คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Chapter 19
ารื่นึ้นมาในเ้าวันเสาร์็เหมือนับารึัวเอออาพุ่มไม้หนาทึบที่เาะัวเธอในอนลาืน ะ่อสู้เพื่อฟื้นืนสิ เธอ้อ่อสู้ับวามเ็บปวอล้ามเนื้อและารทุบีหลัา้ายอเธอ เธอพลิัวและเอาร่าอเธอออาเีย แ่เธอยับไม่ไ้ แล้วเธอ็ำไ้
วามว่าเปล่า..
ปืน One O'Clock
เสียรีร้ออสรอเบอร์รี่สีบลอน์
วาอโโลฮอฟ
และเสียอเรโั้ออยู่ในหูอเธอ
ทำให้เธอมั่น และนำทาเธอผ่านวามน่าสะพรึลัวในยาม่ำืน เาะปล่อยให้เธอสะอื้น ให้เธอพิเาและอเธอไว้แน่น แล้วเา็พยัหน้า เห็น้วยับเธอเหรอ? ยอม่วยเธอเหรอ? เาเรียเอลฟ์ให้พาเธอลับไปที่ห้ออเธอพร้อมับยานอนหลับไร้วามฝัน และิใอเธอ็ปิลทันทีที่ร่าอเธอเลื่อนอยู่ระหว่าผ้าปูที่นอน วาอเธอเปิว้าในะที่ิใอเธอเ้นรัวราวับมีีวิ โยนึถึทุสิ่ที่เธอ้อทำ แ่วามบัเอิที่แ็แร่เ่นนี้ไ้ส่ผลเสีย่อร่าายและิใอเธอ แม้ว่าเธอะั้ใ แ่เธอ็พบว่าัวเอล่อลอยลับออสู่ทะเล
.
.
.
เมื่อเธอสามารถลุึ้นนั่บนเียไ้ นาฬิา้าเียบอเวลาสี่โมเย็น เฮอร์ไมโอนี่รา เธอไม่สามารถะเสียเวลาอี่อไป เธอำเป็น้อสร้าวามอทน่อารรับรู้วามสามารถอเธอ เธอำเป็น้อั้นาฬิาปลุั้แ่นี้เป็น้นไป เธอ้อารให้เอลฟ์สาน้ำเย็นใส่เธอหาเธอไม่เลื่อนไหว่อนเ้าโม เธอลาาอเธอออาผ้าลุม แล้วนั่บนอบเียนระทั่สามารถึัวเอเ้าไปในห้อน้ำไ้ เมื่อเธอลับาารอาบน้ำเย็น มียาแ้ปววาอยู่บนโ๊ะ้าเียอเธอ เธอส่ำอธิษานอบุเหล่าเอลฟ์และลเนื้อหาล เมื่อสมออเธอปลอโปร่อีรั้ เฮอร์ไมโอนี่็่ออยู่ับวามิอเธอ โยปิหนัสือในใอเธอที่บรรุวามน่าสะพรึลัวอปืน One O'Clock Gun และวามโศเศร้าสำหรับเ็หิาวส็อนิรนามและน้อายอเธอ วามทรำใหม่ระพือึ้นสู่ผิวน้ำ อ้อมแนับเธอไว้ใล้ นิ้วยาวลาไปามเปลือหูอเธอ วาสีเทาับ้อที่เธอะที่เาพยัหน้า
เรโ..
เา่วยเธอเมื่อืนนี้ และบาทีเาอาะ่วยเธออีรั้ หัวใอเธอเ้นแรับวามเป็นไปไ้ เธอสวมเสื้อั๊มเปอร์และยีนส์แล้วเินลไปที่ประูเรโ ารเาะไม่ี่รั้และารรอนานหลายนาที - และไม่มีอะไรเลย เธอไม่แปลใเลยที่พบเาหายไป เพราะเาแทบไม่อยู่ในที่ที่เธอ้อารให้เาอยู่ ห้อทำานอเาว่าเปล่า ห้อรับแว่าเปล่า แ่เมื่อเธอรีบลบันไและเปิประูห้อสมุ ภาพนั้น็หยุเธอไว้ ระาษระัระายไปทั่วเ้าอี้ พื้น โ๊ะเล็ๆ หนัสือหลายสิบเล่มวาอยู่หน้าั้นวา รอให้ใร็ามที่เรียมันออมาาเรื่อ้นหาหนัสือึออมา เฮอร์ไมโอนี่อ้าปา้าเมื่อไ้ยินเสียหน้าระาษพลิอย่ารวเร็วาส่วนลึในอ แล้ว—
"ผมยัไม่หิว"
เธอระพริบา เธอมอไป้านหลัไหล่เพื่อูว่ามิปปี้หรือนาร์ิสายืนอยู่ที่นั่นพร้อมถาหรือไม่ ะที่เธอหันลับไปที่อหิน เรโ็โผล่หัวอเาารอบๆ ั้นและ้อเม็ เมื่อเาเห็นว่าเป็นเธอ เา็มวิ้วแล้วปิหนัสือล เาึปาานนออมาาหลัใบหู ึ่เป็นนิสัยาโรเรียน และบิมัน้วยนิ้วอเา
"เรนเอร์ ันนึว่าแม่"
วาอเาวาไปรอบๆ ห้อ ราวับว่าเธอำลัเินเ้าไปยุ่วุ่นวาย เธอลั้นหายใะศึษาเา โยมอูอาารหน้าแืบลานึ้นมาที่ออเา เาวาแนที่ถือหนัสือไว้และเอียไป้าหลัเล็น้อย และวาอเธอ็ิามารเลื่อนไหว
"นายำลัหาอะไรอยู่?"
"แ่มอหาวิธีแ้ไปัหา"
เาับท เาลืนน้ำลายและเอามือสาผมอเา เธอพยัหน้า้าๆ อย่าไม่มีอุปสรร เธอยับเ้ามาใล้อีไม่ี่้าว
"ันอยาะอบุสำหรับวามมีน้ำใอนายเมื่อืนนี้"
เา้อมอเธออย่าแ็ทื่อะที่เธอ้อมอเา วาอเาแ่าาวาอันอบอุ่นที่้อมอเธอเมื่อืนนี้ในห้อนอนอเา
"้วยวามยินี"
เธอรอมาว่านี้แ่็ไม่มีอะไรมา
"และัน็อยาะ—"
"เรนเอร์ ันอยู่ระหว่าำเนินารอะไรบาอย่า รอไ้ไหม"
เธอสะุ้เมื่อถูั้วยน้ำเสียอเา ท่าทาอเาึเรีย ไหล่อเาั้าึ่เธอำไ้าารแ่ันวิิ ทันในั้นเธอ็รู้สึโ่มา อบุเาที่อยูแลเธอในะที่เธอร้อไห้ วามิบาอย่าเปลี่ยนไป วาอเธอเ็มไป้วยหนามและเธอ็ปิปาอเธอ วาอเาอ่อนลทันที
"เธอรู้สึยัไบ้า?"
"็ี"
เธออบโยมอูไหล่อเาลายออ ารเผาไหม้ที่อยู่เบื้อหลัวาอเธอาหายไปนลายเป็นารเ้นอย่า้าๆ
"เหนื่อย"
เธอยืนอยู่รายล้อมไป้วยหนัสือและบันทึอเาและอยุ่ๆ อเา
"นั่นือ 'ปัหา' อะไรที่ันสามารถ่วยไ้ไหม?"
