คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ฝนเป็นเหตุ
แสไฟนวลนุ่มสาส่อระทบับผนัห้ออาหารที่แ่้วยโทนสีอบอุ่น ผสมผสานับแสเทียนที่สลัวๆ บนโ๊ะอาหารแ่ละโ๊ะ ทำให้บรรยาาศูโรแมนิและเป็นส่วนัวอย่าลัว เสียเพลแ๊บรรเลเบาๆ ลอเล้าไปับเสียนพูุยันเบาๆ สร้าบรรยาาศที่ผ่อนลายและน่าประทับใ
ลิ่นหอมออาหารลอยอบอวลไปทั่วห้อ โยเพาะลิ่นหอมุยอสเ๊เนื้อที่ำลัสุำลัี วันร้อนที่ลอยฟุ้าานทำให้รู้สึถึวามอร่อยที่รออยู่ เพียแ่ไ้ลิ่น็อใไม่ไหวที่ะอยาลิ้มลอรสาิอันแสนอร่อยแล้ว
ไวน์แที่อยู่ในแ้วริสัลใสระยิบระยับสะท้อนแสไฟระยิบระยับ ูเย้ายวนใเป็นอย่ายิ่ ลิ่นหอมออุ่นและไม้โอ๊แผ่ระายออมาวนให้ื่ม่ำ เมื่อไ้ลิ้มลอ็ะไ้สัมผัสถึรสาิที่เ้ม้น ลมล่อม และมีวามับ้อน
แสเทียนระยิบระยับสะท้อนประายในวาู่สวยอิมเราะที่เธอำลััเนื้อสเ๊ิ้นโ ลิ่นหอมอเนื้อย่าหอมุยเ้ามูลีินอูอย่าั ทำให้เารู้สึหิวระหายึ้นมาทันที แ่วามหิวระหายที่เารู้สึในอนนี้ลับไม่ใ่วามหิวระหายในอาหาร แ่เป็นวามหิวระหายในัวิมเรารหน้า
วาอลีินอูับ้อไปที่ิมเราราวับถูสะ เาเห็นรอยยิ้มบาๆ อเธอที่เผยให้เห็นร่อลึที่มุมปาเล็น้อย เห็นแสระยิบระยับในวาเมื่อแสเทียนระทบเ้าไป และเห็นลอนผมสีสวยที่ปลิวไสวามลมเบาๆ ทุอย่าูามราวับภาพวา
ทว่าวามสบสุนั้น้อถูทำลาย เมื่อมีเสียระิบระาบัึ้นาโ๊ะ้าเีย ามมา้วยเสียัเอร์ล้อที่พร้อมะบันทึภาพู่อทั้สอลไป
"นั่นมัน... ทนายที่เป็น่าว ใ่ไหม?" เสียระิบระาบัึ้นาโ๊ะ้าเีย ามมา้วยเสียัเอร์ล้อที่ัึ้นอย่าแผ่วเบา
"นั้นิ เามาับใรน่ะ สวยมาเลย ถ่ายไว้ๆ"
ู่ๆ เสียัเอร์ล้อ็ัึ้นแทรเ้ามาในวามเียบสบ ทำลายบรรยาาศโรแมนิที่ำลั่อัวึ้น ลีินอูเยหน้าึ้นมอไปรอบๆ เามวิ้วเล็น้อย ่อนะหันไปพบับ้นออเสีย โทรศัพท์มือถือที่ำลัยึ้นมาถ่ายรูปอู่เาับิมเรา
้วยวามเร็วที่สายาอมนุษย์ามไม่ทัน ในพริบาเียว โทรศัพท์มือถืออผู้หินนั้น็ับวูบลไป เธอทำหน้าใและพยายามเปิ-ปิเรื่อหลายรั้ แ่็ยัใ้านไม่ไ้ เธอหันไปมอรอบ ๆ ้วยวามวย แ่็ไม่พบใรที่น่าสสัย
ลีินอูหันลับมามอนาเออีรั้ แล้วส่ยิ้มบาๆ ให้เธอราวับว่าไม่มีอะไรเิึ้น นาเอเพียแ่ยิ้มอบลับมาอย่าไม่รู้เรื่อรู้ราว
