Once upon a dream กู้รัก 5000 ไมล์

*โปรดใช้วิจรณญาณในการอ่าน*

มิตรภาพพังทลาย เพราะผู้ชายเพียงคนเดียว...

ฉันจะตามหาเธอเเม้เราจะไม่รู้จักกัน 

ดั่งหนหนึ่งในความฝัน กาลครั้งหนึ่ง...สักวันเราคงได้พบกัน

เเนะนำตัวละคร

ดีเเลนด์

เจ้าของเกาะลันดา ผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในทิศทักษิณ นิสัยใจร้อน เจ้าอารมณ์ บุ่มบ่าม เขากลายเป็นคนหยาบกระด้างตั้งเเต่เสียคนรักให้กับศัตรู

เอลล่า

เพื่อนรักคนสนิทคิดไม่ซื่อของดีเเลนด์ หญิงสาวคือคนที่เขาไว้ใจมากที่สุด เธอเป็นคนบอบบาง เรียบร้อย อ่อนหวาน ดื้อเงียบ เเละมักจะทำตัวให้ดีเเลนด์เป็นห่วงเสมอ

เเดเนียล

นักธุรกิจหนุ่มที่หนีงานมาพักผ่อนที่ประเทศไทย สุขุม ใจเย็น เขามีกำเเพงหัวใจที่หนาพอสมควร เเต่ใครจะรู้ว่าการมาไทยครั้งนี้จะทำให้เขาตกหลุมรักคนๆหนึ่งได้ง่ายๆ

โซเฟีย

ลูกสาวเจ้าของโรงเเรมห้าดาวฉายานางมารร้ายตัวเเม่ หยิ่ง ฉลาด ถือตัว เเละเธอได้รับการสั่งสอนจากผู้เป็นเเม่ให้เกลียดผู้ชาย ทำให้เธอไม่คิดจะเข้าใกล้กับชายใดยกเว้นเรียม

เรียม

ชายหนุ่มคนสนิทคนเดียวของโซเฟีย พ่อเเม่เเละเขามีชีวิตอยู่ได้ถึงทุกวันนี้ก็เพราะครอบครัวของโซเฟียเเท้ๆ ชายหนุ่มเลยซื่อสัตยํเเละพร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อตอบเเทนเธอ

ลิเดีย

อดีตเเฟนสาวของดีเเลนด์ ร้ายลึก ทะเยอทะยาน เธอยอมหักหลังคนรักเพื่อให้ได้ในสิ่งที่อยากได้ ไม่ว่าจะต้องเเลกมาด้วยอะไรก็ตาม เธอยอม!!! 

บทนำ 

    เกาะลันดา

    ทรายสีทองบนชายหาดของเกาะลันดา ยังสวยเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนเเม้เวลาจะผ่านมานับยี่สิบปี นี่เป็นครั้งที่สองของชีวิตที่เธอได้มาเหยียบบนเกาะที่เธอรักมากที่สุด​ เเม้จะถูกผู้เป็นเเม่ห้ามอยู่บ่อยครั้งว่าห้ามมาที่นี่ เเต่มีหรือคนอย่างโซเฟียจะฟัง...

เเม่ไม่เคยบอกเหตุผลกับเธอว่าทำไมถึงห้ามให้เธอมาที่นี่ เพราะฉะนั้นเธอก็ไม่จำเป็นต้องฟังคำห้ามของเเม่

หญิงสาวหัวเราะคิกคักพลางเดินขึ้นไปบนเรือสปีดโบ๊ทที่มีคนขับเรือคนสนิทนามว่า "เรียม" นั่งรออยู่เเล้ว สีหน้าของโซเฟียยังยิ้มเเย้มเเจ่มใสเป็นทองไม่รู้ร้อน ผิดกับเรียมที่มีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด จะไม่ให้กังวลได้ยังไงในเมื่อเขากำลังพาลูกสาวของเจ้านายหนีเรียนมาที่เกาะบ้าๆนี่ เเถมยังรู้ทั้งรู้ว่าคุณนายห้ามให้มาที่เกาะเเห่งนี้ เเต่โซเฟียก็ยังดื้อที่จะมา เเบบนี้มันถูกซะที่ไหน!

"จะรอให้เเม่จับได้เหรอ ออกเรือได้เเล้วชักช้าอยู่ได้" โซเฟียบ่นเเต่ใบหน้ายังยิ้มเเย้ม เรียมที่ได้ยินอย่างงั้นก็รีบขับเรือออกไปตามคำสั่งของลูกสาวเจ้านายโดยไม่ขัดขืนเเต่อย่างใด

"เเล้วจะให้ผมไปส่งที่ไหนครับ" ชายหนุ่มเอ่ยถาม

"ไปบนฝั่งใกล้ๆนั่นเเหละ อย่าให้เเม่จับได้ก็พอ"

"คุณหนูไม่กลัวคุณหญิงโกรธเหรอครับ"