เธอเอนัวไปทาโ๊ะที่เ็มไป้วยโน้ ้อมอหนัสือที่เปิอยู่รอบ เรโอยู่ที่นั่นในั่วพริบา และระแทมันปิล เธอมอเห็นอัษรรูนและำแปลั้เิมที่เียนอยู่บนระาษ ่อนที่เาะ้าวไป้าหน้าอย่ารวเร็ว
วาอเธอ้อมอไปที่เา นเธอ้อเยหน้าไป้านหลั เมื่อืน่อนพวเาอยู่ใล้ันมา เมื่อเาโอบแนรอบเธอะที่เธอสะอื้น เาัวบนหูอเธอ และ้อมอเ้าไปในวาที่ไหลรินอเธอราวับว่าเาถูะลึ เธอผลัวามทรำออไป
"ัน่อน้าเ่ในเรื่อารวิัยถ้านายำไ้"
เธอยิ้ม หวัว่าเาะอใไม่ไหวที่ะแล้เธอ ที่ะให้เธอเ้ามา เาลับส่ายหัวแทน
"ไม่เป็นไร ันเือบะเสร็แล้ว"
เาลืนน้ำลายอย่าแน่นหนา
"ยัไ็อบุนะ"
เธอะพริบาอย่ารวเร็ว พยัหน้า้วยวามผิหวัับรอเท้าอเธอ บาทีเมื่อเาัารับ "ปัหา" อเาเสร็แล้ว พวเา็สามารถพูุยันไ้ในที่สุ เธอยาึ้น หายใเ้าลึๆ แล้วพูว่า
"ันพบว่าในรีส่วนให่ ำอบะอยู่รหน้า"
ริมฝีปาอเาแยออเมื่อหายใเ้าอย่าเียบๆ ราวับว่าำพูอันหยิ่ยโสอเธอรบวนเา ุสีมพูบนแ้มอเาะที่วาอเาวามอเธอ่อนที่ะลับมา้อมอเธอ
"อบุ เรนเอร์ ันะัเรื่อนี้เอ"
เาพึมพำ เธอพยัหน้าเป็นรั้สุท้าย เธออัวแล้วมุ่หน้าไปที่ทาเ้าประู ะที่เธอหันไปปิประูห้อสมุ เธอ็เหลือบมอเานั่อยู่ที่โ๊ะ เริ่มัระเบียบทุอย่าที่เาำลั้นว้า เธอนึถึอนปีหอนที่เาหน้าบูบึ้อยู่ที่มุมและ้มอ่านหนัสือในห้อสมุ ูีเียวและผอมแห้ เธอิน้าวเย็นามลำพัในห้อนอนอเธอ โยอ่านหนัสือหนัๆ เล่มหนึ่เี่ยวับประวัิศาสร์ออเมริาใ้ึ่มีเนื้อหาเี่ยวับารเป็นทาสเวทมนร์ที่ไหนสัแห่ เธอเียนมันึ้นมาสามบท่อนที่วามเหนื่อยล้าอย่าท่วมท้นะปลุมเปลือาอเธอ และวัมือเรียเธอให้หลับ
.
.
.
"เรนเอร์ ื่นเถอะ"
วาอเธอเปิออ ร่าายอเธอสั่นสะเทือนเมื่อมีนอื่นอยู่ในห้ออเธอ มันเป็นสีำสนิท เทียนเล่มหนึุ่อยู่้าๆ เธอ เผยให้เห็นนาร์ิสายืนพิโ๊ะ้าเียและเย่าไม้ี
"ไม่เป็นไรที่รั"
เธอระิบ แ่น้ำเสียอเธอสั่นเล็น้อย เธอึผ้าลุมลับโยไม่ยอมสบา
"ไม่เป็นไร"
เธอพู — ับัวเอมาว่า
"มีอะไรหรอ..."
เฮอร์ไมโอนี่เียบไป ริมฝีปาแเมื่อเห็นเรโเินมาอี้านหนึ่อเียพร้อมเทียนอีเล่ม นิ้วอเาลำไม้ีออาล่อ วามันล้าเทียนโยไมุ่ไฟ
"เิอะไรึ้น?" เธอถาม
"มาเถอะ่ะ"
นาร์ิสาึผ้าปูที่นอนที่าอเธอลับแล้วเอื้อมมือไปหาเธอ
"มาับัน"
เฮอร์ไมโอนี่รีบลุาเีย หัวใเ้นแร นาร์ิสาพาเธอเ้าไปในห้ออาบน้ำะที่เรโเินไปที่เาผิ และร่ายมนร์สะเหนือเปลวเพลิ เปิฟลู นาร์ิสาปิประูามหลัพวเา และเฮอร์ไมโอนี่็ะพริบา นาร์ิสา มัลฟอยผู้ส่าามในุลุมอเธอ แ่หน้าแบบไร้เรื่อสำอา และเสื้อลุมแบบไร้ารัเย็บ ุรารีผ้าไหมสีาวห้อยลมาา้อศออเธอ และสีหน้าีเ้าัน
"ถอุนอนอุออ"
นาร์ิสาระิบ เฮอร์ไมโอนี่ลืนน้ำลายอย่าใใ่อเพื่อรอำอบ แ่มีบาอย่าบอให้เธอเื่อฟั
"เราำลัะไปที่ไหนสัแห่หรอะ?"
เธอส่เสียั นิ้วอเธอยับอย่ารวเร็วไปเหนือปุ่ม่าๆ อเธอ เย็นาและสั่นเทา
"เปล่าที่รั มี… มีน—"
เธอเฝ้าูนาร์ิสาพยายามิ้นรนเพื่อหาำพู วาอเฮอร์ไมโอนี่เบิว้า้วยวามหวาลัวที่เพิ่มมาึ้น ลมหายใอเธอถี่ึ้น โวลเอมอร์?
"เราะมีนมาเยี่ยมเป็นอย่าแรในอนเ้า"
ในที่สุนาร์ิสา็ัารไ้
"ันไม่รู้ว่าทำไม แ่เราไ้รับแ้ว่าพวเาำเป็น้อรวสุภาพ"
เฮอร์ไมโอนี่ึเสื้อที่เปิออาไหล่อเธอ้วยมือสั่น วามลัวรอบำวามสุภาพเรียบร้อยอเธอ ะที่นาร์ิสามัผ้าไหมสีาวแล้วโยนมันไปที่ออเธอ
"โอเ่ะ"
เธอรับำ อาารหนาวสั่นพลุ่พล่านไปามผิวหนัอเธอะที่ผ้าไหมหลุอยู่เหนือเธอ นานเินไป.. น่าะเป็นอนาร์ิสา
"แล้วเราำลัทำอะไรอยู่ะ?"
"มีาถาเ่าๆ บาอย่าที่พวเาเยใ้ับลูสาว… พิธีรรม"
เฮอร์ไมโอนี่ยืนัวแ็้วยวามหวาลัวะที่เธอปล่อยให้มืออนาร์ิสาึเสื้อลุมลที่าอเธอ นิ้วันผมอเธอไป้าน้า โ่สุเท่พาอยู่บนไหล่อเธอ ะที่นาร์ิสาวาสร้อยอริสัลไว้เหนือเธอ
"พิธีรรมแบบไหนะ?"
