คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 13
สะโพอเายับเ้าหาเธอ และเธอเ้าับำแพ ลมหายใอเธอิั ปลุสมออเธอ เธอผลัเาลับอีรั้ พยายามิ้นรนับหน้าออเา บิัวออาผนั เาับเธอนิ่และหายใเ้าทาผมอเธอแรๆ มือ้าหนึ่ับแนอเธอแนบับผนั อีมือหนึ่็เลื่อนลมาที่ท้ออเธออย่ารวเร็ว ในะที่สะโพอเาเอียเ้าหาเธออีรั้ เา็บีบผิวหนับนสะโพอเธอนเธอะโนอย่าแร ถอนหายใเสียั ราวับมีเรื่อไม่ีเิึ้น เธอะพริบาอย่ารวเร็ว สสัยว่าเาทำเพื่ออะไร เาหมุนสะโพอเาอีรั้ ารแ็ัวอเาทับเธอมาึ้น เาหยิเธออีรั้ นเธอส่เสียแหลม
"มัลฟอย นายเป็นอะไร..." เธออร้อ
"เธอรอรับ 'ไอ้นั่นอัน' ไ้ีริไหม"
ร่าายอเธอแ็ัว เาผลัเธออีรั้ ร่ำรว เหมือนับเา... เหมือนพวเา... มือทั้สออเามาันเธอไว้บนผนั
"เธออบสิ่นี้หรือเปล่า เรนเอร์" เสียอเาัึ้น
"เธออบเวลาที่ผมเอาเธอใ่ไหม?"
เธอลืนน้ำลาย สมอปั่นป่วน นิ้วอเาประสานระหว่าเธอและเธอล
"เธอเปียเพราะันลอเลยหนิ"
นั่นไม่สามารถเป็นไ้ เาไม่ใ่แบบนี้...เาไม่สามารถเ้าถึ... เธอยันัวเอไว้ับำแพ พยายามรวบรวมไหวพริบในะที่สะโพอเาแนบิเ้าหาเธอ สายาอเธอ้อมอไปที่แหวนบนนิ้วหัวแม่มืออเา และทับัวเธอเอ แหวนที่เือนริมฝีปาอเธอออเมื่อเาโมีเธอ ไม่ใ่เพราะเา้อาร แ่... ทำไมเาถึบีบเธอ? เาำรามเ้าหูเธอ ารำลอนี้มีุประส์บาอย่า เธอแ่้อเ้าใว่ามันืออะไร มือ้าหนึ่ับสะโพอเธอ ึเธอไป้าหลั ึเท้าอเธอลับไปหนึ่้าวพร้อมับเา ในะที่มืออี้าอเาับร่าายส่วนบนอเธอิับผนั เาเะ้อเท้าอเธอออ และยายท่าทาอเธอให้ว้าึ้น มุมัล่าวทำให้วามยาวอันหนัหน่วอเาเ้าใล้ศูนย์ลาอเธอมาึ้น และเธอ็หายใไม่ออ มืออเาบีบเธออีรั้แรึ้น เธอระุ ถูัวเาโยไม่ไ้ั้ใ
"เธออบแบบนั้นเหรอ?" เาพึมพำอยู่้าหลัเธอ เาระแทสะโพอเาเ้าับเธอ เย่าเธอ เธอมอลไป พยายามิว่าเิอะไรึ้นระหว่าพวเา เธอวระอบอะไร... มืออเาลูบผมอเธอ บิศีรษะอเธอ่อนที่เธอะมอ ออเธอระุ และเธอ็สะุ้้วยวามเ็บปว นิ้วอเาึุแอเธอ
อะรีนาลีนพลุ่พล่านไปทั่วเส้นเลืออเธอ มืออเธอเอื้อมไป้าหลั เาผมอเธอ บไปที่ทุๆ นิ้วที่เาเอื้อมถึ เธอไ้ยินเสียอเา าอเธอบิเพื่อเะเา เาหัวเราะเบาๆ และว้าเธอไว้รอบเอว ยเธอึ้นาพื้นแล้วอุ้มเธอลับะที่เธอิ้นรน โลอเธอว้าึ้น มอเห็นทั้ห้อ แทนที่ะเป็นเพียผนั เธอมอเห็นอาวุธทุนิที่เธอสามารถใ้ไ้หาเพียแ่เธอสามารถเอื้อมถึพวมันไ้ าอเธอเะใส่เา ำรามและหอบ เธอเื่อม่อับมุมอเ้าอี้วิแบ็ และมัน็ล้มลับพื้น านั้นเธอ็หันหน้าไปทาเีย และเา็ทิ้เธอลบนที่นอนและหมอนที่นุ่มสบายอเธอ ึ่เธอไ้พบว่ามันเป็นสถานที่ศัิ์สิทธิ์ใน่วสอสามเือนที่ผ่านมา เธอพยายามหันหลัเพื่อใ้แนและาับเา แ่เาลับามมา้าหลัเธออย่ารวเร็วพร้อมับบหลัเธออย่ารวเร็วนทำให้เธอร้อะโน เาันไหล่อเธอเ้าไปในที่นอน ึสะโพอเธอึ้น และันเธออีรั้ และาที่นี่็เหมือนับว่าเธอสัมผัสไ้ทุารานิ้วอเา ุอเธอถูึึ้น าเในและาเอเาเป็นสิ่เียวที่อยู่ระหว่าัน ถ้าเายัปิาเอยู่ เธอไม่แน่ใ เธอหอบหายใในผ้านวม นิ้วะเียะายหาอะไรบาอย่า อะไร็าม..
