่ยนไปที่นาร์ิสา
"ันะุยับลอร์มื สวิเอร์แลน์อยู่ในสถานาร์ที่ละเอียอ่อนหลัาที่พี่สาวุทำผิพลามามาย และันะทำให้มันัเน—"
"มันเรียบร้อยแล้วลูเียส เ้าแห่ศาสร์มืเห็น้วยแล้ว"
"แน่นอน ันะูแลเาภายใ้ารุ้มรออัน"
่อนที่เาะอบ ประู็เปิออ ึูสายาอเฮอร์ไมโอนี่และทำให้ห้อใ ราบาสัน, ฟลินท์ และสาวๆ ลับมาแล้ว เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้้วย้ำว่าเสียรีร้อไ้หยุลแล้ว
"รั้นี้มันเร็วมา"
ราบาสันล่าว
"เาหมสิเร็ว"
เฮอร์ไมโอนี่ยับเท้าและยันัวเอไว้ับผนั ใบหน้าอนาร์ิสาีล้วยวามโรธ
"ท่านสุภาพบุรุษ โปรยโทษให้ันับพี่สาว และสามีอเรา้วย เรามีเรื่อส่วนัว้อหารือัน ราบาสันเราอใ้ารศึษาอุไ้ไหม"
ราบาสันพยัหน้ายอมรับแล้วเธอ็ยับอย่ารวเร็วไปที่ทาเ้าประู โยมีลูเียสอยู่้าหลัเธอ โรโลฟัสลุึ้นยืนและเินามไปหยิบไวน์อเา เบลลาทริ์ผลัลับาโ๊ะ้วยไม้รีเสียแหลม เธอปล่อยมืออเรโและบแ้มเา เฮอร์ไมโอนี้มมอละที่เธอเินผ่าน รวบรวมเสียรีร้ออันสใสไว้ในหนัสือที่หนัแน่นและเหมือนิน เมื่อประูปิามหลัพวเาทั้สี่น ฟลินท์็พูว่า
"ันเลียที่ะแ้ใหุ้ฟั แ่เอลฟ์อุทำอาหารอะไรไร้สาระไม่ไ้"
เาบหลัราบาสัน
"แล้วเราะผ่านไปไ้หรือเปล่า?"
"ันมีห้อนั่เล่นอยู่ร้ามห้อโถ"
ราบาสันพูพร้อมับหยิบแ้วไวน์เปล่าหลายใบ
"เรา็สบายใไ้"
มืออเาเลื่อนรอบเอวอทาสอเา
หัวใอเฮอร์ไมโอนี่เ้นรัว เธอไม่ิว่าเย็นนี้ะมีอะไรเหมือนเลาน์ เรโลุึ้นยืนทันทีและยือเสื้อให้ร
"ันวระไปไ้แล้ว"
"นายไม่สามารถไปไ้"
ฟลินท์ส่ายหัว
"นายะไปไหน?"
เรโยัไหล่
"ืนนี้ยัอียาวไล บาทีเราอาะถึุสิ้นสุอ Ring Match ันไ้ยินว่าฟินนิแนลับมาแล้ว"
"เรโ ามมาสิ"
ราบาสันัวน
"ันไม่เยไ้ใ้เวลาร่วมับนายเลย และัน็ไม่ไ้เห็นเลือสีโลนอนายอย่าเหมาะสม้วย"
ฟลินท์โอบแนรอบเอวอเพเนโลพี
"ไม่มีใรไู้เลย"
เายิ้ม
"เอาน่า เรโ อย่าน้อยหนึ่ั่วโม อย่าบอนะว่าอนิน้าวเย็นับรอบรัวเ้าัวเ่พอๆ ับที่เอินบุระ"
เธอมอูรามอเรโ่อนที่เาะยิ้มแน่น
"เอาสิ ทำไมะไม่ล่ะ"
ราบาสันหัวเราะและระุศีรษะไปทาประู เรโันเ้าอี้อย่ามีระบบและว้า้อศอเพื่อพาเธอออไป เธอยมืออี้าึ้นแล้วบีบนิ้วอเา ิถึวิธีที่เบลลาทริ์สัมผัสเา ิใอเธอล่อลอยไปที่สวิเอร์แลน์ แ่เธอ็ฝืนมันไว้ พวเาถูนำเ้าไปในห้อนั่เล่นเล็ๆ ที่มืมนและน่าลัวพอๆ ับส่วนที่เหลืออฤหาสน์ ฟลิน์และเพเนโลพีทิ้ัวลบนเ้าอี้นวมะที่ราบาสถานเินไปที่รถเ็นเรื่อื่ม นอเาหยิบโฟาัวหนึ่ และเรโ็พาเฮอร์ไมโอนี่ไปที่โฟาัวอื่นที่เ้าัน เธอปล่อยให้เานั่่อน านั้นึวาาอเธอบนโฟาแล้วโน้มัวไปหาเา พยายามทำัวให้สบายัว
"ันออะไรใหุ้เรนเอร์ื่มหน่อยไ้ไหม?"