เธอไม่รู้ัเสียอเธอเอ ริสัลฮัมเพลลบนผิวอเธอ มหัศรรย์ วาสีฟ้าเย็นาอนาร์ิสาสบับเธอ พวเาเาะเธอและศึษาเธอ
"พวเาะสามารถเห็นไ้ว่าวามบริสุทธิ์อุยัสมบูร์อยู่"
เธอพูอย่าเียบ ๆ
"เรา้อัารมัน"
ผิวอเฮอร์ไมโอนี่รู้สึเสียว่า รู้สึถึน้ำหนัอุผ้าไหมบนไหล่อเธอ รอำพูที่สมเหุสมผลับเธอ เสียเาะประูห้อน้ำัลั่น
"1:59"
น้ำเสียที่าอนอเรโัึ้น ร่าายอเธอระุ และนาร์ิสา็ับแนอเธอไว้เพื่อนำทาเธอออไป เรโยืน้าเพื่อให้พวเาผ่านไป สายาอเาับ้อไปที่นาฬิาที่อยู่เหนือเาผิ นาร์ิสาพาเธอไปที่เีย ผลัเธอให้นั่ ิใอเธอสอล้อับสถานาร์ะที่นาร์ิสาุเ่า่อหน้าเธอ หยิบามน้ำ ุ่มนิ้ว และเอาปลายนิ้วแะวาและริมฝีปาอเฮอร์ไมโอนี่ มันือพิธีรรม พิธีรรมเพื่อหลอาถาพรหมารี ที่พวเาเลือให้เธอเพื่อัสินราาเริ่ม้นอเธอในารประมูล นาร์ิสาระิบบาอย่าลในามน้ำ ึ่เป็นภาษาเยอรมัน ่อนที่ะหยิบมันึ้นมาที่ริมฝีปาและลืนลไปรึ่หนึ่ เธอมอไปที่เรโ เายืนหยั่ราอยู่บนพรม ล้ามเนื้อเลื่อนไหวอยู่ในรามอเา
นี่ือสิ่ที่เา้นว้าอยู่ ารหาพิธีรรมนี้ เาไม่ปล่อยให้เธอ่วยเา เสียระัเล็ ๆ านาฬิาปลุมและเา็หันไปหาพวเา
"ไ้เวลาแล้ว"
เาเผิหน้าับเธอ วาสีเทาอเาเย็นาท่ามลาแสันทร์ นาร์ิสาผลัามให้เธอ และนำไปที่ริมฝีปาอเฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่ื่มน้ำที่เหลือโยมอเรโอยู่เหนืออบ เา้อมอเธอะที่เธอลืนน้ำลาย เารู้เมื่อืนนี้ว่าพวเาำลัะมา เารู้ว่าพวเาะพบว่าเธอยัไม่ถูแะ้อ และเาไ้รื้อ้นห้อสมุเพื่อหาวิธีแ้ปัหาอเา เฮอร์ไมโอนี่หายใิัเมื่อระหนัว่าเา้ามสิ่ที่่ายที่สุไปแล้ว นาร์ิสาวาามไว้บนโ๊ะ้าเียแล้วยับไปบนเีย แนายาวอเธอพับอยู่ใ้ัวเธออย่าส่าาม เธอแนะนำให้เฮอร์ไมโอนี่นั่้าหน้าเธอ โยทัู้่หันหน้าไปทาเาผิ เรโเินไปที่ปลายเีย มือแนบับเสาเีย และูนาฬิา เธออ้าปาเพื่อทำลายวามเียบ ถามเี่ยวับมน์สะ และั้ำถามับานวิัย แ่ำพูนั้นลับหายไปในลำอะที่เาผิลายเป็นสีเียว และลูเียส มัลฟอย็้าวผ่านเ้ามา และหัวใอเธอ็เ้นแรในออเธอ ลูเียสเหลือบมอเธอ สวมุผ้าไหมสีาว รอเาอยู่บนเีย เรโ้าวไป้าหน้า ึหนัสือออาเสื้อลุมอเาแล้วพลิเปิออ
"าภาษาเยอรมัน ผมไ้รวสอบำแปลแล้ว ถู้อ"
เาไ้พบับพ่ออเาที่เาผิ
"ผมไ้สรุปั้นอนไว้แล้ว เทียน เลือ าถา—"
ลูเียส มัลฟอยยมือึ้นเพื่อหยุลูายอเา เาหยิบหนัสือาเาและมอลไปแล้วพลิหน้า่าๆ อาาศรอบๆ เรโูเหมือนะส่เสียพึมพำ้วยพลัอันมืมนและบิเบี้ยวในะที่เารอออนุาพูอีรั้ หน้าหนึ่พลิไป และลูเียส็หยุั่วราว ิ้วอเาโ้ึ้น เฮอร์ไมโอนี่เฝ้าูวาอเาเลื่อนไหวอย่ารวเร็วใน้อวามเียวันนระทั่วาทั้สอเยึ้นมอเธอ หนัสือ็ปิล ลูเียสประเมินเธอแล้วพูว่า
"แล้วถ้ามันไม่ไ้ผลล่ะ?"
"มันะ้อไ้ผล"
ปาอเรโเม้มแน่น
"แล้วถ้าไม่ล่ะ?"
"ผมะหาวิธีอื่น"
แ่ลูเียสำลั้อมอเธอ เธอะพริบาที่เา รู้สึถึำถามที่่อนอยู่ใ้ผิวหนัอเธอ หาไม่ไ้ผล ุะทำเ่นนี้้วยวิธี่ายๆ หรือไม่? เธอลืนน้ำลาย และเอียศีรษะพยัหน้าเล็น้อย สายาอลูเียสลับมาที่้อวาม มอูำศัพท์อย่าเียร้านแบบสบายๆ เหมือนับที่ใรๆ ็ไปเินูอที่รอไแออน เาวระอยู่ในโรมาเนีย เาไ้รับอนุาเพาะาริ่อุเินอฟลูเท่านั้น พวเาพาเาไปทำพิธีรรมอันมืมิที่ผิหมาย และเา็ล้าที่ะทำัวราวับว่าพวเามีเวลาทั้หมในโลนี้ ราวับว่าทั้ีวิอพวเาไม่ไ้อยู่ในวามเสี่ย นิ้วอเรโระุ ลมหายใอนาร์ิสายับผมอเธอ ลูเียสปิหนัสือแล้วส่ืนให้เรโ เามอูนาฬิาเสื้อลุมแล้วหันไปหาเธอ
"พร้อมนะ"
"อันูหนัสือหน่อย"
เฮอร์ไมโอนี่พู้วยเสียที่ัเินไปสำหรับห้อที่เียบสบ
"อันอ่าน่อน—"
"ไม่มีเวลาแล้ว ุเรนเอร์"
ลูเียสพู และเธอ็ไ้ยินเสียเยาะเย้ยในน้ำเสียอเาะที่เา้ามไปยัเทียนที่ไม่มีแสสว่า้าเียอเธอ
"มันส่ผลยัไะ?"