เธอโยนหมอนพาไหล่ใส่เา โยรู้ว่าหมอนไม่โนเป้า เธอพยายามิ้นรนับมือที่อยู่บนระูสันหลัอเธอในะที่เาเินสวนทาับเธอ โยส่วนที่ใล้ิที่สุอัวเอเ้า้วยัน
"เธอ็รู้ว่าันอบเวลาที่เธอสู้ลับ"
น้ำาไหลลบนเปลือาอเธอ ร่าายอเธอทรุัวลบนที่นอนอย่าเหนื่อยล้า เาำลัะทำแบบนั้นเธอเหรอ? เล็บอเธอัทะลุผ้าปูที่นอน เาร่ำรว มือ้าหนึ่บีบสะโพอเธอ ทับรอยฟ้ำลึ แล้ววามัน็ลล ่อนที่เธอะผละัวออไป เา็พลิเธอึ้นไปบนหลัอเธอ เธอเอื้อมมือและปัรเล็บที่ใบหน้าอเา ออเา และารเ้นอหัวใในท้ออเธอ พวเาพยายามใ้แนอันและัน นระทั่เาับมือทั้สอ้าอเธอ รึไว้ับที่นอนและระิบำว่า สะนิ่ เาปีน้ามสะโพอเธอ ับาอเธอล้วยน้ำหนัอเา เธอระุลำัวและสบาเา
ไร้วามรู้สึ..
ม่านาอเาเปลี่ยนเป็นสีำ้วยวามเร้าใ แ่็ไม่มีวามเพลิเพลินใๆ เลย เมื่อเาับไ้ว่าเธอ้อมอ เา็ยิ้มเยาะเธอ แล้วว้ารามอเธอแล้วพูว่า
"อยาให้ันหุบปาให้อีไหม เรนเอร์?"
วาอเธอเบิว้า เธอูอาาศ
"เรโ—"
เาเอามือแะปาเธอเพื่อปิเสียเธอ
"ันไม่้อารวามิเห็นอเธอ"
โยที่มืออเาปิริมฝีปาอเธอ เาเอื้อมมืออี้าให้อยู่ใ้เอวอเา เธอมอามไป และเธอ็พบว่าเาำลัลูบัวเออยู่ เธอสำลัและะพริบาอย่ารวเร็ว
"ันิว่าันัารสิ่นี้ไ้"
เาำราม านั้นมืออเา็ับผ้าาินอเธอ ีผ้ารลา และีเสื้อั้นในอเธอออเป็นิ้นๆ
"ีึ้นมา"
เธอถูเปลือย หน้าออเธอสั่นไหวภายใ้าร้อมออเา เสียสะอึสะอื้นในลำออเธอ เธอเปลือยเปล่าเป็นรั้แร่อหน้าเา เธอมอูมือ้าหนึ่อเาลับมาลูบัวเอ อี้าับท้ออเธอแล้วล วาอเาหิวโหย ำลัื่ม่ำอยู่ในอที่เปลือยเปล่าอเธอ มีบาอย่าะพริบอยู่้านหลัสีเทา และเา็ทำให้ริมฝีปาอเาเปีย มือบนท้ออเธอเลื่อนไปามผ้าาินที่ยับยู่ยี่ านั้นนิ้วอเา็อยู่ใ้เ้านมที่บวมร้อนบนผิวหนัอเธอ เาำราม สะโพอเายื่นเ้าไปามมืออเา เธอมอูใบหน้าอเาเลือบอยู่รู่หนึ่่อนที่ะเปลี่ยนเป็นน้ำแ็อีรั้ และ้อมอไปที่ใบหน้าอเธอ
"ันวระสลัื่ออันบนหน้าออเธอ เรนเอร์"
เธอไม่สามารถทำอะไรไ้นอาอยู่ใ้เาะที่เาสะบัมืออเา เมื่อน้ำาไหลออมาาา้ายอเธออย่า้าๆ เา็ยื่นไป้าหน้าและหันหน้าอเธอไปทา้าน้า เธอ้อมอไปที่ผนั เพ่วามสนใไปที่สีสันที่นั่น โ๊ะ้าเียอเธอมีผ้าผูผม ล่อเรื่อประับที่ว่าเปล่า เธอไ้ยินเสียหายใอเา เธอิว่าเาใล้ะเสร็แล้ว มือที่ใบหน้าอเธอหลุออไป นิ้วมืออเาร่วหล่นลบนผมอเธอและว้าลอนผม แล้ว็มีบาอย่าเปียๆ มาระทบหน้าออเธอ เาอยู่อย่านั้น มืออเาับผมอเธอและหายใ เาลุึ้นนั่ ร่ายาถา่อมแมทีุ่ั้นในและผ้าาินอเธอ เาลาเีย ปลมืออเธอออ แล้วยืนอยู่้าเีย
"ลุึ้นมา เ้าแห่ศาสร์มือยู่ที่นี่"
เธอ้อมอไปที่เพานว่าเสาเียทอยาวไปทาไหน เธอไ้ยินเาิระุมาเ
"มาสิ ไม่ั้นันะลาเธอไป"
เสียอเาัับำว่า 'ลา' เธอไ้ยินเสียลิาลำออเา ำลัันบาสิ่ลไป หน้าออเธอสั่นไหวเมื่อนึถึารระทำอเา
เธอ็รู้ว่าันรู้สึยัไับหน้าอพวนี้ เรนเอร์