ราบาสันหันมายิ้มให้เธอ
"บาทีอาะื่มไวน์ผสมับอย่าอื่นหรือเปล่า?"
เาึอเหลวใสวเล็ออมาาระเป๋า้านในแล้วเย่ามันอย่ายั่วเย้า ฟลินท์หัวเราะ
"เรโไม่้อารยานั้นนะแรบส์ นอเาะถึใสำหรับเาถ้าไม่มีมัน ใ่ไหม?"
เฮอร์ไมโอนี่ไม่พูอะไร รู้สึว่านที่หลัออเธอลุึ้นั้ เรโส่เสียอย่าไม่เ็มใะที่ราบาสันเปิวแมเป เทแ้วสอใบ แล้วแยยาระหว่าัน ฟลินท์เินามเาไปที่รถเ็น และแ่ละน็ิผมบนแ้ว่อนะมอบให้สาวๆ เรโัวแ็ทื่อ้าเธอ ะที่เพเนโลพีและเ็ผู้หิอีนื่มแมเปอย่าเื่อฟั โยยแ้วลับและลืนลไปเหมือนที่เยทำเมื่อรั้่อน
เฮอร์ไมโอนี่พยายามสัั้น แ่ิใอเธอลับร่ำรวเป็นารประท้ว แ่ยัหมแราารโมีอเบลลาทริ์ เ่าอเธอเริ่มเ้ และเรโ็วามืออเาบน้นาอเธอ เพื่อทำให้เธอสบล
"เอาละ สุภาพบุรุษ"
—เารีบลุึ้น—
"ันไม่เยเป็นนถ้ำมอ ันั้นเราะออไป้านอัน—"
"ผ่อนลาย"
ราบาสันยิ้มเยาะ เทวิสี้ไฟสามแ้ว
"อันนี้เป็นส่วนผสมใหม่ที่ันไ้่วยมาร์ัสมา ใ้เวลาสัพัในารออฤทธิ์ แ่เมื่อสัมผัสแล้วมันะแรึ้นนว่านายะอยาถ้าุเ้าใวามหมายอัน ันอบูเธอบิัว่อนล่วหน้าเล็น้อย"
เาเินไปหาเรโ โยยื่นแ้วไฟร์วิสี้ให้เาหนึ่แ้ว
"ื่มะ เอามันฝรั่ทอออาบ่าแล้วสนุไปับัวเอ"
เาผลัแ้วน้ำใส่มือเรโแล้วยิ้ม ฟันหน้าเี้ยวเป็นประายแวววาวท่ามลาแสเทียน ่อนะวาเาลบนโฟา ฟลิน์หัวเราะและนั่ลบนเ้าอี้พร้อมับเพเนโลพี เรโรับรู้ถึอาารหุหิารูปร่าหน้าาอเาและนั่ล้าเธอ
"เรนเอร์"
ฟลินท์เรีย
"แฟนอเธอเป็นนแหปาเสียัมา"
เธอรู้สึว่าร่าายอเธอเริ่มเย็นล วิสัยทัศน์อเธอแบลเหลือเพียรอยยิ้มพอใอฟลินท์ะที่เาิบาแ้ว เธอพยายามหายใเ้าลึๆ
"บอันหน่อยสิ อนเธอเยอมไอ้้อนอมันที่ห้อนั่เล่นริฟฟินอร์ เารีร้อแบบนั้นหรือเปล่า?"