เธอหันอเพื่อเยหน้าึ้นมอนาร์ิสาที่ำลัเม้มริมฝีปาเ้าหาันและ้อมออย่าผิหวัไปทั่วทั้ห้อ เฮอร์ไมโอนี่หมุนัวไปทาที่เธอ้อมอและพบเรโอยู่ใล้หน้า่า ำลัมอูอย่าเียบๆ
"ไม่้อัวลหรอที่รั"
นาร์ิสาระิบ้าหูเธอ ลูเียสีแม์ และเปลวไฟ็แผเสียออมาในเาผิ แสเียวในห้อนั้นมาาเทียนสอเล่มที่ทอเาไปที่โหนแ้มและา
นาร์ิสาไว้าและี้นำเฮอร์ไมโอนี่ให้นอนว่ำหน้าลบนั เธอ้อมอไปที่ท้อฟ้าะที่ิใอเธอวิ่พล่าน ใรำลัมา? พวเาำลัมอหาอะไร? ทำไมอนนี้? านั้นวามิเี่ยวับวามเป็นไปไ้ทั้หม็หายไปาใอเธอะที่ลูเียส มัลฟอยยับึ้นไปบนเียอเธอ เธอระุาเือบะเะเาะที่แนายาวอเาลานเหมือนเสือำมานั่้าเธอ นาร์ิสาว้าแนอเธอเพื่อทำให้เธอสบ และับเธอให้นิ่
"าถานี้เี่ยว้อับอะไระ"
เธอพู้ำ เสียอเธอแในลำอที่แห้ผา สีหน้าสบอลูเียสเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม
"เอาล่ะ อย่าเพิ่ัวลไป ุเรนเอร์ นอนเยๆ แล้วิถึอัฤษไว้"
"ลูเียส"
นาร์ิสาเือน เฮอร์ไมโอนี่รู้สึถึารเ้นอหัวใที่เ้นแรอยู่ใ้นิ้วอนาร์ิสา และพยายามะหลุออาัวเธอ และ่อนที่เธอะถามำถามอื่น ลูเียส็ึมีออาเสื้อลุมอเา และสวมหน้าาไร้วามรู้สึอีรั้ เธออ้าปา้าเมื่อเห็นแวววาวอใบมีะที่เามือยาว้าหนึ่แนบแน่นับระูไหปลาร้าอเธอ มีเือนหัวใอเธออย่ารวเร็วและื้นเิน เร็วเินว่าที่เธอะสะุ้ เธอมอ้วยาเบิว้าะที่ริมฝีปาอลูเียสร่ายมนร์อย่าเียบๆ โยมีภาษาเยอรมันปัอยู่บนหน้าผาอเธอ เธอมอูเรโที่อาบแสันทร์ใล้หน้า่า มอูเรโโยเอามือปรบมือปิปา วาอพวเาสบัน และเทียน็ับล เธอรู้สึถึวามมืมิราวับวามเย็นที่ระโนลน้ำ ถ้าเธอไม่มีแรานิ้วอนาร์ิสาบน้อมืออเธอ เธอร้อลั่นไปแล้ว น้ำเสียเย็นาอลูเียสหยำโบราไปทั่วใบหน้าอเธอ เธอรู้สึว่าเายับัวลับไป โบเหนือท้ออเธอและร่ายมนร์ ภาษาเยอรมันที่ำัอเธอับำศัพท์เ่น "ปีศา" และ "ารป้อัน" เธอสะบัหัวไปทาุที่เรโยืนอยู่รมุมห้อ และิใที่เวียนหัวอเธอินนาารว่าเธอสามารถเห็นวาสีเทาอเาสะท้อนวามมืมิลับมาหาเธอ
เิอาารึหน้าท้ออเธออย่ารุนแร เหมือนับอาารปวประำเือนที่เลวร้ายที่สุ เธออ้าปา้าระุ นาร์ิสาับเธอไว้ และลูเียส็ึ้นเสียอเาในะที่เาร่ายมนร์่อไป รู้สึเหมือนลำไส้อเธอำลั่อสู้เพื่อบิไปในทิศทารัน้าม เธอิ้น พยายามยืร่าายให้อยู่ในำแหน่ที่ะบรรเทาอาารปว แ่มัน็เหมือนับอาารท้อไส้ปั่นป่วน เธอร่ำรวและไ้ยินเสียัเอี๊ยที่พื้นใล้หน้า่า แน่นแฟ้น ราวับว่ามีบาอย่าในัวเธอเลื่อนหลุ เธอหลับาล้วยวามเ็บปว ปิั้นวามมืมิ และารำระล้าแห่วามสบสุ เหมือนับร่าที่สบเียบ เหมือนแสแ ท้ออเธอผ่อนลาย เธอลืมาึ้นและสวภาวนาอให้ทุอย่าไ้ผล และพบว่าใบหน้าอลูเียส มัลฟอยเบื่อหน่ายับเธอท่ามลาแสเทียน
ไม่.. ไม่ใ่แสเทียน ลูบอลนาเท่าำปั้นอเธอลอยอยู่เหนือท้ออเธอ เ่นเียวับมน์สะที่เหล่าเมิวิท์ร่ายเมื่อหลายเือน่อน แผเผานาวนูเป็นสีน้ำเิน มันทอเาไปทั่วห้อที่มืสนิท ่อให้เิวามอบอุ่นในวาสีเทาอลูเียส นิ้วอนาร์ิสาลูบผมอเธอเบาๆ ะที่วาทุู่้อมอไปที่ลูบอลพลัาน ึ่เป็นสัลัษ์อสิ่ที่ยัไม่ไ้พราไปาเธอ เธอมอูแสที่ผันผวนราวับปีนาฟ้าทีู่มันลอยอยู่ วแ้วยื่นออมาให้เห็น ัลไป้านล่าอย่า้าๆ ับลูแ้ว แล้วปิฝาไว้้านบน เธอเยหน้าึ้นมอเรโำลัันฝาปิอยู่ และมอูแสที่หายใไ้ วาอเาเ้นระบำ้วยแสอมัน และเธอมอูริมฝีปาอเาแยออ้วยวามประหลาใ
สำเร็..
เธอพยายามำไว้ว่าเธอเยเห็นเาับลูสนิหรือไม่ เาถือวในมือ้าหนึ่ ึไม้ายสิทธิ์อเาในอี้าหนึ่ และร่ายาถารวับวามบริสุทธิ์ ารพึมพำบาสิ่เหนือศีรษะและนิ้วเท้าอเธอ โยสแนไปทารลา เมื่อเวทมนร์มาถึ่อท้ออเธอ ทั้สี่น็มอู้วยลมหายใึ่น้อยล และไม่มีอะไร ารสแนหยุล
เธอไม่รู้ว่าะเิอะไรึ้นถ้าเธอไม่บริสุทธิ์ เธอไม่เห็นมัน ไม่มีใรเลื่อนย้าย เธอไ้ยินเสียเรโลืนน้ำลาย
"มันไ้ผลเหรอ?"