บรรยาาศที่เยโรแมนิลับมาเป็นปิอีรั้ แ่ในใอลีินอูลับรู้สึไม่สบายในั เาไม่อยาให้วามสัมพันธ์อเาับิมเราถูเปิเผย่อสาธารน เพราะเา้อารปป้อเธอาสายาอนทั้โล
ภายใ้แสไฟนวลๆ อร้านอาหารหรู หยาฝนระทบระใส เสียฝนพรำเบาๆ เป็นัหวะล่อมเลาบรรยาาศให้โรแมนิยิ่ึ้น ลีินอูและิมเรา ำลันั่อยู่โ๊ะอาหารที่ิระบานให่ มอเห็นสายฝนที่ลมาอย่า่อเนื่อ
ลีินอู: (ยิ้มให้ิมเรา) "ถ้าอย่านั้นเราลับันเลยไหมรับ?" เสียนุ่มทุ้มเอ่ยวน เมื่อเห็นว่าเธอเ็ปาเ็มือเรียบร้อยแล้ว พร้อมับลุึ้นยืน ใบหน้าหล่อเหลาแสวามเป็นสุภาพบุรุษ
ิมเรา: (ยิ้มอบ) "่ะ ไ้เลย่ะ" เธอลุึ้นาม พร้อมับเ็บระเป๋าเล็ๆ
ทัู้่ลุึ้นยืนาเ้าอี้ และเินไปยัประูทาอออร้านอาหาร นับรถที่เรียมัวรออยู่้านนอรีบาร่มให้ลีินอูทันที ลีินอูรับร่มมา แล้ว่อยๆ าออาเ้า เพื่อให้แน่ใว่าร่มะสามารถบัฝนไ้อย่าทั่วถึ เาหันไปยิ้มให้ิมเรา ่อนะเินนำไปที่รถ
"แย่ัเลยนะรับ อยู่ๆ ฝน็"
(าร่มให้ิมเรา) "เิรับ" เาเอ่ยเิ้วยน้ำเสียนุ่มนวล พร้อมับาร่มให้เธอเินเ้าไป
(ยิ้มอบุ) "อบุ่ะ"
ลีินอู าร่มให้ ิมเรา เินนำไป่อน เามอามเธอ้วยสายาที่เ็มไป้วยวามห่วใย ร่มสีำาออว้า บัทั้สอนไว้าสายฝนที่ลมาอย่าหนั ใล้ิันเพียแ่ร่มันเียว หัวใอทัู้่็เ้นรัวึ้นมาอย่าไม่รู้ัว
บรรยาาศเียบสบ เสียฝนลบนหลัา เป็นัหวะที่วนให้เลิ้มฝัน ลีินอูหันไปมอิมเราที่นั่อยู่้าๆ สายาทั้สอสบันเพียเสี้ยววินาที ่อนะหลบสายาไปทาหน้า่า
"วันนี้เธอูสวยมา" ลีินอูิในใ
"เา็ไม่ไ้แย่" ิมเราิในใ
รถ่อยๆ เลื่อนัวออไป ทิ้ให้บรรยาาศโรแมนิยัอยู่เบื้อหลั เสียฝนพรำยัั้ออยู่ในใอทัู้่
"ไ้ภาพมาไหมรับพี่"
"ไ้มาแล้ว ไ้มาแล้ว ภาพเ็แน่ๆ ราวนี้" เสียายสอนที่แอบอยู่หลั้นไม้ให่ บริเวหน้าโรแรมที่ำลัระิบระาบัน
"โอ้โห!! ัแ๋วเลยรับ" เสียทีู่ื่นเ้นอผู้่วย่าภาพ
"ราวนี้แหละ ่าวนี้ัระเบิวารแน่ๆ"
เสียพูุยอายสอนที่เ็บภาพ อลีินอูและิมเราไ้ในระหว่าที่พวเาึ้นรถันเียวัน ลีินอูเพราะห่วแ่ว่าิมเราะเปีย ็เลยไม่ทันไ้ระวั
ิมเราเินเ้ามาในห้อทำาน้วยท่าทาทีู่ไม่่อยสบายนั ใบหน้าีเียว ผิับปิที่มัะสใสร่าเริ ใบหน้าอเธอเปื้อนไป้วยละออฝนที่ยัไม่แห้สนิท เลานสนิทที่สัเเห็นวามผิปิรีบเินเ้ามาหา้วยวามเป็นห่ว