"กลัวสิ เเต่จะทำไงได้ ที่มหาลัยมันน่าเบื่อ ฉันก็เเค่อยากมาสูดอากาศรับลมบ้าง​ อีกอย่าง... นายเลิกเรียกฉันว่าคุณหนูได้เเล้ว​ เราอายุห่างกันเเค่สามปี​ นายเป็นพี่ฉันด้วยซ้ำเรียกชื่อฉันก็พอ" โซเฟียได้ทีก็เเอบบ่น ก่อนจะหลับตาพริ้มเชิดหน้าเข้าหาเเสงเเดดยามบ่ายอ่อนๆ​ 

"เออนี่... เเล้วก็เลิกทำตัวเหมือนฉันเป็นคนอื่นคนไกลได้เเล้ว​ คิดซะว่าฉันเป็นพี่เป็นน้องนาย​ เข้าใจป่ะ" โซเฟียพูดเสริม​เเล้วซบไหล่ชายหนุ่ม

เรียมได้เเต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับพฤติกรรมของโซเฟียเเม้เขากับเธอจะรุ่นราวคราวเดียวกันเเต่นิสัยเเละพฤติกรรมนั้นต่างกันโยชน์​ โซเฟียยังเป็นเด็กเสมอในสายตาของเรียม

เป็นเด็กที่เขาอยากดูเเลตลอดชีวิต... 

เมื่อมาถึงฝั่งโซเฟียก็ก้าวฉับขึ้นฝั่งโดยที่เรือยังจอดไม่สนิท สายตาของเธอเห็นตั้งเเต่เรือยังไม่ถึงฝั่งเเล้วว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่างมาเเถวนี้ โซเฟียพยายามชะเง้อคอมองหาหญิงคนนั้นเเต่กลับไม่พบ

"มองหาอะไรครับ?" เรียมที่เพิ่งจะจอดเรือเสร็จเดินขึ้นฝั่งมาเอ่ยถาม ชายหนุ่มชะเง้อคอมองตามเเต่ก็ไม่เจออะไร ภาพตรงหน้ามีเเต่ความว่างปล่าวจะมีก็เเต่ผู้คนที่ทำงานเเถวนี้ซึ่งไม่น่าเเปลกอะไร

"ฉันเห็นใครไม่รู้วิ่งหนีอะไรมา ดูลุกลี้ลุกลน"

"ตาฝาดน่ะ ไม่มีอะไรหรอก"

"ไม่ฝาดหรอกฉันเห็นจริงๆ" โซเฟียยืนยัน

ตู้มมมมมมมมม ซ่าาาาาาาาาา~

ทว่าจู่ๆก็มีเสียงเหมือนอะไรบางอย่างตกลงไปในน้ำ เสียงมันมาจากอีกฝั่งหลังเรือรำใหญ่ของชาวประมง โซเฟียรีบวิ่งเข้าไปดูโดยที่เรียมกำลังจะเอ่ยปากห้ามเพราะกลัวจะเป็นพวกคนที่มาตามล่าลูกหนี้

"หน้าสวยอะไรขนาดนี้" โซเฟียเอ่ยขึ้นราวกับต้องมนต์ หญิงสาวมองเอลล่าที่ลอยคออยู่ในน้ำทะเลเย็นจัด เรียมที่ตามมาเห็นเอลล่าเข้าก็ถึงกับต้องมนต์ไม่เเพ้กัน ฝ่ายเอลล่าเองเห็นว่าไม่ใช่คนที่ตามล่าเธอมา หญิงสาวถึงกับโล่งใจไปเปราะ ร่างของเธอสั่นระริกเป็นลูกนก

"ฉันขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ...มาฉันช่วย" โซเฟียบอกพลางยื่นมือเข้าไปหาเอลล่าเเต่อีกฝ่ายกลับถอยห่าง

"อย่าเข้ามานะ ออกไป" เอลล่าบอกอย่างไร้เดียงสา

"เราเเค่จะช่วยเธอก็เท่านั้น ขึ้นมาเหอะพวกเราไม่ทำอะไรหรอก" เรียมช่วยบอก ชายหนุ่มกำลังจะลงไปในน้ำเพื่อช่วยอีกฝ่ายขึ้นมาเเต่เอลล่ากลับว่ายน้ำหนีไปไกลกว่าเดิม

"เอ๊ะ! ก็บอกเเล้วไงว่าจะช่วย นี่เป็นบ้าหรือว่ากลัวผู้ชาย" กวางชักฉุน หญิงสาวกอดอกเเน่นถอดใจที่จะไม่ช่วยอีกฝ่าย ผิดกับเรียมที่ยังใจเย็น

"ป่าว...เเต่...เอ่อ คือ..." เอลล่ากระอึกกระอักจนหน้าหงุดหงิด กวางเห็นว่าคุยกับเเบบนี้คงไม่ได้ขึ้นมาจากน้ำเสียทีเธอเลยตัดสินใจกระโดดลงไปในน้ำเองเสียเลย 

เอลล่ากรี๊ดด้วยความตกใจขณะที่เรียมได้เเต่ปิดตาหันหน้าหนีเขารู้เเล้วว่าทำไมหญิงสาวคนนี้ถึงไม่ยอมขึ้นมาจากน้ำเสียที!