เธอระิบ หยุั่วราว านั้น:
"ูเหมือนเป็นเ่นนั้น"
นาร์ิสาสูลมหายใเ้าที่เส้นผมอเธอ ลูเียสึไม้ายสิทธิ์อเา ร่ายมนร์อีรั้ และเฝ้าูผลลัพธ์แบบเิมที่เิึ้น เสียระหึ่มาไม้ายสิทธิ์อเรโ
"2:10"
เาล่าว ลูเียสลุึ้นยืนทันทีาเีย มอลมาที่เธอ แล้วึึ้นไปที่เรโ
"ลูะไม่สามารถิ่อมาไ้หามีปัหา"
แสาวแ้วในฝ่ามืออเรโทำให้เิเาน่านลุบนใบหน้าอลูเียส และเธอ็มอูลำออเายับ และริมฝีปาอเาแยออ้วยำพูที่ไม่ไ้พูออมา
"ผมะส่่าวไปเร็วๆ นี้"
เาหันหลัลับและออาเาผิโยไม่หันลับมามอ นาร์ิสาโบมือใหุ้เิเทียน่ำๆ เธอเลื่อนลาเียและรวบรวมเทียนสำหรับพิธีรรม
"ันอโทษสำหรับวามยุ่ยาทั้หมนี้ เฮอร์ไมโอนี่ ที่รั"
เธอพูโยยัไม่มอเธอ
"พัผ่อนเถอะ พรุ่นี้เราะุยัน"
เธอส่สายาให้เรโูเร่รึม่อนะออไป ประู็ลิเบาๆ เฮอร์ไมโอนี่สูหายใเล็น้อย่อนะลุึ้นยืน เธอนั่อยู่บนเียในุลุมสีาว เลือาออเธอหยลบนผ้าปูที่นอน และ้อมอไปที่เรโ มัลฟอย ึ่ถือพรหมารีอเธอไว้ในมืออเา วามโล่ใบนใบหน้าอเาหายไป และเา็หน้าีเมื่อมอูเธอ เาวาวโหลไว้อย่าประีบนโ๊ะ้าเียอเธอ
"มันวระอยู่ที่นี่"
เาลืนน้ำลาย
"มันะ… มันสามารถับราาไ้ในลามื ันั้นทาที่ีที่สุือ่อนมันไว้ในห้ออเธอ"
เธอะพริบาไปที่แสไฟ ึ่ยัเป็นแหล่ำเนิแสที่สว่าที่สุในห้อ แม้ว่าไฟเิเทียนะสว่าแล้วและเาผิ็ลับมาส่เสียำรามอีรั้ เธอสสัยว่าเธอวระรู้สึแ่าออไปหรือไม่
"ันอโทษสำหรับวามะทันหันที่เิึ้น"
เาล่าวพร้อมับเปลี่ยนน้ำหนััว
"ันไ้รับแ้เมื่อบ่ายวานนี้เท่านั้น และมน์สะนั้น้อารพ่ออัน และัน็ไม่แน่ใ้วย้ำว่าะ—"
"ันอยาเห็นานวิัยอนาย"
เธอละสายาาลูบอลแห่แสแล้วเยหน้าึ้นมอเา
"ันอยาอ่านาถา"
เาพยัหน้า สายาเหม่อลอยแ่มุ่ไปที่วโหล
"แน่นอน พรุ่นี้ หลัาที่พวเา—"
เธอหน้าบึ้
"็... ันื่นอยู่และนาย็ื่นอยู่"
เธอสะุล้มลาเีย ุรารียาวผ้าไหมพันรอบาอเธอนรัแน่นอย่าน่าอึอั ารลายออทำให้เธอเ้ามาใล้เา เาเหลือบมออย่ารวเร็วไปที่บาแผลบนหน้าออเธอแล้วึมอไปที่ใบหน้าอเธอ
"เธอวรพัผ่อนนะ"
"เอาหนัสือมาให้ันเถอะ"
เธอร้ออ เาอยเ็บ้อมูลอเธออยู่เสมอ โยเพาะอย่ายิ่ถ้ามันเี่ยว้อับเธอโยร วามระายเือรุนแรึ้นและเป็นฟอในหน้าออเธอ เายื่นหนัสือให้เธอูะที่เธอหยิบมันึ้นมาและพลิไปยัหน้าที่ทำเรื่อหมายไว้ มันยัเป็นภาษาเยอรมัน
"ไ้โปรสะำแปล้วย"
เธอะอ ไม้ายสิทธิ์อเาเาะหน้าระาษ เปลี่ยนัวอัษรเป็นภาษาอัฤษ เธอหายใเ้าลึๆ เพ่วามสนใไปที่ำศัพท์ในะที่พวเาัเรียัน มันเสร็สิ้นแล้ว ไม่มีอะไรที่เธอสามารถทำไ้เพื่อเปลี่ยนแปลสิ่ที่เิึ้นหรือวิธีที่มันเิึ้น เธอแ่้อาร้อมูลเพาะ มันเป็นวารสาร ารเ้ามาอพ่อมา่วปี 1200 โยมีรายละเอียเี่ยวับพิธีรรมเพื่อปป้อ "วามบริสุทธิ์" อลูสาวาวิาั่วร้าย เทียนสอเล่ม พ่อแม่สอน แม่ทำวามสะอา พ่อเลือออ เธอระแทหนัสือปิล แ้มเร่าร้อน้วยวามโรธและวามลำบาใ เธอหันไปหาเรโ พร้อมที่ะระบายวามโรธที่ััไว้ มืออันอบอุ่นวาลบนไหล่อเธอ เธอเยหน้าึ้นและพบว่าเา้อมอลไปที่เลือที่หยาิ้นหัวใอเธอ ไม้ายสิทธิ์อเายึ้น และเาพึมพำาถาเพื่อเย็บหนัลับเ้า้วยัน วาอเาไม่ละสายาาหน้าออเธอะที่เธอรู้สึว่าบาแผลหายีแล้ว
ารมวิ้วอเาึวาอเธอล ใ้มืออเา มีรอยแผลเป็นสีาวบาๆ ปลุมหัวใอเธอ
"บาแผลวิเศษ"
เธอระิบ ฟุ้่านั่วราว
"แผลเป็นะยัอยู่"
เมื่อเธอมอลับมาที่เา ริมฝีปาอเา็ประบันอย่าไม่พอใ เาละสายาาผิวอเธอ และเธอ็ำวามโรธอเธอไ้
"แล้วถ้ามันไม่ไ้ผลล่ะ"
เธอถามเสียเบา เาถอยห่าาเธอแล้วเอามือลูบผมอเา
"ถ้าอย่านั้นัน็ะิวิธีอื่น าถาที่แ่าออไป"
เธอสสัยว่าเาะมาที่ห้ออเธอถึุไหน ับเธอลบนเียแล้วเาะเธอ นาที่อนที่ "ผู้มาเยือน" ะมาถึ? หรือบาทีเาอาะอยาะปล่อยให้พวเาทั้หมายแทน
"แล้วถ้าหาาถาอื่นไม่ไ้ล่ะ? เมื่อไหร่นายะปรึษาันและถามวามิเห็นอันเี่ยวับเรื่อนี้"
เาะพริบาที่เธอ่อนะมอไปทาั้นหนัสืออเธอ
"ันหวัว่าันะพบบาสิ่ที่เหมือนับวามเย้ายวนใ มีบาสิ่ที่หลอล่อาถารวับ"
เาลืนน้ำลายอย่าหนา
"ัน็หวั—"
"นายหวัว่าันะไม่มีวัน้อรู้"
เธอบเรื่อให้เา ผิวอเธอพึมพำ้วยวามโรธ
"ร่ายมนร์และปัมันไว้ใ้พรม"
ริมฝีปาอเาเม้มเ้าหาันแน่น
"เธอไม่เ้าใหรือว่าเราอาถูสอบสวน? ามำสั่อลอร์มื เธอำลััถูรวสอบพรุ่นี้เ้า และเราไม่รู้ว่าทำไม—"
"ันเ้าใถู้อแล้ว อบุ"
เธอถ่มน้ำลาย
"ันเ้าใ้วยว่านายมีเวลาสิบสอั่วโมที่นายสามารถบอันไ้ว่าเิอะไรึ้น"
—เาหายใเ้าเพื่อััหวะ—
"เพื่อแ้ให้ันทราบถึปัหาเพื่อที่เราะไ้สามารถหาวิธีแ้ปัหาร่วมันไ้ แ่ลับเลือที่ะทำให้ันประหลาใ—"
"รอบรัวอันอยู่ในอันราย เรนเอร์—"
"แล้วนายโทษันเรื่อนั้น—?"
"บารั้ัน้อระทำารโยไม่ไ้รับอนุมัิาเธอเพื่อทำสิ่ที่ีที่สุสำหรับรอบรัวอัน! สำหรับพวเราทั้สี่น!"