"ุเราะ ูไม่สบายเลยนะะ เมื่อี้โนฝนมาเหรอะ" เสียหวานเอ่ยถาม้วยน้ำเสียที่เปี่ยมไป้วยวามห่วใย
ิมเราพยัหน้าเบาๆ แล้วล้มัวลนั่บนโฟาัวโปร"อืม...โนฝนมานิหน่อย รู้สึไม่่อยีเลย" เธอพูพลาุมมับเบาๆ
เลานสนิทรีบเินไปหยิบยาและแ้วน้ำมาให้ "ทานยานะะ แล้ว็ื่มน้ำอุ่นเยอะๆ ะไ้หายไวๆ" เธอมอบยาและแ้วน้ำให้เ้านาย้วยวามอ่อนโยน
"อบในะเลานา" ิมเราเอ่ยอบุเบาๆ ่อนะรับยาและแ้วน้ำมาื่ม
ระหว่าที่ิมเราทานยา เลานสนิท็เินไปปรับเรื่อปรับอาาศเพื่อไล่อาาศร้อนื้นออไป แล้วหันมาูแลเ้านายอย่าใล้ิ เธอรู้สึเป็นห่วิมเราเสมอมา เหมือนน้อสาวนหนึ่
"ถ้ายัไม่ีึ้น วรไปพบุหมอนะะ" เลานสนิทแนะนำ้วยวามเป็นห่ว
ิมเราพยัหน้ารับำ "้อทำอย่านั้นแหละ่ะ" เธออบรับ้วยน้ำเสียอ่อนล้า
เสียฝนที่ลมาเบาๆ ราวับเพลล่อม ทำให้ิมเรารู้สึ่วนอน แ่วามร้อนาไ้ลับทำให้เธอไม่สามารถหลับไ้สัที เลานสนิทเห็นันั้นึนำผ้านหนูื้นมาประบหน้าผาให้เ้านายอย่าแผ่วเบา
เสีย๊อๆ ัึ้นหน้าห้อทำานอิมเรา พนัานสาวนสนิทรีบเินไปเปิประู และเมื่อเห็นว่าเป็นพี่ายอิมเรา ็รีบ้มหัวทัทาย้วยวามเารพ
"เราอยู่ไหน" เสียอายผู้มาเยือนถามหาน้อสาวาเลานสนิท
"ุเราเธอนอนพัอยู่้านในน่ะ่ะ" เสียเลานสนิทอบลับิมแทฮวาน พลาหลีทาให้เาเ้าไป
"เรา เรา นี่เธอนอนลาวันั้แ่เมื่อไหร่ัน"
ิมแทฮวานเินรไปยัห้อนอนเล็ๆ ที่ิมเราใ้เป็นห้อพัผ่อน เมื่อเปิประูออ็พบว่าน้อสาวนอนบหน้าอยู่บนหมอน ใบหน้าแ่ำ้วยไ้สู เาใมารีบเ้าไปับัวน้อสาว
"ุแทฮวานมีอะไร่วนหรือเปล่าะ" เลานสนิทถามไปามมารยาท
"นี่เธอไม่สบายเหรอ เลานา" แทฮวานิ้วมวใส่นายอน
"่ะ เห็นเธอบ่นว่าไม่สบายัว เธอน่าะโนละออฝนมาน่ะ่ะ"
"ั้แ่เมื่อไหร่"
"น่าะสอั่วโมที่แล้วไ้่ะ"
"ไม่ไ้ารแล้ว ้อรีบพาเธอไปโรพยาบาล่วนเลย"
"ทำไมเหรอะ ประธานิมเธอเป็นอะไรเหรอะ"
แทฮวานใมา รีบอุ้มน้อสาวึ้นาโฟาอย่าแผ่วเบา ใบหน้าหล่อเหลาอเาเ็มไป้วยวามร้อนรน ่อนะหันไปบอเลานสนิทว่า "่วยเรียมรถให้ผม้วยรับ ผมะพาเราไปโรพยาบาล"
เลานสนิทรีบพยัหน้ารับำ แล้วรีบวิ่ออไปัารามที่แทฮวานสั่
เหุาร์ที่เิึ้นอย่าับพลัน ทำให้พนัานทุนในบริษัทแื่นันไปหม พาันวิ่ามออมาู และ่า็เป็น และสสัยว่าเิอะไรึ้นับประธานิม
ความคิดเห็น