เธอะพริบาเหมือนระุ เ้าแห่ศาสร์มือยู่ที่นี่ เธอลาัวเอลาเียและืบลานไปทาผนั าอเธอหมแรหลัาผ่านไปเพียไม่ี่้าว เธอุเ่าล วาปิแน่นเพื่อปิั้นทุสิ่ วามร้อนแร้าวใ้ผิวหนัอเธอ ลิ่นอบาสิ่ที่ำลัไหม้ บาทีอาเป็นเธอ
หน้าออเธอถูยึะที่เธอถูลานแทบเท้า
"ไป้วยัน เรนเอร์"
ระิบ้าหูเธอ แล้วเา็ลาเธอออไปนอประู เ้าแห่ศาสร์มือยู่ที่นี่ และเธอ้อปราัว่อหน้าเา เธอรู้สึถึรอยนิ้วมืออันอ่อนโยนบนผิวหนัอเธอ ที่เหลือามือที่้ำ ทำเรื่อหมายมาว่าหนึ่เหมือนโสเภี โวลเอมอร์ะื่นเ้นมา ิใอเธอ็เียบแหลมและหวือหวา้วยวามัวล เธอถูนำัวไปที่โวลเอมอร์ ้านหลัศีรษะอเรโลบันไะที่เธอเินามอย่าปิบัิามอย่าไม่ัืน โวลเอมอร์ะอ่านใเธอไ้ เธอไม่ไ้สวมรอเท้า บันไหินอ่อนอฤหาสน์เย็นเียบทั้ส่วนโ้และนิ้วเท้าอเธอ ิถึทะเลสาบที่มีน้ำนิ่ ั้นวาหนัสือพร้อมหนัสือหนั มืออเรโเลื่อนลมาามราวบันไ นิ้วยาวที่ับผมอเธอ ับเธอล และบีบที่ผิวหนัอเธอ วิสัยทัศน์อเธอเบลอ้วยน้ำาอันไม่หลั่ไหล เาบีบเธอแทนที่ะสะิเธอ ิใอเธอเ็มไป้วยภาพารโมี าร่มืน แ่นั่นไม่ใ่สิ่ที่เิึ้น เท้าอเาหนัอึ้บนบันไะเลี้ยวบันไสุท้าย รอเท้าบูอเา รอเท้าบูผู้เสพวามายอเา นั่นไม่ใ่สิ่ที่เิึ้นที่ฤหาสน์มัลฟอย ทั้ที่มันวระเป็น เธอหยุั่วราวในั้นสุท้าย และรู้สึว่าร่าายอเธอสั่นสะท้าน ิถึทะเลสาบที่มีน้ำนิ่ ั้นวาหนัสือพร้อมหนัสือหนั เธอเปิหนัสือ ื่มน้ำาับนาร์ิสา มัลฟอย มืออันอ่อนนุ่มอเธอบนไหล่และ้อมืออเธอ เธอปิมันและเ็บไว้ที่อบ้านไลอั้นวา
หนัสืออีเล่ม: วามลับอลูเียส มัลฟอย ั้อยู่สุอบอั้น 'เรอรี อยล์ นพ่อ' มวิ้วอย่าี้เล่นะที่เาเหยื่อล่อเธอ ุแหมุนแล้วล็อหน้าหนัสือเหมือนไอารี่เ่า และ้อวาม็ันลับเ้าไปในั้นวาที่ถูลืมรมุมห้อ เรโเินไปที่ประูและรอเธอ เหมือนะเป็นห้อรับแอีแล้ว หนามสีแสวยามเ็เล่ม บับสำหรับนัสะสม: A Hand on My Jaw—Healing the Cut;
เธอไม่ื่มาแฟอีแล้วเหรอ? ; ศาลา; ริมฝีปาที่แ็แรบนแนอัน สุสัน์วันเิเรโ; ัมเปอร์โบอล์ ยืนูที่หน้า่าอัน;
เราเป็นเนื้อู่ันริๆ ใ่ไหม? เธอแยสำเนา ส่แ่ละเล่มไปที่ั้นล่าสุ เ็บไว้ในหนัสือเล่มอื่นๆ ีปออและส่หน้าระาษไปไว้บนั้นหนัสือ เมื่อยืนอยู่้าประูห้อรับแ สายาอเาละสายาไปไลราวับรูปปั้นมัลฟอยที่เรียรายามทาเิน เมื่อเธอไปถึเา เา็ว้าแนอเธอแล้วเธอเ้าับำแพ เธอไม่สะุ้เมื่อเาับาอเธอไว้แน่น วามทรำเี่ยวับสัมผัสที่นุ่มนวลถูฝัไว้แล้ว แทนที่หนามสีแมันวาว มีสำเนาหนัสีำเ้มที่เ็มไป้วยารึผม นิ้วีบนี่โรอเธอเหมือนถูไฟฟ้า็อ ารถูแยออาันเป็นเวลาหนึ่สัปาห์ วามเ็บปวอันแหลมมอแหวนอเาเมื่อเาแบ็แฮน์เธอ และเธอรับไอ้นั่นอันไ้ี ไม่สิ... นั่นไม่ใ่เา เาับรามอเธอ ทำให้เธอหันลับมาหาเา
"เธอะไม่ทำให้ันอับอายใ่ไหม เลือสีโลน"
เธอใับำพูบนลิ้นอเา เป็นเวลาหลายปีแล้ว วาอเาราวับน้ำแ็ะที่นิ้วอเาเาะเ้าไปในรามอเธอ
"เธอ็รู้วิธีประพฤิัวไม่ใ่เหรอ?"