ริมฝีปาอเธอเปิึ้นในวามเียบัน วาอเาเบิว้าะที่เาูเหมือนะระหนัถึสิ่ที่เาเพิ่พูไป รามอเาปิล วามหวาลัวเริ่มปราเหนือใบหน้าอเา ่อนที่เธอะเา่อไป เา็หันส้นเท้าและรีบไปที่ประู เฮอร์ไมโอนี่อ้าปา้าไปที่ทาเ้าประูที่ว่าเปล่ารู่หนึ่่อนะนั่ลที่มุมเีย เธอ้อมอแสที่ระพือในวโหลบนโ๊ะ้าเียอเธอ และฟัเสียสะท้อนในหูอเธอว่าเาำลับอว่า...เธอือรอบรัวอเา
.
.
.
เมื่อถึเวลาเ็โม เรโเาะประูห้อนอนอเธอ
"พวเามาถึแล้ว"
เสียอเาแบน และวาอเาเย็นา เธอแ่ัวนานหลายั่วโมนนอนไม่หลับ มันูเหมือนเหมือนันสำหรับเา ทั้สอยอมำนน่อะารรมที่รออยพวเาอยู่ เธอึประูห้อนอนอเธอปิามหลัเธอ แล้วเินามเาลบันไไปยัห้อรับแ ห้อรับแอยู่เสมอ ะที่เาเปิประู เา็ับ้อศออเธอไว้แน่น และึเธอผ่านธรีประูที่อยู่้าหลัเา เธอัหมวหมู่ห้ออย่ารวเร็ว นาร์ิสา. ผู้หิสอนในุลุมเมิวิที่เธอไม่รู้ั และหันมาทัทายพวเา โโลฮอฟแสท่าทีเย่อหยิ่บนใบหน้าอเา เท้าอเธอสะุ และท้ออเธอ็แน่นึ้น่อนที่เธอะมอลไปที่พื้น ้าวอเรโ้าล แ่เาไม่มีปิิริยาอื่นใ
"โโลฮอฟ"
เาทัทาย
"อโทษที่มาเร็วไปนะ มัลฟอย"
โโลฮอฟพูโยไม่สำนึผิ
"แ่แม่อนายบอันว่านายเป็นนื่นเ้าที่ฤหาสน์"
เายิ้มให้เธอและเรโ
"อบุสำหรับาร้อนรับ นาร์ิสา"
เาพูพร้อมับยิบา นาร์ิสา้าวไป้าหน้า
"แน่นอน แอนโทนิน"
รอยยิ้มบาๆ ปราบนใบหน้าอเธอ
"และันอยาใหุ้เรียันว่านามัลฟอยมาว่า"
สายาอเฮอร์ไมโอนี่หันไปมอที่พื้นหิน ผิวอเธอเย็นและลมหายใอเธอ็ื้นเิน
"นี่มันเรื่ออะไรัน?"
เรโถาม เาออไว้เหนือหน้าอ เลื่อนัวไปเบื้อหน้าเธอ
"แย์ลีย์ับันไ้รับมอบหมายให้รวสอบล็อ มีปัหาอยู่บ้า และลอร์มือให้เราิามผล"
เสียอเาเาระูสันหลัอเธอ
เมิวินหนึ่เสโ๊ะึ้นมา อีนหนึ่เินเ้ามาหาเธอพร้อมับเสื้อลุมอโรพยาบาลและทำท่าทาเียบๆ ไปยัแผายอเพื่อวามเป็นส่วนัว พวเาถูปิปาเียบ เรโับ้นแนอเธอ่อนที่เธอะ้าวออไปาเา
"นี่ำเป็นริๆ เหรอ?"
"เ้าแห่ศาสร์มืปรารถนาให้เราใ้วามพยายามอย่าถี่ถ้วน มัลฟอย"
เฮอร์ไมโอนี่้อที่รอเท้าอเธอะที่เธอเินามแม่มไปที่ม่านเพื่อวามเป็นส่วนัว ่อนที่เธอะหายัวไป้าหลัพวเา โโลฮอฟพูว่า
"ไม่มีอะไร้อัวลหนิ ริมั้ย? ไม่มีอะไรที่ันไม่เยเห็นมา่อน"
ผิวอเธอสั่นเทาและปาอเธอพยายามะลืน วาอเธอไม่มีสมาธิ นึถึารอาบน้ำที่ระทรว เธอิว่าเธอปิหนัสือเล่มนั้นไปเมื่อหลายสัปาห์่อน แ่มัน็เปิออแทบเท้าเธอ เธอเรียเวทมนร์อเธอออมาและมุ่วามสนใไปที่ารปิมัน ในห้อวารูป็เียบัน เธอหายัวไปหลัม่านและฟันาร์ิสาเริ่มสนทนาอย่าสุภาพแ่หยิ่ผยอ มืออเธอึัมเปอร์อเธอึ้น นิ้วอเธอปลระุมาเออ และในวามทรำอันห่าไล เธอไ้ยินเสียสะท้อนอน้ำระทบระเบื้อ เธอรู้สึถึวาสีำอเาบนร่าายที่เปลือยเปล่าอเธอ มือู่หนึ่เอื้อมไปที่หลัอเธอ และเธอ็ยับึ้นพร้อมับหายใไม่ออ มือึออะที่เฮอร์ไมโอนี่ระุ มีเพียเมิวิท์ที่อยู่้าหลัเธอ ำลัพยายาม่วยเธอผูเือผูเสื้อลุม
"อโทษ"
เฮอร์ไมโอนี่ระิบ เธอเินออไปที่โ๊ะ ิถึหินอ่อนสีำเย็นๆ ในระทรว สายาอโโลฮอฟับ้อไปที่เธอะที่เธอเลื่อนึ้นไปบนโ๊ะ
"ูเหมือนว่าเธอไ้เรียนรู้วิธีารทำัวที่ีแล้ว เลือสีโลน"
"ันะอให้นายอย่าพูับนอัน"
เรโพูอย่าเย็นา
"นายวระพูับันถ้านายมีำสั่โยรสำหรับเธอ"
เฮอร์ไมโอนี่นอนล ิใอเธอา แทนที่ะเห็นเพานโ้สูพร้อมโมไฟระย้า เธอมอเห็นไ้เพียโมไฟเี้ยๆ เพานสีำ
เธอหายใเ้าลึๆ ึอาาศเ้าไปในปอที่ว่าเปล่า ทะเลสาบที่มีน้ำนิ่
"มีประเ็นอะไรบ้า?" นาร์ิสาถาม
"แล้วล็ออื่นๆ เป็นยัไบ้า"
พวเมิวิ์เินอยู่เหนือเธอ สแนหลายๆ รั้อย่าเียบๆ เธอเฝ้าูารสแนวามบริสุทธิ์ทีุ่้นเยสาใส่เธอ โยไม่พบสิ่ใเลย
"พวมันไม่ไ้รับาร่าเื้ออย่าเหมาะสม"
โโลฮอฟล่าว และเฮอร์ไมโอนี่รู้สึว่าห้อสั่นไหว่อหน้า่อาเธอ วามเียบอันหนาทึบะที่พวเมิวิท์ทสอบเธอ สาวๆ เริ่มั้ท้อแล้ว เธอไม่ใ่นเียวที่ไ้รับารยเว้นารเริพันธุ์
"เ่นนั้น็ไม่ำเป็น"
นาร์ิสาพู้วยน้ำเสียที่ึ้นเล็น้อย
"ันบอไ้เลยว่าเธอไม่มีเลือออั้แ่มาที่นี่"
เฮอร์ไมโอนีหลับาล และเธอ็รู้สึว่าลำอปิล เธอหยุมีประำเือนอนที่เธอวิ่หนีับแฮร์รี่และรอน ร่าายอเธอเรียเินไป ไ้รับอาหารน้อยเินไป แม้ระทั่อนนี้ ้วยวามสะวสบายอฤหาสน์มัลฟอยและท่อนำไ่ที่ใ้านไ้เพียเส้นเียว เธอ็ยัไม่มีเลืออออี หน้าออเธอสั่น เธอำลัะีมันออาเธออีรั้ วามเป็นไปไ้นี้. โอาสเล็ๆ น้อยๆ ออนานี้
"แล้วเรามาูัน"
เฮอร์ไมโอนี่สัมผัสไ้ว่าไม้ายสิทธิ์อเมิวิแะไปที่ระูสะโพ้ายอเธอ แสสีแสลัวปราึ้นาไม้ายสิทธิ์อเธอ เธอเปลี่ยนไปอี้านหนึ่อเฮอร์ไมโอนี่ และเพียแ่แะ ใบหน้าอแม่ม็ลายเป็นสีเียวสใส ารหยุั่วราวเ่นารระโ้าวึ้นบันไ เธอรู้สึถึทุสายาในห้อที่เอวอเธอ เธอไม่ล้าสบามัลฟอย แล้ว็มีเสียแหลม
"ฮะ!"