ราบาสันหัวเราะ เธอะพริบา ั้นวาอเธอส่เสียรวรา
"เรโ นายน่าะเห็นเาอนที่ันบอเาว่าเธอมาที่นี่"
ราบาสันะโน
"ะโนื่ออเธอ โยนัวเอไปที่บาร์ พยายามปราัวโยไม่้อใ้ไม้ายสิทธิ์หรือเวทมนร์"
รสาิอเลือในปาอเธอ เธอัแ้ม้านในอเธอ ี่โรอเรโแทบะยับอยู่้าๆ เธอ ะที่เาิบไฟร์วิสี้แล้วพู้วยน้ำเสียว่าเปล่า
"ันอยาเห็นสิ่นั้นสัวันหนึ่"
เธอมุ่วามสนใไปที่ารหายใ ฝ่าวามเ็บปวนมอเห็นน้ำนิ่ในทะเลสาบนาให่ มีทิวเาล้อมรอบ
"ไม่แปลที่เาะิถึเธอ"
ราบาสันหัวเราะเบาๆ และส่ายหัว
"เมอร์ลิน ันะไม่มีวันลืมืนนั้น ย้อนลับไปอนที่เรายัรับใ้สิ่เหล่านี้ไ้"
เาเาะแ้วเปล่าอสาวอเา
"ไม่เยเห็นผู้หิุเ่าเร็วนานี้มา่อน แ่ิ็โรเสียวะแย่แล้ว"
"็เธอเป็นมืออาีพไม่ใ่เหรอ?"
ฟลินท์ล่าว
พวเาทั้สอหัวเราะ เรโิบาแ้วอเา
"เธอ็รู้ เรนเอร์ ันสสัยมาลอ"
เสียอฟลินท์ล่อลอยมาหาเธอ
"อนเธออมไอ้นั่นทำให้เธอเปียหรือเปล่า? ูเหมือนมันะเป็นั้น"
ทะเลสาบที่มีน้ำนิ่ เทือเาที่ลาเอีย ห่านที่ลอยอยู่เหนือน้ำทำให้เิระลอลื่น
"ันไม่รัเียที่ะไ้เห็นเธออีสัหน่อย อนนี้พ่ออนายลับมาแล้ว นายอา้อารวามเป็นส่วนัวมาว่านี้ ใ่มั้ย เรโ?"
"หยุเถอะ ราบาสัน นาย็รู้ว่าเาะไม่เอาเว้นแ่ะมีม่านรอบเสาสี่เสาอเา หรือนอเา ริไหม?"
เรโส่ายหัว้วยรอยยิ้มเ้าเล่ห์ เาึอเสื้อเล็น้อยแล้วิบเรื่อื่ม เฮอร์ไมโอนี่มอไปที่ฟลินท์ และพบว่าเพเนโลพีเริ่มูบออเา และาอเธอเ้าหาัน เ็ผู้หิอีนูเวียนหัวและหน้าแ นั่อยู่ห่าาราบาสันหลายฟุและ้อมอเาอย่าโหยหา เฮอร์ไมโอนี่ปล่อยให้เรื่อไร้สาระะล้าเธอ มอไปที่เรโเพื่อูว่าพวเาะอยู่ไ้นานแ่ไหน ใบหน้าอเาแน่นและแ้มอเาเป็นสีมพู เธอโน้มัวเ้าหาเาเพื่อระิบว่า
"ันวรนั่บนัอนายหรือ—"
แนที่พันรอบไหล่อเธอหายไป เานั่้าหน้า ถอยห่าาเธออย่ารวเร็ว และวามือบนเ่า เาหลับาลเหมือนว่าเาอาะป่วย
"ทุอย่าเรียบร้อยีหรือเปล่า เรโ?"