เธอปล่อยให้วามึเรียลายออาล้ามเนื้อและหย่อนัวลับมือับอเา เหมือนแร็อลล์
"่ะ"
เสียอเธอแ และเธอรู้สึว่าำนั้นลอยอยู่ระหว่านทั้สอ
"่ะอะไร?"
ึเพาะวามทรำที่เธอเลือไป้าหน้าเท่านั้น ปล่อยให้ส่วนที่เหลือลอยลับ
รอยบุ๋มบนรามอเธอะที่นิ้วอเาอ เธอปล่อยให้วามทรำทั้หมเี่ยวับวาอันอบอุ่นอเาล่อลอยลับมา
"่ะ เ้านาย"
วูบวาบในวาสีเทาอเา ริมฝีปาหยัที่ให้วามรู้สึุ้นเยและโหร้าย เาย้ายไปห้อรับแ เธอลาเท้าอเธอผ่านทาเ้าและรู้สึถึเ้าแห่ศาสร์มื่อนที่เธอะพบเา วามมืมิปลุมเาราวับเสื้อลุม หยลบนพื้นและมลใน้อนหิน เายืนอยู่รลาห้อ ใ้นิ้วลาไปามหลัเ้าอี้นวมโบรา หันมาัฟันใส่เธอ้วยรอยยิ้ม
"เลือสีโลน เรนเอร์ อบุสำหรับวามบันเทิ"
ลูเียสยืนถือแ้วอยู่ับเา เาละสายาาเธอไปั่วะหนึ่่อนะื่มไวน์และิบไวน์ลึๆ มือระหว่าไหล่อเธอ - เ่นเียวับ่อนหน้านี้ - ผลัเธออย่าแรนระทั่เธอล้มลุเ่า รอเท้าอเรโอยู่ในสายาอเธอ ยัไม่ไ้ถอรอเท้าเลย นั่นไม่ใ่วลีเหรอ? เธอพยายามะำ
"เ้าเพลิเพลินับที่พัอเ้าแ่ไหน?"
เสียอโวลเอมอร์เลื่อนผ่านผิวหนัอเธอ วามหมายอเาไม่ไ้หายไปาเธอ
"ทุสิ่ที่เ้าาหวัะเป็นและอีมามายนั่น?"
เาหัวเราะเยาะ เธอยั้มหน้า้มา หน้าออเธอยัเหนียวอยู่ เธอนำประสบาร์ทั้หมลับมามีีวิอีรั้เมื่อรู่ที่แล้ว เธอึั้นวาเ้าหาัว ปล่อยให้ภาพเหล่านั้นระพือปีในใเธอ ผนัสีรีมอเธอ เสียำรามอเา
"พาเธอออไป้านอันีว่า เรโ มันะีสำหรับำลัใที่ไ้เห็นเธอแบบนี้ บาทีอาะสอนนอื่นเี่ยวับสถานที่อพวมัน็ไ้"
ำพูที่ผุึ้นมาใ้ผิวหนัอเธอ เธอะพริบา สูลมหายใเ้าเบาๆ ิถึทะเลสาบที่มีน้ำนิ่
"นายัารับเธอแล้วเหรอ?"