แออาลำออโโลฮอฟ เาหัวเราะ และห้อ็สั่นลอนไป้วย
"สามเือนับอีัวอุมสมบูร์และเธอ็ไม่ล้มเลยใ่ไหม ลอรวูสิว่าลูๆ อนายว่ายน้ำหรือเปล่ามัลฟอย? ถ้าอยู่ับัน เลือสีโลน อนนี้เธอมีลูแฝสามแล้ว—"
"พอแล้ว แอนโทนิน"
นาร์ิสาู่
"โปรรัษามารยาทอุ้วย เมื่อุอยู่ในบ้านอัน"
"บ้านอุ 'เ้าแห่ฤหาสน์ไปแล้วใ่ไหม?"
วามเียบันะลึ่อนที่โโลฮอฟะหันลับไปหาเมิวิ
"เริ่ม่อไ้"
เฮอร์ไมโอนีเรียมรับวามเ็บปวรวร้าวที่เธอรู้สึเมื่อท่ออเธอถูัรั้สุท้าย เธอมอผ่านแนอเมิวิท์ึ้นไปบนเพาน และหายใเ้าอย่าสั่นเทา โยเพ่วามสนใไปที่สิ่อื่นในอาภาพเ็ๆ ที่มีผมหยิและาสีเทา—
"อย่า—"
เสียระแอมในลำอ
"เธอเป็นทรัพย์สินอัน ันะพูที่นี่ไม่ไ้เหรอ?"
เฮอร์ไมโอนี่ลืนน้ำลาย ะพริบาถี่ๆ วามเียบหนาทึบลมาราวับหิมะ
"เลือสีโลนทั้หมผ่านาร่าเื้อแล้ว"
เาหยุั่วราว
"ทำไมล่ะมัลฟอย? นายอยาไ้ลูหมาเหรอ?"
"แน่นอนว่าไม่"
เสียอเรโาหายไป
"ันแ่อยาให้ั้นอนทั้หมเลียร์ับัน—"
"ามำสั่อลอร์มื ันำลั่าเื้อเลือสีโลนที่อยู่ในวามรอบรออนาย มัลฟอย"
เฮอร์ไมโอนี่มอเห็นแสสีเียวาๆ บนสะโพอเธอที่ำลัาหายไป และยิบาให้หายไป แนาอเธอหนั เธอรู้สึเย็นาและไร้ประโยน์ วามเ็บปวทิ่มแทหลัเปลือาอเธอ ทุอย่าะบลในไม่้า เมิวิยไม้ายสิทธิ์ึ้นาหาาอเธอ ใบหน้าอเธอูเร่รึมะที่เธอเรียมะโยน—
ปั! เฮอร์ไมโอนีระุ ระโไป้าน้าและโ้ัวออาอันราย เธอรู้สึถึมือที่เอวอเธอ และเธอ็ระุ เมื่อหันไปเห็นเรโยืนพิโ๊ะ อเอียไป้าหลั ้อมอไปที่ไม้ายสิทธิ์อนาร์ิสา ้วยวามวุ่นวายทั้หม พวเมิวิถูปลอาวุธ แววาหวาลัว
เฮอร์ไมโอนี่ลุึ้นนั่ มอไปรอบๆ ไหล่อเรโ โโลฮอฟนอนิอยู่ับผนัฝั่ร้าม เอนศีรษะไป้าน้า
"เรโ ที่รั"
นาร์ิสาพึมพำเบาๆ และมืมน
"รวบรวมไม้ายสิทธิ์ทั้สามอันไว้"
วาอนาร์ิสาลุเป็นไฟ เวทมนร์แออมาาผิวหนัอเธอ ั่วพริบาเียว เรโ็าไป ามเสียไม้ระทบหิน
"เฮอร์ไมโอนี่ โปรลับไปที่ห้ออุ"
เธอพู้วยท่าทาเย็นา เฮอร์ไมโอนี่ไม่เยไ้ยินาเธอมา่อน
"ารรวสอบอุสิ้นสุลแล้ว"
นาร์ิสาถือไม้ายสิทธิ์อเธอบนร่าที่หมสิอโโลฮอฟ อยูารเลื่อนไหว เรโลับมายืน้าเธอ้วยสีหน้าีเียว เฮอร์ไมโอนี่ไถลลาโ๊ะไปนาสั่น
"ุำลัะทำอะไร?" เธอบ่น
"เรื่อราแห่วามทรำ่ายๆ บนไม้ทั้สามอันน่าะ่วยไ้"
นาร์ิสาล่าว
"มิปปี้!"
เอลฟ์็ปราัวึ้น เฮอร์ไมโอนี่ระโามเสียนั้น
"พาเฮอร์ไมโอนี่ไปที่ห้ออเธอแล้วลับมาที่นี่"
และ่อนที่เธอะถามำถาม่อไป เอลฟ์็ว้า้อมืออเธอ และเธอ็อยู่ในห้ออเธอ มิปปี้หายไปอีรั้่อนที่เฮอร์ไมโอนี่ะพูออมาไ้ เธอเอามือแะที่ท้อ ุอโรพยาบาลมีรอยี่วนบนผิวหนัอเธอ วามหวาลัวที่แ่แ็เธอเมื่อเห็นท่าทาอโโลฮอฟและไม้ายสิทธิ์อเมิวิ ไหลออาเส้นเลืออเธอนระทั่วามสบหย้าๆ ล้อมรอบัวเธอ อีรั้หนึ่ที่เธอไ้รับาร่วยเหลือ นาร์ิสา มัลฟอยไ้โมีหนึ่ในผู้ิามที่ไ้รับวามไว้วาใมาที่สุอเ้าแห่ศาสร์มืเพื่อปป้อเธอาารถูทำหมัน เฮอร์ไมโอนี่พยุัวเอไว้บนเ้าอี้นวมอเธอ มิปปี้โผล่เ้ามาในห้ออเธออีรั้พร้อมับเบิาว้า ถือเสื้อผ้าที่ถูทิ้อเธอ
"ุหนู ัน้อารุอุืน่ะ!"