ฟลินท์พู วาอเรโเปิึ้นเพื่อ้อมอเา เายืนและเินไปที่ประูในัหวะารเ้นอหัวใ
"เรนเอร์ มานี่"
เฮอร์ไมโอนี่้อมอามเาอย่าะลึ
"เรโ ลับมาเถอะ เราะพลาารแสนี้!"
เาเปิประูแล้วเินเ้าไป เฮอร์ไมโอนียืนและวิ่ามเาไป โยไม่สนใารประท้วอฟลินท์ ะที่เพเนโลพียับไปนั่ร่อมเา เรโีไปรอบมุมะที่เธอสะุออาห้อ และเธอ็พุ่ามเาไป
"อะไรอมันวะ-?"
เธอเลี้ยวไปทาหัวมุมแล้วพบเาที่เาผิที่พวเาเินผ่านมา มือ้าหนึ่พยุัวเอไว้บนผนัะที่เา้มัวลและสั่นเทา
"นายป่วยเหรอ?"
ไม่มีารอบสนอใๆ เว้นแ่เสียลมหายใที่สั่นเรือ เธอเินเ้ามาอย่าระมัระวัและเอื้อมมือไปับมือเา แปรนิ้วอันอ่อนนุ่มอเธอบน้อมืออเา— และเา็ระุถอยหลั ไม้ายสิทธิ์ระทบพื้นหิน เฮอร์ไมโอนี่อ้าปา้าะที่มันลิ้ออไป เาบ่นและสูลมหายใเ้าแรๆ
"เรา้อ— เธอ้อไป"
"เรโ มีอะไรเหรอ?"
เธอเอื้อมมือไปหาเา—
"อย่าแะ้อัน"
เาหอบหายใและเอาัวไปพิผนั มีวามหวาลัวในวาอเา
"เธอไม่สามารถสัมผัสันไ้"
"โอเๆ"
เธอยมือยอมแพ้
"แ่อันูหน่อยีว่า"
เธอยับเ้ามาใล้และมวิ้ว ม่านาอเาเบิว้า แ้มและออเาแระเรื่อ ปาอเาหอบ้วยลมหายใที่าๆ หายๆ เาละสายาไปาใบหน้าอเธอ ลอยอยู่เหนือออเธอ ้อไปที่ส่วนโ้อหน้าออเธอ เอวอเธอ่ำ และสะโพอเธอที่บวม เฮอร์ไมโอนี่รู้สึถึวามเย็นยะเยือที่ไหลผ่านผิวหนั ทำให้อาาศในปอลายเป็นน้ำแ็ พวนั้น้อารวายาเา ราบาสันและฟลินท์
ยาปลุเ็์...
อันนี้เป็นส่วนผสมใหม่—
เราะพลาารแส!
ิใอเธอลิไปสู่ารปิบัิ เธอพลิูวามทรำอเธอ และนึถึบันทึที่เธอทำในวันนั้นในห้อทลออเรโ แ่พวเา้อารผมอเธอสำหรับยานั้น ยาราปลุเ็ส์ทั่วไปไม่ไ้แปลว่าเาเป็นอันราย่อเธอเสมอไป— มืออเรโเอื้อมไปหาเธอ วาทีุ่ร้ายและหิวโหย ่อนะเหวี่ยมันลับไป้าลำัว เาบมือบนผนั้านหลัและหลับาล ห้อหมุนไปในะที่เธอ้อมอเา วามลัวนเ็มเส้นเลืออเธอ ยัไ็าม ฟลินท์หรือราบาสันไ้หาเส้นผมอเธอมาหนึ่เส้นแล้ว
"เราสร้ายาแ้พิษไ้"
เธอพูพร้อมพยายามทำเสียสบ เาส่เสียรวราอีรั้ และเฮอร์ไมโอนี่็ระุัวลมือ เธอวิ่ไปที่เาผิเพื่อ้นหาผฟลู
"เรา้อลับไปที่ฤหาสน์—"
"เธอ้อออไป เธอไป ันอยู่ับเธอไม่ไ้—"
"เรโ"
เธอหมุนัวไปหาเาโยยื่นแนที่มีรอยสัอเธอออมา
"ันไม่สามารถไปไหนไ้หาไม่มีนาย"