"เธอำลัโนอยู่รับ และผมสนุับารท้าทายนี้"
เสียนั้นั้อเ้ามาในิใอเธอ
"ในที่สุ็ัารเธอไปแล้วสินะ"
เสีย่ำอโวลเอมอร์ัึ้น
"ใ่แล้วรับ หลายรั้แล้ว อันที่ริัน้ออโทษสำหรับวามล่า้าอเรา"
เาพู่อนะหัวเราะเบาๆ เธอรู้สึว่าร่าายอเธอถูยึ้น เหมือนะอเี่ยวที่หลั ึเธอให้ลุึ้นเผิหน้าับโวลเอมอร์ ทะเลสาบที่ทอยาวไปนถึพระอาทิย์ น้ำนิ่อยู่.. วามลึ้านล่าพวเา เธอหายใลึเ้าไปในอที่แน่นหนาอเธอ แ่มัน็เหมือนับรีบลามที่ัผ่านน้ำ— โวลเอมอร์อยู่ในใอเธออีรั้ ผนัสีรีมในห้อนอนอเธอ วามเ็บปวอเธอ
"เธอรอรับ 'ไอ้นั่นอัน' ไ้ีริไหม"
นิ้วอเธอเาที่ใบหน้าอเาอย่าสุ่มสี่สุ่มห้า— เรโอยู่เหนือเธอ วาว่าะที่เาลูบไล้ัวเอ เสียเสื้อผ้าอเธอา เสียฮึฮัาลำอะที่มืออเาบิผมอเธอ เสียอเาระทบหน้าออเธอ— เธออยู่นเียว บนพื้นห้อรับแ มอไปที่รอเท้าอเรโ ำลัฟัเสียหัวเราะอโวลเอมอร์ เธอยัมีมีอยู่ในใ ่อยๆ เลื่อนอบหยัผ่านัวเธอ สันหนัสืออเธอถูเลื่อยออเป็นสอส่วน เธอรู้สึว่าพลัานอเธอ่อยๆ ไหลออมาอย่า้าๆ
วาอเธอลับมาเพ่วามสนใอีรั้ เธอพลาอะไรบาอย่าไปในทำนอว่า
"มันีสำหรับเ้าหรือเปล่า เลือสีโลน เรนเอร์?"
และเสียหัวเราะัลั่น านั้นวามเียบ นานพอที่ะหยุหูอื้อไ้
"ป้าอนายบอเป็นนัยว่าารปิบัิ่อเลือสีโลนอนาย่อน้า… 'ไม่เหมือนใร' เรโ ันะมาเห็น้วยัวเอเร็วว่านี้ ถ้าันไม่ยุ่ แ่อนนี้ันรู้แล้วว่าเธอิผิ"
ฝีเท้าหยุอยู่รหน้าเธอ้มศีรษะ
"รับ" เาอบเสีย่ำและนุ่มนวล
"เ้าไม่ใ่โสเภีธรรมาๆ ที่แสนโสโรใ่ไหม เลือสีโลน? เ้าวรถือว่าัวเอโีนะ ที่ถูปลุมไป้วย เลือบริสุทธิ์"
นิ้วอเธอลบนหินอ่อน เล็บอเธอหัและึไป้าหลั เธอเ็บวามเ็บปวไว้ใล้เธอ
"... สำหรับ้อมูลบาอย่าาเ้า เลือสีโลน อบุที่ให้วามร่วมมือ"
านั้นะอ็ึี่โรอเธออีรั้ ึร่าที่อ่อนแออเธอึ้น้านบน เาำลัะมอเธออีรั้ มีน้ำเย็นๆ ่อนอยู่หลัทิวเา หาเพียเธอมอเห็นพวเา มีหนัสืออยู่ ที่ไหนสัแห่มีหนัสือที่เธอ้อปิ— ศีรษะอเธอเอียไป้านหลั ลืมา เพ่วามสนใ ลูเียสยืนอยู่้าหลัโวลเอมอร์สิบ้าว เา้อมอเธออย่า่อ นิ้วยาวอโวลเอมอร์ใ้าอเธอนระทั่เธอสบาเา ไฟสีและลายลายเป็นสีเียวมร เธอะพริบา และแฮร์รี่็อยู่รหน้าเธอเพื่อฟัเสียพูพล่ามอเธออย่าื่นเ้น
"มัน้อเป็นไฟปีศาแน่ๆ!"
เธอพูพร้อมับหายใไม่ออและ้อมอไปที่ิ้นส่วนที่หัอมุอเรเวนลอร์
"ว่าไนะ?"