เธอเปลื้อผ้า ิใาเินว่าะรู้สึละอาย และแลุลุมับเสื้อผ้าอเธอ มิปปี้หายไป เธอยืนอยู่นเียวในห้ออเธอ สูลมหายใในวามเียบ่อนที่ะเริ่มแ่ัว ะที่เธอึาเึ้นและับเสื้อั้นใน ิใอเธอเริ่มสั่นลอน ประูอเธอเปิออ และเธอ็ับัมเปอร์ไว้ที่หน้าออเธอ เรโ้าวเ้ามา สายาวาไปทั่วผิวอเธออย่ารวเร็ว ่อนที่ะหันลับไปเพื่อวามเป็นส่วนัวทันที
"เธอสบายีหรือเปล่า?"
เธอิำอบที่เหมาะสมไม่ไ้ ันั้นิใอเธอึระโไปที่อื่น
"มันะ้อเป็นาถาวามำที่แ็แร่มา"
เธอพู้วยน้ำเสียสั่นเรือะึัมเปอร์ลุมหัว
"ารแทนที่หน่วยวามำ้วยสิ่ที่แ่าไปาเิมอย่าสิ้นเิ"
"แม่วบุมมันไ้แล้ว"
เธอพยัหน้าอย่ารวเร็ว พยายามั้สมาธิ เารวสอบเพื่อให้แน่ใว่าเธอสบายี่อนะ้าวเ้าไปในห้อ
"เธอสบายีใ่ไหม?"
เาถามอีรั้
"ทำไมเธอถึทำแบบนั้น? นั่น… โ่เลาริๆ"
เาลืนน้ำลายและสบาเธอ
"แม่เป็นห่วเธอ"
วามอบอุ่นแผ่่านไปทั่วัวเธอ าหน้าออเธอออไป้านอ เธอรู้สึว่าเหุาร์ทั้หมในวันนั้นลับมาหาเธอ ูเหมือนว่าเาะทำแบบเียวัน — สายาอเาพาไหล่เธอ และับ้อไปที่แสสีาวที่ส่อสว่าในวโหล
"ันะไม่อโทษที่เราทำพิธีรรม"
เาพูแล้วมอย้อนลับไปที่เธอ
"แ่ันอโทษที่ไม่ไ้บอเธอให้เร็วว่านี้"
"ันสามารถ่วยนายไ้"
"ันรู้"
"แ่นายไม่้อารให้ันทำ"
เธอาเา
"ันไม่อยาให้เธอัวลเี่ยวับแผนบี"
เฮอร์ไมโอนี่ลืนน้ำลาย เธอสสัยว่าเธอะทำอะไร หาเธอมีเวลาหลายั่วโมนั่้าเาในห้อสมุเพื่อ้นหาาถาโบรา โยิว่าะ้อทำ้วยวิธี "่าย" ... เธอะหันมาหาเาอนเที่ยืนแล้วูบเาไหม?
เาะยอมให้เธอทำหรือเปล่า?
เธอระแอมในลำอ
"นายปิบัิ่อันเหมือนเ็ที่้อารารปป้อ"
เธอพูเบาๆ
"และันไม่อบมัน มันทำให้ันรู้สึไร้ประโยน์ยิ่ว่าที่เป็นอยู่"
รามอเาำแน่น เธอพู่อโยพบไฟในัวเธอึ่เิที่เอินบุระะที่ปืนให่ยิ
"เรา่วยเหลือันไ้ อนนี้ันำลั่วยเหลือนายหามี้อสสัยเี่ยวับพฤิรรมอนาย ันสามารถ่วยในเรื่ออื่นๆ ไ้หาเพียนายบอันว่าพวมันืออะไร"
เธอับาูเา และมอูพวมันะพริบอย่ารวเร็ว่อนที่ะลับไปเป็นสีเทา
"และัน็้อารวาม่วยเหลือานายเ่นัน แ่่อนอื่น ันำเป็น้อรู้ว่าะไม่มีวามลับระหว่าเราอี่อไป"
เายันิ่อยู่
"ไม่มีวามลับ่อันอี่อไปแล้ว"
เาพู้ำเหมือนทสอบำพูในปา
"ไม่้อปลุันอนีสออี่อไป้วยพิธีรรมายุลา ไม่้อโมยผมอันไปทำน้ำยาสรรพรสอี่อไป ไม่้อลาันออาเอินบุระอี่อไป เพราะมีเหุเิึ้นที่ลานว้าที่นายลืมแ้ให้ันทราบ"
แ้มอเามีสีมพู และมีวามึเรียที่แนอเา
"ไม่มีวามลับ่อันอี่อไปแล้ว"
เาพู เือบะล้าท้าเธอ้วยน้ำเสียอเา เา้าวเ้ามาหาเธอ วามืมนและอันราย
"บอันสิว่าเาทำอะไรับเธอ"
เธอะพริบา ิใอเธอปั่นป่วนไปในทิศทาที่่าัน
"ใร?"
"โโลฮอฟ"
เาระิบ วาอเาระุ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึเหมือนมีถัน้ำหล่นใส่เธอ
"โอ้"
เธอมวิ้ว เบี่ยเบนวามสนใาุประส์อเธอ้วยำถามแปลๆ อเา
"เาแู่่ เาบอัเนว่าเาสนใันเป็นพิเศษ"
ใบหน้าอเรโูเยเมย ไม่ำเป็น้อบอเาเี่ยวับารอาบน้ำหรือมืออเาระหว่าาอเธอ บาสิ่็ไม่สามารถลบล้าไ้ เธอ้าวเ้ามาใล้เามาึ้น เาสบาเธอ้วยารยอมรับ และเธอ็พยายาม่อไป พยายามอีรั้เพื่อให้ไ้ำอบสำหรับำถามเียวที่สำั
"ทำไมันถึอยู่ที่นี่?"
เาะพริบาและเบือนหน้าหนีาเธออย่ารวเร็ว ริมฝีปาอเาประบัน
"ไม่มีวามลับอี่อไปแล้ว" เาพึมพำ
"ไม่มีอะไรนอเหนือานั้น"
เมื่อหยั่ราลบนพื้นรหน้าเา เธอรู้สึถึวามผิหวัที่ทำให้ท้ออเธอปั่นป่วน เธอิอีรั้ับภาพอเธอในลิ้นัู้เสื้อผ้าอเา วามเป็นไปไ้ที่เธอะถูเ็บไว้อย่าปลอภัยในานะัว่อรอหาภาีฟื้นึ้นมา ารระทำอนาร์ิสาในวันนี้อามีเนาหลายประาร... ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ เรนเอร์มีีวิอยู่และไม่เป็นอันราย เธอพยัหน้าและยื่นเรื่อนี้ออไป ฝัวามโศเศร้าอย่าไร้เหุผลอเธอ
"ัน้อุยับโ"
เามวิ้ว
"แ?"
เธอเลิิ้วเหมือนที่เาทำ
"นายรู้ัโอีนหรือไล่ะ"
เาหรี่ามอเธอ้วยวามหุหิ
"ที่เอินบุระ นายัารไ้ไหม"
เธอถาม เา้อมอเธอ ับหน้าเธอ ผมหยิ วาอเธอ
"อาะ ทำไม?"
เธอเม้มริมฝีปาเ้าหาัน ไม่มีวามลับอี่อไป..
"ันมีบาอย่าะบอนายเี่ยวับสาวๆ อแร์โรว์และปลอออพวเา"
.
.
.
ความคิดเห็น