เสียรวราถูบีบออาหน้าออเา ส้นเท้าอเาเ้าไปในวาอเาะที่เาเลื่อนลไปที่ผนัเพื่อหมอบล เฮอร์ไมโอนี่สอแนมไม้ายสิทธิ์อเาไปที่มุมหนึ่อันไลโพ้น เธอพุ่ไปหามัน ว้ามันึ้นมา และหันลับมาหาเา วามอบอุ่นที่สั่นไหวหมุนแนอเธอ เลื่อนเ้าไปในเส้นเลืออเธอ และุประายิวิาอเธอ เฮอร์ไมโอนี่หายใไม่ออและ้อมอไปที่มืออเธอ รู้สึสั่นราวับถือไม้ายสิทธิ์เป็นรั้แรในรอบหลายเือน ฮอทอร์นส่เสียเพื่อเธอ พร้อมที่ะใ้ประโยน์ ารเ้นอหัวใอเธอ้ออยู่ในหูอเธอ เธอไป็ไ้ เธอสามารถามหารอนไ้ เธอสามารถ่อสู้เพื่อหาทาออและวิ่หนีไ้ มีนสี่นที่้อ่า และมัลฟอยสามน้อถูลโทษ เธอ้อพาเรโไป้วยรอยสัึะปล่อยเธอไป รอน็้อสัเหมือนัน บาทีถ้าพวเาเอาร่าอราบาสัน—
เสียระแทัึ้นึวาอเธอึ้นมา และเธอ็มอเห็นเรโำลัุเ่าอยู่ ำลัยมือึ้นบนพื้นและหายใหอบ
หัวใอเธอยิ่เ้นแร วามรู้สึผิและมโนธรรมอเธอัใยเธอทั้สอทา หลัาลัเลอยู่อีรึ่วินาที เธอ็วิ่ไปหาเา เธอันเาึ้นโยไหล่ ระวัอย่าแะ้อเา และวาอเา็เปิว้า าร้อมออเาเหมือนระสีำ
"อย่า-"
"ไปันเถอะ เรโ เราะไปันแล้ว"
เธอลุึ้นยืนอย่ารวเร็วและลาอเสื้อเาึ้นไป เาสะุเ้าับเาผิ โยึปุ่มบนสุออ
"แอ็ิโอ ผฟลู"
เธอระิบ และเวทมนร์็ับานในเลืออเธอะที่วโหลเล็ๆ ประับประาถูยิไปที่มืออเธอ เธอว้าำมือหนึ่แล้วหันไปหาเา เาเหื่อออ ผมอเาื้น และนิ้วอเาเาที่ระุมเสื้อ วามร้อนเิน อาาร่วนอน อาารวิเวียนศีรษะ รู้สึอิ่มเอมใเมื่อสัมผัสทาผิวหนั และนั่นือเวอร์ันเ่า
"นายะ"
—เสียอเธอสั่น—
"นายะ้อับมือัน เพื่อพาเรา้ามเแน"
เาหัวเราะ มีเสียลั่ไล้พอๆ ับเสียอป้าอเา
"นั่นไม่ใ่ทาเลือ เรนเอร์"
เธอบิมืออเธอ
"หรือนายะเรียพ่ออนายมา แล้วพาพวเราไป?"
เธอสะุ้เมื่อเห็นแสที่เาส่มาให้เธอ เาไม่เป็นัวเอ
"ันส่อันไปไม่ไ้ พวเาะ— พวเาะรู้เี่ยวับเวทมนร์อัน"
ฟันอเธอัวลริมฝีปาล่าอเธอ และวาอเา็เฝ้าูารเลื่อนไหว้วยวามหิวโหย เธอมอลไปามโถทาเินอันมืมิ
"ันสามารถไปหาพวเาไ้และบอพวเาว่านายป่วย"
เินอย่าไรุ้หมายผ่านฤหาสน์อผู้เสพวามาย—
"หรือันะลับไปที่ฟลินท์และราบาสัน และอร้อให้พวเา—"
เาผลัเสื้อลุมอเาผิออ และั้ัวให้มั่นะที่เายืนัวสู เามอูเธอ้วยวาสีำลุมเรือ และเธอ็่อ้านวามอยาที่ะ้าวถอยหลั
"ทำให้ันสลบทันทีที่เราผ่านพ้นไปแล้ว"
เธอลืนน้ำลายับำู่าำพูอเา
"ันรู้ว่านายะไม่ทำร้ายัน—"
"ทำให้ันสลบ ัเนไหม?"