ใบหน้าอแฮร์รี่เปื้อนไป้วยสิ่สปร แว่นาอเาเ็มไป้วยหมอ้วยวามร้อน
"อสูร – ไฟ้อำสาป – เป็นหนึ่ในสสารที่ทำลายฮอร์รั์ไ้ แ่ันไม่ล้าใ้มันเลย มันอันรายมา—"
แล้วเธอ็เห็นภาพอนพวเายัอายุน้อย รอนยืนอยู่้าเธอในริมโมล์เพลส และระิบับเธอหลั้นริส์มาส
"เาบอว่าเาเป็นู เาบอว่าเาทำร้ายพ่ออันนะ"
"แ่รอน นั่นเป็นไปไม่ไ้—"
"ันรู้น่า"
รอนใ้นิ้วไล่ผมยุ่ๆ อเาและมอหานัฟับนหัวอเธอ รุที่สิสัมปัะอโวลเอมอร์แวนอยู่ ราวับผ้าลุมบนไหล่อเธอ
"ัมเบิลอร์ูเหมือนเาะรู้ เหมือนที่เาเาไว้ ว่าแฮร์รี่เห็นมันาู แล้วเา็เริ่มโห บอว่าเาเห็นมันาเบื้อบน ทำไมเาถึโห เฮอร์ไมโอนี่—"
านั้นภาพ็บิเบี้ยวและเธออยู่ในั้นเรียนาถา เปลี่ยนน้ำส้มสายูเป็นไวน์ และพยายามฟัำสั่อ ศ.ฟลิวิ าอีฟาหนึ่อห้อ แฮร์รี่ร่ายาถามัฟฟลิอาโ และระิบับเธอและรอนเี่ยวับารที่เาพบับัมเบิลอร์เมื่อืน่อน
"ไอารี่หายไป แหวนหายไป ถ้วย ล็อเ และูยัไม่ถูทำลาย และยัมีอันที่หที่เป็นอเรเวนลอหรือริฟฟินอร์"
แฮร์รี่ล่าว
"แน่ใเหรอว่ามีแ่หอัน?"
เธอถาม
"ัมเบิลอร์แน่ใ เาบอว่าเาสร้าหิ้น้วยิวิาอเาเอเป็นิ้นที่เ็"
ิใอเธอปั่นป่วน และเธอ็พบว่าัวเอยืนอยู่้ารอนในลุ่มนัเรียน เฝ้าูแฮร์รี่และเรโวลันในปีที่สอ เธอสะุ้เมื่อเรโเสูออมาาไม้ายสิทธิ์อเา ท้ออเธอ็ร้อรวราะที่แฮร์รี่ส่เสียู่ เธอรู้สึว่าโลอเธอ้าล และเือบะย้อนลับไป โวลเอมอร์ยืนเหนือเธอะที่เธอเฝ้าูแฮร์รี่พูภาษาพาร์เลใสู่อีรั้อย่า่วยไม่ไ้
เิารหยุั่วราวะที่โวลเอมอร์รวสอบวามทรำเป็นรั้ที่สาม เฮอร์ไมโอนี่รู้สึว่าิใอเธอรีร้อ เธอำเป็น้อพาเาออไปเพื่อปิหนัสือเหล่านี้ แ่เธอไม่ไ้เรียมัวมา มีวามรู้สึลื่นไหลอยู่ในิสำนึอเธอ มีบาสิ่ที่อ่อนโยนว่าในใอเธอ แทนที่ะเป็นใบมีที่ม มันเหมือนับมีโ๊ะที่เล็ลอผ่านเนย ิใอเธอระุ และมี็ัผ่านระูสันหลัอื่นๆ มอและ้นหา เธอยืนอยู่เหนือร่าที่ำลัหลับไหลอแฮร์รี่ ในเ็นท์ เมื่อไม่ี่เือน่อน เฮอร์ไมโอนี่มอ้วยลมหายใื้นๆ ในะที่เานอนหลับอย่าไรุ้หมาย และำรามาวามฝันที่เห็นไ้ัว่าไม่ใ่อเา
"หลีไปะ เ้าเ็โ่ . . ยืนหยัเี๋ยวนี้ นี่เป็นำเือนรั้สุท้ายอัน—"
เฮอร์ไมโอนี่เอื้อมมือลไปปลุเา นิ้วสั่น
"อวาา เาวรา!"
เาู่ เธอสะุ้ลับ อ้าปา้า้วยวามสยสยออย่าเียบๆ แ่ไฟเียวไม่เยมา เธอ้อมอผมหนาอเา เหื่อเย็นเาะที่หน้าผาอเา เธอถือสร้อยล็อเไว้ในมือ้าหนึ่ และัมันออาออเา เธอรู้สึว่าโวลเอมอร์ลอยอยู่เหนือแฮร์รี่ และเธอ็พยายามเลื่อนไหว—พยายามวบุมแฮร์รี่าสายาอันั่วร้ายอเา