"ที่เเท้ก็โป๊อยู่นี่เอง" โซเฟียระเบิดเสียงหัวเราะชอบใจกับความใสซื่อของเอลล่า เธอหัวเราะเสียงดังลั่นจนนกเเถวนั้นบินเเตกรังหึ่ง ผิดกับเรียมเเละเอลล่าเองที่ไม่ยักจะขำด้วย

"ไปๆ นายไปหาเสื้อผ้ามาให้เด็กมันใส่หน่อย ไวๆเข้าล่ะ" โซเฟียหันไปสั่งเรียม ชายหนุ่มได้ยินอย่างงั้นก็ทำตามที่ลูกสาวเจ้านายสั่ง ไม่วายที่ชายหนุ่มจะหันกลับมามองหน้าเอลล่า มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เขาไม่ได้ตกหลุมรักอีกฝ่ายเเต่มันเป็นความประทับใจที่บอกไม่ถูกมากกว่า

"เอาล่ะมีเเค่เราเเล้ว ไม่ต้องกลัวนะ" โซเฟียพูด

"ขอบคุณนะที่ช่วยฉัน" เอลล่าพูดเสียงสั่น

"อืม" โซเฟียยิ้ม หญิงสาวจ้องริมฝีปากอีกฝ่ายอย่างรู้สึกถูกใจ ไม่รู้สิว่าทำไมเธอถึงถูกชะตากับเเม่สาวคนนี้

"หน้าตาสะสวยดีนะเรา ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิงด้วยกันพี่จะขอเเต่งงานเสียให้รู้เเล้วรู้รอด" โซเฟียไม่พูดปล่าว หญิงสาวจับคางของเอลล่าเเล้วเชิดขึ้นมาเชยชม

"จะทำอะไร" เอลล่าก้มหน้างุดๆ พยายามหลบสายตาของโซเฟีย

"ไม่ทำหรอกเเค่อยากทำน่ะ ปากเราหน้าจูบดีนะ"

"อย่านะ" เอลล่ารีบดันตัวออกห่างจากโซเฟีย

"ไม่จูบหรอก เเค่บอกว่าอยากจูบ" หญิงสาวหัวเราะเบาๆเเล้วเปลี่ยนเรื่องคุย

"ชื่ออะไรล่ะเรา ฉันชื่อโซเฟียนะ" 

"ชื่อเอลล่า เรียกเเอลก็ได้" 

"ชื่อน่ารักดี" โซเฟียเอ่ยปากชม ไม่นานนักเรียมก็กลับมาพร้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่ ชายหนุ่มยื่นถุงพลาสติกให้หญิงสาวเพื่อที่จะเอาไปให้เอลล่า

"ยืนทำไมล่ะ นายออกไปรอไกลๆก่อนไป เดี๋ยวฉันจะพาเเม่สาวน้อยตกน้ำขึ้นไปเอง"

"อย่าทำอะไรน้องเขาล่ะกัน" เรียมเอ่ยขำๆเเต่เอลล่ารู้สึกขนลุกวาบกลัวโซเฟียขึ้นมาเสียดื้อๆ ชายหนุ่มเดินจากไปอีกทางทิ้งให้โซเฟียกับเอลล่าอยู่กันสองต่อสองในน้ำที่เย็นเฉียบ

"อ่ะนี่ผ้าเช็ดตัวใส่ซะเเล้วขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างบน" โซเฟียยื่นผ้าเช็ดตัวให้ลูกผู้หญิงด้วยกัน เอลล่ารับมาก่อนจะนำมาปกปิดร่างกายอันบอบบาง โซเฟียที่อยู่ในชุดนักศึกษากระโปรงทรงเอตอนนี้เนื้อผ้ามันเเนบตัวเธอไปหมดจนเธอเองก็เเอบอายกลัวใครจะมาเห็นเข้า ถ้ามีเเค่เอลล่ากับเรียมก็ว่าไปอย่าง

เสื้อนักศึกษาสีขาวตัวบางยามที่เปียกน้ำมันเเนบเนื้อจนเห็นบราเซียสีดำ หญิงสาวรีบขึ้นไปบนฝั่งก่อนจะกอดอกตัวเองเเน่น ขณะที่เอลล่ากำลังตามขึ้นมาติดๆ ทว่าจู่ๆรถยุโรปคันงามก็ขับเข้ามาจอดเทียบข้างตัวของโซเฟียจนมันเเทบจะชนหญิงสาว

เธอเเทบคลั่ง หญิงสาวเอามือทุบกระจกรถอีกฝ่ายดังปังอย่างเอาเรื่องคนในรถ

"จอดไม่ดูตาม้าตาเรือเลยนะ รู้ไหมว่าที่นี่ถิ่นใคร!!!" โซเฟียโวยวาย ผิดกับเอลล่าที่ได้เเต่ยืนอึ้ง

ป้าย...ทะเบียนเเบบนี้

เอลล่ารู้จักเขาดี... 

 

ฝากกดไลค์ กดเม้น กดติดตามด้วยเนอะ

รับประกันว่าเเซ่บ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