เา้าวเ้ามาใล้เธอมาึ้น และเธอ็สัมผัสไ้ถึลมหายใอเาบนใบหน้าอเธอ เธอรู้ว่าเธอะไม่ทำ เธอไม่อาเสี่ยที่ะปล่อยให้เาหมสิในสภาพนี้ไ้ เฮอร์ไมโอนี่โยนผฟลู ้าวเ้าไปในอไฟ และทันทีที่นิ้วอเาพันรอบผิวหนัอเธอ เธอ็ะโนว่า
"ฤหาสน์มัลฟอย!"
เสียหอบอเาะที่ผิวหนัอพวเาเื่อม่อันนั้นสามารถไ้ยินไ้แม้ในเสียหวืออไฟ แนอเาโอบรอบเอวอเธอในารหายัว โยับเธอไว้ใล้ัวเา เมื่อเธอเินออาเาผิเ้าไปในทาเ้าฤหาสน์ เา็สะุับเธอ ใบหน้าอเามอยู่ับผมอเธอ แนอเาเาะิับร่าายอเธอ เารา้าหูเธอ ราวับว่ามีอาหารที่อร่อยที่สุมาเสิร์ฟ่อหน้าเา แล้ว็มีมือหนึ่เลื่อนลมาามสันหลัอเธอ เลื่อนไปมาทา้านหลัอเธอ และว้าเธอไว้ใล้ๆ เธอส่เสียแหลมและว้าไหล่อเาเพื่อทรัว และไม้ายสิทธิ์อเา็หลุาปลายนิ้วอเธอ เธอส่ายหัวเพื่อูว่ามันระแทพื้น่อนที่เาะับใบหน้าอเธอแล้วูบเธอ โยไม่มีลัเล ไม่มีอะไรอ่อนโยนเี่ยวับเรื่อนี้ ลิ้นอเาอยู่ในปาอเธอ และมืออเาบิผมอเธอ ราวับว่าเา้อารเธอเหมือนออิเน เธอสัมผัสไ้ถึเาอย่าแรที่ท้ออเธอ และมือที่อยู่บน้นอเธอและำลันวเธอ โยเอามืออเธอเ้าไปเ็มฝ่ามืออเา เฮอร์ไมโอนี่เบะปาพยายามหายใ
"เรโ—"
ริมฝีปาอเาแนบไปับออเธอะที่เธอิ้น พยายามรัษาระยะห่าระหว่าพวเา
"ัน้อารเธอ ไ้โปร"
เารา
"เรโ ฟันะ—"
"ไ้โปร เรนเอร์ ัน้อารเธอ ัน้อาร—"
มืออเธอล้มล เาหลับาล หน้าผาแนบิับเธอ หายใหอบเหนื่อย เธอรู้สึว่าเาัวสั่น พยายามเรียืนารวบุมบาอย่าลับืนมา านั้นเา็พุ่ไป้าหน้า รอบำประสาทสัมผัสอเธอ ใ้มือลูบไล้เธอ และลืนินเธอราวับน้ำในทะเลทราย เธอแยริมฝีปาออเพื่อเหุผลับเาในะที่เาผละออ ลิ้นและฟันอเาไปามอออเธอที่เาทำไว้เมื่อสอวัน่อน แ่แล้วเา็พบบริเวใ้หูอเธอที่ทำให้ารมอเห็นอเธอเป็นสีาวและารประท้วอเธอ็หายไป นิ้วอเธอเ้าับเสื้อลุมอเา
มืออเรโีไปทา้านหลัอเธอ บีบเธอ ยเธอึ้น ทำให้้นาอเธอพันรอบัวเาามสัาา ิใอเธอหมุนวนเพื่อามทัน รีร้อให้เธอทำให้เา้าล แ่แล้วหลัอเธอ็ระแทเ้าับำแพ และสะโพอเา็แนบอย่าแรับลำัวอเธอ วาอเธอเปิว้า