แ่อีัวนหนึ่ในใอเธอ สบว่าและรุนแรน้อยว่า ลับยืนอยู่้าหลัเธอ เือบะราวับว่าเาเป็นผู้โยสาร เพียแ่บินผ่านทุที่ที่โวลเอมอร์พาเาไป ารทุบีในหัวอเธอทำให้เธอสั่น ารมอเห็นอแฮร์รี่เริ่มเบลอและมีุำ ถึระนั้น โวลเอมอร์็เลื้อยอยู่เหนือเาบนเีย ูะที่เาฟาฟันและู่ฟ่อเป็นภาษาพาร์เล เธอรู้สึถึวามื่นระหนในปอและับี่โรอเธอ เธอหายใไม่อออี่อไป แล้วเธอ็อยู่นเียว ร่าอเธอทรุัวลับ้อนหินบนพื้นห้อรับแ หัวอเธอโยไป้าน้าะที่เธอหอบ ภาพเบลอ และารโฟัสใหม่ รอเท้าอเรโยัอยู่้าๆ เธอ ไม่เลื่อนไหว นิมิอเธอลับมาเพ่วามสนใอีรั้ และเธอเห็นโวลเอมอร์ปราอยู่เหนือเธอ วาสีแหรี่ลที่เธออย่ารุ่นิ ้าหลัเา ลูเียสิบไวน์าแ้วอเา ารเลื่อนไหวที่ราบรื่น เหมือนมีแทเนย ไม่มีเสียหัวเราะแห่ัยนะ ไม่มีารแ้แ้นอย่าโหเหี้ยมสำหรับวามรู้อเธอเี่ยวับวามลับอันล้ำ่าที่สุอเา มีเพียวามเียบอันเร่าร้อน วามมื เธอะพริบา ื่นึ้นใหม่ ล่อลอยเ้าและหมสิ เมื่อเธอมีสมาธิ รอเท้าอเรโ็ยัอยู่รนั้น ลูเียสไม่ไ้เลื่อนไหว แ่โวลเอมอร์ำลัเินไปที่หน้า่า มอออไปเห็นสวน
"นายท่าน? ท่านพินิใเลือโลนเสร็แล้วเหรอ? เธอำลัน้ำลายไหลอยู่บนหินอ่อนอผม"
ลูเียสเอ่ย เฮอร์ไมโอนี่พยายามปิปาอเธอ แ่ร่าายอเธอไร้เรี่ยวแร โวลเอมอร์ไม่อบสนอ เฮอร์ไมโอนี่ล่อลอยไปในวามมือีรั้ และเมื่อเธอปราัวอีรั้ ็ไม่มีใรเลื่อนไหวเลย านั้น
"พาเธอออไป ันไม่้อารอะไราเธออีแล้ว"
เสียู่ัออมาาหน้า่า
มือเย็นับ้อศออเธอ ำลัึเธอ ฝ่ามือที่มีเหื่อออบนไหล่อเธอ และแนีๆ รอบเอวอเธอ ะที่เรโลาเธอออไป เธอ็ไ้ยินเสียพึมพำไปทั่วห้อ
"นายท่าน ผมอยาะอวาม่วยเหลือ"
ประูห้อรับแปิล มืออเาเย็นและนุ่มนวล ับหน้าเธอแล้วัยาเ้าปา ผมยาวสีบลอน์ปัมับอเธอะที่เธอหย่อนล้อยเ้าสู่ไหล่อเา เธอปิปาและหันไปพ่น้อนหิน าถาทำวามสะอา ยาอีนิเทเ้าปาอเธอ ทำให้เธอรู้สึเหมือนมน้ำ วามโล่ใั่วราวามีสั้นและมีเนยที่อยู่ในใอเธอ วามิอเธอ… เธอมีสมาธิ หนัสืออเธอ... ั้นวาวามทรำอเธอ หนามสีม่ว สีทอ และหอยม พวมันถูทำลาย ถูเปิออและถูทำลาย เธอแว่ไปแว่มา ้ามับที่เบาว่าบนไหล่อเธอพยุเธอ รอรอบ้อมือวาอเธอ
"เลียร์ัวเอ่อน"
ผู้หินหนึ่ระิบ้าหู แ่มันไม่ไ้มุ่เป้าไปที่เธอ
"ลูอาะ้อลับเ้าไป้าใน"
หิผมบลอน์หันเธอไปรอบๆ และมอเห็นเ็ายร่าผอมบาที่อยู่ห่าออไปเพียไม่ี่นิ้ว เาหอบเอาหน้าผาแนบับผนั และมีเสียหายใแผ่วเบาที่ออมาาลำออเา เธอรู้สึถึแรบน้อมือะที่ผู้หินนั้นพาเธอไปที่บันไ โยมีมือทีุ่่มเหื่อลายมือที่เาะอยู่บนัวเธอ ผู้หินนั้น่วยเธอึ้นบันไทีละั้น โยเอามือสาผมหยิเหมือนที่แม่อเธอเยทำ ที่้านบนสุอบันไ็มีเสียป๊อป!
"นาหิ!"