"เรโ—"
เาพึมพำวามปรารถนาที่แสลายไปที่ออเธอ มือลูบไล้้นาอเธอ และสอเ้าไปใุ้เรสบาๆ อเธอเพื่อโอบ้นอเธอ
"ันอยาลิ้มรสเธอ…"
เาสูลมหายใแรๆ บนผิวหนัอเธอ และเมื่อสะโพอเาลบนัวเธออีรั้ มืออเธอ็ับผมอเา และ้นา็ระับรอบัวเา
"แม่เอ้ย… ันอยาเอาเธอ อยาแใส่เธอ… อยาสัมผัสเธอ้วยไอ้นั่นอัน…"
เฮอร์ไมโอนี่ัวสั่นับภาพ วาม้อาร วามิบอทุสิ่ - และแล้ววามเป็นริ็ทะลุผ่านิสำนึที่เ็มไป้วยหมออเธอ
"หยุ่อน"
เธอถอนหายใ ร่าายอเา้าล ริมฝีปาอเาหยุั่วราว
"เรา้อหยุ นาย้อารยาแ้พิษ"
หน้าผาอเาลไปที่ไหล่อเธอ ร่าายอเาสั่นไปทั้ัว เธอ่อย ๆ ปล่อยาอเธอลับพื้น เาหายใอออย่าสั่นๆ และูเหมือนะหายใเธอเป็นรั้สุท้าย่อนที่ะผละัวออาเธอและสะุไป้าหลั เาันมืออเาเ้าไปในวาอเาและโ้อและหายใเ้าลึๆ เธอ้าวไป้าหน้าอย่าระมัระวั หัวใอเธอเ้นแร
"เรา้อำเนินารอย่ารวเร็ว นายมียาแ้พิษอะไรอีไหม หรือเรา้อ้มมัน?"
เายันิ่อยู่ ยเว้นี่โรที่ึ้นลอย่ารวเร็ว
"ำเป็น้อ้มมัน"
เาหายใไม่ออ
"ไม่แน่ใว่าะใ้านไ้ับเวอร์ันนี้ไหม"
เธอพยัหน้าโยไม่สนใวามลัวอันเย็นาในออเธอ
"ไปันเถอะ"
"ันอเวลาสัรู่"
เาำราม เธอัริมฝีปาแล้วเอานิ้วิ้มฝ่ามือรอ เาหายใเ้าที่มือ ี่โรอเายาย้าลเรื่อยๆ ะที่เาสบสิอารม์ เธอำลัะแหย่เาอีรั้เมื่อเาพุ่ัวสูึ้น ้อมอเธอ วาอเามืมนและว่าเปล่า รามอเาถูั้และสีหน้าอเาเย็นา
วามหนาวเย็นไหลลมาามไหล่อเธอะที่เธอมอเ้าไปในวาที่ว่าเปล่าอเา
"นายสบายีหรือเปล่า?"
เมื่อเาไม่พูอะไร เพียมอเ้าไปในเาผิ เธอ็เ้ามาใล้มาึ้น
"นายวบุมมันไ้แล้วเหรอ?"
ศีรษะอเาหันลับมา และเมื่อวาอเาับ้อไปที่เธอ ูเหมือนว่าพวมันะเปล่ประาย้วยไฟสีำ่อนที่มันะหายไป — ราวับะพริบาอสัว์เลื้อยลาน
"สมบูร์แบบ"
เาเอื้อมมือไปที่ไม้ายสิทธิ์ที่ถูทิ้แล้ว้วยนิ้วที่ยาวและส่าาม เา้อไปทีุ่หนึ่เหนือหูอเธอแล้วพูว่า
"นำไปสิ"
.
.
.
ความคิดเห็น