เสียนั้นัระทบิใที่เปราะบาอเฮอร์ไมโอนี่
"ผมะอยู่รนี้—"
"นายน้อยพูมาแล้ว! นายน้อยะ้อไปับลอร์มื"
มันหยุั่วราว ำสาปที่ไหล่อเธอ
"เฮอร์ไมโอนี่ที่รั อีไม่ี่้าว็ถึห้ออุแล้ว ันะส่พวเอลฟ์พร้อมยาเ้าไปให้"
เธอแทบะฟัไม่ไ้ศัพท์เลย ิใอเธอรู้สึมึนและเปิออ มีบาอย่าระิบเบาๆ บนมับอเธอ านั้นเธอ็ยืนอยู่นเียวบนยอบันไ ภาพ่าๆ เียบ โถทาเินรู้สึหนัึ้นเมื่อเธอเินไปที่ประู แ่หัวอเธอเริ่มโล่ มีอยู่รู่หนึ่—หลายปี่อน รู้สึเหมือน—อนที่เธอถูย่ำยีที่โถทาเินนี้ รู้สึถึาร่มืนและารทรมานที่ใล้ะเิึ้น ่อนที่เธอะมอเห็นห้อสวีท ่อนที่เธอะพบับนาร์ิสา ่อนที่เธอะพบ ริมฝีปาอันอบอุ่นูพิษาเธอ เฮอร์ไมโอนี่ยืนอยู่ที่ประูห้อนอนอเธออนนี้ เธอไม่ไ้ถู่มืนในห้อนี้ เธอถูละเมิแ่ไม่ไ้ถู่มืน วันนี้เรโไ้ละเมิเธอ เพราะเาน่าะแย่ลว่านี้มาในเือนที่ผ่านมา เาเป็นนลาและมีไหวพริบ เาพบวิธีที่ะทำให้เธอไม่ถูแะ้อ เพื่อไม่ให้เอาสิ่เียวที่เธอเหลือไปาเธอ เาแสบทบาทอเาไ้ีเ่นเียวับเธอ แ่นั่นเพียพอหรือไม่? เธอผลัประูห้อนอนออไปและพบหายนะ เธอเินลุยฝ่าวันหนาทึบ้วยอาารไอ เ้าอี้อเธอล้มลและเบาะรอนั่็ระเบิ ผ้าม่านที่หน้า่าอเธอำลัลุไหม้ และยัส่เสียัในบาแห่ และมีไฟที่วอร์อห้อ แสแที่รุนแรทะลุผ่านหมอวัน ทา้านวาอเธอ ู้หนัสือรมวัน หน้าระาษระพือปีอยู่ับพื้น สำเนาถูทำลาย สันหนัสือแ ปปิรอยไหม้
นปลุมที่นอนอเธอ เสาเียอเธอแ และหลัาเอียไป้าน้า เธอพยายามหาเหุผลเ้า้านเอ เธอพยายาม้นหาสาเหุ และวามน่าสะพรึลัวอันน่าสยสยอมอยู่ในัวเธอเมื่อเธอรู้ว่าเธอทำสิ่นี้ เวทมนร์อเธอ เธอถูโมี และเวทมนร์อเธอ็อบสนอแล้ว ะที่พวเาาไป เา็ลาเธอออาห้อ ับไฟะที่เธอเพ่วามสนใไปที่ารที่เามาบนหน้าออเธอ เธอหันไปทีู่้หนัสือ ้อมอเพื่อนอเธอลอสัปาห์ที่ผ่านมา ถูเผาไปแล้ว ู้หนัสือในใเธอสั่นไหว วันนี้เธอระมัระวัมาที่ะ่วยมัลฟอยส์นเธอลืม่วยแฮร์รี่ เธอสะอื้น และเธอ็พบน้ำาเปียบนแ้มอเธอแล้ว เธอโน้มัวไป้าหน้าบนั้นวาที่พั ลำับวามสำัอเธอเปลี่ยนไปที่ไหนสัแห่ เธอิว่าแฮร์รี่ปลอภัย แ่เธอ็ทรยศเา เ่าอเธอปว เธอล้มทับพวเา แฮร์รี่ายแล้ว รอน็หายไป และเธอำลัเล่นสนุในบ้านับพวมัลฟอย เธอล้มเหลว ารมอเห็นอเธอมอเห็นไ้ในะที่เธอสูอาาศ เธอปวหัวอย่าหนั และหัวใสลาย แฮร์รี่ายแล้ว เาไม่ลับมา และเธอเพิ่บอโวลเอมอร์ว่าเาือฮอร์รั์ เธอไม่เ้าใว่าทำไมโวลเอมอร์ถึ้อาร้อมูลนั้น แ่เธอไ้ทรยศสิ่สุท้ายอีวิ้วยารมอบมันให้เา
ถ้าเพียแ่เธอิที่ะปป้อสิ่ที่สำัที่สุ แทนที่ะะปล่อยมันไป่ายๆ แบบนี้ เสียสะอื้นร่ำรวทำให้เธอสั่น แ้วหูอเธอแ ะที่นิ้วอเธอิไปที่ั้นหนัสือ เธอนั่แบบนั้นเป็นเวลาหลายั่วโม มือี้ผึ้บนไหล่อเธอ เสียระิบ
"ุหนู?"
เธอส่ายหัว หายใไม่ออ เธอไม่อยาไ้รับารปิบัิเ่นนี้ เหมือนเธอเป็นสิ่ล้ำ่า
"มิปปี้ะรัษาเอ"
เธอสำลั หอบ และสะอื้น เธอส่ายหัว
"ันอยู่ที่นี่ไม่ไ้ ันทำไม่ไ้ ันนอนที่นี่ไม่ไ้"
นิ้ว้อยพันรอบแนอเธอ และพาเธอไปอยู่ในห้อรับแอีห้อ มันเล็ว่าและเ้มว่า มิปปี้นำทาเธอเ้านอนโยยาลบนริมฝีปาอเธอ เธอรับมันไปโยไม่มีำถาม อร้อให้นี้โลปล่อยเธอไปไ้แล้ว...
.
.
.
ความคิดเห็น